In a day รอรักหลังวิวาห์
Tags: อาลี โมนา
ตอน: Chapter 2 Terminate (ยุติ)
Chapter 2 Terminate (ยุติ)
“ผมบอกให้รอทำไมไม่กดค้าง”
คำพูดภาษามาเลย์ผสมอังกฤษดังขึ้นหลังลิฟต์ปิดและกำลังเลื่อนขึ้นไปยังชั้นแปด
“..........”
“คุณได้ยินที่ผมถามรึเปล่า”
ฉันหันหน้าไปทางเขาแวบนึ่งก่อนจะตอบเป็นภาษาอังกฤษ
“พูดกับฉันหรอคะ”
เขาหันหน้ามามองฉันก่อนจะหันกลับไปทางเดิม
“คุณมาจากไหน”
“สิงค์โปคะ”
“คุณเป็นคนสิงค์โป”
“เปล่าคะ ฉันเป็นคนไทย”
เขาหันมามองหน้าฉันอีกครั้ง พร้อมคำถามที่เป็นภาษาไทย
“คุณพักอยู่ที่นี่หรอ”
“คุณพูดไทยได้ คุณเป็นคนไทยหรอคะ”
“เปล่าแม่ผมเป็นคนไทย”
ติ้งง!!
ลิฟต์เปิดออกฉันก้าวออกจากตัวลิฟต์พร้อมหันไปพูดกับเขา
“ฉันไปก่อนนะคะ”
ฉันฉีกยิ้มให้เขาหนึ่งทีก่อนหันหลังก้าวเพื่อไปยังห้องพักพร้อมจังหวะหัวใจที่เต้นตุบ ตุบ ไม่เป็นจังหวะ บวกกับใบหน้าที่รู้สึกเห่อร้อนอย่างไม่ทราบสาเหตุ คนอะไรหน้าตาดีชะมัด
Ali part:
สวย! เธอสวยมาก เป็นเรื่องบังเอิญที่ไม่น่าจะเกิดขึ้น แต่มันเกิดขึ้นไปแล้ว ผมเจอเธออีกครั้งผู้หญิงที่สนามบินคนนั้น คนที่ผมคิดว่าจะไม่ได้เจอเธออีก ที่สำคัญเธออาจจะพักอยู่ที่นี่คอนโดที่เพื่อนผมพักอยู่
ติ้งง!
เสียงลิฟต์บอกสัญญาณว่าถึงชั้นที่ผมต้องการแล้ว ผมมุ่งหน้าไปยังห้องอาหารที่ตั้งอยู่บนชั้นสิบของตัวตึกเพื่อพบคนรู้ใจหรือจะเรียกว่าผู้หญิงที่ผมสนิทด้วยมากที่สุดถ้าไม่นับคุณแม่ผม แต่นับจากวันนี้ไปมันคงจะไม่เป็นแบบนั้นอีกต่อไป
“ขอโทษที่ทำให้คุณต้องรอ ผมนี่แย่จัง”
“ไม่เป็นไรคะลี อัสเองก็เพิ่งมา นั่งก่อนสิคะ”
“..........”
“ว่าแต่คุณนัดอัสมานี่เพราะคิดถึงอัสรึเปล่า”
“คุณก็รู้ว่าผมคิดยังไง”
“อัสว่าสั่งอาหารก่อนดีมั๊ยคะ”
“อัส...”
“คะ”
“ผมขอโทษ”
“ขอโทษเรื่องอะไร คุณดูแปลกไปนะคะลี มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า บอกอัสได้นะคะ”
เธอพูดพร้อมเลื่อนฝามือมาวางซ้อนทับมือผมไว้ ผมรีบเลื่อนมือออกเพราะผมไม่อยากให้อะไรๆมันยืดยื้อไปมากกว่านี้แค่นี้ผมก็เจ็บและสงสารเธอมากพอแล้ว
“ผมว่าเราไม่ควรทำแบบนี้อีก”
“ทะ ทำอะไรคะ อัสก็ทำเหมือนทุกครั้งที่คุณไม่สบายใจนี่คะ”
“ผมว่าเราเป็นเพื่อนร่วมงานกันจะดีกว่า”
“หมายความว่าไงคะลี คุณกำลังจะบอกเลิกฉันงั้นหรอ”
“ผมขอโทษ แต่ผมไม่อยากทำให้คุณเจ็บไปมากกว่านี้ เพราะเรื่องของเราคงเป็นไปไม่ได้”
“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ ครอบครัวคุณก็รู้จักครอบครัวของอัสนี่คะ คุณไม่รักอัสแล้วใช่มั้ย หรืออัสทำอะไรให้คุณไม่พอใจ คุณบอกอัสดะ...”
“มันไม่ใช่อย่างนั้นอัส คุณไม่ได้ทำอะไรผิด ผมต่างหากที่ผิด ผิดที่ทำให้คุณเสียใจเพราะผม”
“คุณบอกอัสได้มั้ยว่าทำไมเรื่องของเราถึงเป็นไปไม่ได้”
“ผมต้องแต่งงานกับลูกสาวเพื่อนคุณพ่อ”
“แต่งงาน! ไม่นะคะอัสไม่ยอมอัสจะคุยกับคุณพ่อให้ไปคุยกับคุณพ่อลีดีมั้ยคะ”
“อย่าเลยอัส ผมคุยกับท่านแล้ว ท่านไม่ยอม”
“แล้วคุณจะปล่อยให้เรื่องของเราจบลงเท่านี้หรอคะลี คุณคบกับอัสมาสองปี คุณจะจบมันเพียงเพราะคำสั่งของคุณพ่อคุณแค่นี้หรอคะ”
“ผมปฏิเสธคำสั่งของคุณพ่อไม่ได้หรอกนะอัส”
“ถ้าอย่างนั้นเราหนีไปอยู่เมืองนอกกันดีมั๊ยคะ”
“ไม่ได้หรอกอัส”
“ไม่ได้ อย่างนี้ก็ไม่ได้ อย่างนั้นก็ไม่ได้ อัสขอถามคุณหน่อยว่าคุณยังรักอัสอยู่รึเปล่า”
“................”
“หึ ไม่ตอบแสดงว่าคุณไม่ได้รักอัสแล้ว อึก ฮื่อ”
“โถอัสผมไม่ได้บอกว่าหมดรักคุณนะ”
“แต่คุณก็ตอบไม่ได้ว่ารักอัสรึเปล่า...แล้วคุณรักเธอคนนั้นรึเปล่า”
“ไม่ ผมไม่เคยแม้แต่เห็นหน้าเธอเลย ผมไม่รู้จักเธอด้วยซ้ำไป”
“แล้วคุณจะไปแต่งงานกับมันทำไม”
“อัสมา!”
ผมชักจะโมโหไม่รู้ทำไม ผมรู้สึกไม่ชอบเมื่ออัสมาเอ่ยสรรพนามหยาบคายต่อว่าที่ภรรยาซึ่งผมเองก็ไม่เคยเห็นหน้า อันที่จริงผมก็ไม่ได้อยากจะแต่งงานกับคนที่พ่อหาให้หรอกนะ แต่คุณก็รู้ว่ามันคงยากที่จะปฏิเสธหากคุณต้องมาอยู่ในสถานการณ์เดียวกับผมที่กำลังเผชิญอยู่ คนที่ต้องเลือกระหว่างคนรักในแบบหนุ่มสาวที่ผมหามาเองกับคนที่จะมาเป็นแม่ของลูกที่ถูกคำสั่งประกาศิตจากผู้มีพระคุณให้แต่งงานด้วยในอีกไม่ช้า
“ผมบอกให้รอทำไมไม่กดค้าง”
คำพูดภาษามาเลย์ผสมอังกฤษดังขึ้นหลังลิฟต์ปิดและกำลังเลื่อนขึ้นไปยังชั้นแปด
“..........”
“คุณได้ยินที่ผมถามรึเปล่า”
ฉันหันหน้าไปทางเขาแวบนึ่งก่อนจะตอบเป็นภาษาอังกฤษ
“พูดกับฉันหรอคะ”
เขาหันหน้ามามองฉันก่อนจะหันกลับไปทางเดิม
“คุณมาจากไหน”
“สิงค์โปคะ”
“คุณเป็นคนสิงค์โป”
“เปล่าคะ ฉันเป็นคนไทย”
เขาหันมามองหน้าฉันอีกครั้ง พร้อมคำถามที่เป็นภาษาไทย
“คุณพักอยู่ที่นี่หรอ”
“คุณพูดไทยได้ คุณเป็นคนไทยหรอคะ”
“เปล่าแม่ผมเป็นคนไทย”
ติ้งง!!
ลิฟต์เปิดออกฉันก้าวออกจากตัวลิฟต์พร้อมหันไปพูดกับเขา
“ฉันไปก่อนนะคะ”
ฉันฉีกยิ้มให้เขาหนึ่งทีก่อนหันหลังก้าวเพื่อไปยังห้องพักพร้อมจังหวะหัวใจที่เต้นตุบ ตุบ ไม่เป็นจังหวะ บวกกับใบหน้าที่รู้สึกเห่อร้อนอย่างไม่ทราบสาเหตุ คนอะไรหน้าตาดีชะมัด
Ali part:
สวย! เธอสวยมาก เป็นเรื่องบังเอิญที่ไม่น่าจะเกิดขึ้น แต่มันเกิดขึ้นไปแล้ว ผมเจอเธออีกครั้งผู้หญิงที่สนามบินคนนั้น คนที่ผมคิดว่าจะไม่ได้เจอเธออีก ที่สำคัญเธออาจจะพักอยู่ที่นี่คอนโดที่เพื่อนผมพักอยู่
ติ้งง!
เสียงลิฟต์บอกสัญญาณว่าถึงชั้นที่ผมต้องการแล้ว ผมมุ่งหน้าไปยังห้องอาหารที่ตั้งอยู่บนชั้นสิบของตัวตึกเพื่อพบคนรู้ใจหรือจะเรียกว่าผู้หญิงที่ผมสนิทด้วยมากที่สุดถ้าไม่นับคุณแม่ผม แต่นับจากวันนี้ไปมันคงจะไม่เป็นแบบนั้นอีกต่อไป
“ขอโทษที่ทำให้คุณต้องรอ ผมนี่แย่จัง”
“ไม่เป็นไรคะลี อัสเองก็เพิ่งมา นั่งก่อนสิคะ”
“..........”
“ว่าแต่คุณนัดอัสมานี่เพราะคิดถึงอัสรึเปล่า”
“คุณก็รู้ว่าผมคิดยังไง”
“อัสว่าสั่งอาหารก่อนดีมั๊ยคะ”
“อัส...”
“คะ”
“ผมขอโทษ”
“ขอโทษเรื่องอะไร คุณดูแปลกไปนะคะลี มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า บอกอัสได้นะคะ”
เธอพูดพร้อมเลื่อนฝามือมาวางซ้อนทับมือผมไว้ ผมรีบเลื่อนมือออกเพราะผมไม่อยากให้อะไรๆมันยืดยื้อไปมากกว่านี้แค่นี้ผมก็เจ็บและสงสารเธอมากพอแล้ว
“ผมว่าเราไม่ควรทำแบบนี้อีก”
“ทะ ทำอะไรคะ อัสก็ทำเหมือนทุกครั้งที่คุณไม่สบายใจนี่คะ”
“ผมว่าเราเป็นเพื่อนร่วมงานกันจะดีกว่า”
“หมายความว่าไงคะลี คุณกำลังจะบอกเลิกฉันงั้นหรอ”
“ผมขอโทษ แต่ผมไม่อยากทำให้คุณเจ็บไปมากกว่านี้ เพราะเรื่องของเราคงเป็นไปไม่ได้”
“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ ครอบครัวคุณก็รู้จักครอบครัวของอัสนี่คะ คุณไม่รักอัสแล้วใช่มั้ย หรืออัสทำอะไรให้คุณไม่พอใจ คุณบอกอัสดะ...”
“มันไม่ใช่อย่างนั้นอัส คุณไม่ได้ทำอะไรผิด ผมต่างหากที่ผิด ผิดที่ทำให้คุณเสียใจเพราะผม”
“คุณบอกอัสได้มั้ยว่าทำไมเรื่องของเราถึงเป็นไปไม่ได้”
“ผมต้องแต่งงานกับลูกสาวเพื่อนคุณพ่อ”
“แต่งงาน! ไม่นะคะอัสไม่ยอมอัสจะคุยกับคุณพ่อให้ไปคุยกับคุณพ่อลีดีมั้ยคะ”
“อย่าเลยอัส ผมคุยกับท่านแล้ว ท่านไม่ยอม”
“แล้วคุณจะปล่อยให้เรื่องของเราจบลงเท่านี้หรอคะลี คุณคบกับอัสมาสองปี คุณจะจบมันเพียงเพราะคำสั่งของคุณพ่อคุณแค่นี้หรอคะ”
“ผมปฏิเสธคำสั่งของคุณพ่อไม่ได้หรอกนะอัส”
“ถ้าอย่างนั้นเราหนีไปอยู่เมืองนอกกันดีมั๊ยคะ”
“ไม่ได้หรอกอัส”
“ไม่ได้ อย่างนี้ก็ไม่ได้ อย่างนั้นก็ไม่ได้ อัสขอถามคุณหน่อยว่าคุณยังรักอัสอยู่รึเปล่า”
“................”
“หึ ไม่ตอบแสดงว่าคุณไม่ได้รักอัสแล้ว อึก ฮื่อ”
“โถอัสผมไม่ได้บอกว่าหมดรักคุณนะ”
“แต่คุณก็ตอบไม่ได้ว่ารักอัสรึเปล่า...แล้วคุณรักเธอคนนั้นรึเปล่า”
“ไม่ ผมไม่เคยแม้แต่เห็นหน้าเธอเลย ผมไม่รู้จักเธอด้วยซ้ำไป”
“แล้วคุณจะไปแต่งงานกับมันทำไม”
“อัสมา!”
ผมชักจะโมโหไม่รู้ทำไม ผมรู้สึกไม่ชอบเมื่ออัสมาเอ่ยสรรพนามหยาบคายต่อว่าที่ภรรยาซึ่งผมเองก็ไม่เคยเห็นหน้า อันที่จริงผมก็ไม่ได้อยากจะแต่งงานกับคนที่พ่อหาให้หรอกนะ แต่คุณก็รู้ว่ามันคงยากที่จะปฏิเสธหากคุณต้องมาอยู่ในสถานการณ์เดียวกับผมที่กำลังเผชิญอยู่ คนที่ต้องเลือกระหว่างคนรักในแบบหนุ่มสาวที่ผมหามาเองกับคนที่จะมาเป็นแม่ของลูกที่ถูกคำสั่งประกาศิตจากผู้มีพระคุณให้แต่งงานด้วยในอีกไม่ช้า
TheW เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 ส.ค. 2559, 23:08:19 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 ส.ค. 2559, 23:08:19 น.
จำนวนการเข้าชม : 914
| << Chapter 1 Unexpectedly (บังเอิญ) | Chapter 3 Command (คำประกาศิต) >> |