หัวใจบ่มรัก (เริ่มต้นอัพให้อ่านใหม่อีกรอบ)
เริ่มต้นลงให้อ่านใหม่อีกรอบนะคะ แต่อัพแค่ 70% เด้อค่า
เด็กกะโปโล’ คือคำจำกัดความของ วรรณวลี ในสายตาของหนุ่มหล่อพี่ชายข้างบ้านอย่าง พศวัต และ ‘ตาแก่’ ที่กล้าพูดว่าเธอเป็นเด็กกะโปโล คอยดูเถอะเด็กกะโปโลคนนี้จะทำให้ตาแก่ปากร้ายมาสยบแทบเท้าให้ได้
ในอดีตเขาเคยปฏิเสธการหมั้นหมายกับ วรรณวลี ตามความต้องการของผู้ใหญ่เพราะคิดว่าเธอยังเด็กเกินไปสำหรับเรื่องพวกนี้ แต่ในวันนี้เด็กสาวในอดีตกลับมาพร้อมการเป็นหญิงสาวที่สวยสะพรั่ง เสน่ห์ยั่วยวนใจเขาอย่างร้ายกาจ และนั่นมันทำให้เขาอยากจะทำให้ความต้องการของผู้ใหญ่ในอดีตให้เป็นจริง …เขาต้องทำมันให้สำเร็จ ก็ผู้หญิงคนนี้เกือบจะถูกหมายปองให้เป็นของเขาตั้งแต่หลายปีก่อนแล้วนี่ และตอนนี้ก็ได้เวลาเอาจริง!!!
“ยะ…หยุดนะ” ห้ามเสียงสั่นพร้อมทั้งดิ้นขัดขืนและพยายามดึงตัวเองกลับ แต่ก็ดูเหมือนจะไร้ผล ยิ่งดิ้นชายหนุ่มก็ยิ่งกอดแน่นขึ้นไปอีก “หือ…อย่าหยุดเหรอได้…จัดไป”
“กรี๊ดดด! หยุดดด! ไม่ใช่อย่าหยุด ไอ้พี่พตบ้า” วรรณวลีตวาดแว้ดมือไม้ทั้งผลักไสทุบตีคนบ้ารัวไม่เลือกที่และไม่มียั้ง หลบได้ก็หลบแต่ถ้าหลบไม่ได้ไม่ก็ต้องโดนจนช้ำกันไปบ้างล่ะ
“พอแล้ว พอแล้ว พี่ยอมแล้ว ไม่ทำอะไรเราแล้ว” พศวัตห้ามเสียงกลั้วหัวเราะ พร้อมทั้งหลบซ้ายหลบขวายกแขนรับกำปั้นน้อยๆ ที่รัวเข้าใส่อย่างรู้สึกสนุกมากกว่าเจ็บตัว
“สัญญานะ” ถามอย่างระแวง
“ครับ…” เพียงเท่านั้นมือบางก็ผลักอกกว้างแรงๆ เป็นการส่งท้าย ก่อนจะขยับตัวกลับมานั่งที่เบาะของตัวเองพร้อมทั้งรัดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อย อย่างน้อยก็ป้องกันไม่ให้เขากระชากเธอเข้าไปหาอีก ด้วยใบหน้าที่บึ้งตึงและแดงก่ำ
“งั้นก็รีบๆ กลับบ้านสิคะ ฉัน…ว้าย!” วรรณวลีร้องเสียงหลง รีบยกมือปิดปากที่โดนพศวัตอาศัยโอกาสเพียงแค่เสี้ยวนาทีขโมยจูบไปอีกครั้งเอาไว้ ส่วนอีกข้างยกขึ้นชี้หน้าคนฉวยโอกาสที่นั่งหัวเราะยักคิ้วหลิ่วตาอย่างยียวนอย่างโมโหระคนอายจนตัวสั่น
“เอาสิเรียกแบบนั้นอีกสิ ฉันๆ คุณๆ เนี่ย พ่อจะจูบให้หนำใจเลย”
***********************************************
เรื่องนี้เป็นรูปเล่มแล้วนะคะ
นักอ่านคนไหนสนใจสามารถติดต่อได้ที่ kesmani1@hotmail.com หรือที่แฟนเพจ รดามณี ไหมขวัญ
ราคาปก 320 บาท ลดเหลือ 299 บาท ค่าจัดส่ง 20 บาท
***แถมสมุดโน๊ตภาพหน้าปกนิยาย***
E-book :https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiMTgyNTMyIjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NDoiNjU3OCI7fQ
เด็กกะโปโล’ คือคำจำกัดความของ วรรณวลี ในสายตาของหนุ่มหล่อพี่ชายข้างบ้านอย่าง พศวัต และ ‘ตาแก่’ ที่กล้าพูดว่าเธอเป็นเด็กกะโปโล คอยดูเถอะเด็กกะโปโลคนนี้จะทำให้ตาแก่ปากร้ายมาสยบแทบเท้าให้ได้
ในอดีตเขาเคยปฏิเสธการหมั้นหมายกับ วรรณวลี ตามความต้องการของผู้ใหญ่เพราะคิดว่าเธอยังเด็กเกินไปสำหรับเรื่องพวกนี้ แต่ในวันนี้เด็กสาวในอดีตกลับมาพร้อมการเป็นหญิงสาวที่สวยสะพรั่ง เสน่ห์ยั่วยวนใจเขาอย่างร้ายกาจ และนั่นมันทำให้เขาอยากจะทำให้ความต้องการของผู้ใหญ่ในอดีตให้เป็นจริง …เขาต้องทำมันให้สำเร็จ ก็ผู้หญิงคนนี้เกือบจะถูกหมายปองให้เป็นของเขาตั้งแต่หลายปีก่อนแล้วนี่ และตอนนี้ก็ได้เวลาเอาจริง!!!
“ยะ…หยุดนะ” ห้ามเสียงสั่นพร้อมทั้งดิ้นขัดขืนและพยายามดึงตัวเองกลับ แต่ก็ดูเหมือนจะไร้ผล ยิ่งดิ้นชายหนุ่มก็ยิ่งกอดแน่นขึ้นไปอีก “หือ…อย่าหยุดเหรอได้…จัดไป”
“กรี๊ดดด! หยุดดด! ไม่ใช่อย่าหยุด ไอ้พี่พตบ้า” วรรณวลีตวาดแว้ดมือไม้ทั้งผลักไสทุบตีคนบ้ารัวไม่เลือกที่และไม่มียั้ง หลบได้ก็หลบแต่ถ้าหลบไม่ได้ไม่ก็ต้องโดนจนช้ำกันไปบ้างล่ะ
“พอแล้ว พอแล้ว พี่ยอมแล้ว ไม่ทำอะไรเราแล้ว” พศวัตห้ามเสียงกลั้วหัวเราะ พร้อมทั้งหลบซ้ายหลบขวายกแขนรับกำปั้นน้อยๆ ที่รัวเข้าใส่อย่างรู้สึกสนุกมากกว่าเจ็บตัว
“สัญญานะ” ถามอย่างระแวง
“ครับ…” เพียงเท่านั้นมือบางก็ผลักอกกว้างแรงๆ เป็นการส่งท้าย ก่อนจะขยับตัวกลับมานั่งที่เบาะของตัวเองพร้อมทั้งรัดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อย อย่างน้อยก็ป้องกันไม่ให้เขากระชากเธอเข้าไปหาอีก ด้วยใบหน้าที่บึ้งตึงและแดงก่ำ
“งั้นก็รีบๆ กลับบ้านสิคะ ฉัน…ว้าย!” วรรณวลีร้องเสียงหลง รีบยกมือปิดปากที่โดนพศวัตอาศัยโอกาสเพียงแค่เสี้ยวนาทีขโมยจูบไปอีกครั้งเอาไว้ ส่วนอีกข้างยกขึ้นชี้หน้าคนฉวยโอกาสที่นั่งหัวเราะยักคิ้วหลิ่วตาอย่างยียวนอย่างโมโหระคนอายจนตัวสั่น
“เอาสิเรียกแบบนั้นอีกสิ ฉันๆ คุณๆ เนี่ย พ่อจะจูบให้หนำใจเลย”
***********************************************
เรื่องนี้เป็นรูปเล่มแล้วนะคะ
นักอ่านคนไหนสนใจสามารถติดต่อได้ที่ kesmani1@hotmail.com หรือที่แฟนเพจ รดามณี ไหมขวัญ
ราคาปก 320 บาท ลดเหลือ 299 บาท ค่าจัดส่ง 20 บาท
***แถมสมุดโน๊ตภาพหน้าปกนิยาย***
E-book :https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiMTgyNTMyIjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NDoiNjU3OCI7fQ
Tags: หัวใจบ่มรัก,เกศมณีลรดามณี,ไหมขวัญ,มายา,นิยายรัก,โรแมนติก,ทำมือ,รักต่างวัย,กินเด็ก
ตอน: ตอนที่ 5 แม่บ้านกิตติมศักดิ์ 50%
ตอนที่ 5
แม่บ้านกิตติมศักดิ์
ร่างท้วมในชุดแม่บ้านอ้าปากหวอมองหน้าพศวัตกับพนักงานทำความสะอาดคนใหม่ตาปริบๆ อย่างไม่อยากจะเชื่อว่าสาวสวยในชุดสูทดูราคาแพง แถมหน้าตาผิวพรรณก็ขาวใสนวลเนียนดูผู้ดี๊ผู้ดีคนนี้นี่นะจะมาทำงานในตำแหน่งแม่บ้าน ล้อเล่นหรือเปล่า
“เอ่อ…คุณพตคะ คุณพตแน่ใจนะคะว่าเธอคนนี้มาสมัครเป็นแม่บ้านจริงๆ น่ะค่ะ เพราะดูจากการแต่งตัวแล้ว…”
นางชนมนหรือคนในบริษัทต่างรู้ดีในชื่อ ‘ป้ามน’ หัวหน้าแม่บ้านกวาดสายตามองการแต่งตัวของวรรณวลีอีกครั้งอย่างไม่แน่ใจ
“จริงครับป้า เปรี้ยวเป็นลูกสาวของเพื่อนคุณ…อุ๊บ!” มือบางยกขึ้นปิดปากของพศวัตอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ดึงร่างสูงให้หลบไป อย่างกลัวว่าอีกฝ่ายจะบอกฐานะที่แท้จริงกับป้าหัวหน้าแม่บ้าน ซึ่งมันเป็นสิ่งที่เธอไม่ต้องการเพราะไม่อยากได้รับข้อยกเว้นหรือการปฏิบัติตัวที่พิเศษแตกต่างไปจากแม่บ้านคนอื่นๆ
“เปรี้ยวเป็นลูกสาวคนสวนของเพื่อนคุณพ่อของคุณพตน่ะค่ะ และเสื้อผ้าที่ใส่มาวันนี้ลูกสาวเจ้านายของพ่อเขายกให้มาอีกที เปรี้ยวใส่แล้วมันดูดีมากๆ เลยหรือคะป้า” หญิงสาวถามพลางทำท่าขัดเขิน ทำเอาพศวัตที่ยืนกอดอกมองต้องก้มหน้าซ่อนยิ้ม
“ก็ดูดีจนป้าไม่คิดว่าจะมาเป็นแม่บ้านนั่นแหละ”
“แหม…ป้าพูดอย่างนี้เปรี้ยวดีใจแย่เลยสิคะ แต่ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ เห็นอย่างนี้แต่เปรี้ยวทำงานบ้านเก่งพอๆ กับหน้าตาอย่าได้มาดูถูกกันเชียวนะคะ” พูดติดตลกพลางยืดอกอย่างภูมิใจนำเสนอตัวเองสุดๆ โดยลืมไปแล้วว่าก่อนหน้านั้นตัวเองไม่ได้เต็มใจจะมาทำตำแหน่งนี้เลยสักนิด
“เอาเป็นว่าป้าจะขอดูผลงานมากกว่าคำพูดก็แล้วกันนะ”
“ได้เลยค่ะ แต่ก่อนอื่นเปรี้ยวขอคุยกับคุณพตนิดหนึ่งนะคะป้า”
ว่าแล้วเธอก็หันไปลากร่างสูงออกจากห้องพักแม่บ้าน และเมื่อเดินห่างออกมาพอสมควรจึงปล่อยแข็งแรงนั้นพร้อมกับหมุนตัวมาเอ่ยปากตักเตือนชายหนุ่มเกี่ยวกับเรื่องฐานะที่แท้จริงของเธอ
“คุณเกือบหลุดปากเรื่องฉันไปแล้วนะ ขอร้องว่าอย่าบอกว่าฉันเป็นใคร ไม่อย่างนั้นจากที่จะได้ทำงานอย่างที่คุณต้องการ ได้กลายเป็นคุณนายไม่มีใครกล้าใช้งานฉันแน่ เข้าใจไหมคะท่านประธาน”
แม้ท้ายประโยคจะออกแนวประชดประชัน แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้พศวัตรู้สึกอะไร ชายหนุ่มยังยืนกอดอกฟังพร้อมกับพยักหน้ายิ้มๆ อยู่ตลอดเวลา
“อ้อ! อีกอย่างอยู่ต่อหน้าคนอื่นกรุณาอย่าได้มาเรียกหรือพูดคุยอย่างสนิทสนมเด็ดขาด”
“รับทราบครับผม” รับคำพร้อมกับท่าตะเบ๊ะด้วยสีหน้ายียวน
“ตาแก่กวนประสาท”
บ่นก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไปที่ห้องพักแม่บ้านอีกครั้ง โดยมีร่างสูงของพศวัตเดินตามมาไม่ห่าง และพอมาถึงวรรณวลีก็ไม่ลืมที่จะปั้นสีหน้าให้ยิ้มแย้มแจ่มใส
“เปรี้ยวพร้อมเริ่มงานแล้วค่ะป้า”
“ยังไงฝากด้วยแล้วกันนะครับป้า ผมคงต้องไปทำงานก่อนล่ะ”
“คุณพตไม่ต้องห่วงนะคะ เดี๋ยวป้าดูแลและสอนงานให้เอง”
พศวัตพยักหน้ารับพลางหันไปส่งยิ้มให้วรรณวลีเล็กน้อย จากนั้นจึงหมุนตัวเดินออกจากห้องไป แต่พอถึงหน้าประตูพศวัตก็ยังไม่วายที่จะเอี้ยวตัวกลับมามองหญิงสาวอีกครั้งอย่างเป็นห่วง แม้เธอจะอวดเก่งว่าทำงานนี้ได้สบายๆ แต่นั่นอาจจะแค่พูดเพื่อเอาชนะเขาเท่านั้น ยิ่งคิดก็ยิ่งเป็นห่วง แต่เอาเถอะมันก็ไม่แน่เหมือนกันล่ะนะ เพราะวรรณวลีที่เขารู้จักไม่ใช่พวกคุณหนูจ๋านี่นา คิดได้อย่างนั้นร่างสูงจึงเดินต่อไป
“ยังไงเปรี้ยวก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะป้า ใช้งานได้เต็มที่เลยนะจ๊ะ”
วรรณวลีบอกเสียงหนักแน่นเมื่อเห็นว่าพศวัตเดินพ้นสายตาไป
“ของมันแน่อยู่แล้ว เดี๋ยวรออยู่นี่นะป้าจะไปเอาชุดฟอร์มมาให้เปลี่ยน เราจะได้เริ่มงานกันเลย”
“ค่ะ”
รับคำก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้ยาวสีขาว จากนั้นก็กวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องที่ค่อนข้างกว้างถึงอย่างนั้นมันก็เต็มไปด้วยอุปกรณ์ทำความสะอาดและตู้ล็อกเกอร์เก็บของของบรรดาแม่บ้าน
“อุ๊ย!” เสียงอุทานคล้ายกับตกใจ ทำให้วรรณวลีที่นั่งคิดอะไรเพลินๆ หันไปมองหญิงวัยกลางคนในชุดฟอร์มแม่บ้านคนหนึ่งแล้วรีบลุกขึ้นทักทายพร้อมกับแนะนำตัวเองด้วยรอยยิ้มสดใส
“สวัสดีค่ะ เปรี้ยวเป็นแม่บ้านคนใหม่ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” เพียงเท่านั้นท่าทีออกจะเกร็งๆ ของแม่บ้านคนนั้นก็ดูจะผ่อนคลายลงพร้อมกับพยักหน้าและยิ้มตอบกลับมา
และหลังจากนั้นไม่ห่างกันสักเท่าไหร่นัก วรรณวลีก็ต้องได้เห็นปฏิกิริยาเช่นเดียวกันจากแม่บ้านอีกคนที่โผล่มา แต่คราวนี้ดีหน่อยที่มีคนอธิบายแทน เฮ้อ! ถ้ารู้ว่าพศวัตจะให้มาทำงานนี้นะ เธอจะใส่เสื้อยืดกางเกงยีนมาก็พอ ไม่บ้าใส่ชุดสูทนี้มาเด็ดขาด
หลังจากเปลี่ยนชุดและมีการอธิบายเกี่ยวกับการทำงานจากหัวหน้าแม่บ้านแล้ว วรรณวลีก็ได้รับมอบหมายให้ไปทำความสะอาดห้องน้ำเป็นงานแรกพร้อมกับแม่บ้านอีกคน ซึ่งวรรณวลีก็ไม่ได้มีการเกี่ยงงอนแต่อย่างใด เพราะตอนอยู่เมืองนอกกับน้าสาวเธอทำจนชิน แม้ว่าการล้างห้องน้ำที่นี่อาจจะหนักกว่าก็ตามที เธอก็ยังทำงานอย่างแข็งขัน จนแม่บ้านรุ่นพี่ออกปากชมว่า หน้าไม่ให้แต่ใจรักจริงๆ หน้าตาท่าทางไม่ต่างกับคุณหนู แต่ทำงานแม่บ้านได้ดีเกินคาด ได้ยินแล้วเธอก็ยิ้มกว้างอย่างดีใจ
“เปรี้ยว”
“คะ”
เสียงขานรับดังมาจากห้องน้ำพนักงานหญิง ไม่นานร่างบางในชุดฟอร์มแม่บ้านของวรรณวลีก็โผล่ออกมาเฉพาะหน้า แต่พอเห็นคนที่ยืนอยู่หน้าประตูทางเข้าคิ้วเรียวสวยก็เลิกขึ้นอย่างสงสัยกอปรกับหัวหน้าแม่บ้านกวักมือเรียก เธอจึงยอมละจากงานที่ทำอยู่ เดินออกไปหาคนทั้งสองโดยที่ในมือยังถือแปรงขัดห้องน้ำติดมาด้วย
“มีอะไรคะป้า” เธอเลือกที่จะถามป้ามนแทนกชนุช ทั้งที่ในใจอยากรู้และสงสัยว่าเลขาของพศวัตมาทำอะไรที่นี่
“ป้าจะให้เอ็งตามคุณนุชขึ้นไปทำความสะอาดห้องของคุณคุณพตน่ะ”
“อ้าว ทำไมต้องเป็นเปรี้ยวด้วยล่ะคะ ไหนป้ามนบอกว่าคนที่จะขึ้นไปทำความสะอาดห้องของท่านประธานคือป้ามนคนเดียวเท่านั้นนี่คะ” แย้งด้วยสีหน้ายุ่งอย่างไม่เก็บอาการ ทำให้นางชนมนที่ไม่รู้อะไรรีบปรามลูกน้องคนใหม่อย่างเกรงๆ
“ก็คุณพตเรียกเอ็ง เอ็งก็ไปทำจะสงสัยทำไมเนี่ย”
“คือป้ามนทำความสะอาดไปแล้วรอบหนึ่งน่ะค่ะ แต่รู้สึกวันนี้ดูเหมือนฝุ่นที่ห้องจะเยอะผิดปกติ คุณพตก็เลยอยากให้ขึ้นไปทำความสะอาดอีกรอบน่ะค่ะ และคุณพตก็เจาะจงขอเป็นแม่บ้านคนใหม่สงสัยอยากจะดูฝีมือการทำงานมั้งคะ”
กชนุชรีบเอ่ยปากออกโรงช่วยหัวหน้าแม่บ้านพร้อมกับทอดสายตามองวรรณวลีอย่างขอร้อง เพราะไม่งั้นเธอคงไม่ได้ไปไหน คงได้วิ่งตามแม่บ้านกิตติมศักดิ์ให้ขึ้นไปทำความสะอาดห้องของเจ้านายที่ไม่ว่าจะดูซอกไหนมุมไหนก็สะอาดสะอ้านดีไร้ที่ติ
“แล้วไม่ไปได้ไหมคะ”
“ไม่ได้! ไปเลยอย่าเรื่องมาก อยากตกงานตั้งแต่วันแรกที่ได้งานทำหรือไงกันหือ” เป็นนางชนมนที่โวยวายเสียงดังอย่างเริ่มจะไม่พอใจแม่บ้านสาวคนใหม่
“แต่เปรี้ยวยังทำงานตรงนี้ไม่เสร็จเลยนะคะป้า” ไม่วายที่จะหาเรื่องแย้งอีก
“ไม่ต้องมาอ้างโน่นอ้างนี่ เดี๋ยวตรงนี้ป้าทำแทนเอง เอ็งตามคุณนุชไปได้แล้ว ขืนอยู่นานกว่านี้คุณพตได้โมโหเอา ตกงานไม่รู้ด้วยนะ”
บอกพลางเดินเข้าไปแย่งแปรงขัดห้องน้ำจากมือบางมาถือเอาไว้ จากนั้นก็ดันหลังลูกน้องคนใหม่ให้เดินตามเลขาของท่านประธานไป
“แล้วอุปกรณ์ล่ะคะป้า”
“ป้าให้คนเอาขึ้นไปไว้ให้แล้วล่ะ ไปๆๆๆ” โบกไม้โบกมือไล่ด้วยท่าทีรำคาญ
“ค่า…”
รับเสียงยานคาง แล้วเดินกระฟัดกระเฟียดตามหลังกชนุชไปอย่างไม่ค่อยจะพอใจนัก ซึ่งกชนุชเห็นแล้วก็ได้แต่อมยิ้มขำให้กับคนทั้งคู่ ไม่ว่าจะเป็นเจ้านายของเธอที่พอได้แกล้งวรรณวลีไปแล้ว ก็ใช่ว่าตัวเองจะมีสมาธิทำงานเห็นร่ำๆ จะลงมาแผนกแม่บ้านตั้งหลายครั้ง อยากรู้ว่าคนที่ตัวเองเอามาปล่อยให้เป็นแม่บ้านเป็นยังไงบ้าง สุดท้ายทนไม่ไหวก็ออกอุบายตื้นๆ ให้เธอมาตามวรรณวลีขึ้นไปพบจนได้
“เกินคาดนะคะ พี่ไม่คิดว่าเปรี้ยวจะยอมทำงานในตำแหน่งแม่บ้านได้แบบมืออาชีพ ป้ามนยังแอบชมเลยนะคะว่าเปรี้ยวทำงานได้ดีได้คล่องแคล่วผิดกับหน้าตาที่ดูเป็นคุณหนู”
กชนุชเอ่ยขึ้นเมื่อทั้งสองเดินเข้ามาในลิฟต์ พร้อมกับมองพิจารณาวรรณวลีที่อยู่ในชุดฟอร์มแม่บ้านอย่างชื่นชม แม้หน้าตาที่ถูกแต่งแต้มเอาไว้ด้วยเครื่องสำอางเพียงบางเบาเมื่อเช้านั้นจะถูกลบเลือนหายไปจนหมด แต่แม่บ้านสาวคนนี้ก็ยังสวยใสชวนมอง
“ก็ตอนเรียนอยู่อังกฤษเปรี้ยวทำงานพวกนี้ที่ร้านอาหารของคุณน้าเกือบทุกวันนี่คะ แม้จะไม่เก่งเหมือนพวกพี่ๆ เขาแต่ก็สามารถลบคำสบประมาทของใครบางคนได้ล่ะค่ะ”
เมื่อพูดถึงใครบางคนวรรณวลีก็ออกอาการฉุนกึก ทำเสียงหึในลำคอ เขาคงอยากจะลองทดสอบฝีมือการเป็นแม่บ้านของเธอล่ะสิถึงได้เรียกขึ้นมาทำความสะอาดห้องในเวลานี้ ได้เลยจะเอาให้พูดไม่ออกกันเลยทีเดียว
“อย่าว่าแต่ใครบางคนเลยค่ะ พี่เองยังคาดไม่ถึงเลยตอนแรกที่ได้ยินจากคุณพตว่าน้องเปรี้ยวจะมาเป็นแม่บ้านพี่ยังอดเป็นห่วงไม่ได้ แต่พอได้เห็นกับตาเชื่อแล้วล่ะค่ะว่าน้องเปรี้ยวทำได้เก่งที่สุด ไม่เหมือนบางคนเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อรอชี้นิ้วสั่งอย่างเดียว”
ดาวโหลด E-book ได้ที่เวบ
- MEB
- Ebook
- hytexts
แม่บ้านกิตติมศักดิ์
ร่างท้วมในชุดแม่บ้านอ้าปากหวอมองหน้าพศวัตกับพนักงานทำความสะอาดคนใหม่ตาปริบๆ อย่างไม่อยากจะเชื่อว่าสาวสวยในชุดสูทดูราคาแพง แถมหน้าตาผิวพรรณก็ขาวใสนวลเนียนดูผู้ดี๊ผู้ดีคนนี้นี่นะจะมาทำงานในตำแหน่งแม่บ้าน ล้อเล่นหรือเปล่า
“เอ่อ…คุณพตคะ คุณพตแน่ใจนะคะว่าเธอคนนี้มาสมัครเป็นแม่บ้านจริงๆ น่ะค่ะ เพราะดูจากการแต่งตัวแล้ว…”
นางชนมนหรือคนในบริษัทต่างรู้ดีในชื่อ ‘ป้ามน’ หัวหน้าแม่บ้านกวาดสายตามองการแต่งตัวของวรรณวลีอีกครั้งอย่างไม่แน่ใจ
“จริงครับป้า เปรี้ยวเป็นลูกสาวของเพื่อนคุณ…อุ๊บ!” มือบางยกขึ้นปิดปากของพศวัตอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ดึงร่างสูงให้หลบไป อย่างกลัวว่าอีกฝ่ายจะบอกฐานะที่แท้จริงกับป้าหัวหน้าแม่บ้าน ซึ่งมันเป็นสิ่งที่เธอไม่ต้องการเพราะไม่อยากได้รับข้อยกเว้นหรือการปฏิบัติตัวที่พิเศษแตกต่างไปจากแม่บ้านคนอื่นๆ
“เปรี้ยวเป็นลูกสาวคนสวนของเพื่อนคุณพ่อของคุณพตน่ะค่ะ และเสื้อผ้าที่ใส่มาวันนี้ลูกสาวเจ้านายของพ่อเขายกให้มาอีกที เปรี้ยวใส่แล้วมันดูดีมากๆ เลยหรือคะป้า” หญิงสาวถามพลางทำท่าขัดเขิน ทำเอาพศวัตที่ยืนกอดอกมองต้องก้มหน้าซ่อนยิ้ม
“ก็ดูดีจนป้าไม่คิดว่าจะมาเป็นแม่บ้านนั่นแหละ”
“แหม…ป้าพูดอย่างนี้เปรี้ยวดีใจแย่เลยสิคะ แต่ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ เห็นอย่างนี้แต่เปรี้ยวทำงานบ้านเก่งพอๆ กับหน้าตาอย่าได้มาดูถูกกันเชียวนะคะ” พูดติดตลกพลางยืดอกอย่างภูมิใจนำเสนอตัวเองสุดๆ โดยลืมไปแล้วว่าก่อนหน้านั้นตัวเองไม่ได้เต็มใจจะมาทำตำแหน่งนี้เลยสักนิด
“เอาเป็นว่าป้าจะขอดูผลงานมากกว่าคำพูดก็แล้วกันนะ”
“ได้เลยค่ะ แต่ก่อนอื่นเปรี้ยวขอคุยกับคุณพตนิดหนึ่งนะคะป้า”
ว่าแล้วเธอก็หันไปลากร่างสูงออกจากห้องพักแม่บ้าน และเมื่อเดินห่างออกมาพอสมควรจึงปล่อยแข็งแรงนั้นพร้อมกับหมุนตัวมาเอ่ยปากตักเตือนชายหนุ่มเกี่ยวกับเรื่องฐานะที่แท้จริงของเธอ
“คุณเกือบหลุดปากเรื่องฉันไปแล้วนะ ขอร้องว่าอย่าบอกว่าฉันเป็นใคร ไม่อย่างนั้นจากที่จะได้ทำงานอย่างที่คุณต้องการ ได้กลายเป็นคุณนายไม่มีใครกล้าใช้งานฉันแน่ เข้าใจไหมคะท่านประธาน”
แม้ท้ายประโยคจะออกแนวประชดประชัน แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้พศวัตรู้สึกอะไร ชายหนุ่มยังยืนกอดอกฟังพร้อมกับพยักหน้ายิ้มๆ อยู่ตลอดเวลา
“อ้อ! อีกอย่างอยู่ต่อหน้าคนอื่นกรุณาอย่าได้มาเรียกหรือพูดคุยอย่างสนิทสนมเด็ดขาด”
“รับทราบครับผม” รับคำพร้อมกับท่าตะเบ๊ะด้วยสีหน้ายียวน
“ตาแก่กวนประสาท”
บ่นก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไปที่ห้องพักแม่บ้านอีกครั้ง โดยมีร่างสูงของพศวัตเดินตามมาไม่ห่าง และพอมาถึงวรรณวลีก็ไม่ลืมที่จะปั้นสีหน้าให้ยิ้มแย้มแจ่มใส
“เปรี้ยวพร้อมเริ่มงานแล้วค่ะป้า”
“ยังไงฝากด้วยแล้วกันนะครับป้า ผมคงต้องไปทำงานก่อนล่ะ”
“คุณพตไม่ต้องห่วงนะคะ เดี๋ยวป้าดูแลและสอนงานให้เอง”
พศวัตพยักหน้ารับพลางหันไปส่งยิ้มให้วรรณวลีเล็กน้อย จากนั้นจึงหมุนตัวเดินออกจากห้องไป แต่พอถึงหน้าประตูพศวัตก็ยังไม่วายที่จะเอี้ยวตัวกลับมามองหญิงสาวอีกครั้งอย่างเป็นห่วง แม้เธอจะอวดเก่งว่าทำงานนี้ได้สบายๆ แต่นั่นอาจจะแค่พูดเพื่อเอาชนะเขาเท่านั้น ยิ่งคิดก็ยิ่งเป็นห่วง แต่เอาเถอะมันก็ไม่แน่เหมือนกันล่ะนะ เพราะวรรณวลีที่เขารู้จักไม่ใช่พวกคุณหนูจ๋านี่นา คิดได้อย่างนั้นร่างสูงจึงเดินต่อไป
“ยังไงเปรี้ยวก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะป้า ใช้งานได้เต็มที่เลยนะจ๊ะ”
วรรณวลีบอกเสียงหนักแน่นเมื่อเห็นว่าพศวัตเดินพ้นสายตาไป
“ของมันแน่อยู่แล้ว เดี๋ยวรออยู่นี่นะป้าจะไปเอาชุดฟอร์มมาให้เปลี่ยน เราจะได้เริ่มงานกันเลย”
“ค่ะ”
รับคำก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ไม้ยาวสีขาว จากนั้นก็กวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องที่ค่อนข้างกว้างถึงอย่างนั้นมันก็เต็มไปด้วยอุปกรณ์ทำความสะอาดและตู้ล็อกเกอร์เก็บของของบรรดาแม่บ้าน
“อุ๊ย!” เสียงอุทานคล้ายกับตกใจ ทำให้วรรณวลีที่นั่งคิดอะไรเพลินๆ หันไปมองหญิงวัยกลางคนในชุดฟอร์มแม่บ้านคนหนึ่งแล้วรีบลุกขึ้นทักทายพร้อมกับแนะนำตัวเองด้วยรอยยิ้มสดใส
“สวัสดีค่ะ เปรี้ยวเป็นแม่บ้านคนใหม่ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” เพียงเท่านั้นท่าทีออกจะเกร็งๆ ของแม่บ้านคนนั้นก็ดูจะผ่อนคลายลงพร้อมกับพยักหน้าและยิ้มตอบกลับมา
และหลังจากนั้นไม่ห่างกันสักเท่าไหร่นัก วรรณวลีก็ต้องได้เห็นปฏิกิริยาเช่นเดียวกันจากแม่บ้านอีกคนที่โผล่มา แต่คราวนี้ดีหน่อยที่มีคนอธิบายแทน เฮ้อ! ถ้ารู้ว่าพศวัตจะให้มาทำงานนี้นะ เธอจะใส่เสื้อยืดกางเกงยีนมาก็พอ ไม่บ้าใส่ชุดสูทนี้มาเด็ดขาด
หลังจากเปลี่ยนชุดและมีการอธิบายเกี่ยวกับการทำงานจากหัวหน้าแม่บ้านแล้ว วรรณวลีก็ได้รับมอบหมายให้ไปทำความสะอาดห้องน้ำเป็นงานแรกพร้อมกับแม่บ้านอีกคน ซึ่งวรรณวลีก็ไม่ได้มีการเกี่ยงงอนแต่อย่างใด เพราะตอนอยู่เมืองนอกกับน้าสาวเธอทำจนชิน แม้ว่าการล้างห้องน้ำที่นี่อาจจะหนักกว่าก็ตามที เธอก็ยังทำงานอย่างแข็งขัน จนแม่บ้านรุ่นพี่ออกปากชมว่า หน้าไม่ให้แต่ใจรักจริงๆ หน้าตาท่าทางไม่ต่างกับคุณหนู แต่ทำงานแม่บ้านได้ดีเกินคาด ได้ยินแล้วเธอก็ยิ้มกว้างอย่างดีใจ
“เปรี้ยว”
“คะ”
เสียงขานรับดังมาจากห้องน้ำพนักงานหญิง ไม่นานร่างบางในชุดฟอร์มแม่บ้านของวรรณวลีก็โผล่ออกมาเฉพาะหน้า แต่พอเห็นคนที่ยืนอยู่หน้าประตูทางเข้าคิ้วเรียวสวยก็เลิกขึ้นอย่างสงสัยกอปรกับหัวหน้าแม่บ้านกวักมือเรียก เธอจึงยอมละจากงานที่ทำอยู่ เดินออกไปหาคนทั้งสองโดยที่ในมือยังถือแปรงขัดห้องน้ำติดมาด้วย
“มีอะไรคะป้า” เธอเลือกที่จะถามป้ามนแทนกชนุช ทั้งที่ในใจอยากรู้และสงสัยว่าเลขาของพศวัตมาทำอะไรที่นี่
“ป้าจะให้เอ็งตามคุณนุชขึ้นไปทำความสะอาดห้องของคุณคุณพตน่ะ”
“อ้าว ทำไมต้องเป็นเปรี้ยวด้วยล่ะคะ ไหนป้ามนบอกว่าคนที่จะขึ้นไปทำความสะอาดห้องของท่านประธานคือป้ามนคนเดียวเท่านั้นนี่คะ” แย้งด้วยสีหน้ายุ่งอย่างไม่เก็บอาการ ทำให้นางชนมนที่ไม่รู้อะไรรีบปรามลูกน้องคนใหม่อย่างเกรงๆ
“ก็คุณพตเรียกเอ็ง เอ็งก็ไปทำจะสงสัยทำไมเนี่ย”
“คือป้ามนทำความสะอาดไปแล้วรอบหนึ่งน่ะค่ะ แต่รู้สึกวันนี้ดูเหมือนฝุ่นที่ห้องจะเยอะผิดปกติ คุณพตก็เลยอยากให้ขึ้นไปทำความสะอาดอีกรอบน่ะค่ะ และคุณพตก็เจาะจงขอเป็นแม่บ้านคนใหม่สงสัยอยากจะดูฝีมือการทำงานมั้งคะ”
กชนุชรีบเอ่ยปากออกโรงช่วยหัวหน้าแม่บ้านพร้อมกับทอดสายตามองวรรณวลีอย่างขอร้อง เพราะไม่งั้นเธอคงไม่ได้ไปไหน คงได้วิ่งตามแม่บ้านกิตติมศักดิ์ให้ขึ้นไปทำความสะอาดห้องของเจ้านายที่ไม่ว่าจะดูซอกไหนมุมไหนก็สะอาดสะอ้านดีไร้ที่ติ
“แล้วไม่ไปได้ไหมคะ”
“ไม่ได้! ไปเลยอย่าเรื่องมาก อยากตกงานตั้งแต่วันแรกที่ได้งานทำหรือไงกันหือ” เป็นนางชนมนที่โวยวายเสียงดังอย่างเริ่มจะไม่พอใจแม่บ้านสาวคนใหม่
“แต่เปรี้ยวยังทำงานตรงนี้ไม่เสร็จเลยนะคะป้า” ไม่วายที่จะหาเรื่องแย้งอีก
“ไม่ต้องมาอ้างโน่นอ้างนี่ เดี๋ยวตรงนี้ป้าทำแทนเอง เอ็งตามคุณนุชไปได้แล้ว ขืนอยู่นานกว่านี้คุณพตได้โมโหเอา ตกงานไม่รู้ด้วยนะ”
บอกพลางเดินเข้าไปแย่งแปรงขัดห้องน้ำจากมือบางมาถือเอาไว้ จากนั้นก็ดันหลังลูกน้องคนใหม่ให้เดินตามเลขาของท่านประธานไป
“แล้วอุปกรณ์ล่ะคะป้า”
“ป้าให้คนเอาขึ้นไปไว้ให้แล้วล่ะ ไปๆๆๆ” โบกไม้โบกมือไล่ด้วยท่าทีรำคาญ
“ค่า…”
รับเสียงยานคาง แล้วเดินกระฟัดกระเฟียดตามหลังกชนุชไปอย่างไม่ค่อยจะพอใจนัก ซึ่งกชนุชเห็นแล้วก็ได้แต่อมยิ้มขำให้กับคนทั้งคู่ ไม่ว่าจะเป็นเจ้านายของเธอที่พอได้แกล้งวรรณวลีไปแล้ว ก็ใช่ว่าตัวเองจะมีสมาธิทำงานเห็นร่ำๆ จะลงมาแผนกแม่บ้านตั้งหลายครั้ง อยากรู้ว่าคนที่ตัวเองเอามาปล่อยให้เป็นแม่บ้านเป็นยังไงบ้าง สุดท้ายทนไม่ไหวก็ออกอุบายตื้นๆ ให้เธอมาตามวรรณวลีขึ้นไปพบจนได้
“เกินคาดนะคะ พี่ไม่คิดว่าเปรี้ยวจะยอมทำงานในตำแหน่งแม่บ้านได้แบบมืออาชีพ ป้ามนยังแอบชมเลยนะคะว่าเปรี้ยวทำงานได้ดีได้คล่องแคล่วผิดกับหน้าตาที่ดูเป็นคุณหนู”
กชนุชเอ่ยขึ้นเมื่อทั้งสองเดินเข้ามาในลิฟต์ พร้อมกับมองพิจารณาวรรณวลีที่อยู่ในชุดฟอร์มแม่บ้านอย่างชื่นชม แม้หน้าตาที่ถูกแต่งแต้มเอาไว้ด้วยเครื่องสำอางเพียงบางเบาเมื่อเช้านั้นจะถูกลบเลือนหายไปจนหมด แต่แม่บ้านสาวคนนี้ก็ยังสวยใสชวนมอง
“ก็ตอนเรียนอยู่อังกฤษเปรี้ยวทำงานพวกนี้ที่ร้านอาหารของคุณน้าเกือบทุกวันนี่คะ แม้จะไม่เก่งเหมือนพวกพี่ๆ เขาแต่ก็สามารถลบคำสบประมาทของใครบางคนได้ล่ะค่ะ”
เมื่อพูดถึงใครบางคนวรรณวลีก็ออกอาการฉุนกึก ทำเสียงหึในลำคอ เขาคงอยากจะลองทดสอบฝีมือการเป็นแม่บ้านของเธอล่ะสิถึงได้เรียกขึ้นมาทำความสะอาดห้องในเวลานี้ ได้เลยจะเอาให้พูดไม่ออกกันเลยทีเดียว
“อย่าว่าแต่ใครบางคนเลยค่ะ พี่เองยังคาดไม่ถึงเลยตอนแรกที่ได้ยินจากคุณพตว่าน้องเปรี้ยวจะมาเป็นแม่บ้านพี่ยังอดเป็นห่วงไม่ได้ แต่พอได้เห็นกับตาเชื่อแล้วล่ะค่ะว่าน้องเปรี้ยวทำได้เก่งที่สุด ไม่เหมือนบางคนเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อรอชี้นิ้วสั่งอย่างเดียว”
ดาวโหลด E-book ได้ที่เวบ
- MEB
- Ebook
- hytexts
เกศมณี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 ก.ค. 2559, 22:38:04 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 ก.ค. 2559, 22:38:04 น.
จำนวนการเข้าชม : 1237
| << ตอนที่ 3 ออกอาการ 100% | ตอนที่ 5 แม่บ้านกิตติมศักดิ์ 100% >> |
ปลาวาฬสีน้ำเงิน 7 ก.ค. 2559, 23:21:42 น.
อ้าว ตอนที่ 4 หายไปไหนเอ่ย ..... ข้ามไปเลย อ่านแล้วไม่ต่อเนื่อง
อ้าว ตอนที่ 4 หายไปไหนเอ่ย ..... ข้ามไปเลย อ่านแล้วไม่ต่อเนื่อง