ป่าหนาวไม่หนาวรัก
ความรักช่างเกิดขึ้นได้อย่างง่ายดาย เพียงแค่ได้สบตากันครั้งแรก
นายหัวหนุ่มแห่งป่าหนาวพยายามบอกหัวใจตัวเองมาตลอดเวลาทุกครั้งที่ได้เจอหน้าเธอว่าเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะรักใครได้อีกแล้วเพราะทั้งหัวใจตอนนี้มีเพียงแค่ปรายฟ้าคนเดียวเท่านั้นถึงแม้แฟนสาวได้จากเขาไปแล้ว หมอเคียวเพียงได้สบตานายหัวหนุ่มราวกับมีประกายไฟแล่นเข้าสู่ร่างกายเธอทันที ความรักทำให้เธอเข้าไปพัวพันกับการตายของปรายฟ้า และเหตุการณ์ครั้งนั้นนั่นเองผูกความสัมพันธ์ของเขากับเธอให้แน่นยิ่งกว่าเดิม เธอจะทำอย่างไรเมื่อเจอกับปัญหาใหญ่หลวง และเขาจะทำอย่างไรเลือกความรักครั้งเก่า หรือเลือกหัวใจตัวเอง
นายหัวหนุ่มแห่งป่าหนาวพยายามบอกหัวใจตัวเองมาตลอดเวลาทุกครั้งที่ได้เจอหน้าเธอว่าเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะรักใครได้อีกแล้วเพราะทั้งหัวใจตอนนี้มีเพียงแค่ปรายฟ้าคนเดียวเท่านั้นถึงแม้แฟนสาวได้จากเขาไปแล้ว หมอเคียวเพียงได้สบตานายหัวหนุ่มราวกับมีประกายไฟแล่นเข้าสู่ร่างกายเธอทันที ความรักทำให้เธอเข้าไปพัวพันกับการตายของปรายฟ้า และเหตุการณ์ครั้งนั้นนั่นเองผูกความสัมพันธ์ของเขากับเธอให้แน่นยิ่งกว่าเดิม เธอจะทำอย่างไรเมื่อเจอกับปัญหาใหญ่หลวง และเขาจะทำอย่างไรเลือกความรักครั้งเก่า หรือเลือกหัวใจตัวเอง
Tags: รักหวานแหวว แววตาซึ้ง ๆ
ตอน: บทที่ 18 ของ ของใคร ใครก็ต้องหวง
บทที่ 18 ของ ของใคร ใครก็ต้องหวง
แม็กซิอุส มาร์ค โอคาดินี่ หรือมาร์ค จับตามองภาพหนุ่มสาวคู่หนึ่งที่กำลังเดินหยอกเย้ากันออกไปจากสระว่างน้ำอันกว้างใหญ่ของรีสอร์ตชื่อดังอย่างอิจฉา ใครเลยจะรู้บ้างว่าที่จริงแล้วเข้าตกหลุมรักหญิงสาวคนนั้นทันที เพียงแค่ได้พบหน้าแค่เพียงรูปจากมือถือของเพื่อนแค่นั้น และนั่นก็คือเหตุผลหลักที่ทำให้เขามาที่นี่....... หลังจากอกหักจากลิซ่า เขาเองก็ไม่เคยมองใครอีกเลยซึ่งมันก็กินเวลามานานมากแล้ว ไม่มีใครเชื่อว่าครั้งหนึ่งหนุ่มเจ้าชู้หาตัวจับยากอย่าง แม็กซิอุส มาร์ค โอคาดินี่ อย่างเขาจะอกหักเพียงเพราะผู้หญิงเพียงคนเดียว ตั้งแต่นั้นมาเขาก็ไม่สามารถรักใครได้อีกเลย จนเมื่อมาพบกับหญิงสาวผู้นี้ เขารู้จักกับต้นน้ำมานานตั้งสมัยเรียนที่อเมริกา ต้นน้ำชวนเขามาพักผ่อนหลายครั้งแล้วแต่เขายังไม่มีเวลาว่าสักที ธุรกิจทางด้านคอมพิวเตอร์ ซอร์ฟแวร์ซึ่งกำลังไปได้ดีมากในตอนนี้ ทำให้เขาไม่มีเวลาให้กับการพักผ่อนของตัวเองและไม่มีเวลาสำหรับคนรัก มันจึงทำให้เขาต้องมาอยู่ตรงนี้เวลานี้ และอีกคนนึงที่เป็นคนไทยซึ่งเขารู้จักดีที่สุดและสนิทที่สุดก็คือ พงษ์ศรา หรือทิกเกอร์ แต่พงษ์ศรามักจะให้เรียกว่าทิกเฉย ๆ เสียมากกว่า แนะนำให้มาเนื่องจากน้องสาวทำงานอยู่ที่นี่ ในตอนแรกเพื่อนรักของเขาคนนี้จะโทรมาบอกน้องสาวให้ต้อนรับอำนวยความสะดวกแก่เขา แต่ชายหนุ่มบอกว่าไม่ต้อง การมาของเขาไม่จำเป็นจะต้องทำให้ใครเดือดร้อน พงษ์ศราจึงเปิดโทรศัพท์มือถือโชว์รูปถ่ายของน้องสาวให้เขาดู และภาพนั้นเองที่มันตราตรึงในหัวใจของเขาตั้งแต่ตอนนั้นมา ว่าแล้วชายหนุ่มก็หยิบโทรศัพท์โทรถามเพื่อนรักทันที
“ฮัลโหล ทิก ฉันมีเรื่องจะถามนาย”
มาร์คกรอกเสียงพูดโทรศัพท์ทันทีที่เพื่อนหนุ่มรับสาย
“ว่าไงมาร์ค เดินทางดีมั้ย แล้วเห็นน้องฉันหรือยัง ถ้ายังฉันจะได้โทรบอกไอ้เคียวให้ แกอยู่ตรงไหนของป่าหนาวบอกมา”
คำถามถูกถ่ายทอดออกมาอย่างรวดเร็วด้วยความเป็นห่วงเพื่อน มาร์ค ไม่ค่อยได้มาเมืองไทย นาน ๆ เพื่อนรักของเขาคนนี้จะมาสักครั้ง นี่ดีนะบอกว่ามีเพื่อนอยู่ที่ป่าหนาวไม่งั้นเขาคงไม่วางใจต้องเรียกให้ขวัญพรรษมาดูแลเทคแคร์อย่างแน่นอน
“ฉันถึงแล้ว สบายดี พักที่รีสอร์ตของน้ำ นายเคยเจอแล้วสองสามครั้งสมัยเรียนที่อเมริกางัย”
“อืม...ฉันพอจำเค้าหน้าไอ้หรอก แล้วเจอน้องฉันหรือยัง”
“เห็นแล้ว”
มาร์คตอบแล้วขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด จะถามมันดีมั้ยนะว่าน้องมันมีแฟนแล้วหรือยัง แล้วเจ้าของฟาร์มมุกที่เขาเห็นว่าสนิทสนมอยู่นี้มีฐานะเป็นอะไร แค่คนรู้จักหรือว่าแฟน
“อืม...เดี๋ยวฉันบอกไอ้เคียวให้ไปหาแกแล้วกันนะ”
“ไม่ต้องหรอก เกรงใจน้องเขา เขาทำงานยุ่งอยู่”
เสียงตอบกลับมาเบา ๆ ของเพื่อน ทำให้พงษ์ศราถึงกับนิ่วหน้า เพราะปกติแล้วน้อยครั้งที่คนอย่างแม็กซิอุสคนนี้จะเอ่ยคำนี้ออกมา หลายครั้งที่ต้องได้ และก็ได้เสียทุกครั้ง ราวกับมันมีมนต์สะกดสิ่งของเหล่านั้นอยู่
“มีอะไรหรือเปล่า แกแปลก ๆ ไปนะ”
“เปล่า ไม่มีอะไร แค่คิดว่าบางทีของที่เราอยากจะได้ แต่มันก็ไม่ได้เสียทุกครั้งไป”
“ฮึ..ฮึ..น้อยครั้งจริง ๆ ที่ฉันจะได้ยินแบบนี้ จะมีสักกี่ครั้งเชียวที่คนอย่างแม็กซิอุส เจ้าพ่อแห่งโลกไฟเบอร์อย่างนายจะยอมแพ้อะไรแบบนี้...ผู้หญิงอีกหรือ อะไรกันยังไม่ทันได้ลงแข่งเลย แกยอมแล้วหรือ”
คำพูดของเพื่อนรักทำให้แม็กซิอุสนิ่งตัวแข็งไปชั่วขณะ ใช่...เขายังไม่ได้ลงแข่งเลย เขาจะรู้ได้งัยว่าสาวน้อยคนนั้นจะไม่สนใจเขา ผู้ชายอย่างเขาก็ไม่น้อยหน้าใครเหมือนกัน รอยยิ้มบางอย่างปรากฎขึ้นบนใบหน้าหวาน ๆ เหมือนหญิงสาวนั้นทันทีทำให้ใบหน้าหวาน ๆ นั้นยิ่งน่ามองเข้าไปใหญ่
“แกอนุญาตแล้วนะ ต่อไปนี้ฉันจะลุยอย่างเต็มที่เหมือนกัน”
“อะไรของแก ว่าแต่แกเถอะเจอไอ้เคียวแล้วใช่มั้ย น้องฉันมันมีหนุ่ม ๆ มาเกาะแกบ้างหรือเปล่า”
มี และเป็นศัตรูตัวฉกาจเลย แต่คำพูดเหล่านี้ดังเพียงแค่ในใจของแม็กซิอุสเท่านั้น
“ทิก ฉันขออะไรแกอย่างนึงได้มั้ย”
พงษ์ศราขมวดคิ้วเรียวราวกับผู้หญิงทันทีเมื่อได้ยินน้ำเสียงตื่นเต้นของเพื่อนรัก
“อะไร”
“ฉันจะจีบน้องแก แกว่าไง”
คำตอบของเพื่อนเขาทำให้พงษ์ศราถึงกับอ้าปากค้างอย่างตกตะลึง
“แกว่าไงนะ”
“ฉันจะจีบน้องแก ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฝากบอกว่าที่พ่อตาฉันด้วยแล้วกัน ถือว่าฉันขออนุญาตนะ”
“ไอ้เคียวเนี่ยนะ สงสัยแกจะถูกยัยลิซ่าหักอกจนเพี้ยนไปแล้วแน่เลยมาร์ค”
พงษ์ศราเอ่ยออกมาอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่เพื่อนรักบอก
“แกก็เกินไป น้องแกออกจะน่ารัก โดนใจสุด ๆ”
คำพูดของเพื่อนรักทำให้พงษ์ศราหัวเราะออกมาเสียงดัง เออ..สงสัยจะจริง ไอ้มาร์คมันคงเพี้ยน ชอบใครไม่ขอบชอบไอ้เคียวเนี่ยนะ น่ารักตรงไหน
“เออ เออ ตามสบายแต่มันแล้วแต่น้องฉันตะเว้ย ว่าโอหรือเปล่า ไม่มีการใช้สิทธิ์ในการเป็นเพื่อนฉันทำให้น้องฉันชอบแกเด็ดขาด แล้วอีกอย่าง ถ้าทำน้องฉันเสียใจหล่ะก็ เลิกคบ”
คำขู่ของเพื่อนรักทำให้แม็กซิอุสถึงกับหัวเราะ ที่จริงมันก็หวงน้องมันนั่นแหล่ะ
“เออ ฉันสัญญา แต่ฉันคงจะต้องทำศึกหนักเสียแล้ว น้องแกรู้สึกว่าจะมีคนแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเรียบร้อยแล้ว”
“ฮะ...ไอ้เคียวเนี่ยนะ”
พงษ์ศราอุทานอย่างตกใจ เพราะไม่คิดว่าน้องสาวของเขาจะขายออก ถึงแม้ความจริงหน้าตามันจะสวยก็เถอะ แต่เพราะความหวงน้องทำให้เขาต้องบอกมันว่าหน้าตามันแค่พอดูได้แค่นั้น
“ใช่ เจ้าของฟาร์มมุกป่าหนาวนี่แหล่ะ รวย และที่สำคัญหวงน้องแกสุด ๆ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้ เพราะฉันมีคนคอยหนุนหลังที่ดีอย่างแกงัย”
“บ้าน่า...ฉันบอกแล้วไง ถ้าไอ้เคียวมันชอบทางโน้นฉันก็จะไม่บังคับน้องฉันเด็ดขาด แต่แกช่วยดูให้ฉันหน่อยได้มั้ยว่ามันดีจริงหรือเปล่า มันหลอกน้องฉันหรือเปล่าว๊ะ บ้าเอ้ย!!..ถ้าฉันไม่ติดงานนะฉันจะไปหาแกที่นั่นเลย”
แม็กซิอุสหัวเราะกับอาการหวงน้องของเพื่อน
“เออ คืนนี้ฉันจะเต็มที่เลย”
ชายหนุ่มพูดก่อนจะวางสายฉายทันทีหลังจากคุยกันอีกสองสามประโยคกับเพื่อนรัก ไม่ใช่เรื่องอะไรทั้งนั้น นอกจากเรื่องของน้องสาวคนสวยเพียงอย่างเดียว รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวยราวอิสตรีนั้นอีกทีเมื่อนึกถึงหน้าสวย ๆ ของคนที่ชื่อว่าขวัญพรรษ
พนาพรรษเดินมาส่งคนรักที่หน้าประตูบ้านพักเพื่อให้หญิงสาวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วปฏิบัติหน้าที่ตามปกติในแต่ละวัน
“อาบน้ำแล้วเดินไปหาพี่ที่บ่อมุกด้วยนะ”
นายหัวหนุ่มบอกแล้วส่งสายตาหวาน ๆ ให้หญิงสาวคนที่เขารักหมดหัวใจ
“ทำไมคะ พี่ป่าให้เคียวรับผิดชอบที่ฟาร์มนกแล้วนี่คะ ทำไมให้เคียวไปที่นั่นอีกหล่ะ”
น้ำเสียงงอน ๆ ของหญิงสาวทำให้นายหัวหนุ่มแห่งป่าหนาวหัวเราะเบา ๆ กับความน่ารักของหญิงสาว
“เมื่อก่อน เคียวว่ายน้ำไม่เป็น พี่กลัวเคียวตกลงไป ตอนนี้คนเก่งของพี่ว่ายน้ำได้แล้วนี่ ถึงจะยังไม่แข็ง แต่มันก็ทำให้เคียวช่วยเหลือตัวเองได้บ้าง”
คำพูดแสดงอาการเป็นห่วงของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวยิ้มออกมาอย่างถูกใจ นี่คือความน่ารักของพนาพรรษ เขาเป็นห่วงเธอทุกอย่าง
“ค่อยยังชั่ว นึกว่ารังเกียจเคียวไม่อยากให้เคียวเป็นก้างขวางคอพี่ป่าเสียอีก”
คำพูดของขวัญพรรษทำให้นายหัวหนุ่มถึงกับตกใจเมื่อคิดว่าหญิงสาวจะเข้าใจเขาผิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเขากับบุษราลัลน์
“ไม่ใช่ พี่ไม่ได้คิดอะไรกับบุษทั้งสิ้น เคียวมั่นใจได้”
หญิงสาวถึงกับหัวเราะกับหน้าตาตื่นตระหนกของเขา
“เคียวรู้หรอกน่า...ไปค่ะ พี่ป่าไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวเจอกันที่บ่อมุกนะคะ”
“น่าตีนัก หลอกพี่หรือ”
“เปล่านะ...แหม..ตัวเองร้อนตัวต่างหาก ไปได้แล้วค่ะ หนาวออก”
“ครับ”
แต่ก็ไม่เร็วไปกว่าที่ปากอุ่น ๆ ของชายหนุ่มจะสัมผัสกับปากบางของหญิงสาวเบา ๆ ก่อนจะเดินออกไปทิ้งให้คุณหมอคนสวยใจสั่นกับกิริยาน่ารักแบบนั้นของชายหนุ่ม หญิงสาวหมุนตัวเปิดประตูเข้าไปในบ้านพักของตัวเองทันที ทิ้งให้สายตาอีกคู่ของใครบางคนมองมาด้วยความอาฆาต
แม็กซิอุสเดินเข้ามาทางด้านฟาร์มมุกแล้วสำรวจไปรอบ ๆ ด้วยความประหลาดใจ ไม่น่าเชื่อ มันใหญ่กว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก แล้วก็ดูดีกว่าที่เห็นในรูปทางอินเตอร์เน็ตมาก ชายหนุ่มกำลังเดินไปตามสะพานที่เชื่อมไปถึงบ่อมุกด้านหน้า แล้วก็ต้องหันหลังเมื่อได้ยินเสียงหวาน ๆ ของใครบางคนเรียก
“คุณมาร์คคะ คุณมาร์ค”
ขวัญพรรษตะโกนเรียกชายหนุ่มที่เดินอยู่ด้านหน้า เพราะคิดว่าชายหนุ่มผู้นี้เดินหลงมาที่บ่อมุกแห่งนี้ เพราะถ้าใครจะมาดูบ่อมุกแห่งนี้ต้องมากับผู้จัดการฟาร์มมุกเท่านั้น นั่นก็คือคุณมนูญ หรือไม่ก็กนกเจ้าหน้าที่ต้อนรับส่วนหน้าของรีสอร์ตป่าหนาวเท่านั้น แต่ชายหนุ่มผู้นี้เดินมาได้อย่างไร
“เคียวเองค่ะ คุณมาร์คเดินหลงหรือเปล่าคะ เพราะว่าส่วนนี้เขาไม่ให้ลูกค้าเข้าค่ะ ถ้าไม่มีเจ้าหน้าที่มาด้วย”
“เปล่าครับ...ผมเดินมาหาคุณเคียว”
หญิงสาวถึงกับอึ้งเมื่อได้ยินคำตอบที่ไม่อ้อมค้อมของอีกฝ่าย
“มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“พอดี มีใครบางคนฝากให้ผมดูว่าคุณเคียวสบายดีหรือเปล่า หรือมีหนุ่มที่ไหนมาเกาะแกะหรือเปล่า”
คำตอบนั้นทำให้ใบหน้าหวาน ๆ ของขวัญพรรษเงยขึ้นมองอีกฝ่ายอย่างสงสัย
“ใครคะ”
“ทิกครับ ทิกเกอร์ ผมเป็นเพื่อนของทิกครับ พอดีอยากมาพักผ่อน ทิกเลยบอกว่าน้องสาวทำงานอยู่ที่ป่าหนาว แล้วก็ประจวบเหมาะกับไอ้น้ำมันอยากให้มาด้วย ผมถึงมาที่นี่งัยครับ”
ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นกว่าเดิมเมื่อได้ยินว่าใครฝากมาดู
“ตายแล้ว นี่คุณมาร์ครู้จักกับพี่ทิกด้วยหรือคะ”
“ครับ สนิทมาก รู้จักกันที่อังกฤษครับ”
มาร์คพูดแล้วเดินนำหญิงสาวเมื่อคิดว่าหยุดคุยกันตรงนี้นานแล้ว
“ไม่น่าเชื่อเลย แล้วนี่พี่ทิกเผาเคียวให้คุณมาร์คฟังเยอะหรือเปล่าคะ อย่าไปฟังพี่ทิกเยอะนะคะ เพราะความจริงแล้วเคียวดีกว่านั้นเยอะ”
“ฮ่ะ..ฮ่ะ..ฮ่ะ..”
เสียงหัวเราะเสียงดังขึ้นจากลำคอของแม็กซิอุสทำให้คนงานที่กำลังทำงานอยู่แถวนั้นมองมากันเป็นแถว
“ไม่หรอกครับ ทิกบอกว่าคุณเคียวน่ารัก แล้วก็น่ารักจริง ๆ ด้วย”
แม็กซิอุสพูดพร้อมกับจ้องไปในดวงตากลมโตของอีกฝ่ายราวกับจะถ่ายทอดความรู้สึกให้หญิงสาวได้รับรู้ แต่ดวงตากลมโตคู่นั้นกลับเสไปมองทางอื่น
“มาค่ะ เดี๋ยวเคียวจะพาไปดูบ่อมุกเองค่ะ”
ร่างบางในชุดกางเกงยีนส์สีซีดยี่ห้อดังยอดฮิตติดตลาดพอดีตัว และเสื้อเชิร์ตลายสก๊อตสีน้ำตาลที่สวมทับเสื้อกล้ามสีขาวทำให้ร่างบางน่าดูขึ้นอีกเท่าตัว เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนใส่กางเกงยีนส์แล้วสวยแบบนี้มาก่อน
“หมอเคียว พาฝรั่งที่ไหนมาครับ”
เสียงลุงหวานเอ่ยถามเมื่อเห็นชายหนุ่มคนนี้ที่เขาไม่ค่อยคุ้นหน้า แล้วนายหัวของเขาเห็นหรือยัง ถ้าเห็นมีหวังป่าหนาวระเบิดแน่ มีไม่กี่คนในป่าหนาวที่ทราบความสัมพันธ์ระหว่างนายหัวของเขากับคุณหมอคนสวยคนนี้ เพราะในวันที่หญิงสาวขับเรือไปกลางพายุคราวนั้นทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ทราบทันทีที่นายหัวหนุ่มบอกถึงความสัมพันธ์ระว่างตัวเองกับหญิงสาวคนนี้ให้ต้นน้ำฟัง และนับตั้งแต่ตอนนั้นลุงหวานก็ปักใจเชื่อทันทีว่าคุณหมอคนนี้ต้องเป็นนายผู้หญิงของป่าหนาวแน่นอนเพราะนายหัวของเขาไม่เคยจะเป็นจะตายกับใครมากเท่านี้มาก่อนแม้กระทั่งกับปรายฟ้าเอง
“เก็บได้หน้าสะพานค่ะ ว่าจะพาชมบ่อมุกเสียหน่อย”
มาร์คยิ้มรับทันทีเมื่อหญิงสาวเอ่ยแซวเขา
“เชิญครับ นายหัวอยู่กับคุณบุษที่บ่อด้านในครับ”
คำว่าคุณบุษทำให้ขวัญพรรษแบบเบ้ปากเล็กน้อย กิริยาทุกอย่างไม่อาจรอดพ้นสายตาของคนที่กำลังจับจ้องอยู่ได้เลย รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าหวาน ๆ ของแม็กซิอุสอีกครั้ง ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้น่ารักแบบนี้นะ
“ไปค่ะคุณมาร์ค”
“เดี๋ยวครับ ก่อนอื่นเคียวช่วยเรียกพี่ว่าพี่มาร์คได้มั้ย เพราะยังงัยพี่ก็เป็นเพื่อนไอ้ทิก ก็เท่ากับเป็นพี่ชายเคียวอีกคน เฉพาะตอนนี้เท่านั้นนะ”
คำกำกับตอนท้ายทำให้ใบหน้าหวานที่ยิ้มรับเมื่อสักครู่ เสหลบไปทางอื่น ราวกับไม่ได้ยินในสิ่งที่เพื่อนพี่ชายพูดเมื่อสักครู่
“ค่ะ พี่มาร์ค เราไปกันเถอะค่ะ เดี๋ยวเคียวจะพาดูหอยมุกตัวที่ใหญ่ที่สุดในฟาร์มมุกป่าหนาวเลยค่ะ”
กิริยาลืมตัวเพราะคิดว่าอีกฝ่ายเป็นเพื่อนสนิทของพี่ชายก็เท่ากับเป็นพี่ชายอีกคนทำให้หญิงสาวดึงข้อมือของมาร์คเดินตรงไปยังบ่อมุกด้านหน้าทันที โดยไม่ได้สังเกตเลยว่ามีใครบางคนที่ลุกขึ้นยืนยิ้มเมื่อเห็นว่าคนที่เป็นดวงใจเดินมา แต่พอเห็นคนที่เดินตามมาด้วยรอยยิ้มที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่หายไปในพริบตาเหลือเพียงใบหน้าบึ้งตึงราวกับโกรธใครมาสักร้อยชาติมองอยู่
“ใครคะ น่ารักจริง หล่อด้วย หมอเคียวไปหิ้วมาจากไหนเนี่ย”
บุษราลัลน์เอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะอย่างยินดี เมื่อสักครู่เธออยากจะกรีดร้องออกมาดัง ๆ เมื่อเห็นว่าใครที่ทำให้นายหัวหนุ่มแห่งป่าหนาวลุกขึ้นยืนอย่างยินดีเดินมา แต่พอเห็นว่าใครเดินมาด้วยและมือของคุณหมอคนสวยจับจูงผู้ชายตัวโต ๆ ที่เดินตามมาทีหลังแค่นั้น ราวกับโลกทั้งใบเป็นของเธอ
“เพื่อนไอ้น้ำ ชื่อมาร์ค”
เสียงขุ่น ๆ ของพนาพรรษดังขึ้นเมื่อมองไปเห็นมือของขวัญพรรษจับจูงไอ้ฝรั่งคนนั้น
“ตายแล้ว ไวไฟเหมือนกันนะเนี่ย รู้จักกันนานแล้วหรือคะ”
“เจอกันเมื่อวาน”
ชายหนุ่มตอบเสียงขุ่น พร้อมกับเมินไปมองทางอื่น ไม่อย่างนั้นเขาต้องเข้าไปกระชากร่างบางนั้นให้ไกลจากไอ้ฝรั่งบ้า ๆ ที่แอบยิ้มเยาะเขาอยู่ตอนนี้เป็นแน่แท้
“ตายแล้วหมอเคียว เดินควงใครมาคะ”
บุษราลัลน์ร้องทักอีกฝ่ายพร้อมกับมองมือที่จับข้อมือชายหนุ่มเอาไว้ ขวัญพรรษรีบดึงมือออกทันที แต่ไม่เร็วไปกว่ามือหนา ๆ ของมาร์คเปลี่ยนเป็นมาจับมือบางของเธอไว้ทันที จนขวัญพรรษหันไปมองด้วยความแปลกใจ
“เอ่อ..นี่คุณบุษค่ะ บุษราลัลน์ เจ้าหน้าที่ดูแลเกี่ยวกับแลปทุกตัวของฟาร์มป่าหนาวค่ะ แล้วนี่ก็ พี่มาร์คเป็นพะ....”
“ตายแล้ว สนิทกันขนาดเรียกพี่เลยหรือค่ะ เห็นจะต้องแสดงความยินดีกับหมอเคียวด้วยแล้วมั้งคะป่า”
คำว่าเพื่อนพี่ทิกหายไปทันทีที่เสียงหวาน ๆ ของบุษราลัลน์เอ่ยขึ้นมาทันควัน จนทำให้ขวัญพรรษหันไปมองชายหนุ่มอีกคนที่หันไปทางอื่นไม่ได้สนใจเธอเลย
“เราสนิทกันครับ แล้วเย็นนี้เราจะไปทานข้าวด้วยกันด้วย คุณพนาพรรษชวนคุณบุษราลัลน์หรือยังครับ”
คำถามนั้นทำให้นายหัวแห่งป่าหนาวหันมามองหน้าแม็กซิอุสขวาง ๆ แล้วก้มลงมองมือบางที่หนุ่มลูกครึ่งกุมไว้อย่างสนิทสนม ขวัญพรรษรู้ถึงปฏิกิริยาผิดปกติของนายหัวแห่งป่าหนาวจึงพยายามบิดมือของตัวเองออกจากอุ้งมือนุ่ม ๆ ของแม็กซิอุสออกทันที แต่หนุ่มลูกครึ่งกลับไม่ปล่อยง่าย ๆ อย่างที่คิด หญิงสาวรีบมองสบตาคนที่กุมมือเธอราวกับขอร้องให้เขาปล่อยมือเธอเสียทีเพราะไม่อยากให้อีกคนเข้าใจผิด
“ยัง...ครับ”
คำว่าครับนั้นออกมาอย่างยากลำบาก กรามหนาบดเข้าหากันแน่นเมื่อรู้ว่าหนุ่มลูกครึ่งกำลังยั่วยวนเขา
“ถ้าอย่างนั้น ป่าก็ไปกับบุษแล้วกันนะคะ ส่วนหมอเคียวก็ไปกับคุณมาร์คแล้วกัน”
คุณหมอคนสวยกำลังจะแย้มปากแย้งความประสงค์ของบุษราลัลน์ถ้าไม่เห็นว่าร่างบางของบุษราลัลน์โผเข้าไปกอดแขนของพนาพรรษไว้อย่างสนิทสนม แถมเอาหน้าอกแบน ๆ ของตัวเองเบียดแขนนายหัวหนุ่มอีก อารมณ์ที่อยากแก้ความเข้าใจผิดของคุณหมอคนสวยหมดลงทันที ดวงตากลมโตมองเมินไปทางอื่นด้วยความไม่พอใจเหมือนกัน และไม่สนใจอีกเลยว่ามือนุ่ม ๆ ของเธอจะถูกมือหนาอบอุ่นของพี่มาร์คกุมไว้นานแค่ไหน
“ดีครับ ไหนครับเคียว มุกตัวไหนที่คุณบอกว่าใหญ่ที่สุดในฟาร์มป่าหนาว ผมอยากดูแล้ว”
หนุ่มลูกครึ่งหันไปยิ้มกับหน้าหวาน ๆ ที่ยิ้มตอบกลับมาอย่างเซียว ๆ
“ทางนี้ค่ะ เดี๋ยวเคียวพาไปดูนะคะ พี่มาร์คเดินดี ๆ นะคะ ไม่ชินเดี๋ยวตกน้ำไปเคียวไม่ช่วยนะคะ เพราะเพิ่งว่ายน้ำเป็นเองช่วยใครไม่ได้หรอก”
หญิงสาวเสไปทำเสียงใสกับแม็กซิอุสทันที ทั้งที่ความจริงแล้วอยากจะกรี๊ดใส่บุษราลัลน์แล้วผลักร่างบางนั้นให้ไกลจากพนาพรรษเหลือเกิน ก่อนที่นางมารร้ายจะออกจากร่าง คุณหมอคนสวยรีบเดินจูงหนุ่มลูกครึ่งออกไปอีกด้านนึงทันที
“อย่าทำแบบนี้อีกนะบุษ ผมไม่ชอบ”
นายหัวหนุ่มดึงแขนตัวเองออกจากร่างบางพร้อมกับผลักบุษราลัลน์ออกไปให้พ้นทางเดินเบา ๆ ก่อนจะเดินตามชายหนุ่มกับหญิงสาวที่เดินออกไปเมื่อสักครู่ บุษราลัลน์มองตาอย่างด้วยสายตาโกรธแค้นเมื่อหญิงสาวคนที่เดินไปเมื่อสักครู่มีอำนาจเหนือเธอทุกอย่าง แต่มันคงอยู่ไม่นานหรอก
ร่างสูงของนายหัวหนุ่มมองมือที่จับกันอย่างหงุดหงิด และไม่มีใครคาดคิดมาก่อนร่างสูง ๆ ของนายหัวหนุ่มเดินเข้าไปแทรกตรงกลางแล้วดึงมือหญิงสาวมากุมไว้เอง ก่อนจะหันไปทางหนุ่มลูกครึ่งที่มองอย่างตกตะลึงกับการกระทำของนายหัวหนุ่ม
“ขอโทษนะครับ เดี๋ยวผมพาไปดูเอง ทางนี้ครับ”
พนาพรรษบอกพร้อมกับกระชับมือหญิงสาวที่กุมไว้แน่นกว่าเดิม แล้วมองอีกฝ่ายอย่างคาดโทษ ขวัญพรรษเมินไปมองอีกทางอย่างถือดี แต่ก็ไม่ดึงมือตัวเองออกเพราะรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นที่ได้อยู่ในอุ้งมือของเขา
แม็กซิอุสมองภาพตรงหน้า แล้วยิ้มออกมาน้อย ๆ ท่าทางนายหัวหนุ่มของป่าหนาว ไม่ยอมยกของ ๆ ตัวเองให้ใครง่าย ๆ เด็ดขาด เขาเองก็คิดว่าถ้าชายหนุ่มผู้นี้ไม่ตามเขามาหล่ะก็เขาจะเดินหน้าแย่งขวัญพรรษอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้เขาคงต้องคิดดูใหม่เสียแล้ว เพราะขวัญพรรษเองก็ใช่ว่าจะไม่มีใจให้ชายหนุ่มผู้นั้น อาจจะมีมากกว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก และความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็คงสนิทสนมกันพอดูไม่อย่างนั้น พนาพรรษคงไม่แสดงอาการทั้งหึง ทั้งหวงขนาดนี้แน่ ๆ
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน ใครใช้ให้เราไปจับมือมันแบบนั้น”
นายหัวหนุ่มกระซิบเสียงกระด้างใส่ร่างบางที่ยืนข้าง ๆ เขา
“เรื่องอะไรคะ เคียวไม่เห็นรู้เรื่อง”
ขวัญพรรษบอกอีกฝ่ายเสียงขุ่น ๆ เหมือนกัน
“ก็เราไม่จับมือใครหล่ะ”
“แล้วพี่ป่าหล่ะ”
ขวัญพรรษย้อนถามอีกฝ่ายเสียงขุ่น
“พี่ทำอะไร”
“ก็ยืนเฉย ๆ ให้คุณบุษกอดแขนทำไม”
“ไม่ได้ยืนฉะ..”
คำว่าเฉยถูกกลืนหายไปในลำคอเมื่อหนุ่มลูกครึ่งเอ่ยถามขึ้นมา
“ถึงหรือยังครับ”
ขวัญพรรษมองหน้านายหัวของป่าหนาวด้วยแววตาขุ่นเคือง ก่อนจะปลดมือบางออกแล้วหันไปพูดกับหนุ่มลูกครึ่งที่ยืนอยู่เยื้อง ๆ กับเธอ
“ทางนี้ค่ะ พี่มาร์คเดินอีกนิดเดียว”
ร่างบางเดินนำไปก่อน ก่อนที่หนุ่มลูกครึ่งจะเดินตาม แล้วยักไหล่น้อย ๆ ให้ชายหนุ่มที่ยืนทำตาขวางใส่อยู่ด้านหน้า
“เคียวคงพาไปได้ คุณพนาพรรษไปดูงานที่ค้างไว้ก็ได้นะครับ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเป็นเจ้าของฟาร์มคงตอบคำถามคุณได้เยอะหากมีอะไรสงสัย เชิญครับ เดินอีกนิดเดียว”
นายหัวผายมือเชิญให้หนุ่มลูกครึ่งเดินไปก่อนแล้วเดินตามอีกฝ่ายไปติด ๆ เมื่อถึงบ่อมุกที่ตัวใหญ่ที่สุด ขวัญพรรษก้มลงไปดึงตะแกรงที่ใส่ตัวหอยเอาไว้ขึ้นมาอวดหนุ่มลูกครึ่งทันที จนคนที่ยืนอยู่หลังสุดห้ามอีกฝ่ายไว้ไม่ทันด้วยกลัวว่าหญิงสาวจะตกลงไปเสียก่อน
“นี่ไงคะ ใหญ่มั้ย”
“เคียวทำอะไรไม่ระวังเลย ถ้าตกลงไปจะทำยังไง”
เสียงอุทานด้วยความตกใจของมาร์คทำให้ร่างบางที่ก้มลงไปล้วงตะแกรงมุกเมื่อสักครู่ยิ้มหวานใส่ทันที
“ไม่หล่นลงไปหรอกค่ะ เคียวชินแล้ว อีกอย่างช่องมันเล็กออกค่ะ ตัวเคียวตกลงไปไม่ได้หรอกพี่มาร์คมาดูใกล้ ๆ ซิคะ”
ขวัญพรรษชวนหนุ่มลูกครึ่งโดยไม่ได้มองชายหนุ่มอีกคนที่มองหญิงสาวอย่างห่วงใยเหมือนกัน
“ป่าคะ เราต้องไปดูน้ำบ่อมุกทางด้านโน้นอีกนะคะ ไม่อย่างนั้นกว่าจะเสร็จคงดึก”
เสียงเรียกของบุษราลัลน์ทำให้นายหัวหนุ่มหันไปมองก่อนจะมองนาฬิกาตัวเองอีกครั้งอย่างตัดสินใจ
“เชิญครับ ไม่ต้องห่วงทางนี้ผมดูแลให้”
มาร์คเงยหน้าขึ้นบอกพนาพรรษก่อนจะก้มลงสนใจมุกในมือที่หญิงสาวอุตส่าห์ยกขึ้นมาให้ดู
“ผมฝากเคียวด้วย แค่ชั่วคราวเท่านั้น”
นายหัวแห่งป่าหนาวบอกก่อนจะมองหญิงสาวอีกครั้ง ก่อนจะเดินไปหาบุษราลัลน์ที่ยืนไกลออกไปอีกนิด เขาต้องรีบตรวจน้ำให้เสร็จก่อนที่จะมืด เพราะลุงหวานบอกว่าในบ่อทางซ้ายมือจะร้อนเกินไปเนื่องจากมีฟองขึ้นมาและมันอาจสร้างความเสียหายให้กับมุกของเขาได้
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วนี่ก็ใกล้เวลาที่นัดหมายกันแล้วทำไมพนาพรรษยังไม่กลับมาอีกที่บ่อมุกมีปัญหาอะไรหรือเปล่า ขวัญพรรษเดินกลับออกมาพร้อมกับพี่มาร์คได้หลายชั่วโมงแล้ว หญิงสาวเดินไปส่งเขาที่รีสอร์ตหลังจากพาชมฟาร์มนกที่อยู่ในความรับผิดชอบของตัวเอง คุณหมอคนสวยอยู่ในชุดกระโปรงผ้าเนื้อนิ่มยาวกรอมเท้าสีขาวย้อมปลายกระโปรงด้วยสีฟ้ากับเสื้อแขนกุดรัดรูปสีส้มหวานละมุนไปทั้งตัว กระโปรงแบบนี้ที่พี่ป่าของเธอชอบให้ใส่นักหนาบอกว่าเหมาะกับเธอ แล้วดูสิคนที่ชอบยังไม่กลับมาเลย
“เคียวไปกันเถอะ ใกล้เวลานัดแล้ว”
วินนี่เดินมารับเพื่อนสาวที่บ้านพักเมื่อใกล้ถึงเวลานัดหมายแล้ว
“พี่ป่ายังไม่มาเลย วินนี่ แกไปก่อนก็ได้ฉันรอพี่ป่าก่อน”
“จริงเหรอ งั้นเราไปรอที่รีสอร์ตก่อนแล้วกันถึงที่นั่นแล้วค่อยโทรไปบอกนายหัวก็ได้”
ขวัญพรรษพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะมองไปทางบ่อมุกอีกครั้งเมื่อไม่เห็นเงาของคนที่รอคอยร่างบางจึงเดินไปรีสอร์ตพร้อมกับวินนี่
“อ้าวเคียว แล้วป่าหล่ะ”
มนัญญาถามเพื่อนสาวทันทีที่เห็นเดินกันมาเพียงแค่สองคน
“ยังไม่กลับจากบ่อมุกเลย มีปัญหาอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้”
ขวัญพรรษบีบมือตัวเองไปมาอย่างกังวล
“คงไม่มีอะไรหรอกครับ นอกจากจะทำงานกันจนเพลินเดี๋ยวผมโทรหามันก่อนก็ได้”
ต้นน้ำบอกก่อนจะเดินออกไปอีกนิดเพื่อโทรหานายหัวของป่าหนาว
“ว่าไงนะ เดี๋ยวตามไป กินร้านเดิมแล้วกัน..... ก็ได้ เออ.. เออ.. รู้แล้ว ถ้าหวงมากก็รีบมาดูเองแล้วกัน”
ต้นน้ำกดวางสายแล้วเดินมาสมทบกับสาว ๆ ที่ยืนรอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
“มันบอกให้ไปก่อน เดี๋ยวมันตามไปพร้อม...คุณบุษ”
คำบอกสุดท้ายดังเบา ๆ แต่มันสามารถสั่นสะเทือนใจของขวัญพรรษราวกับใครเอามือมาเขย่าหัวใจเธอให้สั่นคลอนไปทั้งดวง
“ถ้างั้นเราไปรอพี่มาร์คด้านหน้ารีสอร์ตกันเถอะค่ะ”
ขวัญพรรษบอกแล้วเดินนำไปก่อนเป็นคนแรกทิ้งให้วินนี่ มนัญญา และต้นน้ำมองหน้ากันอย่างแปลกใจ
มาร์คมองร่างบางที่เดินซึมมาหาเขาอย่างแปลกใจกับกิริยาของอีกฝ่าย มีอะไรทำให้ใบหน้าสวย ๆ งั้นหงอยลงอย่างนี้
“เป็นอะไรครับ แล้วคุณพนาพรรษไปไหนครับ”
ขวัญพรรษเงยหน้าขึ้นสบตาชายหนุ่มแล้วยิ้มเซียว ๆ ก่อนจะตอบ
“เดี๋ยวตามไปค่ะ เราไปกันก่อนเถอะค่ะ”
“ฉันไปกับพี่มาร์คแล้วกันนะ พวกแกไปกับคุณน้ำแล้วกัน”
วินนี่กับมนัญญามองหน้ากันเลิกลัก ทำไมขวัญพรรษถึงแยกตัวออกไปอย่างนั้น ถ้าพนาพรรษรู้มีหวังตายกันทั้งแถบแน่ ๆ
“มันบอกให้พี่ดูคุณเคียวให้ดีอย่าให้ไปกับไอ้มาร์คสองคน แล้วดูเด่ะ ทิ้งเราได้ไงทั้งคู่”
ต้นน้ำพยักเพยิดหน้าไปทางสองคนที่เดินขึ้นรถคันหรูของของรีสอร์ตซึ่งต้นน้ำอนุญาตให้แม็กซิอุสใช้ในขณะที่ยังอาศัยอยู่ในเมืองไทย
“ทำไงได้คะ ในเมื่อคนของเราเลือกเอง”
แล้วทั้งสามคนก็เดินขึ้นรถขับไปยังตัวเมืองอันเป็นร้านอาหารประจำของต้นน้ำกับพนาพรรษ โดยมีแม็กซิอุสกับขวัญพรรษขับตามไปติด ๆ
“มีเรื่องอะไรบอกพี่ได้มั้ย”
แม็กซิอุสถามหญิงสาวข้างกายเมื่อขับรถออกมาได้สักครู่หนึ่ง
“เปล่าค่ะ”
“ไอ้ทิกมันฝากเราไว้กับพี่ ในเมื่อเราไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกันกับพี่ ก็ถือเสียว่าพี่เป็นพี่อีกคนแล้วกัน”
คำพูดของแม็กซิอุสสะกิดหัวใจของขวัญพรรษอย่างแรง
“เคียวขอโทษค่ะ”
ขวัญพรรษกล่าวออกไปเบา ๆ
“ขอโทษเรื่องอะไร”
“ก็เรื่อง...”
ขวัญพรรษเงียบลงทันทีเมื่อกล่าวถึงเรื่องที่กระทบใจชายหนุ่มข้างเธอขณะนี้
“ทำไงได้ พี่บังคับให้เคียวรักพี่แบบแฟนไม่ได้นี่ แต่เคียวรักพี่แบบพี่ชายได้ใช่มั้ย”
ขวัญพรรษพยักหน้าตอบรับคำขอร้องของชายหนุ่มทันทีโดยไม่ต้องคิด เธอรับความรู้สึกนี้ของแม็กซิอุสได้อย่างแน่นอน และจริงที่สุดถ้าหัวใจเธอไม่ได้มีพนาพรรษจนเต็มสี่ห้องของหัวใจแล้ว ผู้ชายคนนี้ต้องเป็นผู้ชายคนแรกที่เธอคิดจะรักอย่างแน่นอน
“ไว้เดี๋ยวเคียวจะช่วยหาสาวหน้าใส ๆ ให้สักคนนะคะ”
“ได้...แต่ต้องให้เหมือนเรานะ”
ขวัญพรรษเงียบลงอีกครั้ง
“ล้อเล่น”
สองเสียงหัวเราะกันอย่างถูกใจ ในขณะที่อีกหนึ่งหนุ่ม นายหัวแห่งป่าหนาวกำลังรีบเร่งทำงานอย่างขมักเขม้นเพราะตอนนี้ใจเขามันร้อนรนไปหมดแล้ว ไม่ใช่ไม่เชื่อใจหญิงสาวคนรักแต่เขาไม่เชื่อใจไอ้ฝรั่งนั่นมากกว่า ยิ่งเห็นหน้ามันแล้วยิ่งกวนอารมณ์เขาที่สุด
แม็กซิอุส มาร์ค โอคาดินี่ หรือมาร์ค จับตามองภาพหนุ่มสาวคู่หนึ่งที่กำลังเดินหยอกเย้ากันออกไปจากสระว่างน้ำอันกว้างใหญ่ของรีสอร์ตชื่อดังอย่างอิจฉา ใครเลยจะรู้บ้างว่าที่จริงแล้วเข้าตกหลุมรักหญิงสาวคนนั้นทันที เพียงแค่ได้พบหน้าแค่เพียงรูปจากมือถือของเพื่อนแค่นั้น และนั่นก็คือเหตุผลหลักที่ทำให้เขามาที่นี่....... หลังจากอกหักจากลิซ่า เขาเองก็ไม่เคยมองใครอีกเลยซึ่งมันก็กินเวลามานานมากแล้ว ไม่มีใครเชื่อว่าครั้งหนึ่งหนุ่มเจ้าชู้หาตัวจับยากอย่าง แม็กซิอุส มาร์ค โอคาดินี่ อย่างเขาจะอกหักเพียงเพราะผู้หญิงเพียงคนเดียว ตั้งแต่นั้นมาเขาก็ไม่สามารถรักใครได้อีกเลย จนเมื่อมาพบกับหญิงสาวผู้นี้ เขารู้จักกับต้นน้ำมานานตั้งสมัยเรียนที่อเมริกา ต้นน้ำชวนเขามาพักผ่อนหลายครั้งแล้วแต่เขายังไม่มีเวลาว่าสักที ธุรกิจทางด้านคอมพิวเตอร์ ซอร์ฟแวร์ซึ่งกำลังไปได้ดีมากในตอนนี้ ทำให้เขาไม่มีเวลาให้กับการพักผ่อนของตัวเองและไม่มีเวลาสำหรับคนรัก มันจึงทำให้เขาต้องมาอยู่ตรงนี้เวลานี้ และอีกคนนึงที่เป็นคนไทยซึ่งเขารู้จักดีที่สุดและสนิทที่สุดก็คือ พงษ์ศรา หรือทิกเกอร์ แต่พงษ์ศรามักจะให้เรียกว่าทิกเฉย ๆ เสียมากกว่า แนะนำให้มาเนื่องจากน้องสาวทำงานอยู่ที่นี่ ในตอนแรกเพื่อนรักของเขาคนนี้จะโทรมาบอกน้องสาวให้ต้อนรับอำนวยความสะดวกแก่เขา แต่ชายหนุ่มบอกว่าไม่ต้อง การมาของเขาไม่จำเป็นจะต้องทำให้ใครเดือดร้อน พงษ์ศราจึงเปิดโทรศัพท์มือถือโชว์รูปถ่ายของน้องสาวให้เขาดู และภาพนั้นเองที่มันตราตรึงในหัวใจของเขาตั้งแต่ตอนนั้นมา ว่าแล้วชายหนุ่มก็หยิบโทรศัพท์โทรถามเพื่อนรักทันที
“ฮัลโหล ทิก ฉันมีเรื่องจะถามนาย”
มาร์คกรอกเสียงพูดโทรศัพท์ทันทีที่เพื่อนหนุ่มรับสาย
“ว่าไงมาร์ค เดินทางดีมั้ย แล้วเห็นน้องฉันหรือยัง ถ้ายังฉันจะได้โทรบอกไอ้เคียวให้ แกอยู่ตรงไหนของป่าหนาวบอกมา”
คำถามถูกถ่ายทอดออกมาอย่างรวดเร็วด้วยความเป็นห่วงเพื่อน มาร์ค ไม่ค่อยได้มาเมืองไทย นาน ๆ เพื่อนรักของเขาคนนี้จะมาสักครั้ง นี่ดีนะบอกว่ามีเพื่อนอยู่ที่ป่าหนาวไม่งั้นเขาคงไม่วางใจต้องเรียกให้ขวัญพรรษมาดูแลเทคแคร์อย่างแน่นอน
“ฉันถึงแล้ว สบายดี พักที่รีสอร์ตของน้ำ นายเคยเจอแล้วสองสามครั้งสมัยเรียนที่อเมริกางัย”
“อืม...ฉันพอจำเค้าหน้าไอ้หรอก แล้วเจอน้องฉันหรือยัง”
“เห็นแล้ว”
มาร์คตอบแล้วขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิด จะถามมันดีมั้ยนะว่าน้องมันมีแฟนแล้วหรือยัง แล้วเจ้าของฟาร์มมุกที่เขาเห็นว่าสนิทสนมอยู่นี้มีฐานะเป็นอะไร แค่คนรู้จักหรือว่าแฟน
“อืม...เดี๋ยวฉันบอกไอ้เคียวให้ไปหาแกแล้วกันนะ”
“ไม่ต้องหรอก เกรงใจน้องเขา เขาทำงานยุ่งอยู่”
เสียงตอบกลับมาเบา ๆ ของเพื่อน ทำให้พงษ์ศราถึงกับนิ่วหน้า เพราะปกติแล้วน้อยครั้งที่คนอย่างแม็กซิอุสคนนี้จะเอ่ยคำนี้ออกมา หลายครั้งที่ต้องได้ และก็ได้เสียทุกครั้ง ราวกับมันมีมนต์สะกดสิ่งของเหล่านั้นอยู่
“มีอะไรหรือเปล่า แกแปลก ๆ ไปนะ”
“เปล่า ไม่มีอะไร แค่คิดว่าบางทีของที่เราอยากจะได้ แต่มันก็ไม่ได้เสียทุกครั้งไป”
“ฮึ..ฮึ..น้อยครั้งจริง ๆ ที่ฉันจะได้ยินแบบนี้ จะมีสักกี่ครั้งเชียวที่คนอย่างแม็กซิอุส เจ้าพ่อแห่งโลกไฟเบอร์อย่างนายจะยอมแพ้อะไรแบบนี้...ผู้หญิงอีกหรือ อะไรกันยังไม่ทันได้ลงแข่งเลย แกยอมแล้วหรือ”
คำพูดของเพื่อนรักทำให้แม็กซิอุสนิ่งตัวแข็งไปชั่วขณะ ใช่...เขายังไม่ได้ลงแข่งเลย เขาจะรู้ได้งัยว่าสาวน้อยคนนั้นจะไม่สนใจเขา ผู้ชายอย่างเขาก็ไม่น้อยหน้าใครเหมือนกัน รอยยิ้มบางอย่างปรากฎขึ้นบนใบหน้าหวาน ๆ เหมือนหญิงสาวนั้นทันทีทำให้ใบหน้าหวาน ๆ นั้นยิ่งน่ามองเข้าไปใหญ่
“แกอนุญาตแล้วนะ ต่อไปนี้ฉันจะลุยอย่างเต็มที่เหมือนกัน”
“อะไรของแก ว่าแต่แกเถอะเจอไอ้เคียวแล้วใช่มั้ย น้องฉันมันมีหนุ่ม ๆ มาเกาะแกบ้างหรือเปล่า”
มี และเป็นศัตรูตัวฉกาจเลย แต่คำพูดเหล่านี้ดังเพียงแค่ในใจของแม็กซิอุสเท่านั้น
“ทิก ฉันขออะไรแกอย่างนึงได้มั้ย”
พงษ์ศราขมวดคิ้วเรียวราวกับผู้หญิงทันทีเมื่อได้ยินน้ำเสียงตื่นเต้นของเพื่อนรัก
“อะไร”
“ฉันจะจีบน้องแก แกว่าไง”
คำตอบของเพื่อนเขาทำให้พงษ์ศราถึงกับอ้าปากค้างอย่างตกตะลึง
“แกว่าไงนะ”
“ฉันจะจีบน้องแก ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฝากบอกว่าที่พ่อตาฉันด้วยแล้วกัน ถือว่าฉันขออนุญาตนะ”
“ไอ้เคียวเนี่ยนะ สงสัยแกจะถูกยัยลิซ่าหักอกจนเพี้ยนไปแล้วแน่เลยมาร์ค”
พงษ์ศราเอ่ยออกมาอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่เพื่อนรักบอก
“แกก็เกินไป น้องแกออกจะน่ารัก โดนใจสุด ๆ”
คำพูดของเพื่อนรักทำให้พงษ์ศราหัวเราะออกมาเสียงดัง เออ..สงสัยจะจริง ไอ้มาร์คมันคงเพี้ยน ชอบใครไม่ขอบชอบไอ้เคียวเนี่ยนะ น่ารักตรงไหน
“เออ เออ ตามสบายแต่มันแล้วแต่น้องฉันตะเว้ย ว่าโอหรือเปล่า ไม่มีการใช้สิทธิ์ในการเป็นเพื่อนฉันทำให้น้องฉันชอบแกเด็ดขาด แล้วอีกอย่าง ถ้าทำน้องฉันเสียใจหล่ะก็ เลิกคบ”
คำขู่ของเพื่อนรักทำให้แม็กซิอุสถึงกับหัวเราะ ที่จริงมันก็หวงน้องมันนั่นแหล่ะ
“เออ ฉันสัญญา แต่ฉันคงจะต้องทำศึกหนักเสียแล้ว น้องแกรู้สึกว่าจะมีคนแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเรียบร้อยแล้ว”
“ฮะ...ไอ้เคียวเนี่ยนะ”
พงษ์ศราอุทานอย่างตกใจ เพราะไม่คิดว่าน้องสาวของเขาจะขายออก ถึงแม้ความจริงหน้าตามันจะสวยก็เถอะ แต่เพราะความหวงน้องทำให้เขาต้องบอกมันว่าหน้าตามันแค่พอดูได้แค่นั้น
“ใช่ เจ้าของฟาร์มมุกป่าหนาวนี่แหล่ะ รวย และที่สำคัญหวงน้องแกสุด ๆ แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้ เพราะฉันมีคนคอยหนุนหลังที่ดีอย่างแกงัย”
“บ้าน่า...ฉันบอกแล้วไง ถ้าไอ้เคียวมันชอบทางโน้นฉันก็จะไม่บังคับน้องฉันเด็ดขาด แต่แกช่วยดูให้ฉันหน่อยได้มั้ยว่ามันดีจริงหรือเปล่า มันหลอกน้องฉันหรือเปล่าว๊ะ บ้าเอ้ย!!..ถ้าฉันไม่ติดงานนะฉันจะไปหาแกที่นั่นเลย”
แม็กซิอุสหัวเราะกับอาการหวงน้องของเพื่อน
“เออ คืนนี้ฉันจะเต็มที่เลย”
ชายหนุ่มพูดก่อนจะวางสายฉายทันทีหลังจากคุยกันอีกสองสามประโยคกับเพื่อนรัก ไม่ใช่เรื่องอะไรทั้งนั้น นอกจากเรื่องของน้องสาวคนสวยเพียงอย่างเดียว รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวยราวอิสตรีนั้นอีกทีเมื่อนึกถึงหน้าสวย ๆ ของคนที่ชื่อว่าขวัญพรรษ
พนาพรรษเดินมาส่งคนรักที่หน้าประตูบ้านพักเพื่อให้หญิงสาวอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วปฏิบัติหน้าที่ตามปกติในแต่ละวัน
“อาบน้ำแล้วเดินไปหาพี่ที่บ่อมุกด้วยนะ”
นายหัวหนุ่มบอกแล้วส่งสายตาหวาน ๆ ให้หญิงสาวคนที่เขารักหมดหัวใจ
“ทำไมคะ พี่ป่าให้เคียวรับผิดชอบที่ฟาร์มนกแล้วนี่คะ ทำไมให้เคียวไปที่นั่นอีกหล่ะ”
น้ำเสียงงอน ๆ ของหญิงสาวทำให้นายหัวหนุ่มแห่งป่าหนาวหัวเราะเบา ๆ กับความน่ารักของหญิงสาว
“เมื่อก่อน เคียวว่ายน้ำไม่เป็น พี่กลัวเคียวตกลงไป ตอนนี้คนเก่งของพี่ว่ายน้ำได้แล้วนี่ ถึงจะยังไม่แข็ง แต่มันก็ทำให้เคียวช่วยเหลือตัวเองได้บ้าง”
คำพูดแสดงอาการเป็นห่วงของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวยิ้มออกมาอย่างถูกใจ นี่คือความน่ารักของพนาพรรษ เขาเป็นห่วงเธอทุกอย่าง
“ค่อยยังชั่ว นึกว่ารังเกียจเคียวไม่อยากให้เคียวเป็นก้างขวางคอพี่ป่าเสียอีก”
คำพูดของขวัญพรรษทำให้นายหัวหนุ่มถึงกับตกใจเมื่อคิดว่าหญิงสาวจะเข้าใจเขาผิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเขากับบุษราลัลน์
“ไม่ใช่ พี่ไม่ได้คิดอะไรกับบุษทั้งสิ้น เคียวมั่นใจได้”
หญิงสาวถึงกับหัวเราะกับหน้าตาตื่นตระหนกของเขา
“เคียวรู้หรอกน่า...ไปค่ะ พี่ป่าไปอาบน้ำได้แล้ว เดี๋ยวเจอกันที่บ่อมุกนะคะ”
“น่าตีนัก หลอกพี่หรือ”
“เปล่านะ...แหม..ตัวเองร้อนตัวต่างหาก ไปได้แล้วค่ะ หนาวออก”
“ครับ”
แต่ก็ไม่เร็วไปกว่าที่ปากอุ่น ๆ ของชายหนุ่มจะสัมผัสกับปากบางของหญิงสาวเบา ๆ ก่อนจะเดินออกไปทิ้งให้คุณหมอคนสวยใจสั่นกับกิริยาน่ารักแบบนั้นของชายหนุ่ม หญิงสาวหมุนตัวเปิดประตูเข้าไปในบ้านพักของตัวเองทันที ทิ้งให้สายตาอีกคู่ของใครบางคนมองมาด้วยความอาฆาต
แม็กซิอุสเดินเข้ามาทางด้านฟาร์มมุกแล้วสำรวจไปรอบ ๆ ด้วยความประหลาดใจ ไม่น่าเชื่อ มันใหญ่กว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก แล้วก็ดูดีกว่าที่เห็นในรูปทางอินเตอร์เน็ตมาก ชายหนุ่มกำลังเดินไปตามสะพานที่เชื่อมไปถึงบ่อมุกด้านหน้า แล้วก็ต้องหันหลังเมื่อได้ยินเสียงหวาน ๆ ของใครบางคนเรียก
“คุณมาร์คคะ คุณมาร์ค”
ขวัญพรรษตะโกนเรียกชายหนุ่มที่เดินอยู่ด้านหน้า เพราะคิดว่าชายหนุ่มผู้นี้เดินหลงมาที่บ่อมุกแห่งนี้ เพราะถ้าใครจะมาดูบ่อมุกแห่งนี้ต้องมากับผู้จัดการฟาร์มมุกเท่านั้น นั่นก็คือคุณมนูญ หรือไม่ก็กนกเจ้าหน้าที่ต้อนรับส่วนหน้าของรีสอร์ตป่าหนาวเท่านั้น แต่ชายหนุ่มผู้นี้เดินมาได้อย่างไร
“เคียวเองค่ะ คุณมาร์คเดินหลงหรือเปล่าคะ เพราะว่าส่วนนี้เขาไม่ให้ลูกค้าเข้าค่ะ ถ้าไม่มีเจ้าหน้าที่มาด้วย”
“เปล่าครับ...ผมเดินมาหาคุณเคียว”
หญิงสาวถึงกับอึ้งเมื่อได้ยินคำตอบที่ไม่อ้อมค้อมของอีกฝ่าย
“มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“พอดี มีใครบางคนฝากให้ผมดูว่าคุณเคียวสบายดีหรือเปล่า หรือมีหนุ่มที่ไหนมาเกาะแกะหรือเปล่า”
คำตอบนั้นทำให้ใบหน้าหวาน ๆ ของขวัญพรรษเงยขึ้นมองอีกฝ่ายอย่างสงสัย
“ใครคะ”
“ทิกครับ ทิกเกอร์ ผมเป็นเพื่อนของทิกครับ พอดีอยากมาพักผ่อน ทิกเลยบอกว่าน้องสาวทำงานอยู่ที่ป่าหนาว แล้วก็ประจวบเหมาะกับไอ้น้ำมันอยากให้มาด้วย ผมถึงมาที่นี่งัยครับ”
ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นกว่าเดิมเมื่อได้ยินว่าใครฝากมาดู
“ตายแล้ว นี่คุณมาร์ครู้จักกับพี่ทิกด้วยหรือคะ”
“ครับ สนิทมาก รู้จักกันที่อังกฤษครับ”
มาร์คพูดแล้วเดินนำหญิงสาวเมื่อคิดว่าหยุดคุยกันตรงนี้นานแล้ว
“ไม่น่าเชื่อเลย แล้วนี่พี่ทิกเผาเคียวให้คุณมาร์คฟังเยอะหรือเปล่าคะ อย่าไปฟังพี่ทิกเยอะนะคะ เพราะความจริงแล้วเคียวดีกว่านั้นเยอะ”
“ฮ่ะ..ฮ่ะ..ฮ่ะ..”
เสียงหัวเราะเสียงดังขึ้นจากลำคอของแม็กซิอุสทำให้คนงานที่กำลังทำงานอยู่แถวนั้นมองมากันเป็นแถว
“ไม่หรอกครับ ทิกบอกว่าคุณเคียวน่ารัก แล้วก็น่ารักจริง ๆ ด้วย”
แม็กซิอุสพูดพร้อมกับจ้องไปในดวงตากลมโตของอีกฝ่ายราวกับจะถ่ายทอดความรู้สึกให้หญิงสาวได้รับรู้ แต่ดวงตากลมโตคู่นั้นกลับเสไปมองทางอื่น
“มาค่ะ เดี๋ยวเคียวจะพาไปดูบ่อมุกเองค่ะ”
ร่างบางในชุดกางเกงยีนส์สีซีดยี่ห้อดังยอดฮิตติดตลาดพอดีตัว และเสื้อเชิร์ตลายสก๊อตสีน้ำตาลที่สวมทับเสื้อกล้ามสีขาวทำให้ร่างบางน่าดูขึ้นอีกเท่าตัว เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนใส่กางเกงยีนส์แล้วสวยแบบนี้มาก่อน
“หมอเคียว พาฝรั่งที่ไหนมาครับ”
เสียงลุงหวานเอ่ยถามเมื่อเห็นชายหนุ่มคนนี้ที่เขาไม่ค่อยคุ้นหน้า แล้วนายหัวของเขาเห็นหรือยัง ถ้าเห็นมีหวังป่าหนาวระเบิดแน่ มีไม่กี่คนในป่าหนาวที่ทราบความสัมพันธ์ระหว่างนายหัวของเขากับคุณหมอคนสวยคนนี้ เพราะในวันที่หญิงสาวขับเรือไปกลางพายุคราวนั้นทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ทราบทันทีที่นายหัวหนุ่มบอกถึงความสัมพันธ์ระว่างตัวเองกับหญิงสาวคนนี้ให้ต้นน้ำฟัง และนับตั้งแต่ตอนนั้นลุงหวานก็ปักใจเชื่อทันทีว่าคุณหมอคนนี้ต้องเป็นนายผู้หญิงของป่าหนาวแน่นอนเพราะนายหัวของเขาไม่เคยจะเป็นจะตายกับใครมากเท่านี้มาก่อนแม้กระทั่งกับปรายฟ้าเอง
“เก็บได้หน้าสะพานค่ะ ว่าจะพาชมบ่อมุกเสียหน่อย”
มาร์คยิ้มรับทันทีเมื่อหญิงสาวเอ่ยแซวเขา
“เชิญครับ นายหัวอยู่กับคุณบุษที่บ่อด้านในครับ”
คำว่าคุณบุษทำให้ขวัญพรรษแบบเบ้ปากเล็กน้อย กิริยาทุกอย่างไม่อาจรอดพ้นสายตาของคนที่กำลังจับจ้องอยู่ได้เลย รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าหวาน ๆ ของแม็กซิอุสอีกครั้ง ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้น่ารักแบบนี้นะ
“ไปค่ะคุณมาร์ค”
“เดี๋ยวครับ ก่อนอื่นเคียวช่วยเรียกพี่ว่าพี่มาร์คได้มั้ย เพราะยังงัยพี่ก็เป็นเพื่อนไอ้ทิก ก็เท่ากับเป็นพี่ชายเคียวอีกคน เฉพาะตอนนี้เท่านั้นนะ”
คำกำกับตอนท้ายทำให้ใบหน้าหวานที่ยิ้มรับเมื่อสักครู่ เสหลบไปทางอื่น ราวกับไม่ได้ยินในสิ่งที่เพื่อนพี่ชายพูดเมื่อสักครู่
“ค่ะ พี่มาร์ค เราไปกันเถอะค่ะ เดี๋ยวเคียวจะพาดูหอยมุกตัวที่ใหญ่ที่สุดในฟาร์มมุกป่าหนาวเลยค่ะ”
กิริยาลืมตัวเพราะคิดว่าอีกฝ่ายเป็นเพื่อนสนิทของพี่ชายก็เท่ากับเป็นพี่ชายอีกคนทำให้หญิงสาวดึงข้อมือของมาร์คเดินตรงไปยังบ่อมุกด้านหน้าทันที โดยไม่ได้สังเกตเลยว่ามีใครบางคนที่ลุกขึ้นยืนยิ้มเมื่อเห็นว่าคนที่เป็นดวงใจเดินมา แต่พอเห็นคนที่เดินตามมาด้วยรอยยิ้มที่เกิดขึ้นเมื่อสักครู่หายไปในพริบตาเหลือเพียงใบหน้าบึ้งตึงราวกับโกรธใครมาสักร้อยชาติมองอยู่
“ใครคะ น่ารักจริง หล่อด้วย หมอเคียวไปหิ้วมาจากไหนเนี่ย”
บุษราลัลน์เอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะอย่างยินดี เมื่อสักครู่เธออยากจะกรีดร้องออกมาดัง ๆ เมื่อเห็นว่าใครที่ทำให้นายหัวหนุ่มแห่งป่าหนาวลุกขึ้นยืนอย่างยินดีเดินมา แต่พอเห็นว่าใครเดินมาด้วยและมือของคุณหมอคนสวยจับจูงผู้ชายตัวโต ๆ ที่เดินตามมาทีหลังแค่นั้น ราวกับโลกทั้งใบเป็นของเธอ
“เพื่อนไอ้น้ำ ชื่อมาร์ค”
เสียงขุ่น ๆ ของพนาพรรษดังขึ้นเมื่อมองไปเห็นมือของขวัญพรรษจับจูงไอ้ฝรั่งคนนั้น
“ตายแล้ว ไวไฟเหมือนกันนะเนี่ย รู้จักกันนานแล้วหรือคะ”
“เจอกันเมื่อวาน”
ชายหนุ่มตอบเสียงขุ่น พร้อมกับเมินไปมองทางอื่น ไม่อย่างนั้นเขาต้องเข้าไปกระชากร่างบางนั้นให้ไกลจากไอ้ฝรั่งบ้า ๆ ที่แอบยิ้มเยาะเขาอยู่ตอนนี้เป็นแน่แท้
“ตายแล้วหมอเคียว เดินควงใครมาคะ”
บุษราลัลน์ร้องทักอีกฝ่ายพร้อมกับมองมือที่จับข้อมือชายหนุ่มเอาไว้ ขวัญพรรษรีบดึงมือออกทันที แต่ไม่เร็วไปกว่ามือหนา ๆ ของมาร์คเปลี่ยนเป็นมาจับมือบางของเธอไว้ทันที จนขวัญพรรษหันไปมองด้วยความแปลกใจ
“เอ่อ..นี่คุณบุษค่ะ บุษราลัลน์ เจ้าหน้าที่ดูแลเกี่ยวกับแลปทุกตัวของฟาร์มป่าหนาวค่ะ แล้วนี่ก็ พี่มาร์คเป็นพะ....”
“ตายแล้ว สนิทกันขนาดเรียกพี่เลยหรือค่ะ เห็นจะต้องแสดงความยินดีกับหมอเคียวด้วยแล้วมั้งคะป่า”
คำว่าเพื่อนพี่ทิกหายไปทันทีที่เสียงหวาน ๆ ของบุษราลัลน์เอ่ยขึ้นมาทันควัน จนทำให้ขวัญพรรษหันไปมองชายหนุ่มอีกคนที่หันไปทางอื่นไม่ได้สนใจเธอเลย
“เราสนิทกันครับ แล้วเย็นนี้เราจะไปทานข้าวด้วยกันด้วย คุณพนาพรรษชวนคุณบุษราลัลน์หรือยังครับ”
คำถามนั้นทำให้นายหัวแห่งป่าหนาวหันมามองหน้าแม็กซิอุสขวาง ๆ แล้วก้มลงมองมือบางที่หนุ่มลูกครึ่งกุมไว้อย่างสนิทสนม ขวัญพรรษรู้ถึงปฏิกิริยาผิดปกติของนายหัวแห่งป่าหนาวจึงพยายามบิดมือของตัวเองออกจากอุ้งมือนุ่ม ๆ ของแม็กซิอุสออกทันที แต่หนุ่มลูกครึ่งกลับไม่ปล่อยง่าย ๆ อย่างที่คิด หญิงสาวรีบมองสบตาคนที่กุมมือเธอราวกับขอร้องให้เขาปล่อยมือเธอเสียทีเพราะไม่อยากให้อีกคนเข้าใจผิด
“ยัง...ครับ”
คำว่าครับนั้นออกมาอย่างยากลำบาก กรามหนาบดเข้าหากันแน่นเมื่อรู้ว่าหนุ่มลูกครึ่งกำลังยั่วยวนเขา
“ถ้าอย่างนั้น ป่าก็ไปกับบุษแล้วกันนะคะ ส่วนหมอเคียวก็ไปกับคุณมาร์คแล้วกัน”
คุณหมอคนสวยกำลังจะแย้มปากแย้งความประสงค์ของบุษราลัลน์ถ้าไม่เห็นว่าร่างบางของบุษราลัลน์โผเข้าไปกอดแขนของพนาพรรษไว้อย่างสนิทสนม แถมเอาหน้าอกแบน ๆ ของตัวเองเบียดแขนนายหัวหนุ่มอีก อารมณ์ที่อยากแก้ความเข้าใจผิดของคุณหมอคนสวยหมดลงทันที ดวงตากลมโตมองเมินไปทางอื่นด้วยความไม่พอใจเหมือนกัน และไม่สนใจอีกเลยว่ามือนุ่ม ๆ ของเธอจะถูกมือหนาอบอุ่นของพี่มาร์คกุมไว้นานแค่ไหน
“ดีครับ ไหนครับเคียว มุกตัวไหนที่คุณบอกว่าใหญ่ที่สุดในฟาร์มป่าหนาว ผมอยากดูแล้ว”
หนุ่มลูกครึ่งหันไปยิ้มกับหน้าหวาน ๆ ที่ยิ้มตอบกลับมาอย่างเซียว ๆ
“ทางนี้ค่ะ เดี๋ยวเคียวพาไปดูนะคะ พี่มาร์คเดินดี ๆ นะคะ ไม่ชินเดี๋ยวตกน้ำไปเคียวไม่ช่วยนะคะ เพราะเพิ่งว่ายน้ำเป็นเองช่วยใครไม่ได้หรอก”
หญิงสาวเสไปทำเสียงใสกับแม็กซิอุสทันที ทั้งที่ความจริงแล้วอยากจะกรี๊ดใส่บุษราลัลน์แล้วผลักร่างบางนั้นให้ไกลจากพนาพรรษเหลือเกิน ก่อนที่นางมารร้ายจะออกจากร่าง คุณหมอคนสวยรีบเดินจูงหนุ่มลูกครึ่งออกไปอีกด้านนึงทันที
“อย่าทำแบบนี้อีกนะบุษ ผมไม่ชอบ”
นายหัวหนุ่มดึงแขนตัวเองออกจากร่างบางพร้อมกับผลักบุษราลัลน์ออกไปให้พ้นทางเดินเบา ๆ ก่อนจะเดินตามชายหนุ่มกับหญิงสาวที่เดินออกไปเมื่อสักครู่ บุษราลัลน์มองตาอย่างด้วยสายตาโกรธแค้นเมื่อหญิงสาวคนที่เดินไปเมื่อสักครู่มีอำนาจเหนือเธอทุกอย่าง แต่มันคงอยู่ไม่นานหรอก
ร่างสูงของนายหัวหนุ่มมองมือที่จับกันอย่างหงุดหงิด และไม่มีใครคาดคิดมาก่อนร่างสูง ๆ ของนายหัวหนุ่มเดินเข้าไปแทรกตรงกลางแล้วดึงมือหญิงสาวมากุมไว้เอง ก่อนจะหันไปทางหนุ่มลูกครึ่งที่มองอย่างตกตะลึงกับการกระทำของนายหัวหนุ่ม
“ขอโทษนะครับ เดี๋ยวผมพาไปดูเอง ทางนี้ครับ”
พนาพรรษบอกพร้อมกับกระชับมือหญิงสาวที่กุมไว้แน่นกว่าเดิม แล้วมองอีกฝ่ายอย่างคาดโทษ ขวัญพรรษเมินไปมองอีกทางอย่างถือดี แต่ก็ไม่ดึงมือตัวเองออกเพราะรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นที่ได้อยู่ในอุ้งมือของเขา
แม็กซิอุสมองภาพตรงหน้า แล้วยิ้มออกมาน้อย ๆ ท่าทางนายหัวหนุ่มของป่าหนาว ไม่ยอมยกของ ๆ ตัวเองให้ใครง่าย ๆ เด็ดขาด เขาเองก็คิดว่าถ้าชายหนุ่มผู้นี้ไม่ตามเขามาหล่ะก็เขาจะเดินหน้าแย่งขวัญพรรษอย่างแน่นอน แต่ตอนนี้เขาคงต้องคิดดูใหม่เสียแล้ว เพราะขวัญพรรษเองก็ใช่ว่าจะไม่มีใจให้ชายหนุ่มผู้นั้น อาจจะมีมากกว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก และความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็คงสนิทสนมกันพอดูไม่อย่างนั้น พนาพรรษคงไม่แสดงอาการทั้งหึง ทั้งหวงขนาดนี้แน่ ๆ
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน ใครใช้ให้เราไปจับมือมันแบบนั้น”
นายหัวหนุ่มกระซิบเสียงกระด้างใส่ร่างบางที่ยืนข้าง ๆ เขา
“เรื่องอะไรคะ เคียวไม่เห็นรู้เรื่อง”
ขวัญพรรษบอกอีกฝ่ายเสียงขุ่น ๆ เหมือนกัน
“ก็เราไม่จับมือใครหล่ะ”
“แล้วพี่ป่าหล่ะ”
ขวัญพรรษย้อนถามอีกฝ่ายเสียงขุ่น
“พี่ทำอะไร”
“ก็ยืนเฉย ๆ ให้คุณบุษกอดแขนทำไม”
“ไม่ได้ยืนฉะ..”
คำว่าเฉยถูกกลืนหายไปในลำคอเมื่อหนุ่มลูกครึ่งเอ่ยถามขึ้นมา
“ถึงหรือยังครับ”
ขวัญพรรษมองหน้านายหัวของป่าหนาวด้วยแววตาขุ่นเคือง ก่อนจะปลดมือบางออกแล้วหันไปพูดกับหนุ่มลูกครึ่งที่ยืนอยู่เยื้อง ๆ กับเธอ
“ทางนี้ค่ะ พี่มาร์คเดินอีกนิดเดียว”
ร่างบางเดินนำไปก่อน ก่อนที่หนุ่มลูกครึ่งจะเดินตาม แล้วยักไหล่น้อย ๆ ให้ชายหนุ่มที่ยืนทำตาขวางใส่อยู่ด้านหน้า
“เคียวคงพาไปได้ คุณพนาพรรษไปดูงานที่ค้างไว้ก็ได้นะครับ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเป็นเจ้าของฟาร์มคงตอบคำถามคุณได้เยอะหากมีอะไรสงสัย เชิญครับ เดินอีกนิดเดียว”
นายหัวผายมือเชิญให้หนุ่มลูกครึ่งเดินไปก่อนแล้วเดินตามอีกฝ่ายไปติด ๆ เมื่อถึงบ่อมุกที่ตัวใหญ่ที่สุด ขวัญพรรษก้มลงไปดึงตะแกรงที่ใส่ตัวหอยเอาไว้ขึ้นมาอวดหนุ่มลูกครึ่งทันที จนคนที่ยืนอยู่หลังสุดห้ามอีกฝ่ายไว้ไม่ทันด้วยกลัวว่าหญิงสาวจะตกลงไปเสียก่อน
“นี่ไงคะ ใหญ่มั้ย”
“เคียวทำอะไรไม่ระวังเลย ถ้าตกลงไปจะทำยังไง”
เสียงอุทานด้วยความตกใจของมาร์คทำให้ร่างบางที่ก้มลงไปล้วงตะแกรงมุกเมื่อสักครู่ยิ้มหวานใส่ทันที
“ไม่หล่นลงไปหรอกค่ะ เคียวชินแล้ว อีกอย่างช่องมันเล็กออกค่ะ ตัวเคียวตกลงไปไม่ได้หรอกพี่มาร์คมาดูใกล้ ๆ ซิคะ”
ขวัญพรรษชวนหนุ่มลูกครึ่งโดยไม่ได้มองชายหนุ่มอีกคนที่มองหญิงสาวอย่างห่วงใยเหมือนกัน
“ป่าคะ เราต้องไปดูน้ำบ่อมุกทางด้านโน้นอีกนะคะ ไม่อย่างนั้นกว่าจะเสร็จคงดึก”
เสียงเรียกของบุษราลัลน์ทำให้นายหัวหนุ่มหันไปมองก่อนจะมองนาฬิกาตัวเองอีกครั้งอย่างตัดสินใจ
“เชิญครับ ไม่ต้องห่วงทางนี้ผมดูแลให้”
มาร์คเงยหน้าขึ้นบอกพนาพรรษก่อนจะก้มลงสนใจมุกในมือที่หญิงสาวอุตส่าห์ยกขึ้นมาให้ดู
“ผมฝากเคียวด้วย แค่ชั่วคราวเท่านั้น”
นายหัวแห่งป่าหนาวบอกก่อนจะมองหญิงสาวอีกครั้ง ก่อนจะเดินไปหาบุษราลัลน์ที่ยืนไกลออกไปอีกนิด เขาต้องรีบตรวจน้ำให้เสร็จก่อนที่จะมืด เพราะลุงหวานบอกว่าในบ่อทางซ้ายมือจะร้อนเกินไปเนื่องจากมีฟองขึ้นมาและมันอาจสร้างความเสียหายให้กับมุกของเขาได้
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วนี่ก็ใกล้เวลาที่นัดหมายกันแล้วทำไมพนาพรรษยังไม่กลับมาอีกที่บ่อมุกมีปัญหาอะไรหรือเปล่า ขวัญพรรษเดินกลับออกมาพร้อมกับพี่มาร์คได้หลายชั่วโมงแล้ว หญิงสาวเดินไปส่งเขาที่รีสอร์ตหลังจากพาชมฟาร์มนกที่อยู่ในความรับผิดชอบของตัวเอง คุณหมอคนสวยอยู่ในชุดกระโปรงผ้าเนื้อนิ่มยาวกรอมเท้าสีขาวย้อมปลายกระโปรงด้วยสีฟ้ากับเสื้อแขนกุดรัดรูปสีส้มหวานละมุนไปทั้งตัว กระโปรงแบบนี้ที่พี่ป่าของเธอชอบให้ใส่นักหนาบอกว่าเหมาะกับเธอ แล้วดูสิคนที่ชอบยังไม่กลับมาเลย
“เคียวไปกันเถอะ ใกล้เวลานัดแล้ว”
วินนี่เดินมารับเพื่อนสาวที่บ้านพักเมื่อใกล้ถึงเวลานัดหมายแล้ว
“พี่ป่ายังไม่มาเลย วินนี่ แกไปก่อนก็ได้ฉันรอพี่ป่าก่อน”
“จริงเหรอ งั้นเราไปรอที่รีสอร์ตก่อนแล้วกันถึงที่นั่นแล้วค่อยโทรไปบอกนายหัวก็ได้”
ขวัญพรรษพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะมองไปทางบ่อมุกอีกครั้งเมื่อไม่เห็นเงาของคนที่รอคอยร่างบางจึงเดินไปรีสอร์ตพร้อมกับวินนี่
“อ้าวเคียว แล้วป่าหล่ะ”
มนัญญาถามเพื่อนสาวทันทีที่เห็นเดินกันมาเพียงแค่สองคน
“ยังไม่กลับจากบ่อมุกเลย มีปัญหาอะไรหรือเปล่าก็ไม่รู้”
ขวัญพรรษบีบมือตัวเองไปมาอย่างกังวล
“คงไม่มีอะไรหรอกครับ นอกจากจะทำงานกันจนเพลินเดี๋ยวผมโทรหามันก่อนก็ได้”
ต้นน้ำบอกก่อนจะเดินออกไปอีกนิดเพื่อโทรหานายหัวของป่าหนาว
“ว่าไงนะ เดี๋ยวตามไป กินร้านเดิมแล้วกัน..... ก็ได้ เออ.. เออ.. รู้แล้ว ถ้าหวงมากก็รีบมาดูเองแล้วกัน”
ต้นน้ำกดวางสายแล้วเดินมาสมทบกับสาว ๆ ที่ยืนรอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ
“มันบอกให้ไปก่อน เดี๋ยวมันตามไปพร้อม...คุณบุษ”
คำบอกสุดท้ายดังเบา ๆ แต่มันสามารถสั่นสะเทือนใจของขวัญพรรษราวกับใครเอามือมาเขย่าหัวใจเธอให้สั่นคลอนไปทั้งดวง
“ถ้างั้นเราไปรอพี่มาร์คด้านหน้ารีสอร์ตกันเถอะค่ะ”
ขวัญพรรษบอกแล้วเดินนำไปก่อนเป็นคนแรกทิ้งให้วินนี่ มนัญญา และต้นน้ำมองหน้ากันอย่างแปลกใจ
มาร์คมองร่างบางที่เดินซึมมาหาเขาอย่างแปลกใจกับกิริยาของอีกฝ่าย มีอะไรทำให้ใบหน้าสวย ๆ งั้นหงอยลงอย่างนี้
“เป็นอะไรครับ แล้วคุณพนาพรรษไปไหนครับ”
ขวัญพรรษเงยหน้าขึ้นสบตาชายหนุ่มแล้วยิ้มเซียว ๆ ก่อนจะตอบ
“เดี๋ยวตามไปค่ะ เราไปกันก่อนเถอะค่ะ”
“ฉันไปกับพี่มาร์คแล้วกันนะ พวกแกไปกับคุณน้ำแล้วกัน”
วินนี่กับมนัญญามองหน้ากันเลิกลัก ทำไมขวัญพรรษถึงแยกตัวออกไปอย่างนั้น ถ้าพนาพรรษรู้มีหวังตายกันทั้งแถบแน่ ๆ
“มันบอกให้พี่ดูคุณเคียวให้ดีอย่าให้ไปกับไอ้มาร์คสองคน แล้วดูเด่ะ ทิ้งเราได้ไงทั้งคู่”
ต้นน้ำพยักเพยิดหน้าไปทางสองคนที่เดินขึ้นรถคันหรูของของรีสอร์ตซึ่งต้นน้ำอนุญาตให้แม็กซิอุสใช้ในขณะที่ยังอาศัยอยู่ในเมืองไทย
“ทำไงได้คะ ในเมื่อคนของเราเลือกเอง”
แล้วทั้งสามคนก็เดินขึ้นรถขับไปยังตัวเมืองอันเป็นร้านอาหารประจำของต้นน้ำกับพนาพรรษ โดยมีแม็กซิอุสกับขวัญพรรษขับตามไปติด ๆ
“มีเรื่องอะไรบอกพี่ได้มั้ย”
แม็กซิอุสถามหญิงสาวข้างกายเมื่อขับรถออกมาได้สักครู่หนึ่ง
“เปล่าค่ะ”
“ไอ้ทิกมันฝากเราไว้กับพี่ ในเมื่อเราไม่ได้รู้สึกแบบเดียวกันกับพี่ ก็ถือเสียว่าพี่เป็นพี่อีกคนแล้วกัน”
คำพูดของแม็กซิอุสสะกิดหัวใจของขวัญพรรษอย่างแรง
“เคียวขอโทษค่ะ”
ขวัญพรรษกล่าวออกไปเบา ๆ
“ขอโทษเรื่องอะไร”
“ก็เรื่อง...”
ขวัญพรรษเงียบลงทันทีเมื่อกล่าวถึงเรื่องที่กระทบใจชายหนุ่มข้างเธอขณะนี้
“ทำไงได้ พี่บังคับให้เคียวรักพี่แบบแฟนไม่ได้นี่ แต่เคียวรักพี่แบบพี่ชายได้ใช่มั้ย”
ขวัญพรรษพยักหน้าตอบรับคำขอร้องของชายหนุ่มทันทีโดยไม่ต้องคิด เธอรับความรู้สึกนี้ของแม็กซิอุสได้อย่างแน่นอน และจริงที่สุดถ้าหัวใจเธอไม่ได้มีพนาพรรษจนเต็มสี่ห้องของหัวใจแล้ว ผู้ชายคนนี้ต้องเป็นผู้ชายคนแรกที่เธอคิดจะรักอย่างแน่นอน
“ไว้เดี๋ยวเคียวจะช่วยหาสาวหน้าใส ๆ ให้สักคนนะคะ”
“ได้...แต่ต้องให้เหมือนเรานะ”
ขวัญพรรษเงียบลงอีกครั้ง
“ล้อเล่น”
สองเสียงหัวเราะกันอย่างถูกใจ ในขณะที่อีกหนึ่งหนุ่ม นายหัวแห่งป่าหนาวกำลังรีบเร่งทำงานอย่างขมักเขม้นเพราะตอนนี้ใจเขามันร้อนรนไปหมดแล้ว ไม่ใช่ไม่เชื่อใจหญิงสาวคนรักแต่เขาไม่เชื่อใจไอ้ฝรั่งนั่นมากกว่า ยิ่งเห็นหน้ามันแล้วยิ่งกวนอารมณ์เขาที่สุด
เอรินี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 ก.ค. 2554, 21:24:17 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 ก.ค. 2554, 21:24:17 น.
จำนวนการเข้าชม : 2094
| << 16-17 | บทที่ 20 รักต้องเชื่อในรัก (แม้มันจะเจ็บปวด) >> |
ปูสีน้ำเงิน 20 ก.ค. 2554, 00:56:27 น.
อุปสรรคเยอะจริงๆ
อุปสรรคเยอะจริงๆ
zeen 20 ก.ค. 2554, 18:40:46 น.
พี่มาร์คแมนดีแฮะ
พี่มาร์คแมนดีแฮะ
แพรพริมา 21 ก.ค. 2554, 08:43:17 น.
ชอบชื่อเรื่องนี้ค่ะ
ชอบชื่อเรื่องนี้ค่ะ