ช่องว่างเวลาแห่งรัก (Yaoi) - จบ
คุณเคยสงสัยอะไรไหมว่าจะมีอีกโลกที่เรามองไม่เห็น ในบางครั้งเวลาเราทานข้าว ดูทีวี หรือตอนหลับในเวลากลางคืน อาจจะมีสิ่งที่เรามองไม่เห็นอยู่กับเราตลอดเวลาหรือในบางทีอีกด้านหนึ่งอาจจะกำลังทำกิจวัตรประจำวันใกล้เคียงกับเราก็เป็นได้ แต่สิ่งหล่านั้นจะไม่ใช่สิ่งที่มองไม่เห็นอีกต่อไปเมื่อชายคนหนึ่งได้เช่าบ้านหลังหนึ่ง ที่อยู่ในชานเมืองในราคาแสนประหยัด แต่เขากลับพบว่าตนเองนั้นไม่ได้อยู่คนเดียวในบ้านหลังนี้ ไม่ว่าจะทำอะไรก็รู้สึกเหมือนมีคนเดินสวนกับตัวเขา จะทำอย่างไรเมื่อชายหนุ่มวัยทำงานได้เจอแต่สิ่งแปลกประหลาดในบ้านเช่า เขาจะพิสูจน์เช่นไรในเมื่อเขาไม่เห็นอะไรผิดปกติมีแต่เสียง กับของบางอย่างที่ถูกย้ายที่ นิยายเรื่องนี้เป็นความรักและความผูกพันระหว่างชายหนุ่มสองคนที่อยู่คนละช่วงเวลาแต่พวกเขากลับมาพบเจอกัน
Tags: ช่องว่างเวลา นิยายรัก นิยายวาย yaoi อดีต ปัจจุบัน อนาคต

ตอน: ดอกลิลลี่สีขาว

เอกกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยในที่ทำงาน เมื่อคิดถึงเมื่อเช้าที่อินหายตัวไปตอนตีห้า เลยอดกินอาหารฝีมือของเขา เอกจึงมาหาอาหารเช้าที่ทำงานแทน อันที่จริงแล้วป้าดาก็เคยยกอาหารเช้ามาให้ แต่ได้บอกกับป้าดาว่า ตอนเช้าเขาจะไปหาทานเองที่ทำงาน เลยกลายเป็นว่าป้าดาจะทำอาหารเย็นตอนที่เขากลับมาเท่านั้น

"เอก ไปกินข้าวกัน นี่เที่ยงแล้ว" จิ๋วเดินเข้ามาหาเอกเนื่องจากได้เวลาพักเที่ยง

"รอแปบนะ" เอกรีบเก็บของแล้วตามจิ๋วทันที

"อาหารร้านนี้อร่อยนะ แต่ยังไม่เคยมา" จิ๋วพูดขณะขับรถเข้าไปในร้านอาหาร

"อ้าว แกไม่เคยมากิน แล้วรู้ได้ไงว่าอร่อย" เอกไม่เข้าใจกับคำพูดของจิ๋ว

"ก็เขาพูดกันว่าอร่อย ฉันก็คิดว่ามันอร่อย ไปเถอะ" จิ๋วพูดเหมือนตนเองมากินด้วยทั้งๆ ที่ไม่เคยมา เอกส่ายหน้ากับคำพูดของเพื่อนรักตน

"ผมขอก๋วยเตี๋ยวไก่ กับน้ำเปล่า" เอกสั่งพนักงานที่เตรียมจดรายการอาหาร

"เหมือนกันค่ะ" จิ๋วบอกพนักงานที่หันมามองจิ๋วหลังจากจดรายการอาหารของเอกเสร็จ

"ครับ รอสักครู่" พนักงานพูดเสร็จก็หายไปพร้อมกับรายการอาหารที่สั่ง ภายในไม่กี่นาทีพนักงานก็มาพร้อมกับอาหารหน้าตาหน้าทานของทั้งสอง

"ว่าไปก็เฉยๆ นะฉันว่า" จิ๋วกินไปหลายคำแล้วพูดขึ้นมา

"เราสั่งอาหารที่ไม่เป็นเมนูเด่นของที่นี่หรือเปล่า" เอกบอกจิ๋วเพราะเมนูอาหารที่เขาสองคนสั่งนั้นมันดูธรรมดามากเกินไป

"นั้นสิแต่อยากสั่งอย่างอื่นนะ แต่เห็นราคาแล้วเอาธรรมดาดีกว่านี่แค่ก๋วยเตี๋ยวก็ปาไป 50 บาทเข้าไปแล้ว กินไม่กี่คำจะหมดแล้วเนี่ย" จิ๋วกินไปบ่นไป สงสัยจะโมโหหิว เอกฟังก็ส่ายหน้าขำลูกเดียว

"จิ๋วแกเคยได้ยินเรื่องที่เหลือเชื่อมั่งหรือป่าว" เอกถามจิ๋วทำให้จิ๋วขมวดคิ้วทันที

"เรื่องเหลือเชื่อแบบไหน ไอ้หมาออกลูกเป็นแมว หรือหมูออกลูกเป็นหมา อย่างนี้นะเหรอ" จิ๋วคิดตามแล้วพูดออกมาตามความคิดทำให้เอกหมดอารมณ์พูดต่อเลยทีเดียว คิดได้ยังไง

"ไม่ใช่อย่างงั้นเฟ้ย ฉันหมายถึงเรื่องที่แบบไม่น่าเป็นไปได้ กลับเกิดขึ้นแบบเนี้ย" เอกพยายามพูดให้เข้ากับประเด็นไม่กล้าบอกไปตรงๆ

"แกก็อธิบายให้มันชัดเจนกว่านี่หน่อยดิว้า ฉันยิ่งโง่ๆ อยู่ ฟังแกพูดแล้วเหมือนโง่กว่าเดิม" จิ๋วพูดแล้วส่ายหัวไปมาเหมือนไม่เข้าใจกับคำพูดของเอก

"คือ...อย่างเราอยู่ในยุคนี้แต่ไปเชื่อมกับยุคอดีตอะไรประมาณนี้ แล้วเวลาเชื่อมกันก็จะเจอคนที่อยู่ในอดีตแบบนี้" เอกพยายามอธิบายให้ใกล้เคียงกับเรื่องที่ตนพบเจอ

"ไม่เคยได้ยิน ได้ยินแต่เวลาไม่สามารถย้อนกลับได้ ฉันว่ามันขัดกับทฤษฎีที่เราเรียนกันเถอะ เป็นไปไม่ได้หรอก" จิ๋วคิดว่าเรื่องที่เอกพูดมายังไงก็เป็นไปไม่ได้

"งั้นเหรอ" เอกคิดเรื่องที่ตนเจอมาคงเป็นเรื่องแปลก ถ้ามีคนเห็นอินอยู่ในยุคนี้คงไม่มีใครเชื่อ

"แต่เรื่องที่ไม่น่าเกิด ก็ใช่ว่าจะเกิดขึ้นไม่ได้ แกลองถามไอ้ด็อกดิ เห็นมันชอบศึกษาอะไรแปลกๆ เออใช่ ไอ้ด็อกมันมาหาข้อมูลอะไรไม่รู้แถวนี้ด้วยนะ แกลองโทรไปหามันดิ เพื่อแกอาจจะได้คำตอบที่แกอยากได้ก็ได้นะ เดี๋ยวฉันส่งเบอร์มันไปให้ที่ไลน์ ต้องกลับไปหาก่อน" จิ๋วนึกขึ้นได้ว่ามีเพื่อนที่ช่วยเรื่องแบบนี้ได้

"ไอ้ดอกเตอร์นะเหรอ ที่เรียนพร้อมกับเราตอนมัธยมน่ะนะ" เอกพยายามนึกถึงเพื่อนเก่าที่เคยเรียนด้วยกัน

"ใช่ๆ ไอ้ดอกเตอร์นั่นแหละ ตอนนี้มันได้เป็น ดอกเตอร์สมชื่อมันแล้ว" 

"แกอย่าลืมส่งเบอร์มาให้ฉันนะ" เอกเตือนความจำจิ๋วอีกรอบ

"เออ ไม่ลืมหรอก " จิ๋วทำหน้าจิงจังให้เอกมั่นใจในตัวเธอ

เมื่อการสนทนาและการเติมแรงด้วยอาหารกลางวันที่พออยู่ท้อง ทั้งสองต้องกลับมาทำงานต่อจนเลิกงาน

"เอก เย็นนี้เราไปเที่ยวกันไหม" จิ๋วชวนเอกขณะที่กำลังเก็บของเพราะเลิกงานแล้ว

"ไม่ง่ะ เราจะกลับบ้าน" เอกตอบแบบไม่คิดเลยสักนิดเดียว

"ไรว้า ยังไม่บอกสถานที่เลยรีบปฏิเสธล่ะ" 

"ขอโทษนะ วันนี้เหนื่อยไม่อยากไปเที่ยวไหน" เอกโกหกจิ๋วไปเพราะมีอย่างอื่นที่เขาอยากกลับไปทำมากกว่า

"อืมๆ ไม่เป็นไรคราวหน้าก็ได้" จิ๋วพูดด้วยน้ำเสียงหงอยๆ ที่หาเพื่อนไปเที่ยวไม่ได้

"ขอโทษด้วยนะ คราวหน้าไม่พลาดแน่" เอกเดินมาจับบ่าจิ๋วให้จิ๋วใจชื้นว่าเขาไม่ได้ทิ้ง

"คราวหน้าแกห้ามเบี้ยวหล่ะ" จิ๋วย้ำเอกอีกทีไม่ให้เอกลืม

"เออๆ " ไม่รู้คิดถูกหรือเปล่าที่รับปากจะไปคราวหน้า

เมื่อเอกนั่งรถกลับมาที่บ้านเช่าได้เดินไปหาป้าดาที่บ้านทันที

"ดิ่งด่อง ดิ่งด่อง" เอกกดออดหน้าบ้านเพียงไม่นานป้าดาก็ออกมาเปิดประตู

"อ้าว ดิฉันนึกว่าใครมากดออดหน้าบ้าน คุณนี่เอง มีอะไรให้ดิฉันช่วยเหรอคะ" ป้าดายิ้มให้เอกอย่างใจดี

"ผมอยากได้ดอกลิลลี่นะครับ" เอกบอกจุดประสงค์ที่เข้ามาหาป้าดาทันที

"ได้ซิคะ เชิญเข้ามาในบ้านก่อนจะพาไปที่สวนลิลลี่" ป้าดาบอกแล้วเดินนำเอกเข้าลึกไปอีก

เอกเดินตามป้าดามาหลังบ้านที่ป้าดาอาศัยอยู่ พอเดินเข้าไปอีกสักระยะหนึ่งจะพบว่าตลอดทางเดินเต็มไปด้วยร่มเงาและต้นไม้ที่ชวนให้สงบใจแล้วพบกับโซนที่ปลูกต้นลิลลี่เต็มไปหมด มีหลายสีให้เลือก

"สวยจังครับ เป็นของคุณป้าเหรอครับ" เอกรู้สึกตื่นเต้นกับสวนที่เต็มไปด้วยดอกลิลลี่

"ไม่ใช่หรอกค่ะของคุณผู้ชายปลูกไว้ ท่านให้ดิฉันดูแลอีกที" ป้าดายิ้มให้กับความไร้เดียงสาของเอก

"โหคุณป้าเก่งจังครับที่ดูแลทั้งบ้านและสวนแบบนี้" เอกรู้สึกทึ่งกับหญิงสูงวัยที่แบ่งเวลาดูแลอะไรได้มากมาย

"เก่งอะไรกันค่ะ มีคนสวนมาคอยดูแลอยู่แล้วค่ะ แต่ตอนนี้หมดเวลางานเลยแยกย้ายกันกลับบ้านคุณเลยไม่เห็น" ป้าดาอธิบายพร้อมกับพาเอกเข้าชมสวนลิลลี่

"อ๋อ เข้าใจแล้วครับ" เอกเข้าใจแล้วว่ามีคนสวนคอยดูอีกทีนั้นเอง

"คุณอยากได้ดอกไหนตัดได้เลยค่ะ" ป้าดายื่นกรรไกรมาให้เอก

"ขอบคุณครับ ว่าแต่จะดีเหรอครับที่ให้ผมตัดดอกไม้สวยๆ พวกนี้ได้ ผมตัดแบบนี้คุณท่านของคุณป้าไม่ว่าผมแย่เหรอครับ" เอกกังวลกลัวว่าเจ้าของจะบ่นเอา

"ไม่หรอกค่ะ คุณท่านเป็นคนสั่งเองว่าถ้าคุณมาขอตัดดอกไม้ ให้เข้ามาได้เลย ไม่ต้องขออนุญาต" 

"ผมชักอยากเห็นคุณท่านของคุณป้าแล้วซิครับ ดูท่าจะเป็นคนใจดี" เอกนึกหน้าออกเลยต้องเป็นคุณปู่ที่ใจดีแน่ๆ

"ค่ะ ท่านใจดี เดี๋ยวคุณก็ได้เจอค่ะตอนนี้ท่านเข้ากรุงเทพไปก่อนคุณมาไม่กี่วัน คงกลับอีกทีหลายเดือนอยู่ค่ะ" ป้าดาอธิบาย

"ท่านไปทำอะไรที่กรุงเทพครับ" เอกสงสัยอีก

"ท่านไปหาเพื่อนค่ะ" ป้าดาใจดีตอบให้

"อ๋อ เหรอครับ" เอกพยักหน้าเข้าใจแล้วเดินหน้าเพื่อหาดอกสวยๆ ต่อ

"ได้แล้วครับ ผมขอดอกนี้นะครับ" เอกเห็นดอกไม้ที่หมายปองจึงขออนุญาตตัด

เมื่อเอกได้ของที่ต้องการเขาจึงเดินกลับที่พัก ก่อนกลับได้บอกป้าดาว่าเย็นนี้ตนจะทำอาหารทานเองเธอก็เข้าใจ

"ไม่อยู่หรอกเหรอ คุณอิน คุณอิน" เอกพยายามเรียกแต่สุดท้ายคนที่ตามหากลับไม่อยู่ซะนี่ ทั้งๆ ที่เข้ามาในบ้าน บรรยากาศในบ้านกลับสู่อดีตแล้ว

"ไม่เป็นไร ยังไงตอนเช้าก็คงได้พบกันอีก" เอกพูดกับตัวเองแล้วเดินตรงไปที่แจกันใบขาวสะอาดตาจัดการปักดอกลิลลี่ 1 ดอกลงไป ล่อด้วยน้ำเล็กน้อย เขาไม่ลืมหยิบปากกาและกระดาษที่อยู่ใกล้กับโทรศัพท์ลงมือเขียนอะไรบางอย่างลงไปแล้วเสียบไว้กับแจกันดอกไม้

"เอาหล่ะเสร็จเรียบร้อย ไหนๆ ก็กลับมาอดีตขอเดินสำรวจหน่อยละกันนะ" เอกไม่พูดเปล่าเดินสำรวจตัวบ้านข้างใน บ้านช่องดูเรียบร้อยสะอาดตา แล้วเดินไปหยุดอยู่ที่ห้องหนึ่งที่ไม่มีในยุคปัจจุบันแต่เสียดายเข้าไปดูไม่ได้เพราะเจ้าของเขาล็อกแม่กุญแจเอาไว้อยู่ เอกจึงตัดใจเดินไปหาอะไรทานที่ห้องครัว

"ไม่มีอะไรเลย ตู้เย็นก็ไม่มี" เอกบ่นงุบงิบแล้วเดินไปกินผลไม้ที่อยู่บนโต๊ะอาหารแทน

"สงสัยกลับไป ต้องไปหาป้าดาให้ช่วยทำอาหารให้กินซะแล้วสิ" เอกบ่นกับตัวเองอีกครั้งคงต้องฝากท้องกับป้าดาซะแล้ว หวังพึ่งคนที่นี่สงสัยจะอดตาย

เอกนั่งรอจนเวลาห้าโมงเย็นกับอีกสิบนาที ก็ไม่มีวี่แวว ของคนที่นี่เลยสักนิด แต่สักพักบรรยากาศรอบๆ บ้านก็กลับมาเป็นอย่างเดิม

"เฮ้ออ! หิวข้าวซะแล้วสิ คงต้องให้ป้าดาทำอาหารให้กินแล้วงานนี้ หวังว่าคุณอินจะเห็นที่เราเขียนไว้ให้นะ" เอกลุกขึ้นเดินออกไปนอกบ้านเพื่อหาของกิน

.

.

.

.

"ดอกไม้สำหรับคุณ"



HM06
เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ต.ค. 2560, 19:31:09 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ต.ค. 2560, 19:31:09 น.

จำนวนการเข้าชม : 580





<< ตื่นเช้ามาไม่ได้นอนคนเดียว   ส่งจดหมายถึงกัน >>
เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account