In a day รอรักหลังวิวาห์
Tags: อาลี โมนา
ตอน: Chapter 17: Trust (เชื่อใจ)
Chapter 17: Trust (เชื่อใจ)
Mona part:
ตอนนี้ฉันกำลังจัดเตรียมเนื้อหาที่จะไปสอนในวันพรุ่งนี้ ฉันมาคิดๆดูแล้วว่า ฉันจะไม่คิดอะไรที่มันรบกวนจิตใจฉันอีก
“โมนา”
“………….”
“ทำอะไรอยู่ พี่หิวข้าวอ่า”
“………….”
เขาเดินเข้ามายืนอยู่ด้านหลังฉัน พร้อมโน้มตัวลงมากระซิบที่ข้างหู จนฉันรู้สึกหวิวๆ แต่ยังไงซะ ฉันยังไม่พร้อมจะคุยกับเขา ฉันยังน้อยใจเขาอยู่
“นี่จะไม่คุยกับพี่จริงๆหรอ”
“………….”
“ก็งานพี่เยอะ แต่นี่รีบกลับสุดๆแล้วนะ หิวข้าวมากด้วย ไอ้เราก็รีบเคลียร์งาน ข้าวก็ยังไม่ได้กิน กลับมา เมียก็ไม่สนใจอีก เห้อออ”
พรึ่บบบ
ฉันลุกจากเก้าอี้ พร้อมเดินออกจากห้องเพื่อไปเตรียมกับข้าวให้เขาใหม่ พอเอาเข้าจริง ฉันก็ยอมเขาทุกที
“เดี่ยวสิ น้องจะไปไหน”
“หิวข้าวไม่ใช่หรอ”
“เอ่อ ไปสิ เมียใครน่ารักจัง”
ฟอดดด
“อื้อ ไม่ต้องมาหอมเลย”
“นี่งอนหรอ”
“เปล่า”
“แสดงว่างอน”
“เอ๊ะ ไม่คุยด้วยแล้ว”
“โอ้ๆๆๆ ไม่แกล้งแล้วๆ ไปกินข้าวกัน”
วันนี้ฉันต้องรีบกลับเพราะพี่ชายสุดที่รักของฉันจะมานะสิ ตอนนี้ฉันกำลังรอพี่อาลีมารับ เพราะเขาบอกว่าจะมารับ ปรกติฉันจะนั่งรถประจำทางกลับหรือไม่ก็ขับรถมาเองเพราะฉันจำทางได้แล้ว
“โมนา”
“ฟาริท”
“จะกลับแล้วหรอ แล้วกลับยังไง ให้ริทไปส่งมั้ย”
“เอ่อ ขอบใจมาก แต่ไม่เป็นไร เรารอพี่ลีมารับ”
“อ่อหรอ จริงสินะ งั้นเรารอเป็นเพื่อน”
“โอะ ไม่เป็นไรริทกลับเถอะ เรารอได้”
“ไม่เป็นไรหรอก ริทไม่รีบ”
“เอ่อ งั้น ก็แล้วแต่”
ปี๊นนน
พี่ลีมาพอดี เขาลดกระจกรถลง ดูจากสีหน้าแล้ว ระเบิดลงอีกตามเคย
“ไปก่อนนะ”
“อืม แล้วเจอกัน”
ตอนนี้บรรยากาศบนรถมันน่าอึดอัดมาก ก็เขาเอาแต่เงียบ มีเพียงฉันที่พยายามหาเรื่องพูดคุยแต่เขาก็ตอบสั้นๆว่า อืม
“พี่ลี”
“อืม”
“น้องกับฟาริทเป็นแค่เพื่อนกันนะ ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้นเลย เขาแค่ยืนรอเป็นเพื่อนน้อง แค่นั้นจริงๆ”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร”
“เอ้า แล้วที่เงียบเนี้ย เพราะอะไร”
“ไม่มีอะไรหรอก”
“พี่ลี”
“พรุ่งนี้ อัสชวนพี่ไปงานแต่ง”
“………….”
“ญาติอัสเขาแต่งงาน แต่พี่ไม่ได้ไปกับอัสแค่สองคนนะ มุนชิตก็ไป แล้วพี่ก็จะพาเราไปด้วย”
“แค่นี้เอง ไม่เห็นต้องทำหน้ากลุ้มเลย”
“ไม่โกรธ”
“โกรธทำไม พี่ลีก็คิดมาก แล้วอีกอย่าง น้องเลิกคิดเรื่องคุณอัสมาไปนานแล้วคะ”
“จริงนะ”
“จริงสิคะ พี่ลีก็เหมือนกันเลิกคิดไม่ดีกับฟาริทได้แล้ว”
“พี่ก็ไม่คิดนานแล้วเหมือนกัน ไร้สาระน่า”
ฉันเลื่อนมือไปกุมมือเขาที่วางอยู่บนตัก ขณะรถจอดไฟแดง
“ขอบคุณที่เชื่อใจน้องนะคะ”
เขาดึงมือฉันขึ้นจูบ ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้ฉันยิ้มจนแก้มปริ
“พี่เชื่อใจที่รักเสมอ แล้วน้องละเชื่อใจพี่หรือเปล่า”
“น้องเชื่อใจพี่ลีคะ”
ตอนนี้ฉัน พี่ลีและพี่มุนชิต เราอยู่ในงานแต่งของญาติอัสมา เธอชื่อ อานา ฉันเพิ่งรู้ว่าพี่มุนชิตก็รู้จักกับญาติของอัสมา และอาจจะรู้จักดีด้วย
“ยินดีด้วย อานา”
“คะ ขอบคุณที่มาร่วมงานนะคะ มุนชิต อาลี แล้วนี่”
“ฉัน โมนาคะ”
“ภรรยาผมเอง”
“จริงหรอคะอาลี อืม อย่างนี้ก็ ใช่ น้องคุณรึเปล่าคะ มุนชิต”
“คะ พี่อานารู้ได้ไงคะ”
“ก็มุนชิตชอบเล่าให้พี่ฟังบ่อยๆ เนี้ยตอนโมนาไม่อยู่รู้มั้ย มุนชิตเขาชอบบ่นว่าคิดถึงๆ แล้วยังจะชวนพี่ไปเยี่ยมเราด้วย”
ฉันหันไปทางพี่มุนชิต และหันไปทางพี่อาลีอีกที ฉันว่ามันแปลกๆ เพราะตั้งแต่บนรถล่ะ พี่มุนชิตก็ทำหน้าบอกบุญไม่รับที่จะมางานแต่งคุณอานา
“พอเถอะ อานา ผมว่าเราอย่าไปคุยอะไรที่มันเป็นอดีตเลยนะ”
“มุนชิต”
พี่ลีตบบ่าพี่มุนชิต พอดีกับสามีคุณอานาเอ่ยขอตัวเจ้าสาวไปพบปะเพื่อนที่มาร่วมงานคนอื่นๆ
“ฉันอยากกลับแล้วว่ะ ไอ้ลี”
“ใจเย็นดิ ไหนบอกว่าแกทำใจได้แล้วไง”
“เหอะ ฉันไม่อยากอยู่มองอะไรที่มันขัดหูขัดตา ไปละ”
“เห้ยไปไหน”
“ห้องน้ำ”
แล้วพี่มุนชิตก็เดินออกไปเหลือฉันกับพี่อาลี
“พี่อานาเธอ เป็นอะไรกับพี่มุนชิตหรอ”
“เป็นน้องทำไมไม่รู้จักถามละครับ”
“พี่อาลี น้องไม่ได้อยู่ไทยสี่ปีจะไปรู้ได้ไง”
“เห้อ อยากรู้จริงหรอ”
“คะ”
“ถ้าไม่ติดที่ว่ามุนชิตอยู่ไทยมากกว่าที่นี่ อานาก็คงเป็นพี่สะไภ้เราไปแล้ว”
“ห่ะ จริงหรอคะ แล้วทำไม พี่อานาถึงไปแต่งกับคนอื่นละ”
“ก็เพราะพี่เรามันมัวแต่กักขอเวลา สร้างเนื้อสร้างตัวทั้งๆที่มันพร้อมแล้ว แต่พอมันคิดจะไปสู่ขออานา ก็ไม่ทันละ เพราะอานาบอกเลิกมัน พร้อมส่งการ์ดแต่งงานให้แทน”
“แล้วทำไมพี่มุนชิตถึงดูโกรธพี่อานาละ”
“เราก็ลองไปถามพี่ชายเราดูสิ”
“ชิ ไปถามพี่มุนชิตก็ได้”
ฉันทำท่าจะลุกก็โดนเขาจับมือรั้ง
“จะไปไหน”
“ไปหาพี่มุนชิต”
“มันไปเข้าห้องน้ำ เดี่ยวค่อยถามที่บ้านก็ได้”
“ไม่ได้จะไปถามเรื่องนั้นสักหน่อย”
“แล้ว”
“จะไปดูว่าพี่มุนชิตเป็นอะไรรึเปล่า”
“ไม่ต้องหรอก มันทำใจได้แล้ว”
“แต่เมื่อกี้”
“เชื่อพี่ นั่งลง”
“ชิ”
ฉันเป็นห่วงพี่มุนชิตจริงๆนะ ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าพี่ตัวเองเกือบจะได้แต่งงานแล้ว เป็นเพราะฉันไม่อยู่บ้านนานสี่ปีเลยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่จะว่าไป มันต้องมีอะไรที่มากกว่านั้น เพราะไม่อย่างนั้น พี่มุนชิตคงไม่แสดงอาการไม่พอใจแบบเมื่อกี้นี้แน่
Special Munshid part:
ผมออกมาอยู่คนเดียวข้างนอกงาน ผมไม่อยากทนมองอะไรที่มันทำให้ใจผมเจ็บอีกแล้ว ใช่ อานาคือผู้หญิงที่ผมจะแต่งงานด้วย แต่ทุกอย่างมันก็เป็นอย่างที่เห็น เธอแต่งงานกับคนอื่นที่ไม่ใช่ผมแล้วละ ผมมาช้าไปหรือ เธอไปโดยไม่รอผมกันแน่
“ไง หึ”
ผมปรายตามองผู้หญิงที่เดินเข้ามาทักผม อัสมา ผมแสยะยิ้มให้เธอ ผมรู้จักเธอ เธอเป็นญาติสนิทกับอานา อ่อ เธอยังเป็นแฟนเก่าไอ้อาลี น้องเขยผมไง
“จะไม่คุยกับฉันหน่อยหรอ”
“ไม่จำเป็น”
“อ่อ ลืมไป นายคงกำลังเจ็บที่เห็นคนรัก อุ๊บ คนเคยรัก”
“ไปให้พ้น”
“ทำไม ฉันพูดแทนใจดำหรอ”
“เหอะ เธอมันน่าสมเพช”
“ไอ้บ้า นายว่าฉันหรอ”
“คิดเอาเองสิ หึ”
ผมกำลังจะเดินกลับเข้างาน เพราะไม่อยากจะเสวนากับยัยบ้านี่เท่าไหร่
“หยุดนะ อย่ามาเดินหนีฉันแบบนี้นะ”
แล้วไงคิดว่าผมจะฟังยัยนี้มั้ย เหอะ
“นี่นายยย ไอ้บ้า”
Mona part:
ตอนนี้ฉันกำลังจัดเตรียมเนื้อหาที่จะไปสอนในวันพรุ่งนี้ ฉันมาคิดๆดูแล้วว่า ฉันจะไม่คิดอะไรที่มันรบกวนจิตใจฉันอีก
“โมนา”
“………….”
“ทำอะไรอยู่ พี่หิวข้าวอ่า”
“………….”
เขาเดินเข้ามายืนอยู่ด้านหลังฉัน พร้อมโน้มตัวลงมากระซิบที่ข้างหู จนฉันรู้สึกหวิวๆ แต่ยังไงซะ ฉันยังไม่พร้อมจะคุยกับเขา ฉันยังน้อยใจเขาอยู่
“นี่จะไม่คุยกับพี่จริงๆหรอ”
“………….”
“ก็งานพี่เยอะ แต่นี่รีบกลับสุดๆแล้วนะ หิวข้าวมากด้วย ไอ้เราก็รีบเคลียร์งาน ข้าวก็ยังไม่ได้กิน กลับมา เมียก็ไม่สนใจอีก เห้อออ”
พรึ่บบบ
ฉันลุกจากเก้าอี้ พร้อมเดินออกจากห้องเพื่อไปเตรียมกับข้าวให้เขาใหม่ พอเอาเข้าจริง ฉันก็ยอมเขาทุกที
“เดี่ยวสิ น้องจะไปไหน”
“หิวข้าวไม่ใช่หรอ”
“เอ่อ ไปสิ เมียใครน่ารักจัง”
ฟอดดด
“อื้อ ไม่ต้องมาหอมเลย”
“นี่งอนหรอ”
“เปล่า”
“แสดงว่างอน”
“เอ๊ะ ไม่คุยด้วยแล้ว”
“โอ้ๆๆๆ ไม่แกล้งแล้วๆ ไปกินข้าวกัน”
วันนี้ฉันต้องรีบกลับเพราะพี่ชายสุดที่รักของฉันจะมานะสิ ตอนนี้ฉันกำลังรอพี่อาลีมารับ เพราะเขาบอกว่าจะมารับ ปรกติฉันจะนั่งรถประจำทางกลับหรือไม่ก็ขับรถมาเองเพราะฉันจำทางได้แล้ว
“โมนา”
“ฟาริท”
“จะกลับแล้วหรอ แล้วกลับยังไง ให้ริทไปส่งมั้ย”
“เอ่อ ขอบใจมาก แต่ไม่เป็นไร เรารอพี่ลีมารับ”
“อ่อหรอ จริงสินะ งั้นเรารอเป็นเพื่อน”
“โอะ ไม่เป็นไรริทกลับเถอะ เรารอได้”
“ไม่เป็นไรหรอก ริทไม่รีบ”
“เอ่อ งั้น ก็แล้วแต่”
ปี๊นนน
พี่ลีมาพอดี เขาลดกระจกรถลง ดูจากสีหน้าแล้ว ระเบิดลงอีกตามเคย
“ไปก่อนนะ”
“อืม แล้วเจอกัน”
ตอนนี้บรรยากาศบนรถมันน่าอึดอัดมาก ก็เขาเอาแต่เงียบ มีเพียงฉันที่พยายามหาเรื่องพูดคุยแต่เขาก็ตอบสั้นๆว่า อืม
“พี่ลี”
“อืม”
“น้องกับฟาริทเป็นแค่เพื่อนกันนะ ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้นเลย เขาแค่ยืนรอเป็นเพื่อนน้อง แค่นั้นจริงๆ”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร”
“เอ้า แล้วที่เงียบเนี้ย เพราะอะไร”
“ไม่มีอะไรหรอก”
“พี่ลี”
“พรุ่งนี้ อัสชวนพี่ไปงานแต่ง”
“………….”
“ญาติอัสเขาแต่งงาน แต่พี่ไม่ได้ไปกับอัสแค่สองคนนะ มุนชิตก็ไป แล้วพี่ก็จะพาเราไปด้วย”
“แค่นี้เอง ไม่เห็นต้องทำหน้ากลุ้มเลย”
“ไม่โกรธ”
“โกรธทำไม พี่ลีก็คิดมาก แล้วอีกอย่าง น้องเลิกคิดเรื่องคุณอัสมาไปนานแล้วคะ”
“จริงนะ”
“จริงสิคะ พี่ลีก็เหมือนกันเลิกคิดไม่ดีกับฟาริทได้แล้ว”
“พี่ก็ไม่คิดนานแล้วเหมือนกัน ไร้สาระน่า”
ฉันเลื่อนมือไปกุมมือเขาที่วางอยู่บนตัก ขณะรถจอดไฟแดง
“ขอบคุณที่เชื่อใจน้องนะคะ”
เขาดึงมือฉันขึ้นจูบ ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้ฉันยิ้มจนแก้มปริ
“พี่เชื่อใจที่รักเสมอ แล้วน้องละเชื่อใจพี่หรือเปล่า”
“น้องเชื่อใจพี่ลีคะ”
ตอนนี้ฉัน พี่ลีและพี่มุนชิต เราอยู่ในงานแต่งของญาติอัสมา เธอชื่อ อานา ฉันเพิ่งรู้ว่าพี่มุนชิตก็รู้จักกับญาติของอัสมา และอาจจะรู้จักดีด้วย
“ยินดีด้วย อานา”
“คะ ขอบคุณที่มาร่วมงานนะคะ มุนชิต อาลี แล้วนี่”
“ฉัน โมนาคะ”
“ภรรยาผมเอง”
“จริงหรอคะอาลี อืม อย่างนี้ก็ ใช่ น้องคุณรึเปล่าคะ มุนชิต”
“คะ พี่อานารู้ได้ไงคะ”
“ก็มุนชิตชอบเล่าให้พี่ฟังบ่อยๆ เนี้ยตอนโมนาไม่อยู่รู้มั้ย มุนชิตเขาชอบบ่นว่าคิดถึงๆ แล้วยังจะชวนพี่ไปเยี่ยมเราด้วย”
ฉันหันไปทางพี่มุนชิต และหันไปทางพี่อาลีอีกที ฉันว่ามันแปลกๆ เพราะตั้งแต่บนรถล่ะ พี่มุนชิตก็ทำหน้าบอกบุญไม่รับที่จะมางานแต่งคุณอานา
“พอเถอะ อานา ผมว่าเราอย่าไปคุยอะไรที่มันเป็นอดีตเลยนะ”
“มุนชิต”
พี่ลีตบบ่าพี่มุนชิต พอดีกับสามีคุณอานาเอ่ยขอตัวเจ้าสาวไปพบปะเพื่อนที่มาร่วมงานคนอื่นๆ
“ฉันอยากกลับแล้วว่ะ ไอ้ลี”
“ใจเย็นดิ ไหนบอกว่าแกทำใจได้แล้วไง”
“เหอะ ฉันไม่อยากอยู่มองอะไรที่มันขัดหูขัดตา ไปละ”
“เห้ยไปไหน”
“ห้องน้ำ”
แล้วพี่มุนชิตก็เดินออกไปเหลือฉันกับพี่อาลี
“พี่อานาเธอ เป็นอะไรกับพี่มุนชิตหรอ”
“เป็นน้องทำไมไม่รู้จักถามละครับ”
“พี่อาลี น้องไม่ได้อยู่ไทยสี่ปีจะไปรู้ได้ไง”
“เห้อ อยากรู้จริงหรอ”
“คะ”
“ถ้าไม่ติดที่ว่ามุนชิตอยู่ไทยมากกว่าที่นี่ อานาก็คงเป็นพี่สะไภ้เราไปแล้ว”
“ห่ะ จริงหรอคะ แล้วทำไม พี่อานาถึงไปแต่งกับคนอื่นละ”
“ก็เพราะพี่เรามันมัวแต่กักขอเวลา สร้างเนื้อสร้างตัวทั้งๆที่มันพร้อมแล้ว แต่พอมันคิดจะไปสู่ขออานา ก็ไม่ทันละ เพราะอานาบอกเลิกมัน พร้อมส่งการ์ดแต่งงานให้แทน”
“แล้วทำไมพี่มุนชิตถึงดูโกรธพี่อานาละ”
“เราก็ลองไปถามพี่ชายเราดูสิ”
“ชิ ไปถามพี่มุนชิตก็ได้”
ฉันทำท่าจะลุกก็โดนเขาจับมือรั้ง
“จะไปไหน”
“ไปหาพี่มุนชิต”
“มันไปเข้าห้องน้ำ เดี่ยวค่อยถามที่บ้านก็ได้”
“ไม่ได้จะไปถามเรื่องนั้นสักหน่อย”
“แล้ว”
“จะไปดูว่าพี่มุนชิตเป็นอะไรรึเปล่า”
“ไม่ต้องหรอก มันทำใจได้แล้ว”
“แต่เมื่อกี้”
“เชื่อพี่ นั่งลง”
“ชิ”
ฉันเป็นห่วงพี่มุนชิตจริงๆนะ ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าพี่ตัวเองเกือบจะได้แต่งงานแล้ว เป็นเพราะฉันไม่อยู่บ้านนานสี่ปีเลยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่จะว่าไป มันต้องมีอะไรที่มากกว่านั้น เพราะไม่อย่างนั้น พี่มุนชิตคงไม่แสดงอาการไม่พอใจแบบเมื่อกี้นี้แน่
Special Munshid part:
ผมออกมาอยู่คนเดียวข้างนอกงาน ผมไม่อยากทนมองอะไรที่มันทำให้ใจผมเจ็บอีกแล้ว ใช่ อานาคือผู้หญิงที่ผมจะแต่งงานด้วย แต่ทุกอย่างมันก็เป็นอย่างที่เห็น เธอแต่งงานกับคนอื่นที่ไม่ใช่ผมแล้วละ ผมมาช้าไปหรือ เธอไปโดยไม่รอผมกันแน่
“ไง หึ”
ผมปรายตามองผู้หญิงที่เดินเข้ามาทักผม อัสมา ผมแสยะยิ้มให้เธอ ผมรู้จักเธอ เธอเป็นญาติสนิทกับอานา อ่อ เธอยังเป็นแฟนเก่าไอ้อาลี น้องเขยผมไง
“จะไม่คุยกับฉันหน่อยหรอ”
“ไม่จำเป็น”
“อ่อ ลืมไป นายคงกำลังเจ็บที่เห็นคนรัก อุ๊บ คนเคยรัก”
“ไปให้พ้น”
“ทำไม ฉันพูดแทนใจดำหรอ”
“เหอะ เธอมันน่าสมเพช”
“ไอ้บ้า นายว่าฉันหรอ”
“คิดเอาเองสิ หึ”
ผมกำลังจะเดินกลับเข้างาน เพราะไม่อยากจะเสวนากับยัยบ้านี่เท่าไหร่
“หยุดนะ อย่ามาเดินหนีฉันแบบนี้นะ”
แล้วไงคิดว่าผมจะฟังยัยนี้มั้ย เหอะ
“นี่นายยย ไอ้บ้า”
TheW เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ก.พ. 2560, 11:30:52 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ก.พ. 2560, 11:30:52 น.
จำนวนการเข้าชม : 982
| << Chapter 16: Spouse II (สามีภรรยา II) | Chapter 18 Pregnant (ท้อง) >> |