ช่องว่างเวลาแห่งรัก (Yaoi) - จบ
คุณเคยสงสัยอะไรไหมว่าจะมีอีกโลกที่เรามองไม่เห็น ในบางครั้งเวลาเราทานข้าว ดูทีวี หรือตอนหลับในเวลากลางคืน อาจจะมีสิ่งที่เรามองไม่เห็นอยู่กับเราตลอดเวลาหรือในบางทีอีกด้านหนึ่งอาจจะกำลังทำกิจวัตรประจำวันใกล้เคียงกับเราก็เป็นได้ แต่สิ่งหล่านั้นจะไม่ใช่สิ่งที่มองไม่เห็นอีกต่อไปเมื่อชายคนหนึ่งได้เช่าบ้านหลังหนึ่ง ที่อยู่ในชานเมืองในราคาแสนประหยัด แต่เขากลับพบว่าตนเองนั้นไม่ได้อยู่คนเดียวในบ้านหลังนี้ ไม่ว่าจะทำอะไรก็รู้สึกเหมือนมีคนเดินสวนกับตัวเขา จะทำอย่างไรเมื่อชายหนุ่มวัยทำงานได้เจอแต่สิ่งแปลกประหลาดในบ้านเช่า เขาจะพิสูจน์เช่นไรในเมื่อเขาไม่เห็นอะไรผิดปกติมีแต่เสียง กับของบางอย่างที่ถูกย้ายที่ นิยายเรื่องนี้เป็นความรักและความผูกพันระหว่างชายหนุ่มสองคนที่อยู่คนละช่วงเวลาแต่พวกเขากลับมาพบเจอกัน
Tags: ช่องว่างเวลา นิยายรัก นิยายวาย yaoi อดีต ปัจจุบัน อนาคต
ตอน: เจออีกครั้ง
ช่วงเช้านี้เอกได้ใช้หัวสมองมากที่สุดในรอบปี สืบเนื่องมาจากเหตุการณ์ที่พบเจอในตอนเช้า พอมานั่งคิดทบทวนว่าผู้ชายที่เจอในบ้าน ไม่ใช่ผีแน่นอน เขาจับต้องได้และพูดคุยเหมือนคนทั่วไป แต่ทำไมถึงหายไปจากห้องนอนได้ แล้วถ้าเขากลับบ้านไปจะพบอีกไหม นี่คือสิ่งที่คิดวนไปวนมาในหัวสมอง แต่ความคิดต้องมาหยุดชะงักลงเมื่อได้ยินเสียงของเพื่อนสนิทเข้ามาในโสตประสาท
"ไงเอก เมื่อวานหัวชี้วันนี้หัวยุ่ง นายนี่มีเรื่องให้คิดตลอดเลยนะ แล้วเป็นยังไงยังเจอผีหล่อบาดใจอยู่หรือเปล่า" จิ๋วพูดแล้วทำสีหน้าล้อเลียน
"ให้มันน้อยๆ หน่อย พูดซะโอเวอร์เลย" เอกเบ้ปากออกให้จิ๋วเห็น
"555 รักหรอกจึงหยอกเล่น ฉันไปทำงานล่ะ นายก็อย่าอู้งานมากนัก เดี๋ยวจะโดนไล่ออกขึ้นมาฉันไม่ช่วยหรอกนะ" จิ๋วหัวเราะอย่างคนอารมณ์ดีแล้วพูดส่งท้ายให้เอกเจ็บใจเล่น เอกได้ยินถึงกับกัดฟันเคือง
"ฉันไม่โง่ทำให้ตัวเองโดนไล่ออก หรอกเฟ้ย!" เอกพูดไล่หลังจิ๋ว ที่กำลังเดินออกไป แน่นอนว่าจิ๋วได้ยินแต่เธอคงไม่สนใจเช่นเคย
"เลิกงานแล้วเหรอเนี่ย" เวลาสี่โมงเย็นเป็นเวลาเลิกงานของเอก เขารู้สึกตื่นเต้นว่าจะได้เจอชายคนนั้นหรือไม่ เอกมั่นใจว่าเขาไม่ใช่ผีอย่างแน่นอน ถ้าเป็นผีจะจับต้องไม่ได้แต่ผู้ชายคนนี้จับต้องได้และที่สำคัญเขาไม่มีจิตคิดร้าย เพราะฉะนั้นเอกจึงตัดสินใจที่จะไม่กลัวแล้วเผชิญหน้ากับเขา
"กลับมาแล้วหรือคะ จะรับอาหารเย็นเลยไหม วันนี้ดิฉันเตรียมไว้เยอะเลยค่ะ" ป้าดาพึ่งออกมาจากบ้านเช่า เธอได้เห็นเอกกลับมาจึงได้ทักขึ้น เนื่องจากเธอได้เตรียมอาหารไว้ให้เอกแล้ว
"เดี๋ยวผมไปหานะครับ ผมขอไปอาบน้ำก่อน" เอกเกรงใจที่ต้องให้เธอมาคอยดูแลเรื่องอาหารที่เขาควรจัดการด้วยตัวเอง แต่จะปฏิเสธก็กระไรอยู่ มันดูตัดน้ำใจจนเกินไป เอกจึงต้องจำใจรับไว้อย่างช่วยไม่ได้
"ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นป้าเข้าไปจัดเตรียมอาหารก่อนนะคะ" ป้าดาพูดจบเธอก็เดินกลับบ้านที่ตนเองพักอาศัย
เอกเดินเข้าบ้านและเดินตรงไปที่ห้องนอนของตน เขาตั้งใจจะไปอาบน้ำให้สบายตัว แต่ต้องตกใจที่เจอชายคนที่พบเมื่อเช้ากำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อย่างสบายใจบนเก้าอี้ที่ตั้งอยู่กลางบ้าน
"ค...คุณมาอยู่นี้ได้ไง" เอกตกใจในสิ่งที่เขาเห็น เขาเลยชี้หน้าคนตรงหน้าโดยไม่ได้ตั้งใจ
"นี่คุณ การชี้หน้าคนอื่นเป็นการเสียมารยาทอย่างยิ่ง" ชายตรงหน้าวางหนังสือพิมพ์ลงเพื่อดูต้นเสียงที่ทำให้เขาต้องหงุดหงิด เพราะเขากำลังอ่านข่าวที่น่าสนใจอยู่ กลับมีเสียงขัดสมาธิของเขาได้ พอเห็นหน้าก็ยิ่งทำให้หงุดหงิดเข้าไปอีก คิ้วที่ตอนแรกคลายอยู่กลับขมวดเข้าหากันจนแน่น มีอย่างที่ไหนไม่รู้จักกันกลับมาชี้หน้าเขาเสียแล้วแบบนี้จะไม่ให้หงุดหงิดได้ยังไง
"ขอโทษครับ พอดีผมตกใจไปหน่อย ไม่คิดว่าจะเจอคุณอีก แฮะ แฮะ" เอกรีบนำมือลงทันทีเมื่อโดนต่อว่า
"เอาเถอะ ผมก็ไม่คิดว่าจะเจอคุณเหมือนกันแต่เมื่อเช้าคุณเล่นทำผมตกใจหมด ที่อยู่ดีๆ ก็หายตัวไป เหมือนเล่นกลเลย คุณทำได้ยังไง" เอกมองชายตรงหน้าที่ไม่มีท่าทีเหมือนตกใจอย่างที่เขาบอกเลยสักนิด สีหน้าก็ยังเหมือนเดิมไม่มีการเปลี่ยนไป ตามแบบที่พูดเลย 'สงสัยคงไม่เคยยิ้ม' เอกคิดอยู่ในใจ
"ผมไม่ได้เล่นกล ผมก็อยู่เฉยๆ ของผม คุณต่างหากที่หายไปหายมา" ยิ่งพูดออกมายิ่งทำให้เอกงงกับคำพูดตัวเอง แต่เมื่อเขามองภายในบ้านถึงกับตะลึงกับสิ่งที่เห็น มีห้องที่ไม่เคยเห็นมาก่อน บรรยากาศข้างนอกบ้านก็เปลี่ยนไป แม้แต่ประตูบ้านที่ก่อนหน้านี้เป็นประตูที่มีกลอนแต่ตอนนี้เป็นประตูเปิดปิดธรรมดา
"ที่นี่ที่ไหน!" เอกพูดออกมาอย่างตกใจ
"ที่นี่คือบ้านของผม ทำไมคุณพูดจาแปลกทำอย่างกับว่ามาแปลกถิ่น" เขาได้มองเอกอยู่ตลอดเวลาเห็นเอกทำท่าทางเหมือนตื่นตกใจอะไรบางอย่างจนทำให้ความหงุดหงิดที่เกิดขึ้นในไม่กี่นาทีได้หายไปทันที
"ผมอยู่ที่ไหนกันแน่" เอกเริ่มสติแตกเดินสำรวจรอบบ้านจนไปสะดุดปฏิทินที่แขวนอยู่ตรงฝาผนังของบ้าน พอเห็น พ.ศ.ที่เขียนอยู่บนปฏิทินลมแทบจับขาเขาอ่อนลงกับพื้น
"คุณเป็นอะไรไปนะ" เขาเห็นเอกล้มลงกองกับพื้นจึงรีบวางหนังสือพิมพ์ที่ถือไว้กับโต๊ะแล้ววิ่งเข้าไปดูทันที
"ฮือๆ เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตตู" เอกกำลังช็อกที่เกิดการเปลี่ยนแปลงกะทันหัน ตอนนี้เขายังรับไม่ได้
"เอ้าคุณ ลุกขึ้นมานั่งก่อน เป็นลมหรือไง หายใจเข้าลึกๆ เอ้ายาดม" ชายตรงหน้ากำลังพาเอกขึ้นไปนั่งเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ที่สุด แล้วยื่นยาดมในกระเป๋าออกมาให้
"ขอบคุณครับ ซูด ซูด" เอกรับยาดมมาแล้วสูดเข้าเต็มปอด ตอนนี้เขาเริ่มได้สติที่จะรับรู้แล้วว่า ตนไม่ได้อยู่ในพ.ศ.2560 แต่เป็นพ.ศ. 2500
"ปีนี้เป็นปี พ.ศ. 2500 ใช่ไหมครับ" เอกถามออกมาให้แน่ใจกับสิ่งที่เห็น
"ใช่ครับ ว่าแต่คุณถามทำไม" ชายตรงหน้าเอกถามขึ้นอย่างสงสัย
"ผมมาจาก พ.ศ. 2560 มาจากอนาคต!" เอกพูดอย่างตื่นเต้นปนตกใจไม่คิดว่าสิ่งแปลกประหลาดจะมาเกิดขึ้นกับตนเองแบบนี้ นี้เป็นเรื่องแปลกที่เกิดขึ้นในชีวิตเขาเลยก็ว่าได้ ชายตรงหน้านิ่งไปกับสิ่งที่ได้ยิน
"คุณ คุณชื่ออะไร ผมชื่อเอกนะ" เอกตื่นเต้นมากไปหน่อยเลยจับแขนของชายตรงหน้าแล้วเขย่าเบาๆ
"ผมชื่อ อินทรา หรือคุณจะเรียกผมว่า อินก็ได้" อินมองหน้าเอกนิ่งๆ เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง
"โห ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามาอยู่ในอดีตได้" เอกลุกขึ้นแล้วมองไปรอบๆ อย่างตื่นเต้น
"อืม ถึงจะเชื่ออยาก แต่ดูจากท่าทาง การแต่งตัว รวมถึงคำพูดที่ออกมาจากปาก ก็คงไม่ใช่คนที่นี่" อินมองเอกอย่างพิจารณาอีกครั้ง ยังไงเขาก็ยังไม่เชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์
"นี้ๆ พาผมออกไปข้างนอกได้ไหม" เอกอยากออกไปดูว่าข้างนอกเป็นยังไง แต่ไม่กล้าออกไปคนเดียว
"ไม่ได้หรอกนะ ตะวันจะตกดินแล้ว คุณอยู่บ้านเฉยๆ เถอะ ทำตัวเหมือนน้องชายผมเลย" อินขมวดคิ้วเข้าหากันเพราะไม่เคยมีใครทำตัวเป็นเด็กเท่านี้มาก่อนนอกจากน้องชายของตนเอง แต่ที่ทำให้แปลกใจยิ่งกว่าคือตัวเองนี่แหละที่ไม่รู้สึกหงุดหงิดเลยแม้แต่นิดเดียว
"เหรอครับ อดเลยแฮะ" เอกทำหน้าสลดทันที
"ถ้าคุณอยากออกไปจริงๆ ไว้คราวหน้า ผมจะพาคุณไปเอง" อินบอกเอกอย่างใจดี
"คุณสัญญานะ ว่าถ้าเจอกันอีกจะพาผมไปเที่ยว" เอกตาโตขึ้นทันทีอยากเห็นมานานแล้วว่ายุคสมัยนี้เป็นยังไง
"อืม สัญญา" อินรับปาก แล้วก็ขำกับตัวเองที่ไปรับปากเอาดื้อๆ ทั้งๆ ที่คนตรงหน้าหายไปแล้ว
"ไงเอก เมื่อวานหัวชี้วันนี้หัวยุ่ง นายนี่มีเรื่องให้คิดตลอดเลยนะ แล้วเป็นยังไงยังเจอผีหล่อบาดใจอยู่หรือเปล่า" จิ๋วพูดแล้วทำสีหน้าล้อเลียน
"ให้มันน้อยๆ หน่อย พูดซะโอเวอร์เลย" เอกเบ้ปากออกให้จิ๋วเห็น
"555 รักหรอกจึงหยอกเล่น ฉันไปทำงานล่ะ นายก็อย่าอู้งานมากนัก เดี๋ยวจะโดนไล่ออกขึ้นมาฉันไม่ช่วยหรอกนะ" จิ๋วหัวเราะอย่างคนอารมณ์ดีแล้วพูดส่งท้ายให้เอกเจ็บใจเล่น เอกได้ยินถึงกับกัดฟันเคือง
"ฉันไม่โง่ทำให้ตัวเองโดนไล่ออก หรอกเฟ้ย!" เอกพูดไล่หลังจิ๋ว ที่กำลังเดินออกไป แน่นอนว่าจิ๋วได้ยินแต่เธอคงไม่สนใจเช่นเคย
"เลิกงานแล้วเหรอเนี่ย" เวลาสี่โมงเย็นเป็นเวลาเลิกงานของเอก เขารู้สึกตื่นเต้นว่าจะได้เจอชายคนนั้นหรือไม่ เอกมั่นใจว่าเขาไม่ใช่ผีอย่างแน่นอน ถ้าเป็นผีจะจับต้องไม่ได้แต่ผู้ชายคนนี้จับต้องได้และที่สำคัญเขาไม่มีจิตคิดร้าย เพราะฉะนั้นเอกจึงตัดสินใจที่จะไม่กลัวแล้วเผชิญหน้ากับเขา
"กลับมาแล้วหรือคะ จะรับอาหารเย็นเลยไหม วันนี้ดิฉันเตรียมไว้เยอะเลยค่ะ" ป้าดาพึ่งออกมาจากบ้านเช่า เธอได้เห็นเอกกลับมาจึงได้ทักขึ้น เนื่องจากเธอได้เตรียมอาหารไว้ให้เอกแล้ว
"เดี๋ยวผมไปหานะครับ ผมขอไปอาบน้ำก่อน" เอกเกรงใจที่ต้องให้เธอมาคอยดูแลเรื่องอาหารที่เขาควรจัดการด้วยตัวเอง แต่จะปฏิเสธก็กระไรอยู่ มันดูตัดน้ำใจจนเกินไป เอกจึงต้องจำใจรับไว้อย่างช่วยไม่ได้
"ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นป้าเข้าไปจัดเตรียมอาหารก่อนนะคะ" ป้าดาพูดจบเธอก็เดินกลับบ้านที่ตนเองพักอาศัย
เอกเดินเข้าบ้านและเดินตรงไปที่ห้องนอนของตน เขาตั้งใจจะไปอาบน้ำให้สบายตัว แต่ต้องตกใจที่เจอชายคนที่พบเมื่อเช้ากำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อย่างสบายใจบนเก้าอี้ที่ตั้งอยู่กลางบ้าน
"ค...คุณมาอยู่นี้ได้ไง" เอกตกใจในสิ่งที่เขาเห็น เขาเลยชี้หน้าคนตรงหน้าโดยไม่ได้ตั้งใจ
"นี่คุณ การชี้หน้าคนอื่นเป็นการเสียมารยาทอย่างยิ่ง" ชายตรงหน้าวางหนังสือพิมพ์ลงเพื่อดูต้นเสียงที่ทำให้เขาต้องหงุดหงิด เพราะเขากำลังอ่านข่าวที่น่าสนใจอยู่ กลับมีเสียงขัดสมาธิของเขาได้ พอเห็นหน้าก็ยิ่งทำให้หงุดหงิดเข้าไปอีก คิ้วที่ตอนแรกคลายอยู่กลับขมวดเข้าหากันจนแน่น มีอย่างที่ไหนไม่รู้จักกันกลับมาชี้หน้าเขาเสียแล้วแบบนี้จะไม่ให้หงุดหงิดได้ยังไง
"ขอโทษครับ พอดีผมตกใจไปหน่อย ไม่คิดว่าจะเจอคุณอีก แฮะ แฮะ" เอกรีบนำมือลงทันทีเมื่อโดนต่อว่า
"เอาเถอะ ผมก็ไม่คิดว่าจะเจอคุณเหมือนกันแต่เมื่อเช้าคุณเล่นทำผมตกใจหมด ที่อยู่ดีๆ ก็หายตัวไป เหมือนเล่นกลเลย คุณทำได้ยังไง" เอกมองชายตรงหน้าที่ไม่มีท่าทีเหมือนตกใจอย่างที่เขาบอกเลยสักนิด สีหน้าก็ยังเหมือนเดิมไม่มีการเปลี่ยนไป ตามแบบที่พูดเลย 'สงสัยคงไม่เคยยิ้ม' เอกคิดอยู่ในใจ
"ผมไม่ได้เล่นกล ผมก็อยู่เฉยๆ ของผม คุณต่างหากที่หายไปหายมา" ยิ่งพูดออกมายิ่งทำให้เอกงงกับคำพูดตัวเอง แต่เมื่อเขามองภายในบ้านถึงกับตะลึงกับสิ่งที่เห็น มีห้องที่ไม่เคยเห็นมาก่อน บรรยากาศข้างนอกบ้านก็เปลี่ยนไป แม้แต่ประตูบ้านที่ก่อนหน้านี้เป็นประตูที่มีกลอนแต่ตอนนี้เป็นประตูเปิดปิดธรรมดา
"ที่นี่ที่ไหน!" เอกพูดออกมาอย่างตกใจ
"ที่นี่คือบ้านของผม ทำไมคุณพูดจาแปลกทำอย่างกับว่ามาแปลกถิ่น" เขาได้มองเอกอยู่ตลอดเวลาเห็นเอกทำท่าทางเหมือนตื่นตกใจอะไรบางอย่างจนทำให้ความหงุดหงิดที่เกิดขึ้นในไม่กี่นาทีได้หายไปทันที
"ผมอยู่ที่ไหนกันแน่" เอกเริ่มสติแตกเดินสำรวจรอบบ้านจนไปสะดุดปฏิทินที่แขวนอยู่ตรงฝาผนังของบ้าน พอเห็น พ.ศ.ที่เขียนอยู่บนปฏิทินลมแทบจับขาเขาอ่อนลงกับพื้น
"คุณเป็นอะไรไปนะ" เขาเห็นเอกล้มลงกองกับพื้นจึงรีบวางหนังสือพิมพ์ที่ถือไว้กับโต๊ะแล้ววิ่งเข้าไปดูทันที
"ฮือๆ เกิดอะไรขึ้นกับชีวิตตู" เอกกำลังช็อกที่เกิดการเปลี่ยนแปลงกะทันหัน ตอนนี้เขายังรับไม่ได้
"เอ้าคุณ ลุกขึ้นมานั่งก่อน เป็นลมหรือไง หายใจเข้าลึกๆ เอ้ายาดม" ชายตรงหน้ากำลังพาเอกขึ้นไปนั่งเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ที่สุด แล้วยื่นยาดมในกระเป๋าออกมาให้
"ขอบคุณครับ ซูด ซูด" เอกรับยาดมมาแล้วสูดเข้าเต็มปอด ตอนนี้เขาเริ่มได้สติที่จะรับรู้แล้วว่า ตนไม่ได้อยู่ในพ.ศ.2560 แต่เป็นพ.ศ. 2500
"ปีนี้เป็นปี พ.ศ. 2500 ใช่ไหมครับ" เอกถามออกมาให้แน่ใจกับสิ่งที่เห็น
"ใช่ครับ ว่าแต่คุณถามทำไม" ชายตรงหน้าเอกถามขึ้นอย่างสงสัย
"ผมมาจาก พ.ศ. 2560 มาจากอนาคต!" เอกพูดอย่างตื่นเต้นปนตกใจไม่คิดว่าสิ่งแปลกประหลาดจะมาเกิดขึ้นกับตนเองแบบนี้ นี้เป็นเรื่องแปลกที่เกิดขึ้นในชีวิตเขาเลยก็ว่าได้ ชายตรงหน้านิ่งไปกับสิ่งที่ได้ยิน
"คุณ คุณชื่ออะไร ผมชื่อเอกนะ" เอกตื่นเต้นมากไปหน่อยเลยจับแขนของชายตรงหน้าแล้วเขย่าเบาๆ
"ผมชื่อ อินทรา หรือคุณจะเรียกผมว่า อินก็ได้" อินมองหน้าเอกนิ่งๆ เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง
"โห ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามาอยู่ในอดีตได้" เอกลุกขึ้นแล้วมองไปรอบๆ อย่างตื่นเต้น
"อืม ถึงจะเชื่ออยาก แต่ดูจากท่าทาง การแต่งตัว รวมถึงคำพูดที่ออกมาจากปาก ก็คงไม่ใช่คนที่นี่" อินมองเอกอย่างพิจารณาอีกครั้ง ยังไงเขาก็ยังไม่เชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์
"นี้ๆ พาผมออกไปข้างนอกได้ไหม" เอกอยากออกไปดูว่าข้างนอกเป็นยังไง แต่ไม่กล้าออกไปคนเดียว
"ไม่ได้หรอกนะ ตะวันจะตกดินแล้ว คุณอยู่บ้านเฉยๆ เถอะ ทำตัวเหมือนน้องชายผมเลย" อินขมวดคิ้วเข้าหากันเพราะไม่เคยมีใครทำตัวเป็นเด็กเท่านี้มาก่อนนอกจากน้องชายของตนเอง แต่ที่ทำให้แปลกใจยิ่งกว่าคือตัวเองนี่แหละที่ไม่รู้สึกหงุดหงิดเลยแม้แต่นิดเดียว
"เหรอครับ อดเลยแฮะ" เอกทำหน้าสลดทันที
"ถ้าคุณอยากออกไปจริงๆ ไว้คราวหน้า ผมจะพาคุณไปเอง" อินบอกเอกอย่างใจดี
"คุณสัญญานะ ว่าถ้าเจอกันอีกจะพาผมไปเที่ยว" เอกตาโตขึ้นทันทีอยากเห็นมานานแล้วว่ายุคสมัยนี้เป็นยังไง
"อืม สัญญา" อินรับปาก แล้วก็ขำกับตัวเองที่ไปรับปากเอาดื้อๆ ทั้งๆ ที่คนตรงหน้าหายไปแล้ว
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 ต.ค. 2560, 12:54:58 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ต.ค. 2560, 13:30:58 น.
จำนวนการเข้าชม : 546
| << เผชิญหน้า | ตื่นเช้ามาไม่ได้นอนคนเดียว >> |