ใยรัก...ลวงจันทร์
'ปภาวิน' ประสบเหตุการณ์ร้ายแรงในคืนหนึ่ง
'วราลี' คือที่พึ่งเดียวของเขา
แต่ทว่า แม้เขาจะเป็นถึงว่าที่ทายาท สืบทอดกิจการบริษัทอัญมณีและเครื่องประดับอันดับต้นๆ ของเมืองไทยก็ตาม สิ่งเดียวที่หญิงสาวรับรู้ในตอนนี้คือปภาวินเป็นผอ-สระอี-ผี ! แถมยังเป็นผีเจ้าเล่ห์เพทุบาย ลามกขั้นเทพด้วย เขาคอยตามตื้อหล่อนไม่เลิกรา เพียงเพราะแค่ต้องการความช่วยเหลือจากผู้หญิงธรรมดาๆ อย่างหล่อนก็เท่านั้น
วราลีต้องช่วยพาวิญญาณหนุ่มอย่างปภาวินกลับเข้าร่างให้เร็วที่สุด โดยที่หารู้ไม่ว่าในเวลาเดียวกันนั้น...ภายใต้ความเคียดแค้นพยาบาทที่ยังคงถูกซุกซ่อน…
มีใครบางคนรอวันเอาคืน !
'วราลี' คือที่พึ่งเดียวของเขา
แต่ทว่า แม้เขาจะเป็นถึงว่าที่ทายาท สืบทอดกิจการบริษัทอัญมณีและเครื่องประดับอันดับต้นๆ ของเมืองไทยก็ตาม สิ่งเดียวที่หญิงสาวรับรู้ในตอนนี้คือปภาวินเป็นผอ-สระอี-ผี ! แถมยังเป็นผีเจ้าเล่ห์เพทุบาย ลามกขั้นเทพด้วย เขาคอยตามตื้อหล่อนไม่เลิกรา เพียงเพราะแค่ต้องการความช่วยเหลือจากผู้หญิงธรรมดาๆ อย่างหล่อนก็เท่านั้น
วราลีต้องช่วยพาวิญญาณหนุ่มอย่างปภาวินกลับเข้าร่างให้เร็วที่สุด โดยที่หารู้ไม่ว่าในเวลาเดียวกันนั้น...ภายใต้ความเคียดแค้นพยาบาทที่ยังคงถูกซุกซ่อน…
มีใครบางคนรอวันเอาคืน !
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: บทที่ 2---100%
บทที่ 2 (ต่อ)
กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้จากที่ใดที่หนึ่งชวนให้หญิงสาวเหลียวมอง มีชายหนุ่มเข้ามาหยุดยืนใกล้ๆ วราลี กำลังชะเง้อมองหาใครอีกคนด้วยหัวใจที่เต็มเปี่ยมด้วยความหวัง ในมือของเขานั้นมีช่อดอกกุหลาบสีแดงฉ่ำสวยสะดุดตาส่งกลิ่นหอมมาแต่ไกล เมื่อบุรุษพยาบาลพาหญิงสาวคนหนึ่งนั่งรถเข็นออกมาจากลิฟต์ ชายหนุ่มผู้นั้นก็ยิ้มกว้างออกมาอย่างไม่อาจปิดบังความรู้สึกในหัวใจได้ ไม่รีรอตรงรี่เข้าไปหาหญิงสาวผู้นั้น วราลีเห็นเช่นนั้นก็ลอบถอนใจออกมา
วราลีกำลังนั่งรอคิวเรียกจ่ายค่ารักษาพยาบาลอยู่ที่ชั้นล่างของโรงพยาบาล ก่อนหน้านี้หมอเข้ามาตรวจวรกานดายืนยันว่าอาการแข็งแรงดีแน่แล้ว ลูกสาวเลยค่อยหายห่วงยอมให้กลับบ้านได้ ระหว่างที่มารดาใช้เวลาเปลี่ยนเสื้อผ้ากับเก็บข้าวของส่วนตัวเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน วราลีเลยแยกลงมาก่อนมารดาจะได้ไม่ต้องเหนื่อยรอหลายทอด
วราลีหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาฆ่าเวลารอคิวด้วยการกดเข้าเว็บไซต์ค้นหารูปภาพของ ‘ปภาวิน ภิรมย์รักษ์’ มารดาบอกว่าเมื่อคืนคล้อยหลังจากที่หล่อนออกไปส่งธเนศที่หน้าห้องแล้ว ก็กลับเข้ามาตรวจการบ้านเด็กนักเรียนต่อ สักพักก็ผล็อยหลับไปเวลาเดียวกับที่วรเมธกลับบ้านไปเช่นกัน
สิ่งที่มารดาเล่าทำให้วราลีแปลกใจไม่น้อย เพราะหล่อนกลับจำเรื่องราวในตอนนั้นไม่ได้สักอย่าง สิ่งเดียวที่ยังชัดเจนในความทรงจำคือแววตาสุดท้ายของชายแปลกหน้าผู้นั้น...แลดูเศร้าอย่างเห็นได้ชัด หล่อนรับรู้ได้ถึงความโศกเศร้าที่รายล้อมอยู่รอบตัวเขา และเมื่อวราลีเทียบใบหน้าของเขากับรูปปภาวินในข่าวแล้ว...ชายแปลกหน้าคนนั้นหน้าตาเหมือนปภาวินไม่มีผิดเพี้ยน !
"แกจะไปเยี่ยมคุณปภาวินเขาจันทร์นี้หรอ"
วราลีแชทไลน์คุยกับธเนศ ขณะเดียวกันก็พะวงกลัวคนข้างๆ เห็น
หญิงสาวพามารดากลับถึงบ้านแล้ว คนข้างๆ ในที่นี้จึงไม่พ้นวรกานดามารดาของหล่อนซึ่งนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น เคียงข้างมีวรเมธอยู่ด้วยคอยนั่งเฝ้าดูแลปรนนิบัติมารดาไม่ห่าง
ทว่าเวลานี้มารดาไม่สนใจใครหรอก เพราะมัวแต่ง่วนเช็คออเดอร์ขนมจากลูกค้าตามอินสตราแกรมกับเฟสบุ๊ค วรกานดานอนป่วยอยู่โรงพยาบาลนานจนรายได้จากการขายขนมพลอยหดหายไปด้วย ลูกสาวเลยถือโอกาสนั้นผละออกมาคุยโทรศัพท์กับเพื่อนที่หน้าระเบียงบ้าน
"ป๊าดดดด นี่แกถึงขั้นโทร.มาเลยเหรอยะ"
คนในสายแกล้งเย้าเพื่อนสาว ไม่คาดคิดว่าวราลีจะเปลี่ยนจากแชทคุยกันเป็นโทรศัพท์ผ่านไลน์มาแทน
ธเนศก็แค่ไลน์มาถามอาการป่วยของวรกานดาแล้วคุยเลยไปถึงข่าวปภาวินตามประสาพวกช่างเม้าท์ "อย่าบอกนะว่าพอแกเห็นรูปคุณปภาวินเขาในข่าวแล้วเกิดปิ๊งปั๊งเขาขึ้นมา ฝันไปเถอะจ้ะคุณเพื่อน คนนี้ของฉัน ยายเพิ้งแบบแกไม่ใช่สเปคคุณปภาวินเขาหรอก"
"พูดเป็นเล่นไปทอมมี่" วราลีต่อว่า หล่อนกำลังซีเรียส
"เออๆ ฉันไม่พูดเล่นแล้วก็ได้" ธเนศรู้สึกอยู่เหมือนกันเลยเลิกแหย่
"ไม่มีอะไรหรอกแก ฉันก็แค่ลั้ลลา จะได้ไปเจอว่าที่สามีฉันในอนาคต ก็เลยไลน์มาบอกเฉยๆ...แกเห็นข่าวที่คุณปภาวินเขาออกจากห้องฉุกเฉินแล้วใช่มั้ย"
วราลีเพียงครางรับในลำคอ คนในสายเลยพูดต่อ
"เอาจริงๆ แกนึกยังไงถึงโทร.มา บอกเลยว่าเซอร์ไพรส์มากนะยะ ตอนที่ฉันให้อ่านข่าว ไม่เห็นแกจะมีทีท่าสนใจ"
"ก็ฉันขี้เกียจพิมพ์ โทร.คุยกันสะดวกกว่า"
"แค่นั้น?"
"อืม..." วราลีตอบเพื่อนในลำคอเสียงเนือยๆ อีกตามเคย แต่พอเพื่อนเงียบไปกลับเป็นวราลีที่ไปต่อไม่ถูกเสียเอง รู้ว่าเพื่อนจับความรู้สึกได้
"ที่จริง เอิ่ม ก็มีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อย เมื่อคืนที่โรงพยาบาลน่ะแก เหมือนฉัน...เอ่อ...ฝันถึง..." วราลีอ้ำๆ อึ้งๆ
หญิงสาวนึกย้อนไปถึงเมื่อตอนอยู่โรงพยาบาลกับวรกานดา ภาพชายแปลกหน้าที่ยืนอยู่หน้าเตียงมารดาก่อนที่จะเดินทะลุประตูห้องหายไปยังวนเวียนในหัวสมอง และนั่นทำให้วราลีเริ่มสับสนขึ้นมาอีกครั้ง ครั้นจะเล่าให้เพื่อนฟังเรื่องประหลาดที่เกิดขึ้นเมื่อคืนวราลีเองก็ยังไม่แน่ใจว่าภาพที่เห็นนั้นคือความฝัน ชายหนุ่มแปลกหน้าที่เข้ามาเยี่ยมมารดาเลยยังติดค้างในใจ...โดยเฉพาะใบหน้าของเขา
"ช่างเถอะ" วราลีบอกปัดความสับสนในใจนั้น หล่อนไม่รู้จะอธิบายยังไงให้เพื่อนเข้าใจด้วย บางทีอาจเป็นที่ตัวหล่อนเองก็ได้ที่อ่านข่าวปภาวินจนเก็บเอาไปฝันเป็นตุเป็นตะ
"ว่าแต่แกจะไปเยี่ยมคุณปภาวินเขาจันทร์นี้ คนที่บริษัทแกมีใครไปบ้าง หัวหน้าพาไป?"
"โอ๊ย ก็แหงสิยะ เรื่องสร้างภาพหัวหน้าฉันพลาดที่ไหน เห็นว่าจะไปเยี่ยมสักเที่ยงๆ ไว้ฉันจะโทร.มาเล่าให้แกฟังอีกที เอ๊ะ หรือแกสนใจจะไปกับฉันมั้ยล่ะ"
"ตลกแล้วแก ฉันคนนอก จะไปกับแกด้วยได้ไงเล่า"
"แล้วทำไมจะไม่ได๊" ธเนศเสียงสูงใส่เพื่อน
"พูดแล้วจะหาว่าคุย หัวหน้าเป็นคนไลน์มาชวนฉันเองเลยนะจ๊ะ ฉันเลียหัวหน้าไว้เยอะมาก ย้ำว่ามากแบบกอไก่ล้านตัว ฉะนั้นระดับลูกรักอย่างฉัน อยากได้อะไรแค่ออดอ้อนนิดเดียว หัวหน้าก็ให้แล้วจ้า"
"ให้มะเหงกน่ะสิ"
"แค่กๆๆ" ธเนศกำลังภาคภูมิใจในตำแหน่งลูกรักอยู่ดีๆ ถึงกับน้ำลายติดคอ สำลักไอโขลกใส่โทรศัพท์
"ยัยลี แค่กๆ พูดจาให้มันเป็นมงคลกับชีวิตฉันหน่อย ก็แกเป็นซะอย่างงี้ วันๆ ไม่หัวฟูอยู่กับงานก็ขลุกตัวอยู่แต่กับนักเรียน ฉันไม่เห็นเพื่อนครูของแกคนไหนทุ่มเทขนาดแกเลยนะยัยลี เงินเดือนก็ได้เท่ากัน"
"พอเลยแก"
"ไม่ แกต้องฟังฉันให้จบ" ธเนศชักขึ้นเสียงเพราะเพื่อนสาวไม่มีทีท่าจะรับฟัง
"ไม่มีใครเขามาวัดคุณค่าของความเป็นครูดีแท้กับสิ่งที่แกทำอยู่ตอนนี้หรอก ครูบางคนเผลอๆ ได้เงินเดือนมากกว่าแกเพราะเขาสนใจแต่จะทำผลงานขอเลื่อนวิทยฐานะกัน แกน่ะหัดใส่ใจชีวิตตัวเองได้แล้ว เอาแต่ทุ่มเทสอนหนังสือลูกเดียวสักวันจะกินแกลบเอา รู้จักเข้าสังคมเหมือนอย่างคนอื่นเขาก็ยังดี อย่างฉันนี่ไง โอกาสได้ไปเยี่ยมเศรษฐีไม่ใช่เรื่องง่ายนะยะ เผื่อฟลุคเจอบรรดาคุณหญิงคุณนายไฮโซ คนระดับเราๆ เสนอตัวทำความรู้จักไว้ มีแต่ได้กับได้" #
*********************
แจ้งข่าวจ้ารีดเดอร์
ตอนนี้รันมีเปิดนิยายเรื่องใหม่อีกเรื่องนะคะ คราวนี้ขอนางเอกสายอ่อยสักเรื่อง55555 ไม่ใช่ไร แต่งซับซ้อนมากๆ ชักปวดหัว กรั่กๆๆ เลยขอคั่นคอมเมดี้บ้าง^^ เรื่องใหม่ชื่อเรื่อง "Love Me Love My Chef...คุณเชฟที่รัก" เป็นแนวโรแมนติก-คอมเมดี้ค่ะ คำโปรยตามด้านล่างน้าาา จะลงให้อ่านกันเร็วๆ นี้แล้ว รอติดตามได้ครัช
คำโปรย "Love Me Love My Chef...คุณเชฟที่รัก"
เมื่อสิ่งที่ฝันไม่เป็นดั่งใจหวัง ผลักดันให้ 'กันติชา' ต้องมารับมือกับผู้ชายจอมเฮี้ยบอย่าง 'ตะวัน' ที่มีดีกรีเป็นถึงระดับเชฟตัวพ่อ
แต่พ่อก็พ่อเถอะ! หล่อนจะอ่อย เอ๊ย ปราบพยศคุณเชฟที่รักให้กลายเป็นแมวน้อยแสนเชื่องให้ได้...คอยดูแล้วกัน!
กลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้จากที่ใดที่หนึ่งชวนให้หญิงสาวเหลียวมอง มีชายหนุ่มเข้ามาหยุดยืนใกล้ๆ วราลี กำลังชะเง้อมองหาใครอีกคนด้วยหัวใจที่เต็มเปี่ยมด้วยความหวัง ในมือของเขานั้นมีช่อดอกกุหลาบสีแดงฉ่ำสวยสะดุดตาส่งกลิ่นหอมมาแต่ไกล เมื่อบุรุษพยาบาลพาหญิงสาวคนหนึ่งนั่งรถเข็นออกมาจากลิฟต์ ชายหนุ่มผู้นั้นก็ยิ้มกว้างออกมาอย่างไม่อาจปิดบังความรู้สึกในหัวใจได้ ไม่รีรอตรงรี่เข้าไปหาหญิงสาวผู้นั้น วราลีเห็นเช่นนั้นก็ลอบถอนใจออกมา
วราลีกำลังนั่งรอคิวเรียกจ่ายค่ารักษาพยาบาลอยู่ที่ชั้นล่างของโรงพยาบาล ก่อนหน้านี้หมอเข้ามาตรวจวรกานดายืนยันว่าอาการแข็งแรงดีแน่แล้ว ลูกสาวเลยค่อยหายห่วงยอมให้กลับบ้านได้ ระหว่างที่มารดาใช้เวลาเปลี่ยนเสื้อผ้ากับเก็บข้าวของส่วนตัวเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน วราลีเลยแยกลงมาก่อนมารดาจะได้ไม่ต้องเหนื่อยรอหลายทอด
วราลีหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาฆ่าเวลารอคิวด้วยการกดเข้าเว็บไซต์ค้นหารูปภาพของ ‘ปภาวิน ภิรมย์รักษ์’ มารดาบอกว่าเมื่อคืนคล้อยหลังจากที่หล่อนออกไปส่งธเนศที่หน้าห้องแล้ว ก็กลับเข้ามาตรวจการบ้านเด็กนักเรียนต่อ สักพักก็ผล็อยหลับไปเวลาเดียวกับที่วรเมธกลับบ้านไปเช่นกัน
สิ่งที่มารดาเล่าทำให้วราลีแปลกใจไม่น้อย เพราะหล่อนกลับจำเรื่องราวในตอนนั้นไม่ได้สักอย่าง สิ่งเดียวที่ยังชัดเจนในความทรงจำคือแววตาสุดท้ายของชายแปลกหน้าผู้นั้น...แลดูเศร้าอย่างเห็นได้ชัด หล่อนรับรู้ได้ถึงความโศกเศร้าที่รายล้อมอยู่รอบตัวเขา และเมื่อวราลีเทียบใบหน้าของเขากับรูปปภาวินในข่าวแล้ว...ชายแปลกหน้าคนนั้นหน้าตาเหมือนปภาวินไม่มีผิดเพี้ยน !
"แกจะไปเยี่ยมคุณปภาวินเขาจันทร์นี้หรอ"
วราลีแชทไลน์คุยกับธเนศ ขณะเดียวกันก็พะวงกลัวคนข้างๆ เห็น
หญิงสาวพามารดากลับถึงบ้านแล้ว คนข้างๆ ในที่นี้จึงไม่พ้นวรกานดามารดาของหล่อนซึ่งนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น เคียงข้างมีวรเมธอยู่ด้วยคอยนั่งเฝ้าดูแลปรนนิบัติมารดาไม่ห่าง
ทว่าเวลานี้มารดาไม่สนใจใครหรอก เพราะมัวแต่ง่วนเช็คออเดอร์ขนมจากลูกค้าตามอินสตราแกรมกับเฟสบุ๊ค วรกานดานอนป่วยอยู่โรงพยาบาลนานจนรายได้จากการขายขนมพลอยหดหายไปด้วย ลูกสาวเลยถือโอกาสนั้นผละออกมาคุยโทรศัพท์กับเพื่อนที่หน้าระเบียงบ้าน
"ป๊าดดดด นี่แกถึงขั้นโทร.มาเลยเหรอยะ"
คนในสายแกล้งเย้าเพื่อนสาว ไม่คาดคิดว่าวราลีจะเปลี่ยนจากแชทคุยกันเป็นโทรศัพท์ผ่านไลน์มาแทน
ธเนศก็แค่ไลน์มาถามอาการป่วยของวรกานดาแล้วคุยเลยไปถึงข่าวปภาวินตามประสาพวกช่างเม้าท์ "อย่าบอกนะว่าพอแกเห็นรูปคุณปภาวินเขาในข่าวแล้วเกิดปิ๊งปั๊งเขาขึ้นมา ฝันไปเถอะจ้ะคุณเพื่อน คนนี้ของฉัน ยายเพิ้งแบบแกไม่ใช่สเปคคุณปภาวินเขาหรอก"
"พูดเป็นเล่นไปทอมมี่" วราลีต่อว่า หล่อนกำลังซีเรียส
"เออๆ ฉันไม่พูดเล่นแล้วก็ได้" ธเนศรู้สึกอยู่เหมือนกันเลยเลิกแหย่
"ไม่มีอะไรหรอกแก ฉันก็แค่ลั้ลลา จะได้ไปเจอว่าที่สามีฉันในอนาคต ก็เลยไลน์มาบอกเฉยๆ...แกเห็นข่าวที่คุณปภาวินเขาออกจากห้องฉุกเฉินแล้วใช่มั้ย"
วราลีเพียงครางรับในลำคอ คนในสายเลยพูดต่อ
"เอาจริงๆ แกนึกยังไงถึงโทร.มา บอกเลยว่าเซอร์ไพรส์มากนะยะ ตอนที่ฉันให้อ่านข่าว ไม่เห็นแกจะมีทีท่าสนใจ"
"ก็ฉันขี้เกียจพิมพ์ โทร.คุยกันสะดวกกว่า"
"แค่นั้น?"
"อืม..." วราลีตอบเพื่อนในลำคอเสียงเนือยๆ อีกตามเคย แต่พอเพื่อนเงียบไปกลับเป็นวราลีที่ไปต่อไม่ถูกเสียเอง รู้ว่าเพื่อนจับความรู้สึกได้
"ที่จริง เอิ่ม ก็มีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อย เมื่อคืนที่โรงพยาบาลน่ะแก เหมือนฉัน...เอ่อ...ฝันถึง..." วราลีอ้ำๆ อึ้งๆ
หญิงสาวนึกย้อนไปถึงเมื่อตอนอยู่โรงพยาบาลกับวรกานดา ภาพชายแปลกหน้าที่ยืนอยู่หน้าเตียงมารดาก่อนที่จะเดินทะลุประตูห้องหายไปยังวนเวียนในหัวสมอง และนั่นทำให้วราลีเริ่มสับสนขึ้นมาอีกครั้ง ครั้นจะเล่าให้เพื่อนฟังเรื่องประหลาดที่เกิดขึ้นเมื่อคืนวราลีเองก็ยังไม่แน่ใจว่าภาพที่เห็นนั้นคือความฝัน ชายหนุ่มแปลกหน้าที่เข้ามาเยี่ยมมารดาเลยยังติดค้างในใจ...โดยเฉพาะใบหน้าของเขา
"ช่างเถอะ" วราลีบอกปัดความสับสนในใจนั้น หล่อนไม่รู้จะอธิบายยังไงให้เพื่อนเข้าใจด้วย บางทีอาจเป็นที่ตัวหล่อนเองก็ได้ที่อ่านข่าวปภาวินจนเก็บเอาไปฝันเป็นตุเป็นตะ
"ว่าแต่แกจะไปเยี่ยมคุณปภาวินเขาจันทร์นี้ คนที่บริษัทแกมีใครไปบ้าง หัวหน้าพาไป?"
"โอ๊ย ก็แหงสิยะ เรื่องสร้างภาพหัวหน้าฉันพลาดที่ไหน เห็นว่าจะไปเยี่ยมสักเที่ยงๆ ไว้ฉันจะโทร.มาเล่าให้แกฟังอีกที เอ๊ะ หรือแกสนใจจะไปกับฉันมั้ยล่ะ"
"ตลกแล้วแก ฉันคนนอก จะไปกับแกด้วยได้ไงเล่า"
"แล้วทำไมจะไม่ได๊" ธเนศเสียงสูงใส่เพื่อน
"พูดแล้วจะหาว่าคุย หัวหน้าเป็นคนไลน์มาชวนฉันเองเลยนะจ๊ะ ฉันเลียหัวหน้าไว้เยอะมาก ย้ำว่ามากแบบกอไก่ล้านตัว ฉะนั้นระดับลูกรักอย่างฉัน อยากได้อะไรแค่ออดอ้อนนิดเดียว หัวหน้าก็ให้แล้วจ้า"
"ให้มะเหงกน่ะสิ"
"แค่กๆๆ" ธเนศกำลังภาคภูมิใจในตำแหน่งลูกรักอยู่ดีๆ ถึงกับน้ำลายติดคอ สำลักไอโขลกใส่โทรศัพท์
"ยัยลี แค่กๆ พูดจาให้มันเป็นมงคลกับชีวิตฉันหน่อย ก็แกเป็นซะอย่างงี้ วันๆ ไม่หัวฟูอยู่กับงานก็ขลุกตัวอยู่แต่กับนักเรียน ฉันไม่เห็นเพื่อนครูของแกคนไหนทุ่มเทขนาดแกเลยนะยัยลี เงินเดือนก็ได้เท่ากัน"
"พอเลยแก"
"ไม่ แกต้องฟังฉันให้จบ" ธเนศชักขึ้นเสียงเพราะเพื่อนสาวไม่มีทีท่าจะรับฟัง
"ไม่มีใครเขามาวัดคุณค่าของความเป็นครูดีแท้กับสิ่งที่แกทำอยู่ตอนนี้หรอก ครูบางคนเผลอๆ ได้เงินเดือนมากกว่าแกเพราะเขาสนใจแต่จะทำผลงานขอเลื่อนวิทยฐานะกัน แกน่ะหัดใส่ใจชีวิตตัวเองได้แล้ว เอาแต่ทุ่มเทสอนหนังสือลูกเดียวสักวันจะกินแกลบเอา รู้จักเข้าสังคมเหมือนอย่างคนอื่นเขาก็ยังดี อย่างฉันนี่ไง โอกาสได้ไปเยี่ยมเศรษฐีไม่ใช่เรื่องง่ายนะยะ เผื่อฟลุคเจอบรรดาคุณหญิงคุณนายไฮโซ คนระดับเราๆ เสนอตัวทำความรู้จักไว้ มีแต่ได้กับได้" #
*********************
แจ้งข่าวจ้ารีดเดอร์
ตอนนี้รันมีเปิดนิยายเรื่องใหม่อีกเรื่องนะคะ คราวนี้ขอนางเอกสายอ่อยสักเรื่อง55555 ไม่ใช่ไร แต่งซับซ้อนมากๆ ชักปวดหัว กรั่กๆๆ เลยขอคั่นคอมเมดี้บ้าง^^ เรื่องใหม่ชื่อเรื่อง "Love Me Love My Chef...คุณเชฟที่รัก" เป็นแนวโรแมนติก-คอมเมดี้ค่ะ คำโปรยตามด้านล่างน้าาา จะลงให้อ่านกันเร็วๆ นี้แล้ว รอติดตามได้ครัช
คำโปรย "Love Me Love My Chef...คุณเชฟที่รัก"
เมื่อสิ่งที่ฝันไม่เป็นดั่งใจหวัง ผลักดันให้ 'กันติชา' ต้องมารับมือกับผู้ชายจอมเฮี้ยบอย่าง 'ตะวัน' ที่มีดีกรีเป็นถึงระดับเชฟตัวพ่อ
แต่พ่อก็พ่อเถอะ! หล่อนจะอ่อย เอ๊ย ปราบพยศคุณเชฟที่รักให้กลายเป็นแมวน้อยแสนเชื่องให้ได้...คอยดูแล้วกัน!
สรัน เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 3 มิ.ย. 2559, 21:55:30 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 3 มิ.ย. 2559, 21:55:30 น.
จำนวนการเข้าชม : 924
| << บทที่ 2---70% |
สรัน 8 มิ.ย. 2559, 18:37:03 น.
ใกล้ชิดควรมอบให้ทอมมี่55555555555
ใกล้ชิดควรมอบให้ทอมมี่55555555555