ห้วงฝันวันรัก (ผ่านพิจารณาสนพ.)
กิรณา ย้ายมาอยู่บ้านหลังใหม่ได้เพียงไม่นาน แต่แล้วชีวิตกลับต้องพลิกผันเมื่อตื่นขึ้นมาในเช้าวันหนึ่ง หล่อนได้ข้ามผ่านไปยังช่วงเวลาอนาคต!

ภายใต้ความลึกลับของกาลเวลาที่ชวนพิศวงนั้น ไม่มีสิ่งใดเลวร้ายไปกว่าการที่หญิงสาวต้องมารับรู้ถึงการจากไปอย่างกะทันหันของบุพการี โดยไร้ซึ่งต้นสายปลายเหตุ ดรัล ในฐานะเพื่อนบ้านที่แสนดี แม้จะไม่ค่อยถูกชะตากับสาวข้างบ้านอย่างกิรณาตั้งแต่แรกพบเสียเท่าไหร่ แต่จำต้องยื่นมือเข้ามาช่วยคลี่คลายเงื่อนงำที่เกิดขึ้น

อดีต ปัจจุบัน อนาคต...เหตุการณ์ในช่วงเวลาใดกันแน่ที่มีแต่ความหลอกลวง...
Tags: เวลา ดราม่า ไซไฟ ฆาตกรรม หมอ บรรณารักษ์ สืบ อนาคต อบอุ่น เพื่อนบ้าน โรแมนติก

ตอน: บทที่ 3---70%

บทที่ 3 (ต่อ)

ระยะทางจากห้องสมุดประชาชนไปยังหมู่บ้านที่หล่อนและเขาอาศัยอยู่นั้น แม้จะไม่ไกลกันมาก หากด้วยความที่เป็นช่วงเวลาเลิกงานพอดี การจราจรบนท้องถนนที่แน่นขนัดทำให้ดรัลใช้เวลาเดินทางนานกว่าที่ควรจะเป็น

หลายครั้งที่กิรณาลอบมองชายหนุ่มข้างกายแล้วอมยิ้มกับตัวเอง เมื่อหวนนึกถึงภาพวันที่เขาขับรถพาหล่อนออกมาจากงานศพด้วยกันในกาลเวลาอนาคต ยามนั้น หญิงสาวรับรู้ได้ว่าดรัลเต็มใจที่จะมาส่งที่บ้านจริงๆ และมันทำให้สาวเจ้าอดคิดเข้าข้างตัวเองไม่ได้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหล่อนที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ไปในอนาคต

“ฝนซาแล้ว คุณอยากแวะซื้ออะไรกลับไปฝากคุณพ่อคุณแม่คุณก่อนเข้าบ้านรึเปล่า” ดรัลถาม

สาวที่กำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่กับตัวเองเลยหันมาตอบเขาอย่างอารมณ์ดี

“ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ช่วยแวะตลาดหน้าหมู่บ้านก่อนได้มั้ยคะ ฉันอยากซื้อกับข้าวสักอย่างสองอย่าง ส่วนใหญ่คุณแม่ฉันรับหน้าที่เป็นแม่ครัวเอกประจำบ้านน่ะค่ะ ลูกมืออย่างฉันเลยแค่มีหน้าที่หาซื้อกับข้าวง่ายๆ ไปเป็นทัพเสริม”

ดรัลไม่ว่าอะไร เขาเพียงแต่ครางรับรู้ในลำคอ ยอมเลี้ยวรถเข้าตลาดหน้าหมู่บ้านตามที่หญิงสาวต้องการ จากนั้นดรัลก็ขับรถมาส่งกิรณาจนถึงหน้าบ้านเขา

ระหว่างที่ดรัลลงไปเปิดประตูรั้ว กิรณาลงจากรถเขาเช่นกัน นิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อเห็นมีรถคันแปลกตาจอดอยู่หน้าบ้านตัวเอง...สงสัยคงมีคนมาหาจำรัสกับอรวีที่บ้าน

กิรณารีบเปิดประตูรั้วเข้าไปในบ้าน สวนทางกับหญิงสาวรูปร่างสูงโปร่งระหงคนหนึ่ง หญิงสาวผู้นั้นเป็นสาวใหญ่ แม้สวมแว่นตากันแดดสีดำขนาดใหญ่บดบังใบหน้า แต่ก็มีมารยาทพอหันมาส่งยิ้มให้กิรณาเพียงนิด หากไม่รู้ว่ากิรณาคิดมากไปเองรึเปล่าถึงกลับรู้สึกว่า รอยยิ้มที่มุมปากสาวเจ้านั้นเย็นยะเยือกแปลกๆ เล่นเอาสะท้านไปทั้งร่าง ก่อนที่อีกฝ่ายจะเดินผ่านหน้ากิรณาไป พร้อมชายฉกรรจ์อีกสองคนตามหลังไปไม่ห่าง

“ยายลูกหว้า กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยลูก”

ลูกสาวยังคงมองตามสาวแปลกหน้าผู้นั้นไปอย่างสนใจ กระทั่งอีกฝ่ายขึ้นรถคันที่จอดอยู่หน้าบ้าน หายลับตาไปแล้วถึงได้หันกลับมาถามมารดา

“ผู้หญิงคนเมื่อกี้เป็นใครเหรอคะ หว้าไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย”

“พวกชอบทำตัวกร่างขู่ชาวบ้านไปเรื่อย เราอย่าไปสนใจเลย” จำรัสเป็นฝ่ายตอบกลับมา

ลูกสาวขมวดคิ้วเป็นปมยุ่ง สบมองมาทางบิดา เพราะไม่เข้าใจว่าต้องการบอกอะไร หากผู้เป็นบิดาทำเป็นโบกปัดอย่างไม่ใส่ใจ ไถ่ถามลูกสาวเปลี่ยนเรื่อง

“แล้วนี่เรากลับบ้านมายังไง”

“หว้า...เอิ่ม...”

“คุณลืมกับข้าวอีกถุงน่ะ” จู่ๆ ก็มีเสียงดรัลโพล่งแทรกขึ้นมา

จำรัสกับอรวีอยู่ในบ้านหันมอง ขณะที่กิรณานั้นกำลังอ้ำอึ้งไม่รู้จะตอบบิดายังไง เบิกตาโพลงราวเห็นผีเมื่อหันไปเห็นชายหนุ่มที่เพิ่งส่งหล่อนแค่หน้าบ้าน อยู่ดีๆ ก็เดินทะเล่อทะล่าเข้ามาในบ้าน

“อ้าว พ่อดรัลกลับมาพร้อมยายลูกหว้าเหรอจ๊ะ” อรวียิ้มแย้มทักทายชายหนุ่มข้างบ้านตามประสา แค่เห็นก็รู้แล้ว!

กิรณามองบิดามารดาที ดรัลที สีหน้าตื่นๆ สายตาของบิดาที่มองมาทางดรัลอย่างเอาเรื่องนั้น ลูกสาวอย่างกิรณาถึงกับกลืนน้ำลายดังเอื๊อก



*************************


เย็นวันนั้น จำรัสโวยวายยกใหญ่ที่อรวีชวนชายหนุ่มข้างบ้านทานข้าวเย็นด้วยกัน อรวีอ้างว่าต้องการตอบแทนน้ำใจชายหนุ่มข้างบ้านที่อุตส่าห์มาส่งลูกสาว แต่ถึงอย่างนั้นอรวีก็น่าจะรู้ดีอยู่แก่ใจว่าสามีอย่างจำรัสหวงลูกสาวเสียยิ่งกว่าอะไร ที่ผ่านมา ที่เขายอมให้ชายหนุ่มข้างบ้านเข้ามาข้องเกี่ยวด้วยก็นับว่าใจดีมากแล้ว ! อาหารเย็นวันนั้นแทนที่จะอร่อยเหมือนเช่นทุกวันจึงรสชาติกร่อยลงไปถนัดตา จำรัสเล่นหัวเสียบ่นกับข้าวฝีมือภรรยาแทบทุกจาน ทั้งภรรยาและลูกสาวเลยต่างมองหน้ากันอย่างระอา ขณะที่ชายหนุ่มข้างบ้านอย่างดรัลซึ่งอยู่ร่วมโต๊ะด้วยก็อึดอัดไม่แพ้กัน

‘ไหนๆ นายก็อยู่บ้านติดกับคุณลูกหว้าแล้ว ช่วยสงเคราะห์เป็นพ่อสื่อให้ฉันทีสิ’

คำพูดของจตุพรที่ฝากทิ้งท้ายไว้คราวก่อนตอนจะกลับออกจากบ้านไปทำให้ดรัลถอนใจออกมา

เขารู้ตัวดีว่าจำรัสหัวเสียเรื่องเขา เพราะตั้งแต่ย่างก้าวเข้ามาในบ้านให้จำรัสเห็นหน้าแล้ว ถ้าไม่ติดว่าลูกพี่ลูกน้องขอร้องไว้ล่ะก็ เขาคงไม่ฝืนทนนั่งให้จำรัสเขม่นมองหน้าหาเรื่องอยู่อย่างนี้หรอก !

นึกแล้วดรัลก็อดไม่ได้พาลโมโหจตุพรขึ้นมา ไม่รู้รายนั้นคิดยังไงถึงได้มาขอร้องให้เขาเป็นพ่อสื่อให้ทั้งที่ก็น่าจะเห็นๆ อยู่ว่าไม่ใช่สิ่งที่เขาถนัดเลยสักนิด และด้วยเหตุผลเดียวกันนี้เองที่ทำให้ดรัลตัดสินใจไปรอรับกิรณาที่ห้องสมุดประชาชนก่อนหน้านี้ด้วย เขาเพียงแค่อยากทำความรู้จักสาวข้างบ้านให้มากกว่านี้ อย่างน้อยก็ความสัมพันธ์ระหว่างหล่อนกับทิวัตถ์เรื่องนึงล่ะที่ยังคงตะขิดตะขวงใจเขาอยู่ ทีแรกเขายังนึกอยู่เลยว่าคนไปรับกิรณาที่ห้องสมุดอาจเป็นทิวัตถ์ แต่ที่ไหนได้แม่คุณกลับอวดเก่ง มายืนรอรถเมล์ตัวคนเดียวเสียอย่างนั้น ซึ่งผิดคาดเขามาก

“น้าต้องขอโทษพ่อดรัลด้วยนะจ๊ะ ที่สามีน้าทำไปคงเพราะหวงยายลูกหว้าอีกตามเคย”

อรวีละอายใจแทนสามี รีบขอโทษชายหนุ่มข้างบ้านคล้อยหลังจากที่มื้อเย็นผ่านพ้นไปอย่างทุลักทุเล

ดรัลยังคงมองตามลูกสาวเจ้าของบ้านไปด้วยว่ากิรณานั้นเพิ่งขอแยกตัวพาจำรัสไปเข้านอน อรวีแอบเห็นอยู่เหมือนกันว่าท่าทางอีกฝ่ายจะสนใจลูกสาวมากกว่าเลยเอ่ยยิ้มๆ ว่า “ถ้าคิดจะจีบลูกสาวน้า เห็นทีต้องอึดหน่อยนะพ่อดรัล”

“เอ่อ...ผมไม่...”

“สามีน้าหวงลูกสาวมาแต่ไหนแต่ไรแล้วล่ะ” อรวีสบโอกาสนั้นนินทาสามีไปตามเรื่อง ไม่ได้สนใจอาการอึกอักของชายหนุ่ม

“ที่พ่อดรัลเจอวันนี้แค่เบาะๆ ฤทธิ์สามีน้ายังมีให้ได้ทึ่งอีกเยอะ ถ้าโดนเข้าเมื่อไหร่ก็ไม่ต้องตกใจไปล่ะ เราไม่ใช่คนแรกที่เจอ โน่น ต้องย้อนไปถึงสมัยที่ยายลูกหว้ายังอยู่มัธยม มีเพื่อนผู้ชายคนนึงชอบโทร.มาจีบลูกหว้าทุกวัน พอสามีน้าได้เจอหน้าเท่านั้นแหละ ไล่ตะเพิดเสียกลับบ้านไม่ถูก มาสิ้นฤทธิ์ได้หน่อยก็ตอนต้องมานั่งรถเข็นอย่างที่เห็นนี่แหละจ้ะ”

“คุณน้าพอจะบอกได้มั้ยครั้บว่าที่น้าจำรัสเป็นแบบนี้เพราะสาเหตุอะไร”

“ที่สามีน้าหวงยายลูกหว้าน่ะเหรอ”

“ปะ...เปล่าครับ ผมหมายถึง...เอิ่ม...” ดรัลไม่ได้นึกถึงเรื่องกิรณาแล้ว ตอนนี้เขาสนใจอาการของบิดาสาวเจ้ามากกว่า

ตอนนั้นเองอรวีถึงเพิ่งเข้าใจในอาการอึกอักของอีกฝ่าย ยินดีเล่าให้ฟังเพราะเผื่อจะเป็นประโยชน์สำหรับแพทย์หนุ่ม ช่วยรักษาสามีหล่อนในภายหลังได้บ้าง

“สามีน้าเป็นอัมพาตตั้งแต่ช่วงล่างลงมาจ้ะ เห็นเป็นตาแก่ขี้โวยวายแบบนี้ ตอนหนุ่มๆ สามีน้าเนื้อหอมไม่เบาเลยนะ อย่างว่าแหละเป็นถึงพระเอกเสียงทอง เอ่อ น้าลืมเล่าไปว่าสามีน้าเคยเป็นนักร้องและก็ดารามาก่อน แต่โชคร้าย ตอนไปถ่ายละครแกเกิดอาการหอบกำเริบ เลยพลัดตกบันไดลงมากลางกองถ่าย”

“ผมเสียใจด้วยนะครับคุณน้า”

อรวียังคงยิ้มเยื้อนให้เขาเหมือนเคย “เรื่องมันผ่านมานานแล้วล่ะจ้ะพ่อดรัล สามีน้าเองก็คงทำใจได้บ้างแล้ว ส่วนที่แกหวงลูกสาวเกินเหตุก็ตามประสาคนเคยเจ้าชู้ประตูดินมาก่อนนั่นแหละ พอมีลูกสาวกับเขาขึ้นมาเลยทั้งหวงทั้งห่วงเป็นธรรมดา หวังว่าพ่อดรัลจะเข้าใจนะลูก”

ดรัลเพียงยิ้มๆ เขาไม่ปฏิเสธว่าก่อนหน้านี้ไม่พอใจจำรัสอยู่พอสมควร แต่พอได้ฟังเรื่องราวความเป็นมาเป็นไปของชายมีอายุผู้นี้แล้ว ดรัลเลยมีความสงสารและความเห็นใจเข้ามาแทนที่...ความรู้สึกเหล่านี้ ได้เลยผ่านไปถึงลูกสาวเจ้าของบ้านอย่างกิรณาด้วย





***************

อะแฮ่มๆ วันนี้มาอัพให้ยาวกว่าทุกวัน แต่วันอาทิตย์รันงดอัพนิยายเช่นเคยน้าาาา มาต่ออีกทีวันจันทร์จ้า ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่กดให้คะแนนในแต่ละตอนด้วยนะคะ น่ารักที่สุดเลย^^

ปล. มีใครกดติดตาม กดแชร์นิยายเค้ายัง แฮ่



สรัน
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 17 มิ.ย. 2560, 14:57:58 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 17 มิ.ย. 2560, 14:57:58 น.

จำนวนการเข้าชม : 689





<< บทที่ 3---45%   บทที่ 3---100% >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account