กาลครั้งหนึ่งนั้น(ในความบังเอิญ)
เธอกับเขา ความทรงจำที่เคยมีร่วมกันมาก็แค่... อดีตกิ๊ก!
Tags: แต่งงาน,อดีต,รัก,บุพเพสันนิวาส,พรหมลิขิต
ตอน: ๑ การพบเจอ (70%)
“จริงง่ะ! โอ๊ยแกเนี้ยดวงสมพงศ์กับพวกรถจริงๆ”
คนขับหัวเราะขึ้นเบาๆ
คนฟังกลอกตา “เออ! เดือนก่อนตกมอไซค์นอนโรง’บาล ๓ วัน เดือนนี้เอาอีกละ เกือบไปซวยจริงๆ”
“จริงอะ” จิรสุตาเหลียวมองและยิ้มล้อเลียน “ว่าแต่ฉันเห็นน้า แกน่ะถือของมาส่งหนุ่มที่ไหน เผอิญมันไกลฉันเลยมองไม่เห็นหน้าแต่ก็มีเค้าว่าหล่อมาก”
“ไม่มีอะไรหรอกแก คนเขาช่วยฉันไว้นั่นแหละ ของเขาเยอะแล้วถุงมันจะขาดฉันก็เลยถือมาส่ง”
“จริง”
“เออ”
“ไม่เชื่อ ขนาดเห็นไกลๆ ฉันยังว่าหน้าตาดีเลยแก เขาอาจจะปิ๊งแกก็ได้ ทำไมแกไม่ถือโอกาสหาแฟนซะเลย หายากนะโอกาสแบบนี้” คนพูดแนะนำจริงจัง แต่คนฟังไม่ได้เห็นด้วย หยิกเบาๆ ที่แขนของเพื่อนสาวทีหนึ่งเพราะหมั่นไส้
“งั้น แกกลับไปเอาเองเลยไป แนะนำดีนัก”
“โอ๊ย! แกนี่มือหนักชะมัดเมื่อไหร่จะมีแฟนสักที หะ! แกน่ะติดฉันเป็นตุ๊กแกจนฉันกระดิกไม่ได้ แฟนเฟินหายหมด”
“อ้อ! ที่แท้กลัวตัวเองไม่มีแฟน ที่ไหนได้ไอ้เราก็นึกว่าเป็นห่วงเพื่อน” ศศิพิมพ์บอกงอนๆ น้ำเสียงสะบัดนิดๆ
“ห่วงแกน่ะแหละ! ไม่งั้นฉันไม่รอให้แกมีแฟนก่อนหรอก ว่าแต่ไม่คิดจะมีแฟนบ้างเลยเหรอ”
จิรสุตาเอ่ยถามจริงจัง เมื่ออีกคนทำท่าจะงอนหนักเข้าไปอีก
“ไม่หรอก”
“ทำไมล่ะ”
“ฉันจะรอเนื้อคู่ คู่ที่สวรรค์สร้างมาเพื่อฉันเพื่อที่จะให้เราได้อยู่ด้วยกันตราบนานเท่านาน”
“นี่แกดูละครหลังข่าวเมื่อคืนใช่ไหม หัดดู ซีเอสไอ ซะบ้างนะ ยุงที่บ้านแกจะได้ไม่ชุม!”
“ปากจัดมาก” ศศิพิมพ์หัวเราะ
“ย่ะ” คนฟังหมั่นไส้ “แล้วไง ถ้าแกไม่เจอเนื้อคู่ชาตินี้ล่ะจะทำไง” “ก็ช่างมัน ถือว่าชาตินี้ฉันอาภัพ หรือไม่เขาก็คงบวชไปแล้วล่ะ” จิรสุตาส่ายหน้า ถอนหายใจ “พิมพ์ ถามจริงๆ นะ แกคิดยังงั้นจริงๆ เหรอ”
“อือ”
“แล้วเมื่อไหร่จะเจอ ตอนนี้แกยังไม่แก่แกก็พูดได้ แต่ถ้ามัวแต่รอบุพเพรอเนื้อคู่อะไรนั่นน่ะ เกิดรอจนแก่ แล้วแกจะอยู่กับใคร”
“มันยังไม่ถึงเวลานี่ ตา แกก็รู้ว่าทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้”
เสียงหวานเศร้าลงนิดหน่อย เมื่อนึกถึงสาเหตุที่ทำให้ทั้งคู่ต้องมาเถียงกันในเรื่องของความรัก
“เรื่องของณุมันจบไปแล้วไม่ใช่ความผิดแก”
“ไม่ใช่ความผิดฉัน แต่เพราะฉันเป็นต้นเหตุไม่ใช่หรือไง”
จิรสุตาถอนหายใจ “พูดกันตรงๆ นะ ณุมันทำตัวเอง พิมพ์ฉันว่าแกน่ะจะมาไถ่โทษให้ณุมันแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ แล้วก็เรื่องพี่นัน... พี่นันเขาไม่มีทางรักแกได้หรอก เขามีครอบครัวไปแล้วนะอย่าลืม ส่วนณุ ผ่านมาจะเป็นปีแล้วนะ มันนานมาก นานแล้ว”
จิรสุตาเน้น เพราะนึกรู้ว่าเพื่อนสาวยังไม่ลืมอดีตที่ผ่านไป
“ใช่มันผ่านไปแล้ว” ศศิพิมพ์เงยหน้าขึ้นยิ้มให้ แต่มันเป็นยิ้มเศร้าๆ “แต่มันลืมไม่ได้โดยเฉพาะเรื่องของณุ คนผิดคือฉัน ถ้าฉันไม่ทำแบบนั้น เขาคง...”
จิรสุตาไม่ตอบ มันก็จริงอย่างที่หญิงสาวว่า ชีวิตของคนๆหนึ่งต้องพังลงเพียงเพราะคำว่า ‘เลิก’ และผลที่เกิดขึ้นมันเลวร้ายเกินกว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งจะรับไหว ทุกอย่างมันเกิดจากอารมณ์นึกสนุกและการลังเล กลัวกับสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้นซึ่งผลที่ได้ก็คือ ความทุกข์และรู้สึกผิดที่กินพื้นที่ในหัวใจจนไม่เหลือไว้ให้อะไรแทรกเข้าไปได้อีก หล่อนมองคนข้างตัวที่นั่งเงียบๆ ก่อนจะเรียกให้รู้สึกตัวเมื่อถึงที่หมาย
“ลงได้แล้วแก ถึงแล้ว”
จิรสุตาเปิดประตูรถออกไปก่อนเมื่อฝ่ายที่ได้ยินรู้สึกตัวทำตามบ้าง
“แกเข้าไปก่อนนะ วันนี้ลุงบอกว่าพี่สินจะมาฉันต้องไปเสนอหน้าหน่อย เผื่อได้ของฝาก”
“เออ ไปเถอะขอให้ได้”
ศศิพิมพ์ตอบประชด เดินเข้าสู่ตัวตึกสีขาวสามชั้นที่อยู่ในแมกไม้สีเขียวครึ้ม ทิ้งความรู้สึกเศร้าไว้เบื้องหลัง
‘เมื่อมันผ่านไปแล้ว ก็ให้มันแล้วไป’
ห้องที่ศศิพิมพ์ก้าวเข้าไปนั้นแวดล้อมด้วยผู้คนมากหน้าหลายตาที่ล้วนแต่คุ้นเคยกันเป็นอย่างดี โต๊ะหลายตัววางเป็นระเบียบกั้นพื้นที่เป็นสัดส่วน และแต่ละโต๊ะนั้นแทบจะหาที่ว่างไม่ได้เลย เพราะต่างเต็มไปด้วยเอกสารหลากหลาย หนึ่งในสี่คนที่นั่งอยู่เงยหน้าเห็นก่อนจึงเอ่ยทัก
“พิมพ์ มาเช้านะเนี่ย”
นิชา หรือ พี่นิดของน้องๆ ส่งยิ้มให้เมื่อพูดจบ
“แหม! กัดพิมพ์ตั้งแต่เช้าเลยนะคะ นี่ค่ะพี่นิดของฝาก ‘ซื้อ’ จ่ายตังค์มาด้วยหมดตัวแล้ว” ศศิพิมพ์ตอบวางกล่องขนมลงบนโต๊ะของคนที่นั่งอยู่ก่อนจะเดินเลยไปนั่งที่โต๊ะตัวเอง
“แหม! พี่พิมพ์นิดๆ หน่อยๆ เผื่อพวกผมมั่งเปล่านี่”
อาทิตย์หนุ่มน้อยประจำสำนักงานท้วงยิ้มๆ
“ซื้ออะไรมาล่ะพิมพ์” ธนวัฒน์ หรือ วัด คนที่ทั้งบริษัทเขารู้ว่าหลงรักหญิงสาวหัวปักหัวปำยื่นห่อของขวัญกล่องสีชมพูให้ “แล้วก็สุขสันต์วันเกิดนะครับ นี่ของขวัญของพี่จ้ะ”
“อุ้ยตาย! เกินหน้าเกินตาแล้วพี่วัด” กัญญาแหย่ ลุกขึ้นมายืนเมียงๆ มองๆ ห่อของขวัญด้วยอีกคน
“เปิดดูหน่อยซิ พิมพ์ เผื่อเป็นแหวนเพชร”
“เปิดได้ไหมพี่วัด” หญิงสาวถามไม่แน่ใจ ชายหนุ่มเลยยิ้มเป็นเชิงอนุญาต
“ขอบคุณค่ะ” คนได้รับอนุญาตยิ้มให้ก่อนจะบรรจงเปิด ในนั้นคือหนังสือที่หญิงสาวอยากได้มานาน พอที่จะทำให้คนรับกระดี๊กระด๊าได้พอสมควร
“พี่วัดหาได้ไง พิมพ์หาตั้งหลายที่ยังไม่ได้เลย”
“เพื่อพิมพ์พี่ทำได้” กัญญาเอ่ยแทรก หัวเราะขึ้นเบาๆ
“แค่พิมพ์หรือพี่ พวกน้องๆ คนอื่นทำให้ไม่ได้เหรอ” คนถูกแหย่เขิน แต่คนรับยิ้มไม่สนิทนัก
“ส่วนนี่ของพวกพี่” นิชาเอ่ยบ้างเมื่อกัญญาวางกล่องของขวัญลง
“เปิดดูสิ”
หญิงสาวทำตามก่อนจะประหลาดใจในนั้นบรรจุด้วยงานฝีมือหลายอย่างตั้งแต่ผ้าม่านถักมือ จนถึงผ้าคลุมเตียงลวดลายสวยงาม
“ช่วยกันทำ... ไม่ใช่สิช่วยกันซื้อมากกว่า เห็นเราชอบของแบบนี้”
“ขอบคุณค่ะ งั้นเย็นนี้พิมพ์เลี้ยงเอง”
“จริงเหรอ งั้นพี่--”
“ร้านหมูกระทะปากซอยนี่ละค่ะ” คนพูดดักคอคนที่กำลังคิด
“วันเกิดนะพี่พิมพ์ หรูหน่อยไม่ได้หรือไง” อาทิตย์บ่น
“ของฟรีจะกินไหมล่ะ หรือว่าไม่ ก็ไม่เป็นไรนะพี่ไม่ว่าหรอก”
คนขี้เหนียวขู่เมื่อเห็นท่าทางของชายหนุ่ม
“กินๆ”
“แต่เย็นนี้ไม่ได้นะ ไว้อาทิตย์หน้านะพิมพ์ ช่วงนี้นายจะพาลูกชายมาดูงาน คงต้องกลับเย็นเกือบทุกวันล่ะ” นิชาเอ่ยขึ้นก่อนจะถามต่อ “แต่พิมพ์ได้ถามตาบ้างหรือเปล่าว่าลูกชายของนายน่ะเป็นไงบ้าง”
จบประโยคคนอีกสามคนหูผึ่ง หันมามองเป็นตาเดียว
“เอ๊ ไม่รู้ซีคะ เมื่อกี๊เห็นตาบอกว่าจะไปทักหน่อย เดี๋ยวรอให้ตากลับมาก่อนแล้วกันค่ะ คงไม่นานหรอก”
คนบอกพยักหน้ากับตัวเอง ก่อนที่ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ใกล้จะขมวดคิ้วมองเมื่อเห็นรอยแดงที่แขนของหญิงสาว
“แขนไปโดนอะไรมาพิมพ์ เป็นรอยยาวเชียว”
คนที่ไม่รู้สึกตัวก้มลงมอง ก่อนจะตอบ “อ้อ เมื่อเช้า พิมพ์เกือบตกรถแน่ะ ยืนยังไม่ดีเลยพ่อคุณขับออกซะก่อน ดีแต่ว่ามีคนช่วยไว้ ไม่งั้นคงได้ไปงานศพพิมพ์แทนแน่” หล่อนคลำป้อยๆ ตรงรอยแดงเมื่อตอบ ก่อนจะพูดต่อ “ดวงตกจริงๆ นะพี่ เกือบเจ็บอีกแล้ว”
“จริงด้วยนะพี่พิมพ์ ผมยังงงเลยเดือนที่แล้วพี่พิมพ์ก็ตกมอไซค์ไม่น่าเชื่อ” คนแหย่ทำหน้าตื่นเต้น
“เออ แกไม่ตกมั่งก็แล้วไป ฉันจะตามไปหัวเราะถึงบ้านเลยคอยดูสิ!”
“อุย! น่ากลัว” หนุ่มน้อยตอบ ก่อนที่เสียงหัวเราะจะดังขึ้นจากคนรอบตัวเพราะสีหน้าของคนถูกขู่
ศศิพิมพ์ยิ้มให้อาทิตย์อีกครั้ง เก็บบรรดาของขวัญลงไว้ในลิ้นชัก ก่อนจะถอนหายใจเมื่อเจอเข้ากับรูปถ่ายใบหนึ่งที่หลุดออกมาจากหนังสือเล่มอื่น ในภาพนั้นคือชายหนุ่มหน้าตาคล้ายกัน ยืนกอดคอกันแสดงความสนิทสนม รอยยิ้มกว้างที่ส่งมาทำให้หญิงสาวอดยิ้มตอบไม่ได้
หนึ่งนั้นแต่งงานไปแล้ว และเขาคือรักแรกของเธอที่ไม่เคยลืม ส่วนอีกหนึ่งคนได้จากไปทิ้งเอาไว้เพียงร่ายกายเท่านั้น เพราะเธอ ความลังเลของเธอตอนนั้น ทำให้เขาได้กลายเป็นเจ้าชายนิทรารอเวลาที่จะตื่นขึ้นมา ซึ่งไม่รู้ว่าเวลานั้นจะมาถึงเมื่อไหร่
และถ้าเวลานั้นมาถึงจริงๆ ศศิพิมพ์คิดว่าภาระและความรู้สึกผิดของเธอคงจะได้ลดลงเสียที
คนขับหัวเราะขึ้นเบาๆ
คนฟังกลอกตา “เออ! เดือนก่อนตกมอไซค์นอนโรง’บาล ๓ วัน เดือนนี้เอาอีกละ เกือบไปซวยจริงๆ”
“จริงอะ” จิรสุตาเหลียวมองและยิ้มล้อเลียน “ว่าแต่ฉันเห็นน้า แกน่ะถือของมาส่งหนุ่มที่ไหน เผอิญมันไกลฉันเลยมองไม่เห็นหน้าแต่ก็มีเค้าว่าหล่อมาก”
“ไม่มีอะไรหรอกแก คนเขาช่วยฉันไว้นั่นแหละ ของเขาเยอะแล้วถุงมันจะขาดฉันก็เลยถือมาส่ง”
“จริง”
“เออ”
“ไม่เชื่อ ขนาดเห็นไกลๆ ฉันยังว่าหน้าตาดีเลยแก เขาอาจจะปิ๊งแกก็ได้ ทำไมแกไม่ถือโอกาสหาแฟนซะเลย หายากนะโอกาสแบบนี้” คนพูดแนะนำจริงจัง แต่คนฟังไม่ได้เห็นด้วย หยิกเบาๆ ที่แขนของเพื่อนสาวทีหนึ่งเพราะหมั่นไส้
“งั้น แกกลับไปเอาเองเลยไป แนะนำดีนัก”
“โอ๊ย! แกนี่มือหนักชะมัดเมื่อไหร่จะมีแฟนสักที หะ! แกน่ะติดฉันเป็นตุ๊กแกจนฉันกระดิกไม่ได้ แฟนเฟินหายหมด”
“อ้อ! ที่แท้กลัวตัวเองไม่มีแฟน ที่ไหนได้ไอ้เราก็นึกว่าเป็นห่วงเพื่อน” ศศิพิมพ์บอกงอนๆ น้ำเสียงสะบัดนิดๆ
“ห่วงแกน่ะแหละ! ไม่งั้นฉันไม่รอให้แกมีแฟนก่อนหรอก ว่าแต่ไม่คิดจะมีแฟนบ้างเลยเหรอ”
จิรสุตาเอ่ยถามจริงจัง เมื่ออีกคนทำท่าจะงอนหนักเข้าไปอีก
“ไม่หรอก”
“ทำไมล่ะ”
“ฉันจะรอเนื้อคู่ คู่ที่สวรรค์สร้างมาเพื่อฉันเพื่อที่จะให้เราได้อยู่ด้วยกันตราบนานเท่านาน”
“นี่แกดูละครหลังข่าวเมื่อคืนใช่ไหม หัดดู ซีเอสไอ ซะบ้างนะ ยุงที่บ้านแกจะได้ไม่ชุม!”
“ปากจัดมาก” ศศิพิมพ์หัวเราะ
“ย่ะ” คนฟังหมั่นไส้ “แล้วไง ถ้าแกไม่เจอเนื้อคู่ชาตินี้ล่ะจะทำไง” “ก็ช่างมัน ถือว่าชาตินี้ฉันอาภัพ หรือไม่เขาก็คงบวชไปแล้วล่ะ” จิรสุตาส่ายหน้า ถอนหายใจ “พิมพ์ ถามจริงๆ นะ แกคิดยังงั้นจริงๆ เหรอ”
“อือ”
“แล้วเมื่อไหร่จะเจอ ตอนนี้แกยังไม่แก่แกก็พูดได้ แต่ถ้ามัวแต่รอบุพเพรอเนื้อคู่อะไรนั่นน่ะ เกิดรอจนแก่ แล้วแกจะอยู่กับใคร”
“มันยังไม่ถึงเวลานี่ ตา แกก็รู้ว่าทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้”
เสียงหวานเศร้าลงนิดหน่อย เมื่อนึกถึงสาเหตุที่ทำให้ทั้งคู่ต้องมาเถียงกันในเรื่องของความรัก
“เรื่องของณุมันจบไปแล้วไม่ใช่ความผิดแก”
“ไม่ใช่ความผิดฉัน แต่เพราะฉันเป็นต้นเหตุไม่ใช่หรือไง”
จิรสุตาถอนหายใจ “พูดกันตรงๆ นะ ณุมันทำตัวเอง พิมพ์ฉันว่าแกน่ะจะมาไถ่โทษให้ณุมันแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ แล้วก็เรื่องพี่นัน... พี่นันเขาไม่มีทางรักแกได้หรอก เขามีครอบครัวไปแล้วนะอย่าลืม ส่วนณุ ผ่านมาจะเป็นปีแล้วนะ มันนานมาก นานแล้ว”
จิรสุตาเน้น เพราะนึกรู้ว่าเพื่อนสาวยังไม่ลืมอดีตที่ผ่านไป
“ใช่มันผ่านไปแล้ว” ศศิพิมพ์เงยหน้าขึ้นยิ้มให้ แต่มันเป็นยิ้มเศร้าๆ “แต่มันลืมไม่ได้โดยเฉพาะเรื่องของณุ คนผิดคือฉัน ถ้าฉันไม่ทำแบบนั้น เขาคง...”
จิรสุตาไม่ตอบ มันก็จริงอย่างที่หญิงสาวว่า ชีวิตของคนๆหนึ่งต้องพังลงเพียงเพราะคำว่า ‘เลิก’ และผลที่เกิดขึ้นมันเลวร้ายเกินกว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งจะรับไหว ทุกอย่างมันเกิดจากอารมณ์นึกสนุกและการลังเล กลัวกับสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้นซึ่งผลที่ได้ก็คือ ความทุกข์และรู้สึกผิดที่กินพื้นที่ในหัวใจจนไม่เหลือไว้ให้อะไรแทรกเข้าไปได้อีก หล่อนมองคนข้างตัวที่นั่งเงียบๆ ก่อนจะเรียกให้รู้สึกตัวเมื่อถึงที่หมาย
“ลงได้แล้วแก ถึงแล้ว”
จิรสุตาเปิดประตูรถออกไปก่อนเมื่อฝ่ายที่ได้ยินรู้สึกตัวทำตามบ้าง
“แกเข้าไปก่อนนะ วันนี้ลุงบอกว่าพี่สินจะมาฉันต้องไปเสนอหน้าหน่อย เผื่อได้ของฝาก”
“เออ ไปเถอะขอให้ได้”
ศศิพิมพ์ตอบประชด เดินเข้าสู่ตัวตึกสีขาวสามชั้นที่อยู่ในแมกไม้สีเขียวครึ้ม ทิ้งความรู้สึกเศร้าไว้เบื้องหลัง
‘เมื่อมันผ่านไปแล้ว ก็ให้มันแล้วไป’
ห้องที่ศศิพิมพ์ก้าวเข้าไปนั้นแวดล้อมด้วยผู้คนมากหน้าหลายตาที่ล้วนแต่คุ้นเคยกันเป็นอย่างดี โต๊ะหลายตัววางเป็นระเบียบกั้นพื้นที่เป็นสัดส่วน และแต่ละโต๊ะนั้นแทบจะหาที่ว่างไม่ได้เลย เพราะต่างเต็มไปด้วยเอกสารหลากหลาย หนึ่งในสี่คนที่นั่งอยู่เงยหน้าเห็นก่อนจึงเอ่ยทัก
“พิมพ์ มาเช้านะเนี่ย”
นิชา หรือ พี่นิดของน้องๆ ส่งยิ้มให้เมื่อพูดจบ
“แหม! กัดพิมพ์ตั้งแต่เช้าเลยนะคะ นี่ค่ะพี่นิดของฝาก ‘ซื้อ’ จ่ายตังค์มาด้วยหมดตัวแล้ว” ศศิพิมพ์ตอบวางกล่องขนมลงบนโต๊ะของคนที่นั่งอยู่ก่อนจะเดินเลยไปนั่งที่โต๊ะตัวเอง
“แหม! พี่พิมพ์นิดๆ หน่อยๆ เผื่อพวกผมมั่งเปล่านี่”
อาทิตย์หนุ่มน้อยประจำสำนักงานท้วงยิ้มๆ
“ซื้ออะไรมาล่ะพิมพ์” ธนวัฒน์ หรือ วัด คนที่ทั้งบริษัทเขารู้ว่าหลงรักหญิงสาวหัวปักหัวปำยื่นห่อของขวัญกล่องสีชมพูให้ “แล้วก็สุขสันต์วันเกิดนะครับ นี่ของขวัญของพี่จ้ะ”
“อุ้ยตาย! เกินหน้าเกินตาแล้วพี่วัด” กัญญาแหย่ ลุกขึ้นมายืนเมียงๆ มองๆ ห่อของขวัญด้วยอีกคน
“เปิดดูหน่อยซิ พิมพ์ เผื่อเป็นแหวนเพชร”
“เปิดได้ไหมพี่วัด” หญิงสาวถามไม่แน่ใจ ชายหนุ่มเลยยิ้มเป็นเชิงอนุญาต
“ขอบคุณค่ะ” คนได้รับอนุญาตยิ้มให้ก่อนจะบรรจงเปิด ในนั้นคือหนังสือที่หญิงสาวอยากได้มานาน พอที่จะทำให้คนรับกระดี๊กระด๊าได้พอสมควร
“พี่วัดหาได้ไง พิมพ์หาตั้งหลายที่ยังไม่ได้เลย”
“เพื่อพิมพ์พี่ทำได้” กัญญาเอ่ยแทรก หัวเราะขึ้นเบาๆ
“แค่พิมพ์หรือพี่ พวกน้องๆ คนอื่นทำให้ไม่ได้เหรอ” คนถูกแหย่เขิน แต่คนรับยิ้มไม่สนิทนัก
“ส่วนนี่ของพวกพี่” นิชาเอ่ยบ้างเมื่อกัญญาวางกล่องของขวัญลง
“เปิดดูสิ”
หญิงสาวทำตามก่อนจะประหลาดใจในนั้นบรรจุด้วยงานฝีมือหลายอย่างตั้งแต่ผ้าม่านถักมือ จนถึงผ้าคลุมเตียงลวดลายสวยงาม
“ช่วยกันทำ... ไม่ใช่สิช่วยกันซื้อมากกว่า เห็นเราชอบของแบบนี้”
“ขอบคุณค่ะ งั้นเย็นนี้พิมพ์เลี้ยงเอง”
“จริงเหรอ งั้นพี่--”
“ร้านหมูกระทะปากซอยนี่ละค่ะ” คนพูดดักคอคนที่กำลังคิด
“วันเกิดนะพี่พิมพ์ หรูหน่อยไม่ได้หรือไง” อาทิตย์บ่น
“ของฟรีจะกินไหมล่ะ หรือว่าไม่ ก็ไม่เป็นไรนะพี่ไม่ว่าหรอก”
คนขี้เหนียวขู่เมื่อเห็นท่าทางของชายหนุ่ม
“กินๆ”
“แต่เย็นนี้ไม่ได้นะ ไว้อาทิตย์หน้านะพิมพ์ ช่วงนี้นายจะพาลูกชายมาดูงาน คงต้องกลับเย็นเกือบทุกวันล่ะ” นิชาเอ่ยขึ้นก่อนจะถามต่อ “แต่พิมพ์ได้ถามตาบ้างหรือเปล่าว่าลูกชายของนายน่ะเป็นไงบ้าง”
จบประโยคคนอีกสามคนหูผึ่ง หันมามองเป็นตาเดียว
“เอ๊ ไม่รู้ซีคะ เมื่อกี๊เห็นตาบอกว่าจะไปทักหน่อย เดี๋ยวรอให้ตากลับมาก่อนแล้วกันค่ะ คงไม่นานหรอก”
คนบอกพยักหน้ากับตัวเอง ก่อนที่ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ใกล้จะขมวดคิ้วมองเมื่อเห็นรอยแดงที่แขนของหญิงสาว
“แขนไปโดนอะไรมาพิมพ์ เป็นรอยยาวเชียว”
คนที่ไม่รู้สึกตัวก้มลงมอง ก่อนจะตอบ “อ้อ เมื่อเช้า พิมพ์เกือบตกรถแน่ะ ยืนยังไม่ดีเลยพ่อคุณขับออกซะก่อน ดีแต่ว่ามีคนช่วยไว้ ไม่งั้นคงได้ไปงานศพพิมพ์แทนแน่” หล่อนคลำป้อยๆ ตรงรอยแดงเมื่อตอบ ก่อนจะพูดต่อ “ดวงตกจริงๆ นะพี่ เกือบเจ็บอีกแล้ว”
“จริงด้วยนะพี่พิมพ์ ผมยังงงเลยเดือนที่แล้วพี่พิมพ์ก็ตกมอไซค์ไม่น่าเชื่อ” คนแหย่ทำหน้าตื่นเต้น
“เออ แกไม่ตกมั่งก็แล้วไป ฉันจะตามไปหัวเราะถึงบ้านเลยคอยดูสิ!”
“อุย! น่ากลัว” หนุ่มน้อยตอบ ก่อนที่เสียงหัวเราะจะดังขึ้นจากคนรอบตัวเพราะสีหน้าของคนถูกขู่
ศศิพิมพ์ยิ้มให้อาทิตย์อีกครั้ง เก็บบรรดาของขวัญลงไว้ในลิ้นชัก ก่อนจะถอนหายใจเมื่อเจอเข้ากับรูปถ่ายใบหนึ่งที่หลุดออกมาจากหนังสือเล่มอื่น ในภาพนั้นคือชายหนุ่มหน้าตาคล้ายกัน ยืนกอดคอกันแสดงความสนิทสนม รอยยิ้มกว้างที่ส่งมาทำให้หญิงสาวอดยิ้มตอบไม่ได้
หนึ่งนั้นแต่งงานไปแล้ว และเขาคือรักแรกของเธอที่ไม่เคยลืม ส่วนอีกหนึ่งคนได้จากไปทิ้งเอาไว้เพียงร่ายกายเท่านั้น เพราะเธอ ความลังเลของเธอตอนนั้น ทำให้เขาได้กลายเป็นเจ้าชายนิทรารอเวลาที่จะตื่นขึ้นมา ซึ่งไม่รู้ว่าเวลานั้นจะมาถึงเมื่อไหร่
และถ้าเวลานั้นมาถึงจริงๆ ศศิพิมพ์คิดว่าภาระและความรู้สึกผิดของเธอคงจะได้ลดลงเสียที
ดังปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 25 มี.ค. 2561, 23:55:58 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 มี.ค. 2561, 23:55:58 น.
จำนวนการเข้าชม : 744
| << ๑ การพบเจอ (35%) | ๑ การพบเจอ -จบตอน- >> |