เล่ห์รักพรางแค้น วางแผงแล้ว สนพ ทัช
ใครจะไปคิดว่าการทำภารกิจให้ปู่ กลับกลายเป็นถูกโชคชะตากลั่นแกล้งให้เขาถูกสลัดลงจากคาน ยัยซื่อบื้อนั่นน่ะหรือคือไก่วัดที่ทำให้เขากลายเป็นสมภาร
Tags: ความรัก ความหลัง
ตอน: ตอนที่ 19 ครึ่งแรก
ถึงจะรู้ว่ามีอันตรายอยู่ใกล้ตัวแต่มาลินก็ยังต้องมามหา’ลัยอยู่ดี ภาวัตมาส่งเมื่อเช้าแล้วกำชับให้รอมารับในตอนเย็น การแสดงออกของเขาเธอรับรู้ได้ถึงความห่วงใยใส่ใจ แต่เขานั่นแหละสมควรเก็บตัวไม่ควรไปไหนในตอนนี้ แต่ก็ทำไม่ได้เมื่อต้องไปซ้อมขับรถอีกไม่กี่วันก็จะถึงวันแข่ง แล้วยังงานที่บริษัทอีก ไม่รู้เอาเวลาไหนไปพักผ่อน
มาลินออกมาจากห้องเรียนแล้วเลยฆ่าเวลามานั่งอ่านหนังสือกับพิพัฒและเอมิกาถึงได้รู้ว่าตัวเองตกข่าว ทั้งสองคนตกลงเป็นแฟนกันแล้วแบบสายฟ้าแลบ ผ่านไปเป็นชั่วโมงภาวัตยังไม่มา แต่เธออยากลับบ้าน จึงโทรบอกเขาถ้ารู้ว่าเธอไม่รอเดี๋ยวได้งอนอีก
“ไม่ต้องห่วงค่ะ สอบเสร็จนานแล้ว ตอนนี้ลินกำลังจะไปบ้านคุณปู่ คุณวัตยังประชุมไม่เสร็จก็ไม่เป็นไรไม่ต้องมารับหรอกค่ะ เสียเวลาเปล่าๆ เกรงใจด้วย” เธอบอกพลางเดินเข้าซอยลัดเพื่อออกไปรอรถเมล์
ภาวัตหมุนเก้าอี้ไม่อยากให้บรรดาผู้จัดการฝ่ายต่างๆ พาสงสัยว่าเขายิ้มให้ใครทางโทรศัพท์อยู่
“ซื้อได้ไหมคำนี้น่ะ ระหว่างเธอกับฉันไม่ควรมีคำว่าเกรงใจแล้ว”
“พี่นนท์...” เสียงมาลินหายไปชั่วขณะ
“เกิดอะไรขึ้น ชานนท์มางั้นเหรอ” ภาวัตใจหายวาบ
เสียงกระแอมดังขึ้นเบาๆ ตามมาด้วยเสียงรถ “ค่ะแม่ ลินต้องไปแล้ว พี่นนท์มา...”
เงียบกริบยาวนานสำหรับภาวัต แม้จะไม่กี่วินาทีมีเสียงปิดประตูรถ แต่ไม่ยินเสียงขัดขืนของมาลิน เธออาจถูกโปะยาสลบ เขาเดา สายถูกตัดไปในวินาทีต่อมา ร่างสูงลุกขึ้นวิ่งออกไปจากห้องประชุม รหัทไม่รอช้ารีบตามมา สีหน้าของเจ้านายบอดชัดว่ามีเรื่อง
“จะไปไหนครับ”
“ชานนท์กำลังจะได้ตัวมาลินไปแล้ว คนของคุณยังตามมาลินอยู่หรือเปล่า” สมองที่อัดแน่นด้วยความกังวลพยายามคิดหาทางออก
“ครับ” รหัทโทรหาคนของตัวเอง แต่คำตอบที่ได้ไม่ทำให้สีหน้าเครียดน้อยลงเลย “คนของผมเพิ่งรายงานมาว่าคลาดกัน แต่กำลังตามหาต่อไป”
ภาวัตพยักหน้าเวลานี้เขามีทางช่วยมาลินอยู่ตรงไหนบ้าง คิด...ต้องคิดให้ออก
“เราต้องคุยกับลูกน้องของชานนท์ที่ตำรวจจับตัวมาได้ มันต้องรู้ว่านายของมันมีที่กบดานที่ไหนบ้าง ขอให้ตำรวจเช็คสัญญาณโทรศัพท์เดี๋ยวนี้”
เราต้องแยกกันทำงาน รหัทโทรหาตำรวจแล้วขับรถไปที่เกิดเหตุทันที ภาวัตกับบอดี้การ์ดอีกทีมมุ่งหน้าไปเซฟเฮาส์อย่างเร็วที่สุด เขาต้องเค้นหาคำตอบให้ได้ว่าชานนท์น่าจะพามาลินไปที่ไหนและมันต้องการอะไรเป็นข้อแลกเปลี่ยน แต่มันจะติดต่อมาทางใคร นั่นล่ะคีย์สำคัญที่นำไปสู่คำตอบว่าชานนท์ต้องการอะไร มือหนากำพวงมาลัยแน่นกัดฟันกรอด ห่วงจนแทบหายใจไม่ออกเหมือนมีก้อนหินหนักๆ มาทับหัวใจไว้ หากถูกพาตัวไปแทนได้เขายอมทำทุกอย่าง
น้ำเสียงของมาลินยังก้องชัดในสมอง เธอไม่กรีดร้อง ไม่ร่ำไห้ เด็กบ้า! ทำไมเข้มแข็งเหลือเกินในเวลานั้น ทำไมถึงไม่ร้องให้ใครช่วย
สภาพที่จินตนาการตั้งแต่ลืมตาขึ้นมาต่างจากที่คิดไว้มาก จากโกดังร้างกลายเป็นห้องพักคล้ายๆ โรงแรม ภายในหรูหราเฟอร์นิเจอร์ดูมีราคาหรือว่าที่นี่จะเป็นบ้านอีกหลังของชานนท์ ภายนอกสว่างแสดงว่าเธอสลบไปไม่นาน มาลินไม่เห็นใครในห้องจึงลงจากเตียงไปที่ประตู ลูกบิดไม่ได้ล็อคแต่ประตูกลับดันเปิดทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ทำอะไรด้วยซ้ำ
“ฟื้นแล้วหรือจ๊ะน้องลิน”
ชานนท์ก้าวเข้ามาในห้องยื่นมือมาใกล้ มาลินถอยกรูดไปจนติดหน้าต่างตาก็มองหาอาวุธ พอเห็นก็คว้าโคมไฟมาไว้ในมือ
“พี่นนท์ทำแบบนี้ทำไมคะ”
“ถ้าพี่จะหนีอออกนอกประเทศก็ควรพาลินไปด้วย ใครหน้าไหนก็มาแย่งลินไปจากพี่ไม่ได้ ลุงธรรมบอกว่าจะชดเชยให้หลังจากบัวทำแบบนั้น ตอนนี้แหละถึงเวลาแล้ว”
มาลินส่ายหน้าสายตาที่ชานนท์มองมาไม่ใช่เห็นเธอหรอก แต่เขาเห็นพี่บัวเพราะไม่เคยลืมต่างหาก
“ลินไม่ใช่ตัวแทนพี่บัวนะคะ วันแต่งงานของพี่กลายเป็นเรื่องเศร้า ทุกคนเห็นใจ แต่เรื่องนี้พี่นนท์ลืมมันไปซะแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่เสียดีกว่า”
ใบหน้าหล่อเหลาสั่นสะท้านยังคงสะเทือนใจ เขาแอบชอบบัวมาตั้งแต่มัธยม แต่เธอไม่เคยเห็นเขาในสายตาสักครั้ง จนกระทั่งผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายตกลงกันจนงานแต่งงานเกิดขึ้น เขามีความสุข สมหวังและการที่บัวไม่ปฏิเสธก็ทำให้ยิ่งเข้าใจว่าเธอยอมรับความรักจากเขาในที่สุด
แต่เปล่าเลย เธอเลือกจะจากไปแล้วทิ้งรอยแผลขนาดใหญ่ไว้ที่หัวใจของเขา การตายน่าปรารถนามากกว่าอยู่กับเขาเชียวหรือ คำถามนี้อยู่กับชานนท์มาตลอดนับจากวันนั้น
“ตั้งกี่ปีมาแล้ว พี่ไม่เคยลืม บัวมีใครในใจงั้นหรือทำไมถึงเลือกตายแทนที่จะแต่งงานกับพี่”
“ไม่จริงหรอกค่ะ บางทีพี่บัวอาจไม่มีใครเลยก็ได้ อาจทำไปเพราะ...” ผิดหวังในความรักเหมือนกัน ภาวัตทำลายชายและหญิงคู่นี้จริงๆ หรือ “ลินก็ไม่รู้เหมือนกัน เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันจบลงไม่ดีกว่าหรือคะ ตอนนี้สิ่งที่พี่นนท์ทำเป็นเรื่องผิดกฎหมายนะ”
ความเจ็บปวดหายไปจากดวงตา ชานนท์นั่งลงปลายเตียงมองมาลินอย่างประเมิน เธอไม่ได้มีค่ามากมายสำหรับเขา แต่ทำให้ไอ้ภาวัตตายทั้งเป็นได้ นี่ต่างหากที่เขาต้องการ
“ลินอยากกลับไปหาตา ปล่อยลินไปเถอะนะคะพี่นนท์ แล้วเรื่องที่เกิดขึ้นตอนนี้ลินจะไม่เอาเรื่อง ไม่บอกตำรวจ เราอย่าเป็นแบบนี้กันเลยนะ แล้วถ้าจะให้ดีพี่นน์เลิกค้ายาแล้วกลับตัวเถอะค่ะ”
เรียวปากหนาบิดโค้งแล้วหัวเราะออกมา “มันสายไปแล้วล่ะ ลินรู้เรื่องของพี่แล้ว จะให้พี่ปล่อยอีกหรือ ยังไงเราก็ต้องไปด้วยกันคืนนี้”
ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นแล้วย่างสามขุมเข้ามาใกล้ หัวเราะเสียงเบาๆ แต่เขย่าขวัญจนมาลินเขยิบห่างไปเกือบถึงหลังห้อง หากเขาอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ มาลินก็น่าจะเป็นตัวเลือกที่ดีไม่น้อยเพราะเธอนิสัยคล้ายบัวอยู่หลายอย่าง
มาลินกำก้านโคมไฟแน่นหากชานนท์เข้ามาใกล้อีกเธอจะฟาดให้หัวแตก แล้วใช้ปืนที่เอวนั่นแหละจับเขาเป็นตัวประกัน ทว่ากลับผิดคาดเมื่อชานนท์ออกไปจากห้องอย่างง่ายดาย
เธอถลาไปที่ประตูแล้วกระชากจะเปิด แต่มันแน่นเหมือนกับถูกใส่กลอนจากข้างนอก พอเปลี่ยนแผนไปที่หน้าต่างก็ยิ่งคิดหนักเมื่อพยายามทุบกระจกให้แตก กลับทำไม่ได้ แน่ล่ะเขาค้ายามีหรือจะไม่ระวังตัว กระจกหนาขนาดนี้คงกันกระสุน แล้วจะออกไปจากที่นี่ได้ยังไง
คนร้ายเมื่อถูกตำรวจขู่มากๆ เข้ารวมทั้งการพูดถึงลูกเมียก็คายเรื่องที่ภาวัตอยากรู้ออกมา ชั่วเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ตำรวจนอกเครื่องแบบ ภาวัตและคนอื่นๆ ก็มาซุ่มอยู่ที่บริเวณโดยรอบบ้านหลังใหญ่สามชั้นที่รายล้อมไปด้วยบ้านลักษณะคล้ายกันซึ่งดูดีเกินกว่าจะนึกสงสัยว่าคนดูดีทำตัวมีระดับจะมีอาชีพโสมมซ่อนอยู่เบื้องหลัง
“ใกล้สถานที่ราชการเสียด้วย อย่างนี้ใครจะมาสงสัย” รหัทตั้งข้อสังเกต
นั่นสินะ ที่อันตรายที่สุดมักปลอดภัยที่สุด แต่หากสังเกตสักนิดก็น่าสงสัยเหมือนกันเมื่อกำแพงบ้านหลังอื่นๆ สูงไม่น่าจะเกิน 2 เมตร แต่บ้านของชานนท์กลับสูงเกือบ 3 เมตร มีเหตุผลอะไรที่ต้องทำกำแพงสูงถึงขนาดนั้น
“ถ้าบุกไปตอนนี้คงยังไม่ได้ มันพามาลินไปไว้ตรงไหนคงต้องรู้ให้ก่อน ทางตำรวจได้ข้อมูลอะไรมาบ้างหรือยัง”
“ยังครับกำลังเฝ้าสังเกตการณ์อยู่ บางทีภายในบ้านอาจมีทางลับอีกก็ได้”
“แล้วต้องรอถึงเมื่อไหร่กัน” ภาวัตถอนใจยาวร้อนใจจนอยากบุกเข้าไปเสียเดี๋ยวนี้ แต่จะกลายเป็นทำให้มาลินยิ่งอันตรายมากไปกว่าเดิม มันต้องมีวิธีที่ดีกว่าการรอสิ
“ผมคิดแผนออกแล้ว”
รหัทฟังแผนแล้วรีบส่งข่าวบอกตำรวจที่เห็นด้วยเช่นกัน แผนเริ่มทันที อุปกรณ์ที่ต้องใช้มีเพียงระเบิดควันเท่านั้นเอง แต่ได้ผลเกินคาดเมื่อคนในบ้านเริ่มวิ่งออกมากันแล้ว ทีมแม่นปืนยังคงส่งควันไปยังชั้นต่างๆ
“เฮ้ย...ควันมาจากไหนวะ ไปดูสิ ไม่ต้องโทรเรียกรถดับเพลิงเชียวนะ รีบดับเป็นพอ” เจ้าหัวหน้าสั่งในระหว่างที่ชานนท์ออกไปทำธุระสำคัญ
ควันคลุ้งมาจากชั้น 3 แล้วลามลงมาชั้น 2 แม้จะยังหาต้นเพลิงไม่เจอ แต่เจอขนาดนี้ใครจะกล้าเสี่ยงหลายคนวิ่งออกมาอย่างกลัวตาย
“อยู่ไม่ได้แล้วพี่ควันเยอะมากจริงๆ”
ชักแปลกๆ มีควันแต่หาไฟยังไม่เจอ ถ้าเพื่อนบ้านแจ้งดับเพลิงมาที่นี่ความลับแตกแน่ๆ
“ไปพามาลินออกมาแล้วไปที่รถ”
“คุณนนท์สั่งว่าห้ามปล่อยให้ออกมาเด็ดขาด...”
“มึงอยากตายที่นี่กันนักหรือไง ควันขนาดนี้เดี๋ยวได้ตายก่อน หรือไม่ตำรวจอาจมาพร้อมรถดับเพลิง มึงอยากรอหรือไง”
ไม่ต้องสั่งซ้ำลูกน้องรีบไปเปิดห้องที่ชั้นล่างสุดแล้วพาตัวประกันออกมา มาลินถูกจับมัดมือไว้ แต่ขายังวิ่งได้ แต่ไม่ถนัดนักเมื่อควันเต็มไปหมด ไม่กี่ก้าวก็ถูกจับได้อีกทำได้เพียงยอมเดินตามมาที่รถดีๆ เมื่อถูกปืนจี้ไว้ที่หลังเหมือนตอนจะถูกลักพาตัวมาไม่มีผิด
มาลินไอเพราะสำลักควัน ตาก็พร่ากำลังถูกพาไปยังรถที่จอดอยู่หน้าบ้าน เธอพยายามมองหาทางหนี หากถูกพาตัวไปอีกครั้งคงหมดโอกาสแล้ว ประตูรถเปิดออก มาลินกระโดดยกขายันกับตัวรถไว้จนเซล้มไปพร้อมกับคนของชานนท์แล้วรีบลุกขึ้นวิ่ง
พลันเสียงบางอย่างก็ดังขึ้น!
หญิงสาวก้มตัวลง คนของชานนท์ล้มกันไปคนละทิศละทาง เกิดอะไรขึ้น! แสงสีแดงกระทบพื้นก่อนจะส่องไปทั่วบริเวณนั้น แต่นั่นยังไม่น่าตกใจเท่าเธอถูกล้อมไว้ด้วยชายอย่างน้อย 3 คน มาดีหรือร้ายยังไม่แน่ชัด แล้วก่อนที่จะได้ทันคิดอะไรแขนเรียวถูกกระชากให้ลุกขึ้นมา
ปืนสีดำหลายสิบกระบอกกำลังส่องใส่กันจากคนทั้งสองฝั่ง ยังไม่รวมชายฉกรรจ์หลายคนในชุดรัดกุมปิดบังใบหน้าบนกำแพงสูง แสงสีแดงส่องไปยังคนของชานนท์ที่ตำแหน่งจุดตาย
“หยุด! ตอนนี้พวกคุณถูกล้อมไว้หมดแล้ว ทุกคนถูกล็อคเป้า ถ้าไม่อยากถูกจับตายก็ให้ความร่วมมือกับเจ้าหน้าที่ตำรวจ” เสียงประกาศจากโทรโข่งดังมาจากหน้าบ้าน
มาลินหันไปตามเสียง ใบหน้าของภาวัตราวกับเด่นชัดออกมาจากตำรวจที่กำลังเข้ามาอีก 2 นาย เขาจะวิ่งเข้ามาหาแต่ถูกรหัทล็อคตัวไว้เพราะสถานการณ์ในตอนนี้ยังบอกว่าปลอดภัยไม่ได้ ความกลัวมลายหาย เธอยิ้มให้เขาทั้งน้ำตา เรียวปากหนาพูดไร้เสียง ...ไม่เป็นไรนะ มาลินพยักหน้าอบอุ่นและปลอดภัยท่ามกลางอันตรายหากว่าสายตาของเขายังมองมา
“มียาเสพติดอยู่ในบ้านครับ” ตำรวจที่เข้าไปในบ้านออกมารายงาน
คนของชานนท์มองกันเลิกลั่กถ้าตำรวจจับตายแล้วไปเขียนรายงานว่าคนร้ายขัดขืนการจับกุมก็น่าจะทำได้ พวกเขาตายทั้งๆ ที่ไม่ทันได้บอกลาลูกเมียแน่ เจ้าคนหัวหน้าค่อยๆ ย่อตัวแล้วว่างปืนยอมแพ้ คนอื่นๆ ทยอยทำตามไม่กล้ายิงต่อสู้ให้ตายฟรี ตำรวจเข้าประกบใส่กุญแจมือค้นหาอาวุธที่อาจซ่อนไว้ตามตัว
ภาวัตวิ่งมาหามาลินแล้วกอดไว้แน่น แขนเรียวกอดเขาร่างสั่นสะท้านยังกลัวไม่สร่างซา หัวใจสองดวงเต้นกระหน่ำขอเพียงได้กอดอย่างที่อยากทำตั้งแต่วินาทีแรกที่มองหา น้ำตาแห่งความกลัวไหลรินราวกับขับไล่ทุกความทรงจำในบ้านหลังนั้นออกไปแล้วแทนที่ด้วยไออุ่นจากผู้ชายที่เธอมั่นใจว่าเขาต้องมาช่วย แล้วเขาก็มาจริงๆ
มือหนาลูบหลังปลอบโยนภาวนาขอให้ความกลัวมลายหายไปราวฝันร้าย เขาจะเป็นฝันที่แสนดีให้เมื่อเธอลืมตา ในชีวิตนี้ไม่กี่ครั้งหรอกที่เขาเป็นที่พึ่งพาของใครได้ และมีไม่กี่คนที่มองเขาแล้วทำให้รู้ว่ามีความสำคัญจากตัวตน ไม่ใช่สิ่งที่เป็นในสังคม มาลินคือผู้หญิงในภาพจำที่เขาเห็นในความคิดก่อนที่เราจะได้มาเจอกัน เมื่อถึงเวลาหนึ่งจิ๊กซอว์ที่ขาดไปจะหากันจนเจอ
“คุณวัตคะ...พี่นนท์”
เรียวปากหนาจูบแก้มเย็นเบาๆ พลางส่าย “ไม่เอา ไม่คิด ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วนะ ฉันมาแล้ว ขวัญเอ๊ยขวัญมา”
มาลินยิ้มทั้งที่ปากยังสั่น ภาวัตยิ้มใส่ตาแล้วกระหวัดอุ้มร่างบางขึ้นมาแนบอกพาเดินไปที่รถ ความรู้สึกมากมายเผยตัวตนออกมาในหัวใจราวกับจะสำแดงให้เห็นว่าที่ผ่านมาเธอเก็บงำอะไรเอาไว้ หากเขาดีอย่างนี้ต่อไป ความกลัวใดๆ ก็ไม่สำคัญอีกแล้ว
หนังสือวางแผงแล้วค่ะ เพราะฉะนั้นจะลงนิยายให้อ่านถึงตอนที่ 19 ตามที่ได้แจ้งไปก่อนหน้านี้นะคะ สามารถซื้อได้จากร้านหนังสือทั่วประเทศเช่น se-ed นายอินทร์ หรืออ่านต่อใน E-BOOK เว็บ MEB ค่ะ ฝากภาวัตกับมาลินด้วยจ้า
อัมราน_บรรพตี
มาลินออกมาจากห้องเรียนแล้วเลยฆ่าเวลามานั่งอ่านหนังสือกับพิพัฒและเอมิกาถึงได้รู้ว่าตัวเองตกข่าว ทั้งสองคนตกลงเป็นแฟนกันแล้วแบบสายฟ้าแลบ ผ่านไปเป็นชั่วโมงภาวัตยังไม่มา แต่เธออยากลับบ้าน จึงโทรบอกเขาถ้ารู้ว่าเธอไม่รอเดี๋ยวได้งอนอีก
“ไม่ต้องห่วงค่ะ สอบเสร็จนานแล้ว ตอนนี้ลินกำลังจะไปบ้านคุณปู่ คุณวัตยังประชุมไม่เสร็จก็ไม่เป็นไรไม่ต้องมารับหรอกค่ะ เสียเวลาเปล่าๆ เกรงใจด้วย” เธอบอกพลางเดินเข้าซอยลัดเพื่อออกไปรอรถเมล์
ภาวัตหมุนเก้าอี้ไม่อยากให้บรรดาผู้จัดการฝ่ายต่างๆ พาสงสัยว่าเขายิ้มให้ใครทางโทรศัพท์อยู่
“ซื้อได้ไหมคำนี้น่ะ ระหว่างเธอกับฉันไม่ควรมีคำว่าเกรงใจแล้ว”
“พี่นนท์...” เสียงมาลินหายไปชั่วขณะ
“เกิดอะไรขึ้น ชานนท์มางั้นเหรอ” ภาวัตใจหายวาบ
เสียงกระแอมดังขึ้นเบาๆ ตามมาด้วยเสียงรถ “ค่ะแม่ ลินต้องไปแล้ว พี่นนท์มา...”
เงียบกริบยาวนานสำหรับภาวัต แม้จะไม่กี่วินาทีมีเสียงปิดประตูรถ แต่ไม่ยินเสียงขัดขืนของมาลิน เธออาจถูกโปะยาสลบ เขาเดา สายถูกตัดไปในวินาทีต่อมา ร่างสูงลุกขึ้นวิ่งออกไปจากห้องประชุม รหัทไม่รอช้ารีบตามมา สีหน้าของเจ้านายบอดชัดว่ามีเรื่อง
“จะไปไหนครับ”
“ชานนท์กำลังจะได้ตัวมาลินไปแล้ว คนของคุณยังตามมาลินอยู่หรือเปล่า” สมองที่อัดแน่นด้วยความกังวลพยายามคิดหาทางออก
“ครับ” รหัทโทรหาคนของตัวเอง แต่คำตอบที่ได้ไม่ทำให้สีหน้าเครียดน้อยลงเลย “คนของผมเพิ่งรายงานมาว่าคลาดกัน แต่กำลังตามหาต่อไป”
ภาวัตพยักหน้าเวลานี้เขามีทางช่วยมาลินอยู่ตรงไหนบ้าง คิด...ต้องคิดให้ออก
“เราต้องคุยกับลูกน้องของชานนท์ที่ตำรวจจับตัวมาได้ มันต้องรู้ว่านายของมันมีที่กบดานที่ไหนบ้าง ขอให้ตำรวจเช็คสัญญาณโทรศัพท์เดี๋ยวนี้”
เราต้องแยกกันทำงาน รหัทโทรหาตำรวจแล้วขับรถไปที่เกิดเหตุทันที ภาวัตกับบอดี้การ์ดอีกทีมมุ่งหน้าไปเซฟเฮาส์อย่างเร็วที่สุด เขาต้องเค้นหาคำตอบให้ได้ว่าชานนท์น่าจะพามาลินไปที่ไหนและมันต้องการอะไรเป็นข้อแลกเปลี่ยน แต่มันจะติดต่อมาทางใคร นั่นล่ะคีย์สำคัญที่นำไปสู่คำตอบว่าชานนท์ต้องการอะไร มือหนากำพวงมาลัยแน่นกัดฟันกรอด ห่วงจนแทบหายใจไม่ออกเหมือนมีก้อนหินหนักๆ มาทับหัวใจไว้ หากถูกพาตัวไปแทนได้เขายอมทำทุกอย่าง
น้ำเสียงของมาลินยังก้องชัดในสมอง เธอไม่กรีดร้อง ไม่ร่ำไห้ เด็กบ้า! ทำไมเข้มแข็งเหลือเกินในเวลานั้น ทำไมถึงไม่ร้องให้ใครช่วย
สภาพที่จินตนาการตั้งแต่ลืมตาขึ้นมาต่างจากที่คิดไว้มาก จากโกดังร้างกลายเป็นห้องพักคล้ายๆ โรงแรม ภายในหรูหราเฟอร์นิเจอร์ดูมีราคาหรือว่าที่นี่จะเป็นบ้านอีกหลังของชานนท์ ภายนอกสว่างแสดงว่าเธอสลบไปไม่นาน มาลินไม่เห็นใครในห้องจึงลงจากเตียงไปที่ประตู ลูกบิดไม่ได้ล็อคแต่ประตูกลับดันเปิดทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ทำอะไรด้วยซ้ำ
“ฟื้นแล้วหรือจ๊ะน้องลิน”
ชานนท์ก้าวเข้ามาในห้องยื่นมือมาใกล้ มาลินถอยกรูดไปจนติดหน้าต่างตาก็มองหาอาวุธ พอเห็นก็คว้าโคมไฟมาไว้ในมือ
“พี่นนท์ทำแบบนี้ทำไมคะ”
“ถ้าพี่จะหนีอออกนอกประเทศก็ควรพาลินไปด้วย ใครหน้าไหนก็มาแย่งลินไปจากพี่ไม่ได้ ลุงธรรมบอกว่าจะชดเชยให้หลังจากบัวทำแบบนั้น ตอนนี้แหละถึงเวลาแล้ว”
มาลินส่ายหน้าสายตาที่ชานนท์มองมาไม่ใช่เห็นเธอหรอก แต่เขาเห็นพี่บัวเพราะไม่เคยลืมต่างหาก
“ลินไม่ใช่ตัวแทนพี่บัวนะคะ วันแต่งงานของพี่กลายเป็นเรื่องเศร้า ทุกคนเห็นใจ แต่เรื่องนี้พี่นนท์ลืมมันไปซะแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่เสียดีกว่า”
ใบหน้าหล่อเหลาสั่นสะท้านยังคงสะเทือนใจ เขาแอบชอบบัวมาตั้งแต่มัธยม แต่เธอไม่เคยเห็นเขาในสายตาสักครั้ง จนกระทั่งผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายตกลงกันจนงานแต่งงานเกิดขึ้น เขามีความสุข สมหวังและการที่บัวไม่ปฏิเสธก็ทำให้ยิ่งเข้าใจว่าเธอยอมรับความรักจากเขาในที่สุด
แต่เปล่าเลย เธอเลือกจะจากไปแล้วทิ้งรอยแผลขนาดใหญ่ไว้ที่หัวใจของเขา การตายน่าปรารถนามากกว่าอยู่กับเขาเชียวหรือ คำถามนี้อยู่กับชานนท์มาตลอดนับจากวันนั้น
“ตั้งกี่ปีมาแล้ว พี่ไม่เคยลืม บัวมีใครในใจงั้นหรือทำไมถึงเลือกตายแทนที่จะแต่งงานกับพี่”
“ไม่จริงหรอกค่ะ บางทีพี่บัวอาจไม่มีใครเลยก็ได้ อาจทำไปเพราะ...” ผิดหวังในความรักเหมือนกัน ภาวัตทำลายชายและหญิงคู่นี้จริงๆ หรือ “ลินก็ไม่รู้เหมือนกัน เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันจบลงไม่ดีกว่าหรือคะ ตอนนี้สิ่งที่พี่นนท์ทำเป็นเรื่องผิดกฎหมายนะ”
ความเจ็บปวดหายไปจากดวงตา ชานนท์นั่งลงปลายเตียงมองมาลินอย่างประเมิน เธอไม่ได้มีค่ามากมายสำหรับเขา แต่ทำให้ไอ้ภาวัตตายทั้งเป็นได้ นี่ต่างหากที่เขาต้องการ
“ลินอยากกลับไปหาตา ปล่อยลินไปเถอะนะคะพี่นนท์ แล้วเรื่องที่เกิดขึ้นตอนนี้ลินจะไม่เอาเรื่อง ไม่บอกตำรวจ เราอย่าเป็นแบบนี้กันเลยนะ แล้วถ้าจะให้ดีพี่นน์เลิกค้ายาแล้วกลับตัวเถอะค่ะ”
เรียวปากหนาบิดโค้งแล้วหัวเราะออกมา “มันสายไปแล้วล่ะ ลินรู้เรื่องของพี่แล้ว จะให้พี่ปล่อยอีกหรือ ยังไงเราก็ต้องไปด้วยกันคืนนี้”
ร่างสูงใหญ่ลุกขึ้นแล้วย่างสามขุมเข้ามาใกล้ หัวเราะเสียงเบาๆ แต่เขย่าขวัญจนมาลินเขยิบห่างไปเกือบถึงหลังห้อง หากเขาอยากเริ่มต้นชีวิตใหม่ มาลินก็น่าจะเป็นตัวเลือกที่ดีไม่น้อยเพราะเธอนิสัยคล้ายบัวอยู่หลายอย่าง
มาลินกำก้านโคมไฟแน่นหากชานนท์เข้ามาใกล้อีกเธอจะฟาดให้หัวแตก แล้วใช้ปืนที่เอวนั่นแหละจับเขาเป็นตัวประกัน ทว่ากลับผิดคาดเมื่อชานนท์ออกไปจากห้องอย่างง่ายดาย
เธอถลาไปที่ประตูแล้วกระชากจะเปิด แต่มันแน่นเหมือนกับถูกใส่กลอนจากข้างนอก พอเปลี่ยนแผนไปที่หน้าต่างก็ยิ่งคิดหนักเมื่อพยายามทุบกระจกให้แตก กลับทำไม่ได้ แน่ล่ะเขาค้ายามีหรือจะไม่ระวังตัว กระจกหนาขนาดนี้คงกันกระสุน แล้วจะออกไปจากที่นี่ได้ยังไง
คนร้ายเมื่อถูกตำรวจขู่มากๆ เข้ารวมทั้งการพูดถึงลูกเมียก็คายเรื่องที่ภาวัตอยากรู้ออกมา ชั่วเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ตำรวจนอกเครื่องแบบ ภาวัตและคนอื่นๆ ก็มาซุ่มอยู่ที่บริเวณโดยรอบบ้านหลังใหญ่สามชั้นที่รายล้อมไปด้วยบ้านลักษณะคล้ายกันซึ่งดูดีเกินกว่าจะนึกสงสัยว่าคนดูดีทำตัวมีระดับจะมีอาชีพโสมมซ่อนอยู่เบื้องหลัง
“ใกล้สถานที่ราชการเสียด้วย อย่างนี้ใครจะมาสงสัย” รหัทตั้งข้อสังเกต
นั่นสินะ ที่อันตรายที่สุดมักปลอดภัยที่สุด แต่หากสังเกตสักนิดก็น่าสงสัยเหมือนกันเมื่อกำแพงบ้านหลังอื่นๆ สูงไม่น่าจะเกิน 2 เมตร แต่บ้านของชานนท์กลับสูงเกือบ 3 เมตร มีเหตุผลอะไรที่ต้องทำกำแพงสูงถึงขนาดนั้น
“ถ้าบุกไปตอนนี้คงยังไม่ได้ มันพามาลินไปไว้ตรงไหนคงต้องรู้ให้ก่อน ทางตำรวจได้ข้อมูลอะไรมาบ้างหรือยัง”
“ยังครับกำลังเฝ้าสังเกตการณ์อยู่ บางทีภายในบ้านอาจมีทางลับอีกก็ได้”
“แล้วต้องรอถึงเมื่อไหร่กัน” ภาวัตถอนใจยาวร้อนใจจนอยากบุกเข้าไปเสียเดี๋ยวนี้ แต่จะกลายเป็นทำให้มาลินยิ่งอันตรายมากไปกว่าเดิม มันต้องมีวิธีที่ดีกว่าการรอสิ
“ผมคิดแผนออกแล้ว”
รหัทฟังแผนแล้วรีบส่งข่าวบอกตำรวจที่เห็นด้วยเช่นกัน แผนเริ่มทันที อุปกรณ์ที่ต้องใช้มีเพียงระเบิดควันเท่านั้นเอง แต่ได้ผลเกินคาดเมื่อคนในบ้านเริ่มวิ่งออกมากันแล้ว ทีมแม่นปืนยังคงส่งควันไปยังชั้นต่างๆ
“เฮ้ย...ควันมาจากไหนวะ ไปดูสิ ไม่ต้องโทรเรียกรถดับเพลิงเชียวนะ รีบดับเป็นพอ” เจ้าหัวหน้าสั่งในระหว่างที่ชานนท์ออกไปทำธุระสำคัญ
ควันคลุ้งมาจากชั้น 3 แล้วลามลงมาชั้น 2 แม้จะยังหาต้นเพลิงไม่เจอ แต่เจอขนาดนี้ใครจะกล้าเสี่ยงหลายคนวิ่งออกมาอย่างกลัวตาย
“อยู่ไม่ได้แล้วพี่ควันเยอะมากจริงๆ”
ชักแปลกๆ มีควันแต่หาไฟยังไม่เจอ ถ้าเพื่อนบ้านแจ้งดับเพลิงมาที่นี่ความลับแตกแน่ๆ
“ไปพามาลินออกมาแล้วไปที่รถ”
“คุณนนท์สั่งว่าห้ามปล่อยให้ออกมาเด็ดขาด...”
“มึงอยากตายที่นี่กันนักหรือไง ควันขนาดนี้เดี๋ยวได้ตายก่อน หรือไม่ตำรวจอาจมาพร้อมรถดับเพลิง มึงอยากรอหรือไง”
ไม่ต้องสั่งซ้ำลูกน้องรีบไปเปิดห้องที่ชั้นล่างสุดแล้วพาตัวประกันออกมา มาลินถูกจับมัดมือไว้ แต่ขายังวิ่งได้ แต่ไม่ถนัดนักเมื่อควันเต็มไปหมด ไม่กี่ก้าวก็ถูกจับได้อีกทำได้เพียงยอมเดินตามมาที่รถดีๆ เมื่อถูกปืนจี้ไว้ที่หลังเหมือนตอนจะถูกลักพาตัวมาไม่มีผิด
มาลินไอเพราะสำลักควัน ตาก็พร่ากำลังถูกพาไปยังรถที่จอดอยู่หน้าบ้าน เธอพยายามมองหาทางหนี หากถูกพาตัวไปอีกครั้งคงหมดโอกาสแล้ว ประตูรถเปิดออก มาลินกระโดดยกขายันกับตัวรถไว้จนเซล้มไปพร้อมกับคนของชานนท์แล้วรีบลุกขึ้นวิ่ง
พลันเสียงบางอย่างก็ดังขึ้น!
หญิงสาวก้มตัวลง คนของชานนท์ล้มกันไปคนละทิศละทาง เกิดอะไรขึ้น! แสงสีแดงกระทบพื้นก่อนจะส่องไปทั่วบริเวณนั้น แต่นั่นยังไม่น่าตกใจเท่าเธอถูกล้อมไว้ด้วยชายอย่างน้อย 3 คน มาดีหรือร้ายยังไม่แน่ชัด แล้วก่อนที่จะได้ทันคิดอะไรแขนเรียวถูกกระชากให้ลุกขึ้นมา
ปืนสีดำหลายสิบกระบอกกำลังส่องใส่กันจากคนทั้งสองฝั่ง ยังไม่รวมชายฉกรรจ์หลายคนในชุดรัดกุมปิดบังใบหน้าบนกำแพงสูง แสงสีแดงส่องไปยังคนของชานนท์ที่ตำแหน่งจุดตาย
“หยุด! ตอนนี้พวกคุณถูกล้อมไว้หมดแล้ว ทุกคนถูกล็อคเป้า ถ้าไม่อยากถูกจับตายก็ให้ความร่วมมือกับเจ้าหน้าที่ตำรวจ” เสียงประกาศจากโทรโข่งดังมาจากหน้าบ้าน
มาลินหันไปตามเสียง ใบหน้าของภาวัตราวกับเด่นชัดออกมาจากตำรวจที่กำลังเข้ามาอีก 2 นาย เขาจะวิ่งเข้ามาหาแต่ถูกรหัทล็อคตัวไว้เพราะสถานการณ์ในตอนนี้ยังบอกว่าปลอดภัยไม่ได้ ความกลัวมลายหาย เธอยิ้มให้เขาทั้งน้ำตา เรียวปากหนาพูดไร้เสียง ...ไม่เป็นไรนะ มาลินพยักหน้าอบอุ่นและปลอดภัยท่ามกลางอันตรายหากว่าสายตาของเขายังมองมา
“มียาเสพติดอยู่ในบ้านครับ” ตำรวจที่เข้าไปในบ้านออกมารายงาน
คนของชานนท์มองกันเลิกลั่กถ้าตำรวจจับตายแล้วไปเขียนรายงานว่าคนร้ายขัดขืนการจับกุมก็น่าจะทำได้ พวกเขาตายทั้งๆ ที่ไม่ทันได้บอกลาลูกเมียแน่ เจ้าคนหัวหน้าค่อยๆ ย่อตัวแล้วว่างปืนยอมแพ้ คนอื่นๆ ทยอยทำตามไม่กล้ายิงต่อสู้ให้ตายฟรี ตำรวจเข้าประกบใส่กุญแจมือค้นหาอาวุธที่อาจซ่อนไว้ตามตัว
ภาวัตวิ่งมาหามาลินแล้วกอดไว้แน่น แขนเรียวกอดเขาร่างสั่นสะท้านยังกลัวไม่สร่างซา หัวใจสองดวงเต้นกระหน่ำขอเพียงได้กอดอย่างที่อยากทำตั้งแต่วินาทีแรกที่มองหา น้ำตาแห่งความกลัวไหลรินราวกับขับไล่ทุกความทรงจำในบ้านหลังนั้นออกไปแล้วแทนที่ด้วยไออุ่นจากผู้ชายที่เธอมั่นใจว่าเขาต้องมาช่วย แล้วเขาก็มาจริงๆ
มือหนาลูบหลังปลอบโยนภาวนาขอให้ความกลัวมลายหายไปราวฝันร้าย เขาจะเป็นฝันที่แสนดีให้เมื่อเธอลืมตา ในชีวิตนี้ไม่กี่ครั้งหรอกที่เขาเป็นที่พึ่งพาของใครได้ และมีไม่กี่คนที่มองเขาแล้วทำให้รู้ว่ามีความสำคัญจากตัวตน ไม่ใช่สิ่งที่เป็นในสังคม มาลินคือผู้หญิงในภาพจำที่เขาเห็นในความคิดก่อนที่เราจะได้มาเจอกัน เมื่อถึงเวลาหนึ่งจิ๊กซอว์ที่ขาดไปจะหากันจนเจอ
“คุณวัตคะ...พี่นนท์”
เรียวปากหนาจูบแก้มเย็นเบาๆ พลางส่าย “ไม่เอา ไม่คิด ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วนะ ฉันมาแล้ว ขวัญเอ๊ยขวัญมา”
มาลินยิ้มทั้งที่ปากยังสั่น ภาวัตยิ้มใส่ตาแล้วกระหวัดอุ้มร่างบางขึ้นมาแนบอกพาเดินไปที่รถ ความรู้สึกมากมายเผยตัวตนออกมาในหัวใจราวกับจะสำแดงให้เห็นว่าที่ผ่านมาเธอเก็บงำอะไรเอาไว้ หากเขาดีอย่างนี้ต่อไป ความกลัวใดๆ ก็ไม่สำคัญอีกแล้ว
หนังสือวางแผงแล้วค่ะ เพราะฉะนั้นจะลงนิยายให้อ่านถึงตอนที่ 19 ตามที่ได้แจ้งไปก่อนหน้านี้นะคะ สามารถซื้อได้จากร้านหนังสือทั่วประเทศเช่น se-ed นายอินทร์ หรืออ่านต่อใน E-BOOK เว็บ MEB ค่ะ ฝากภาวัตกับมาลินด้วยจ้า
อัมราน_บรรพตี
บรรพตี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 ม.ค. 2559, 11:16:25 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 ม.ค. 2559, 11:16:25 น.
จำนวนการเข้าชม : 1048
| << ตอนที่ 18 ครึ่งหลัง | ตอนที่ 19 ครึ่งหลัง >> |
konhin 7 ม.ค. 2559, 17:48:44 น.
หมดโควต้าแล้วสิ ขายดีนะคะ สนุกมาก
หมดโควต้าแล้วสิ ขายดีนะคะ สนุกมาก