นางร้ายอ้อนรัก เปลี่ยนชื่อเป็น เล่ห์พิศวาสซาตาน
เดี๋ยวมาลงให้ค่ะ
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้

ตอน: ตอนที่ 10

ตอนที่ 10

จู่ๆ ฟ้าฝนที่ไม่มีทีท่าว่าจะตกกลับมีลมกระโชกแรง เสียงฝนตกลงมาเสียงดังซาๆบนหลังคาบ้านยิ่งสร้างความโรแมนติกให้กับภายในห้อง แต่ภายในหัวใจของชายหนุ่มกำลังคุกรุ่นไปด้วยไฟอารมณ์ที่ซ่อนอยู่ลึกๆ
“คืนนี้นอนห้องผมนะ ผมสัญญาจะไม่ทำอะไรคุณ....หากคุณไม่ขอร้อง”


เท่านั่นแหละหญิงสาวลุกขึ้นอีกครั้งเป็นครั้งที่สาม “จำไว้ว่าผู้หญิงอย่างฉันไม่ต้องลงทุนขอร้องคนอย่างคุณหรอก” หญิงสาวยื่นหน้ามาใกล้ๆ จนกลิ่นหอมๆเตะเข้าจมูกคนตรงข้ามอย่างจัง “ถ้าฉันอยากได้ตัวคุณ ฉันได้ไปนานแล้ว” ร่างระหงหลังจากพูดจาหมิ่นเชิงชายเสร็จก็หมุนหลังจะเดินออกจากห้องทันที แต่มีหรือคนที่โดนถูกเชิงชายอย่างนายเคนจะยอมปล่อยไปง่าย



เขาอุตสาห์ขอร้องและพูดกับเธอดีๆ“นี่เธอ เธอคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน ยัยขนมชั้นเดินได้” หญิงสาวหันขวับมาทันทีไอ้ชื่อแสลงหูแบบนี้มันฝังใจมาตั้งแต่วัยเด็ก เอาเชียวพอเขาจดจำเธอได้ก็ปากร้ายใส่มันน่าชกให้ฟันล่วง
“อ๋อ ขนมชั้นอย่างนั้นเหรอ” หญิงสาวหันกลับมาแล้วผลักอกกว้างของเขาจนชายหนุ่มล้มลงไปที่เตียง “ก็ขนมชั้นเดินได้แบบฉันนี่แหละที่ทำให้นายสับสนในตัวเอง ว่าจะเกลียดหรือชอบจริงไหมคุณเคน” แม้เห็นหน้าเพียงลางๆแต่เคนก็เห็นรอยยิ้มเยาะบนหน้าหวาน

“ถือดี หลงตัวเอง ใครกันสับสนในตัวเองมันคงไม่ใช่ผม”

“แน่ใจเหรอว่าไม่สับสนในตัวเองเวลาอยู่ใกล้ๆฉัน รู้ไหมเวลาคุณใกล้ฉันเสียงหัวใจของคุณมันเต้นดังโครมครามออกมาจนฉันได้ยินเชียวล่ะ”

“จริงเหรอ” ชายหนุ่มพูดกับตัวเองเบาๆ “ไม่มีทางอย่าเวอร์ไป” “

ไม่เชื่อลองดูไหม”

หญิงสาวก้าวขึ้นไปบนเตียงจากนั้นโน้มใบหน้าลงไปใกล้ๆเขา ร่างระหงแทบจะล้มทาบทับไปบนร่างสูงใหญ่

“นี่ยังไงมันดังโครมครามออกมาจริงๆด้วย” ชายหนุ่มหัวใจเต้นละส่ำ แต่เข่นเขี้ยวยิ้มเย็น
“อย่ามายั่วกันดีกว่า”
หญิงสาวจ้องตาเขาใกล้ๆในระยะประชิด “ หัวใจคุณมันมากระซิบบอกว่าคุณตกหลุมรักฉัน”
“อย่ามาทำเป็นรู้ดี ผมบอกว่าไม่ก็ไม่สิ ”
ความชอบเอาชนะทำให้หญิงสาวทำสิ่งที่ไม่คาดคิด เธอยื่นริมฝีปากนุ่มเข้าไปใกล้ริมฝีปากร้อนผ่าวเพื่อแกล้งยั่วยวน ชายหนุ่มรู้สึกตกใจแต่มือของเขากับกอดเธอไว้อย่างอัติโนมัติและดันศีรษะทุยได้รูปเข้าหาตัว เคนตวัดลิ้นเรี้ยวร้อนเข้าไปในโพรงปากของหญิงสาวอย่างรวดเร็ว เมื่อลิ้นแลกลิ้นความโหยหาบวกกับบรรยากาศที่พาไป เขาไม่รีรอที่จะรั้งร่างบางลงไปนอนข้างๆ และบอกว่าเธอชนะเขาจริงๆ
“สงสัยมันจะเป็นจริงแบบคุณว่า แต่เสียดายนะที่แผนการยั่วยวนของคุณมันจะหยุดเพียงแค่นี้ไม่ได้เพราะผมทนเสียงหัวใจที่เรียกร้องไม่ไหวแล้ว…ทุกอย่างมันต้องเดินหน้าต่อไป”
หญิงสาวเบิกตากว้างเต็มไปด้วยความตกใจ พยายามผลักดันร่างสูงออกห่างแต่ทว่าสายไปความอยากเอาชนะทำให้เธอพลาดพลั้งอย่างที่ผู้ใหญบอกเอาไว้ อย่าแหย่เสือหลับ
ริมฝีปากร้อนผ่าวไล่จูบหญิงสาวไปทั่วใบหน้าหวานไม่ว่าเธอจะหันหนีไปทางไหนบรรยากาศที่หนาวเย็นจากฝนที่ตกภายนอกบวกกับแอร์เย็นฉ่ำทำให้เขาอยากซุกใบหน้าไปหาอกอุ่นๆเพื่อเรียกความอบอุ่น แม้หญิงสาวพยายามจะขัดขืนแต่เขาก็พันธนาการเธอเอาไว้ด้วยร่างกายที่แข็งแรงกว่า เคนบอกกับตัวเองว่าเขาต้องการเธอจริงๆ มันหยุดไม่ได้แล้วในเวลานี้
ฝ่ามือของเขาปลดกระดุมชุดนอนตัวยาวของเธออย่างฉ่ำชองไม่นานนักมันก็ไม่มีสิ่งใดขวางกั้นเนื้อแนบเนื้อในคืนหนาวเหน็บ บรรยากาศมันช่างเป็นใจแม้หญิงสาวพยายามต้านทานกับมัน แต่ไม่อาจเอาชนะไฟเสน่ห์หาได้ ชายหนุ่มลูบไล้มือไปตามส่วนเว้าส่วนโค้งอย่างพึงพอใจ ความแข็งแกร่งแห่งความเป็นชายถูไถอยู่ที่เรียวขาสวยจนหญิงสาวใบหน้าร้อนผ่าว ทั้งอับอายที่ตัวเองจู่ๆก็ไม่มีเรี่ยวแรงต่อสู้กับไฟราคะซึ่งเธอเองที่เป็นคนเอาน้ำมันไปราดบนกองไฟ
ใบหน้าหล่อเข้มก้มต่ำลงเลียไล้โนมเนื้ออันอวบอัดกลิ่นสาปสาวบริสุทธิ์ทำให้เขาไม่อาจหยุดยั้งได้อีกต่อไป ริมฝีปากซุกไซร้ไปตามลำคอเรียวระหงและขบเม้มเล่นเบาๆ ฝ่ามือหนาพยายามแยกขาที่หนีบแน่นออกแต่หญิงสาวไม่ยอมเธอบีบมันไว้แน่นจนชายหนุ่มต้องใช้วิธีของตัวเอง ใบหน้าหล่อเลื่อนต่ำมาคลุกคลีที่หน้าท้องแบนเรียบ จนหญิงสาวร้องครวญครางด้วยความตกใจเพราะยังไม่เคยในเรื่องแบบนี้มาก่อน จากนั้นเขาใช้ฝ่ามือลูบไล้ไปบนเนินเนื้อนิ้วแข็งแรงลูบไล้ไปตามซอกกลีบของดอกไม้อย่างฉ่ำชอง
“โอย...อื้อ...อย่าคะ...ไม่นะ...มันจะเกิดขึ้นไม่ได้”
“ได้โปรดเถิดที่รัก” ชายหนุ่มไม่ปล่อยให้เธอห้ามเขาได้ ริมฝีปากร้อนลงไปจุมพุตแผ่วเบาๆที่ดอกกุหลาบแสนสวยจากนั้นใช้ปลายลิ้นซอกซอนตามกลีบดอก ร่างบางบิดกายพลิ้วไหวไปตามแรงกระตุ้นที่เต็มไปด้วยอารมณ์แปลกๆที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน หัวใจของเธอแทบจะหยุดเต้นเมื่อเขาขบดุลใจกลางเกสรดอกไม้ซ้ำไปซ้ำมาจนน้ำหวานไหลเยิ้มออกมาไม่ขาดสาย ชายหนุ่มไม่รีรอที่จะดูดกลืนน้ำหวานอันชุ่มฉ่ำที่ไม่เคยมีแมลงตัวผู้ตัวใดได้ชิมรสของมันมาก่อน
“คุณเคน คุณเคน อย่าทำแบบนี้ค่ะ ฉันไม่พร้อม”
เคนรู้ดีว่าร่างกายเธอก็ต้องการเขาแต่ความเป็นผู้หญิงที่ดีของเธอต่างหากที่ห้ามปรามบังคับไม่ให้ทำตามใจ แก่นชายของเขามันพร้อมแล้วที่จะรู้จักกับเธอแล้ว ผู้หญิงที่ทำให้เขาคิดถึงและจดจำมาตั้งแต่วัยเด็กเขาเชื่อว่านี่เป็นความารักไม่ใช่ความใคร่ แม้เขาจะชอบพูดปากแข็งไปบ้างก็ตาม
ชายหนุ่มส่งผ่านร่างแกร่งเขาไปอย่างรวดเร็วมันอึดอัดคับแน่น ผ่านไปอย่างยากเย็นและที่สำคัญหญิงสาวกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดจนเขานึกสางสารแต่ถ้าหากไม่เดินหน้าต่อไปค้างๆคาๆเอาไว้แบบนี้จะยิ่งทำให้เธอเจ็บและบอบช้ำมากขึ้นไปอีกเขาจึงตัดใจส่งผ่านมันเข้าไปอย่างรวดเร็วจนสุดทางรัก

“โอ๊ย...เจ็บ” หญิงสาวร้องเสียงหลงและกดเล็บยาวลงไปที่บั้นเอวของเขา น้ำตาไหลพรากจนชายหนุ่มสงสารต้องจุมพิตปลอบประโลมเป็นการใหญ่

“ไม่เอานะคนดีอย่าร้องไห้นะ พี่เคนสัญญาจะไม่ให้เธอเจ็บแบบนี้อีก ครั้งแรกมันก็เป็นแบบนี้” ชายหนุ่มภูมิใจเป็นที่สุดเมื่อรู้แล้วว่าเขานี่แหละชายคนแรกและคนเดียวของเธอ

เขาขยับกายขึ้นลงอย่างช้าๆแม้หญิงสาวจะเกเรไปสักนิดพยายามผลักเขาออกตลอดเวลา เพราะเธอบ่นว่าเจ็บแต่เมื่อผ่านไปสักพักเหมือนกับว่ามันเริ่มรู้จักกันดีแล้วความเจ็บทั้งหมดค่อยๆจางหายไป มันกลับทำให้รู้สึกวาบหวาม เคนรับรู้ได้ดีเขาใช้ความช่ำชองปลุกอารมณ์ของหญิงสาวให้คล้อยตาม แต่ส่วนนั้นก็ยังขยับเข้าหาความเป็นหญิงอย่างเป็นจังหวะเขาช่วยเธอด้วยการสอดมือไปที่บั้นท้ายงอนงามและดันมันยกขึ้นตอบรับการมาเยือนจากร่างแกร่งของเขา
“โอย...โอ๊ย” หญิงสาวพยายามกัดริมฝีปากแน่นไม่ให้ปริปากออกเสียง แต่มันยากที่จะสะกดความรู้สึกเอาไว้

“พี่บอกแล้วว่ามันจะดีขึ้น พี่สัญญาพี่จะรับผิดชอบเธอนะยอดรัก”

เคนบอกตัวเองว่าเขาไม่เคยมีความสุขแบบนี้มาก่อน เมื่อยิ่งส่งผ่านความแข็งแกร่งลึกลงไปในช่องทางรักอันคับแน่นที่ลึกที่สุด มันยิ่งตอบรับเขาด้วยการบีบรัดเข้าหาอย่างเป็นจังหวะจนชายหนุ่มเผลอคางเสียงดัง และหอบถี่ๆแต่พยายามห้ามใจเอาไว้เพราะอยากอยู่ในเรือนร่างของเธอให้นานที่สุด

“ผมมีความสุขมากรู้ไหม แล้วคุณล่ะ”


หญิงสาวไม่ตอบ แต่ไม่ได้มีน้ำตาฟูมฟายเธอรู้ดีว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเธอเองก็มีส่วนด้วยที่ไปยั่วยวนเขาก่อนแต่ทว่าสิ่งที่เขาทำกับเธอมันคือความรักหรือความใคร่กันแน่
“มันจะเป็นครั้งเดียว และครั้งสุดท้าย”
ยังไม่ทันจะพูดจบชายหนุ่มก็โต้กลับ“ไม่มีทางมันจะมีต่อไปอีก และมีตลอดไป” เมื่อได้ครอบครองและเป็นเจ้าของ เขายอมรับว่ารู้สึกหวงเธอ ต่อไปนี้ชายคนไหนมาใกล้เมียเขาล่ะน่าดู
“เมื่อไหร่คุณจะพามันออกไปสักที” หญิงสาวเบือนหน้าหนีไม่อยากมองว่าเขากำลังก้มๆเงยทำอะไรอยู่บนเรือนร่างของเธอ แต่ในความรู้สึกมันช่างวาบหวามเสียวซ่านจนต้องจิกเล็บลงไปบนผ้าปูที่นอนลายกุหลาบ เขาก้มหน้าลงมาและกระซิบเบา “เมื่อคุณกับผมไปถึงสวรรค์พร้อมกันเสียก่อน”
“คนบ้า” หญิงสาวทุบที่ไหล่เขา อายจนหน้าแดงราวกับลูกตำลึงสุกจัด
“ทุบผมอีกแล้วนะ อย่างนี้ต้องถูกทำโทษรู้ไหม” แต่เขาลงโทษเธอด้วยการตักตวงความสวยความสาวและจ้วงลึกล้ำเข้าไปภายเรือนร่างที่ซ่อนเล้นและน่าค้นหา จนเธอแทบไม่ได้มีเวลาหยุดพักหายใจ

หญิงสาวบ่นอู้อี้เมื่อเขาไม่มีทีท่าที่จะละออกไปจากร่างของเธอ “ปล่อยฉันได้แล้ว มันเป็นชั่วโมงแล้วนะ”หญิงสาวอายจัดอีกทั้งคิดว่าครั้งแรกของเธอมันหนักเกินไปไหม


เคนหัวเราะเบาๆ “ก็ผมบอกคุณแล้วไง ว่าผมก็มีดีเหมือนกัน ไม่ต้องพึ่งยาก็อยู่ได้เป็นชั่วโมง”
“มีดีเรื่องแบบนี้เนี่ยนะ” หญิงสาวเบือนหน้าหนีไม่กล้าสบตาคม “
อืม”เขาตอบสั้นๆ อมยิ้มน้อยๆก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำอะไรต่อมิอะไรต่อไปอย่างเมามัน ขณะที่ใบหน้าหล่อคมก็ก้มลงมาจุมพิตริมฝีปากอิ่มสีชมพูอย่างโหยหาอีกรอบหนึ่ง

เวลาผ่านไปจนกระทั่งฝนหยุดตกเกือบสว่าง พันธิตาถึงได้มีโอกาสพักผ่อนและหลับไปพร้อมกับอ้อมกอดอันแข็งแรงที่กอดเธอเอาไว้แน่นราวกับจงอางหวงไข่ ++++++++++++++++++++++++

ชายหนุ่มค่อยๆลืมตาขึ้นมาในช่วงสายของวันใหม่เขายอมรับว่าเมื่อคืนเขาเพลียมากจากการใช้เรี่ยวแรงเกือบตลอดทั้งคืน ชายหนุ่มรีบควานหาร่างนุ่มนิ่มที่รู้ว่าตอนนี้หัวใจขาดเธอไม่ได้ แต่ทว่าข้างตัวมีเพียงรอยย่นยับของผ้าปูที่นอนอันเกิดจากกิจกรรมเมื่อคืนแต่หญิงสาวหายไปเขารีบลุกขึ้นจากเตียงและเข้าไปดูที่ห้องข้างๆ แต่ทว่ามันว่างเปล่า

“กระท้อน คุณหายไปไหน หนีผมกลับไปอย่างนั้นเหรอ”

เคนรีบกลับไปที่ห้องของตัวเองอีกครั้ง เมื่อคืนเขาลืมหยิบกระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์ของเธอมาวางไว้ที่หัวเตียงแล้วไม่ได้เอาไปซ่อนเธอคงพบมันจากนั้นคงหนีเขาไป ชายหนุ่มกำมือแน่น

“อย่าคิดนะว่าจะหนีพ้น”

เคนรู้สึกเครียดเขากดโทรศัพท์ไปหาพี่ชาย และปรึกษาเรื่องสำคัญแม้รู้ว่านรินคงจะด่าเขาอย่างสาดเสียเทเสียที่ห้ามเรื่องกระท้อนเอาไว้ไม่ให้เขาฉวยโอกาสกับเธอ แต่เขาก็ยังไม่ฟังทั้งๆที่รู้

เคนรีบจัดการแต่งตัวอย่างรวดเร็ว เพียงไม่นานตัวเขาพร้อมยานพาหนะคู่ใจก็รีบมุ่งหน้าเข้ากรุงเทพฯด้วยความเร็วร้อยแปดสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงเพื่อให้ถึงที่หมายให้เร็วที่สุด ++++++++++++++++++++++++++++++++

หลายชั่วโมงผ่านไปชายหนุ่มหน้าคมผู้มีหัวใจราวกับถูกไฟลวกก็มายืนอยู่หน้าบ้านของหญิงสาวตามคำบอกเล่าของนรินซึ่งเขาจะตามมาที่นี่ด้วย ชายหนุ่มกดกริ่งสองครั้งและหวังว่าคนที่จะออกมาเปิดประตูคงจะเป็นกระท้อนต่อจากนั้นเขาจะเข้าไปกราบขอโทษพ่อแม่ของเธอและขอหญิงสาวแต่งงานเสียเลย แต่ทว่าหญิงสาวที่มาเปิดประตูกับไม่ใช่คนที่เขาคาดหวังถ้าจำไม่ผิดผู้หญิงคนนี้คือคุณพลอยญาวีพี่สาวของเธอ
“มาหาใครคะ” พลอยเอ่ยถามก่อนจะพยายามนึกว่าเคยเห็นเขามาก่อนรึเปล่า
“ผมมาหาน้องสาวคุณครับ กระท้อนเธอกลับมาถึงหรือยังครับ”
พลอยมองชายหนุ่มร่างสูงมาดดี หน้าตาคมคาย แถมถามแปลกๆว่ากระท้อนกลับมาหรือยัง
“คุณเป็นใครคะ หรือว่าเป็นเพื่อนยัยกระท้อนคะ”
จะตอบหญิงสาวตรงหน้าว่าอย่างไรดีเคนคิดเขาไม่รู้ว่าเขาควรจะเกี่ยวข้องกับกระท้อนในฐานะอะไร แต่ที่แน่ๆ เมื่อคืนนี้เขาได้สิทธิ์ตำแหน่งสามีของเธอถึงแม้ยังไม่ถูกต้องตามกฏหมายก็ตาม
“ผมเคน นเรนธรครับ เอ่อ...ผมเป็น”
เท่านั้นแหละเขายังไม่มีโอกาสพูดอะไรต่อ คุณพลอยญาวีคนที่พี่เขาว่าเรียบร้อยอ่อนหวานนัก ก็ต่อว่าเขาเป็นชุดๆชนิดฟังไม่ทันที่พาน้องสาวของเธอหายไป

“นายนี่เองน้องชายคุณนรินที่พายัยกระท้อนไป แล้วไหนล่ะน้องสาวฉัน” หญิงสาวถลึงตาใส่ ตาเขียวปัด

เคนแปลกใจ“หมายความว่ายังไงครับ กระท้อนไม่ได้มาที่นี่เหรอครับ”

“อย่าบอกนะว่าคุณไม่รู้ว่าน้องฉันไปไหน ในเมื่อคุณเป็นคนพาไป”

“เอ่อ...ทีแรกผมจะพาเธอมาส่ง แล้วจะมาขอโทษคุณพ่อคุณแม่ที่ผมพาเธอไป แต่ว่าตื่นเช้ามาเธอก็หายไปจากเตียง...เอ่อ...” ตายล่ะพูดอะไรออกไปวะเนี่ย สงสัยจะตื่นเต้นไปหน่อย

หญิงสาวเบิกตากว้าง อ้าปากค้างไปชั่วขณะ “จากเตียงเหรอ กระท้อนน้องสาวพี่”
“คุณพลอยครับคือผมอธิบายได้นะครับ คือว่า” พลอยตั้งสติเธอสูดหายใจเข้าลึกๆ “เอาเป็นว่าคุณเข้ามาก่อนมีอะไรไปคุยกันในบ้าน ดูเหมือนคุณจะต้องคุยกับครอบครัวของเรายาว”

“ครับ” ชายหนุ่มตอบสั้นๆ และเดินตามหญิงสาวเข้าไปในบ้านแต่โดยดี
ภายในบ้านไม้หลังใหญ่อันร่มรืน เคนได้พบ พ่อ แม่ พี่เขย ของหญิงสาวทุกคนมองเขาราวกับตัวประหลาดโดยเฉพาะคุณยุวดีคนที่เป็นแม่ของกระท้อนดูจะมองสำรวจเขามากกว่าคนอื่น
เคนเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดสาเหตุที่เขาพาหญิงสาวไป สีหน้าของคนในบ้านแสดงออกว่าไม่พอใจอย่างมาก ถึงจะรู้มาก่อนจากที่นรินโทรมาสารภาพกับพลอยแล้วก็ตาม เคนรู้สึกว่าตอนนี้เขาคงทำอะไรไม่ได้นอกจากเล่าความจริงทั้งหมด และยอมรับความผิดที่ตัวเองก่อขึ้นแต่สิ่งที่ทำให้ชายหนุ่มเครียดที่สุดคือกระท้อนไม่ได้กลับบ้านแล้วเธอหายไปไหน
เมื่อฟังจบทั้งแม่และพ่อของหญิงสาวก็ทำทีจะเป็นลมจนพลอยและวาโยต้องวิ่งหายาดมกันจ้าละหวั่น “หมายความว่า คุณกับลูกสาวฉัน” คุณยุวดีหน้าซีดเผือด
“ครับมันเกิดขึ้นเมื่อคืน แต่ผมเต็มใจจะรับผิดชอบเธอนะครับ ผมจะให้พี่นรินมาสู่ขอเธอและแต่งงานกันให้เร็วที่สุด”
“ยัยพลอย ไปหยิบปืนมาให้พ่อเร็ว” คนเป็นพ่อสั่งเสียงดังทำท่าทีขึงขังทั้งที่ปกติจะเป็นคนพูดน้อย
“คุณพ่อครับ...คือผม” เคนไม่ได้กลัวปืน แต่ไม่อยากให้พ่อตาเกลียดเขาต่างหาก
“คุณพ่อใจเย็นๆ ก่อนเถอะค่ะ ยังไงเราก็เสียเปรียบเขาไปแล้วทางที่ดีน่าจะให้เขารับผิดชอบยัยกระท้อนอย่างถูกต้อง”
วาโยมองน้องชายของนรินเขาเข้าใจความรู้สึกของนายเคนดีครั้งหนึ่งเขาเองก็เคยเป็นแบบนี้ แต่ทว่าดูเหมือนนายเคนจะใจร้อนกว่าเขาเสียอีก แต่ก็นับว่าเป็นคนที่กล้าหาญคนหนึ่ง
“คุณพ่อคุณแม่น่าจะลองให้โอกาสเขาดูนะครับ” วาโยช่วยพูด
ในระหว่างสถานการณ์ที่กำลังตึงเครียดรถเบนซ์สีดำมันปราบก็มาจอดหน้าบ้านของพลอย และรีบเข้ามาโดยที่ไม่ต้องรอให้เจ้าของบ้านไปเชิญ
“นริน” พลอยลุกขึ้นยืนและเชิญให้เขานั่ง
“พี่นริน” เคนมองพี่ชายอย่างมีความหวัง บางทีสถานการณ์อาจจะดีขึ้น
“สวัสดีครับ คุณพ่อ คุณแม่” นรินไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสองอย่างนอบน้อม เขาเองเคยมาบ้านพลอยสองสามครั้งทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองพอจะจำได้

“ผมขอโทษจริงๆครับที่เจ้าน้องชายผมมันก่อเรื่องยุ่งขึ้น” สายตาของนรินหันไปตำหนิเคน “แต่เรื่องมันเป็นแบบนี้แล้วหวังว่าคุณพ่อคุณแม่จะให้โอกาสเจ้าเคนมันสักครั้งนะครับ”
คุณยุวดีสบตากับสามีที่จริงนางมีคำตอบอยู่ในใจแล้วเ พราะรู้ดีว่าลูกสาวคนเล็กของนางหากไม่ได้เต็มใจอยู่บ้างเรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น อีกอย่างก็อยากให้กระท้อนเป็นฝั่งเป็นฝาไปสักทีเพราะกลัวว่าจะกลายเป็นทอมเป็นดี้ไปเสียก่อนเพราะตั้งแต่เล็กจนโตกระท้อนไม่เคยมีแฟนสักคนแม้จะมีผู้ชายมาแจกขนมจีบนับไม่ถ้วน
“ถ้าอย่างไรเรารอให้เจอยัยกระท้อนก่อนเรื่องแต่งงานเอาไว้คุยกันที่หลัง” คุณยุวดีพูดเลี่ยงจะให้บอกยกลูกสาวให้ตอนนี้มันก็ดูเหมือนว่าง่ายเกินไป
“ผมขอบคุณ คุณพ่อ คุณแม่มากนะครับที่ให้โอกาสรับรองว่าผมจะดูแลเธออย่างดี”
แต่ทว่าแม่ยายวางหน้าเฉย ส่วนพ่อตาก็ตีหน้ามึนไม่รู้ไม่ชี้ ชายหนุ่มทำอะไรไม่ถูก จะพูดอะไรมากก็ไม่ดีเพราะตอนนี้ตกเป็นจำเลยของครอบครัวหญิงสาว
“เรื่องแต่งงานอย่าเพิ่งพูดกันดีกว่าค่ะ แต่ตอนนี้สิ่งที่ควรทำเป็นอันดับแรกคือตามหากระท้อนให้เจอ” “ใช่ครับ ผมเองก็ร้อนใจมาก”เคนออกตัว “ถ้าเธอไม่กลับบ้านแล้วเธอหายไปไหน หรือว่าไปหานายนาวี”
“คงไม่ใช่หรอกค่ะ พลอยเชื่อว่าถ้ากระท้อนหนีมายังไงก็ต้องกลับบ้านก่อน หรือไม่ก็ติดต่อพลอย ติดต่อทางบ้านไม่มีทางที่แกจะหนีไปอาศัยบ้านเพื่อน เพราะกระท้อนสนิทกับครอบครัวมาก และรู้ว่าเราทุกคนรักแกมากแค่ไหน”
เคนเห็นความรักความเชื่อมั่นออกมาทางสายตาของพลอย ทำให้เขายิ่งรู้สึกผิด
“ผมขอโทษสำหรับเรื่องทั้งหมด ยังไงผมจะต้องตามเธอให้เจอ” น้ำเสียงหนักแน่น

โทรศัพท์ของพลอยดังขึ้น หญิงสาวเดินไปหยิบมันขึ้นมาเป็นเบอร์บ้านแต่ว่าเหมือนเป็นเบอร์ที่โทรเข้ามาจากต่างจังหวัด
“สวัสดีค่ะ พลอยพูด”

“กระท้อน” พลอยพูดเสียงดัง ในขณะที่เคนเดินไปประชิดตัวพลอยอย่างน่าตาตื่น คนในบ้านทุกคนต่างสนในเมื่อได้ยินชื่อกระท้อน

“นี่เราอยู่ที่ไหน” พลอยถามกลับไป
สิ่งที่พลอยได้รับฟังเธอไม่รู้ว่าจะหัวเราะ หรือร้องไห้ดี จากนั้นสิ่งที่พลอยทำได้ก็คือส่งโทรศัพท์ให้นายเคนว่าที่น้องเขยของเธอ ก่อนจะส่ายศีรษะจากนั้นเดินไปนั่งข้างสามีและกระซิบกระซาบกันสองคน

เคนสนใจกับโทรศัพท์น้ำเสียงของเขาตื่นเต้นและรีบถามกลับ
“กระท้อนคุณอยู่ที่ไหน ผมขอโทษกับเรื่องราวทั้งหมดจะทำยังไงกับผมก็ได้ขออย่างเดียวบอกผมมาว่าคุณอยู่ที่ไหนผมจะได้ไปรับ” เสียงของเขาดูเหมือนจะเป็นการอ้อนวอนด้วยซ้ำไป

“อ๋อ...ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยพาตัวและหัวของคุณกลับมารับฉันที่จันทบุรีเดี๋ยวนี้ เมื่อเช้าฉันแค่ออกมาสำรวจดูว่าไอ้ต้นทุเรียนที่มันปลูกอยู่ท้ายสวนของคุณลูกของมันสุกดีพอที่จะเก็บลงมากินได้หรือยัง พอฉันกลับไปที่บ้านนายก็ล็อคกุญแจบ้านหายทั้งคนหายทั้งรถทิ้งฉันไปเลย คิดจะปล่อยให้ตายคาสวน หรือกลายเป็นลิงปีนป่ายเก็บผลไม้กินหรือยังไง นี่รู้ไหมฉันต้องเดินเท้าเปล่าออกมาจากสวนของนายดีนะเจอคนสวนใจดี คุณป้าเขาให้ฉันกินข้าวกินน้ำแถมยังให้ยืมโทรศัพท์อีกด้วย” หญิงสาวระบายอารมณ์ออกมาเป็นชุด

เคนอึ้งไปชั่วขณะคราวนี้เขาตายแน่ๆ ขับรถมาตั้งใกล้ที่แท้เมียตัวเองอยู่ที่บ้าน
“ใจเย็นๆนะที่รัก ผมจะรีบไปรับคุณเดี๋ยวนี้เลย เบอร์นี้ใช่ไหมที่ติดต่อคุณได้ คุณอย่าเพิ่งเดินกลับสวนเรานะมันมืดแล้วคุณก็เข้าบ้านไม่ได้ อาศัยบ้านป้าคนนั้นก่อนเดี๋ยวผมจะรีบไปรับเดี๋ยวนี้”
“มาเร็วๆ เลยนะถ้าช้าเกินสองชั่วโมงคุณตายแน่” กระท้อนส่งเสียงขู่มาตามสาย
“รู้แล้วครับผม ขอโทษจริงๆที่รัก” เคนยิ้มแก้เก้อเมื่อส่งโทรศัพท์ให้พลอย ทุกสายตามองที่เขาแม้ไม่มีใครหัวเราะออกมาแต่เคนก็รู้ว่าทุกคนรู้สึกอย่างไร เพราะเห็นคุณพลอยไปกระซิบกับพ่อตาและแม่ยายของเขาและพวกท่านก็เหร่ตามองมาที่เขาและหันไปยิ้มกันน้อยๆแบบสงวนท่าที

นรินมองน้องชายพลางนึกในใจว่าไอ้เสือร้ายมันหายไปไหนจากตัวของนายเคน สงสัยจะกลายเป็นแมวเชื่องที่มีเจ้าของเสียแล้ว ที่สำคัญมันดูจะกลัวเจ้าของเอามากๆ
“ผมต้องขอโทษทุกคนด้วยนะครับ” เคนยกมือไห้ว “ผมต้องขอตัวไปรับกระท้อนก่อนเดี๋ยวเธอจะโวยวายดูท่าทางจะโกรธผมเอามากๆ”
คุณยุวดีพยักหน้า “ไปเถอะ แล้วพรุ่งนี้ก็พายัยกระท้อนมาส่งด้วยนะคะ แล้วเรื่องอื่นเราค่อยคุยกัน”

เขาใช้ความเร็วในการขับรถเท่ากับตอนมาตามหาเธอ ในใจภาวนาขอให้หญิงสาวโกรธเขาน้อยๆ หน่อย เพราะรู้ดีว่ากลับไปเขาคงไม่รอดน้ำมือเธออย่างแน่นอนแต่จะมากน้อยเพียงใดคงต้องแล้วแต่สวรรค์จะเมตตา
นรินคุยอยู่กับครอบครัวของพลอยสักพักใหญ่ๆ เหมือนกับว่าสถานการณ์ในบ้านจะเริ่มดีขึ้นความอึดอัดตรึงเครียดลดน้อยลง คงเป็นเพราะทุกคนเห็นแล้วว่านายเคนคงจะรังแกอะไรกระท้อนไม่ได้มากนัก เท่าที่เห็นนายเคนออกจะกลัวเกรงยัยกระท้อนเสียมากกว่าจากนั้นเขาจึงขอคำปรึกษากับพลอยเรื่องของพายไข่ว่าควรจะจัดการกับน้องสาวตัวอย่างไรดี ทั้งสองคนคุยกันต่อเกือบสองชั่วโมงนรินจึงขอตัวกลับเพราะพรุ่งนี้เขาจะต้องไปจัดการเรื่องใหญ่คือยัยพายไข่กับหลานในท้องของเขา
++++++++++++++++++++++++++++++














อัปสรา
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 ก.ค. 2554, 14:11:29 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 ก.ค. 2554, 19:14:29 น.

จำนวนการเข้าชม : 4745





<< ตอนที่ 9   ตอนที่ 11 >>
นมเย็นน้ำเขียว 20 ก.ค. 2554, 14:26:29 น.
555 ชอบกระท้อนนนน


อัปสรา 20 ก.ค. 2554, 14:29:57 น.
ขอบคุณแทนกระท้อนด้วยค่ะ


anOO 20 ก.ค. 2554, 14:41:40 น.
กะแล้วเชียวว่ายัยกระท้อนต้องไปหาอะไรกิน
นายเคนก็ใจร้อนเกิ๊น...ร้อนตัวล่ะสิแบบนี้


rath 20 ก.ค. 2554, 14:44:20 น.
นิสัยเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ของกินสำคัญสุด ตลกนายเคนจริง ไม่ยอมหาแถวบ้านก่อน โดนกระท้อนเล่นงานแน่


อัปสรา 20 ก.ค. 2554, 14:45:27 น.
เขียนไปเขียนมา..เอทำไมนางเอกเอาแต่กินนะ...คนอ่านจะว่านางเอกตะกละไหมเนี่ย


maplezaa 20 ก.ค. 2554, 14:47:59 น.
กีีซซซซซ กระท้อนชนะเลิศค่ะ เคนกลัวจนกลายเป้นแมวแร้ว อิอิ


kaero 20 ก.ค. 2554, 16:15:38 น.
เสือเขี้ยวหักหมดเลยงานนี้


Pat 20 ก.ค. 2554, 17:56:33 น.
55555


zeen 20 ก.ค. 2554, 18:39:14 น.
ขำนายเคนจัง


ปูสีน้ำเงิน 20 ก.ค. 2554, 19:55:40 น.
อยากอ่านตอนต่อไปแล้ว อัพไวๆ ได้ไหม๊คะ


กาซะลองพลัดถิ่น 20 ก.ค. 2554, 20:06:11 น.
ฮ่า ฮ่า นึกว่าเมียหนีที่แท้เข้าไปดูต้นทุเรียน ขำ ขำ
ไม่ทันไรก็กลัวเมียซะแล้วนายเคนหมดลายกันพอดี ....


หมู้หมู 20 ก.ค. 2554, 20:47:26 น.
เห็นแก่ตัวเกินไปไหม... ตาเคน


หมู้หมู 20 ก.ค. 2554, 20:52:20 น.
555 หนึ่ง like ให้กระท้อน


nunoi 20 ก.ค. 2554, 20:59:26 น.
555 นึกแล้วเชียว ว่ากระท้อนไม่น่าจะหนีกลับบ้านน่ะ
ยังไงของกินก็มาเป็นที่หนึ่ง สำหรับยัยกระท้อน


SaiParn 20 ก.ค. 2554, 21:55:56 น.
เวงกำ นายเคนซะง้าน ฮ่า ฮ่า ฮ่า


XaWarZd 20 ก.ค. 2554, 23:58:39 น.
ขำอ่ะ สำรวจทุเรียนเลยโดนทิ้ง นายเคนนี่น๊า ใจร้อนไม่ยอมเช็คดูให้ดีซะก่อน


yayee62 20 ก.ค. 2554, 23:59:46 น.
ตรูล่ะขำ 555+


อัปสรา 21 ก.ค. 2554, 07:44:36 น.
รับทราบค่ะคุณปูสีน้ำเงิน ว่าแต่เรื่องนี้พระเอกสู้นางเอกไม่ได้เลย....เฮ้อ
ไม่รู้กลับมาจะโดนอะไรบ้าง ก็คนเขาแค่อยากกินทุเรียนไปหาว่าเขาหนีกลับ


lovemuay 21 ก.ค. 2554, 14:56:00 น.
ฮานายเคนมากค่ะตอนนี้ แหมยัยกระท้อนความตะกละเป็นเหตุ ^^


kaze 21 ก.ค. 2554, 19:01:05 น.
เอิ่ม...เรื่องเพิ่งเกิดไม่ฟูมฟานแต่จะกินทุเรียน!!!!
กระท้อนนนนนน!!!!


plalawan 21 ก.ค. 2554, 19:51:42 น.
กราก นึกว่าเมียหายที่แท้เมียหนีไปอยู่ที่ต้นทุเรียนหรอเนี่ย 55555555555


omelet 7 ส.ค. 2554, 14:52:09 น.
นานน้านนนน จะเจอนางเอกไม่หงอพระเอก
ชอบๆๆๆ


nuchababluesky 25 ส.ค. 2554, 20:36:59 น.
โอ๊ยยยย เคนหนอเคนใจร้อนกลัวเมียหาย ไม่รู้จักสำรวจให้ทั่วบ้านก่อน ฮามากๆๆๆ เลยตอนนี้
เสือกลายเป็นแมวซะล่ะ


เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account