In a day รอรักหลังวิวาห์
Tags: อาลี โมนา
ตอน: Chapter 16: Spouse II (สามีภรรยา II)
Chapter 16: Spouse II (สามีภรรยา II)
หลังจากวันนั้นฉันก็เริ่มมีอาการแปลกๆ ปวดหัวบ้าง รู้สึกมวนท้องบ้าง และที่สำคัญฉันรู้สึกว่าตัวเองขี้น้อยใจ และอยากให้เขาตามใจตลอดเวลา อารมณ์มันแปรปรวนแปลกๆ นี่เป็นมาจะครบสามสัปดาห์ล่ะ
“โมนา”
“คะ พี่ลี”
“ไม่สบายแล้วมายื่นตากแดดทำไมตรงนี้”
“น้องเบื่อนี่อยู่แต่ในบ้าน แล้วแดดตอนแปดโมงมันมีประโยชน์คะ”
“เฮ้อ เอานี้ไปบริษัทกับพี่ไหมล่ะ”
“ได้หรอ”
“ทำไมไม่ได้ละ ไม่ได้ห้ามและไม่เคยห้ามสักหน่อย”
“งั้นน้องขอไปทุกวันนะ ไปคะ”
“เดี่ยวๆ แล้วหายป่วยแล้วหรอ”
“ใครป่วย น้องแค่ปวดหัว แต่ตอนนี้โอเคแล้วคะ น้องไปแต่งตัวก่อนนะ”
“หึ ไปสิ”
ตอนนี้ฉันนั่งมองเขาทำงานอยู่ จริงๆแล้วที่นี่ก็น่าเบื่อไม่ต่างกับที่บ้านเท่าไหร่ เพียงแต่ที่นี่ฉันได้อยู่ใกล้เขา แค่นี้ฉันก็รู้สึกมีความสุขแล้ว ไม่รู้สิ แค่ได้มองหน้า ได้ยินเสียง ได้คุยสองสามประโยคแค่นี้ก็รู้สึกดีแล้ว
“พี่ลี น้องขอไปเดินดูข้างนอกได้ไหม”
“ก็เอาสิ ถ้ามีอะไรก็โทรมาละ”
“คะ”
ฉันเดินออกมาสำรวจบริษัทของเขา คนที่นี่ส่วนใหญ่ก็รู้จักฉัน ทุกคนยิ้มแย้มและดีกับฉันมากจะมีก็แต่บางกลุ่มที่ฉันรู้สึกได้ว่าพวกเขาไม่ยินดีสักเท่าไหร่ที่ฉันได้เป็นสะใภ้ของบริษัทนี้
ครืดดด ครืดดด
“ฮัลโหล่ ริทว่าไง”
“โมนา ทำไมไม่มาสอนหลายวันแล้ว เป็นอะไรหรือเปล่า”
“อ่อ เราป่วยนิดหน่อยแต่ตอนนี้หายแล้วล่ะ พรุ่งนี้คงจะไปสอนได้”
“หรอ ป่วยแล้วไม่บอกอะไรริทเลยนะ ริทเป็นห่วงแย่นึกว่าโมนาจะเป็นอะไรไปสะอีก”
“โอยขอโทษๆๆ เดี่ยววันหลังเราจะโทรบอกริทละกันนะฮะฮ่ะฮ่า”
“ยังจะหัวเราะอีก คนเขาเป็นห่วง”
“โอเคๆไงก็ขอบใจริทมากนะ”
“อื้ม เดี่ยวริทต้องเข้าสอนแล้วอ่ะ แค่นี้นะ ดูแลตัวเองด้วย”
“จ้า”
จริงสิฉันเข้าสอนที่โรงเรียนเดียวกับฟาริท แต่สอนได้ไม่เท่าไหร่ก็มาป่วยนี่แหล่ะ
“ภรรยาผู้บริหารแอบมาคุยโทรศัพท์กับชายอื่นแบบนี้เนี้ย ดูน่าสมเพชดีนะ เธอว่าไหม”
“คุณอัสมา คุณอาจจะมองว่ามันน่าสมเพจที่ฉันคุยโทรศัพท์กับเพื่อนผู้ชาย แต่คุณไม่คิดหรอคะ ว่าการพยายามเรียกร้องความสนใจจากสามีชาวบ้านเขามันน่าสมเพชยิ่งกว่า”
“แก หึ แกรู้ได้ไงว่าฉันเป็นฝ่ายเรียกร้องให้ลีสนใจฉัน จะบอกอะไรให้นะเด็กโง่ ลีเขายังรักฉัน ต่อให้ฉันอยู่เฉยๆ เขาก็สนใจฉันอยู่ดี”
“หรอคะ เมื่อก่อนคุณอาจจะพูดได้ แต่ตอนนี้อย่าพยายามหลอกตัวเองเลยนะคะ เขาแต่งงานแล้ว ตัดใจเถอะนะคะ ยิ่งพยายามทำให้ครอบครัวเขาแตกแยกคุณก็จะห่างไกลกลิ่นไอสวรรค์มากเท่านั้น”
“ไม่ต้องมาสอนฉัน ที่ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ก็เพราะแก แล้วอย่าคิดว่าฉันจะหยุด ถ้าตราบใดที่ลีไม่ปฏิเสธฉัน นั่นก็ถือว่าเขายังรักฉัน แต่ถึงเขาจะปฏิเสธ ฉันก็จะทำให้เขารักฉันเหมือนเมื่อก่อนให้ได้ หึ”
“เดี่ยวคะคุณอัสมา”
“……………………..”
“คุณแน่ใจแล้วหรอคะว่าสิ่งที่คุณทำ มันทำให้คุณมีความสุข แล้วถ้าคุณทำสำเร็จ คุณแน่ใจหรอ ว่าวันนั้นเขาจะยังรักคุณอยู่”
ฉันไม่อยากจะอยู่สนทนาอะไรกับคนที่จิตใจมืดบอด ฉันไม่เคยคิดเลยว่า วันหนึ่งตัวฉันจะพบเจอกับคนที่เป็นเหมือนตัวร้ายในละครหลังข่าว มันรู้สึกแย่ ยัยอัสมาอะไรนี่ มาแสดงตัวชัดเจนแล้วว่าเธอต้องการอะไร ให้ตายสิ คนเราคิดได้ถึงเพียงนี้เลยหรอ
ก๊อกๆๆๆ
“มาแล้วหรอ ไปไหนมาตั้งนาน”
“น้องก็ไปเดินสำรวจในตึกนี่แหล่ะคะ อืม เที่ยงแล้วไม่ออกไปทะ”
ก๊อกๆๆๆ
“ลีคะ”
“อัส”
“ไปทานข้าวเที่ยงกันคะ อ้าวน้องโมนายังไม่กลับอีกหรอคะ อัสก็นึกว่ากลับบ้านไปซะละ”
“เอ่อ วันนี้ผมคงไปทานด้วยไม่ได้ และผมคงไม่เข้ามาแล้วช่วงบ่ายพอดีผมมีธุระ”
“……………………”
“งั้นผมขอตัวนะ ไปโมนา”
ฉันเดินตามหลังเขาไปเงียบๆ อยู่ๆฉันก็อยากจะยิ้มให้เขา
“พี่ลีคะ”
“หื้ม”
“เราจะไปไหนกัน”
“ไปทานข้าวเที่ยงไง”
“แล้วหลังจากนั้น”
“พาเราไปส่งที่บ้านไง”
“หรอคะ”
“ทำไม”
“ป่าว ไปสิคะ”
ฉันก็นึกว่าเขาจะพาฉันไปไหนซะอีก
Alee part:
ตอนนี้ผมกำลังมองคนตัวเล็กที่นอนตะแคงหน้าเข้าหาผม ผมปัดผมที่ปรกลงมาปิดหน้าเธอ ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงที่มาเป็นภรรยาผมจะเป็นเธอ หาใช่คนที่ผมคิดไว้ไม่ นี่สิน่ะ ที่เขาว่าทุกอย่างพระองค์ทรงกำหนดไว้แล้ว ทุกคนย่อมมีคู่ และต้องเป็นคู่ที่พระองค์ลิขิตไว้แล้ว เว้นเสียแต่ว่าคนๆนั้นจะฝืนกฎ หรือไม่ก็รีบเข้าหาคู่ก่อนที่พระองค์จะกำหนดเจอ
“ถ้าเลือกได้ พี่คงเลือกที่จะรอเธอ โดยไม่ปันใจไปชอบใครอื่นก่อนเจอเธอ”
จูบบบ
ผมจูบลงที่หน้าผากมนของเธอ ก่อนจะปิดไฟ แล้วดึงเธอเข้ามากอดเฉกเช่นทุกคืนวานที่เคยทำ
หลายวันผ่านไป อาการของเธอดีขึ้นทุกอย่าง เหมือนจะกลับมาเป็นปกติ ผมว่าจะพาเธอไปหาหมอสักหน่อย เพื่อวินิจฉัยไปเลยว่าป่วยเป็นอะไร แต่เพราะช่วงนี้งานที่บริษัทมีปัญหานิดหน่อย ทำให้ผมลืมไปเลยว่ายังไม่เคยพาเธอไปหาหมอเลยสักครั้ง
“วันนี้กลับมาทานข้าวเย็นที่บ้านนะคะ โมนาตั้งใจว่าจะทำเมนูใหม่”
“ถ้าไม่ติดอะไร พี่ก็กลับเหมือนทุกวัน”
“คะ”
ผมมองเธอที่ก้มลงจูบหลังมือผมเพื่อบอกลา ทุกครั้งที่ผมจะไปทำงาน เธอเริ่มทำแบบนี้ตั้งแต่กลับจากไทยครั้งก่อนแล้วละ ผมยิ้มให้เธอก่อนจะเปิดประตูรถแล้วขับออกไปยังบริษัททันที
18:00 pm.
ผมเงยหน้ามองนาฬิกาที่บอกเวลาว่าเย็นมากแล้ว จริงสิ ป่านนี้เธอคงรอผมแย่ อาลีเอ้ยยย
“เห้ย แบตหมด เอาว่ะ หวังว่ากลับตอนนี้ยังทัน”
ผลักกก
ว๊ายยย
พรึ่บบบ
“อัส”
ผมไม่ได้ตั้งใจจะโอบเธอหรือแตะต้องเธอ แต่สงสัยผมดึงประตูแรงไปหน่อยเธอเลยถลาใส่ผมแบบนี้ ผมรีบปล่อยเธอ แต่ดูเหมือนเธอไม่ยอมห่างจากผม
“นี่คุณยังไม่กลับหรอ อัส”
“อัส ก็มาตามคุณไงคะ”
“ตาม ทำไมต้องตาม”
“ก็อัสเห็นคุณยังไม่ออกไปไหนตั้งแต่เที่ยง และนี่ก็เย็นมากแล้ว อัสเองก็เพิ่งเสร็จ เลยจะชวนคุณกลับ”
“ผมกำลังจะกลับแล้วละ ผมว่านี่ก็เย็นมากแล้ว เรารีบกลับกันเถอะ อยู่ที่นี่กันแบบนี้มันดูไม่ดี”
“คุณเป็นห่วงอัสหรอคะ”
ผมพยักหน้าตอบเธอ เพราะไม่อยากจะเสียเวลานาน
“รออัสด้วยสิคะลี”
“คุณเอารถมาใช่ไหม”
“รถอัสส่งซ่อมคะ รบกวนลีไปส่งอัสที่บ้าน ได้ไหมคะ”
“เอ่อ คือ”
“จริงสิคะ ตอนนี้เราไม่ได้เป็นเหมือนเมื่อก่อนแล้ว อัสรู้ตัวดีคะ อัสไม่รบกะ”
“ก็ได้ครับอัส”
ผมอยากจะปฏิเสธ แต่ผมคงปล่อยให้เธอยืนรออยู่ที่นี่คนเดียวไม่ได้หรอก มันเย็นมากแล้ว และถึงแม้ว่าจะมียามเฝ้าบริษัทอยู่ก็เถอะ
19:40 pm.
ผมรีบกลับบ้านทันทีที่ไปส่งอัสมา แต่เพราะสภาพจราจรที่ติดขัด ผมเลยกลับมาเอาป่านนี้ ไม่รู้ว่าเธอจะโกรธผมไหม ที่ผมกลับบ้านไม่ทันข้าวเย็นแบบนี้ แต่ถึงกลับไม่ทันข้าวเย็นยังไง ผมก็ไม่คิดที่จะฝากท้องที่อื่นหรอกนะ ยังไงซะ ผมก็จะกลับมาทานกับข้าวฝีมือเธอ
“อามีน ว่างหรอถึงกลับบ้านได้”
“ก็ไม่ได้ว่างหรอกพี่ลี แต่เขาเรียกว่า มีเวลาให้ครอบครัว รู้ว่าอะไรสำคัญกว่ากัน”
“เหอะ แล้ววิจัยแกไม่สำคัญแล้วหรอ”
“วิจัยผมใกล้เสร็จแล้ว ถึงมันจะยังไม่สมบูรณ์ก็เหอะ แค่เสียเวลาอันน้อยนิดเพื่อกลับมานั่งทานข้าวเป็นเพื่อนพ่อกับพี่สะใภ้ แค่นี้ถือว่าคุ้ม”
“จริงสิ โมนา”
“ไม่ต้องรีบหรอกพี่ลี ถ้าพี่ไม่ให้ความสำคัญกับเขา เขาก็จะทำในแบบที่พี่ทำกับเขาเหมือนกัน”
“เหอะ ไม่มีทาง”
ใช่ว่าผมไม่ให้ความสำคัญกับเธอ แต่มันเป็นเหตุสุดวิสัย ผมไม่ได้เจตนาจะทำให้มันเป็นแบบนี้นี่
หลังจากวันนั้นฉันก็เริ่มมีอาการแปลกๆ ปวดหัวบ้าง รู้สึกมวนท้องบ้าง และที่สำคัญฉันรู้สึกว่าตัวเองขี้น้อยใจ และอยากให้เขาตามใจตลอดเวลา อารมณ์มันแปรปรวนแปลกๆ นี่เป็นมาจะครบสามสัปดาห์ล่ะ
“โมนา”
“คะ พี่ลี”
“ไม่สบายแล้วมายื่นตากแดดทำไมตรงนี้”
“น้องเบื่อนี่อยู่แต่ในบ้าน แล้วแดดตอนแปดโมงมันมีประโยชน์คะ”
“เฮ้อ เอานี้ไปบริษัทกับพี่ไหมล่ะ”
“ได้หรอ”
“ทำไมไม่ได้ละ ไม่ได้ห้ามและไม่เคยห้ามสักหน่อย”
“งั้นน้องขอไปทุกวันนะ ไปคะ”
“เดี่ยวๆ แล้วหายป่วยแล้วหรอ”
“ใครป่วย น้องแค่ปวดหัว แต่ตอนนี้โอเคแล้วคะ น้องไปแต่งตัวก่อนนะ”
“หึ ไปสิ”
ตอนนี้ฉันนั่งมองเขาทำงานอยู่ จริงๆแล้วที่นี่ก็น่าเบื่อไม่ต่างกับที่บ้านเท่าไหร่ เพียงแต่ที่นี่ฉันได้อยู่ใกล้เขา แค่นี้ฉันก็รู้สึกมีความสุขแล้ว ไม่รู้สิ แค่ได้มองหน้า ได้ยินเสียง ได้คุยสองสามประโยคแค่นี้ก็รู้สึกดีแล้ว
“พี่ลี น้องขอไปเดินดูข้างนอกได้ไหม”
“ก็เอาสิ ถ้ามีอะไรก็โทรมาละ”
“คะ”
ฉันเดินออกมาสำรวจบริษัทของเขา คนที่นี่ส่วนใหญ่ก็รู้จักฉัน ทุกคนยิ้มแย้มและดีกับฉันมากจะมีก็แต่บางกลุ่มที่ฉันรู้สึกได้ว่าพวกเขาไม่ยินดีสักเท่าไหร่ที่ฉันได้เป็นสะใภ้ของบริษัทนี้
ครืดดด ครืดดด
“ฮัลโหล่ ริทว่าไง”
“โมนา ทำไมไม่มาสอนหลายวันแล้ว เป็นอะไรหรือเปล่า”
“อ่อ เราป่วยนิดหน่อยแต่ตอนนี้หายแล้วล่ะ พรุ่งนี้คงจะไปสอนได้”
“หรอ ป่วยแล้วไม่บอกอะไรริทเลยนะ ริทเป็นห่วงแย่นึกว่าโมนาจะเป็นอะไรไปสะอีก”
“โอยขอโทษๆๆ เดี่ยววันหลังเราจะโทรบอกริทละกันนะฮะฮ่ะฮ่า”
“ยังจะหัวเราะอีก คนเขาเป็นห่วง”
“โอเคๆไงก็ขอบใจริทมากนะ”
“อื้ม เดี่ยวริทต้องเข้าสอนแล้วอ่ะ แค่นี้นะ ดูแลตัวเองด้วย”
“จ้า”
จริงสิฉันเข้าสอนที่โรงเรียนเดียวกับฟาริท แต่สอนได้ไม่เท่าไหร่ก็มาป่วยนี่แหล่ะ
“ภรรยาผู้บริหารแอบมาคุยโทรศัพท์กับชายอื่นแบบนี้เนี้ย ดูน่าสมเพชดีนะ เธอว่าไหม”
“คุณอัสมา คุณอาจจะมองว่ามันน่าสมเพจที่ฉันคุยโทรศัพท์กับเพื่อนผู้ชาย แต่คุณไม่คิดหรอคะ ว่าการพยายามเรียกร้องความสนใจจากสามีชาวบ้านเขามันน่าสมเพชยิ่งกว่า”
“แก หึ แกรู้ได้ไงว่าฉันเป็นฝ่ายเรียกร้องให้ลีสนใจฉัน จะบอกอะไรให้นะเด็กโง่ ลีเขายังรักฉัน ต่อให้ฉันอยู่เฉยๆ เขาก็สนใจฉันอยู่ดี”
“หรอคะ เมื่อก่อนคุณอาจจะพูดได้ แต่ตอนนี้อย่าพยายามหลอกตัวเองเลยนะคะ เขาแต่งงานแล้ว ตัดใจเถอะนะคะ ยิ่งพยายามทำให้ครอบครัวเขาแตกแยกคุณก็จะห่างไกลกลิ่นไอสวรรค์มากเท่านั้น”
“ไม่ต้องมาสอนฉัน ที่ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ก็เพราะแก แล้วอย่าคิดว่าฉันจะหยุด ถ้าตราบใดที่ลีไม่ปฏิเสธฉัน นั่นก็ถือว่าเขายังรักฉัน แต่ถึงเขาจะปฏิเสธ ฉันก็จะทำให้เขารักฉันเหมือนเมื่อก่อนให้ได้ หึ”
“เดี่ยวคะคุณอัสมา”
“……………………..”
“คุณแน่ใจแล้วหรอคะว่าสิ่งที่คุณทำ มันทำให้คุณมีความสุข แล้วถ้าคุณทำสำเร็จ คุณแน่ใจหรอ ว่าวันนั้นเขาจะยังรักคุณอยู่”
ฉันไม่อยากจะอยู่สนทนาอะไรกับคนที่จิตใจมืดบอด ฉันไม่เคยคิดเลยว่า วันหนึ่งตัวฉันจะพบเจอกับคนที่เป็นเหมือนตัวร้ายในละครหลังข่าว มันรู้สึกแย่ ยัยอัสมาอะไรนี่ มาแสดงตัวชัดเจนแล้วว่าเธอต้องการอะไร ให้ตายสิ คนเราคิดได้ถึงเพียงนี้เลยหรอ
ก๊อกๆๆๆ
“มาแล้วหรอ ไปไหนมาตั้งนาน”
“น้องก็ไปเดินสำรวจในตึกนี่แหล่ะคะ อืม เที่ยงแล้วไม่ออกไปทะ”
ก๊อกๆๆๆ
“ลีคะ”
“อัส”
“ไปทานข้าวเที่ยงกันคะ อ้าวน้องโมนายังไม่กลับอีกหรอคะ อัสก็นึกว่ากลับบ้านไปซะละ”
“เอ่อ วันนี้ผมคงไปทานด้วยไม่ได้ และผมคงไม่เข้ามาแล้วช่วงบ่ายพอดีผมมีธุระ”
“……………………”
“งั้นผมขอตัวนะ ไปโมนา”
ฉันเดินตามหลังเขาไปเงียบๆ อยู่ๆฉันก็อยากจะยิ้มให้เขา
“พี่ลีคะ”
“หื้ม”
“เราจะไปไหนกัน”
“ไปทานข้าวเที่ยงไง”
“แล้วหลังจากนั้น”
“พาเราไปส่งที่บ้านไง”
“หรอคะ”
“ทำไม”
“ป่าว ไปสิคะ”
ฉันก็นึกว่าเขาจะพาฉันไปไหนซะอีก
Alee part:
ตอนนี้ผมกำลังมองคนตัวเล็กที่นอนตะแคงหน้าเข้าหาผม ผมปัดผมที่ปรกลงมาปิดหน้าเธอ ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงที่มาเป็นภรรยาผมจะเป็นเธอ หาใช่คนที่ผมคิดไว้ไม่ นี่สิน่ะ ที่เขาว่าทุกอย่างพระองค์ทรงกำหนดไว้แล้ว ทุกคนย่อมมีคู่ และต้องเป็นคู่ที่พระองค์ลิขิตไว้แล้ว เว้นเสียแต่ว่าคนๆนั้นจะฝืนกฎ หรือไม่ก็รีบเข้าหาคู่ก่อนที่พระองค์จะกำหนดเจอ
“ถ้าเลือกได้ พี่คงเลือกที่จะรอเธอ โดยไม่ปันใจไปชอบใครอื่นก่อนเจอเธอ”
จูบบบ
ผมจูบลงที่หน้าผากมนของเธอ ก่อนจะปิดไฟ แล้วดึงเธอเข้ามากอดเฉกเช่นทุกคืนวานที่เคยทำ
หลายวันผ่านไป อาการของเธอดีขึ้นทุกอย่าง เหมือนจะกลับมาเป็นปกติ ผมว่าจะพาเธอไปหาหมอสักหน่อย เพื่อวินิจฉัยไปเลยว่าป่วยเป็นอะไร แต่เพราะช่วงนี้งานที่บริษัทมีปัญหานิดหน่อย ทำให้ผมลืมไปเลยว่ายังไม่เคยพาเธอไปหาหมอเลยสักครั้ง
“วันนี้กลับมาทานข้าวเย็นที่บ้านนะคะ โมนาตั้งใจว่าจะทำเมนูใหม่”
“ถ้าไม่ติดอะไร พี่ก็กลับเหมือนทุกวัน”
“คะ”
ผมมองเธอที่ก้มลงจูบหลังมือผมเพื่อบอกลา ทุกครั้งที่ผมจะไปทำงาน เธอเริ่มทำแบบนี้ตั้งแต่กลับจากไทยครั้งก่อนแล้วละ ผมยิ้มให้เธอก่อนจะเปิดประตูรถแล้วขับออกไปยังบริษัททันที
18:00 pm.
ผมเงยหน้ามองนาฬิกาที่บอกเวลาว่าเย็นมากแล้ว จริงสิ ป่านนี้เธอคงรอผมแย่ อาลีเอ้ยยย
“เห้ย แบตหมด เอาว่ะ หวังว่ากลับตอนนี้ยังทัน”
ผลักกก
ว๊ายยย
พรึ่บบบ
“อัส”
ผมไม่ได้ตั้งใจจะโอบเธอหรือแตะต้องเธอ แต่สงสัยผมดึงประตูแรงไปหน่อยเธอเลยถลาใส่ผมแบบนี้ ผมรีบปล่อยเธอ แต่ดูเหมือนเธอไม่ยอมห่างจากผม
“นี่คุณยังไม่กลับหรอ อัส”
“อัส ก็มาตามคุณไงคะ”
“ตาม ทำไมต้องตาม”
“ก็อัสเห็นคุณยังไม่ออกไปไหนตั้งแต่เที่ยง และนี่ก็เย็นมากแล้ว อัสเองก็เพิ่งเสร็จ เลยจะชวนคุณกลับ”
“ผมกำลังจะกลับแล้วละ ผมว่านี่ก็เย็นมากแล้ว เรารีบกลับกันเถอะ อยู่ที่นี่กันแบบนี้มันดูไม่ดี”
“คุณเป็นห่วงอัสหรอคะ”
ผมพยักหน้าตอบเธอ เพราะไม่อยากจะเสียเวลานาน
“รออัสด้วยสิคะลี”
“คุณเอารถมาใช่ไหม”
“รถอัสส่งซ่อมคะ รบกวนลีไปส่งอัสที่บ้าน ได้ไหมคะ”
“เอ่อ คือ”
“จริงสิคะ ตอนนี้เราไม่ได้เป็นเหมือนเมื่อก่อนแล้ว อัสรู้ตัวดีคะ อัสไม่รบกะ”
“ก็ได้ครับอัส”
ผมอยากจะปฏิเสธ แต่ผมคงปล่อยให้เธอยืนรออยู่ที่นี่คนเดียวไม่ได้หรอก มันเย็นมากแล้ว และถึงแม้ว่าจะมียามเฝ้าบริษัทอยู่ก็เถอะ
19:40 pm.
ผมรีบกลับบ้านทันทีที่ไปส่งอัสมา แต่เพราะสภาพจราจรที่ติดขัด ผมเลยกลับมาเอาป่านนี้ ไม่รู้ว่าเธอจะโกรธผมไหม ที่ผมกลับบ้านไม่ทันข้าวเย็นแบบนี้ แต่ถึงกลับไม่ทันข้าวเย็นยังไง ผมก็ไม่คิดที่จะฝากท้องที่อื่นหรอกนะ ยังไงซะ ผมก็จะกลับมาทานกับข้าวฝีมือเธอ
“อามีน ว่างหรอถึงกลับบ้านได้”
“ก็ไม่ได้ว่างหรอกพี่ลี แต่เขาเรียกว่า มีเวลาให้ครอบครัว รู้ว่าอะไรสำคัญกว่ากัน”
“เหอะ แล้ววิจัยแกไม่สำคัญแล้วหรอ”
“วิจัยผมใกล้เสร็จแล้ว ถึงมันจะยังไม่สมบูรณ์ก็เหอะ แค่เสียเวลาอันน้อยนิดเพื่อกลับมานั่งทานข้าวเป็นเพื่อนพ่อกับพี่สะใภ้ แค่นี้ถือว่าคุ้ม”
“จริงสิ โมนา”
“ไม่ต้องรีบหรอกพี่ลี ถ้าพี่ไม่ให้ความสำคัญกับเขา เขาก็จะทำในแบบที่พี่ทำกับเขาเหมือนกัน”
“เหอะ ไม่มีทาง”
ใช่ว่าผมไม่ให้ความสำคัญกับเธอ แต่มันเป็นเหตุสุดวิสัย ผมไม่ได้เจตนาจะทำให้มันเป็นแบบนี้นี่
TheW เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 22 ม.ค. 2560, 12:47:50 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 22 ม.ค. 2560, 12:47:50 น.
จำนวนการเข้าชม : 983
| << Chapter 15: Spouse I (สามีภรรยา I) | Chapter 17: Trust (เชื่อใจ) >> |