สามีรีเทิร์น
เขาต้องจากกับคนรักเพราะถูกกีดกันจากครอบครัวของเธอที่ชอบคนรวย และเมื่อวันที่เขามีพร้อมเขาก็กลับมาเอาคืน เอาคืนทุกอย่างรวมทั้งเมียของเขาที่ถูกใสตะกร้าล้างน้ำยกให้ผู้ชายอื่นด้วย
Tags: สามี, นิยายรัก, ลมหวน, อดีต, กลับมารักกัน
ตอน: ตอนที่ 10 >>> 50%
ตอนที่ 10
“อ้าว คุณรงรองหายไปนานเลยนะคะ มาๆ ค่ะขากำลังขาดพอดี” ทันทีที่นางรงรองก้าวเท้าเข้าไปภายในคอนโดแห่งหนึ่งที่ดูภายนอกมันก็ไม่มีอะไร แต่ข้างในมันก็คือบ่อนดีๆ นี่เอง และคนที่รู้ก็คือขาประจำเท่านั้น
“ไม่ได้หายไปไหนหรอกแค่ไปหาทุน มาต่อยอดน่ะ” นางพลางยิ้มระรื่น ขยับเก้าอี้ที่วางอยู่แล้วนั่งลง หยิบเงินปึกหนึ่งวางแหมะลงตรงกลางอย่างไม่ลังเล ที่นี่ไม่ใช่บ่อใหญ่จึงใช้เงินสดโดยไม่มีการแลกชิป
ทุกคนที่รู้สถานะการเงินของนางรงรองดีต่างพากันมองอย่างประหลาดใจ แต่ก็มีหนึ่งในกลุ่มที่เอ่ยลอยๆ ขึ้นมา
“ได้ข่าวว่าขายตลาดเหรอคะคุณรงรอง”
“ขายก็เหมือนไม่ได้ขายแหละค่ะ อีกเดี๋ยวก็คงได้คืน” ว่าพลางปิดปากหัวเราะอย่างมีจริต
“ยังไงคะ”
“ก็คนที่ซื้อน่ะ เป็นคนรักของยัยมิ้นนะคะ” นางรงรองบอกตัวเองว่านางเปล่าขี้ตู่นะ แต่คูเปอร์เคยเป็นคนรักของมินรญาจริงๆ แม้คนที่จับทั้งคู่แยกกันจะคือนางก็เถอะ แต่ตอนนี้กลับมาเจอกันและเชื่อว่าไม่นานถ่านไฟเก่ามันคงจะลุกโชน
“ใครคะ” หนึ่งคนถามแต่ทุกคนในวงไพ่ต่างหันมามองนางรงรองอย่างสนใจ
“มิสเตอร์อิวานอฟ” บอกพลางยืดอก
“ไม่คุ้นชื่อเลยนะคะ” หญิงสูงวัยที่แต่งตัวไม่ต่างกับตู้ทองเคลื่อนที่เอ่ยเสียงเยาะ แต่มีหรือนางรงรองจะสนพูดข่มคนอื่นๆ ต่อว่า
“เขาเพิ่งกลับมาจากรัสเซียนะคะ เห็นว่ามาดูแลธุรกิจสาขาที่ไทยนะคะ รวยมาก...” นางลากเสียงยาวยืนคอลอยหน้ามองทุกคนในวงไพ่
“อย่างนี้คุณรงรองก็สบายเลยสินะครับ”
“ก็นะ...” นางยักไหล่พร้อมกับทิ้งไพ่ในมือลงหนึ่งใบ
“ลูกสาวคุณรงรองนี้โชคดีตลอดนะคะ”
“คราวนี้ขอให้โชคดีตลอดรอดฝั่งนะคะ” ตู้ทองเคลื่อนที่ตู้เดิมบอกแล้วหัวเราะเสียงเล็กแหลม เลยพลอยทำให้ทุกคนในวงหัวเราะตาม ทำให้คุณนายรงรองชักสีหน้าเล็กน้อย แต่นางก็ไม่คิดจะนำพามาคิดให้ปวดสมอง
“แหม...มันก็มีผิดพลาดกันบ้างแหละคะ แต่ถึงยังไงมันก็ดีกว่าคนไม่มีโชค...รวมถึงตอนนี้ด้วยนะคะ” พูดจบนางรงรองก็วางในมือลง แล้วกวาดกองเงินกลางโต๊ะมาไว้ตรงหน้าตัวเอง และไม่ลืมที่จะเยาะเย้ยคนที่ชอบแขวะ “แข่งเรือแข่งพายมันแข่งกันได้ แต่แข่งบุญแข่งวาสนานี้มันแข่งกันไม่ได้หรอกนะคะ”
“ยังไงมันก็ขายลูกสาวกินแหละว้า”
“ว่าอะไรนะคะ” นางรงรองตะคอกถามเสียงเข้ม แต่อีกฝ่ายใช่จะกลัว ยักไหล่ปฏิเสธเสียงสูง
“เปล่า...แค่บอกว่าคนมีลูกสาวสวยมันก็ดีอย่างนี้แหละค่ะ”
“ของมันแน่อยู่แล้ว” พูดแล้วนางรงรองก็ปิดปากหัวเราะ ไม่คิดจะใส่ใจคำพูดหรือสายตาที่จิกกัด เพราะนั่นนางรู้ว่ามันเกิดจากความอิจฉา
กว่าจะได้กลับทั้งคู่ก็อยู่คุยกับป้าจาบจนเย็น คูเปอร์ชวนมินรญาไปกินข้าวดูหนังต่อ แม้จะเสียดายแต่หญิงสาวจำต้องปฏิเสธ เพราะอยากเอาเวลาไปให้คนเป็นแม่ที่รออยู่ที่บ้าน และเธอก็ทำทีชวนชายหนุ่มไปกินข้าวที่บ้าน และไม่น่าเชื่อว่าเขารับปากแบบไม่ต้องเสียเวลาคิด
“ดีเหมือนกัน เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง”
“งั้นมิ้นขอแวะไปซื้อของที่ตลาดก่อนนะคะ”
“ไปสิเดี๋ยวพี่พาไป...ตลาดธีรดานะ” ชายหนุ่มถามเพื่อความแน่ใจ “ค่ะ”
ทั้งคู่ตั้งใจจะไปซื้อของแต่กลับกลายเป็นว่า เจ้าของตลาดคนใหม่กลายเป็นขวัญใจของแม่ค้า เดินผ่านแผงไหมเป็นได้ของฟรีและคำชมว่าตลาดดูสะอาดเป็นระเบียบเรียบร้อยขึ้นมาก และจากผลพวงนี้ทำให้ลูกค้ามาจับจ่ายใช้สอยกันมากขึ้นด้วย
“ได้ของมากกว่าที่คิดจะซื้อเยอะเลยนะคะเนี่ย แถมไม่ได้เสียสักบาท...พี่คู้ปนี้เนื้อหอมจริงๆ กับแม่ค้ายังขนาดนี้กับสาวๆ จะขนาดไหนน้า...” พูดเองก็ชะงักเอง มินรญายกมือปิดปาก แล้วรีบเอ่ยขอโทษชายหนุ่ม “ขอโทษคะ มิ้นไม่ได้ตั้งใจละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวนะคะ”
“ไม่เป็นไร ปกติผู้ชายมันก็มีบ้างแหละ เรารีบกลับกันเถอะ”
“ค่ะ” เธอรับคำเสียงแผ่วแล้วเดินตามชายหนุ่มไปขึ้นรถ
และจากเหตุการณ์เมื่อครู่ทำให้ มินรญาอดคิดไม่ได้ว่าตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา มีผู้หญิงแบบไหนและกี่คนแล้วที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของคูเปอร์ที่เพียบพร้อมทั้งหน้าตาและฐานะ เรียกว่าคุณสมบัติครบถ้วนคงไม่มีผู้หญิงคนไหนจะปฏิเสธถ้าเขาต้องการ แล้วย้อนกลับมาดูตัวเองที่ตอนนี้สิไม่มีอะไรเลย หน้าตาก็ธรรมดาทั่วไป การงานก็แค่สาวออฟฟิศแถมพ่วงด้วยคำว่าแม่หม้าย โปรไฟท์ดูติดลบสิ้นดี ยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้าจึงได้แต่นั่งเงียบมาจนถึงบ้าน
“แม่คะ แม่...” มินรญาร้องเรียกมารดาเสียงดังลั่น เมื่อเข้ามาในบ้านที่ดูเงียบผิดปกติ แต่เรียกเท่าไหร่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ “ไปอยู่ไหนนะ” หญิงสาวบ่นงึมงำคนเดียว
“พี่คู้ปนั่งพักก่อนนะคะ เดี๋ยวจะเอาของไปเก็บและเอาน้ำมาให้”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่ถือไปเองดีกว่า” มินรญาผงกศีรษะอย่างขอบคุณแล้วเดินนำชายหนุ่มไปที่ห้องครัว
“วางของไว้บนโต๊ะนั่นแหละค่ะ เดี๋ยวมิ้นจะเอาไปเก็บเอง อันไหนจะใช้จะเอาไว้ล้างเลย” เธอบอกพลางเปิดตู้เย็นรินน้ำใส่แก้วมาเสิร์ฟแขกคนพิเศษ
“มิ้นขอตัวเดินไปดูแม่แป๊บหนึ่งนะคะ สงสัยจะอยู่หลังบ้านหรือไม่ก็เข้าห้องน้ำ” มินรญาเดินหายออกไปพักใหญ่ คูเปอร์ได้ยินเสียงหญิงสาวร้องเรียกหามารดาแว่วๆ เป็นระยะๆ แล้วเธอก็กลับเข้ามาค้นหาโทรศัพท์มือถือ
“เจอไหม”
“ไม่ค่ะ สงสัยจะไม่อยู่ ไปไหนนะ” เธอตอบพลางกดต่อสายหามารดาที่ไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนอย่างเป็นห่วง เพราะก่อนออกจากบ้านเธอก็บอกแล้วแท้ๆ ว่าจะกลับมากินข้าวด้วย
“ว่าไงยัยมิ้น”
“แม่อยู่ไหนคะ ทำไมเสียงคนคุยกันดังจังเลย” มินรญารออยู่ครู่หนึ่ง มารดาจึงตอบกลับพร้อมกับเสียงพูดคุยเมื่อครู่ได้หายไป
“เอ่อ...แม่ออกมาทำธุระข้างนอกจ้ะ มิ้นมีอะไรหรือเปล่า”
“นานไหมคะกว่าจะกลับ พอดีวันนี้พี่คู้ปจะมากินข้าวเย็นที่บ้านด้วยนะคะ” เธอบอกพร้อมกับหันมาส่งยิ้มให้กับแขกคนพิเศษในวันนี้
“ตอนนี้มิ้นอยู่ไหนน่ะ”
“ที่บ้านค่ะ หาแม่ไม่เจอเลยลองโทร.หานี่แหละค่ะ”
นางรงรองเงียบไปครู่หนึ่งเพื่อหาข้อแก้ตัว นางไม่คิดว่าลูกสาวที่ออกไปกับคูเปอร์จะกลับไวขนาดนี้ “เดี๋ยวแม่ก็กลับแล้ว อีกสักชั่วโมงสองชั่วโมงนะ พอดีเพื่อนแม่ชวนมาทำกิจกรรมที่มูลนิธิช่วยเหลือเด็กน่ะ” นางแก้ตัวเสียงกลั้วหัวเราะกลบเกลือน
“ค่า เดี๋ยวมิ้นทำกับข้าวรอ มิ้นดีใจนะคะที่แม่คิดได้ ยังไงเอาเงินไปทำบุญมันก็ดีกว่าเอาไปละลายกับบ่อนนะคะ”
“จ้ะ แค่นี้นะเพื่อนแม่เรียกแล้ว”
“ค่ะ” มินรญากดวางสายด้วยรอยยิ้ม ดีใจระคนโล่งใจที่มารดามีกิจกรรมดีๆ ทำเสียที ได้ประโยชน์แถมได้บุญด้วย
“มิ้นจะทำกับข้าว พี่คู้ปจะออกไปนั่งรอที่ห้องรับแขกหรือเดินเล่นในสวนรอไปก่อนก็นะคะ”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ช่วย” ชายหนุ่มบอกพลางลุกขึ้นพับแขนเสื้อทั้งสองข้างขึ้นจนถึงครึ่งสอง
“ไม่เป็นไรค่ะ พี่คู้ปเป็นแขกนะคะ”หญิงสาวบอกอย่างเกรงใจ
“เหรอ...ไม่เห็นเคยรู้สึกว่าตัวเองเป็นแขก มีแต่คนบอกว่าหน้าเหมือนฝรั่ง” ชายหนุ่มตอบกลับอย่างยียวน หันมายักคิ้วกดยิ้มมุมปากแล้วเดินไปที่เคาน์เตอร์เปิดดูของสดที่มินรญาเตรียมไว้ว่ามีอะไรบ้าง
“พี่คู้ปน่ะ”
“มาเลยช่วยกันทำสองคนจะได้เสร็จไวๆ ไง” ชายหนุ่มบอกพร้อมกับเตรียมเครื่องครัวออกมาทำมื้อเย็นอย่างทะมัดทะแมง
“ค่า...” มินรญาขานรับเสียงยานคาง มองร่างสูงที่ขยับตัวจับนู่นจับนี่อย่างคล่องแคล่วแล้วอมยิ้ม จนกระทั่งคนโดนจ้องกระแอมอย่างรู้ตัว นั่นละมินรญาถึงรีบเดินเข้าไปช่วย
แม้จะบอกคนเป็นลูกว่าขอเวลาอีกชั่วโมงสองชั่วโมงก็จะกลับ แต่เอาเข้าจริงๆ นางรงรองมาช้ากว่าที่บอกตั้งสามชั่วโมง มินรญาโทร.ตามแล้วโทร.ตามอีก
“ขอโทษที่ให้รอนานนะ กำลังมือขึ้นเลยติดลมไปหน่อย” นางบอกหน้าระรื่นอย่างเผลอตัว เมื่อเข้าบ้านมาเจอลูกสาวและเจ้าของตลาดคนใหม่นั่งคุยกันที่ห้องรับแขก
“อะไรนะคะ”
“อะ..อ๋อ...ไม่มีอะไร แม่แค่บอกว่าสงสัยแม่จะทำบุญขึ้น เพิ่งไปวันนี้มิสเตอร์อิวานอฟก็ให้เกียรติมากินข้าวที่บ้านแล้ว สงสัยจะต้องไปบ่อยๆ” นางรงรองรีบแก้ตัว “เดี๋ยวแม่ขอตัวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บหนึ่งนะ”
“ค่ะ งั้นมิ้นตั้งโต๊ะเลยแล้วกันนะคะ”
“จ้า”
นางรงรองขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าไม่นานก็ลงมารับประทานอาหารอย่างอารมณ์ดี หนึ่งเพราะวันนี้นางมือขึ้น ได้มากกว่าเสีย สองแม้มินรญาปฏิเสธจะไม่ทำตามความต้องการของนางที่จะให้กลับไปหาคูเปอร์อีกครั้ง แต่ว่าการกระทำนั้นมันกลับตรงกันข้าม
และเมื่อกินอิ่มแล้วมินรญาขอเก็บโต๊ะล้างถ้วยจาน ตอนนี้ที่ห้องรับแขกจึงมีแค่นางรงรองและคูเปอร์ ที่ตอนนี้ต่างคนต่างนั่งเงียบกันอยู่นานสองนาน จนกระทั่งนางรงรองที่อดทนต่อไปไม่ไหวเป็นคนพูดขึ้นก่อน
“คุณคิดยังไงกับยัยมิ้น” และนางก็ถามในเรื่องที่นางต้องการรู้และสนใจเป็นพิเศษ
คูเปอร์ปรายตามองนางรงรองเล็กน้อย แล้วเงียบไปก่อนจะตอบสั้นๆ ว่า “ก็...คนรู้จัก”
“คนรู้จัก!” นางรงรองอุทาน “คุณจะไม่ดูถูกลูกสาวฉันไปหน่อยหรือคะ” นางตะคอกถามอย่างไม่พอใจ เมื่อคำตอบที่ได้รับไม่ใช่คำตอบที่นางคาดหวัง
“ผมรู้สึกว่ายังไม่ได้ดูถูกมิ้นเลยนะครับ”
“เมื่อกี้ไง คุณบอกยัยมิ้นเป็นแค่คนรู้จักทั้งๆ ที่คุณออกไหนมาไหนกับยัยมิ้นบ่อยๆ แถม...บางครั้งยัยมิ้นก็ไปค้างอ้างแรมกับคุณด้วย” นางทักท้วงให้อีกฝ่ายได้รู้ว่านางรู้เรื่องของคนทั้งคู่เป็นอย่างดี
“คุณอยากให้ผมรับผิดชอบ” คูเปอร์ถามเสียงหยัน
“เป็นธรรมดาของคนเป็นแม่ และยัยมิ้นเป็นผู้หญิงถึงจะได้ขึ้นชื่อว่าเป็นหม้ายก็เถอะ”
“แล้วถ้าผมบอกว่าไม่ละ”
คำตอบนั้นทำให้นางรงรองถึงกับหันขวับ กัดริมฝีปากแน่นจนเจ็บ ก่อนจะถามเสียงลอดไรฟันว่า “จะไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยเหรอ ลูกสาวฉันไม่ใช่ดอกไม้ริมทางนะ ที่อยากจะดอมดมเมื่อไหร่ก็ได้”
“คนเรานี้ก็แปลกนะ แต่ก่อนผมร้องขออ้อนวอนจะรับผิดชอบมิ้นแทบตาย ไม่ใช่แค่คุณไม่รับฟังแถมยังทำทุกวิถีทางเพื่อจะผลักไสผมออกไปจากชีวิตของมิ้น แต่มาตอนนี้มันอะไรกันทุกอย่างมันถึงตรงกันข้าม เพราะอะไร... เพราะผมรวยอย่างนั้นเหรอ” คูเปอร์ย้อนถามได้อย่างเจ็บแสบ นางรงรองนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะปรับสีหน้าแล้วตอบกลับไปราวกับไม่สะทกสะท้านถึงเรื่องราวในอดีต
“ก็ฉันไม่รู้นี้ว่าอนาคตคุณจะ...มาได้ขนาดนี้ ใครๆ ก็กลัวลูกตัวเองลำบากกันทั้งนั้นแหละ”
“ข้อนั้นผมรู้ แต่ถ้าคุณให้โอกาสผมสักนิด ผมเชื่อว่าถึงผมไม่ได้รับมรดกจากคุณปู่หรือคุณพ่อบุญธรรมผมก็สามารถเลี้ยงมิ้นได้โดยไม่ให้เธอต้องลำบาก แต่คุณไม่เคยให้สิ่งๆ นั้นกับผมเลย เพราะสิ่งที่คุณต้องการไม่ใช่ความสุขของมิ้นแต่เป็นเงิน!”
“กินผลไม้กันค่ะ” เสียงของมินรญาที่ดังมาก่อนที่เจ้าตัวจะโผล่มาทำให้คนทั้งคู่ที่กำลังปะทะคารมกันอย่างดุเดือดหยุดมันไว้แค่นั้น
“พี่ขอผ่านแล้วกันนะครับ อิ่มจนกินอะไรไม่ลงแล้ว” ชายหนุ่มปฏิเสธพร้อมกับเปิดยิ้มบางๆ ก่อนจะนั่งหันไปหันมาอย่างอึดอัดครู่หนึ่ง “พี่ว่าพี่ขอตัวกลับก่อนดีกว่านะครับ เอาไว้เจอกันใหม่”
“ค่ะ เดี๋ยวมิ้นเดินไปส่งนะคะ” ว่าแล้วมินรญาที่นั่งอยู่ข้างๆ มารดาก็ลุกขึ้น แต่ก็ได้แค่นั้นเมื่อคูเปอร์ปฏิเสธเสียงนุ่ม “ไม่เป็นไรหรอก พี่ไปเองดีกว่า ผมกลับก่อนนะครับ” แม้เมื่อครู่จะเพิ่งปะทะคารมกัน แต่ก่อนกลับคูเปอร์ก็ไม่ลืมยกมือไหว้นางรงรองอย่างรู้จักมารยาทและกาลเทศะเป็นอย่างดี
“งั้นก็ขับรถดีๆ นะคะ”
คูเปอร์พยักหน้ารับพร้อมกับส่งยิ้มบางๆ ให้หญิงสาวอีกครั้งแล้วเดินจากไป โดยมีมินรญามองตามแผ่นหลังกว้างไปด้วยแววตาหม่นเศร้า
“ถือว่ารวยขึ้นมาหน่อยแล้วถือดี อย่าให้ถึงทีฉันก็แล้วกัน” นางรงรองสบถบ่นอย่างไม่พอใจ แม้เรื่องที่ชายหนุ่มยกขึ้นมาพูดมันจะคือความจริงก็เถอะ “แกต้องทำให้มันกลับมารักมาหลงแก...”
“พอเถอะค่ะ!” มินรญาแย้งเสียงดังตั้งแต่ที่มารดายังพูดไม่จบด้วยซ้ำ
“ยัยมิ้น”
“แค่นี้มิ้นก็เจ็บและอายจะแย่อยู่แล้ว” พูดจบหญิงสาวก็ลุกกึ่งเดินกึ่งวิ่งขึ้นห้อง ใช่ เธอได้ยินเรื่องที่มารดาและคูเปอร์คุยกัน ฟังแล้วเจ็บจี๊ดไปทั้งใจ แต่จะทำยังไงได้ละก็มันคือความจริง ความจริงที่แม้แต่มารดาของเธอยังแย้งไม่ได้ ไม่ผิดหรอกที่คูเปอร์จะคงสถานะเธอไว้แค่คนรู้จัก บุญเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่บอกว่าเป็นนางบำเรอ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ประกาศไว้แต่เนิ่นๆ นะคะ ว่าเรื่อง "สามีรีเทิร์น" จะอัพถึงแค่ตอนที่ 11 เท่านั้นนะคะ (ตามที่ได้แจ้งเอาไว้แล้วว่าจะอัพแค่ 70% ของเนื้อเรื่องทั้งหมด)
ขอบคุณทุกการติดตามนะคะ ^_^
“อ้าว คุณรงรองหายไปนานเลยนะคะ มาๆ ค่ะขากำลังขาดพอดี” ทันทีที่นางรงรองก้าวเท้าเข้าไปภายในคอนโดแห่งหนึ่งที่ดูภายนอกมันก็ไม่มีอะไร แต่ข้างในมันก็คือบ่อนดีๆ นี่เอง และคนที่รู้ก็คือขาประจำเท่านั้น
“ไม่ได้หายไปไหนหรอกแค่ไปหาทุน มาต่อยอดน่ะ” นางพลางยิ้มระรื่น ขยับเก้าอี้ที่วางอยู่แล้วนั่งลง หยิบเงินปึกหนึ่งวางแหมะลงตรงกลางอย่างไม่ลังเล ที่นี่ไม่ใช่บ่อใหญ่จึงใช้เงินสดโดยไม่มีการแลกชิป
ทุกคนที่รู้สถานะการเงินของนางรงรองดีต่างพากันมองอย่างประหลาดใจ แต่ก็มีหนึ่งในกลุ่มที่เอ่ยลอยๆ ขึ้นมา
“ได้ข่าวว่าขายตลาดเหรอคะคุณรงรอง”
“ขายก็เหมือนไม่ได้ขายแหละค่ะ อีกเดี๋ยวก็คงได้คืน” ว่าพลางปิดปากหัวเราะอย่างมีจริต
“ยังไงคะ”
“ก็คนที่ซื้อน่ะ เป็นคนรักของยัยมิ้นนะคะ” นางรงรองบอกตัวเองว่านางเปล่าขี้ตู่นะ แต่คูเปอร์เคยเป็นคนรักของมินรญาจริงๆ แม้คนที่จับทั้งคู่แยกกันจะคือนางก็เถอะ แต่ตอนนี้กลับมาเจอกันและเชื่อว่าไม่นานถ่านไฟเก่ามันคงจะลุกโชน
“ใครคะ” หนึ่งคนถามแต่ทุกคนในวงไพ่ต่างหันมามองนางรงรองอย่างสนใจ
“มิสเตอร์อิวานอฟ” บอกพลางยืดอก
“ไม่คุ้นชื่อเลยนะคะ” หญิงสูงวัยที่แต่งตัวไม่ต่างกับตู้ทองเคลื่อนที่เอ่ยเสียงเยาะ แต่มีหรือนางรงรองจะสนพูดข่มคนอื่นๆ ต่อว่า
“เขาเพิ่งกลับมาจากรัสเซียนะคะ เห็นว่ามาดูแลธุรกิจสาขาที่ไทยนะคะ รวยมาก...” นางลากเสียงยาวยืนคอลอยหน้ามองทุกคนในวงไพ่
“อย่างนี้คุณรงรองก็สบายเลยสินะครับ”
“ก็นะ...” นางยักไหล่พร้อมกับทิ้งไพ่ในมือลงหนึ่งใบ
“ลูกสาวคุณรงรองนี้โชคดีตลอดนะคะ”
“คราวนี้ขอให้โชคดีตลอดรอดฝั่งนะคะ” ตู้ทองเคลื่อนที่ตู้เดิมบอกแล้วหัวเราะเสียงเล็กแหลม เลยพลอยทำให้ทุกคนในวงหัวเราะตาม ทำให้คุณนายรงรองชักสีหน้าเล็กน้อย แต่นางก็ไม่คิดจะนำพามาคิดให้ปวดสมอง
“แหม...มันก็มีผิดพลาดกันบ้างแหละคะ แต่ถึงยังไงมันก็ดีกว่าคนไม่มีโชค...รวมถึงตอนนี้ด้วยนะคะ” พูดจบนางรงรองก็วางในมือลง แล้วกวาดกองเงินกลางโต๊ะมาไว้ตรงหน้าตัวเอง และไม่ลืมที่จะเยาะเย้ยคนที่ชอบแขวะ “แข่งเรือแข่งพายมันแข่งกันได้ แต่แข่งบุญแข่งวาสนานี้มันแข่งกันไม่ได้หรอกนะคะ”
“ยังไงมันก็ขายลูกสาวกินแหละว้า”
“ว่าอะไรนะคะ” นางรงรองตะคอกถามเสียงเข้ม แต่อีกฝ่ายใช่จะกลัว ยักไหล่ปฏิเสธเสียงสูง
“เปล่า...แค่บอกว่าคนมีลูกสาวสวยมันก็ดีอย่างนี้แหละค่ะ”
“ของมันแน่อยู่แล้ว” พูดแล้วนางรงรองก็ปิดปากหัวเราะ ไม่คิดจะใส่ใจคำพูดหรือสายตาที่จิกกัด เพราะนั่นนางรู้ว่ามันเกิดจากความอิจฉา
กว่าจะได้กลับทั้งคู่ก็อยู่คุยกับป้าจาบจนเย็น คูเปอร์ชวนมินรญาไปกินข้าวดูหนังต่อ แม้จะเสียดายแต่หญิงสาวจำต้องปฏิเสธ เพราะอยากเอาเวลาไปให้คนเป็นแม่ที่รออยู่ที่บ้าน และเธอก็ทำทีชวนชายหนุ่มไปกินข้าวที่บ้าน และไม่น่าเชื่อว่าเขารับปากแบบไม่ต้องเสียเวลาคิด
“ดีเหมือนกัน เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง”
“งั้นมิ้นขอแวะไปซื้อของที่ตลาดก่อนนะคะ”
“ไปสิเดี๋ยวพี่พาไป...ตลาดธีรดานะ” ชายหนุ่มถามเพื่อความแน่ใจ “ค่ะ”
ทั้งคู่ตั้งใจจะไปซื้อของแต่กลับกลายเป็นว่า เจ้าของตลาดคนใหม่กลายเป็นขวัญใจของแม่ค้า เดินผ่านแผงไหมเป็นได้ของฟรีและคำชมว่าตลาดดูสะอาดเป็นระเบียบเรียบร้อยขึ้นมาก และจากผลพวงนี้ทำให้ลูกค้ามาจับจ่ายใช้สอยกันมากขึ้นด้วย
“ได้ของมากกว่าที่คิดจะซื้อเยอะเลยนะคะเนี่ย แถมไม่ได้เสียสักบาท...พี่คู้ปนี้เนื้อหอมจริงๆ กับแม่ค้ายังขนาดนี้กับสาวๆ จะขนาดไหนน้า...” พูดเองก็ชะงักเอง มินรญายกมือปิดปาก แล้วรีบเอ่ยขอโทษชายหนุ่ม “ขอโทษคะ มิ้นไม่ได้ตั้งใจละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวนะคะ”
“ไม่เป็นไร ปกติผู้ชายมันก็มีบ้างแหละ เรารีบกลับกันเถอะ”
“ค่ะ” เธอรับคำเสียงแผ่วแล้วเดินตามชายหนุ่มไปขึ้นรถ
และจากเหตุการณ์เมื่อครู่ทำให้ มินรญาอดคิดไม่ได้ว่าตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา มีผู้หญิงแบบไหนและกี่คนแล้วที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของคูเปอร์ที่เพียบพร้อมทั้งหน้าตาและฐานะ เรียกว่าคุณสมบัติครบถ้วนคงไม่มีผู้หญิงคนไหนจะปฏิเสธถ้าเขาต้องการ แล้วย้อนกลับมาดูตัวเองที่ตอนนี้สิไม่มีอะไรเลย หน้าตาก็ธรรมดาทั่วไป การงานก็แค่สาวออฟฟิศแถมพ่วงด้วยคำว่าแม่หม้าย โปรไฟท์ดูติดลบสิ้นดี ยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้าจึงได้แต่นั่งเงียบมาจนถึงบ้าน
“แม่คะ แม่...” มินรญาร้องเรียกมารดาเสียงดังลั่น เมื่อเข้ามาในบ้านที่ดูเงียบผิดปกติ แต่เรียกเท่าไหร่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ “ไปอยู่ไหนนะ” หญิงสาวบ่นงึมงำคนเดียว
“พี่คู้ปนั่งพักก่อนนะคะ เดี๋ยวจะเอาของไปเก็บและเอาน้ำมาให้”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่ถือไปเองดีกว่า” มินรญาผงกศีรษะอย่างขอบคุณแล้วเดินนำชายหนุ่มไปที่ห้องครัว
“วางของไว้บนโต๊ะนั่นแหละค่ะ เดี๋ยวมิ้นจะเอาไปเก็บเอง อันไหนจะใช้จะเอาไว้ล้างเลย” เธอบอกพลางเปิดตู้เย็นรินน้ำใส่แก้วมาเสิร์ฟแขกคนพิเศษ
“มิ้นขอตัวเดินไปดูแม่แป๊บหนึ่งนะคะ สงสัยจะอยู่หลังบ้านหรือไม่ก็เข้าห้องน้ำ” มินรญาเดินหายออกไปพักใหญ่ คูเปอร์ได้ยินเสียงหญิงสาวร้องเรียกหามารดาแว่วๆ เป็นระยะๆ แล้วเธอก็กลับเข้ามาค้นหาโทรศัพท์มือถือ
“เจอไหม”
“ไม่ค่ะ สงสัยจะไม่อยู่ ไปไหนนะ” เธอตอบพลางกดต่อสายหามารดาที่ไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนอย่างเป็นห่วง เพราะก่อนออกจากบ้านเธอก็บอกแล้วแท้ๆ ว่าจะกลับมากินข้าวด้วย
“ว่าไงยัยมิ้น”
“แม่อยู่ไหนคะ ทำไมเสียงคนคุยกันดังจังเลย” มินรญารออยู่ครู่หนึ่ง มารดาจึงตอบกลับพร้อมกับเสียงพูดคุยเมื่อครู่ได้หายไป
“เอ่อ...แม่ออกมาทำธุระข้างนอกจ้ะ มิ้นมีอะไรหรือเปล่า”
“นานไหมคะกว่าจะกลับ พอดีวันนี้พี่คู้ปจะมากินข้าวเย็นที่บ้านด้วยนะคะ” เธอบอกพร้อมกับหันมาส่งยิ้มให้กับแขกคนพิเศษในวันนี้
“ตอนนี้มิ้นอยู่ไหนน่ะ”
“ที่บ้านค่ะ หาแม่ไม่เจอเลยลองโทร.หานี่แหละค่ะ”
นางรงรองเงียบไปครู่หนึ่งเพื่อหาข้อแก้ตัว นางไม่คิดว่าลูกสาวที่ออกไปกับคูเปอร์จะกลับไวขนาดนี้ “เดี๋ยวแม่ก็กลับแล้ว อีกสักชั่วโมงสองชั่วโมงนะ พอดีเพื่อนแม่ชวนมาทำกิจกรรมที่มูลนิธิช่วยเหลือเด็กน่ะ” นางแก้ตัวเสียงกลั้วหัวเราะกลบเกลือน
“ค่า เดี๋ยวมิ้นทำกับข้าวรอ มิ้นดีใจนะคะที่แม่คิดได้ ยังไงเอาเงินไปทำบุญมันก็ดีกว่าเอาไปละลายกับบ่อนนะคะ”
“จ้ะ แค่นี้นะเพื่อนแม่เรียกแล้ว”
“ค่ะ” มินรญากดวางสายด้วยรอยยิ้ม ดีใจระคนโล่งใจที่มารดามีกิจกรรมดีๆ ทำเสียที ได้ประโยชน์แถมได้บุญด้วย
“มิ้นจะทำกับข้าว พี่คู้ปจะออกไปนั่งรอที่ห้องรับแขกหรือเดินเล่นในสวนรอไปก่อนก็นะคะ”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ช่วย” ชายหนุ่มบอกพลางลุกขึ้นพับแขนเสื้อทั้งสองข้างขึ้นจนถึงครึ่งสอง
“ไม่เป็นไรค่ะ พี่คู้ปเป็นแขกนะคะ”หญิงสาวบอกอย่างเกรงใจ
“เหรอ...ไม่เห็นเคยรู้สึกว่าตัวเองเป็นแขก มีแต่คนบอกว่าหน้าเหมือนฝรั่ง” ชายหนุ่มตอบกลับอย่างยียวน หันมายักคิ้วกดยิ้มมุมปากแล้วเดินไปที่เคาน์เตอร์เปิดดูของสดที่มินรญาเตรียมไว้ว่ามีอะไรบ้าง
“พี่คู้ปน่ะ”
“มาเลยช่วยกันทำสองคนจะได้เสร็จไวๆ ไง” ชายหนุ่มบอกพร้อมกับเตรียมเครื่องครัวออกมาทำมื้อเย็นอย่างทะมัดทะแมง
“ค่า...” มินรญาขานรับเสียงยานคาง มองร่างสูงที่ขยับตัวจับนู่นจับนี่อย่างคล่องแคล่วแล้วอมยิ้ม จนกระทั่งคนโดนจ้องกระแอมอย่างรู้ตัว นั่นละมินรญาถึงรีบเดินเข้าไปช่วย
แม้จะบอกคนเป็นลูกว่าขอเวลาอีกชั่วโมงสองชั่วโมงก็จะกลับ แต่เอาเข้าจริงๆ นางรงรองมาช้ากว่าที่บอกตั้งสามชั่วโมง มินรญาโทร.ตามแล้วโทร.ตามอีก
“ขอโทษที่ให้รอนานนะ กำลังมือขึ้นเลยติดลมไปหน่อย” นางบอกหน้าระรื่นอย่างเผลอตัว เมื่อเข้าบ้านมาเจอลูกสาวและเจ้าของตลาดคนใหม่นั่งคุยกันที่ห้องรับแขก
“อะไรนะคะ”
“อะ..อ๋อ...ไม่มีอะไร แม่แค่บอกว่าสงสัยแม่จะทำบุญขึ้น เพิ่งไปวันนี้มิสเตอร์อิวานอฟก็ให้เกียรติมากินข้าวที่บ้านแล้ว สงสัยจะต้องไปบ่อยๆ” นางรงรองรีบแก้ตัว “เดี๋ยวแม่ขอตัวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บหนึ่งนะ”
“ค่ะ งั้นมิ้นตั้งโต๊ะเลยแล้วกันนะคะ”
“จ้า”
นางรงรองขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าไม่นานก็ลงมารับประทานอาหารอย่างอารมณ์ดี หนึ่งเพราะวันนี้นางมือขึ้น ได้มากกว่าเสีย สองแม้มินรญาปฏิเสธจะไม่ทำตามความต้องการของนางที่จะให้กลับไปหาคูเปอร์อีกครั้ง แต่ว่าการกระทำนั้นมันกลับตรงกันข้าม
และเมื่อกินอิ่มแล้วมินรญาขอเก็บโต๊ะล้างถ้วยจาน ตอนนี้ที่ห้องรับแขกจึงมีแค่นางรงรองและคูเปอร์ ที่ตอนนี้ต่างคนต่างนั่งเงียบกันอยู่นานสองนาน จนกระทั่งนางรงรองที่อดทนต่อไปไม่ไหวเป็นคนพูดขึ้นก่อน
“คุณคิดยังไงกับยัยมิ้น” และนางก็ถามในเรื่องที่นางต้องการรู้และสนใจเป็นพิเศษ
คูเปอร์ปรายตามองนางรงรองเล็กน้อย แล้วเงียบไปก่อนจะตอบสั้นๆ ว่า “ก็...คนรู้จัก”
“คนรู้จัก!” นางรงรองอุทาน “คุณจะไม่ดูถูกลูกสาวฉันไปหน่อยหรือคะ” นางตะคอกถามอย่างไม่พอใจ เมื่อคำตอบที่ได้รับไม่ใช่คำตอบที่นางคาดหวัง
“ผมรู้สึกว่ายังไม่ได้ดูถูกมิ้นเลยนะครับ”
“เมื่อกี้ไง คุณบอกยัยมิ้นเป็นแค่คนรู้จักทั้งๆ ที่คุณออกไหนมาไหนกับยัยมิ้นบ่อยๆ แถม...บางครั้งยัยมิ้นก็ไปค้างอ้างแรมกับคุณด้วย” นางทักท้วงให้อีกฝ่ายได้รู้ว่านางรู้เรื่องของคนทั้งคู่เป็นอย่างดี
“คุณอยากให้ผมรับผิดชอบ” คูเปอร์ถามเสียงหยัน
“เป็นธรรมดาของคนเป็นแม่ และยัยมิ้นเป็นผู้หญิงถึงจะได้ขึ้นชื่อว่าเป็นหม้ายก็เถอะ”
“แล้วถ้าผมบอกว่าไม่ละ”
คำตอบนั้นทำให้นางรงรองถึงกับหันขวับ กัดริมฝีปากแน่นจนเจ็บ ก่อนจะถามเสียงลอดไรฟันว่า “จะไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยเหรอ ลูกสาวฉันไม่ใช่ดอกไม้ริมทางนะ ที่อยากจะดอมดมเมื่อไหร่ก็ได้”
“คนเรานี้ก็แปลกนะ แต่ก่อนผมร้องขออ้อนวอนจะรับผิดชอบมิ้นแทบตาย ไม่ใช่แค่คุณไม่รับฟังแถมยังทำทุกวิถีทางเพื่อจะผลักไสผมออกไปจากชีวิตของมิ้น แต่มาตอนนี้มันอะไรกันทุกอย่างมันถึงตรงกันข้าม เพราะอะไร... เพราะผมรวยอย่างนั้นเหรอ” คูเปอร์ย้อนถามได้อย่างเจ็บแสบ นางรงรองนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่งก่อนจะปรับสีหน้าแล้วตอบกลับไปราวกับไม่สะทกสะท้านถึงเรื่องราวในอดีต
“ก็ฉันไม่รู้นี้ว่าอนาคตคุณจะ...มาได้ขนาดนี้ ใครๆ ก็กลัวลูกตัวเองลำบากกันทั้งนั้นแหละ”
“ข้อนั้นผมรู้ แต่ถ้าคุณให้โอกาสผมสักนิด ผมเชื่อว่าถึงผมไม่ได้รับมรดกจากคุณปู่หรือคุณพ่อบุญธรรมผมก็สามารถเลี้ยงมิ้นได้โดยไม่ให้เธอต้องลำบาก แต่คุณไม่เคยให้สิ่งๆ นั้นกับผมเลย เพราะสิ่งที่คุณต้องการไม่ใช่ความสุขของมิ้นแต่เป็นเงิน!”
“กินผลไม้กันค่ะ” เสียงของมินรญาที่ดังมาก่อนที่เจ้าตัวจะโผล่มาทำให้คนทั้งคู่ที่กำลังปะทะคารมกันอย่างดุเดือดหยุดมันไว้แค่นั้น
“พี่ขอผ่านแล้วกันนะครับ อิ่มจนกินอะไรไม่ลงแล้ว” ชายหนุ่มปฏิเสธพร้อมกับเปิดยิ้มบางๆ ก่อนจะนั่งหันไปหันมาอย่างอึดอัดครู่หนึ่ง “พี่ว่าพี่ขอตัวกลับก่อนดีกว่านะครับ เอาไว้เจอกันใหม่”
“ค่ะ เดี๋ยวมิ้นเดินไปส่งนะคะ” ว่าแล้วมินรญาที่นั่งอยู่ข้างๆ มารดาก็ลุกขึ้น แต่ก็ได้แค่นั้นเมื่อคูเปอร์ปฏิเสธเสียงนุ่ม “ไม่เป็นไรหรอก พี่ไปเองดีกว่า ผมกลับก่อนนะครับ” แม้เมื่อครู่จะเพิ่งปะทะคารมกัน แต่ก่อนกลับคูเปอร์ก็ไม่ลืมยกมือไหว้นางรงรองอย่างรู้จักมารยาทและกาลเทศะเป็นอย่างดี
“งั้นก็ขับรถดีๆ นะคะ”
คูเปอร์พยักหน้ารับพร้อมกับส่งยิ้มบางๆ ให้หญิงสาวอีกครั้งแล้วเดินจากไป โดยมีมินรญามองตามแผ่นหลังกว้างไปด้วยแววตาหม่นเศร้า
“ถือว่ารวยขึ้นมาหน่อยแล้วถือดี อย่าให้ถึงทีฉันก็แล้วกัน” นางรงรองสบถบ่นอย่างไม่พอใจ แม้เรื่องที่ชายหนุ่มยกขึ้นมาพูดมันจะคือความจริงก็เถอะ “แกต้องทำให้มันกลับมารักมาหลงแก...”
“พอเถอะค่ะ!” มินรญาแย้งเสียงดังตั้งแต่ที่มารดายังพูดไม่จบด้วยซ้ำ
“ยัยมิ้น”
“แค่นี้มิ้นก็เจ็บและอายจะแย่อยู่แล้ว” พูดจบหญิงสาวก็ลุกกึ่งเดินกึ่งวิ่งขึ้นห้อง ใช่ เธอได้ยินเรื่องที่มารดาและคูเปอร์คุยกัน ฟังแล้วเจ็บจี๊ดไปทั้งใจ แต่จะทำยังไงได้ละก็มันคือความจริง ความจริงที่แม้แต่มารดาของเธอยังแย้งไม่ได้ ไม่ผิดหรอกที่คูเปอร์จะคงสถานะเธอไว้แค่คนรู้จัก บุญเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่บอกว่าเป็นนางบำเรอ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ประกาศไว้แต่เนิ่นๆ นะคะ ว่าเรื่อง "สามีรีเทิร์น" จะอัพถึงแค่ตอนที่ 11 เท่านั้นนะคะ (ตามที่ได้แจ้งเอาไว้แล้วว่าจะอัพแค่ 70% ของเนื้อเรื่องทั้งหมด)
ขอบคุณทุกการติดตามนะคะ ^_^
เกศมณี เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 ก.ย. 2559, 15:49:47 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 ก.ย. 2559, 15:49:47 น.
จำนวนการเข้าชม : 919
| << ตอนที่ 9 >>> 100% | ตอนที่ 10 >>> 100% >> |