ลิขิตรักให้เรามาเจอกัน
ชะตาฟ้าลิขิตให้เขาและเธอมาเจอกัน แต่ก็ไม่สมหวังซักที
เขาและเธอเจอกันอยู่หลายครั้ง แต่ทุกครั้งเขามักมีแฟนควงคู่อยู่เสมอ
จนในที่สุดฟ้าก็ลิขิตให้เขาและเธอมาเจอกันอีกครั้งในจังหวะ และเวลาที่เหมาะสม
ความรักครั้งนี้จึงเริ่มก่อตัวขึ้นมาทีละนิด ทีละนิด
เหมือนกับลูกโลกที่ถูกที่แบ่งเป็นซีกโลกเหนือและซีกโลกใต้
มันถูกหมุนและหยุด หมุนและหยุด จนนับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่เคยลงล็อคซักที
จนในที่สุดเมื่อถึงจังหวะ และเวลาที่เหมาะสม ลูกโลกลูกนั้นดันหยุดและตรงล็อคพอดี
พระเจ้าผู้สร้างโลกใบนี้ขึ้นจึงปล่อยให้ลูกโลกใบนั้นค่อยๆ หมุนต่อไปเองตามธรรมชาติและตามกาลเวลาของมัน
เขาและเธอเจอกันอยู่หลายครั้ง แต่ทุกครั้งเขามักมีแฟนควงคู่อยู่เสมอ
จนในที่สุดฟ้าก็ลิขิตให้เขาและเธอมาเจอกันอีกครั้งในจังหวะ และเวลาที่เหมาะสม
ความรักครั้งนี้จึงเริ่มก่อตัวขึ้นมาทีละนิด ทีละนิด
เหมือนกับลูกโลกที่ถูกที่แบ่งเป็นซีกโลกเหนือและซีกโลกใต้
มันถูกหมุนและหยุด หมุนและหยุด จนนับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่เคยลงล็อคซักที
จนในที่สุดเมื่อถึงจังหวะ และเวลาที่เหมาะสม ลูกโลกลูกนั้นดันหยุดและตรงล็อคพอดี
พระเจ้าผู้สร้างโลกใบนี้ขึ้นจึงปล่อยให้ลูกโลกใบนั้นค่อยๆ หมุนต่อไปเองตามธรรมชาติและตามกาลเวลาของมัน
Tags: ลิขิตรักให้เรามาเจอกัน
ตอน: บทที่ 5 เพื่อนกัน
ณ ผับหรูแห่งหนึ่งย่านใจกลางเมือง
หลังจากวันนั้นที่ลินดาได้บอกเลิกตฤณนิธิ เขาก็ไม่ได้ติดต่อกับเธออีกเลย และเขาก็มานั่งดื่มคนเดียวที่นี่แทบทุกวัน แต่เขาก็ไม่ดื่มให้ตัวเองเมามาก ดื่มแค่พอให้ตัวเองขับรถกลับบ้านได้ ทุกๆ ครั้งที่เขามานั่งดื่มคนเดียวก็มักมีสาวๆ เข้ามาพยายามทำความรู้จักเขาเสมอ แต่เขาเองก็ไม่สนใจ เพราะใจเขายังอยู่ที่ลินดา เขาพยายามตัดใจตัวเอง เพราะเขาเข้าใจว่ามันเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว แต่ก็ยังทำใจไม่ได้ซะที เขาเลือกที่จะมานั่งคนเดียวโดยไม่ชวนเพื่อน เพราะเวลาเขาชวนเพื่อนมาทีไร ก็เมาเละทุกที พอตื่นมาก็ปวดหัว แล้วก็กลับมาเสียใจอยู่ดี แต่การที่นั่งนิ่งๆ ให้เวลากับตัวเอง ทำให้เขาเสียใจอยู่ดีก็จริง แต่มันก็ได้ใช้เวลาอยู่กับตัวเอง ได้คิดวิเคราะห์ และทำความเข้าใจตัวเองมากขึ้นเช่นกัน
ด้านเจนเนตร หลังจากไม่ได้เที่ยวผับมานาน เพราะเธอไม่ค่อยชอบเที่ยวสถานที่แบบนี้เท่าไหร่ แต่นานๆ ทีก็โอเค ถือว่ามาสังสรรค์ แต่ถ้าบ่อยๆ ขอบาย วันนี้เพื่อนของเธอจึงนัดเธอมาเฮฮาด้วยกัน เธอเลือกสวมใส่ชุดเดรสสายเดี่ยวรัดรูปสีดำ ทำให้เห็นส่วนโค้งเว้าบนร่างกายอย่างเซ็กซี่ พร้อมกับทรงผมดัดลอนอย่างไม่ตั้งใจ บวกกับรองเท้าส้นสูง และลิปสติกสีแดงสด ทำให้เธอดูสวยเด่นเป็นที่น่าจับตามอง เธอเดินก้าวเข้ามาในผับหรูแห่งหนึ่ง แต่เธอดันรีบไปหน่อยเลยมาถึงก่อนเพื่อน เธอจึงเดินเข้าไปเพื่อหาที่นั่ง แต่สายตาดันไปสะดุดกับชายหนุ่มคนนึง ที่เธอเฝ้าคิดถึงเขาแทบทุกวัน ตลอด 6 ปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยลืมเขาเลย เธอมองเขาที่นั่งอยู่ตรงเคาเตอร์บาร์คนเดียวแล้วทำหน้าเหมือนคนอมทุกข์ ใจพลางก็นึกเป็นห่วง พอรู้ตัวอีกทีขาเจ้ากรรมดันพาร่างของเธอเดินมาอยู่ข้างๆ เขาซะแล้ว
“สวัสดีค่ะคุณตฤณนิธิ จำเจนได้มั้ยคะ” เธอพูดพลางยิ้มหวานให้เขา พร้อมใจเต้นรัว วันนี้เธอไม่ติดอ่างแล้ว เพราะมีเวลาให้เตรียมตัวเตรียมใจ แต่ก่อนหน้านี้สิ ไม่เคยได้เตรียมเลย TT
“อ้าว สวัสดีครับ จำได้สิครับ คุณเจนเนตร” ตฤณนิธิตอบกลับไปอย่างเป็นมารยาท เขาดื่มก็จริง แต่เขายังมีสติพอที่จะจำอะไรได้ แล้วหันไปสนใจแก้วในมือต่อ
“ขอเจนนั่งด้วยได้มั้ยคะ” เจนเนตรพูดพลางนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ โดยไม่รอให้เขาตอบ
“เชิญครับ คุณเจนเนตรมาคนเดียวหรอครับ” เขาหันไปมองเธออีกครั้ง เพราะวันนี้เธอแต่งตัวเซ็กซี่มากๆ ปกติก็เซ็กซี่แต่วันนี้เซ็กซี่มากกว่าทุกครั้งที่เขาเคยเจอ พลางมองรอบๆ ก็เห็นเธอคนเดียว แล้วคิดในใจอย่างเป็นห่วงว่าทำไมถึงมาสถานที่แบบนี้คนเดียวล่ะ มันอันตราย
“เรียกเจนเฉยๆ ก็ได้ค่ะ พอดีเจนนัดเพื่อนไว้ แต่เพื่อนยังไม่มา ขอเจนนั่งด้วยแปปนึงนะคะ แล้วคุณตฤณนิธิมาคนเดียวหรอคะ” เจนเนตรพูดพลางคิดในใจ วันนี้เขาจะมีสาวมาด้วยอีกรึเปล่า เพราะทุกครั้งที่เธอเจอเขา เขาอยู่กับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าเลย
“งั้นคุณเจนก็เรียกผมว่าตฤณเฉยๆ ก็ได้ครับ ผมมาคนเดียว ผมมาที่นี่เกือบทุกวันแหละครับ”
“ค่ะคุณตฤณ ดูคุณหน้าเศร้าๆนะคะ มีปัญหาอะไรรึเปล่า เล่าให้เจนฟังได้นะคะ ถือซะว่าเจนเป็นเพื่อนคุณก็แล้วกันค่ะ” เจนเนตรพูดพลางยิ้มให้เขาอย่างจริงใจ
“ขอบคุณครับคุณเจน” ตฤณนิธิได้ยินดังนั้นก็ได้แต่ขอบคุณและยิ้มตอบ พลางรู้สึกดีขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ปกติมีผู้หญิงสวยๆ เข้ามาหาเขาทุกครั้งที่เขามานั่งที่นี่ และเขามักจะปฏิเสธเธอเหล่านั้นไปทุกครั้ง แต่กับเจนเนตรความรู้สึกมันแตกต่าง เขากับรู้สึกดีที่เธอมานั่งข้างๆ
“ไม่เป็นไรค่ะ” เจนเนตรยิ้มอย่างให้กำลังใจ เขาคงมีเรื่องทุกข์ใจแน่ๆ มานั่งดริงค์ทุกวันแบบนี้อกหักสินะ ถึงคราวทีของเธอล่ะ เธอจะมาดามใจเขาเอง เริ่มปฏิบัติการอ่อยค่ะ เราต้องอ่อยแบบไม่ให้เขารู้ว่าเราอ่อยค่ะ
“ผมเพิ่งเลิกกับแฟนมาเดือนนึง” หลังจากที่นั่งเงียบมาซักพัก ตฤณนิธิก็พูดขึ้นมา
“……….” เจนเนตรนั่งฟังอย่างเงียบๆ
“วันนั้นผมขอเธอแต่งงาน แต่เธอดันมาบอกเลิกผม เพราะแม่ของเธอไม่ชอบผม” เขาพูดพลางทำหน้าเศร้า
“……….”
“แม่ของเธอให้เธอเลือกระหว่างผมกับแม่ แล้วเธอก็เลือกแม่…ผมเข้าใจเธอ…” เขาพูดพลางทำหน้าเศร้าเหมือนจะร้องไห้ แต่กลั้นมันเอาไว้
“...ไม่เป็นไรนะคะ” เจนเนตรนิ่งฟังซักพักว่าเขาจะพูดอะไรต่ออีกมั้ย แต่เห็นเขาเงียบเธอพูดให้กำลังใจเขา พลางเอามือไปจับไหล่เขาแล้วบีบเบาๆ อย่างให้กำลังใจ
“ขอบคุณนะครับที่ฟังผม นั่งเป็นเพื่อนผม” ตฤณนิธิพูดพลางหันหน้าไปมองเจนเนตร แล้วดึงเธอเข้ามากอดเหมือนต้องการกำลังใจ และความอบอุ่นบางอย่างที่ขาดหายไป อย่างลืมตัว
“O.O” เจนเนตรยืนตัวแข็งทื่ออย่างตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะกอดเธอ หัวใจเธอตอนนี้เต้นแรงจนจะหลุดออกมาอยู่แล้ว เขาจะได้ยินมั้ยนะ โอ้ยยยย นี่คุณทำอะไรของคุณ
“เอ่อ…ขอโทษนะครับ” ตฤณนิธิผละออกจากการกอด แล้วนึกได้ว่าเขาไม่ได้สนิทกับเธอถึงขนาดกอดกันได้ จึงเอ่ยขอโทษออกไปอย่างตกใจกับการกระทำของตัวเอง
“อะ…เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเข้าใจ ระ เราเป็นเพื่อนกันนี่คะ” เอาอีกแล้วยัยเจน ติดอ่างอีกแล้ว ทำไมคุณต้องทำให้ใจฉันเต้นแรงแบบนี้ด้วยนะ แล้วเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมาเป็นชื่อปัทมา เพื่อนสาวคนสนิท
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
(ฮัลโหลเจน แกอยู่ไหน)
“ฉันอยู่ตรงเคาท์เตอร์บาร์อะแกอยู่ไหน”
(อยู่ตรงหน้าทางเข้าเลย เพิ่งถึง)
“เค เดี๋ยวฉันเดินไปหา รอตรงนั้นแหละ”
“คุณตฤณ เจนขอตัวก่อนนะคะ เพื่อนมาแล้ว นี่นามบัตรเจนค่ะ” เธอยื่นนามบัตรของเธอให้เขาพร้อมยิ้มหวานแล้วเดินจากมา
“เจนเนตร สิริพัฒนกุล ไทย ดีไซน์เนอร์แบรนด์ เจเนตต์” เขาอ่านนามบัตรที่เธอยื่นมาให้เขาอย่างเบาๆ แล้วอมยิ้มขึ้นมา เขารู้จักแบรนด์นี้ดี เพราะลินดาชอบแบรนด์นี้มากๆ ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอเจ้าของแบรนด์ตัวจริง จากนั้นเขาก็ดื่มต่อพลางยิ้มไปด้วย ตอนนี้ในหัวของเขามีแต่ภาพเจนเนตรลอยขึ้นมา แทนภาพของลินดาที่เริ่มจางหายไปโดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว
หลังจากที่เจนเนตรเดินมาหาเพื่อนๆ ของเธอ ที่วันนี้มากันหลายคน มีทั้งเพื่อนสมัยเรียน เพื่อนของปัทมา เพื่อนของลิลลดา รวมแล้วสิบกว่าคน เพื่อนของเธอพาเดินไปนั่งโซน VIP ที่เพื่อนของเธอมาเป็นประจำ จากนั้นก็คุยเล่นสังสรรค์ แล้วก็ลุกมาเต้นบ้างอย่างเมามันหลังจากที่เธอไม่ได้สังสรรค์แบบนี้มานาน ระหว่างที่เธอกำลังนั่งดื่ม และคุยเล่นกับเพื่อนๆ ของเธออย่างสนุกสนาน ก็มีชายหนุ่มบุคลิกค่อนข้างดีคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทายปัทมา
“สวัสดีครับน้องปัท ไอหนุ่มไม่ได้มาด้วยหรอครับวันนี้” ชานนท์เพื่อนของแฟนหนุ่มของปัทมาเดินเข้ามาทักทายปัทมาอย่างสนิทสนม แต่สายตากับไม่ได้มองที่ปัทมาเลย แต่กลับจ้องมองแต่เจนเนตรอย่างสนใจ
“อ้าว สวัสดีค่ะพี่นนท์ พี่หนุ่มไม่ได้มาหรอกค่ะ วันนี้ปัทมากะเพื่อนๆ อะค่ะ นี่เจนเพื่อนปัทค่ะ” ปัทมาหันไปแนะนำเจนเนตรให้ชานนท์รู้จัก เพราะเห็นชานนท์มองเจนเนตรไม่วางตาเลย ส่วนคนอื่นๆ ชานนท์พอรู้จักมาบ้างแล้ว เพราะเจอบ่อย
“ยินดีที่ได้รู้จักครับน้องเจน พี่ชานนท์นะครับ” ชานนท์พูดพลางยื่นมือไปหาเจนเนตรเพื่อทำความรู้จัก
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” เจนเนตรพูดพลางยิ้มหวานอย่างเป็นมารยาท แต่ไม่ยกมือขึ้นไปจับมือกับชานนท์ ทำให้ชานนท์หน้าเจื่อนไป แล้วลดมือลงไปเอง เธอมองแค่แวบเดียวก็รู้แล้วว่าเขาน่ะเสือผู้หญิงจากสายตา ดังนั้นเธอจะไม่เอาตัวเขาไปสนิทสนมด้วยหรอก
“ฮ่าๆ ครับ น้องเจนมาที่นี่บ่อยมั้ยครับ” ชานนท์หัวเราะกลบเกลื่อนจากการเสียหน้า แล้วชวนเจนเนตรคุยต่อ พลางก็คิดใจใจ เล่นตัวแบบนี้แหละ เขาชอบ
“นานๆ ทีอะค่ะ เจนไม่ค่อยชอบเที่ยวแบบนี้” เจนเนตรพูดปัดๆ แล้วหันไปชนแก้วกับเพื่อนๆ คนอื่นต่ออย่างไม่สนใจชานนท์ที่พยายามชวนเธอคุย เจนเนตรมักทำอย่างนี้เสมอเวลามีคนมาจีบแล้วเธอก็ไม่ชอบเขา ด้วยความเย่อหยิ่งของเธอ หนุ่มๆ พวกนั้นก็มักจะค่อยๆ เงียบหายไปเอง
“เอ่อ…งั้นพี่ขอตัวไปหาเพื่อนก่อนละกันนะครับน้องปัท” เมื่อเห็นดังนั้น ชานนท์จึงขอตัวออกมาเพื่อระงับอารมณ์โกรธ พลางก็คิดในใจ ไม่เคยมีใครเมินเฉยกะเขาอย่างงี้มาก่อน ฝากไว้ก่อนเถอะ เขาจะทำให้เธอสยบเขาบนเตียงให้ได้
“แหะๆ ค่ะ แล้วเจอกันค่ะพี่นนท์” เมื่อปัทมาเห็นดังนั้นจึงหัวเราะแหะๆ กับความไม่มีมารยาทของเพื่อนสาว แล้วบอกลาชานนท์
“ทำไมแกทำงี้ล่ะเจน นั่นเพื่อนของพี่หนุ่มนะ” หลังจากที่ชานนท์เดินออกไป ปัทมาก็หันมาเอ็ดเพื่อนสาว
“ก็ฉันไม่ชอบอะ” เจนเนตรพูดอย่างไม่สบอารมณ์ ก็เธอไม่ชอบเขาจริงๆ ยิ่งเห็นสายตาหื่นๆ ที่เขามองเธอยิ่งไม่ชอบ เธอน่ะเกลียดที่สุดคือผู้ชายเจ้าชู้ เห็นผู้หญิงเป็นของเล่น เพราะจากประสบการณ์ในวัยเด็กที่เธอเห็นพ่อของเธอมีเมียน้อยไม่ซ้ำหน้า จนทำให้แม่ของเธอร้องไห้เสียใจไม่เว้นวัน จนต้องเลิกลากันไป เธอก็ได้แต่ปฏิญาณกับตัวเองว่า ‘ถ้าหาผู้ชายดีๆ ไม่ได้ ขออยู่เป็นโสดจนตายเลยละกัน’
“เห้อ แกเนี่ยนะ” ปัทมาบ่นเจนเนตรอิดออด แต่จริงๆ เธอก็เข้าใจเจนเนตรดี จึงไม่ว่าอะไรกับความไม่มีมารยาทของเพื่อนสาวมากนัก เพราะเจนเนตรไม่ได้เป็นงี้บ่อยๆ นอกจากจะไม่ชอบจริงๆ ถึงแสดงมันออกมา
“เอ้าๆ ชน” เมื่อเพื่อนๆ เห็นสองสาวตรึงเครียดกันจึงทำลายบรรยากาศด้วยการยกแก้วขึ่นมาชน แล้วบรรยากาศก็กลับมาคึกคื้นเฮฮาอีกครั้ง
_________________________________________________________________________________________
เป็นยังไงกันบ้างคะ ตอนหน้าพระเอกเริ่มตามจีบนางเอกแล้วหนา
ชอบไม่ชอบยังไงฝากคอมเมนต์ ติชมมาเยอะๆนะคะ
เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เขียน ผิดพลาดยังไงขออภัยด้วยค่ะ
รัก...เข็มขัดนิรภัย
ปล.ใครอยากอ่านตอนต่อไปเร็วขึ้นตามไปได้ที่ธัญวลัยน้า
หลังจากวันนั้นที่ลินดาได้บอกเลิกตฤณนิธิ เขาก็ไม่ได้ติดต่อกับเธออีกเลย และเขาก็มานั่งดื่มคนเดียวที่นี่แทบทุกวัน แต่เขาก็ไม่ดื่มให้ตัวเองเมามาก ดื่มแค่พอให้ตัวเองขับรถกลับบ้านได้ ทุกๆ ครั้งที่เขามานั่งดื่มคนเดียวก็มักมีสาวๆ เข้ามาพยายามทำความรู้จักเขาเสมอ แต่เขาเองก็ไม่สนใจ เพราะใจเขายังอยู่ที่ลินดา เขาพยายามตัดใจตัวเอง เพราะเขาเข้าใจว่ามันเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว แต่ก็ยังทำใจไม่ได้ซะที เขาเลือกที่จะมานั่งคนเดียวโดยไม่ชวนเพื่อน เพราะเวลาเขาชวนเพื่อนมาทีไร ก็เมาเละทุกที พอตื่นมาก็ปวดหัว แล้วก็กลับมาเสียใจอยู่ดี แต่การที่นั่งนิ่งๆ ให้เวลากับตัวเอง ทำให้เขาเสียใจอยู่ดีก็จริง แต่มันก็ได้ใช้เวลาอยู่กับตัวเอง ได้คิดวิเคราะห์ และทำความเข้าใจตัวเองมากขึ้นเช่นกัน
ด้านเจนเนตร หลังจากไม่ได้เที่ยวผับมานาน เพราะเธอไม่ค่อยชอบเที่ยวสถานที่แบบนี้เท่าไหร่ แต่นานๆ ทีก็โอเค ถือว่ามาสังสรรค์ แต่ถ้าบ่อยๆ ขอบาย วันนี้เพื่อนของเธอจึงนัดเธอมาเฮฮาด้วยกัน เธอเลือกสวมใส่ชุดเดรสสายเดี่ยวรัดรูปสีดำ ทำให้เห็นส่วนโค้งเว้าบนร่างกายอย่างเซ็กซี่ พร้อมกับทรงผมดัดลอนอย่างไม่ตั้งใจ บวกกับรองเท้าส้นสูง และลิปสติกสีแดงสด ทำให้เธอดูสวยเด่นเป็นที่น่าจับตามอง เธอเดินก้าวเข้ามาในผับหรูแห่งหนึ่ง แต่เธอดันรีบไปหน่อยเลยมาถึงก่อนเพื่อน เธอจึงเดินเข้าไปเพื่อหาที่นั่ง แต่สายตาดันไปสะดุดกับชายหนุ่มคนนึง ที่เธอเฝ้าคิดถึงเขาแทบทุกวัน ตลอด 6 ปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยลืมเขาเลย เธอมองเขาที่นั่งอยู่ตรงเคาเตอร์บาร์คนเดียวแล้วทำหน้าเหมือนคนอมทุกข์ ใจพลางก็นึกเป็นห่วง พอรู้ตัวอีกทีขาเจ้ากรรมดันพาร่างของเธอเดินมาอยู่ข้างๆ เขาซะแล้ว
“สวัสดีค่ะคุณตฤณนิธิ จำเจนได้มั้ยคะ” เธอพูดพลางยิ้มหวานให้เขา พร้อมใจเต้นรัว วันนี้เธอไม่ติดอ่างแล้ว เพราะมีเวลาให้เตรียมตัวเตรียมใจ แต่ก่อนหน้านี้สิ ไม่เคยได้เตรียมเลย TT
“อ้าว สวัสดีครับ จำได้สิครับ คุณเจนเนตร” ตฤณนิธิตอบกลับไปอย่างเป็นมารยาท เขาดื่มก็จริง แต่เขายังมีสติพอที่จะจำอะไรได้ แล้วหันไปสนใจแก้วในมือต่อ
“ขอเจนนั่งด้วยได้มั้ยคะ” เจนเนตรพูดพลางนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ โดยไม่รอให้เขาตอบ
“เชิญครับ คุณเจนเนตรมาคนเดียวหรอครับ” เขาหันไปมองเธออีกครั้ง เพราะวันนี้เธอแต่งตัวเซ็กซี่มากๆ ปกติก็เซ็กซี่แต่วันนี้เซ็กซี่มากกว่าทุกครั้งที่เขาเคยเจอ พลางมองรอบๆ ก็เห็นเธอคนเดียว แล้วคิดในใจอย่างเป็นห่วงว่าทำไมถึงมาสถานที่แบบนี้คนเดียวล่ะ มันอันตราย
“เรียกเจนเฉยๆ ก็ได้ค่ะ พอดีเจนนัดเพื่อนไว้ แต่เพื่อนยังไม่มา ขอเจนนั่งด้วยแปปนึงนะคะ แล้วคุณตฤณนิธิมาคนเดียวหรอคะ” เจนเนตรพูดพลางคิดในใจ วันนี้เขาจะมีสาวมาด้วยอีกรึเปล่า เพราะทุกครั้งที่เธอเจอเขา เขาอยู่กับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้าเลย
“งั้นคุณเจนก็เรียกผมว่าตฤณเฉยๆ ก็ได้ครับ ผมมาคนเดียว ผมมาที่นี่เกือบทุกวันแหละครับ”
“ค่ะคุณตฤณ ดูคุณหน้าเศร้าๆนะคะ มีปัญหาอะไรรึเปล่า เล่าให้เจนฟังได้นะคะ ถือซะว่าเจนเป็นเพื่อนคุณก็แล้วกันค่ะ” เจนเนตรพูดพลางยิ้มให้เขาอย่างจริงใจ
“ขอบคุณครับคุณเจน” ตฤณนิธิได้ยินดังนั้นก็ได้แต่ขอบคุณและยิ้มตอบ พลางรู้สึกดีขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ปกติมีผู้หญิงสวยๆ เข้ามาหาเขาทุกครั้งที่เขามานั่งที่นี่ และเขามักจะปฏิเสธเธอเหล่านั้นไปทุกครั้ง แต่กับเจนเนตรความรู้สึกมันแตกต่าง เขากับรู้สึกดีที่เธอมานั่งข้างๆ
“ไม่เป็นไรค่ะ” เจนเนตรยิ้มอย่างให้กำลังใจ เขาคงมีเรื่องทุกข์ใจแน่ๆ มานั่งดริงค์ทุกวันแบบนี้อกหักสินะ ถึงคราวทีของเธอล่ะ เธอจะมาดามใจเขาเอง เริ่มปฏิบัติการอ่อยค่ะ เราต้องอ่อยแบบไม่ให้เขารู้ว่าเราอ่อยค่ะ
“ผมเพิ่งเลิกกับแฟนมาเดือนนึง” หลังจากที่นั่งเงียบมาซักพัก ตฤณนิธิก็พูดขึ้นมา
“……….” เจนเนตรนั่งฟังอย่างเงียบๆ
“วันนั้นผมขอเธอแต่งงาน แต่เธอดันมาบอกเลิกผม เพราะแม่ของเธอไม่ชอบผม” เขาพูดพลางทำหน้าเศร้า
“……….”
“แม่ของเธอให้เธอเลือกระหว่างผมกับแม่ แล้วเธอก็เลือกแม่…ผมเข้าใจเธอ…” เขาพูดพลางทำหน้าเศร้าเหมือนจะร้องไห้ แต่กลั้นมันเอาไว้
“...ไม่เป็นไรนะคะ” เจนเนตรนิ่งฟังซักพักว่าเขาจะพูดอะไรต่ออีกมั้ย แต่เห็นเขาเงียบเธอพูดให้กำลังใจเขา พลางเอามือไปจับไหล่เขาแล้วบีบเบาๆ อย่างให้กำลังใจ
“ขอบคุณนะครับที่ฟังผม นั่งเป็นเพื่อนผม” ตฤณนิธิพูดพลางหันหน้าไปมองเจนเนตร แล้วดึงเธอเข้ามากอดเหมือนต้องการกำลังใจ และความอบอุ่นบางอย่างที่ขาดหายไป อย่างลืมตัว
“O.O” เจนเนตรยืนตัวแข็งทื่ออย่างตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะกอดเธอ หัวใจเธอตอนนี้เต้นแรงจนจะหลุดออกมาอยู่แล้ว เขาจะได้ยินมั้ยนะ โอ้ยยยย นี่คุณทำอะไรของคุณ
“เอ่อ…ขอโทษนะครับ” ตฤณนิธิผละออกจากการกอด แล้วนึกได้ว่าเขาไม่ได้สนิทกับเธอถึงขนาดกอดกันได้ จึงเอ่ยขอโทษออกไปอย่างตกใจกับการกระทำของตัวเอง
“อะ…เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเข้าใจ ระ เราเป็นเพื่อนกันนี่คะ” เอาอีกแล้วยัยเจน ติดอ่างอีกแล้ว ทำไมคุณต้องทำให้ใจฉันเต้นแรงแบบนี้ด้วยนะ แล้วเสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมาเป็นชื่อปัทมา เพื่อนสาวคนสนิท
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
(ฮัลโหลเจน แกอยู่ไหน)
“ฉันอยู่ตรงเคาท์เตอร์บาร์อะแกอยู่ไหน”
(อยู่ตรงหน้าทางเข้าเลย เพิ่งถึง)
“เค เดี๋ยวฉันเดินไปหา รอตรงนั้นแหละ”
“คุณตฤณ เจนขอตัวก่อนนะคะ เพื่อนมาแล้ว นี่นามบัตรเจนค่ะ” เธอยื่นนามบัตรของเธอให้เขาพร้อมยิ้มหวานแล้วเดินจากมา
“เจนเนตร สิริพัฒนกุล ไทย ดีไซน์เนอร์แบรนด์ เจเนตต์” เขาอ่านนามบัตรที่เธอยื่นมาให้เขาอย่างเบาๆ แล้วอมยิ้มขึ้นมา เขารู้จักแบรนด์นี้ดี เพราะลินดาชอบแบรนด์นี้มากๆ ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอเจ้าของแบรนด์ตัวจริง จากนั้นเขาก็ดื่มต่อพลางยิ้มไปด้วย ตอนนี้ในหัวของเขามีแต่ภาพเจนเนตรลอยขึ้นมา แทนภาพของลินดาที่เริ่มจางหายไปโดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว
หลังจากที่เจนเนตรเดินมาหาเพื่อนๆ ของเธอ ที่วันนี้มากันหลายคน มีทั้งเพื่อนสมัยเรียน เพื่อนของปัทมา เพื่อนของลิลลดา รวมแล้วสิบกว่าคน เพื่อนของเธอพาเดินไปนั่งโซน VIP ที่เพื่อนของเธอมาเป็นประจำ จากนั้นก็คุยเล่นสังสรรค์ แล้วก็ลุกมาเต้นบ้างอย่างเมามันหลังจากที่เธอไม่ได้สังสรรค์แบบนี้มานาน ระหว่างที่เธอกำลังนั่งดื่ม และคุยเล่นกับเพื่อนๆ ของเธออย่างสนุกสนาน ก็มีชายหนุ่มบุคลิกค่อนข้างดีคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทายปัทมา
“สวัสดีครับน้องปัท ไอหนุ่มไม่ได้มาด้วยหรอครับวันนี้” ชานนท์เพื่อนของแฟนหนุ่มของปัทมาเดินเข้ามาทักทายปัทมาอย่างสนิทสนม แต่สายตากับไม่ได้มองที่ปัทมาเลย แต่กลับจ้องมองแต่เจนเนตรอย่างสนใจ
“อ้าว สวัสดีค่ะพี่นนท์ พี่หนุ่มไม่ได้มาหรอกค่ะ วันนี้ปัทมากะเพื่อนๆ อะค่ะ นี่เจนเพื่อนปัทค่ะ” ปัทมาหันไปแนะนำเจนเนตรให้ชานนท์รู้จัก เพราะเห็นชานนท์มองเจนเนตรไม่วางตาเลย ส่วนคนอื่นๆ ชานนท์พอรู้จักมาบ้างแล้ว เพราะเจอบ่อย
“ยินดีที่ได้รู้จักครับน้องเจน พี่ชานนท์นะครับ” ชานนท์พูดพลางยื่นมือไปหาเจนเนตรเพื่อทำความรู้จัก
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” เจนเนตรพูดพลางยิ้มหวานอย่างเป็นมารยาท แต่ไม่ยกมือขึ้นไปจับมือกับชานนท์ ทำให้ชานนท์หน้าเจื่อนไป แล้วลดมือลงไปเอง เธอมองแค่แวบเดียวก็รู้แล้วว่าเขาน่ะเสือผู้หญิงจากสายตา ดังนั้นเธอจะไม่เอาตัวเขาไปสนิทสนมด้วยหรอก
“ฮ่าๆ ครับ น้องเจนมาที่นี่บ่อยมั้ยครับ” ชานนท์หัวเราะกลบเกลื่อนจากการเสียหน้า แล้วชวนเจนเนตรคุยต่อ พลางก็คิดใจใจ เล่นตัวแบบนี้แหละ เขาชอบ
“นานๆ ทีอะค่ะ เจนไม่ค่อยชอบเที่ยวแบบนี้” เจนเนตรพูดปัดๆ แล้วหันไปชนแก้วกับเพื่อนๆ คนอื่นต่ออย่างไม่สนใจชานนท์ที่พยายามชวนเธอคุย เจนเนตรมักทำอย่างนี้เสมอเวลามีคนมาจีบแล้วเธอก็ไม่ชอบเขา ด้วยความเย่อหยิ่งของเธอ หนุ่มๆ พวกนั้นก็มักจะค่อยๆ เงียบหายไปเอง
“เอ่อ…งั้นพี่ขอตัวไปหาเพื่อนก่อนละกันนะครับน้องปัท” เมื่อเห็นดังนั้น ชานนท์จึงขอตัวออกมาเพื่อระงับอารมณ์โกรธ พลางก็คิดในใจ ไม่เคยมีใครเมินเฉยกะเขาอย่างงี้มาก่อน ฝากไว้ก่อนเถอะ เขาจะทำให้เธอสยบเขาบนเตียงให้ได้
“แหะๆ ค่ะ แล้วเจอกันค่ะพี่นนท์” เมื่อปัทมาเห็นดังนั้นจึงหัวเราะแหะๆ กับความไม่มีมารยาทของเพื่อนสาว แล้วบอกลาชานนท์
“ทำไมแกทำงี้ล่ะเจน นั่นเพื่อนของพี่หนุ่มนะ” หลังจากที่ชานนท์เดินออกไป ปัทมาก็หันมาเอ็ดเพื่อนสาว
“ก็ฉันไม่ชอบอะ” เจนเนตรพูดอย่างไม่สบอารมณ์ ก็เธอไม่ชอบเขาจริงๆ ยิ่งเห็นสายตาหื่นๆ ที่เขามองเธอยิ่งไม่ชอบ เธอน่ะเกลียดที่สุดคือผู้ชายเจ้าชู้ เห็นผู้หญิงเป็นของเล่น เพราะจากประสบการณ์ในวัยเด็กที่เธอเห็นพ่อของเธอมีเมียน้อยไม่ซ้ำหน้า จนทำให้แม่ของเธอร้องไห้เสียใจไม่เว้นวัน จนต้องเลิกลากันไป เธอก็ได้แต่ปฏิญาณกับตัวเองว่า ‘ถ้าหาผู้ชายดีๆ ไม่ได้ ขออยู่เป็นโสดจนตายเลยละกัน’
“เห้อ แกเนี่ยนะ” ปัทมาบ่นเจนเนตรอิดออด แต่จริงๆ เธอก็เข้าใจเจนเนตรดี จึงไม่ว่าอะไรกับความไม่มีมารยาทของเพื่อนสาวมากนัก เพราะเจนเนตรไม่ได้เป็นงี้บ่อยๆ นอกจากจะไม่ชอบจริงๆ ถึงแสดงมันออกมา
“เอ้าๆ ชน” เมื่อเพื่อนๆ เห็นสองสาวตรึงเครียดกันจึงทำลายบรรยากาศด้วยการยกแก้วขึ่นมาชน แล้วบรรยากาศก็กลับมาคึกคื้นเฮฮาอีกครั้ง
_________________________________________________________________________________________
เป็นยังไงกันบ้างคะ ตอนหน้าพระเอกเริ่มตามจีบนางเอกแล้วหนา
ชอบไม่ชอบยังไงฝากคอมเมนต์ ติชมมาเยอะๆนะคะ
เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่เขียน ผิดพลาดยังไงขออภัยด้วยค่ะ
รัก...เข็มขัดนิรภัย
ปล.ใครอยากอ่านตอนต่อไปเร็วขึ้นตามไปได้ที่ธัญวลัยน้า
เข็มขัดนิรภัย เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 เม.ย. 2560, 23:45:50 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 เม.ย. 2560, 23:48:09 น.
จำนวนการเข้าชม : 566
| << บทที่ 4 เราเลิกกันเถอะ | บทที่ 6 แกล้งโทรผิด >> |