In a day รอรักหลังวิวาห์
Tags: อาลี โมนา
ตอน: Chapter 6: Puzzle (สับสน)
Chapter 6: Puzzle (สับสน)
แอ็ดดด
“ตื่นแล้วหรอ”
“พี่อาลี”
“ทำไมมองหน้าฉันแบบนั้น”
“เมื่อคืนพี่ เอ่อ ไปไหนหรอคะ”
“เคลียร์งานนิดหน่อยแต่เผลอหลับไป เมื่อคืนหลับสบายรึเปล่า”
“ค่ะ ก็นอนไม่ค่อยหลับเท่าไหร่ คงแปลกที่มั๊ง”
“ไปอาบน้ำละหมาดเถอะ ใกล้เวลาละหมาดซุบฮีแล้ว”
“คะ”
หลังจากที่ฉันอาบน้ำละหมาดเสร็จ ทันทีที่ฉันออกจากห้องน้ำฉันก็เห็นเขารอฉันอยู่บนผ้ารองละหมาด และที่สำคัญเขายังเตรียมชุดละหมาดให้ฉันเรียบร้อย โดยมันวางอยู่ถัดลงมาจากผ้ารองละหมาดของเขาลงไป “โอ้อัลลอฮนี่คือสัญญาณที่ดีในเช้าวันแรกของชีวิตคู่ของข้าพเจ้าใช่ไหม”
-
-
หลังจากทำการละหมาดเสร็จฉันตัดสินใจเดินสำรวจบ้านเขาและตั้งใจว่าจะไปทำกับข้าวในครัว เพราะบ้านนี้มีแต่ผู้ชาย
Ali part:
ตอนนี้ผมออกมาเดินสูดอากาศอยู่ในสวนข้างบ้าน สมองผมพยายามขับไล่เรื่องเมื่อคืน แต่แล้วใบหน้างามของเธอยามปราศจากผ้าคลุมหัวก็วนเวียนเต็มไปหมด ผมรู้สึกตื่นเต้นและร้อนรุ่มทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้เธอมันเหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่าง ความจริงแล้วเมื่อคืนผมไม่ได้นอนห้องทำงานหรอก ผมเข้ามาหลังจากที่เธอหลับไปแล้ว ผมนอนอยู่ข้างๆเธอตลอดทั้งคืน พอเช้าผมรีบตื่นก่อนเธอและออกมาข้างนอกเพื่อระงับอาการแปลกๆที่ผมมักจะเป็นเวลาอยู่ใกล้เธอ บางทีผมก็สับสนว่าจริงๆแล้วผมควรปฏิบัติต่อเธอแบบไหนกัน ใช่แบบเดียวกับตอนที่ผมเป็นแฟนกับอัสมารึเปล่า หรือมากกว่านั้น
“พี่ลี แหม่ออกมาชมนกชมไม้แต่เช้าแบบนี้ เมื่อคืนสบายไหมพี่ฮะฮาฮ้า”
“ก็โอเค ตื่นเต้นดี”
“วาว นี่ถ้าคุณตากับคุณพ่อมาได้ยินพี่พูดแบบนี้ พวกท่านคงภูมิใจอีกไม่นานคงจะได้หลานกันฮะฮาฮ้า”
“หึ เยอะไปละ ฉันยังไม่อะไรกับเธอเลย เรื่องแบบนี้มันต้องดูไปเรื่อยๆ”
“ผมว่าพี่ควรตัดใจจากพี่อัสให้เด็ดขาดได้แล้วนะ เพราะตอนนี้พี่กำลังเป็นสามีของผู้หญิงที่ชื่อ โมนา พี่ไม่ควรให้ที่สำหรับใครอื่นในหัวใจยกเว้นภรรยา”
“เหอะ”
“ผมว่ามันไม่ยุติธรรมสำหรับพี่โมนานะ ทั้งที่พี่โมนาไม่เคยมีใครมาก่อน แต่พี่กลับมี”
ผมเดินหนีอลันเพราะขี้เกียจจะเถียงด้วย จะให้ไม่รู้สึกอะไรเลยกับอัสมามันก็คงไม่ใช่ เพราะผมเพิ่งเลิกกับเธอไป แต่บางทีตอนนี้ใจผมอาจเปลี่ยนไปแล้วก็เป็นได้ ไม่รู้สิ
ผมเดินไปยังห้องครัวเพราะได้กลิ่นหอมๆของอาหาร ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังทำอาหารอย่างทะมักทะแมง เธอสวมฮีญาบหรือผ้าคลุมหัวทาบด้วยผ้ากันเปื้อนยืนผัดกับข้าวอยู่หน้าเตาโดยไม่รู้ว่าผมกำลังจ้องมองเธออยู่ ตอนนี้ผมรู้สึกหลากหลายต่อผู้หญิงคนนี้ เธอทำให้ผมคาดไม่ถึงและภูมิใจในหลายๆเรื่อง ผมรู้สึกโชคดีอย่างบอกไม่ถูก
“จะมองเมียแกอีกนานไหมเจ้าลี”
เธอหันมาเพราะตกใจเสียงคุณพ่อที่ส่งเสียงดังให้เธอรู้ตัว
“คุณอา พี่อาลี ขอโทษนะคะที่เข้ามาทำครัวโดยไม่ขอ”
“ตามสบายเถอะหนูโมนา ดีซะอีกจะได้ไม่ต้องออกไปซื้อหรือทนกินฝีมือเจ้าลีกับเจ้าลันมัน”
“อย่างนี้แสดงว่าพี่อาลีกับอลันก็ทำกับข้าวเก่งสิคะ”
“ไม่หรอก ก็พอกินได้ อ้อแล้วต่อไปนี้เรียกพ่อว่าพ่อเถอะบ้านนี้มีกันสี่คนผู้ชายทั้งนั้น”
“คะ คุณพ่อ”
“ผมยืนอยู่ตั้งนานไม่คิดจะสนใจสามีหน่อยหรอ”
“ฮะฮาฮ้า น้อยใจเมียแต่เช้าเลยนะ เจ้าลี”
“ก็แล้วแต่พ่อจะคิด”
ผมเดินออกมาจากห้องครัว พร้อมได้ยินเสียงพ่อตะโกนไล่หลังมาว่า
“จะไปไหน ทำเป็นงอนเหมือนเด็กๆ”
งอนหรอ ไม่มีทาง ผมจะงอนเรื่องอะไร เรื่องที่เธอไม่ทักผมหรอ ไม่หรอกผมแค่เซ็งที่พ่อมาขัดจังหวะต่างหาก ถ้าพ่อไม่เข้ามาก่อนผมว่าจะเข้าไปช่วยเธอทำกับข้าว เพราะผมมีเรื่องอยากจะคุยกับเธอ
Mona part:
หลังจากที่เราทานอาหารเสร็จทุกคนต่างชมว่าฉันทำอาหารอร่อยยกเว้นเขาที่กินอย่างเงียบๆถามคำตอบคำไม่รู้เป็นอะไร ความจริงฉันก็ทำไม่ค่อยเป็นหรอก แต่เพราะทำบ่อยๆตอนอยู่สิงค์โปเลยชิน และตอนนี้ฉันกำลังรอพี่อาลีอาบน้ำเพราะฉันขอให้เขาช่วยพาฉันไปบ้านคุณตาที่อยู่ห่างจากบ้านเขาค่อนข้างไกล เพราะอยู่คนละเขต
แกร็ก
เขาเดินออกมาพร้อมผ้าขนหนูพันรอบเอวโชว์แผ่นอกน่าซบนั่น ทำแบบนี้ฉันก็เขินนะสิ
“จะไปไหน”
“น้องไปรอข้างล่างดีกว่า”
“รอตรงนี้แหล่ะเดี่ยวลงไปพร้อมกัน”
“เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกคะเดี่ยวน้องไปรอข้างล่าง”
เขาเดินเข้ามาซ้อนอยู่ข้างหลังฉันที่กำลังจะบิดลูกบิดเพื่อเปิดประตู ตอนนี้ฉันรู้สึกถึงลมหายใจที่เป่ารดต้นคอของฉัน เพราะเขาเท้าแขนทั้งสองข้างลงบนประตูเพื่อกักฉันที่อยู่ระหว่างแขนของเขา ฉันค่อยๆหันหลังเพื่อเผชิญหน้ากับเขา
“ทำไมฟังไม่รู้เรื่อง ฮื้มม”
“เอ่อก็พี่อาลียังไม่ได้แต่งตัว”
“เดี่ยวก็แต่งแล้ว ไม่เห็นต้องลงไปรอข้างล่าง”
“น้องว่ามันไม่เหมาะมั้งคะ พี่อาจจะต้องการความเป็นส่วนตัว”
“พี่บอกหรอว่าต้องการ แล้วอีกอย่างไม่เหมาะยังไงในเมื่อเราเป็นสามีภรรยากันแล้ว มากกว่านี้เราก็ทำได้”
ฟอดด
“พี่อาลี”
“ทำไม ก็แค่หอมแก้ม”
ฟอดด
“พี่อาลี หยุดนะ”
ฉันรีบห้ามเขาที่ตั้งท่าจะก้มมาหอมแก้มฉันอีกรอบ ให้ตายสิฉันรู้สึกเห่อร้อนไปหมดแถมใจยังเต้นไม่เป็นจังหวะอีก
“เวลาเขินแล้วน่ารักดีนะ”
เขาพูดแล้วเอามือที่กักขังฉันอยู่มาจับแก้มฉัน พร้อมยิ้มโชว์ฟันสวยใส่ฉัน
“ปล่อยได้แล้วคะ รีบไปแต่งตัวได้แล้ว”
“ขอผมทำอะไรสักอย่างนะ”
“ทำอะระ...อื้อ”
จูบแรกของฉันถูกเขาขโมยไปโดยไม่ทันตั้งตัว เขามอบจูบอันแสนหวานละเมียดมันลงบนริมฝีปากฉันอย่างละมุนจนฉันไม่อาจที่จะขัดขืนเพราะมันคือความตั้งใจของเขา เขาถอนจูบพร้อมมองตาฉันอย่างสื่อความหมาย ก่อนที่เขาจะผละจากฉันก็ไม่วายจูบหน้าผากฉันไปหนึ่งที
“เอ่อ คุณไปรอข้างล่างก่อนก็ได้ เพราะผมกลัวว่าเดี่ยวเราจะไม่ได้ไปไหนกันพอดี”
ฉันได้แต่พยักหน้าก่อนจะรีบเปิดประตูด้วยความเขินอาย ตอนนี้ใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ ไม่รู้ทำไมช่วงนี้ฉันรู้สึกว่าหัวใจจะทำงานหนักมากกว่าปกติ
แอ็ดดด
“ตื่นแล้วหรอ”
“พี่อาลี”
“ทำไมมองหน้าฉันแบบนั้น”
“เมื่อคืนพี่ เอ่อ ไปไหนหรอคะ”
“เคลียร์งานนิดหน่อยแต่เผลอหลับไป เมื่อคืนหลับสบายรึเปล่า”
“ค่ะ ก็นอนไม่ค่อยหลับเท่าไหร่ คงแปลกที่มั๊ง”
“ไปอาบน้ำละหมาดเถอะ ใกล้เวลาละหมาดซุบฮีแล้ว”
“คะ”
หลังจากที่ฉันอาบน้ำละหมาดเสร็จ ทันทีที่ฉันออกจากห้องน้ำฉันก็เห็นเขารอฉันอยู่บนผ้ารองละหมาด และที่สำคัญเขายังเตรียมชุดละหมาดให้ฉันเรียบร้อย โดยมันวางอยู่ถัดลงมาจากผ้ารองละหมาดของเขาลงไป “โอ้อัลลอฮนี่คือสัญญาณที่ดีในเช้าวันแรกของชีวิตคู่ของข้าพเจ้าใช่ไหม”
-
-
หลังจากทำการละหมาดเสร็จฉันตัดสินใจเดินสำรวจบ้านเขาและตั้งใจว่าจะไปทำกับข้าวในครัว เพราะบ้านนี้มีแต่ผู้ชาย
Ali part:
ตอนนี้ผมออกมาเดินสูดอากาศอยู่ในสวนข้างบ้าน สมองผมพยายามขับไล่เรื่องเมื่อคืน แต่แล้วใบหน้างามของเธอยามปราศจากผ้าคลุมหัวก็วนเวียนเต็มไปหมด ผมรู้สึกตื่นเต้นและร้อนรุ่มทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้เธอมันเหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่าง ความจริงแล้วเมื่อคืนผมไม่ได้นอนห้องทำงานหรอก ผมเข้ามาหลังจากที่เธอหลับไปแล้ว ผมนอนอยู่ข้างๆเธอตลอดทั้งคืน พอเช้าผมรีบตื่นก่อนเธอและออกมาข้างนอกเพื่อระงับอาการแปลกๆที่ผมมักจะเป็นเวลาอยู่ใกล้เธอ บางทีผมก็สับสนว่าจริงๆแล้วผมควรปฏิบัติต่อเธอแบบไหนกัน ใช่แบบเดียวกับตอนที่ผมเป็นแฟนกับอัสมารึเปล่า หรือมากกว่านั้น
“พี่ลี แหม่ออกมาชมนกชมไม้แต่เช้าแบบนี้ เมื่อคืนสบายไหมพี่ฮะฮาฮ้า”
“ก็โอเค ตื่นเต้นดี”
“วาว นี่ถ้าคุณตากับคุณพ่อมาได้ยินพี่พูดแบบนี้ พวกท่านคงภูมิใจอีกไม่นานคงจะได้หลานกันฮะฮาฮ้า”
“หึ เยอะไปละ ฉันยังไม่อะไรกับเธอเลย เรื่องแบบนี้มันต้องดูไปเรื่อยๆ”
“ผมว่าพี่ควรตัดใจจากพี่อัสให้เด็ดขาดได้แล้วนะ เพราะตอนนี้พี่กำลังเป็นสามีของผู้หญิงที่ชื่อ โมนา พี่ไม่ควรให้ที่สำหรับใครอื่นในหัวใจยกเว้นภรรยา”
“เหอะ”
“ผมว่ามันไม่ยุติธรรมสำหรับพี่โมนานะ ทั้งที่พี่โมนาไม่เคยมีใครมาก่อน แต่พี่กลับมี”
ผมเดินหนีอลันเพราะขี้เกียจจะเถียงด้วย จะให้ไม่รู้สึกอะไรเลยกับอัสมามันก็คงไม่ใช่ เพราะผมเพิ่งเลิกกับเธอไป แต่บางทีตอนนี้ใจผมอาจเปลี่ยนไปแล้วก็เป็นได้ ไม่รู้สิ
ผมเดินไปยังห้องครัวเพราะได้กลิ่นหอมๆของอาหาร ผู้หญิงคนหนึ่งกำลังทำอาหารอย่างทะมักทะแมง เธอสวมฮีญาบหรือผ้าคลุมหัวทาบด้วยผ้ากันเปื้อนยืนผัดกับข้าวอยู่หน้าเตาโดยไม่รู้ว่าผมกำลังจ้องมองเธออยู่ ตอนนี้ผมรู้สึกหลากหลายต่อผู้หญิงคนนี้ เธอทำให้ผมคาดไม่ถึงและภูมิใจในหลายๆเรื่อง ผมรู้สึกโชคดีอย่างบอกไม่ถูก
“จะมองเมียแกอีกนานไหมเจ้าลี”
เธอหันมาเพราะตกใจเสียงคุณพ่อที่ส่งเสียงดังให้เธอรู้ตัว
“คุณอา พี่อาลี ขอโทษนะคะที่เข้ามาทำครัวโดยไม่ขอ”
“ตามสบายเถอะหนูโมนา ดีซะอีกจะได้ไม่ต้องออกไปซื้อหรือทนกินฝีมือเจ้าลีกับเจ้าลันมัน”
“อย่างนี้แสดงว่าพี่อาลีกับอลันก็ทำกับข้าวเก่งสิคะ”
“ไม่หรอก ก็พอกินได้ อ้อแล้วต่อไปนี้เรียกพ่อว่าพ่อเถอะบ้านนี้มีกันสี่คนผู้ชายทั้งนั้น”
“คะ คุณพ่อ”
“ผมยืนอยู่ตั้งนานไม่คิดจะสนใจสามีหน่อยหรอ”
“ฮะฮาฮ้า น้อยใจเมียแต่เช้าเลยนะ เจ้าลี”
“ก็แล้วแต่พ่อจะคิด”
ผมเดินออกมาจากห้องครัว พร้อมได้ยินเสียงพ่อตะโกนไล่หลังมาว่า
“จะไปไหน ทำเป็นงอนเหมือนเด็กๆ”
งอนหรอ ไม่มีทาง ผมจะงอนเรื่องอะไร เรื่องที่เธอไม่ทักผมหรอ ไม่หรอกผมแค่เซ็งที่พ่อมาขัดจังหวะต่างหาก ถ้าพ่อไม่เข้ามาก่อนผมว่าจะเข้าไปช่วยเธอทำกับข้าว เพราะผมมีเรื่องอยากจะคุยกับเธอ
Mona part:
หลังจากที่เราทานอาหารเสร็จทุกคนต่างชมว่าฉันทำอาหารอร่อยยกเว้นเขาที่กินอย่างเงียบๆถามคำตอบคำไม่รู้เป็นอะไร ความจริงฉันก็ทำไม่ค่อยเป็นหรอก แต่เพราะทำบ่อยๆตอนอยู่สิงค์โปเลยชิน และตอนนี้ฉันกำลังรอพี่อาลีอาบน้ำเพราะฉันขอให้เขาช่วยพาฉันไปบ้านคุณตาที่อยู่ห่างจากบ้านเขาค่อนข้างไกล เพราะอยู่คนละเขต
แกร็ก
เขาเดินออกมาพร้อมผ้าขนหนูพันรอบเอวโชว์แผ่นอกน่าซบนั่น ทำแบบนี้ฉันก็เขินนะสิ
“จะไปไหน”
“น้องไปรอข้างล่างดีกว่า”
“รอตรงนี้แหล่ะเดี่ยวลงไปพร้อมกัน”
“เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกคะเดี่ยวน้องไปรอข้างล่าง”
เขาเดินเข้ามาซ้อนอยู่ข้างหลังฉันที่กำลังจะบิดลูกบิดเพื่อเปิดประตู ตอนนี้ฉันรู้สึกถึงลมหายใจที่เป่ารดต้นคอของฉัน เพราะเขาเท้าแขนทั้งสองข้างลงบนประตูเพื่อกักฉันที่อยู่ระหว่างแขนของเขา ฉันค่อยๆหันหลังเพื่อเผชิญหน้ากับเขา
“ทำไมฟังไม่รู้เรื่อง ฮื้มม”
“เอ่อก็พี่อาลียังไม่ได้แต่งตัว”
“เดี่ยวก็แต่งแล้ว ไม่เห็นต้องลงไปรอข้างล่าง”
“น้องว่ามันไม่เหมาะมั้งคะ พี่อาจจะต้องการความเป็นส่วนตัว”
“พี่บอกหรอว่าต้องการ แล้วอีกอย่างไม่เหมาะยังไงในเมื่อเราเป็นสามีภรรยากันแล้ว มากกว่านี้เราก็ทำได้”
ฟอดด
“พี่อาลี”
“ทำไม ก็แค่หอมแก้ม”
ฟอดด
“พี่อาลี หยุดนะ”
ฉันรีบห้ามเขาที่ตั้งท่าจะก้มมาหอมแก้มฉันอีกรอบ ให้ตายสิฉันรู้สึกเห่อร้อนไปหมดแถมใจยังเต้นไม่เป็นจังหวะอีก
“เวลาเขินแล้วน่ารักดีนะ”
เขาพูดแล้วเอามือที่กักขังฉันอยู่มาจับแก้มฉัน พร้อมยิ้มโชว์ฟันสวยใส่ฉัน
“ปล่อยได้แล้วคะ รีบไปแต่งตัวได้แล้ว”
“ขอผมทำอะไรสักอย่างนะ”
“ทำอะระ...อื้อ”
จูบแรกของฉันถูกเขาขโมยไปโดยไม่ทันตั้งตัว เขามอบจูบอันแสนหวานละเมียดมันลงบนริมฝีปากฉันอย่างละมุนจนฉันไม่อาจที่จะขัดขืนเพราะมันคือความตั้งใจของเขา เขาถอนจูบพร้อมมองตาฉันอย่างสื่อความหมาย ก่อนที่เขาจะผละจากฉันก็ไม่วายจูบหน้าผากฉันไปหนึ่งที
“เอ่อ คุณไปรอข้างล่างก่อนก็ได้ เพราะผมกลัวว่าเดี่ยวเราจะไม่ได้ไปไหนกันพอดี”
ฉันได้แต่พยักหน้าก่อนจะรีบเปิดประตูด้วยความเขินอาย ตอนนี้ใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ ไม่รู้ทำไมช่วงนี้ฉันรู้สึกว่าหัวใจจะทำงานหนักมากกว่าปกติ
TheW เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 20 ส.ค. 2559, 14:41:53 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 20 ส.ค. 2559, 14:41:53 น.
จำนวนการเข้าชม : 1111
| << Chapter 5: Bridal house (เรือนหอ) | Chapter7: Forgot (ลืม) >> |
yoraya 20 ส.ค. 2559, 21:46:09 น.
คนเขียนเป็นมุสลิมใช่มั้ยคะ เห็นชื่อเรื่อง เลยลองแวะเข้ามาดู มาอ่านค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆค่ะ ^^
คนเขียนเป็นมุสลิมใช่มั้ยคะ เห็นชื่อเรื่อง เลยลองแวะเข้ามาดู มาอ่านค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ๆค่ะ ^^
TheW 21 ส.ค. 2559, 00:38:37 น.
คะ ขอบคุณคะ เคยอ่านเรื่องของ yoraya เหมือนกันคะ แต่เราเพิ่งจะเขียนลงเว็บเป็นเรื่องแรก ดีใจที่มีคนอ่านและสนใจเรื่องที่เขียน ขอบคุณอีกครั้งที่เป็นกำลังใจให้นะคะ ><
คะ ขอบคุณคะ เคยอ่านเรื่องของ yoraya เหมือนกันคะ แต่เราเพิ่งจะเขียนลงเว็บเป็นเรื่องแรก ดีใจที่มีคนอ่านและสนใจเรื่องที่เขียน ขอบคุณอีกครั้งที่เป็นกำลังใจให้นะคะ ><