ปริศนาใจ (Yaoi) - จบ
จากความผิดหวังในความรักครั้งแรกของตนเอง ทำให้เกิดความสูญเสียแม่และพี่สาวที่รักไปตลอดกาล ความผิดหวังและการสูญเสียในครั้งนั้นทำให้เขาผู้นี้ ปิดกั้นตัวเองและยอมทิ้งสิ่งที่ตนมี เพื่อสิ่งที่ตนเองยังหลงเหลืออยู่
กับเขาผู้นี้ที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อเปลี่ยนตนเองให้กับความรักครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิตของเขา
ส่วนอีกคนที่หลอกหัวใจตนเองและปฏิเสธความรักที่เพื่อนมีให้เกินกว่าคำว่าเพื่อนโดยไม่สนใจความรู้สึกของอีกฝ่าย แต่เขาก็กลับมาเพื่อจะมาทวงและขอโอกาสกลับมาอยู่ในใจของอีกฝ่ายเหมือนเดิม
จะเป็นยังไงเมื่อทุกอย่าง วนกลับมาอีกครั้ง การตัดสินใจของหนุชายวัยกลางคนกับเด็กหนุ่มที่มีชีวิตก้าวหน้าในหน้าที่และการงานจะลงเอยอย่างไร หนุจะเลือกใครระหว่างรักครั้งแรกกับคนที่รักตนเองและพร้อมจะอยู่กับตนในทุกสถานการณ์
กับเขาผู้นี้ที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อเปลี่ยนตนเองให้กับความรักครั้งแรกและครั้งเดียวในชีวิตของเขา
ส่วนอีกคนที่หลอกหัวใจตนเองและปฏิเสธความรักที่เพื่อนมีให้เกินกว่าคำว่าเพื่อนโดยไม่สนใจความรู้สึกของอีกฝ่าย แต่เขาก็กลับมาเพื่อจะมาทวงและขอโอกาสกลับมาอยู่ในใจของอีกฝ่ายเหมือนเดิม
จะเป็นยังไงเมื่อทุกอย่าง วนกลับมาอีกครั้ง การตัดสินใจของหนุชายวัยกลางคนกับเด็กหนุ่มที่มีชีวิตก้าวหน้าในหน้าที่และการงานจะลงเอยอย่างไร หนุจะเลือกใครระหว่างรักครั้งแรกกับคนที่รักตนเองและพร้อมจะอยู่กับตนในทุกสถานการณ์
Tags: ปริศนาใจ,นิยายวาย,Yaoi
ตอน: ณ โรงพยาบาล
ในห้องสีขาวมีชายหนุ่มกำลังมองหน้าชายร่างเล็กบนเตียงที่มีสายน้ำเกลือห้อย อยู่ความรู้สึกที่ห่วงและรักไม่เคยน้อยลง ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบเจอ ตัวของชายหนุ่มไม่เคยคิดจะหวังให้คนที่ตนแอบรักมาชอบ แต่ว่าตอนนี้ตัวของเขาต้องรุกให้คนที่ตนแอบรักคนนี้หันมารักตนบ้างสักนิดก็ยังดี ยังไงซะที่ในหัวใจตรงนั้นควรเป็นของตนตั้งแต่แรก ไม่ควรมีใครมาก่อนหน้านี้ ถ้าตนเกิดมาก่อนและมาก่อนใคร เหตุการณ์ เหล่านั้นไม่ควรเกิดขึ้นหนุต้องรักตนเพียงคนเดียว แต่เหตุการณ์มันกลับไม่เป็นอย่างที่ใจนึกมันแย่ยิ่งกว่าแย่ แถมพ่อและแม่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์แต่ก็หาสาเหตุไม่ได้ ตัวของเขาเองและพี่ชายต้องย้ายไปเรียนที่อเมริกาและไปอยู่กับลุงและแย่กว่านั้นทำให้ตนเองไม่ได้เจอหน้าคนที่ตนรักนานถึง 13 ปีโดยติดต่อใครไม่ได้ ทรมานใจจริงๆ แต่ตอนนี้ฟ้าไม่ได้แกล้ง ทำให้เขาได้กลับมาเจอโดยบังเอิญอีกครั้ง ชั่งดีจริงๆ เลย จะไม่ให้หลุดมืออีกเด็ดขาด รันมองหน้าหนุแล้วก็คิดไปเรื่อยเปื่อย
"ครืด ครืด ครืด" เสียงเครื่องโทรศัพท์กำลังสั่นทำลายความคิดทั้งหมดของรัน รันมองนาฬิกาในห้องตอนนี้สามทุ่ม ใครโทรมากันตนเองก็คิดในใจ พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงแล้วมองหน้าจอโทรศัพท์จึงกดรับสาย
"ครับ" รันออกเสียงเพื่อให้คนที่โทรมาได้รู้ว่าตนรับและพร้อมจะคุย
"ว่าไงนะครับ หาไม่เจอหรอ" รันส่งเสียงอย่างตกใจแบบเบาๆ ไม่ให้กระทบคนที่นอนอยู่ที่เตียง
"อืม... หรอครับ"
"ครับ ไม่เป็นไรพี่กาย พี่กลับไปพักผ่อนเถอะ ผมคิดว่า ไงเราก็หาพบแน่นอน หึหึ" พอวางสายจากลูกน้องคนสนิทรันก็หันไปมองคนที่หลับสนิทจากฤทธิ์ยาแล้วยิ้ม
"ร้ายทั้งอาและหลานเลยนะ สงสัยต้องเปลี่ยนแผนซะแล้วซิ" รันพูดออกมาอย่างนึกสนุกกับการกระทำของอาและหลานคู่นี้
ตอนนี้เวลาเที่ยงคืนบุคคลที่นอนที่เตียงก็ลืมตาตื่นขึ้นเพราะตนเหมือนจะฝันร้ายกับเหตุการณ์ในอดีต ที่หายไปตั้งนานแล้วและเริ่มอยากเข้าห้องน้ำ พอหันไปมองข้างเตียงก็เห็นชายหนุ่มหน้าหล่อ นอนฟุบอยู่ข้างเตียง ในใจหนุเริ่มรู้สึกแปลกใจทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยนะคนคนนี้ ไม่รู้จักกันแท้ๆ ดูเหมือนห่วงเรามากไปหรือเปล่า หรือว่ากลัวเราหนีไปแจ้งตำรวจกัน ไม่น่าจะใช่ ถ้าเขากลัวเราไปแจ้งตำรวจคงพูดขู่เราแล้ว นี่ไรออกค่ารักษาทั้งเราและเด็กคนนั้นเรียบร้อย แสดงความรับผิดชอบเต็มที่ สงสัยคงรู้สึกผิดแน่เลย หนุคิดไปเรื่อยเปื่อยจนนึกขึ้นได้ว่าต้องเข้าห้องน้ำ พอนึกได้ก็เริ่มลุกจากเตียงด้วยความยากลำบาก ด้วยตัวเล็กขาก็เลยสั้นยืนไม่ค่อยถึงพื้นเท่าไร เลยทำให้คนที่นอนหลับอยู่ตื่นขึ้นมาเนื่องจากเตียงขยับ แรงสั่นจากเตียงเลยปลุกเขาให้ตื่นขึ้น
"อ้าว ขอโทษครับที่ผมทำคุณตื่นขึ้นมา"หนุเห็นว่าคนที่นอนอยู่ตื่นก็เลยรีบขอโทษทันทีที่รบกวนการนอนหลับ
"ไม่เป็นไรครับ นี่คุณจะไปห้องน้ำใช่ไหม"
"ใช่ครับ"หนุตอบและหันหน้ามองตรงไปที่ห้องน้ำทันที
"ผมช่วยนะ"รันรีบลุกขึ้นแล้วตรงไปจะพยุงหนุทันที
"ไม่เป็นไรครับ ผมเจ็บแค่แขนไม่เจ็บขา ผมเดินได้ครับ" หนุรีบบอกแล้วพยายามขืนเล็กน้อย
"ครับ งั้นผมยืนรอหน้าห้องน้ำนะครับ มีอะไรเรียกผมได้" รันเลยปล่อยไป แล้วรอหน้าห้องน้ำแทน
ในห้องน้ำหนุก็ทำธุระของตนเองอย่างลำบากเพราะมือใช้ได้ข้างเดียวแถมยังมีสายน้ำเกลือที่เพิ่มความลำบากให้ตนอีกเท่าตัว
"ดีนะที่เจ็บแต่แขนถ้าขาด้วยนี่ ไอ้นุเอ๋ยแย่แน่ๆ "หนุบ่นพึมพำกับตนเอง
พอหนุเปิดประตูออกมาก็เจอรันที่ยืนรออยู่ หนุก็เลยส่งยิ้มให้เป็นการขอบคุณ รันก็แอบดีใจที่ได้เห็นรอยยิ้มหวานๆ อีกครั้ง
"นี่คุณผมถามจริงๆ เถอะ ทำไมต้องทำดีกับผมขนาดนี้ทั้งๆ ที่เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ถ้าเป็นคนอื่นๆ คงไม่มานั่งเฝ้าดูแลดีขนาดนี้แน่นอน"หนุหันไปมองคนที่ตนสนทนาด้วยความสงสัย
"ผมอยากรับผิดชอบนะครับ ไม่มีอะไรมากหรอก "รันพูดออกมาให้หนุคลายความกังวล
"ครับ ขอบคุณครับ"หนุกล่าวออกมาพร้อมกับลากสายน้ำเกลือไปที่เตียงเพื่อนอนพัก
ตอนนี้ถึงจะเที่ยงคืนแต่ตากลับไม่ยอมปิดเพราะหายง่วงแล้ว หนุเริ่มเป็นห่วงหลานชายสุดที่รักว่าจะเป็นอย่างไรบ้าง ถึงจะเคยให้อยู่บ้านคนเดียวแต่ไม่เคยทิ้งให้อยู่ทั้งวันทั้งคืนแบบนี้ ยิ่งคิดยิ่งกังวล
"ผมขอถามอะไรได้ไหมครับ"รันพูดมาทำลายบรรยากาศในการนั่งคิดของหนุหมดสิ้นให้ตายซิ ลืมไปว่าไม่ได้อยู่คนเดียวในห้อง
"ครับ คุณอยากถามอะไร"
"ทำไมคุณถึงไม่ยอมขึ้นรถยนต์" รันถามสิ่งที่เขาสงสัยมาตลอดตั้งแต่เจอคนตัวเล็ก
"แค่ไม่ชอบ เฉยๆ นะครับ" หนุตอบส่งๆ ไปไม่อยากให้รู้ความรู้สึกของตนเอง
"แต่ผมคิดว่าคุณมีอะไรมากกว่านั้น สีหน้าและดวงตาของคุณมันฟ้อง" รันไม่ยอมแพ้ยังไงเขาต้องรู้ให้ได้ว่าอะไรทำให้คนตัวเล็กดูท่าทางแปลกไปจากเดิมในขณะที่อยู่ในรถ เหมือนกลัวอะไรบางอย่าง
"เฮ้อ! ไม่มีอะไรจริงๆ ครับและไม่มีอะไรที่คุณควรรู้ด้วยซ้ำ เราพึ่งเคยรู้จักกันครั้งแรก ผมขอใช้สิทธิ์ในการไม่บอกคุณขอโทษด้วยนะครับ" หนุถอนหายใจและบอกเหตุผลของตัวเองและไม่เข้าใจชายหนุ่มคนนี้เข้าไปใหญ่ยิ่งคุยด้วยยิ่งไม่เข้าใจ ทำไมต้องใส่ใจเรามากขนาดนั้นเหมือนโดนล้วงความลับ
"ครับ ต้องขอโทษด้วยครับที่ถามเรื่องส่วนตัวเกินไป ผมแค่สงสัยและเป็นห่วงคุณเท่านั้นไม่ได้มีเจตนาไม่ดีหรอกครับ" รันพูดออกมาด้วยความรู้สึกน้อยใจเล็กน้อยคำนึงก็ไม่รู้จักกัน อีกคำก็พึ่งเคยเจอหน้ากันเป็นครั้งแรก หรือว่าเราจะเปลี่ยนจากเดิมไปเยอะจนเขาจำเราไม่ได้จริงอย่างที่พี่กายบอกกันแน่นะ
"ผมขอตัวนอนก่อนนะครับ" หนุรู้สึกไม่ค่อยดีกับคำตอบของรัน สงสัยเราคงพูดทำร้ายจิตใจเขาแน่ๆ เลย ชิ่งนอนดีกว่าจะได้ตัดบทไปพอหนุคิดได้ดังนั้นก็ล้มตัวลงนอนและตะแคงซ้ายหันหลังให้รันทันที
"ครืด ครืด ครืด" เสียงเครื่องโทรศัพท์กำลังสั่นทำลายความคิดทั้งหมดของรัน รันมองนาฬิกาในห้องตอนนี้สามทุ่ม ใครโทรมากันตนเองก็คิดในใจ พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงแล้วมองหน้าจอโทรศัพท์จึงกดรับสาย
"ครับ" รันออกเสียงเพื่อให้คนที่โทรมาได้รู้ว่าตนรับและพร้อมจะคุย
"ว่าไงนะครับ หาไม่เจอหรอ" รันส่งเสียงอย่างตกใจแบบเบาๆ ไม่ให้กระทบคนที่นอนอยู่ที่เตียง
"อืม... หรอครับ"
"ครับ ไม่เป็นไรพี่กาย พี่กลับไปพักผ่อนเถอะ ผมคิดว่า ไงเราก็หาพบแน่นอน หึหึ" พอวางสายจากลูกน้องคนสนิทรันก็หันไปมองคนที่หลับสนิทจากฤทธิ์ยาแล้วยิ้ม
"ร้ายทั้งอาและหลานเลยนะ สงสัยต้องเปลี่ยนแผนซะแล้วซิ" รันพูดออกมาอย่างนึกสนุกกับการกระทำของอาและหลานคู่นี้
ตอนนี้เวลาเที่ยงคืนบุคคลที่นอนที่เตียงก็ลืมตาตื่นขึ้นเพราะตนเหมือนจะฝันร้ายกับเหตุการณ์ในอดีต ที่หายไปตั้งนานแล้วและเริ่มอยากเข้าห้องน้ำ พอหันไปมองข้างเตียงก็เห็นชายหนุ่มหน้าหล่อ นอนฟุบอยู่ข้างเตียง ในใจหนุเริ่มรู้สึกแปลกใจทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยนะคนคนนี้ ไม่รู้จักกันแท้ๆ ดูเหมือนห่วงเรามากไปหรือเปล่า หรือว่ากลัวเราหนีไปแจ้งตำรวจกัน ไม่น่าจะใช่ ถ้าเขากลัวเราไปแจ้งตำรวจคงพูดขู่เราแล้ว นี่ไรออกค่ารักษาทั้งเราและเด็กคนนั้นเรียบร้อย แสดงความรับผิดชอบเต็มที่ สงสัยคงรู้สึกผิดแน่เลย หนุคิดไปเรื่อยเปื่อยจนนึกขึ้นได้ว่าต้องเข้าห้องน้ำ พอนึกได้ก็เริ่มลุกจากเตียงด้วยความยากลำบาก ด้วยตัวเล็กขาก็เลยสั้นยืนไม่ค่อยถึงพื้นเท่าไร เลยทำให้คนที่นอนหลับอยู่ตื่นขึ้นมาเนื่องจากเตียงขยับ แรงสั่นจากเตียงเลยปลุกเขาให้ตื่นขึ้น
"อ้าว ขอโทษครับที่ผมทำคุณตื่นขึ้นมา"หนุเห็นว่าคนที่นอนอยู่ตื่นก็เลยรีบขอโทษทันทีที่รบกวนการนอนหลับ
"ไม่เป็นไรครับ นี่คุณจะไปห้องน้ำใช่ไหม"
"ใช่ครับ"หนุตอบและหันหน้ามองตรงไปที่ห้องน้ำทันที
"ผมช่วยนะ"รันรีบลุกขึ้นแล้วตรงไปจะพยุงหนุทันที
"ไม่เป็นไรครับ ผมเจ็บแค่แขนไม่เจ็บขา ผมเดินได้ครับ" หนุรีบบอกแล้วพยายามขืนเล็กน้อย
"ครับ งั้นผมยืนรอหน้าห้องน้ำนะครับ มีอะไรเรียกผมได้" รันเลยปล่อยไป แล้วรอหน้าห้องน้ำแทน
ในห้องน้ำหนุก็ทำธุระของตนเองอย่างลำบากเพราะมือใช้ได้ข้างเดียวแถมยังมีสายน้ำเกลือที่เพิ่มความลำบากให้ตนอีกเท่าตัว
"ดีนะที่เจ็บแต่แขนถ้าขาด้วยนี่ ไอ้นุเอ๋ยแย่แน่ๆ "หนุบ่นพึมพำกับตนเอง
พอหนุเปิดประตูออกมาก็เจอรันที่ยืนรออยู่ หนุก็เลยส่งยิ้มให้เป็นการขอบคุณ รันก็แอบดีใจที่ได้เห็นรอยยิ้มหวานๆ อีกครั้ง
"นี่คุณผมถามจริงๆ เถอะ ทำไมต้องทำดีกับผมขนาดนี้ทั้งๆ ที่เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ถ้าเป็นคนอื่นๆ คงไม่มานั่งเฝ้าดูแลดีขนาดนี้แน่นอน"หนุหันไปมองคนที่ตนสนทนาด้วยความสงสัย
"ผมอยากรับผิดชอบนะครับ ไม่มีอะไรมากหรอก "รันพูดออกมาให้หนุคลายความกังวล
"ครับ ขอบคุณครับ"หนุกล่าวออกมาพร้อมกับลากสายน้ำเกลือไปที่เตียงเพื่อนอนพัก
ตอนนี้ถึงจะเที่ยงคืนแต่ตากลับไม่ยอมปิดเพราะหายง่วงแล้ว หนุเริ่มเป็นห่วงหลานชายสุดที่รักว่าจะเป็นอย่างไรบ้าง ถึงจะเคยให้อยู่บ้านคนเดียวแต่ไม่เคยทิ้งให้อยู่ทั้งวันทั้งคืนแบบนี้ ยิ่งคิดยิ่งกังวล
"ผมขอถามอะไรได้ไหมครับ"รันพูดมาทำลายบรรยากาศในการนั่งคิดของหนุหมดสิ้นให้ตายซิ ลืมไปว่าไม่ได้อยู่คนเดียวในห้อง
"ครับ คุณอยากถามอะไร"
"ทำไมคุณถึงไม่ยอมขึ้นรถยนต์" รันถามสิ่งที่เขาสงสัยมาตลอดตั้งแต่เจอคนตัวเล็ก
"แค่ไม่ชอบ เฉยๆ นะครับ" หนุตอบส่งๆ ไปไม่อยากให้รู้ความรู้สึกของตนเอง
"แต่ผมคิดว่าคุณมีอะไรมากกว่านั้น สีหน้าและดวงตาของคุณมันฟ้อง" รันไม่ยอมแพ้ยังไงเขาต้องรู้ให้ได้ว่าอะไรทำให้คนตัวเล็กดูท่าทางแปลกไปจากเดิมในขณะที่อยู่ในรถ เหมือนกลัวอะไรบางอย่าง
"เฮ้อ! ไม่มีอะไรจริงๆ ครับและไม่มีอะไรที่คุณควรรู้ด้วยซ้ำ เราพึ่งเคยรู้จักกันครั้งแรก ผมขอใช้สิทธิ์ในการไม่บอกคุณขอโทษด้วยนะครับ" หนุถอนหายใจและบอกเหตุผลของตัวเองและไม่เข้าใจชายหนุ่มคนนี้เข้าไปใหญ่ยิ่งคุยด้วยยิ่งไม่เข้าใจ ทำไมต้องใส่ใจเรามากขนาดนั้นเหมือนโดนล้วงความลับ
"ครับ ต้องขอโทษด้วยครับที่ถามเรื่องส่วนตัวเกินไป ผมแค่สงสัยและเป็นห่วงคุณเท่านั้นไม่ได้มีเจตนาไม่ดีหรอกครับ" รันพูดออกมาด้วยความรู้สึกน้อยใจเล็กน้อยคำนึงก็ไม่รู้จักกัน อีกคำก็พึ่งเคยเจอหน้ากันเป็นครั้งแรก หรือว่าเราจะเปลี่ยนจากเดิมไปเยอะจนเขาจำเราไม่ได้จริงอย่างที่พี่กายบอกกันแน่นะ
"ผมขอตัวนอนก่อนนะครับ" หนุรู้สึกไม่ค่อยดีกับคำตอบของรัน สงสัยเราคงพูดทำร้ายจิตใจเขาแน่ๆ เลย ชิ่งนอนดีกว่าจะได้ตัดบทไปพอหนุคิดได้ดังนั้นก็ล้มตัวลงนอนและตะแคงซ้ายหันหลังให้รันทันที
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ก.ค. 2560, 15:15:30 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 ส.ค. 2560, 19:20:02 น.
จำนวนการเข้าชม : 538
| << ความกลัวไม่เคยจางหาย | เมื่อไหร่จะได้ออกซะที >> |