ม่านนทีปรารถนา
เมื่อโพไซดอนเทพเจ้าแห่งท้องทะเล ก่อเรื่องวิวาทกับอพอลโลจนถูกอัปเปหิลงมาอยู่ในร่างมนุษย์ในดินแดนที่เขาแสนเกลียดชัง พร้อมกับโดนริบพลังไปเสียกว่าครึ่ง ทางเดียวที่จะกลับคืนสู่โอลิมปัสและได้พลังทั้งหมดกลับมา เขาจะต้องร่วมมือกับอพอลโลทำภารกิจบางอย่างให้สำเร็จ
เรื่องคงไม่ยากนักถ้ารู้ว่าภารกิจนั้นคืออะไร แต่นี่เขาไม่รู้อะไรสักอย่างต้องคำตอบด้วยตัวเอง เปรียบไปก็เหมือนกับงมเข็มในมหาสมุทร ซ้ำอพอลโลยังไม่ตั้งใจคิดจะช่วยเสียอีก งานนี้ราชันแห่งท้องทะเลจะทำสำเร็จหรือไม่ เพราะจู่ๆ ก็มีตัวแปรหน้าใสผู้มีลมหายใจแห่งท้องทะเลติดกาย มาปรากฏในภารกิจครั้งนี้ด้วย
มาร่วมติดตามลุ้นกันได้ใน "ม่านนทีปรารถนา" ค่ะ
เรื่องคงไม่ยากนักถ้ารู้ว่าภารกิจนั้นคืออะไร แต่นี่เขาไม่รู้อะไรสักอย่างต้องคำตอบด้วยตัวเอง เปรียบไปก็เหมือนกับงมเข็มในมหาสมุทร ซ้ำอพอลโลยังไม่ตั้งใจคิดจะช่วยเสียอีก งานนี้ราชันแห่งท้องทะเลจะทำสำเร็จหรือไม่ เพราะจู่ๆ ก็มีตัวแปรหน้าใสผู้มีลมหายใจแห่งท้องทะเลติดกาย มาปรากฏในภารกิจครั้งนี้ด้วย
มาร่วมติดตามลุ้นกันได้ใน "ม่านนทีปรารถนา" ค่ะ
Tags: โพไซดอน เทพเจ้ากรีก รักหวาน ฟิน
ตอน: เดินทาง
“นี่ไม่คิดจะบอกกล่าวพ่อสักหน่อยเลยหรือว่ากำลังจะไปไหน” เสียงทุ้มเจืออารมณ์ขุ่นมัวเอ่ยถามมาจากด้านหลัง ทำให้กันธิชาที่กำลังก้มๆ เงยๆ หยิบเสื้อผ้าและของใช้จำเป็นส่วนตัวใส่กระเป๋าเป้ใบใหญ่ต้องละมือแล้วหันกลับมามอง
“
อ้าว พ่อกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” เสียงใสๆ ของหญิงสาวเอ่ยถามพร้อมกับรอยยิ้มที่เจืออยู่ในใบหน้าซึ่งถ่ายทอดมาจากผู้เป็นบิดาเกินครึ่ง มีเพียงจมูกโด่งเล็กแต่รั้นปลายกับริมฝีปากบางเฉียบเท่านั้นที่ได้รับการถ่ายทอดมาจากมารดา นอกเหนือจากนั้นทั้งเรือนผมหยักศก หน้าผากเกลี้ยงเกลา คิ้วเข้ม ดวงตากลมโตสีน้ำตาล และผิวสีน้ำผึ้งล้วนเป็นสิ่งที่ได้รับมาจากคนเป็นพ่อทั้งหมด
“อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง พ่อถามว่าแกจะไปไหน ยายแอล” กวีเอ่ยเสียงเข้มถามลูกสาวอีกครั้ง เพราะรู้ดีว่าคนตรงหน้านี้เก่งนักเรื่องที่จะเบี่ยงเบนบทสนทนาจากเรื่องนี้ให้กลายเป็นเรื่องนั้นได้
“แอลจะไปกรีซค่ะพ่อ” ถึงตอนนี้แอลหรือกันธิชาก็ยังคงมีรอยยิ้มประดับอยู่ในดวงหน้า
“ไปกรีซ สั้นๆ ง่ายๆ แค่นี้น่ะหรือที่แกคิดจะบอกพ่อ ทำไมไม่รอให้ไปถึงกรีซเสียก่อนล่ะแล้วค่อยโทรมาบอกกัน นี่เห็นพ่อเป็นอะไรไปแล้ว เป็นหัวหลักหัวตอหรือไง จะไปไหน จะทำอะไรถึงไม่คิดจะบอกกันสักคำ”
“โธ่ พ่อ แอลไม่เคยเห็นพ่อเป็นหักหลักหัวตอนะ แต่แอลเห็นว่าพ่อกำลังยุ่ง เลยไม่อยากรบกวนต่างหาก” กันธิชากำลังหาทางหลบเลี่ยงการปะทะคารมกับคนเป็นพ่อ เพราะรู้ดีว่าหากพ่อรู้ว่าเธอจะไปหามารดาที่กรีซ พ่อจะต้องไม่ชอบใจและโกรธมากอย่างแน่นอน แต่เธอก็เชื่อมั่นในคารมของตนเองว่าจะสามารถเอาตัวรอดจากสถานการณ์นี้ไปได้
“ยุ่งแค่ไหนพ่อก็มีเวลาคุยกับลูกได้เสมอ”
“ถ้าอย่างนั้นคุยตอนนี้เลยนะพ่อนะ” กันธิชายิ้มหวานประจบคนเป็นพ่อ แม้ว่าพ่อของเธอจะเจ้าชู้ มีผู้หญิงมากหน้าหลายตา จนกระทั่งแม่ทนไม่ไหวต้องขอหย่าขาดไปเมื่อร่วมยี่สิบปีก่อน แต่พ่อก็ยังให้ความสำคัญกับลูกมาเป็นที่หนึ่ง พ่อไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนเข้ามาบ้าน เข้ามาแทนที่แม่ เธอจึงยอมรับในสิ่งที่พ่อเป็นได้ แต่พี่สาวของเธอ แอฟ กานต์ทิวา รายนั้นเคยบอกกับเสมอว่า หากวันไหนพ่อพาผู้หญิงคนใหม่เข้ามาในบ้านแล้วมาทำหน้าที่แทนแม่ มาทับรอยของแม่ วันนั้นพี่สาวจะไม่ยอมแน่นอน
“อย่ามาทำประจบพ่อ แล้วนี่ยังไงการงานน่ะไม่ทำแล้วหรือ ถึงได้หอบผ้าหอบผ่อนใส่กระเป๋าใบโตเท่าบ้านแบบนี้” กวีพูดพลางเดินมานั่งที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของลูก
“แอลลาออกแล้ว”
“ลาออก นี่ลาออกมากี่ที่แล้วแอล” กวีขมวดคิ้วมุ่นเมื่อได้ฟังคำตอบของลูก
“ก็แอลไม่มีความสุขที่จะทำงานที่นั่นแล้ว แอลเลยไม่อยากฝืนทำต่อ”
“เหตุผลแค่นี้น่ะหรือถึงกับต้องลาออก ไม่ไหวเลย ทำไมไม่อดทนให้มากกว่านี้ นี่ถ้าพ่อไม่ได้มีธุรกิจเป็นของตัวเอง เป็นแค่ตาลุงแก่จนๆ คนหนึ่ง แกไม่ต้องอดมื้อกินมื้อหรอกหรือที่ เที่ยวลาออกจากงานง่ายๆ แบบนี้ อ้อ แล้วไหนว่าเจ้านายของแกใจดีนักไง ทำไมล่ะ ตอนนี้เขาไม่ใจดีแล้วหรือถึงได้ลาออก”
คำว่าเจ้านายสะกิดหัวใจของกันธิชาอย่างจัง ทำให้เธออึ้งไปนิดหนึ่ง แต่ก็ยังสามารถพูดจากับพ่อได้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“คุณตาณเขาก็ดีนั่นแหละพ่อ แต่แอลเบื่อเองแหละ พ่อไม่ต้องห่วงนะ แอลพอมีเงินเก็บอยู่บ้างยังไงคงไม่อดตายง่ายๆ อีกอย่างแอลกินง่ายอยู่ง่ายแค่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป หรือปลากระป๋องแอลก็กินได้” กันธิชาพูดติดตลกเดินมาทรุดกายนั่งขัดสมาธิลงตรงหน้าบิดา แล้วเงยหน้ามองคนเป็นพ่อตาแป๋วเหมือนตอนเด็กๆ ไม่มีผิด นั่นทำให้คนเป็นพ่อที่ก่อนหน้านี้เสียงเขียวเพราะโกรธที่เธอไม่ยอมบอกเรื่องจะเดินทางไปกรีซ ตอนนี้เหมือนจะอารมณ์เย็นลงแล้ว เพราะน้ำเสียงไม่ได้เข้มเหมือนเดิม
“แล้วนี่ยังไง จะไปพักอยู่กับแม่หรือไง”
“ค่ะ แอลก็จะไปพักอยู่กับแม่นั่นแหละ แล้วจะไปหาข้อมูลเขียนหนังสือด้วย”
“แล้ว เอ่อ “ อาการอ้ำอึ้งของพ่อนั้นกันธิชาเข้าใจความหมายดี จึงเอ่ยออกมาเสียเอง
“แม่ก็สบายดี พ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะ”
“พ่อไม่ได้ถามถึงแม่แกสักหน่อย จะถามถึงยายอีฟต่างหาก” กวีเอ่ยถึงลูกสาวคนเล็กที่ติดตามไปอยู่กับแม่หลังเขาหย่าขาดจากกันตา
“อีฟสบายดีค่ะพ่อ นี่อีฟก็เป็นคนโทรมาหาแอลเองนะว่าอยากให้ไปกรีซ ไปเที่ยวหาแม่บ้าง”
“ตกลงว่า ยังไงแกก็จะไปให้ได้ใช่ไหม ต่อให้พ่อห้ามแกก็คงไม่ฟังสินะ” กวีถามลูกสาวอีกครั้ง
กันธิชาพยักหน้าถี่ๆ ตอบคำถามของคนเป็นพ่อ พร้อมกับที่ส่งรอยยิ้มกว้าง “ก็แอลจองตั๋วเครื่องบินไปแล้ว จองโรงแรมแล้ว อีกอย่างจะเดินทางพรุ่งนี้แล้วด้วยพ่อ ขืนยกเลิกตอนนี้เสียดายเงินแย่เลย”
“เฮ้อ ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจแก ยังไงไปถึงแล้วก็โทรมาบอกด้วย พรุ่งนี้พ่อคงไม่ได้ไปส่งเพราะติดงานเลี้ยงลูกค้า”
แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าทุกครั้งคำว่างานเลี้ยงกับลูกค้านั้น มักจะพ่วงด้วยหญิงสาวหน้าตาสะสวยที่ตามมาคอยปรนนิบัติพัดวีพ่อ แต่เธอก็ไม่เคยเก็บเอามาเป็นอารมณ์โกรธเคืองผู้ให้กำเนิด ด้วยคิดมาเสมอว่าหากความรักมันจบลงก็ไม่สมควรที่จะยื้อต่อไปให้เป็นความทุกข์ทรมานของทั้งสองฝ่าย เช่นเดียวกับความรักของบิดามารดา เมื่อมันหมดลงและต่างฝ่ายต่างเลือกที่จะหย่าขาดจากกัน เธอก็ยอมรับรู้และเข้าใจเหตุผลของทั้งสอง
“แอลลาพ่อตรงนี้เลยนะคะ” หญิงสาวกล่าวพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง
“โชคดีนะลูก” กวีกล่าวอวยพรให้ลูกสาวคนกลาง พลางเอื้อมมือไปลูบศีรษะทุยได้รูปสวยของลูกสาว
กันธิชาก้มลงกราบแทบตักบิดา ณ เวลานั้นหญิงสาวไม่มีโอกาสได้รู้เลยว่า การเดินทางไปประเทศกรีซในครั้งนี้ จะทำให้ ชีวิตของเธอเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล
“
อ้าว พ่อกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” เสียงใสๆ ของหญิงสาวเอ่ยถามพร้อมกับรอยยิ้มที่เจืออยู่ในใบหน้าซึ่งถ่ายทอดมาจากผู้เป็นบิดาเกินครึ่ง มีเพียงจมูกโด่งเล็กแต่รั้นปลายกับริมฝีปากบางเฉียบเท่านั้นที่ได้รับการถ่ายทอดมาจากมารดา นอกเหนือจากนั้นทั้งเรือนผมหยักศก หน้าผากเกลี้ยงเกลา คิ้วเข้ม ดวงตากลมโตสีน้ำตาล และผิวสีน้ำผึ้งล้วนเป็นสิ่งที่ได้รับมาจากคนเป็นพ่อทั้งหมด
“อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง พ่อถามว่าแกจะไปไหน ยายแอล” กวีเอ่ยเสียงเข้มถามลูกสาวอีกครั้ง เพราะรู้ดีว่าคนตรงหน้านี้เก่งนักเรื่องที่จะเบี่ยงเบนบทสนทนาจากเรื่องนี้ให้กลายเป็นเรื่องนั้นได้
“แอลจะไปกรีซค่ะพ่อ” ถึงตอนนี้แอลหรือกันธิชาก็ยังคงมีรอยยิ้มประดับอยู่ในดวงหน้า
“ไปกรีซ สั้นๆ ง่ายๆ แค่นี้น่ะหรือที่แกคิดจะบอกพ่อ ทำไมไม่รอให้ไปถึงกรีซเสียก่อนล่ะแล้วค่อยโทรมาบอกกัน นี่เห็นพ่อเป็นอะไรไปแล้ว เป็นหัวหลักหัวตอหรือไง จะไปไหน จะทำอะไรถึงไม่คิดจะบอกกันสักคำ”
“โธ่ พ่อ แอลไม่เคยเห็นพ่อเป็นหักหลักหัวตอนะ แต่แอลเห็นว่าพ่อกำลังยุ่ง เลยไม่อยากรบกวนต่างหาก” กันธิชากำลังหาทางหลบเลี่ยงการปะทะคารมกับคนเป็นพ่อ เพราะรู้ดีว่าหากพ่อรู้ว่าเธอจะไปหามารดาที่กรีซ พ่อจะต้องไม่ชอบใจและโกรธมากอย่างแน่นอน แต่เธอก็เชื่อมั่นในคารมของตนเองว่าจะสามารถเอาตัวรอดจากสถานการณ์นี้ไปได้
“ยุ่งแค่ไหนพ่อก็มีเวลาคุยกับลูกได้เสมอ”
“ถ้าอย่างนั้นคุยตอนนี้เลยนะพ่อนะ” กันธิชายิ้มหวานประจบคนเป็นพ่อ แม้ว่าพ่อของเธอจะเจ้าชู้ มีผู้หญิงมากหน้าหลายตา จนกระทั่งแม่ทนไม่ไหวต้องขอหย่าขาดไปเมื่อร่วมยี่สิบปีก่อน แต่พ่อก็ยังให้ความสำคัญกับลูกมาเป็นที่หนึ่ง พ่อไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนเข้ามาบ้าน เข้ามาแทนที่แม่ เธอจึงยอมรับในสิ่งที่พ่อเป็นได้ แต่พี่สาวของเธอ แอฟ กานต์ทิวา รายนั้นเคยบอกกับเสมอว่า หากวันไหนพ่อพาผู้หญิงคนใหม่เข้ามาในบ้านแล้วมาทำหน้าที่แทนแม่ มาทับรอยของแม่ วันนั้นพี่สาวจะไม่ยอมแน่นอน
“อย่ามาทำประจบพ่อ แล้วนี่ยังไงการงานน่ะไม่ทำแล้วหรือ ถึงได้หอบผ้าหอบผ่อนใส่กระเป๋าใบโตเท่าบ้านแบบนี้” กวีพูดพลางเดินมานั่งที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของลูก
“แอลลาออกแล้ว”
“ลาออก นี่ลาออกมากี่ที่แล้วแอล” กวีขมวดคิ้วมุ่นเมื่อได้ฟังคำตอบของลูก
“ก็แอลไม่มีความสุขที่จะทำงานที่นั่นแล้ว แอลเลยไม่อยากฝืนทำต่อ”
“เหตุผลแค่นี้น่ะหรือถึงกับต้องลาออก ไม่ไหวเลย ทำไมไม่อดทนให้มากกว่านี้ นี่ถ้าพ่อไม่ได้มีธุรกิจเป็นของตัวเอง เป็นแค่ตาลุงแก่จนๆ คนหนึ่ง แกไม่ต้องอดมื้อกินมื้อหรอกหรือที่ เที่ยวลาออกจากงานง่ายๆ แบบนี้ อ้อ แล้วไหนว่าเจ้านายของแกใจดีนักไง ทำไมล่ะ ตอนนี้เขาไม่ใจดีแล้วหรือถึงได้ลาออก”
คำว่าเจ้านายสะกิดหัวใจของกันธิชาอย่างจัง ทำให้เธออึ้งไปนิดหนึ่ง แต่ก็ยังสามารถพูดจากับพ่อได้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“คุณตาณเขาก็ดีนั่นแหละพ่อ แต่แอลเบื่อเองแหละ พ่อไม่ต้องห่วงนะ แอลพอมีเงินเก็บอยู่บ้างยังไงคงไม่อดตายง่ายๆ อีกอย่างแอลกินง่ายอยู่ง่ายแค่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป หรือปลากระป๋องแอลก็กินได้” กันธิชาพูดติดตลกเดินมาทรุดกายนั่งขัดสมาธิลงตรงหน้าบิดา แล้วเงยหน้ามองคนเป็นพ่อตาแป๋วเหมือนตอนเด็กๆ ไม่มีผิด นั่นทำให้คนเป็นพ่อที่ก่อนหน้านี้เสียงเขียวเพราะโกรธที่เธอไม่ยอมบอกเรื่องจะเดินทางไปกรีซ ตอนนี้เหมือนจะอารมณ์เย็นลงแล้ว เพราะน้ำเสียงไม่ได้เข้มเหมือนเดิม
“แล้วนี่ยังไง จะไปพักอยู่กับแม่หรือไง”
“ค่ะ แอลก็จะไปพักอยู่กับแม่นั่นแหละ แล้วจะไปหาข้อมูลเขียนหนังสือด้วย”
“แล้ว เอ่อ “ อาการอ้ำอึ้งของพ่อนั้นกันธิชาเข้าใจความหมายดี จึงเอ่ยออกมาเสียเอง
“แม่ก็สบายดี พ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะ”
“พ่อไม่ได้ถามถึงแม่แกสักหน่อย จะถามถึงยายอีฟต่างหาก” กวีเอ่ยถึงลูกสาวคนเล็กที่ติดตามไปอยู่กับแม่หลังเขาหย่าขาดจากกันตา
“อีฟสบายดีค่ะพ่อ นี่อีฟก็เป็นคนโทรมาหาแอลเองนะว่าอยากให้ไปกรีซ ไปเที่ยวหาแม่บ้าง”
“ตกลงว่า ยังไงแกก็จะไปให้ได้ใช่ไหม ต่อให้พ่อห้ามแกก็คงไม่ฟังสินะ” กวีถามลูกสาวอีกครั้ง
กันธิชาพยักหน้าถี่ๆ ตอบคำถามของคนเป็นพ่อ พร้อมกับที่ส่งรอยยิ้มกว้าง “ก็แอลจองตั๋วเครื่องบินไปแล้ว จองโรงแรมแล้ว อีกอย่างจะเดินทางพรุ่งนี้แล้วด้วยพ่อ ขืนยกเลิกตอนนี้เสียดายเงินแย่เลย”
“เฮ้อ ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจแก ยังไงไปถึงแล้วก็โทรมาบอกด้วย พรุ่งนี้พ่อคงไม่ได้ไปส่งเพราะติดงานเลี้ยงลูกค้า”
แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าทุกครั้งคำว่างานเลี้ยงกับลูกค้านั้น มักจะพ่วงด้วยหญิงสาวหน้าตาสะสวยที่ตามมาคอยปรนนิบัติพัดวีพ่อ แต่เธอก็ไม่เคยเก็บเอามาเป็นอารมณ์โกรธเคืองผู้ให้กำเนิด ด้วยคิดมาเสมอว่าหากความรักมันจบลงก็ไม่สมควรที่จะยื้อต่อไปให้เป็นความทุกข์ทรมานของทั้งสองฝ่าย เช่นเดียวกับความรักของบิดามารดา เมื่อมันหมดลงและต่างฝ่ายต่างเลือกที่จะหย่าขาดจากกัน เธอก็ยอมรับรู้และเข้าใจเหตุผลของทั้งสอง
“แอลลาพ่อตรงนี้เลยนะคะ” หญิงสาวกล่าวพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง
“โชคดีนะลูก” กวีกล่าวอวยพรให้ลูกสาวคนกลาง พลางเอื้อมมือไปลูบศีรษะทุยได้รูปสวยของลูกสาว
กันธิชาก้มลงกราบแทบตักบิดา ณ เวลานั้นหญิงสาวไม่มีโอกาสได้รู้เลยว่า การเดินทางไปประเทศกรีซในครั้งนี้ จะทำให้ ชีวิตของเธอเปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล
namon เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 30 ก.ค. 2559, 20:22:42 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 30 ก.ค. 2559, 20:22:42 น.
จำนวนการเข้าชม : 1228
| << อัปเปหิ | 5 แรกเจอ >> |
namon 31 ก.ค. 2559, 00:16:57 น.
เซฟเฟอร์...ลุ้นๆกันค่าว่าจะเจอคนไหน
เซฟเฟอร์...ลุ้นๆกันค่าว่าจะเจอคนไหน