ตุ๊กตาแฝงแค้น - จบ
สาวน้อยน้ำทิพมีตุ๊กตาหมีอยู่หนึ่งตัว แต่ตุ๊กตาหมีตัวนี้มีบางอย่างซ่อนอยู่ ทุกครั้งที่น้ำทิพพูดคุย หรือต้องการสิ่งใด มักจะได้ทุกอย่างตามที่ต้องการ แต่ผลพลอยได้กลับหนักหนา
Tags: ตุ๊กตา ตุ๊กตาหมี ความหวัง ความรัก แรงปรารถนา ความแค้น
ตอน: โดนเพื่อนแกล้ง
หลายเดือนต่อมาน้ำทิพต้องย้ายบ้านและไปอยู่โรงเรียนใหม่ เนื่องจากบิดาของเธอได้งานในตำแหน่งที่ดีขึ้น จึงต้องย้ายไปอยู่อีกจังหวัดหนึ่ง แต่การย้ายโรงเรียนกลางเทอมแบบนี้ ต้องมีการปรับตัวและหาเพื่อนใหม่อีกครั้ง แล้วความยุ่งยากเกิดขึ้นกับชีวิตใหม่ของเธอก็มาถึง
"ใครเอาเศษผงมาใส่ใต้โต๊ะของฉัน" น้ำทิพตะโกนเสียงดัง เมื่อเธอเข้าคาบเรียนแรกแต่กลับพบเศษผง กระดาษและขยะอะไรต่อมิอะไรเต็มไปหมดใต้โต๊ะของเธอ
เสียงโวยวายของน้ำทิพ ทำให้เด็กผู้หญิงหัวโจ๊กของห้องเดินตรงเข้ามาหาเธอ
"ก็นะ เธอเป็นเด็กใหม่ ก็ต้องโดนรับน้องใหม่" นกเบ้ปากใส่
"เป็นเด็กใหม่แล้วยังไง" น้ำทิพเธอไม่ยอมแพ้ เป็นเด็กใหม่แล้วทำกันแบบนี้หรือ
"ก็ไม่ยังไงหรอก เธอต้องกวาดไปทิ้งเอง ฮ่า ฮ่า" นกพูดทิ้งท้ายแล้วสะบัดกระโปรงเดินกลับไปนั่งที่
"หน็อย" น้ำทิพกัดฟันกรอดไม่พอใจ แต่เธอไม่สามารถทำสิ่งใดได้ ได้แต่ยอมจำนนทุกหนทาง
เมื่อกลับถึงบ้าน เธอได้เล่าและระบายกับตุ๊กตาหมีด้วยความเจ็บใจ
"ฉันเกลียด และก็เกลียด เกลียดเพื่อนทุกคนในห้อง" เธอยกตุ๊กตาหมีขึ้นมากอดและกำมือทั้งสองข้างด้วยความแค้น
"พวกมันชอบมองฉันเหมือนตัวประหลาด แกล้งฉันสารพัด นอกจากกวาดเศษผงใส่ใต้โต๊ะฉันแล้ว ไอ้นกมันยังบอกเพื่อนๆ ไม่ให้คบกับฉันอีก พอถามเหตุผล มันบอกแค่หมั่นไส้ เหตุผลบ้าๆอะไร แล้วพรุ่งนี้ พวกนั้นมันยังนัดฉันไปหลังโรงเรียน แกคิดว่าไง ฉันต้องโดนตบแน่เลย ฮือ ฮือ" น้ำทิพยกตุ๊กตาขึ้นมาระบายความอึดอัดทั้งหมด จนน้ำตาไหลออกมาเป็นสาย แล้วผล็อยหลับไปทันทีที่สบายใจ
ภายในห้องที่มืดมิด สิ่งไม่มีชีวิตที่รอคอยกลืนกินความเคียดแค้นทุกอย่างจากผู้เป็นเจ้าของ แล้วก่อร่างสร้างให้สมความปรารถนากำลังทำในสิ่งที่ สาวน้อยน้ำทิพต้องการ
"ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ให้พวกมันมาแตะต้องตัวเธอได้แน่นอน หึหึหึ"
เมื่อถึงเวลาเลิกเรียน น้ำทิพใจกล้าไปหลังโรงเรียน ตามที่พวกนั้นได้นัดกับเธอเอาไว้ แต่เธอต้องแปลกใจเมื่อไม่พบใครแม้แต่คนเดียว
"ไม่เห็นมีใครเลย" น้ำทิพรอคอยหลายชั่วโมงจนเธอต้องตัดสินใจกลับบ้านอย่างเช่นทุกวัน และรู้สึกโล่งใจที่เธอรอดตายจากพวกผู้หญิงเหล่านั้น
หลายวันต่อมาพวกนกไม่มาโรงเรียนตั้งแต่วันนั้น สร้างความแปลกใจให้กับน้ำทิพเป็นอย่างมาก
"นัด เธอเห็นนกไหม" น้ำทิพรีบดักถามนัดทันทีที่เธอเดินผ่าน
"ทำไม" นัดถามกลับอย่างไม่สบอารมณ์ พร้อมกับทำสีหน้าไม่พอใจ
"ม...ไม่มีอะไรหรอก" น้ำทิพต้องขมวดคิ้วไม่เข้าใจท่าทางที่แสดงออกมาของคนตรงหน้า แต่ด้วยความอยากรู้จึงไม่ยอมเดินจากไปไหน จนนัดใจอ่อนบอกในสิ่งที่เธอต้องการ
"นกไม่มาเรียนหรอก"
"ม...ไม่สบายเหรอ" น้ำทิพถามกลับด้วยความสงสัย เมื่อหลายวันก่อนพวกเธอยังสบายดีอยู่เลย
"ฉันได้ข่าวว่า บ้านพวกเขาเจออะไรแปลกๆ ด้วยนะ" นัดส่งสายตาจดจ้องน้ำทิพขณะพูด จนน้ำทิพเริ่มเกร็งแต่ทำใจกล้าถามต่อ
"อ...อะไร"
"เธออยากรู้จริงสิ" สีหน้าของนัดนิ่งราวกับมีบางอย่างซ่อนอยู่ ยิ่งทำให้น้ำทิพอยากรู้มากขึ้นถึงแม้เริ่มใจคอไม่ดี
"ช...ใช่"
"มีคนนำเลือดไปป้ายที่กระจกหน้าบ้านนะสิ ข...เขียนขู่ไว้ด้วยนะ" นัดพยายามพูดแม้ว่าสีหน้าเริ่มซีดเผือด
"มีแบบนั้นด้วยเหรอ" น้ำทิพฉงนสงสัย ใครกันทำเรื่องอย่างนั้น แต่นัดก้มหน้านิ่ง
"แล้วมันเขียนว่าอะไร" น้ำทิพถามขึ้นอีกครั้ง คงไม่ใช่เรื่องร้ายกาจหรอกนะ
"เขียนว่า ห...ห้ามยุ่งกับน้ำทิพไม่อย่างนั้นจะตายทีละคน" นัดเงยหน้าจ้องน้ำทิพเขม็ง
"เฮ้อย..." น้ำทิพหน้าซีดเลยทีเดียว มันหมายความว่ายังไงกันแน่
นัดไม่สนใจสีหน้าของน้ำทิพ เธอต้องการพูดในสิ่งที่น้ำทิพควรรับรู้เอาไว้
"เขานินทาเธอกันน่ะ พูดกันหนาหูเลยทีเดียว"
"อะไร" น้ำทิพขมวดคิ้วทันที
"ว่าเธอเป็นคนทำเรื่องทั้งหมด" น้ำเสียงและสีหน้าของนัดเปลี่ยนไป จ้องจับผิดทุกท่าทางของน้ำทิพเหมือนทุกสิ่งที่เขาได้ยินเป็นความจริง และคนตรงหน้าต้องเป็นคนทำเรื่องทั้งหมดอย่างไม่ต้องสงสัย
"ม...ไม่ใช่ฉันนะ" น้ำทิพส่ายหน้ารัวให้กับนัด รวมถึงทุกคนในห้องที่ได้ยินการสนทนาทั้งหมด ความเครียดเริ่มประดังเข้ามาใส่ตัวของเธอ เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ แล้วเธอควรจะทำอย่างไรต่อ ตอนนี้เธอโดนหมายหัวแล้วสิ
"ใครเอาเศษผงมาใส่ใต้โต๊ะของฉัน" น้ำทิพตะโกนเสียงดัง เมื่อเธอเข้าคาบเรียนแรกแต่กลับพบเศษผง กระดาษและขยะอะไรต่อมิอะไรเต็มไปหมดใต้โต๊ะของเธอ
เสียงโวยวายของน้ำทิพ ทำให้เด็กผู้หญิงหัวโจ๊กของห้องเดินตรงเข้ามาหาเธอ
"ก็นะ เธอเป็นเด็กใหม่ ก็ต้องโดนรับน้องใหม่" นกเบ้ปากใส่
"เป็นเด็กใหม่แล้วยังไง" น้ำทิพเธอไม่ยอมแพ้ เป็นเด็กใหม่แล้วทำกันแบบนี้หรือ
"ก็ไม่ยังไงหรอก เธอต้องกวาดไปทิ้งเอง ฮ่า ฮ่า" นกพูดทิ้งท้ายแล้วสะบัดกระโปรงเดินกลับไปนั่งที่
"หน็อย" น้ำทิพกัดฟันกรอดไม่พอใจ แต่เธอไม่สามารถทำสิ่งใดได้ ได้แต่ยอมจำนนทุกหนทาง
เมื่อกลับถึงบ้าน เธอได้เล่าและระบายกับตุ๊กตาหมีด้วยความเจ็บใจ
"ฉันเกลียด และก็เกลียด เกลียดเพื่อนทุกคนในห้อง" เธอยกตุ๊กตาหมีขึ้นมากอดและกำมือทั้งสองข้างด้วยความแค้น
"พวกมันชอบมองฉันเหมือนตัวประหลาด แกล้งฉันสารพัด นอกจากกวาดเศษผงใส่ใต้โต๊ะฉันแล้ว ไอ้นกมันยังบอกเพื่อนๆ ไม่ให้คบกับฉันอีก พอถามเหตุผล มันบอกแค่หมั่นไส้ เหตุผลบ้าๆอะไร แล้วพรุ่งนี้ พวกนั้นมันยังนัดฉันไปหลังโรงเรียน แกคิดว่าไง ฉันต้องโดนตบแน่เลย ฮือ ฮือ" น้ำทิพยกตุ๊กตาขึ้นมาระบายความอึดอัดทั้งหมด จนน้ำตาไหลออกมาเป็นสาย แล้วผล็อยหลับไปทันทีที่สบายใจ
ภายในห้องที่มืดมิด สิ่งไม่มีชีวิตที่รอคอยกลืนกินความเคียดแค้นทุกอย่างจากผู้เป็นเจ้าของ แล้วก่อร่างสร้างให้สมความปรารถนากำลังทำในสิ่งที่ สาวน้อยน้ำทิพต้องการ
"ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ให้พวกมันมาแตะต้องตัวเธอได้แน่นอน หึหึหึ"
เมื่อถึงเวลาเลิกเรียน น้ำทิพใจกล้าไปหลังโรงเรียน ตามที่พวกนั้นได้นัดกับเธอเอาไว้ แต่เธอต้องแปลกใจเมื่อไม่พบใครแม้แต่คนเดียว
"ไม่เห็นมีใครเลย" น้ำทิพรอคอยหลายชั่วโมงจนเธอต้องตัดสินใจกลับบ้านอย่างเช่นทุกวัน และรู้สึกโล่งใจที่เธอรอดตายจากพวกผู้หญิงเหล่านั้น
หลายวันต่อมาพวกนกไม่มาโรงเรียนตั้งแต่วันนั้น สร้างความแปลกใจให้กับน้ำทิพเป็นอย่างมาก
"นัด เธอเห็นนกไหม" น้ำทิพรีบดักถามนัดทันทีที่เธอเดินผ่าน
"ทำไม" นัดถามกลับอย่างไม่สบอารมณ์ พร้อมกับทำสีหน้าไม่พอใจ
"ม...ไม่มีอะไรหรอก" น้ำทิพต้องขมวดคิ้วไม่เข้าใจท่าทางที่แสดงออกมาของคนตรงหน้า แต่ด้วยความอยากรู้จึงไม่ยอมเดินจากไปไหน จนนัดใจอ่อนบอกในสิ่งที่เธอต้องการ
"นกไม่มาเรียนหรอก"
"ม...ไม่สบายเหรอ" น้ำทิพถามกลับด้วยความสงสัย เมื่อหลายวันก่อนพวกเธอยังสบายดีอยู่เลย
"ฉันได้ข่าวว่า บ้านพวกเขาเจออะไรแปลกๆ ด้วยนะ" นัดส่งสายตาจดจ้องน้ำทิพขณะพูด จนน้ำทิพเริ่มเกร็งแต่ทำใจกล้าถามต่อ
"อ...อะไร"
"เธออยากรู้จริงสิ" สีหน้าของนัดนิ่งราวกับมีบางอย่างซ่อนอยู่ ยิ่งทำให้น้ำทิพอยากรู้มากขึ้นถึงแม้เริ่มใจคอไม่ดี
"ช...ใช่"
"มีคนนำเลือดไปป้ายที่กระจกหน้าบ้านนะสิ ข...เขียนขู่ไว้ด้วยนะ" นัดพยายามพูดแม้ว่าสีหน้าเริ่มซีดเผือด
"มีแบบนั้นด้วยเหรอ" น้ำทิพฉงนสงสัย ใครกันทำเรื่องอย่างนั้น แต่นัดก้มหน้านิ่ง
"แล้วมันเขียนว่าอะไร" น้ำทิพถามขึ้นอีกครั้ง คงไม่ใช่เรื่องร้ายกาจหรอกนะ
"เขียนว่า ห...ห้ามยุ่งกับน้ำทิพไม่อย่างนั้นจะตายทีละคน" นัดเงยหน้าจ้องน้ำทิพเขม็ง
"เฮ้อย..." น้ำทิพหน้าซีดเลยทีเดียว มันหมายความว่ายังไงกันแน่
นัดไม่สนใจสีหน้าของน้ำทิพ เธอต้องการพูดในสิ่งที่น้ำทิพควรรับรู้เอาไว้
"เขานินทาเธอกันน่ะ พูดกันหนาหูเลยทีเดียว"
"อะไร" น้ำทิพขมวดคิ้วทันที
"ว่าเธอเป็นคนทำเรื่องทั้งหมด" น้ำเสียงและสีหน้าของนัดเปลี่ยนไป จ้องจับผิดทุกท่าทางของน้ำทิพเหมือนทุกสิ่งที่เขาได้ยินเป็นความจริง และคนตรงหน้าต้องเป็นคนทำเรื่องทั้งหมดอย่างไม่ต้องสงสัย
"ม...ไม่ใช่ฉันนะ" น้ำทิพส่ายหน้ารัวให้กับนัด รวมถึงทุกคนในห้องที่ได้ยินการสนทนาทั้งหมด ความเครียดเริ่มประดังเข้ามาใส่ตัวของเธอ เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ แล้วเธอควรจะทำอย่างไรต่อ ตอนนี้เธอโดนหมายหัวแล้วสิ
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 มี.ค. 2561, 23:12:58 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 มี.ค. 2561, 23:12:58 น.
จำนวนการเข้าชม : 502
| << โดนโกงเงิน | แรงกดดัน >> |