ตำนานหนุ่มหล่อเลิศล้ำแห่งค่ำคืนเหงาใจ

ความรักเหงา ๆ รานร้าวและเร้าใจ ต่างคนต่างมีกิเลสตัณหา ต้องชดใช้บุญกรรมแห่งความรัก ติดตามข้ามภพชาติศาสนา หนึ่งหญิงสองชายผูกพัน
อ่านเรื่องนี้จบ แล้วคุณจะสงสารใคร? ระหว่าง...

นักดนตรีหนุ่มรูปหล่อ พ่อรวย ราวกับในตำนาน เทพบุตรจุติลงมาเกิดอย่าง ยุติ ผู้ตกอยู่ในวังวนแห่งความเปลี่ยวเหงา ทุกค่ำคืนผ่านไปจิตใจโหยหา แค่เพียงเป็นคนที่เขาเผลอใจรัก แต่เขาไม่ได้เลือก กลายเป็นเหมือนส่วนเกิน มิใช่ส่วนสำคัญ

หรือ... อภิมหาเศรษฐีหนุ่ม ใบหน้าสวยงามเลิศล้ำอย่าง ไทธรรพ์ ผู้เป็นที่รักยิ่งดั่งชีวิตจิตใจของสาวสวย ถึงแม้เขาจะเจ้าชู้ไปบ้าง แต่ทั้งชีวิตจิตใจทุ่มเทในรักจริงจัง แต่ความหวังกลับหักพังสลาย สุดท้ายต้องอยู่เดียวดายข้างกายไร้คู่ครอง

หรือ... สาวสวยแชมป์มวยไทยหญิง เพชรน้ำหนึ่ง ถึงจะมีเพียบพร้อมทุกสิ่ง แต่ต้องเกิดมาใช้เวรใช้กรรม ที่เคยกระทำไว้ในชาติก่อน แม้จะสามารถยืนหยัดขึ้นมายิ่งใหญ่ และจิตใจเข้มแข็ง ทนทานต่อความทุกข์กายทุกข์ใจได้ แต่ลึกลงไปข้างในนั้น ไร้ซึ่งความสุขแท้จริง

..........เพชรน้ำหนึ่งออกมาจากบ้านเป็นเวลานานห้าเดือน เงินสดหมดเกลี้ยงกระเป๋า แต่ไม่อยากเบิกถอนเงินจากตู้เอทีเอ็มเพราะเชื่อว่าต้องมีคนคอยตามตัวเธอแน่นอนและอาจจะให้ตำรวจคอยตรวจสอบอยู่

‘ทั้งที่จบปริญญาตรี แต่งานในอเมริกาหาทำไม่ได้ เคยได้เงินจากงานล้างจาน ร้านอาหารดันเจ๊งปิดกิจการไปแล้ว ถ้าหากไม่มีงานไม่มีเงินแล้วจะต้องอดตาย แต่งานที่ในชีวิตต่อให้ต้องตายก็ไม่ยอมทำคืองานเป็นหญิงขายบริการทางเพศ ให้มันรู้ไปว่าลูกสาวมหาเศรษฐีอย่างเราถ้าเหลือแต่ตัวแล้วจะอดตาย’

เพชรน้ำหนึ่งนึกขึ้นมาขณะเดินผ่านหน้าบาร์แห่งหนึ่ง ซึ่งปิดประกาศรับสมัครสาวสวยไปเต้นเป็นโคโยตี้

“จ๊อกกก...” เสียงท้องร้องเตือนสติให้รู้ตัวว่าต้องหาอาหารใส่ปากท้อง แต่เงินเหลือแค่ซื้อน้ำดื่มได้เพียงขวดเดียวเท่านั้น จึงซื้อได้แค่เท่าที่มีเงิน หอบหิ้วมันกลับห้องพัก

“นั่นเธอซื้ออะไรมากินเหรอ” หญิงวัยกลางคนเจ้าของห้องเช่าเอ่ยทัก เมื่อมาแถวหน้าห้องของเธอ

“น้ำดื่มค่ะ”

“ทำไม... เธอดูผอมจังเป็นโรคอะไรหรือเปล่า”

“เปล่าหรอกค่ะ ฉันไม่ค่อยมีเงินซื้ออาหารกิน กินอาหารแค่วันละมื้อ บางวันดื่มแต่น้ำ ฉันเลยผอมไปเอง”

“เอ... แล้วเรื่องค่าเช่าที่ค้างไว้เมื่อไหร่จะมีให้”

“ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันกำลังหางานทำ คงจะได้ในเร็ววันนี้แล้วจะรีบนำมาจ่ายให้ทันทีเลย”



..........เช้าวันรุ่งขึ้น

‘ทำไมมันหิว จนแทบจะขาดใจ’

เป็นความรู้สึกแรกตั้งแต่ตื่นนอนขึ้นมา เลยออกมายืนข้างหน้าต่าง เห็นชายคนหนึ่งรูปร่างอ้วนท้วนสมบูรณ์ ปากกำลังเคี้ยวอาหาร ส่วนมือกำลังถือขนมปัง ดูเหมือนเขาจะกินไปได้นิดหน่อยแล้วกินไม่หมด เลยเหวี่ยงมันทิ้งลงในถังขยะ

‘ของกินได้ น่าเสียดายมันคงยังกินได้อยู่ ทำไมเอามาทิ้งนะ หิวจัง... ลองไปดูหน่อยดีกว่า’

นึกแล้วจึงแอบเดินไปดูที่ถังขยะ ...มาถึงตอนนี้ความหิวเข้าครอบงำ เหลียวซ้ายแลขวาไม่มีคนเห็นเลยรีบหยิบขนมปังที่ถูกทิ้งเมื่อครู่จากถังขยะขึ้นมาดู

“โถ่เอ๊ยวันนี้หมดอายุ ตอนนี้ยังเช้าอยู่ที่จริงคงยังกินได้ไม่เป็นไรหรอกมั้ง” บอกกับตัวเองหลังอ่านฉลากที่พิมพ์อยู่ข้างบรรจุภัณฑ์ จากนั้นใช้เล็บจิกแบ่งออกมาชิ้นหนึ่งใส่ปากเคี้ยวแล้วกลืนลงกระเพาะไป “ยังกินได้ยังไม่เสียนี่นา”

จากนั้นรีบเก็บมันเข้าห้องพัก นำไปนั่งกินจนหมดแล้วตามด้วยดื่มน้ำที่เหลืออยู่ก้นขวด พอประทังให้หายหิวไปได้บ้าง เมื่อท้องอิ่มจึงคิดเรื่องหางานทำ

...หลังจากนั้นจึงแต่งตัวออกจากที่พักไปเดินตระเวนหางาน

‘แม้แต่งานแม่บ้าน ถ้าหากมีใครจ้างเราคิดว่าจะยอมทำทันทีถึงอย่างนั้นยังคว้าน้ำเหลว ...มองดูคนอื่นเห็นบางคนเหมือนกับเราคือตกงาน ช่วงนี้เป็นช่วงที่อเมริกามีคนตกงานคนว่างงานมากเป็นช่วงเศรษฐกิจตกต่ำย่ำแย่ไปตามกัน’



..........วันต่อมา แม้ท้องว่างแสนหิวโหย แต่ต้องแข็งใจไปเดินหางานอีกวันท่ามกลางความเย็นยะเยือก หนาวจับขั้วหัวใจในฤดูหนาว ...ซึ่งผลลัพธ์เหมือนเดิมคือว่างเปล่าไม่ได้งานทำ

...กลับมานอนบนเตียงอย่างท้อแท้ ...คอแห้ง หิวทั้งน้ำและอาหาร ลุกขึ้นไปข้างหน้าต่าง มองออกไปที่ถังขยะด้วยความหวังว่าจะมีเศษอาหารเหลือกินหากใครนำมาทิ้งบ้างอย่างวันก่อน แต่วันนี้ไม่มีของกินเลย

“หึ หึ...” เธอหัวเราะขบขันโดยไม่เคยนึกสงสารตัวเองสักนิด เอนกายลงนอนพักผ่อนเพราะเริ่มอ่อนเพลียโรยแรงทั้งมึนงงเหมือนจะเป็นลม

‘ไม่น่าเชื่อว่าลูกสาวมหาเศรษฐีชาวญี่ปุ่นวันนี้ต้องมาค้นเศษอาหารจากถังขยะแอบเอามากิน อเนจอนาถ ใครจะมีโชคชะตาชีวิตแปลกประหลาดอย่างเราบ้างหนอ จริงสิ... เราเลือกลิขิตชีวิตของตัวเองนี่นะ’

แล้วภาพใบหน้าผู้ชายคนหนึ่งได้แวบเข้ามาในห้วงคำนึงพร้อมกับความเศร้า รับรู้ความรู้สึกของเขาได้ ...เหงา ต้องตายอย่างโดดเดี่ยว

‘คนรักเก่าเมื่อชาติก่อน’

ตอนนี้เธอมีสภาพคล้ายเขา อาจต้องตายอย่างโดดเดี่ยวถ้าเลือกที่จะตาย!

“ถ้าฉันตายตอนนี้ฉันจะได้เจอคุณไหม” พูดพร่ำรำพันอยู่ลำพังตัวคนเดียว

‘คนรักเก่าเมื่อชาติก่อนของฉันชาตินี้คุณเกิดเป็นใครกัน ฉันคิดถึงคุณเหลือเกิน คุณอาจเป็นคนเดียวในชีวิตที่ฉันจะรักได้มากกว่าพี่ไทธรรพ์’

นึกแล้ว... น้ำตาเริ่มปริ่มริมขอบตา

‘คิดถึงพี่ไทธรรพ์ เคยรักแต่พี่ไทธรรพ์คนเดียว แต่วันนี้ไม่มีพี่อยู่กับหนึ่ง’

แล้วน้ำตาพลันร่วงผล็อยจากปลายหางตา ต่อมารู้สึกผิดเมื่อนึกถึงยุติ

‘พี่ยุติคือคนที่หนึ่งไม่เลือกที่จะรักไม่ตั้งใจจะรัก ขอโทษที่เผลอใจรักแล้วทำให้พี่ยุติไม่มีความสุข’

...นานเท่าไรไม่อาจรู้ได้ที่เพชรน้ำหนึ่งจมดิ่งลึกลงไปในก้นบึ้งจิตใจตัวเอง



..........อยู่ ๆ ยุติได้รับโทรศัพท์จากหญิงนิรนามที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

”คือฉันเป็นเจ้าของห้องเช่า มีผู้หญิงสาวชาวต่างชาติมาเช่าห้อง ชื่อเพชรน้ำหนึ่ง เธอค้างค่าเช่าฉันมาเดือนกว่าแล้ว แถมตอนนี้ท่าทางเธอเหมือนคนไม่สบาย เอ่อ... ฉันเป็นห่วงกลัวเธอจะเป็นอะไรไป มีใครรู้จักเธอบ้าง”

“ผมรู้จักเธอ ผมจะรีบไปหาเธอเดี๋ยวนี้ ช่วยบอกสถานที่ห้องเช่านี้อยู่ที่ไหน” ยุติเอ่ยถามไปแล้วจดจำสถานที่ที่อีกฝ่ายตั้งใจบอกทาง

.

ไตรติมา

จำนวนการเข้าชม : 944

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery