ฉันหรือเธอที่เผลอใจ
ความผิดพลาดของสาวหัวเก่า กับความพลั้งเผลอของหนุ่มหัวใหม่ แสนเจ้าชู้ ทำท่าจะแย่ เมื่อสาวเจ้ายืนยันที่จะ หนี และชายหนุ่มยืนยันที่จะติดตาม ใครจะเหนื่อยกับการเล่นไล่จับก่อนกันต้องลองมาลุ้นดู
Tags: เฟื่องฟ้า แม่เฟื่อง บดินทร์ นายดิน
ตอน: พลาด
ภายในห้องนอนหรูหราขนาดใหญ่ หญิงสาวนอนเปลือยกายคว่ำหน้าซบหมอนนุ่มเผยให้เห็นเพียงลาดไหล่กับเส้นผมยาวที่แผ่สยายปกคลุมทั้งแผ่นหลัง
ใบหน้าเล็กยามหลับใหลราวกับนางฟ้าน้อยๆ นั้น ปลุกให้ชายหนุ่มที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำอดใจไม่ไหว เขาเดินตรงไปคุกเข่าข้างเตียง บรรจงเกลี่ยเส้นผมนุ่มสลวยที่บดบังใบหน้า เผยให้เห็นใบหน้าอ่อนเยาว์อย่างชัดเจน
ชายหนุ่มพิศมองใบหน้าของหญิงสาวด้วยความปรารถนา เพราะเธอช่างแตกต่างจากเวลาทำงานร่วมกันมาก
“เฟื่องฟ้า” ในเวลางานดูเข้มแข็ง มุ่งมั่น และดุชนิดลูกน้องต่างพากันกลัวหงอ แล้วยังชอบแต่งตัวด้วยสูทสตรีสีทึบทึม สวมแว่นตาทรงตาแมวที่ยิ่งเสริมให้เธอดูน่ากลัวมากขึ้น
แต่เวลานี้เฟื่องฟ้ากลับกลายเป็นเพียงหญิงสาวอ่อนวัยไร้เดียงสาเมื่อเขากอดเธอด้วยความเสน่หา
บดินทร์พิศมองใบหน้ายามไร้แว่นตาและหลับใหลด้วยความดื่มด่ำ เขาไม่เคยรู้สึกถึงแรงปรารถนาในตัวตนได้ถึงเพียงนี้ ทั้งๆ ที่เขาพยายามเสาะหาใครสักคนมาเติมเต็มทั้งชีวิต ก็ไม่เคยมีใครทำให้ใจเขาหวั่นไหวได้ แต่เพียงเพราะความพลั้งเผลอและลืมตัวชั่วขณะกลับกลายเป็นโซ่ตรวนที่สามารถมัดใจเขาไว้ได้
บดินทร์นั่งมองเฟื่องฟ้าอยู่นาน กระทั่งเธอเริ่มเคลื่อนไหว ซึ่งเป็นอาการที่แสดงให้เห็นว่าเธอกำลังฟื้นตื่นจากนิทรา
“อืม...ม เมื่อยจัง”
ทันทีที่เธอพลิกกาย ดวงตาคู่สวยก็ผลันลืมตาตื่น แม้จะมีร่องรอยองความสับสนไม่แน่ใจในนาทีแรก แต่เมื่อเธอจับภาพชายตรงหน้าได้ คิ้วทั้งคู่ก็ขมวดขึ้นทันที
ดวงตาของเฟื่องฟ้ามีแต่ความสงสัย แต่ไม่มีคำถามใดหลุดจากปากของเธอ กระทั่งบดินทร์ลุกขึ้นนั่งเคียงกับเธอบนเตียงแล้วดึงผ้าห่มขึ้นคลุมอกที่เวลานี้มีเส้นผมบดบังไม่มิดด้วยความอ่อนโยน
“ตื่นแล้วหรือเจ้าหญิง”
เฟื่องฟ้ายังคงมึนงงกับสิ่งที่เห็นและประหลาดใจกับสิ่งที่เจ้านายหนุ่มปฏิบัติต่อเธอ สีหน้าของเธอได้แสดงออกอย่างเปิดเผย ซึ่งทำให้บดินทร์อดใจไม่อยู่ เขาก้มลงจุมพิตเธอไล่ตั้งแต่หน้าผาก ดวงตา คิ้ว คาง และมาจบลงที่ริมฝีปาก
ดูเหมือนว่าเฟื่องฟ้าจะยังคงสับสนไม่น้อย เธอจึงยอมให้เขาจุมพิตเธอได้ดังใจปรารถนา
“วันนี้คุณนอนพักที่นี่นะคนดี แล้วกลางวันผมจะกลับมาทานข้าวด้วย”
บดินทร์หอมแก้มเฟื่องฟ้าอีกครั้ง ก่อนจะผละจากไปแต่งตัว โดยมีสายตาของเฟื่องฟ้าติดตามไป แต่เมื่อเขาหันกลับมามองเธอก็รู้สึกราวกับเป็นความผิดที่มองเขา จึงแกล้งหลับตาเสีย และเธอก็ได้ยินเสียงหัวเราะอย่างคนอารมณ์ดีมีความสุข
ก่อนบดินทร์จะออกจากห้องไป เขากลับมานั่งใกล้เฟื่องฟ้าอีกครั้ง ใจเขาไม่อยากห่างเธอแม้แต่น้อย แต่วันนี้มีงานสำคัญที่เขาจะหยุดไม่ได้เสียด้วย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลานี้หัวหน้างานต้องมานอนอยู่แบบนี้ เขายิ่งขาดงานไม่ได้ใหญ่ เพราะคนที่รู้เรื่องงานมีเพียงเขาและเธอเท่านั้น
“ผมไปทำงานก่อนนะเฟื่อง”
บดินทร์ก้มลงหอมแก้มเฟื่องฟ้าอีกครั้ง แล้วเดินออกจากห้องไปอย่างมีความสุข
ผิดกับเฟื่องฟ้า ทันทีที่ประตูปิดลง เธอกลับลุกพรว่ดพราดขึ้นจากเตียง ร่องรอยในสิ่งที่เธอคิดไว้ปรากฏบนเตียงอย่างเด่นชัด ความทรงจำเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมาค่อยๆ ลำดับในสมองอย่างชัดเจน
เฟื่องฟ้าไปเลี้ยงฉลองโปรเจคที่เพิ่งทำสำเร็จอย่างสวยงามกับเจ้านายหนุ่มซึ่งก็คือบดินทร์และลูกน้อง ระหว่างที่เธอกำลังสนุกกับงานเลี้ยงเธอเผลอไปหยิบเอาแก้ววิสกี้ของเจ้านายมาดื่มแล้วก็รู้สึกว่าสติจะเลอะเลือน แต่อารมณ์ความรู้สึกที่เกิดขึ้นระหว่างกันกลับแจ่มชัดเสียจนเธอหน้าแดงซ่านอย่างช่วยไม่ได้
แล้วกิริยาท่าทางที่บดินทร์ปฏิบัติต่อเธอเมื่อครู่ก็ยิ่งบอกให้เฟื่องฟ้าได้รับรู้ว่าเวลานี้เธอกลายเป็นหนึ่งในผู้หญิงของเขาเสียแล้ว
“ต้องไปให้เร็ว”
นั่นคือความคิดแรกที่ผุดขึ้นในหัวของเฟื่องฟ้า เธอจึงจัดการตัวเองอย่างรวดเร็วและพร้อมออกเดินทางทันที
เมื่อเฟื่องฟ้าเดินออกจากห้อง เธอก็แทบสะดุดขาตัวเองเพราะที่นี่คือบ้านของบดินทร์ เธอเคยเอางานมาส่งให้เขาครั้งหนึ่ง ที่สำคัญส่วนที่เธออยู่นี้เป็นบริเวณที่เธอไม่เคยขึ้นมาก่อน มีโอกาสเพียงแค่ได้มองขึ้นมาเท่านั้น
ระหว่างนั้นเองเฟื่องฟ้าได้พบกับคุณแม่ของบดินทร์เข้าด้วยความบังเอิญ
“สะ... สวัสดีค่ะคุณมัลลิกา”
“สวัสดีจ๊ะ พ่อลูกชายแม่ไปไหนเสียล่ะ”
“เอ่อ... ไป... ไปทำงานแล้วค่ะ”
สายตาของมัลลิกาที่ทอดมองเฟื่องฟ้าอย่างรู้เท่าทันถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทำให้เฟื่องฟ้าหน้าแดงจัดด้วยความอับอาย กลับกลายเป็นความพึงพอใจ เพราะมัลลิการู้ดีว่าลูกชายของเธอเจ้าชู้ขนาดหนัก มีหญิงสาวมากหน้าหลายตามาติดพันมากมาย
แต่กับเฟื่องฟ้าคนนี้มองอย่างไรก็ไม่ใช่แบบที่บดินทร์ชอบ เธอปราดเปรียวเกินไป เข็มงวดเกินไป แต่จะเพราะเหตุใดที่ทำให้ทั้งคู่มาลงเอยแบบนี้ก็สุดจะคาดเดา
แล้วยังได้มาเห็นท่าทางเดือดร้อนใจ ตื่นกลัว และหวั่นไหวของเฟื่องฟ้า มัลลิกาให้เกิดอาการที่เรียกได้ว่าเอ็นดูขึ้นมาเสียเฉยๆ
เพราะถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นที่มาติดพันลูกชาย แล้วเดินออกมาพบมัลลิกาแบบนี้คงจะยิ่งชูคอเป็นนางหงส์เป็นแน่ แต่กับเฟื่องฟ้า เธอยิ่งดูเจียมตัวมากกว่าที่เคยเห็นในบริษัทเสียอีก
“แล้วนี่หนูจะไปแล้วหรือ?”
“ค่ะ วันนี้... วันนี้เฟื่องมีโปรเจคใหญ่ที่ต้องนำเสนอค่ะ”
เฟื่องฟ้าโป้ปดบนพื้นฐานของความจริงได้อย่างคล่องปาก แน่นอนว่าวันนี้มีการเสนอโปรเจคจริง แต่เธอไม่ได้ต้องการไปบริษัทอย่างที่ปากบอกไปสักนิด
“อย่างนั้นหรือ”
มัลลิกาแสดงอาการเข้าใจในทันที แล้วคิดแต่เพียงว่า เด็กคนนี้ห่วงงานมากกว่าตัวเองเสียอีก จึงแอบมีรอยยิ้มพอใจขึ้นมาเพียงชั่ววินาทีที่เฟื่องฟ้าไม่ทันได้สังเกต
“แล้วไม่ทานข้าวเช้าก่อนหรือ?”
“ขอบคุณค่ะ แต่เฟื่องต้องรีบไปค่ะ”
น้ำเสียงร้อนรนของเฟื่องฟ้าสะดุดหูมัลลิกามากแต่เพราะปกติเฟื่องฟ้าเป็นคนขยันทำงาน และจริงจังกับหน้าที่เธอจึงไม่ติดใจซักถามแต่อย่างใด
ทันทีที่เฟื่องฟ้าออกจากบ้านและอยู่บนรถแท๊กซี่ เธอได้ถ่ายโอนข้อมูลเบอร์โทรต่างๆ ลงเครื่อง แล้วโยนซิมโทรศัพท์ทิ้งไป จากนั้นเธอรีบติดต่อเจ้าหน้าที่คอนโดของเธอให้ติดประกาศให้เช่าห้องพักของเธอ
เมื่อเฟื่องฟ้ากลับถึงคอนโด เธอจัดการเก็บข้าวของ ซึ่งมีจำนวนเพียงน้อยนิดใส่กระเป๋าเดินทาง เพียงไม่กี่นาทีห้องทั้งห้องของเธอก็ดูราวกับเป็นห้องเปล่าๆ อีกครั้ง
“โชคดีนะที่เราไม่ใช่คนช่างซื้อของ”
เฟื่องฟ้าบ่นกับตัวเองเบาๆ เมื่อไปติดต่อเจ้าหน้าที่ เธอบอกให้เจ้าหน้าที่ขึ้นไปทำความสะอาดห้องอีกครั้ง
“คุณเฟื่องมีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ ดูคุณรีบร้อนจัง”
“ก็นิดหน่อยค่ะ ยังไงฝากคุณจัดดูแลห้องให้เฟื่องด้วยนะคะ เฟื่องไม่อยากขาย ให้คนอื่นมาเช่าน่าจะดีกว่า”
“แล้วคุณเฟื่องจะไปไหนหรือครับ”
“ย้ายที่ทำงานค่ะ ที่ใหม่มันไกลจากที่นี่ตั้งโขเชียว เฟื่องเลยต้องย้าย แต่เฟื่องชอบที่นี่ไม่อยากขาย”
“ครับ แล้วจะให้ผมติดต่อคุณได้ยังไงครับ”
“แล้วเฟื่องจะติดต่อมานะคะ”
“ครับ ถ้าอย่างนั้นก็โชคดีครับคุณเฟื่อง”
“ขอบคุณค่ะ”
เฟื่องฟ้าเดินออกจากคอนโดก็เป็นเวลาใกล้เที่ยง ซึ่งบดินทร์ที่เคยยิ้มแย้มอารมณ์ดีในตอนเช้ากลับกลายเป็นบูดบึ้ง เมื่อติดต่อเฟื่องฟ้าไม่ได้เสียที
ในที่สุดบดินทร์จึงโทรเข้าบ้านและได้รับคำตอบที่ทำให้เขาหัวเสียมากขึ้น
“สวัสดีค่ะ บ้าน...”
“คุณแม่หรือครับ”
“จ๊ะ ว่าไงจ๊ะ เมื่อคืนยังไงถึงพาหนูเฟื่องมาค้างที่บ้านได้ฮะ”
“คุณแม่พบเฟื่องแล้วหรือครับ”
“พบแล้ว ได้คุยกันนิดหน่อย ว่าแต่คนนี้เอาจริงหรือไง ถึงพามาบ้าน”
“ครับแม่ ว่าแต่เฟื่องล่ะครับ ผมติดต่อไม่ได้เลย”
“อ้าว! ก็หนูเฟื่องออกไปเมื่อซักแปดโมงได้มั๊ง เห็นบอกว่าวันนี้มีโปรเจคใหญ่ ขาดไม่ได้นี่นา นี่ยังไปไม่ถึงบริษัทหรือนั่น”
“ครับ ถ้าอย่างนั้นเท่านี้ก่อนนะครับแม่”
“จ๊ะ”
มัลลิกาวางโทรศัพท์ด้วยความกังวลใจ เพราะเท่าที่สังเกตดูเฟื่องฟ้าไม่ใช่คนที่คิดตัดสินใจทำอะไรด้วยอารมณ์ เธอดูเป็นคนมีเหตุผล แต่แววต่าที่ไม่เป็นสุขคู่นั้นทำให้มัลลิกาอดรู้สึกใจหายไม่ได้
“เด็กคนนั้น”
ดวงตาของมัลลิกาค่อยทอแสงพราวระยับด้วยความชอบใจ เราะถ้าบดินทร์เดือดร้อนใจและพยายามติดตามหาเฟื่องฟ้าก็เป็นไปได้ว่าลูกชายที่ขึ้นชื่อเรื่องความเจ้าชู้จะถูกปราบเสียที และถ้าเป็นเฟื่องฟ้า ผู้หญิงที่ไม่มีอะไรโดดเด่นคนนั้นด้วยแล้ว เธอก็จะสนับสนุนเต็มที่ คิดแล้วมัลลิกาก็นั่งยิ้มและดูท่าจะสบายใจกว่าทุกวัน
เฟื่องฟ้าจัดการตัดการติดต่อทุกทาง เธอไม่ต้องการให้บดินทร์ตามหาตัวเธอ และในขณะเดียวกัน เธอเองก็ไม่แน่ใจว่าเขาจะอยากได้ตัวเธอหรือแค่พลั้งเผลอ แต่ไม่ว่าจะอย่างใด เธอคิดว่าการหายไปจากเขาเสียตอนนี้คงจะดีกว่า
ที่สำคัญเฟื่องฟ้ากลัวใจตัวเอง เธอไม่อยากเป็นอย่างผู้หญิงคนอื่นที่ต้องมาเจ็บช้ำ เพราะมาหลงรักผู้ชายอย่างบดินทร์ เพราะถึงแม้เฟื่องฟ้าจะเป็นคนดุและเฉียบขาดในสายงาน แต่เธอก็เป็นคนหัวเก่าที่จะไม่ยอมชิงสุกก่อนห่าม แม้ว่าวัยของเธอจะเลยสามสิบมาแล้ว จนเธอตัดใจว่าจะเป็นสาวแก่ แต่กลับมามาเจอเหตุการณ์แบบนี้เข้าก็ทำให้เธอเกินจะทำใจยอมรับได้ แล้วยิ่งสิ่งที่เขาแสดงต่อเธอเต็มไปด้วยความเอาใจใส่ ใจเธอก็ยิ่งเกินจะต่อต้านไหว ถ้าจะต้องอยู่ด้วยกันต่อไป เธออาจจะเผลอใจไปรักเขาเข้าสักวัน สู้ให้เธอจากไปเสียแต่ตอนนี้ยังดีเสียกว่า
เฟื่องฟ้าจัดการกระทั่งขายรถแล้วขึ้นรถไฟเที่ยวแรกเพื่อกลับบ้านที่จากมานาน
บดินทร์ติดต่อฝ่ายบุคคล เพื่อติดตามหาที่อยู่ของเฟื่องฟ้า แต่เมื่อติดตามไปจนถึงที่พักกลับพบว่า เธอได้จากไปแล้ว แม้แต่รถเธอก็ขายทิ้ง สร้างความหงุดหงิดใจแก่บดินทร์เป็นอย่างมาก
ไม่เคยมีใครปฏิเสธเขาบดินทร์ บริรักษ์ ผู้หญิงมากมายที่รายล้องรอบตัวเขา ล้วนแล้วแต่ปรารถนาจะเป็นครอง แล้วนี่เฟื่องฟ้ากลับตัดความสัมพันธ์กับเขาทุกทาง ทั้งๆ ที่เขาและเธอผูกพันกันถึงขนาดนั้น
แม้ว่าใจจะเป็นทุกข์ที่เฟื่องฟ้าจากไป แต่ความมีทิฐินั้นมีมากกว่า บดินทร์จึงแสร้งทำเป็นไม่ใส่ในความรู้สึกนั้น และคิดเสียเพียงว่าเฟื่องฟ้าก็เป็นผู้หญิงอีกคนที่บังเอิญผ่านเข้ามาในชีวิตเขาเท่านั้น
ถึงจะคิดเช่นนั้น แต่บดินทร์ก็รู้ตัวดีว่าความรู้สึกกลวงโบ๋คล้ายกับมีบางสิ่งทีสำคัญได้จากเขาไปนั้นมันได้ทิ้มแทงความรู้สึกอย่างชัดเจน
ใบหน้าเล็กยามหลับใหลราวกับนางฟ้าน้อยๆ นั้น ปลุกให้ชายหนุ่มที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำอดใจไม่ไหว เขาเดินตรงไปคุกเข่าข้างเตียง บรรจงเกลี่ยเส้นผมนุ่มสลวยที่บดบังใบหน้า เผยให้เห็นใบหน้าอ่อนเยาว์อย่างชัดเจน
ชายหนุ่มพิศมองใบหน้าของหญิงสาวด้วยความปรารถนา เพราะเธอช่างแตกต่างจากเวลาทำงานร่วมกันมาก
“เฟื่องฟ้า” ในเวลางานดูเข้มแข็ง มุ่งมั่น และดุชนิดลูกน้องต่างพากันกลัวหงอ แล้วยังชอบแต่งตัวด้วยสูทสตรีสีทึบทึม สวมแว่นตาทรงตาแมวที่ยิ่งเสริมให้เธอดูน่ากลัวมากขึ้น
แต่เวลานี้เฟื่องฟ้ากลับกลายเป็นเพียงหญิงสาวอ่อนวัยไร้เดียงสาเมื่อเขากอดเธอด้วยความเสน่หา
บดินทร์พิศมองใบหน้ายามไร้แว่นตาและหลับใหลด้วยความดื่มด่ำ เขาไม่เคยรู้สึกถึงแรงปรารถนาในตัวตนได้ถึงเพียงนี้ ทั้งๆ ที่เขาพยายามเสาะหาใครสักคนมาเติมเต็มทั้งชีวิต ก็ไม่เคยมีใครทำให้ใจเขาหวั่นไหวได้ แต่เพียงเพราะความพลั้งเผลอและลืมตัวชั่วขณะกลับกลายเป็นโซ่ตรวนที่สามารถมัดใจเขาไว้ได้
บดินทร์นั่งมองเฟื่องฟ้าอยู่นาน กระทั่งเธอเริ่มเคลื่อนไหว ซึ่งเป็นอาการที่แสดงให้เห็นว่าเธอกำลังฟื้นตื่นจากนิทรา
“อืม...ม เมื่อยจัง”
ทันทีที่เธอพลิกกาย ดวงตาคู่สวยก็ผลันลืมตาตื่น แม้จะมีร่องรอยองความสับสนไม่แน่ใจในนาทีแรก แต่เมื่อเธอจับภาพชายตรงหน้าได้ คิ้วทั้งคู่ก็ขมวดขึ้นทันที
ดวงตาของเฟื่องฟ้ามีแต่ความสงสัย แต่ไม่มีคำถามใดหลุดจากปากของเธอ กระทั่งบดินทร์ลุกขึ้นนั่งเคียงกับเธอบนเตียงแล้วดึงผ้าห่มขึ้นคลุมอกที่เวลานี้มีเส้นผมบดบังไม่มิดด้วยความอ่อนโยน
“ตื่นแล้วหรือเจ้าหญิง”
เฟื่องฟ้ายังคงมึนงงกับสิ่งที่เห็นและประหลาดใจกับสิ่งที่เจ้านายหนุ่มปฏิบัติต่อเธอ สีหน้าของเธอได้แสดงออกอย่างเปิดเผย ซึ่งทำให้บดินทร์อดใจไม่อยู่ เขาก้มลงจุมพิตเธอไล่ตั้งแต่หน้าผาก ดวงตา คิ้ว คาง และมาจบลงที่ริมฝีปาก
ดูเหมือนว่าเฟื่องฟ้าจะยังคงสับสนไม่น้อย เธอจึงยอมให้เขาจุมพิตเธอได้ดังใจปรารถนา
“วันนี้คุณนอนพักที่นี่นะคนดี แล้วกลางวันผมจะกลับมาทานข้าวด้วย”
บดินทร์หอมแก้มเฟื่องฟ้าอีกครั้ง ก่อนจะผละจากไปแต่งตัว โดยมีสายตาของเฟื่องฟ้าติดตามไป แต่เมื่อเขาหันกลับมามองเธอก็รู้สึกราวกับเป็นความผิดที่มองเขา จึงแกล้งหลับตาเสีย และเธอก็ได้ยินเสียงหัวเราะอย่างคนอารมณ์ดีมีความสุข
ก่อนบดินทร์จะออกจากห้องไป เขากลับมานั่งใกล้เฟื่องฟ้าอีกครั้ง ใจเขาไม่อยากห่างเธอแม้แต่น้อย แต่วันนี้มีงานสำคัญที่เขาจะหยุดไม่ได้เสียด้วย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเวลานี้หัวหน้างานต้องมานอนอยู่แบบนี้ เขายิ่งขาดงานไม่ได้ใหญ่ เพราะคนที่รู้เรื่องงานมีเพียงเขาและเธอเท่านั้น
“ผมไปทำงานก่อนนะเฟื่อง”
บดินทร์ก้มลงหอมแก้มเฟื่องฟ้าอีกครั้ง แล้วเดินออกจากห้องไปอย่างมีความสุข
ผิดกับเฟื่องฟ้า ทันทีที่ประตูปิดลง เธอกลับลุกพรว่ดพราดขึ้นจากเตียง ร่องรอยในสิ่งที่เธอคิดไว้ปรากฏบนเตียงอย่างเด่นชัด ความทรงจำเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมาค่อยๆ ลำดับในสมองอย่างชัดเจน
เฟื่องฟ้าไปเลี้ยงฉลองโปรเจคที่เพิ่งทำสำเร็จอย่างสวยงามกับเจ้านายหนุ่มซึ่งก็คือบดินทร์และลูกน้อง ระหว่างที่เธอกำลังสนุกกับงานเลี้ยงเธอเผลอไปหยิบเอาแก้ววิสกี้ของเจ้านายมาดื่มแล้วก็รู้สึกว่าสติจะเลอะเลือน แต่อารมณ์ความรู้สึกที่เกิดขึ้นระหว่างกันกลับแจ่มชัดเสียจนเธอหน้าแดงซ่านอย่างช่วยไม่ได้
แล้วกิริยาท่าทางที่บดินทร์ปฏิบัติต่อเธอเมื่อครู่ก็ยิ่งบอกให้เฟื่องฟ้าได้รับรู้ว่าเวลานี้เธอกลายเป็นหนึ่งในผู้หญิงของเขาเสียแล้ว
“ต้องไปให้เร็ว”
นั่นคือความคิดแรกที่ผุดขึ้นในหัวของเฟื่องฟ้า เธอจึงจัดการตัวเองอย่างรวดเร็วและพร้อมออกเดินทางทันที
เมื่อเฟื่องฟ้าเดินออกจากห้อง เธอก็แทบสะดุดขาตัวเองเพราะที่นี่คือบ้านของบดินทร์ เธอเคยเอางานมาส่งให้เขาครั้งหนึ่ง ที่สำคัญส่วนที่เธออยู่นี้เป็นบริเวณที่เธอไม่เคยขึ้นมาก่อน มีโอกาสเพียงแค่ได้มองขึ้นมาเท่านั้น
ระหว่างนั้นเองเฟื่องฟ้าได้พบกับคุณแม่ของบดินทร์เข้าด้วยความบังเอิญ
“สะ... สวัสดีค่ะคุณมัลลิกา”
“สวัสดีจ๊ะ พ่อลูกชายแม่ไปไหนเสียล่ะ”
“เอ่อ... ไป... ไปทำงานแล้วค่ะ”
สายตาของมัลลิกาที่ทอดมองเฟื่องฟ้าอย่างรู้เท่าทันถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทำให้เฟื่องฟ้าหน้าแดงจัดด้วยความอับอาย กลับกลายเป็นความพึงพอใจ เพราะมัลลิการู้ดีว่าลูกชายของเธอเจ้าชู้ขนาดหนัก มีหญิงสาวมากหน้าหลายตามาติดพันมากมาย
แต่กับเฟื่องฟ้าคนนี้มองอย่างไรก็ไม่ใช่แบบที่บดินทร์ชอบ เธอปราดเปรียวเกินไป เข็มงวดเกินไป แต่จะเพราะเหตุใดที่ทำให้ทั้งคู่มาลงเอยแบบนี้ก็สุดจะคาดเดา
แล้วยังได้มาเห็นท่าทางเดือดร้อนใจ ตื่นกลัว และหวั่นไหวของเฟื่องฟ้า มัลลิกาให้เกิดอาการที่เรียกได้ว่าเอ็นดูขึ้นมาเสียเฉยๆ
เพราะถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นที่มาติดพันลูกชาย แล้วเดินออกมาพบมัลลิกาแบบนี้คงจะยิ่งชูคอเป็นนางหงส์เป็นแน่ แต่กับเฟื่องฟ้า เธอยิ่งดูเจียมตัวมากกว่าที่เคยเห็นในบริษัทเสียอีก
“แล้วนี่หนูจะไปแล้วหรือ?”
“ค่ะ วันนี้... วันนี้เฟื่องมีโปรเจคใหญ่ที่ต้องนำเสนอค่ะ”
เฟื่องฟ้าโป้ปดบนพื้นฐานของความจริงได้อย่างคล่องปาก แน่นอนว่าวันนี้มีการเสนอโปรเจคจริง แต่เธอไม่ได้ต้องการไปบริษัทอย่างที่ปากบอกไปสักนิด
“อย่างนั้นหรือ”
มัลลิกาแสดงอาการเข้าใจในทันที แล้วคิดแต่เพียงว่า เด็กคนนี้ห่วงงานมากกว่าตัวเองเสียอีก จึงแอบมีรอยยิ้มพอใจขึ้นมาเพียงชั่ววินาทีที่เฟื่องฟ้าไม่ทันได้สังเกต
“แล้วไม่ทานข้าวเช้าก่อนหรือ?”
“ขอบคุณค่ะ แต่เฟื่องต้องรีบไปค่ะ”
น้ำเสียงร้อนรนของเฟื่องฟ้าสะดุดหูมัลลิกามากแต่เพราะปกติเฟื่องฟ้าเป็นคนขยันทำงาน และจริงจังกับหน้าที่เธอจึงไม่ติดใจซักถามแต่อย่างใด
ทันทีที่เฟื่องฟ้าออกจากบ้านและอยู่บนรถแท๊กซี่ เธอได้ถ่ายโอนข้อมูลเบอร์โทรต่างๆ ลงเครื่อง แล้วโยนซิมโทรศัพท์ทิ้งไป จากนั้นเธอรีบติดต่อเจ้าหน้าที่คอนโดของเธอให้ติดประกาศให้เช่าห้องพักของเธอ
เมื่อเฟื่องฟ้ากลับถึงคอนโด เธอจัดการเก็บข้าวของ ซึ่งมีจำนวนเพียงน้อยนิดใส่กระเป๋าเดินทาง เพียงไม่กี่นาทีห้องทั้งห้องของเธอก็ดูราวกับเป็นห้องเปล่าๆ อีกครั้ง
“โชคดีนะที่เราไม่ใช่คนช่างซื้อของ”
เฟื่องฟ้าบ่นกับตัวเองเบาๆ เมื่อไปติดต่อเจ้าหน้าที่ เธอบอกให้เจ้าหน้าที่ขึ้นไปทำความสะอาดห้องอีกครั้ง
“คุณเฟื่องมีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ ดูคุณรีบร้อนจัง”
“ก็นิดหน่อยค่ะ ยังไงฝากคุณจัดดูแลห้องให้เฟื่องด้วยนะคะ เฟื่องไม่อยากขาย ให้คนอื่นมาเช่าน่าจะดีกว่า”
“แล้วคุณเฟื่องจะไปไหนหรือครับ”
“ย้ายที่ทำงานค่ะ ที่ใหม่มันไกลจากที่นี่ตั้งโขเชียว เฟื่องเลยต้องย้าย แต่เฟื่องชอบที่นี่ไม่อยากขาย”
“ครับ แล้วจะให้ผมติดต่อคุณได้ยังไงครับ”
“แล้วเฟื่องจะติดต่อมานะคะ”
“ครับ ถ้าอย่างนั้นก็โชคดีครับคุณเฟื่อง”
“ขอบคุณค่ะ”
เฟื่องฟ้าเดินออกจากคอนโดก็เป็นเวลาใกล้เที่ยง ซึ่งบดินทร์ที่เคยยิ้มแย้มอารมณ์ดีในตอนเช้ากลับกลายเป็นบูดบึ้ง เมื่อติดต่อเฟื่องฟ้าไม่ได้เสียที
ในที่สุดบดินทร์จึงโทรเข้าบ้านและได้รับคำตอบที่ทำให้เขาหัวเสียมากขึ้น
“สวัสดีค่ะ บ้าน...”
“คุณแม่หรือครับ”
“จ๊ะ ว่าไงจ๊ะ เมื่อคืนยังไงถึงพาหนูเฟื่องมาค้างที่บ้านได้ฮะ”
“คุณแม่พบเฟื่องแล้วหรือครับ”
“พบแล้ว ได้คุยกันนิดหน่อย ว่าแต่คนนี้เอาจริงหรือไง ถึงพามาบ้าน”
“ครับแม่ ว่าแต่เฟื่องล่ะครับ ผมติดต่อไม่ได้เลย”
“อ้าว! ก็หนูเฟื่องออกไปเมื่อซักแปดโมงได้มั๊ง เห็นบอกว่าวันนี้มีโปรเจคใหญ่ ขาดไม่ได้นี่นา นี่ยังไปไม่ถึงบริษัทหรือนั่น”
“ครับ ถ้าอย่างนั้นเท่านี้ก่อนนะครับแม่”
“จ๊ะ”
มัลลิกาวางโทรศัพท์ด้วยความกังวลใจ เพราะเท่าที่สังเกตดูเฟื่องฟ้าไม่ใช่คนที่คิดตัดสินใจทำอะไรด้วยอารมณ์ เธอดูเป็นคนมีเหตุผล แต่แววต่าที่ไม่เป็นสุขคู่นั้นทำให้มัลลิกาอดรู้สึกใจหายไม่ได้
“เด็กคนนั้น”
ดวงตาของมัลลิกาค่อยทอแสงพราวระยับด้วยความชอบใจ เราะถ้าบดินทร์เดือดร้อนใจและพยายามติดตามหาเฟื่องฟ้าก็เป็นไปได้ว่าลูกชายที่ขึ้นชื่อเรื่องความเจ้าชู้จะถูกปราบเสียที และถ้าเป็นเฟื่องฟ้า ผู้หญิงที่ไม่มีอะไรโดดเด่นคนนั้นด้วยแล้ว เธอก็จะสนับสนุนเต็มที่ คิดแล้วมัลลิกาก็นั่งยิ้มและดูท่าจะสบายใจกว่าทุกวัน
เฟื่องฟ้าจัดการตัดการติดต่อทุกทาง เธอไม่ต้องการให้บดินทร์ตามหาตัวเธอ และในขณะเดียวกัน เธอเองก็ไม่แน่ใจว่าเขาจะอยากได้ตัวเธอหรือแค่พลั้งเผลอ แต่ไม่ว่าจะอย่างใด เธอคิดว่าการหายไปจากเขาเสียตอนนี้คงจะดีกว่า
ที่สำคัญเฟื่องฟ้ากลัวใจตัวเอง เธอไม่อยากเป็นอย่างผู้หญิงคนอื่นที่ต้องมาเจ็บช้ำ เพราะมาหลงรักผู้ชายอย่างบดินทร์ เพราะถึงแม้เฟื่องฟ้าจะเป็นคนดุและเฉียบขาดในสายงาน แต่เธอก็เป็นคนหัวเก่าที่จะไม่ยอมชิงสุกก่อนห่าม แม้ว่าวัยของเธอจะเลยสามสิบมาแล้ว จนเธอตัดใจว่าจะเป็นสาวแก่ แต่กลับมามาเจอเหตุการณ์แบบนี้เข้าก็ทำให้เธอเกินจะทำใจยอมรับได้ แล้วยิ่งสิ่งที่เขาแสดงต่อเธอเต็มไปด้วยความเอาใจใส่ ใจเธอก็ยิ่งเกินจะต่อต้านไหว ถ้าจะต้องอยู่ด้วยกันต่อไป เธออาจจะเผลอใจไปรักเขาเข้าสักวัน สู้ให้เธอจากไปเสียแต่ตอนนี้ยังดีเสียกว่า
เฟื่องฟ้าจัดการกระทั่งขายรถแล้วขึ้นรถไฟเที่ยวแรกเพื่อกลับบ้านที่จากมานาน
บดินทร์ติดต่อฝ่ายบุคคล เพื่อติดตามหาที่อยู่ของเฟื่องฟ้า แต่เมื่อติดตามไปจนถึงที่พักกลับพบว่า เธอได้จากไปแล้ว แม้แต่รถเธอก็ขายทิ้ง สร้างความหงุดหงิดใจแก่บดินทร์เป็นอย่างมาก
ไม่เคยมีใครปฏิเสธเขาบดินทร์ บริรักษ์ ผู้หญิงมากมายที่รายล้องรอบตัวเขา ล้วนแล้วแต่ปรารถนาจะเป็นครอง แล้วนี่เฟื่องฟ้ากลับตัดความสัมพันธ์กับเขาทุกทาง ทั้งๆ ที่เขาและเธอผูกพันกันถึงขนาดนั้น
แม้ว่าใจจะเป็นทุกข์ที่เฟื่องฟ้าจากไป แต่ความมีทิฐินั้นมีมากกว่า บดินทร์จึงแสร้งทำเป็นไม่ใส่ในความรู้สึกนั้น และคิดเสียเพียงว่าเฟื่องฟ้าก็เป็นผู้หญิงอีกคนที่บังเอิญผ่านเข้ามาในชีวิตเขาเท่านั้น
ถึงจะคิดเช่นนั้น แต่บดินทร์ก็รู้ตัวดีว่าความรู้สึกกลวงโบ๋คล้ายกับมีบางสิ่งทีสำคัญได้จากเขาไปนั้นมันได้ทิ้มแทงความรู้สึกอย่างชัดเจน
Tpรัตติกาล เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 28 ก.ค. 2554, 11:06:57 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 28 ก.ค. 2554, 11:07:05 น.
จำนวนการเข้าชม : 2915
| หนี >> |
Tpรัตติกาล 28 ก.ค. 2554, 11:08:58 น.
สวัสดีค่ะ Tpรัตติกาล กลับมาแล้วค่ะ
เพิ่งลองลงดู รู้สึกว่ามันไม่ดิดกันจัง แต่ครั้งหน้าจะปรับปรุงให้ดีขึ้นนะคะ
หวังว่าเพื่อนๆ จะชอบเรื่องนี้นะคะ
สวัสดีค่ะ Tpรัตติกาล กลับมาแล้วค่ะ
เพิ่งลองลงดู รู้สึกว่ามันไม่ดิดกันจัง แต่ครั้งหน้าจะปรับปรุงให้ดีขึ้นนะคะ
หวังว่าเพื่อนๆ จะชอบเรื่องนี้นะคะ
jink 28 ก.ค. 2554, 11:22:11 น.
ชอบค่ะ
ชอบค่ะ
pretty 28 ก.ค. 2554, 11:22:42 น.
คุ้นๆ นะคะเนี่ย แต่ไงก็จะตามอ่านนะคะ
คุ้นๆ นะคะเนี่ย แต่ไงก็จะตามอ่านนะคะ
saralun 28 ก.ค. 2554, 12:01:52 น.
ชอบค้าาา
ชอบค้าาา
silverraindrop 28 ก.ค. 2554, 12:13:33 น.
น่าจะออกแนวหวาน ๆ พ่อแง่ แม่งอน ใช่ไม่คะ
รอติดตามตอนต่อไปอยู่ค่ะ ... รีบมาต่อนะคะ
น่าจะออกแนวหวาน ๆ พ่อแง่ แม่งอน ใช่ไม่คะ
รอติดตามตอนต่อไปอยู่ค่ะ ... รีบมาต่อนะคะ
เรือใบ 28 ก.ค. 2554, 17:15:57 น.
แนวมากเลยค่ะ น่าอ่านจัง ^^
แนวมากเลยค่ะ น่าอ่านจัง ^^
ann 28 ก.ค. 2554, 17:38:36 น.
สนุกจังเลยค่ะ มาต่อเร็วๆน้า
สนุกจังเลยค่ะ มาต่อเร็วๆน้า
xeve 28 ก.ค. 2554, 22:39:40 น.
นี่ตอนแรกเหรอคะ งง
นี่ตอนแรกเหรอคะ งง
ลูกกวาดสีส้ม 29 ก.ค. 2554, 11:47:20 น.
ชอบค่ะ จะติดตามนะคะ
ชอบค่ะ จะติดตามนะคะ
Pat 29 ก.ค. 2554, 17:08:31 น.
หายไปนานเลย
หายไปนานเลย
tonrang 30 ก.ค. 2554, 21:23:30 น.
ฉบับปรับปรุงหรือเปล่าค่ะ เหมือนๆๆ เคยอ่าน หรือยังไง
หรือยังลงไม่จบ แล้วเอามาลงใหม่คะ
ฉบับปรับปรุงหรือเปล่าค่ะ เหมือนๆๆ เคยอ่าน หรือยังไง
หรือยังลงไม่จบ แล้วเอามาลงใหม่คะ
goszy 1 ส.ค. 2554, 22:02:43 น.
ดีใจทีได้อ่านของtpรัตติกาลค่ะหลังจากที่ไม่ได้อ่านมานานมากกกกกกกกกกกก รีบๆมาอัพเพิ่มนะคะ เปนกำลังใจให้ค่ะ
ดีใจทีได้อ่านของtpรัตติกาลค่ะหลังจากที่ไม่ได้อ่านมานานมากกกกกกกกกกกก รีบๆมาอัพเพิ่มนะคะ เปนกำลังใจให้ค่ะ
ทราย 4 ธ.ค. 2554, 15:46:22 น.
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน เริ่มเรื่องได้สนุกค่ะ จะติดตามต่อไปนะคะ
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน เริ่มเรื่องได้สนุกค่ะ จะติดตามต่อไปนะคะ