‘เพราะความรัก ความผูกพันที่ก่อตัวมายาวนาน ถูกทำลายลงด้วยเล่ห์ลวงแสนร้าย กว่าจะรู้ตัวว่าได้เหยียบย่ำหัวใจ เวลาก็ผ่านไป เขาไร้เธอข้างกาย ดวงใจสลายกลายเป็นผู้ชายไร้หัวใจ’

ห้าปีต่อมา...

ประตูลิฟต์สีน้ำตาลเปิดออกหลังหยุดลงบนชั้นสามสิบ อันเป็นชั้นสูงสุดและเป็นที่ทำงานของผู้บริหาร ชายหนุ่มรูปร่างสูงในวัยฉกรรจ์ ผมจัดทรงเรียบร้อยแทบไม่กระดิก สวมเชิ้ตสีขาวผูกเน็คไทสีดำทับด้วยสูทสีเดียวกัน เช่นเดียวกับกางเกงที่รีดเรียบพอดีตัว ลุกขึ้นยืนตัวตรงพร้อมกับน้อมศีรษะลงน้อยๆ ให้กับหญิงสาวคนหนึ่งที่ก้าวออกมา

“สวัสดีครับคุณลี”

เธอคนนั้นหยุดยืนส่งยิ้มอย่างอ่อนหวานให้กับพนักงานรักษาความปลอดภัย ที่คอยเฝ้าหน้าลิฟต์ชั้นผู้บริหารพลางเอยทักทายกลับไป และก็ได้รอยยิ้มกลับมาพร้อมกับถ้อยคำของยามหนุ่มที่รายงาน

“ท่านประธานอยู่ในห้องประชุมครับ”

เจ้าของดวงหน้ารูปไข่นวลเนียนพยักรับ คำขอบใจดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มหวานอีกหน ดวงตาเรียวยาวค่อนข้างโตสีน้ำตาลเข้มจนเกือบดำของเธอแฝงแววหวาน อยู่ภายใต้แพขนตาหนากับคิ้วเรียวสวยดูสุกใส บ่งบอกว่าเจ้าตัวเป็นคนอารมณ์ดีอยู่เป็นนิตย์ จมูกโด่งเป็นสันเล็กน่ารักสมตัว รับกับริมฝีปากบางอิ่ม อันแตะแต้มไว้ด้วยลิปสติกสีชมพูอ่อนเหลือบมุก

ร่างเล็กบอบบางอรชรสวมเสื้อคอถ่วงแขนกุดผูกโบที่ไหล่สีดำ ตัดด้วยเข็มขัดหนังสีขาวและกางเกงผ้าไหมขาเดฟพอดีตัวสีเทาอ่อน เดินเลี้ยวมาทางซ้ายของตัวลิฟต์ก้าวเข้าสู่โถงกลางที่กว้างขวาง และยาวออกไปจรดกับประตูไม้หนาหนักแกะสลักสวยงามที่เห็นอยู่ฝั่งตรงข้าม ห่างออกไปพอสมควร

ฝั่งซ้ายของห้องโถงเป็นกระจกใสตลอดแนว มองเห็นทิวทัศน์ด้านล่างชัด ไม้ดอกสีขาวในกระถางอย่างเดหลีวางห่างได้ระยะ และใบสีเขียวมันวาวของมันก็ดูจะทำให้บรรยากาศมีชีวิตชีวามากขึ้น

ส่วนฝั่งขวาตลอดแนวเป็นประตูห้องทำงาน ของหุ้นส่วนรายใหญ่ สลับกับตู้ไม้เนื้อแข็งแกะสลัก กรุกระจกโชว์เครื่องลายครามบ้าง เครื่องถมทองบ้าง และใบประกาศเกียรติคุณต่างๆ หน้าห้องแต่ละห้อง มีโต๊ะทำงานของเลขาประจำตัวแต่ละคนตั้งอยู่ หากบัดนี้ว่างเปล่า เพราะต้องตามเจ้านายเข้าประชุมกันแทบทุกคน

‘บราลี รัตนาพิวัฒน์’ คือชื่อของเธอ

หญิงสาวเป็นลูกสาวคนเดียวของเจ้าของกิจการอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่อีกราย และยังเป็นคู่ค้ามานานกับบริษัทในเครือกษิดิ์เดชอีกด้วย

เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบกับพื้นกระเบื้องหินอ่อนสีเทาแผ่นใหญ่ดังเป็นจังหวะ ผมยาวสลวยถูกมัดรวบไว้เป็นหางม้าขยับไหวไปตามการก้าวเดิน เช่นเดียวกับต่างหูมุกสีขาว ดูพอเหมาะพอดีและขยับในจังหวะเดียวกัน

หญิงสาวเข้าไปหยุดลงยังหน้าโต๊ะไม้สลักหน้าห้องประธานกรรมการ

มือเรียวที่ตรงข้อมือมีนาฬิกายี่ห้อหรูประดับอยู่ แต่ดูเก่าเพราะคงจะใช้มานานยกขึ้นรับไหว้แทบไม่ทัน เมื่อแม่เลขาสาวหน้าห้องยกมือขึ้นไหว้แล้วกล่าวว่า

“ท่านประชุมอยู่ค่ะ แต่สั่งไว้ว่าให้ดิฉันรอรับรองคุณลีแทนท่าน”

‘แก้วขวัญ’ หญิงวัยกลางคนรูปร่างท้วมค่อนไปทางเตี้ย ผิวคล้ำ สวมแว่น บอกพร้อมรอยยิ้ม เธอเป็นเลขาส่วนตัวของปณัย ร่วมกับหญิงสาวอีกคนที่ตอนนี้ติดตามผู้เป็นนายเข้าประชุม และในขณะที่เอ่ยกับแขกของท่านประธาน เธอก็เดินไปเปิดประตูห้องที่เยื้องไปทางด้านหลังออกให้พร้อมถามว่า

“คุณลีอยากได้ชาหรือกาแฟดีล่ะคะวันนี้”

“อะไรก็ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะพี่แก้ว”

บราลีตอบกลับไปพร้อมกับรอยยิ้มหวาน ก่อนจะก้าวผ่านเข้าไปในห้อง ส่วนแก้วขวัญผละไปจัดการเครื่องดื่มมาให้แขก ปล่อยให้หญิงสาวอยู่เพียงลำพัง

ห้องทำงานของท่านประธานเครือกษิดิ์เดชกว้างมากเหมือนเอาห้องสามห้องมารวมกัน เป็นห้องที่ใหญ่ที่สุดของชั้นนี้ ผนังห้องกรุด้วยกระจกใส ม่านสีขาวถูกรูดไปรวบไว้ให้แสงส่องเข้ามา พื้นไม้เป็นมันปลาบสีน้ำตาลแก่จัดตัดกับผนังห้องด้านในทาสีขาว

ฝั่งซ้ายมือของบราลีเป็นโซฟาบุหนังราคาแพงปูลาดรองด้วยพรมสีเทา ข้างๆเป็นกระถางดินเผาปลูกมรกตแดง ใบใหญ่สีเขียวอมแดงของมันเป็นเงาวับชวนมอง ส่วนด้านหน้าเป็นโต๊ะกระจกหนาดูแข็งแรง ผ้าปูโต๊ะเป็นงานถักไหมพรมลวดลายพระอาทิตย์ มีแจกันปักดอกบัวฉลองขวัญสีม่วงเข้มดอกใหญ่

บราลีเลือกเข้าไปนั่งรอตรงนั้น และพอทรุดลงนั่งประตูห้องก็เปิดออกอีกครั้ง แก้วขวัญเดินเข้ามาพร้อมกับพนักงานหญิงหน้าตาหมดจดคนหนึ่ง ที่ประคองถาดกาแฟกับน้ำเปล่าและของว่างเข้ามา พูดคุยกันอีกนิดหน่อยเลขาหน้าห้องปณัยก็กลับออกไปปล่อยแขกไว้ตามลำพังเช่นเคย

‘บราลี’ เป็นเพื่อนสนิทของ ปณัย มาตั้งแต่สมัยที่เธอกับเขาไปเรียนอยู่ที่ต่างประเทศแล้ว ฉะนั้นระดับความสนิทสนมที่ถือได้ว่าเธอได้รับมากกว่าใคร จึงทำให้ลูกสาวคนเดียวของท่านเจ้าสัวชื่อดัง สาวสวยเก่งฉกาจอ่อนหวาน ผู้จบปริญญาโทด้วยคะแนนเกียรตินิยมจากมหาวิทยาลัยของรัฐในต่างประเทศ

ถูกเข้าใจไปว่าเธอคือคนรักของปณัย

ซึ่งไม่มีใครเคยรู้เลยว่า ชายหนุ่มได้แต่งงานมาแล้วหนึ่งครั้งกับทายาทเจ้าของกิจการคนก่อน เพราะสิ่งที่รู้กันก็คือ ปณัยถูกมอบหมายให้ดูแลกิจการเหล่านี้ ด้วยมีชื่อในพินัยกรรมที่ทำไว้ของอดิศรและปรียานุช ร่วมกันกับอัลิปรียาลูกแท้ๆ ของทั้งคู่ ฉะนั้นเมื่อครอบครัวกษิดิ์เดชต่างเสียชีวิตกันไปหมด...คนที่ได้รับทุกสิ่งทุกอย่างมาไว้ในกำมือก็คือเขานั่นเอง

ราวๆ ครึ่งชั่วโมง ประตูห้องก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง

บราลีเงยหน้าขึ้นมองจากนิตยสารที่อ่าน ก่อนเธอจะส่งยิ้มไปให้บุรุษหนุ่มลูกครึ่งร่างสูงใหญ่วัยสามสิบห้าที่สวมชุดสูทสีมืด หน้าตาคมคายนิ่งเฉยประดุจผิวน้ำซึ่งไร้การแตะต้อง ปณัยดูหล่อเหลาราวกับรูปสลัก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งดวงตาเรียวยาวสีน้ำตาลอ่อน ดูจะมีแต่ความว่างเปล่าจนน่าค้นหาว่านอกจากนั้นแล้ว ยังมีสิ่งใดซุกซ่อนอยู่อีกหรือไม่

ปณัยซึ่งได้รับรายงานจากเลขาฯว่าหญิงสาวมา ขยับริมฝีปากนิดๆ คล้ายยิ้มตอบกลับไป และใบหน้าที่เคร่งขรึมก็คลี่ลงแปรเป็นมิตรเพียงน้อย อย่างที่ใครๆ ไม่เคยเห็น... และคิดไปว่านั่นคือการยิ้มกว้างที่สุดของชายผู้นี้แล้ว

“อย่างที่คุยกันไว้ทางโทรศัพท์ วันนี้ว่างพอจะไปทานอาหารเที่ยงด้วยกันไหมคะ” บราลีเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงสดใส

ปณัยทรุดลงนั่งอีกฝั่งของโซฟา “ขอโทษทีครับ พอดีผมติดประชุม”

“ไม่เป็นไรค่ะไม่เป็นไร”

หญิงสาวรีบแก้โบกมือเป็นเชิงปฏิเสธ

“ลีแค่เบื่อๆ ถ้าคุณมีงานยุ่งก็ไม่เป็นไรค่ะ”

บราลีกล่าวพร้อมรอยยิ้มเช่นเดิม ก่อนที่จะลุกตามปณัยซึ่งลุกขึ้นเดินตรงไปยังโต๊ะทำงานทางฝั่งขวามือ อันถูกล้อมรอบไปด้วยตู้ไม้เนื้อดีวางหนังสือไว้จนเต็มแทบทุกชั้น เมื่อแก้วขวัญเดินเข้ามาพร้อมกับแฟ้มเอกสาร

โต๊ะทำงานของปณัยเป็นไม้ดีไซน์เก๋ไก๋ มีแฟ้มงานวางอย่างเป็นระเบียบ คอมพิวเตอร์ยี่ห้อดังตั้งอยู่และตอนนี้มันปิดสนิท ส่วนเก้าอี้ตัวใหญ่บุหนังสีดำน่านั่งสบาย เจ้าของเลื่อนมันออกและนั่งลง ใกล้ๆกับตู้ลิ้นชักไม้สูงเทียมกัน วางกรอบรูปและแจกันปักดอกบัวฉลองขวัญ และถ้าเดินไปอีกนิดก็จะเป็นประตูที่เปิดเข้าสู่ห้องพักผ่อน ซึ่งมีห้องน้ำในตัวเสร็จสรรพ จนเหมือนกับคอนโดหรูๆ เลยทีเดียว

หญิงสาวผู้เป็นแขกนั่งลงตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะ มองชายหนุ่มเจ้าของห้องที่กำลังสนทนากับเลขาฯ ของเขา สักพักแก้วขวัญก็เดินออกไป ในขณะที่ปณัยยกแฟ้มๆ หนึ่งขึ้นมาเปิดอ่านพลางกล่าวว่า

“ขอเวลาผมอีกสักสิบนาทีครับ”

บราลีเองรับคำบอกกลั้วหัวเราะ

“จะมากกว่านั้นก็ได้ค่ะ ใครๆ ก็รู้ว่าท่านประธานน่ะบ้างานขนาดไหน ทั้งเงินทั้งสมบัติมีจนจะเผาเล่นได้ ท่านก็ยังทำงานงกๆ ไม่ยอมไปเปิดหูเปิดตาที่ไหนบ้างเลย”

บราลีรู้ดีว่าอาการเงียบคือกิริยาของปณัยมาแต่ไหนแต่ไร เขาไม่ใช่คนช่างพูด ถึงแม้จะรู้จักกันมานานหลายปีขนาดนี้ ชายหนุ่มก็ไม่เคยเปลี่ยน มิหนำดูเขาจะเงียบมากขึ้นด้วยซ้ำ หลังจากช่วงที่รอรับปริญญาแล้วเขาต้องกลับมาเพื่อช่วยดูแลกิจการให้คุณลุงคุณป้า... และคุณปรียา น้องสาวตัวน้อยที่สมัยก่อนเขาเองชอบเล่าให้เธอฟังบ่อยๆ


==========================================================



ดีค้า พาคุณณัยกับคุณปรียามาส่งค่ะ ^O^

คุณZephyr เฟอร์รี่จัง ปาในทำผิด สมควรได้รับโทษษษษ หวังเฉ่าหม่าฮั่น ประหาร! ไม่ใช่แหละ 555

และคุณๆรีดเดอร์นะคะ ขอบคุณที่แวะมาอ่าน มาคุย มากดคะแนนให้ ขอบคุณมากๆ จริงๆค่ะ

ส่วนสำหรับวันนี้ หนอนน้อยไปแล้วนะคะ ไว้เจอกันตอนหน้า คืนนี้หลับฝันดี ราตรีสวัสดิ์ค่ะ ^^

ดังปัณณ์

จำนวนการเข้าชม : 1109

---

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery