แลหลัง
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ดอยกาหลง
บิดเบือนทุกสิ่งอัน เป็นเท็จ
ดั่งดื่มบอระเพ็ด รสขม
คนไทยเราหน้าชื่น อกตรม
รสขมบอระเพ็ด ฤาเทียม
รสชื่นกำซาบทรวง รับทรัพย์หลวง จะหนักทรวง
รสชื่นสุดาดวง รักสุดหวง จะหนักใจ
ต้นกาหลงถือเป็นไม้เถาวัลย์ประจำถิ่นอิสาน แถบดงพญาเย็น ปกติมักจะอยู่ในที่เย็น ๆ อากาศชื้น เล่ากันว่า เมื่อใครเข้าป่าไปโดนเถาวัลย์ชนิดนี้เข้าจะหลงป่าหาทางออกจากป่าไม่ถูก
ตามตำนานเล่าว่า แม่กาหลงลูกสาวเศรษฐีหลงรักชายหนุ่มรูปงามผู้ไม่ทำกิน จนถึงขั้นต้องยอมยกเรือนให้เป็นเจ้าของเรือนอยู่กินกันตามประสาผัวเมีย แต่นับวันเงินทองทรัพย์สินต่าง ๆ ยิ่งร่อยหรอเพราะผัวผลาญหมด
แม่กาหลงจึงตัดใจหนีตายเข้าป่าเพราะทนอายไม่ไหว เจ้าผัวหนุ่มพอปอกลอกจนหนำใจ ก็ผละตีจากลูกชายวัยเพียงสิบขวบ ได้อาศัยวัดบวชเณรศึกษาทางธรรม อยู่มาวันหนึ่งเณรตามหลวงตาไปธุดงค์ในป่า พบโยมมารดามีสภาพเป็นคนวิกลจริต ป่วยเป็นไข้ป่าปางตายจึงเทศนาโปรดเป็นครั้งสุดท้าย จนสิ้นลมและมาเกิดเป็นเถาวัลย์กาหลง ซึ่งทำให้หลงป่าสมชื่อ จนกว่าจะทำพิธีแก้เคล็ดที่ถูกต้อง จึงจะหาทางออกจากป่าเจอ
ดอยกาหลง ปี พ.ศ ๒๔๑๒ เป็นที่อยู่ของพวกภูไท สาว ๆ ภูไทหน้าตางดงาม ผิวพรรณดี มีผ้าแต่งกายลวดลายงดงาม สาวกาหลงสาวงามแห่งเมืองพญาเย็น มีฝีมือในการทอผ้าละเอียด งดงามมากกว่าสาวใด อยู่มาวันหนึ่งลูกชายกรมการเมืองทางบางกอกเดินทางมาเยี่ยมชม เกิดมีความรักใคร่และล่วงเลยถึงขั้นเสียสาว ตามธรรมเนียมฝ่ายชายจะต้องเสียสินสอดให้ตามแต่สมควรแล้วไปใช้ชีวิตคู่ผัวเมีย แต่ชายหนุ่มได้แต่ให้สินสอดเพียงนิดหน่อย แล้วหลอกว่าจะกลับมารับไปอยู่กิน จนกระทั่ง ตั้งครรภ์และคลอดลูกชายออกมาผู้เป็นพ่อกลับยังไม่ย่างกราย สาวดอยกาหลงผู้หนึ่งกลับมาจากบางกอกรู้เข้าเลยรับปากว่าเที่ยวนี้กลับไปบางกอกจะสืบความให้ และแล้วแม่และลูกกลับเดินทางติดตามมาด้วยเลย และประสบพบกับครอบครัวของพ่อของเด็ก แต่พ่อผัวแม่ผัวรังเกียจไม่ใคร่อยากต้อนรับ แต่จำใจให้อาศัยอยู่ด้วยทั้งสองแม่ลูกมีความสุขอยู่ในระดับหนึ่งไม่ถึงลำบากขัดสน ลูกชายหรือปักดอม(ดอมหมายถึงสีขาวเป็นภาษาเวียดนามที่ออกเสียงอย่างไทย ๆ ในสมัยนั้นจะมีขนมโก๋แบบจีนสีขาว ๆ คนเวียดนามหรือคนญวนหาบมาขายและร้องเรียกลูกค้าว่า ดอมบัง หรือ เด๋ยบัง) ได้ศึกษาเล่าเรียนตามปกติจนเติบใหญ่รับราชการอยู่ในปลายสมัยในหลวงแผ่นดินที่ ๕ เกิดการเปลี่ยนแปลงการปกครองจากมณฑลเป็นจังหวัด จึงขันอาสากลับไปบ้านเกิดแล้วนำมารดาไปด้วย ตอนนั้นเป็นเพียงหัวเมืองอิสาน เรียกขานว่า อุบลราชธานี
“พ่อเมืองอุบลคนใหม่ท่านโปรดปรานเอ็งก็ดีปักดอม แต่แมไม่ใคร่มักมันอีนังสะใภ้” มารดาบ่นเหมือนรำคาญความแง่งอน จุ้นจ้าน หึงหวงเกินงามของเมียลูกชาย
“บ่ เป็นหยัง แม เมิน ๆ มันไป เฮาแม่นคนมั่งมี บ่ ตกยาก จังได๋ แม่นมันเป็นเมีย บ่ คิดหลายนัก” ปักดอมปลอบใจมารดา
“อีนังนั่นมันงามหลายเด้อ ถึงเฮดงานหามรุ่งหามค่ำ” เมียบ่นว่าผัวไม่ลดระ
“มัน บ่ งามดอก อ้ายแก้เมื่อย แก้เบื่อ” ปักดอมออเซาะเมีย
จู่ ๆ คน บ่ งาม กลับมีท้องคลอดลูกออกมาเป็นชาย ส่วนเมียคนงามกลับยังไม่มีทีท่าว่าจะมีบุตรทั้ง ๆ ที่อยู่กินกันก่อน แม่ย่าหลงสะใภ้เล็กและหลานชายออกนอกหน้า ด้วยความอ่อนน้อมถ่อมตัวของสาวเจ้า ไม่ใช่เร่งรัดอะไร ด้วยความอิจฉาเมียใหญ่จึงใช้อุบายล่อให้ผัวไปธุระต่างเมือง แล้วหลอกให้แม่ย่าสะใภ้เล็กและหลานไปเที่ยวงานบุญ แถววัดชายป่าดงพญาเย็น จากนั้นแกล้งทิ้งทั้งสามคนเอาไว้ให้คนรถขับกลับมาพร้อมกับตนอย่างไม่ใยดี
ผ่านไปแรมเดือน ทั้งสามตัดสินใจใช้ชีวิตอยู่ที่ป่าไม่ขอกลับไปง้อขออาศัยอยู่ด้วยอีก ชาวบ้านแถบนั้นพอรู้เข้าเกิดความสงสาร ให้ความช่วยเหลือจนตั้งรกรากอยู่ที่นั่น แม่ย่าอาศัยฝีมือทอผ้าหากินกันตาย ด้วยการรับจ้างทอผ้าด้วยกี่ทอมือ
ราวสองเดือนต่อมาปักดอมกลับมา ได้รับทราบความเท็จว่า แม่ลูกและเมียเล็กเสียชีวิต เหลือเพียงกระดูกอยู่ในโกศ ๓ ใบ สาเหตุเพราะเจ็บด้วยไข้ป่าหรือมาลาเรียซึ่งชุกชุมมากในแถบนั้น
ปักดอมเศร้าเสียใจอยู่พักใหญ่ จากนั้นนิสัยแปรเปลี่ยนเป็นคนคดโกง กินสินบน อยากรวย อยากมีและยศต่าง ๆ สูงขึ้น อย่างรวดเร็วด้วยอำนาจเงิน และบารมีจากหลายฝ่ายหนุนส่ง
หลายปีผ่านไป เจ้าหน้าที่ตรวจการหลวงของส่วนกลางเข้ามาตรวจสอบแล้วพบว่า ปักดอมทุจริตลักลอบเอาเงินหลวงไปใช้ โดยไม่เกรงอาญาแผ่นดิน ปักดอมตัดสินใจทิ้งทุกอย่างหนีเข้าป่าเตลิดเปิดเปิงเรื่อย ๆ เพราะขืนอยู่ต้องอาญาแน่นอน และตอนนั้นยังเป็นระบบสมบูรณาญาสิทธิราชทำให้ปักดอมผู้หลงผิดหนีไม่คิดชีวิต
ปักดอมนอนซมด้วยพิษไข้ป่าอยู่ถึง ๓ วัน ในป่ากาหลงเพราะหลงป่าหาทางออกไม่เจอ แต่แล้วจู่ ๆ มีหญิงชราผู้หนึ่งมาเข้าฝันถามไถ่ความเป็นมา ปักดอมยอมรับทั้งน้ำตาว่าหลงผิด หลงอำนาจ ความสบาย เคยกินใช้สำราญ ชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ หญิงชราถามว่าออกทำอะไรก่อนตาย ปักดอมสะอื้นไห้บอกว่า อยากกราบเท้าขอโทษวิญญาณแม่ หญิงชราหัวเราะเยาะ พลางบอกความจริง แล้วพาร่างปักดอมซึ่งเจ็บใกล้ตายไปหามารดา ทั้งสองแม่ลูกกอดกันร่ำไห้จนเป็นลม ปักดอมก้มลงกราบเท้าแม่
“แม ข้อยอกตัญญู แม่นซาติหน้ามีจริง ขอให้ข้อยได้มาเกิดเป็นลูกของแมอีกเด้อ...ฮือ ๆ”
“ปักดอม อันคุณแผ่นดิน บ่ ขื่อ คุณแม่ มักได้ บ่ ได้ เนรคุณ บ่ ได๋ เอาตายจังซี้โหมดแล้ว แม บ่ โกรธ บ่ ต้องเว้าหลาย หลับเด้อ หลับให้สบาย” สิ้นคำ ปักดอมสิ้นใจตายคาตักของมารดา
อินโดจีน พ.ศ ๒๕๙๗ ดอยกาหลง แปรเปลี่ยนเป็น เดียนเบียนฟูนัน
พม่า ลาว ไทย กลายสภาพเป็นรัฐอิสระ แตกออกราวกระจกร้าวและแยกออกเป็นเสี่ยง
อาณาจักรฟูนันอันรุ่งเรืองเมื่อครั้งอดีต บัดนี้ถึงกาลวิบัติ
“พี่น้อง เอ๋ย ต่อไปนี้ เรือที่เรากำลังลอยลำอยู่นี้ ใกล้จะถึงเกาะสอง เรากำลังจะได้ขึ้นบกกันแล้วหาอาหารกินได้พักผ่อนกันละที่นี้” เสียงอดีตนายก ฯ สุธีร์ พูดให้ความหวังแก่พวกพ้องที่ลอยเรือหนีมาจากแผ่นดินใหญ่
“ออกไปให้พ้น ไม่งั้นจะยิงให้เรือจม” เสียงทหารบนเกาะสองตะโกนบอก
“กูนายกฯ มึงไม่มีสิทธิ์มาไล่ ไม่ต้องฟังจอดเรือเทียบท่าขึ้นเกาะ...” สิ้นเสียงเกิดเสียงระเบิดดังตูม สารถีเรือถอยแทบไม่ทัน
“พี่น้อง เอ๋ย ต่อไปนี้ เรือที่เรากำลังลอยลำอยู่นี้ ใกล้จะถึงเกาะตะรุเตา เรากำลังจะได้ขึ้นบกกันแล้วหาอาหารกินได้พักผ่อนกันละที่นี้” เสียงอดีตนายก ฯ สุธีร์ พูดให้ความหวังแก่พวกพ้องที่ลอยเรือหนีมาจากแผ่นดินใหญ่อีกหน
“ออกไปให้พ้น ไม่งั้นจะยิงให้เรือจม” เสียงทหารบนเกาะตะรุเตาตะโกนบอก
“อะไรกัน กูเป็นนายกฯ พวกกูไม่ใช่ไอ้พวกเรฟูจี มึงจะมาไล่กู มาขัดคำสั่งกูไม่ได้ จอดเรือ..กูสั่ง” สิ้นเสียง ระเบิดดังตูมอีก สารถีโดนรุมด่าฟังแทบไม่ทันเพราะชักช้าจนเกือบพากันตายเพราะหลบระเบิดไม่ทัน
“พี่น้อง เอ๋ย ต่อไปนี้ เรือที่เรากำลังลอยลำอยู่นี้ ใกล้จะถึงเกาะสุมาตรา เรากำลังจะได้ขึ้นบกกันแล้วหาอาหารกินได้พักผ่อนกันละที่นี้” เสียงอดีตนายก ฯ สุธีร์ พูดให้ความหวังอย่างเลื่อนลอยแก่พวกพ้องที่ลอยเรือหนีมาจากแผ่นดินใหญ่
“ออกไปให้พ้น ไม่งั้นจะยิงให้เรือจม” เสียงทหารบนเกาะสุมาตราตะโกนบอก
“I’m Prime Minister…I ordered you…call your Prime Minister…talk to me…u…urgent” นายกสุธีร์อารมณ์ขึ้นถึงขีดสุด สั่งลั่นท้องทะเลให้จอดเรือขึ้นฝั่ง
สักพักเสียงทหารบนเกาะสุมาตรา สั่งนับ “หนึ่ง...สอง...” เสียงผู้คนบนเรือด่าทอกันเองลั่น ขว้างปารองเท้าใส่หน้านายกผู้ทรงอำนาจราวสิบข้างเห็นจะได้แต่นับกันไม่ทัน หัวเรือหันเหออกแบบไม่เป็นขบวน
เรือสำราญลำนี้เพียบพร้อมด้วยสาธารณูปโภคครบครัน อาหารบริบูรณ์ แต่บัดนี้แม้แต่น้ำมันยังแทบจะไม่เหลือ ต้องบังคับไม่ให้เปิดใช้พวกทีวี วิทยุ หรือสิ่งที่จำเป็นแก่การใช้น้ำมันให้สิ้นเปลืองมากขึ้นไปอีก ทำให้เกิดเสียงด่าทอ เกิดความเครียด เพราะกว่าสองเดือนแล้วไม่มีทีท่าว่าจะขึ้นบกที่ใดได้เลยสักที่เดียว
เรือแล่นไปเกือบจะทุกสารทิศ น้ำมันใกล้จะหมด ผ่านทะเลอันดามัน ทะเลจีนใต้ มหาสมุทรอินเดีย อ่าวเบงกอล และแล้วในที่สุด หมู่เกาะฟอร์คยอร์ช ชายฝั่งประเทศฟินแลนด์ ที่ได้ชื่อว่าเว้า ๆ แหว่ง ๆ มากที่สุดในโลก คือมีหินระเกะระกะยากแก่การจอดเรือทำให้ชายฝั่งดังกล่าวไม่สามารถใช้เป็นเมืองท่าได้เลยทั้ง ๆ ที่มีระยะทางยาวมากร้อยกว่ากิโลเมตร
“พี่น้อง เอ๋ย ต่อไปนี้ เรือที่เรากำลังลอยลำอยู่นี้ ใกล้จะถึงเกาะฟินแลนด์ เรากำลังจะได้ขึ้นบกกันแล้วหาอาหารกินได้พักผ่อนกันละที่นี้” เสียงนายกสุธีร์บอกถึงความมาดมั่นว่ายังไงซะจะต้องบังคับปักสีดาให้จงได้
“I’m Prime Minister….ordered you….why not?” เสียงด่าทอจากบรรดาผู้โดยสารคนอื่น บ้างส่งสัญลักษณ์ทางเพศให้พวกพี่ปักสีดากันเป็นพัลวัน โมโหโกรธา บ้างโชว์แบงค์ดอลล่าร์ปึกใหญ่ “กูมีเงิน เข้าใจมั้ย...”
“Shut up, …F….” เสียงตะโกนประสานเสียงตอบโต้กับพี่ปักสีดา
“Again, don’t come….We…all ready,…again…shoot…” เสียงบึมดังสนั่นท้องทะเลสีคราม เลือดแดงฉานระเบิดวิถีไกลวิ่งเข้าใส่เรือสำราญจนแตกกระจายยิ่งกว่าแพแตก
รุ่งสางวันใหม่ ชิ้นส่วนมนุษย์รวมทั้งซากเรือกระจัดกระจายเต็มชายฝั่งฟอร์คยอร์ช ทำให้เมื่อนึกเปรียบเทียบถึง โรบินสัน ครูโซ แล้วรู้สึกหดหู่เพราะความรู้สึกแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว โรบินสัน เกิดตกยากอยู่พักใหญ่เพียงเพราะเรือสินค้าที่ควบคุมไปเกิดมรสุมอับปาง โชคดีรอดตายแต่ได้เรียนรู้การใช้ชีวิตอยู่บนเกาะร้างไร้ผู้คนจนเกิดสัจจธรรมความคิดเรื่อง “ยูโธเปีย” หรือเมืองในฝันที่ไม่จำเป็นต้องค้าขาย แต่ผลิตและกินใช้เองภายในประเทศ ทุกคนมีความเสมอภาคเท่าเทียม ลำบากหรือสบายก็ไปด้วยกันไม่มีใครแตกต่าง แล้วมองดู “เดียนเบียนฟูนัน” ในราวอีกไม่เกินสี่สิบปีข้างหน้า เอาเถิดไม่รู้จะพูดยังไง “ใครตายไปก่อนจะถึงกาลนั้นละก้อโชคดีมหาศาล แต่หากโชคร้ายยังมีลมหายใจควรคิดเสียแต่เนิ่น ๆ ว่าจะใช้ชีวิตอยู่ยังไงในสภาพสังคมแบบเดียนเบียนฟูนัน บอกได้เลยว่า “หฤโหด” แน่นอน”
ดั่งดื่มบอระเพ็ด รสขม
คนไทยเราหน้าชื่น อกตรม
รสขมบอระเพ็ด ฤาเทียม
รสชื่นกำซาบทรวง รับทรัพย์หลวง จะหนักทรวง
รสชื่นสุดาดวง รักสุดหวง จะหนักใจ
ต้นกาหลงถือเป็นไม้เถาวัลย์ประจำถิ่นอิสาน แถบดงพญาเย็น ปกติมักจะอยู่ในที่เย็น ๆ อากาศชื้น เล่ากันว่า เมื่อใครเข้าป่าไปโดนเถาวัลย์ชนิดนี้เข้าจะหลงป่าหาทางออกจากป่าไม่ถูก
ตามตำนานเล่าว่า แม่กาหลงลูกสาวเศรษฐีหลงรักชายหนุ่มรูปงามผู้ไม่ทำกิน จนถึงขั้นต้องยอมยกเรือนให้เป็นเจ้าของเรือนอยู่กินกันตามประสาผัวเมีย แต่นับวันเงินทองทรัพย์สินต่าง ๆ ยิ่งร่อยหรอเพราะผัวผลาญหมด
แม่กาหลงจึงตัดใจหนีตายเข้าป่าเพราะทนอายไม่ไหว เจ้าผัวหนุ่มพอปอกลอกจนหนำใจ ก็ผละตีจากลูกชายวัยเพียงสิบขวบ ได้อาศัยวัดบวชเณรศึกษาทางธรรม อยู่มาวันหนึ่งเณรตามหลวงตาไปธุดงค์ในป่า พบโยมมารดามีสภาพเป็นคนวิกลจริต ป่วยเป็นไข้ป่าปางตายจึงเทศนาโปรดเป็นครั้งสุดท้าย จนสิ้นลมและมาเกิดเป็นเถาวัลย์กาหลง ซึ่งทำให้หลงป่าสมชื่อ จนกว่าจะทำพิธีแก้เคล็ดที่ถูกต้อง จึงจะหาทางออกจากป่าเจอ
ดอยกาหลง ปี พ.ศ ๒๔๑๒ เป็นที่อยู่ของพวกภูไท สาว ๆ ภูไทหน้าตางดงาม ผิวพรรณดี มีผ้าแต่งกายลวดลายงดงาม สาวกาหลงสาวงามแห่งเมืองพญาเย็น มีฝีมือในการทอผ้าละเอียด งดงามมากกว่าสาวใด อยู่มาวันหนึ่งลูกชายกรมการเมืองทางบางกอกเดินทางมาเยี่ยมชม เกิดมีความรักใคร่และล่วงเลยถึงขั้นเสียสาว ตามธรรมเนียมฝ่ายชายจะต้องเสียสินสอดให้ตามแต่สมควรแล้วไปใช้ชีวิตคู่ผัวเมีย แต่ชายหนุ่มได้แต่ให้สินสอดเพียงนิดหน่อย แล้วหลอกว่าจะกลับมารับไปอยู่กิน จนกระทั่ง ตั้งครรภ์และคลอดลูกชายออกมาผู้เป็นพ่อกลับยังไม่ย่างกราย สาวดอยกาหลงผู้หนึ่งกลับมาจากบางกอกรู้เข้าเลยรับปากว่าเที่ยวนี้กลับไปบางกอกจะสืบความให้ และแล้วแม่และลูกกลับเดินทางติดตามมาด้วยเลย และประสบพบกับครอบครัวของพ่อของเด็ก แต่พ่อผัวแม่ผัวรังเกียจไม่ใคร่อยากต้อนรับ แต่จำใจให้อาศัยอยู่ด้วยทั้งสองแม่ลูกมีความสุขอยู่ในระดับหนึ่งไม่ถึงลำบากขัดสน ลูกชายหรือปักดอม(ดอมหมายถึงสีขาวเป็นภาษาเวียดนามที่ออกเสียงอย่างไทย ๆ ในสมัยนั้นจะมีขนมโก๋แบบจีนสีขาว ๆ คนเวียดนามหรือคนญวนหาบมาขายและร้องเรียกลูกค้าว่า ดอมบัง หรือ เด๋ยบัง) ได้ศึกษาเล่าเรียนตามปกติจนเติบใหญ่รับราชการอยู่ในปลายสมัยในหลวงแผ่นดินที่ ๕ เกิดการเปลี่ยนแปลงการปกครองจากมณฑลเป็นจังหวัด จึงขันอาสากลับไปบ้านเกิดแล้วนำมารดาไปด้วย ตอนนั้นเป็นเพียงหัวเมืองอิสาน เรียกขานว่า อุบลราชธานี
“พ่อเมืองอุบลคนใหม่ท่านโปรดปรานเอ็งก็ดีปักดอม แต่แมไม่ใคร่มักมันอีนังสะใภ้” มารดาบ่นเหมือนรำคาญความแง่งอน จุ้นจ้าน หึงหวงเกินงามของเมียลูกชาย
“บ่ เป็นหยัง แม เมิน ๆ มันไป เฮาแม่นคนมั่งมี บ่ ตกยาก จังได๋ แม่นมันเป็นเมีย บ่ คิดหลายนัก” ปักดอมปลอบใจมารดา
“อีนังนั่นมันงามหลายเด้อ ถึงเฮดงานหามรุ่งหามค่ำ” เมียบ่นว่าผัวไม่ลดระ
“มัน บ่ งามดอก อ้ายแก้เมื่อย แก้เบื่อ” ปักดอมออเซาะเมีย
จู่ ๆ คน บ่ งาม กลับมีท้องคลอดลูกออกมาเป็นชาย ส่วนเมียคนงามกลับยังไม่มีทีท่าว่าจะมีบุตรทั้ง ๆ ที่อยู่กินกันก่อน แม่ย่าหลงสะใภ้เล็กและหลานชายออกนอกหน้า ด้วยความอ่อนน้อมถ่อมตัวของสาวเจ้า ไม่ใช่เร่งรัดอะไร ด้วยความอิจฉาเมียใหญ่จึงใช้อุบายล่อให้ผัวไปธุระต่างเมือง แล้วหลอกให้แม่ย่าสะใภ้เล็กและหลานไปเที่ยวงานบุญ แถววัดชายป่าดงพญาเย็น จากนั้นแกล้งทิ้งทั้งสามคนเอาไว้ให้คนรถขับกลับมาพร้อมกับตนอย่างไม่ใยดี
ผ่านไปแรมเดือน ทั้งสามตัดสินใจใช้ชีวิตอยู่ที่ป่าไม่ขอกลับไปง้อขออาศัยอยู่ด้วยอีก ชาวบ้านแถบนั้นพอรู้เข้าเกิดความสงสาร ให้ความช่วยเหลือจนตั้งรกรากอยู่ที่นั่น แม่ย่าอาศัยฝีมือทอผ้าหากินกันตาย ด้วยการรับจ้างทอผ้าด้วยกี่ทอมือ
ราวสองเดือนต่อมาปักดอมกลับมา ได้รับทราบความเท็จว่า แม่ลูกและเมียเล็กเสียชีวิต เหลือเพียงกระดูกอยู่ในโกศ ๓ ใบ สาเหตุเพราะเจ็บด้วยไข้ป่าหรือมาลาเรียซึ่งชุกชุมมากในแถบนั้น
ปักดอมเศร้าเสียใจอยู่พักใหญ่ จากนั้นนิสัยแปรเปลี่ยนเป็นคนคดโกง กินสินบน อยากรวย อยากมีและยศต่าง ๆ สูงขึ้น อย่างรวดเร็วด้วยอำนาจเงิน และบารมีจากหลายฝ่ายหนุนส่ง
หลายปีผ่านไป เจ้าหน้าที่ตรวจการหลวงของส่วนกลางเข้ามาตรวจสอบแล้วพบว่า ปักดอมทุจริตลักลอบเอาเงินหลวงไปใช้ โดยไม่เกรงอาญาแผ่นดิน ปักดอมตัดสินใจทิ้งทุกอย่างหนีเข้าป่าเตลิดเปิดเปิงเรื่อย ๆ เพราะขืนอยู่ต้องอาญาแน่นอน และตอนนั้นยังเป็นระบบสมบูรณาญาสิทธิราชทำให้ปักดอมผู้หลงผิดหนีไม่คิดชีวิต
ปักดอมนอนซมด้วยพิษไข้ป่าอยู่ถึง ๓ วัน ในป่ากาหลงเพราะหลงป่าหาทางออกไม่เจอ แต่แล้วจู่ ๆ มีหญิงชราผู้หนึ่งมาเข้าฝันถามไถ่ความเป็นมา ปักดอมยอมรับทั้งน้ำตาว่าหลงผิด หลงอำนาจ ความสบาย เคยกินใช้สำราญ ชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ หญิงชราถามว่าออกทำอะไรก่อนตาย ปักดอมสะอื้นไห้บอกว่า อยากกราบเท้าขอโทษวิญญาณแม่ หญิงชราหัวเราะเยาะ พลางบอกความจริง แล้วพาร่างปักดอมซึ่งเจ็บใกล้ตายไปหามารดา ทั้งสองแม่ลูกกอดกันร่ำไห้จนเป็นลม ปักดอมก้มลงกราบเท้าแม่
“แม ข้อยอกตัญญู แม่นซาติหน้ามีจริง ขอให้ข้อยได้มาเกิดเป็นลูกของแมอีกเด้อ...ฮือ ๆ”
“ปักดอม อันคุณแผ่นดิน บ่ ขื่อ คุณแม่ มักได้ บ่ ได้ เนรคุณ บ่ ได๋ เอาตายจังซี้โหมดแล้ว แม บ่ โกรธ บ่ ต้องเว้าหลาย หลับเด้อ หลับให้สบาย” สิ้นคำ ปักดอมสิ้นใจตายคาตักของมารดา
อินโดจีน พ.ศ ๒๕๙๗ ดอยกาหลง แปรเปลี่ยนเป็น เดียนเบียนฟูนัน
พม่า ลาว ไทย กลายสภาพเป็นรัฐอิสระ แตกออกราวกระจกร้าวและแยกออกเป็นเสี่ยง
อาณาจักรฟูนันอันรุ่งเรืองเมื่อครั้งอดีต บัดนี้ถึงกาลวิบัติ
“พี่น้อง เอ๋ย ต่อไปนี้ เรือที่เรากำลังลอยลำอยู่นี้ ใกล้จะถึงเกาะสอง เรากำลังจะได้ขึ้นบกกันแล้วหาอาหารกินได้พักผ่อนกันละที่นี้” เสียงอดีตนายก ฯ สุธีร์ พูดให้ความหวังแก่พวกพ้องที่ลอยเรือหนีมาจากแผ่นดินใหญ่
“ออกไปให้พ้น ไม่งั้นจะยิงให้เรือจม” เสียงทหารบนเกาะสองตะโกนบอก
“กูนายกฯ มึงไม่มีสิทธิ์มาไล่ ไม่ต้องฟังจอดเรือเทียบท่าขึ้นเกาะ...” สิ้นเสียงเกิดเสียงระเบิดดังตูม สารถีเรือถอยแทบไม่ทัน
“พี่น้อง เอ๋ย ต่อไปนี้ เรือที่เรากำลังลอยลำอยู่นี้ ใกล้จะถึงเกาะตะรุเตา เรากำลังจะได้ขึ้นบกกันแล้วหาอาหารกินได้พักผ่อนกันละที่นี้” เสียงอดีตนายก ฯ สุธีร์ พูดให้ความหวังแก่พวกพ้องที่ลอยเรือหนีมาจากแผ่นดินใหญ่อีกหน
“ออกไปให้พ้น ไม่งั้นจะยิงให้เรือจม” เสียงทหารบนเกาะตะรุเตาตะโกนบอก
“อะไรกัน กูเป็นนายกฯ พวกกูไม่ใช่ไอ้พวกเรฟูจี มึงจะมาไล่กู มาขัดคำสั่งกูไม่ได้ จอดเรือ..กูสั่ง” สิ้นเสียง ระเบิดดังตูมอีก สารถีโดนรุมด่าฟังแทบไม่ทันเพราะชักช้าจนเกือบพากันตายเพราะหลบระเบิดไม่ทัน
“พี่น้อง เอ๋ย ต่อไปนี้ เรือที่เรากำลังลอยลำอยู่นี้ ใกล้จะถึงเกาะสุมาตรา เรากำลังจะได้ขึ้นบกกันแล้วหาอาหารกินได้พักผ่อนกันละที่นี้” เสียงอดีตนายก ฯ สุธีร์ พูดให้ความหวังอย่างเลื่อนลอยแก่พวกพ้องที่ลอยเรือหนีมาจากแผ่นดินใหญ่
“ออกไปให้พ้น ไม่งั้นจะยิงให้เรือจม” เสียงทหารบนเกาะสุมาตราตะโกนบอก
“I’m Prime Minister…I ordered you…call your Prime Minister…talk to me…u…urgent” นายกสุธีร์อารมณ์ขึ้นถึงขีดสุด สั่งลั่นท้องทะเลให้จอดเรือขึ้นฝั่ง
สักพักเสียงทหารบนเกาะสุมาตรา สั่งนับ “หนึ่ง...สอง...” เสียงผู้คนบนเรือด่าทอกันเองลั่น ขว้างปารองเท้าใส่หน้านายกผู้ทรงอำนาจราวสิบข้างเห็นจะได้แต่นับกันไม่ทัน หัวเรือหันเหออกแบบไม่เป็นขบวน
เรือสำราญลำนี้เพียบพร้อมด้วยสาธารณูปโภคครบครัน อาหารบริบูรณ์ แต่บัดนี้แม้แต่น้ำมันยังแทบจะไม่เหลือ ต้องบังคับไม่ให้เปิดใช้พวกทีวี วิทยุ หรือสิ่งที่จำเป็นแก่การใช้น้ำมันให้สิ้นเปลืองมากขึ้นไปอีก ทำให้เกิดเสียงด่าทอ เกิดความเครียด เพราะกว่าสองเดือนแล้วไม่มีทีท่าว่าจะขึ้นบกที่ใดได้เลยสักที่เดียว
เรือแล่นไปเกือบจะทุกสารทิศ น้ำมันใกล้จะหมด ผ่านทะเลอันดามัน ทะเลจีนใต้ มหาสมุทรอินเดีย อ่าวเบงกอล และแล้วในที่สุด หมู่เกาะฟอร์คยอร์ช ชายฝั่งประเทศฟินแลนด์ ที่ได้ชื่อว่าเว้า ๆ แหว่ง ๆ มากที่สุดในโลก คือมีหินระเกะระกะยากแก่การจอดเรือทำให้ชายฝั่งดังกล่าวไม่สามารถใช้เป็นเมืองท่าได้เลยทั้ง ๆ ที่มีระยะทางยาวมากร้อยกว่ากิโลเมตร
“พี่น้อง เอ๋ย ต่อไปนี้ เรือที่เรากำลังลอยลำอยู่นี้ ใกล้จะถึงเกาะฟินแลนด์ เรากำลังจะได้ขึ้นบกกันแล้วหาอาหารกินได้พักผ่อนกันละที่นี้” เสียงนายกสุธีร์บอกถึงความมาดมั่นว่ายังไงซะจะต้องบังคับปักสีดาให้จงได้
“I’m Prime Minister….ordered you….why not?” เสียงด่าทอจากบรรดาผู้โดยสารคนอื่น บ้างส่งสัญลักษณ์ทางเพศให้พวกพี่ปักสีดากันเป็นพัลวัน โมโหโกรธา บ้างโชว์แบงค์ดอลล่าร์ปึกใหญ่ “กูมีเงิน เข้าใจมั้ย...”
“Shut up, …F….” เสียงตะโกนประสานเสียงตอบโต้กับพี่ปักสีดา
“Again, don’t come….We…all ready,…again…shoot…” เสียงบึมดังสนั่นท้องทะเลสีคราม เลือดแดงฉานระเบิดวิถีไกลวิ่งเข้าใส่เรือสำราญจนแตกกระจายยิ่งกว่าแพแตก
รุ่งสางวันใหม่ ชิ้นส่วนมนุษย์รวมทั้งซากเรือกระจัดกระจายเต็มชายฝั่งฟอร์คยอร์ช ทำให้เมื่อนึกเปรียบเทียบถึง โรบินสัน ครูโซ แล้วรู้สึกหดหู่เพราะความรู้สึกแตกต่างกันราวฟ้ากับเหว โรบินสัน เกิดตกยากอยู่พักใหญ่เพียงเพราะเรือสินค้าที่ควบคุมไปเกิดมรสุมอับปาง โชคดีรอดตายแต่ได้เรียนรู้การใช้ชีวิตอยู่บนเกาะร้างไร้ผู้คนจนเกิดสัจจธรรมความคิดเรื่อง “ยูโธเปีย” หรือเมืองในฝันที่ไม่จำเป็นต้องค้าขาย แต่ผลิตและกินใช้เองภายในประเทศ ทุกคนมีความเสมอภาคเท่าเทียม ลำบากหรือสบายก็ไปด้วยกันไม่มีใครแตกต่าง แล้วมองดู “เดียนเบียนฟูนัน” ในราวอีกไม่เกินสี่สิบปีข้างหน้า เอาเถิดไม่รู้จะพูดยังไง “ใครตายไปก่อนจะถึงกาลนั้นละก้อโชคดีมหาศาล แต่หากโชคร้ายยังมีลมหายใจควรคิดเสียแต่เนิ่น ๆ ว่าจะใช้ชีวิตอยู่ยังไงในสภาพสังคมแบบเดียนเบียนฟูนัน บอกได้เลยว่า “หฤโหด” แน่นอน”
bui เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 เม.ย. 2559, 12:47:44 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 เม.ย. 2559, 12:47:44 น.