ห้วงเสน่หา ปรารถนาแห่งหัวใจ
ความรักได้ถูกลิขิตไว้แล้วว่าและความปรารถนาของหัวใจย่อมมาก่อน เสน่หา
และนั่นอาจจะเป้นการพลาดเมื่อเขา และเธอรู้จักรักที่แท้จริง
และนั่นอาจจะเป้นการพลาดเมื่อเขา และเธอรู้จักรักที่แท้จริง
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตามใจแม่
ผู้ใหญ่บ้านต้อนรับแขกเหรื่อที่มาร่วมงานทำบุญ โดยเฉพาะกำนันเขมผู้มีอิทธิพล และย่าปรางผู้ร่ำรวย แม่พร้อมรับขยิบตาให้ลูกสาวเมื่อเห็นเนื่องขันบันไดบ้านตามหลังปู่เนียมเนื่องรับไหว้บุษยา ไม่เหลือเค้าแม่ขี้มูกโปร่ง อย่างเมื่อสมัยเด็กๆเลย แม่พร้อมออกพอใจที่ชายหนุ่มชายตามอง ลูกสาวตนพูดเปิดทางให้
“พาพี่เนื่องไปนั่งสิบุษ หาน้ำหาท่าแล้วก็คุยเป็นเพื่อนพี่เขาด้วยนะ” พร้อมกลัวชายหนุ่มจะไม่มีเพื่อนคุย หันไปอีกที เขานั่งเด่นเป็นเดือน โดยมีสาวๆ เพื่อนบุษยารายล้อมเป็นดาวชวนพูดคุยหยอกล้อสนุก ลูกสาวตัวเองสินั่งแข็งทื่อเหมือนถูกจับปั้นไม่รู้มันอายแบบไหนกันสิน่า
“เหมือนสมัยฉันเป็นหนุ่มเลยนะอาปราง” กำนันพูดกับย่าปรางเมื่อเห็นเนื่องเนื้อหอมนัก
“ย่ะพ่อ ไม่มีหางละก็กำนันคว้าหมด”
“แหมคุยกับอาที่ไรฉันไม่เคยเป็นคนดีสักที จริงมั้ยครับอาเนียม” ปู่เนียมพยักหน้าไปตาเรื่องไม่ชอบขัดคุยใคร
“ดูๆ แล้วหนูบุษก็เหมาะเหมือนกันว่าไงผู้ใหญ่” คนเป็นกำนันรีบหน้าที่เป็นพ่อสื่อพ่อชักอีกอาชีพ
ผู้ใหญ่เหลือบดูลูกสาว นั่งตัวแข็งทื่อ ไม่ได้ทันพวกพ้องรุ่นเดียวกัน หน้าตามันก็สมกันดีอยู่หรอก แต่เขาจะแลมันหรือทำเหมือนไม่มีชีวิตจิตใจ
“นั่งบื้อใบ้ไม่ทันกิน” แม่พร้อมว่าลูกสาวเมื่อเสร็จงาน
“กินใครล่ะแม่” บุษยาย้อนให้
“กับพ่อแม่ล่ะก็ยอกย้อนเก่งปากเชียว ที่ต่อหน้าทิดเนื่อง แกกลับนั่งทื่อ บื้อใบ้ แล้วอย่างนี้ใครจะมาสนใจ”
“ฉันอยู่ได้ไม่เดือดร้อน”
บุษยาเถียงมารดาไปอย่างแก้เก้อ หากเมื่ออยู่ตามลำพังเจ้าตัวนอนกระสับกระส่าย
“ไป ไป” บุษยาส่ายหน้าไปมาส่งเสียงคล้ายไล่ใครสักคน มีแต่เจ้าตัวเท่านั้นที่รู้ว่าใครมายิ้มเยื้อนลอยอยู่ในห้วงนึก ฝ่ายย่าปรางกลับมาถึงบ้านแล้วจึงถามลูกชายคนเล็ก
“เป็นไงเนื่อง พูดคุยอะไรกันบ้าง”
ชายเนื้อหอม ยิ้มฟันขาว อารมณ์ดีเป็นพิเศษ
“พูดกันเพื่อนบุษน่ะหรือครับ”
“น้องคงอายถึงไม่กล้าพูดด้วย แล้วชอบมันบ้างหรือเปล่า”
ชายหนุ่มไม่ตอบ หากแต่เมื่อผ่านไปเพียงเดือนเศษเขาก็มาขอให้ผู้เป็นแม่เป็นธุระหมั้นหมายให้ ย่าปรางกระซิบถามลูกในวันที่จะไปตกลงสู่ชอบบุษมันเสียอีก เห็นมันอายจนนั่งแข็งเป็นท่อนไม้
“นั้นแหละผมติดใจ อีกหน่อยว่ายอๆหยุดๆ ด่าก็ไม่เถียง”
“นั้นมันควายแล้วนะลูก” ย่าปรางเอ็ดเพราะจำได้ว่าเคยล้อกันเล่น ชายหนุ่มหัวเราะในลำคออึกอัก ก่อนจะเอ่ย
“ผมแอบไปดูบุษมาเดือนหนึ่งแล้ว มันขยันดีครับไม่ใช่จะเห็นว่ามันเป็นวัวเป็นควายหรอกแม่”
“อย่างนี้ดีลูก แต่งงานกันเพราะรักจริงรักแท้จะได้อยู่กันยาวนาน แม่จะได้สู่ขอแต่งงานกันเสียให้ถูกประเพณี”
“ครับฝากแม่เป็นธุระด้วยครับ”
ย่าปรางยิ้มรับด้วยความพึงพอใจ
“พาพี่เนื่องไปนั่งสิบุษ หาน้ำหาท่าแล้วก็คุยเป็นเพื่อนพี่เขาด้วยนะ” พร้อมกลัวชายหนุ่มจะไม่มีเพื่อนคุย หันไปอีกที เขานั่งเด่นเป็นเดือน โดยมีสาวๆ เพื่อนบุษยารายล้อมเป็นดาวชวนพูดคุยหยอกล้อสนุก ลูกสาวตัวเองสินั่งแข็งทื่อเหมือนถูกจับปั้นไม่รู้มันอายแบบไหนกันสิน่า
“เหมือนสมัยฉันเป็นหนุ่มเลยนะอาปราง” กำนันพูดกับย่าปรางเมื่อเห็นเนื่องเนื้อหอมนัก
“ย่ะพ่อ ไม่มีหางละก็กำนันคว้าหมด”
“แหมคุยกับอาที่ไรฉันไม่เคยเป็นคนดีสักที จริงมั้ยครับอาเนียม” ปู่เนียมพยักหน้าไปตาเรื่องไม่ชอบขัดคุยใคร
“ดูๆ แล้วหนูบุษก็เหมาะเหมือนกันว่าไงผู้ใหญ่” คนเป็นกำนันรีบหน้าที่เป็นพ่อสื่อพ่อชักอีกอาชีพ
ผู้ใหญ่เหลือบดูลูกสาว นั่งตัวแข็งทื่อ ไม่ได้ทันพวกพ้องรุ่นเดียวกัน หน้าตามันก็สมกันดีอยู่หรอก แต่เขาจะแลมันหรือทำเหมือนไม่มีชีวิตจิตใจ
“นั่งบื้อใบ้ไม่ทันกิน” แม่พร้อมว่าลูกสาวเมื่อเสร็จงาน
“กินใครล่ะแม่” บุษยาย้อนให้
“กับพ่อแม่ล่ะก็ยอกย้อนเก่งปากเชียว ที่ต่อหน้าทิดเนื่อง แกกลับนั่งทื่อ บื้อใบ้ แล้วอย่างนี้ใครจะมาสนใจ”
“ฉันอยู่ได้ไม่เดือดร้อน”
บุษยาเถียงมารดาไปอย่างแก้เก้อ หากเมื่ออยู่ตามลำพังเจ้าตัวนอนกระสับกระส่าย
“ไป ไป” บุษยาส่ายหน้าไปมาส่งเสียงคล้ายไล่ใครสักคน มีแต่เจ้าตัวเท่านั้นที่รู้ว่าใครมายิ้มเยื้อนลอยอยู่ในห้วงนึก ฝ่ายย่าปรางกลับมาถึงบ้านแล้วจึงถามลูกชายคนเล็ก
“เป็นไงเนื่อง พูดคุยอะไรกันบ้าง”
ชายเนื้อหอม ยิ้มฟันขาว อารมณ์ดีเป็นพิเศษ
“พูดกันเพื่อนบุษน่ะหรือครับ”
“น้องคงอายถึงไม่กล้าพูดด้วย แล้วชอบมันบ้างหรือเปล่า”
ชายหนุ่มไม่ตอบ หากแต่เมื่อผ่านไปเพียงเดือนเศษเขาก็มาขอให้ผู้เป็นแม่เป็นธุระหมั้นหมายให้ ย่าปรางกระซิบถามลูกในวันที่จะไปตกลงสู่ชอบบุษมันเสียอีก เห็นมันอายจนนั่งแข็งเป็นท่อนไม้
“นั้นแหละผมติดใจ อีกหน่อยว่ายอๆหยุดๆ ด่าก็ไม่เถียง”
“นั้นมันควายแล้วนะลูก” ย่าปรางเอ็ดเพราะจำได้ว่าเคยล้อกันเล่น ชายหนุ่มหัวเราะในลำคออึกอัก ก่อนจะเอ่ย
“ผมแอบไปดูบุษมาเดือนหนึ่งแล้ว มันขยันดีครับไม่ใช่จะเห็นว่ามันเป็นวัวเป็นควายหรอกแม่”
“อย่างนี้ดีลูก แต่งงานกันเพราะรักจริงรักแท้จะได้อยู่กันยาวนาน แม่จะได้สู่ขอแต่งงานกันเสียให้ถูกประเพณี”
“ครับฝากแม่เป็นธุระด้วยครับ”
ย่าปรางยิ้มรับด้วยความพึงพอใจ
นางแก้ว เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 15 ส.ค. 2554, 16:44:17 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 15 ส.ค. 2554, 16:44:17 น.
จำนวนการเข้าชม : 1813
| << รักคือการให้ | สิ้นร่มโพธิ์ >> |
Zephyr 15 ส.ค. 2554, 21:19:56 น.
โอ๊ะ อาเนื่องจะมีเมียแล้ว แต่ตอนนี้สั้นจังเลยค่ะ
โอ๊ะ อาเนื่องจะมีเมียแล้ว แต่ตอนนี้สั้นจังเลยค่ะ
แพม 16 ส.ค. 2554, 00:09:44 น.
ตอนนี่สั้นจัง
ตอนนี่สั้นจัง
saralun 16 ส.ค. 2554, 08:53:59 น.
แล้วมาต่อตอนต่อไปอีกนะคะ ^^
แล้วมาต่อตอนต่อไปอีกนะคะ ^^