+ * + * + พยศดอกฟ้า (ผู้ช่วยกามเทพ รีโพสต์) + * + * +
นี่มันไม่ใช่แค่พระศุกร์เข้า พระเสาร์แทรก หรือราหูอมธรรมดาละ
แค่ดื้อกับแม่หน่อยเดียว อิงอรุณ เทียมสุบรรณ ถึงกับต้องโดนตัดเบี้ยเลี้ยงเลยเรอะ! แถมทางเดียวที่จะพ้นจากสถานการณ์ถังแตกได้ก็คือต้องขอความช่วยเหลือจากผู้ชายเย็นชา ไร้หัวใจ อย่างสาวัช ปรเมศวร์
นับจากวินาทีแรกที่เจอกัน ชีวิตของสาวัชก็ไม่เหลือความสงบสุขอีกเลย เมื่อผู้หญิงเอาแต่ใจใช้ทุกวิถีทางบังคับให้เขาทำตามที่เธอต้องการ ทั้งข่มขู่ แบล็กเมล์ และรวบหัวรวบหาง!
ถ้าไม่ใช่เพราะมีเป้าหมายอยู่ในใจ เขาคงไม่ยอมเดินเข้าไปในกับดักที่หญิงสาววางล่อไว้ง่ายๆ เช่นนี้
นายพรานสาวจอมเอาแต่ใจจะถูกเสือซ่อนลายปราบพยศได้หรือไม่ มหากาพย์เรื่องนี้ต้องดูกันยาวๆ เพราะที่เห็นถือไพ่เหนือกว่ามาตลอด เสือซุ่มอาจรอจังหวะตลบหลังกินรวบดอกฟ้าจอมยุ่งอยู่ก็ได้
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
เพื่อนๆ นักอ่านค้าาาาาา
เก๊ากลับมาแล้ว มาพร้อมกับข่าวดีที่หลายคนรอคอยด้วย
ม่ายยยย ไม่ใช่สิริณจะสละโสด
แต่ข่าวดีที่ว่าก็คือ ใครที่รอผู้ช่วยกามเทพอยู่
กำลังจะได้อ่านแบบเป็นเล่มกันแล้วนะค้าาาาา
โดยเรื่องนี้สิริณจะพิมพ์เองเลยจ้า เห็นเขาฮิตทำมือกัน เลยอยากทำมั่ง
เย้ยยย ม่ายช่าย เนื่องจากส่งสำนักพิมพ์ผ่านแล้ว
แต่สำนักพิมพ์เปลี่ยนไปแนวจีนแทน (รู้กันอยู่เนอว่า สนพ.ไหน 555)
ทำให้ถูกดองต้นฉบับอยู่เป็นปีต่างหาก
ตอนนี้ถอนต้นฉบับออกมาละ
ไม่ส่ง สนพ. อื่นด้วย เกรงจะต้องรออีกนาน
ตอนนี้สิริณรีไรท์จบแล้ว พร้อมพิมพ์แล้ววววววว
แต่จะเปลี่ยนชื่อเรื่องตอนตีพิมพ์นะคะ
โดย ชื่อเดิม : ผู้ช่วยกามเทพ
ชื่อใหม่ : พยศดอกฟ้า
ตั้งใจว่าจะเขียนเป็นซีรีส์ ดอกดอก 55555
สนิมดอกรัก -> พยศดอกฟ้า -> วิวาห์ดอกกระดาษ
สำหรับพยศดอกฟ้านี้
สิริณจะรีโพสต์ให้อ่านกันวันละหนึ่งตอน
โดยมีจำนวนตอนทั้งหมด 60 ตอน
จะลงให้อ่านจนจบ ไม่ทิ้งกันแน่นอน
ส่วนตอนพิเศษอีก 100 กว่าหน้า
จะมีเฉพาะในฉบับหนังสือและอีบุ๊กเท่านั้น
บอกเลยว่าเขียนเอง ยังเขินเอง
คนอ่านจะฟินขนาดไหน ไม่ต้องเดาเนอะ :D
ตอนนี้ปกเสร็จแล้ว เหลือเก็บงานอีกนิดหน่อย
ก็จะพร้อมเปิดให้จองกันแล้ว
อาทิตย์หน้าจะนำปกมาอวดกันนะคะ
สำหรับใครที่สงสัยว่าสิริณหายไปไหนมา
ไปแต่งงานหรือเปล่า (ใช่เรอะ! 5555)
ก็ขอตอบตรงนี้เลยว่าไปทำงานค่ะ
สิริณกลับไปเป็นสาวออฟฟิศได้เกือบสองปีแล้ว
โดยทำงานในบริษัทเครื่องสำอางระดับมหาชน
ตำแหน่งที่มาพร้อมความรับผิดชอบ
ทำให้แทบไม่มีเวลาพักเลย กลับดึกตลอด
จนเกือบลืมวิธีเขียนนิยายไปแระ
ตอนนี้สิริณพักร่างช่วงใหญ่
กำลังจะเปลี่ยนงาน
ก็เลยรีบมาทำภารกิจที่ติดค้างในใจให้จบก่อน
ใครยังไม่ได้กดไลค์เพจ รีบไปกดไว้นะคะ
www.facebook.com/SirinFC
สิริณใช้สิทธิ์พนักงานซื้อเครื่องสำอางไว้แจกเพียบบบบบ 555
แค่ดื้อกับแม่หน่อยเดียว อิงอรุณ เทียมสุบรรณ ถึงกับต้องโดนตัดเบี้ยเลี้ยงเลยเรอะ! แถมทางเดียวที่จะพ้นจากสถานการณ์ถังแตกได้ก็คือต้องขอความช่วยเหลือจากผู้ชายเย็นชา ไร้หัวใจ อย่างสาวัช ปรเมศวร์
นับจากวินาทีแรกที่เจอกัน ชีวิตของสาวัชก็ไม่เหลือความสงบสุขอีกเลย เมื่อผู้หญิงเอาแต่ใจใช้ทุกวิถีทางบังคับให้เขาทำตามที่เธอต้องการ ทั้งข่มขู่ แบล็กเมล์ และรวบหัวรวบหาง!
ถ้าไม่ใช่เพราะมีเป้าหมายอยู่ในใจ เขาคงไม่ยอมเดินเข้าไปในกับดักที่หญิงสาววางล่อไว้ง่ายๆ เช่นนี้
นายพรานสาวจอมเอาแต่ใจจะถูกเสือซ่อนลายปราบพยศได้หรือไม่ มหากาพย์เรื่องนี้ต้องดูกันยาวๆ เพราะที่เห็นถือไพ่เหนือกว่ามาตลอด เสือซุ่มอาจรอจังหวะตลบหลังกินรวบดอกฟ้าจอมยุ่งอยู่ก็ได้
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
เพื่อนๆ นักอ่านค้าาาาาา
เก๊ากลับมาแล้ว มาพร้อมกับข่าวดีที่หลายคนรอคอยด้วย
ม่ายยยย ไม่ใช่สิริณจะสละโสด
แต่ข่าวดีที่ว่าก็คือ ใครที่รอผู้ช่วยกามเทพอยู่
กำลังจะได้อ่านแบบเป็นเล่มกันแล้วนะค้าาาาา
โดยเรื่องนี้สิริณจะพิมพ์เองเลยจ้า เห็นเขาฮิตทำมือกัน เลยอยากทำมั่ง
เย้ยยย ม่ายช่าย เนื่องจากส่งสำนักพิมพ์ผ่านแล้ว
แต่สำนักพิมพ์เปลี่ยนไปแนวจีนแทน (รู้กันอยู่เนอว่า สนพ.ไหน 555)
ทำให้ถูกดองต้นฉบับอยู่เป็นปีต่างหาก
ตอนนี้ถอนต้นฉบับออกมาละ
ไม่ส่ง สนพ. อื่นด้วย เกรงจะต้องรออีกนาน
ตอนนี้สิริณรีไรท์จบแล้ว พร้อมพิมพ์แล้ววววววว
แต่จะเปลี่ยนชื่อเรื่องตอนตีพิมพ์นะคะ
โดย ชื่อเดิม : ผู้ช่วยกามเทพ
ชื่อใหม่ : พยศดอกฟ้า
ตั้งใจว่าจะเขียนเป็นซีรีส์ ดอกดอก 55555
สนิมดอกรัก -> พยศดอกฟ้า -> วิวาห์ดอกกระดาษ
สำหรับพยศดอกฟ้านี้
สิริณจะรีโพสต์ให้อ่านกันวันละหนึ่งตอน
โดยมีจำนวนตอนทั้งหมด 60 ตอน
จะลงให้อ่านจนจบ ไม่ทิ้งกันแน่นอน
ส่วนตอนพิเศษอีก 100 กว่าหน้า
จะมีเฉพาะในฉบับหนังสือและอีบุ๊กเท่านั้น
บอกเลยว่าเขียนเอง ยังเขินเอง
คนอ่านจะฟินขนาดไหน ไม่ต้องเดาเนอะ :D
ตอนนี้ปกเสร็จแล้ว เหลือเก็บงานอีกนิดหน่อย
ก็จะพร้อมเปิดให้จองกันแล้ว
อาทิตย์หน้าจะนำปกมาอวดกันนะคะ
สำหรับใครที่สงสัยว่าสิริณหายไปไหนมา
ไปแต่งงานหรือเปล่า (ใช่เรอะ! 5555)
ก็ขอตอบตรงนี้เลยว่าไปทำงานค่ะ
สิริณกลับไปเป็นสาวออฟฟิศได้เกือบสองปีแล้ว
โดยทำงานในบริษัทเครื่องสำอางระดับมหาชน
ตำแหน่งที่มาพร้อมความรับผิดชอบ
ทำให้แทบไม่มีเวลาพักเลย กลับดึกตลอด
จนเกือบลืมวิธีเขียนนิยายไปแระ
ตอนนี้สิริณพักร่างช่วงใหญ่
กำลังจะเปลี่ยนงาน
ก็เลยรีบมาทำภารกิจที่ติดค้างในใจให้จบก่อน
ใครยังไม่ได้กดไลค์เพจ รีบไปกดไว้นะคะ
www.facebook.com/SirinFC
สิริณใช้สิทธิ์พนักงานซื้อเครื่องสำอางไว้แจกเพียบบบบบ 555
Tags: สิริณ, อิงอรุณ, ผู้ชายเย็นชา, พระเอกซึน
ตอน: ตอนที่ 2
ออดี้ไฮบริดขับเคลื่อนสี่ล้อสีขาวเลี้ยวเข้าจอดยังด้านข้างอาคารหกชั้นย่านชานเมือง อิงอรุณก้าวขึ้นตึกแจ้งความจำนงกับประชาสัมพันธ์ แล้วเดินไปยังห้องพักอาจารย์ จนเจอป้ายอะคริลิคใสฉลุลายติดบนพาร์ติชันสีฟ้าอมเทาระบุชื่อ
Saratch Parameshvara Ph.D.
Program Director
Arts & Literature
หญิงสาวเคาะขอบพาร์ติชันเบา ๆ ก่อนผ่านช่องกว้างที่เว้นไว้เป็นทางเข้าออกเข้ามานั่งคอยตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะ ดวงตากลมโตเก็บรายละเอียด พบว่าตำรา แฟ้ม และปึกเอกสารตั้งสูงเรียงเป็นระเบียบ ตู้หนังสือทุกด้านอัดแน่นด้วยหนังสือต่างประเทศเล่มหนาและสมุดภาพพิมพ์สีอย่างดี
บนโต๊ะไม่มีเครื่องประดับตกแต่ง ของทุกชิ้นถูกวางไว้เพื่อประโยชน์ใช้สอยโดยไม่คำนึงถึงความสวยงาม ราวสูงสำหรับแขวนเสื้อตรงมุมด้านในสุด มีไม้แขวนเสื้อสูทสีน้ำตาลไหม้เพียงตัวเดียว
อิงอรุณค่อนข้างมั่นใจว่าดอกเตอร์ท่านนี้ต้องคงแก่เรียน คร่ำครึ แล้วก็จริงจังไม่เบา หญิงสาวดูเวลาอีกครั้ง บิดคอเพื่อคลายความเมื่อยขบ
“ขอโทษที่ต้องให้คอย” เสียงห้าวทว่าทอดหางเสียงนุ่มนวลดังจากเหนือศีรษะด้านหลัง ‘ไม่ยักใช่’ ภาษาอังกฤษดังคาด
“อุ๊ย! ดอกเตอร์พูดไทยได้ด้วยหรือคะ” หญิงสาวแปลกใจรีบลุกขึ้นยืน เธอยิ้มผูกมิตรไว้บนเรียวปาก ครั้นเอี้ยวศรีษะหันไปทางด้านหลังเห็นหน้าเจ้าของห้องชัด ๆ ก็ตะลึงงัน พูดไม่ออกไปชั่วขณะ
นอกจากความสูงอันโดดเด่นและรูปร่างสมส่วนน่ามองแล้ว ผู้ชายคนนี้ ‘หล่อมาก’! เรือนผมสีเข้มหวีเปิดหน้าผาก คิ้วหนาตรงขึงขัง ดวงตาคมกริบสีน้ำตาลเข้ม จมูกโด่งและริมฝีปากที่เหยียดตรงดุจไม่แยแสโลกทำให้ยิ่งน่าค้นหา เชิ้ตสีครีมแบะปกพับแขนไว้ตรงข้อศอกอวดท่อนแขนล่ำสันสีแทนเหมือนคนนิยมใช้ชีวิตกลางแจ้ง เสริมให้ ‘ความหล่อ’ ของเขาทะลุบรรยากาศออกมาจนแทบเต้นรำอยู่รอบตัวเธอ ภาพลักษณ์และองค์ประกอบทั้งหมดในตัวเขาดูอย่างไรก็ควรไปเป็นนายแบบบนปกนิตยสารมากกว่าซุกตัวเป็นนักปราชญ์คงแก่เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยเช่นนี้
คนเรามักตัดสินกันจากแปดวินาทีแรกที่พบ แต่อิงอรุณกลับมัวตะลึงเกินกว่าจะคิดคำจำกัดความออก รู้แต่ว่าเธอรวยแน่!
“ที่แท้ดอกเตอร์เป็นคนไทยนี่เอง ขออภัยค่ะ ทีแรกดิฉันนึกว่าคุณเป็นคนอินเดียเสียอีก” หญิงสาวกระตือรือร้นยื่นนามบัตรให้ “ขอบคุณที่สละเวลาให้เข้าพบนะคะดอกเตอร์ ดิฉันอิงอรุณ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
“สาวัชครับ” เขาแลกนามบัตรกับเธอ แล้วผายมือไปยังเก้าอี้หน้าโต๊ะ นั่งลงและเข้าเรื่องทันที “คุณอยากพบผม ไม่ทราบว่ามีธุระอะไร”
อิงอรุณเหลือบมองนามบัตรของคู่สนทนา พลันนามสกุลภาษาไทยที่ปรากฎอยู่บนกระดาษแผ่นน้อยกลับทำให้คิ้วเรียวขมวดนิด ๆ
ดร. สาวัช ปรเมศวร์!
บริษัทปรเมศวร์เทรดดิ้ง เป็นบริษัทมหาชนนำเข้าและจัดจำหน่ายน้ำอัดลมอันดับหนึ่งของประเทศ แต่ทำไมคนนามสกุลปรเมศวร์ถึงมาเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย แทนการบริหารบริษัทของครอบครัว หรือว่าผู้ชายคนนี้ไม่มีอะไรเกี่ยวพันกับปรเมศวร์เทรดดิ้ง เป็นแค่ญาติสายห่าง ๆ ที่บังเอิญนามสกุลเดียวกัน
“คืออย่างนี้ค่ะดอกเตอร์ ดิฉัน...”
“เรียกผมว่าสาวัชดีกว่า” เขาขัดขึ้นกลางคัน
อิงอรุณเผลอเม้มปากกลั้นยิ้ม ครั้นชายหนุ่มมองมาด้วยสายตาสงสัย หญิงสาวจึงเฉลย “คุณทำให้ดิฉันนึกถึงพี่ชายน่ะค่ะ รายนั้นไม่ชอบให้คนเรียกดอกเตอร์เหมือนกัน แต่พอเขาเปลี่่ยนงาน มีคนเรียกแต่ท่าน ๆ ๆ คราวนี้เลยต้องมาเกณฑ์ให้คนเรียกดอกเตอร์แทน เพราะฟังแล้วไม่กระดากเท่าถูกเรียกท่าน หวังว่าคุณสาวัชจะไม่ต้องถูกเรียกด้วยสรรพนามอื่นที่น่ากลัวกว่า จนต้องมาเรียกร้องให้ใคร ๆ เรียกดอกเตอร์เหมือนพี่ชายดิฉันนะคะ”
อิงอรุณสร้างความคุ้นเคยให้คนเปิดใจสนิทสนมและเป็นกันเองเร็วขึ้น
“หวังว่าครับ” ทว่าสาวัชกลับพยักหน้าขรึมดังเดิม
อิงอรุณลอบเบ้ปากที่อีกฝ่ายพูดน้อยราวกับกลัวดอกพิกุลร่วง ทั้งยังไม่รับมุกใด ๆ ทั้งสิ้น พ่อคู้ณ-ณ-ณ ตอนเกิดแม่ลืมให้ต่อมอารมณ์ขันมาหรือไง! ถึงเป็นแต่ทำหน้านิ่ง ๆ เหมือนพระเคร่งศีลอย่างเนี้ย
หากเป็นสถานการณ์ปกติเธอคงกระแทกเท้าจากไปเพราะหมั่นไส้แล้ว แต่คู่สนทนาหล่อลืมหายใจปานนี้ แถมเธอยังจินตนาการเห็นเงินก้อนโตที่สาวัชจะทำให้บริษัท อิงอรุณต้องเดินหน้าจัดการเรื่องนี้ให้สำเร็จ จ้างก็ไม่มีวันยอมแพ้เด็ดขาด
“ดิฉันจะจัดทริปไปชมพิพิธภัณฑ์และเชิญคุณสาวัชไปเป็นวิทยากรน่ะค่ะ”
ชายหนุ่มเลิกคิ้ว “คุณทราบมาจากไหนว่าผมรับบรรยายที่นั่น”
“วันที่คุณพานักศึกษาไปทัศนศึกษา ดิฉันบังเอิญได้ยินเสียงบรรยายภาษาอังกฤษของคุณพอดี ทีแรกยังนึกว่าจะต้องจ้างล่ามอีกคน โชคดีที่คุณเป็นคนไทย งานดิฉันเลยง่ายขึ้นกว่าเดิม ไม่ทราบว่าปกติคุณสาวัชคิดอัตราค่าบรรยายชั่วโมงละเท่าไหร่คะ” เธอตรงไปตรงมา พุ่งสู่ประเด็นโดยไม่อ้อมค้อม
“ผมยังไม่รู้เลยว่าคนฟังเป็นใคร” เขามีสีหน้าเรียบเฉยจนน่าอึดอัด
กามเทพสาวยิ้มกว้าง ภาคภูมิใจอย่างยิ่งในการแนะนำบริษัทของตัวเอง แม้บางครั้งอาจเจอคนฟังทำสายตาขบขัน เหยียดหยันหรือดูถูก แต่อิงอรุณกลับไม่เคยอายที่จะบอกว่าทำธุรกิจจัดหาคู่
อิงอรุณเล่าถึงบริษัทให้เขาเห็นภาพคร่าว ๆ ด้วยความกระตือรือร้น หญิงสาวหุ้นกับแพรวเพชรเปิดบริษัทคิวปิดแอสซิสแทนซ์เมื่อสองปีก่อน โดยลูกค้าต้องชำระค่าสมัครแรกเข้า จากนั้นจ่ายค่าสมาชิกรายเดือนเพื่อรักษาสิทธิ์ในการร่วมกิจกรรม อาทิ การวาดรูปสีน้ำ ชมแกลเลอรี่ เพนท์เครื่องปั้นดินเผา ดำน้ำ หรือแม้แต่การอบรมบุคลิกภาพ ช่วงแรกหนุ่มสาวโสดแห่มาสมัครใช้บริการอุ่นหนาฝาคั่ง ครั้นเวลาผ่านไปบริษัทคู่แข่งเพิ่มมากขึ้น ทำให้ภาวะของบริษัทเริ่มซบเซาลงเรื่อย ๆ
อิงอรุณจึงตั้งใจเพิ่มคอร์สให้หลากหลาย โดยเสริมการอนุรักษ์วัฒนธรรม
และประวัติศาสตร์เข้ามา เช่นทำอาหารไทยตำรับชาววัง แต่งกลอน ชมพิพิธภัณฑ์โบราณ หรืออุทยานประวัติศาสตร์ เน้นให้หนุ่มสาวรู้จักกันระหว่างท่องเที่ยว
อาจารย์หนุ่มตั้งใจฟังและพยักหน้าเป็นระยะ เมื่อเธออธิบายจบ เขาจึงเอ่ย “ถึงผมจะไม่ศรัทธากับเรื่องความรักหรือการจับคู่อะไรพวกนี้ แต่ก็ต้องยอมรับครับว่าเรื่องที่คุณอิงอรุณเล่ามาน่าสนใจทีเดียว”
ดูหน้าก็รู้ว่าเขาพูดไปตามมารยาท ทว่าอิงอรุณทำไม่รู้ไม่ชี้ “ตกลงว่าคุณสาวัชรับบรรยายให้อิงใช่ไหมคะ” เธอเปลี่ยนสรรพนามเรียกตัวเองให้เป็นกันเองเพื่อผลประโยชน์ที่กำลังรออยู่เบื้องหน้า เรื่องตีซี้รวบรัดเนี่ย...เธอถนัด!
“ผมจะแนะนำอาจารย์ที่ศิลปากรให้คุณละกัน คุณสมบัติน่าจะตรงกับที่คุณต้องการมากกว่า” ชายหนุ่มบอกปัดไม่ไยดีกับสีหน้าประหลาดใจของเธอ
“ไม่ต้องลำบากหรอกค่ะ คติประจำตัวของอิงก็คือทุกอย่างที่ทำต้องดีและสมบูรณ์แบบที่สุดเท่านั้น อาจารย์ที่คุณจะแนะนำให้ ถึงอย่างไรก็เป็นคงเป็นได้แค่ที่สอง วิทยากรที่อิงต้องการคือคุณสาวัชเท่านั้น ถือว่าช่วยอิงสักครั้งนะคะ”
หญิงสาวยิ้มหวานมั่นใจว่าไม่เคยมีใครใจแข็งลงคอ
“ถ้าคุณไม่ต้องการคนที่ผมแนะนำ ผมก็ไม่รู้จะช่วยยังไง” สาวัชลุกขึ้นผายมือไปยังทางออก “ถ้าไม่มีธุระอื่น เชิญคุณกลับดีกว่า ผมมีงานต้องทำต่อ”
อิงอรุณอ้าปากค้าง ไม่รับปากเรื่องงานก็รับไม่ได้แล้วนะ เขายัง ‘บังอาจ’ ไล่เธออีก ไม่เคยมีใครกล้าทำกิริยาแบบนี้ใส่ ‘อิงอรุณ เทียมสุบรรณ’ มากไปแล้วนะ!
“นี่คุณ ‘ไล่’ อิงเหรอคะ” อิงอรุณตวัดตาขึ้นกล่าวหา ไม่ปิดบังอาการพื้นเสีย “หรือแค่เล่นแง่เพื่อเพิ่มค่าตัว ถ้าเป็นอย่างหลัง ก็บอกเลยว่าไม่จำเป็นหรอกค่ะ คุณจะคิดค่าเสียเวลาเท่าไหร่ อิงก็พร้อมจ่ายทั้งนั้น”
ชายหนุ่มบิดริมฝีปากละม้ายเยาะหยัน ขณะเอ่ยชัดถ้อยชัดคำ “แค่การที่ผมไม่ทำตามที่คุณต้องการ โลกก็ไม่ถล่มลงมาหรอก ยังมีคนพร้อมจะพินอบพิเทาเอาใจคุณอยู่ข้างนอกนั่นอีกเยอะ อย่ามาเสียเวลากับผมเลย!”
บรรยากาศกลายเป็นสุญญากาศในบัดดล ตลอดชีวิตของเขานอกจากเรื่อง ‘คนที่บ้าน’ แล้ว สาวัชตามใจตัวเองเสมอ คนทั่วไปรู้ดีว่าการขอให้เขาทำสิ่งที่ไม่ต้องการ ไม่ต่างกับการอ้อนวอนกำแพงหิน ความมั่นคงดุจภูผาของเขาเป็นที่เลื่องลือในหมู่คนรู้จัก จนไม่มีใครเสียเวลาขอร้อง เพราะรู้ดีกว่าไร้ประโยชน์
ทว่าผู้หญิงคนนี้เริ่มจากอ้อนวอน โน้มน้าว แต่สุดท้ายกลับชวนทะเลาะ!
แม้หญิงสาวกำลังฉุนกริ้ว ทว่าอารมณ์บูดก็ไม่อาจทำลายความสวยเก๋น่ามองของเจ้าหล่อน ผมบ๊อบสั้นสไลด์ปลายเน้นใบหน้าให้โดดเด่น ทั้งดวงตากลมโต จมูกโด่งเชิดปลาย ปากเล็กจิ้มลิ้ม รวมไปถึงพวงแก้มอิ่ม ทุกส่วนประกอบล้วนชวนพิศเป็นความงามที่ไม่ฉูดฉาด แต่ก็ไม่ราบเรียบจนไร้ความจดจำ
กระนั้นรูปลักษณ์ของเธอกลับไม่อาจทำให้เขาเปลี่ยนใจ เขาไม่เคยคิดจะเป็นหนึ่งใน ‘ใครอีกคน’ ที่ตามใจเธอ เพียงแค่อิงอรุณ ‘บัญชา’
หญิงสาวจ้องเขานิ่ง ๆ คล้ายวัดใจ สุดท้ายเธอยักไหล่เห็นได้ชัดว่าจงใจทำให้แสลงตา! “โอเคค่ะ วันนี้คุณอาจตอบปฏิเสธ แต่อิงจะทำให้คุณเปลี่ยนใจให้ได้”
“อย่าพยายามเอาชนะกันด้วยเรื่องเล็กน้อยพวกนี้เลยครับ”
หญิงสาวยิ้มหยิ่งทะนง “บังเอิญอิงเป็นคนชอบเอาชนะซะด้วยสิคะ”
เด็กเอาแต่ใจ! คือคำแรกที่ผุดขึ้นในใจ เธอคงไม่เคยถูกขัดใจ พ่อแม่และคนรอบตัวคงตามใจกันสุดโต่ง ถึงยอมให้ลงทุนเปิดบริษัทของเล่นเด็กอย่างนี้ ทั้งที่ควรไปดูแลธุรกิจของครอบครัวในฐานะทายาทคนเล็กมากกว่า
“ตามใจคุณเถอะ แต่ผมบอกได้เลยว่าคุณกำลังเสียเวลาเปล่า”
“คอยดูกันไปก็แล้วกันค่ะ” หญิงสาวฉวยหูกระเป๋าลุกขึ้นยืน
“สมมติว่าคุณเอาชนะผม บังคับผมไปเป็นวิทยากรได้ แล้วเราจะร่วมงานกันแบบไหน คิดบ้างหรือเปล่า”
ศีรษะเล็ก ๆ เงยขึ้น แล้วดวงตากลมโตคู่นั้นก็เบิกกว้างขณะสบตาเขา
“คุณมาที่นี่เพื่อติดต่อผมไปเป็นวิทยากร แต่พอผมปฏิเสธ คุณกลับประกาศสงครามแทน ถามหน่อยเถอะ เราต้องมองหน้ากันไม่ติดด้วยเหตุผลเพียงแค่นี้จริงเหรอ โลกนี้มันห่วยมากพอแล้ว ผมว่ามีคนหมั่นไส้และเกลียดขี้หน้ากันน้อยลงไปอีกคน น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่าสำหรับเราทั้งคู่นะ”
อิงอรุณงันไปครู่ใหญ่ สีหน้าอวดดีเอาแต่ใจแปรเป็นมุ่ยม่อย เธอหย่อนกระเป๋าบนเก้าอี้ แล้วพนมมือไหว้เขาอีกครั้ง
“ขอโทษค่ะ อิงโกรธจนลืมตัวไปหน่อย คุณสาวัชอย่าโกรธอิงเลยนะคะ”
น้ำเสียงหนุงหนิงทอดอ่อนนั้นไม่ต่างจากเด็กอ้อนวอนขอลดโทษยามทำผิด
ถ้ามีใครบอกว่าเธออายุแปดขวบสาวัชคงเชื่อโดยไม่หยุดคิด! คนโต ๆ ที่ไหนจะปล่อยให้อารมณ์เป็นใหญ่เช่นนี้
“ผมยกโทษให้ แต่ก็ยังยืนกรานคำเดิมว่าไม่ต้องการเป็นวิทยากรให้คุณ”
อิงอรุณไม่ปิดบังความผิดหวัง เธอไหล่ลู่สิ้นหวังจนน่าแปลกใจ คำปฏิเสธของเขาไม่ร้ายแรงขนาดนั้นสักหน่อย
“คุณสาวัชว่ายังไงก็อย่างนั้นค่ะ” อิงอรุณรับสภาพ ยืนกระอักกระอ่วนอีกครู่ ก็พนมมืออีกครั้ง “งั้นอิงลาเลยนะคะ ขอโทษที่มารบกวนเวลาของคุณสาวัชด้วยค่ะ”
สาวัชคอยจนได้ความสงบกลับคืนมาแล้ว จึงหย่อนนามบัตรสีชมพูพิมพ์ทองเก็บ เท้าศอกกับโต๊ะ กดนิ้วโป้งที่กึ่งกลางหว่างคิ้วนวดเบา ๆ เพื่อคลายเครียด
พลันเสียงโทรศัพท์มือถือซึ่งร้อยวันพันปีแทบไม่เคยดังก็กลับส่งเสียง ชายหนุ่มมองชื่อบนหน้าจอ แล้วถอนใจ “สวัสดีครับเตี่ย”
“ลื้อลาออกจากมหาวิทยาลัยหรือยัง” บิดาเข้าประเด็นโดยไม่ทักทายสักคำ
“ผมยื่นใบลาออกจากมหาวิทยาลัยแล้ว แต่ท่านคณบดีขอให้ผม...”
“พรุ่งนี้ลื้อเข้าไปบริษัทนะ เตี่ยจะให้เจ้เตรียมออฟฟิศไว้ให้” ธนาไม่ฟังคำอธิบาย กลับสั่งอย่างมั่นใจว่าเขาจะไม่บิดพริ้ว
สาวัชหนักใจ เทอมนี้เขามีสอนสี่วิชา สามในสี่คงขอให้อาจารย์ท่านอื่นรับช่วงได้ ส่วนอีกวิชาไม่มีใครยอมสอนแทน เขาคงต้องรับหน้าเสื่อไปจนจบภาคการศึกษา ซึ่งชายหนุ่มตั้งใจจะเจรจาเรื่องปรับตารางเรียนกับนักศึกษาก่อน “พรุ่งนี้กะทันหันเกินไป ผมขอเวลาสะสางงานก่อน แล้ววันจันทร์ ผมจะไปรายงานตัวที่บริษัทครับ”
“ก็ได้ เตรียมตัวไว้ด้วย ไว้อั๊วจะนัดว่าที่สะใภ้ให้ลื้อรู้จัก”
“เตี่ยครับ ผมยังไม่อยากแต่งงาน”
“ไม่ต้องอยาก แค่แต่งตามที่เตี่ยสั่งก็พอ ไม่ต้องห่วง เตี่ยไม่เอาผู้หญิงขี้เหร่อย่างเมียขงเบ้งมาแต่งกับลื้อหรอก อั๊วสั่ง ลื้อแค่ทำตามก็พอแล้ว แค่นี้ละ” ธนาตัดบท ไม่เปิดโอกาสให้เขาค้าน
สาวัชรับคำซังกะตาย เมื่อวางสายเขาบิดริมฝีปาก ไม่รู้เช่นกันว่าหยันโชคชะตา เย้ยวาสนา หรือสมเพชพรหมลิขิตที่ขีดเส้นชีวิตเขาไว้น่าเวทนาเช่นนี้!
***************************************************
Saratch Parameshvara Ph.D.
Program Director
Arts & Literature
หญิงสาวเคาะขอบพาร์ติชันเบา ๆ ก่อนผ่านช่องกว้างที่เว้นไว้เป็นทางเข้าออกเข้ามานั่งคอยตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะ ดวงตากลมโตเก็บรายละเอียด พบว่าตำรา แฟ้ม และปึกเอกสารตั้งสูงเรียงเป็นระเบียบ ตู้หนังสือทุกด้านอัดแน่นด้วยหนังสือต่างประเทศเล่มหนาและสมุดภาพพิมพ์สีอย่างดี
บนโต๊ะไม่มีเครื่องประดับตกแต่ง ของทุกชิ้นถูกวางไว้เพื่อประโยชน์ใช้สอยโดยไม่คำนึงถึงความสวยงาม ราวสูงสำหรับแขวนเสื้อตรงมุมด้านในสุด มีไม้แขวนเสื้อสูทสีน้ำตาลไหม้เพียงตัวเดียว
อิงอรุณค่อนข้างมั่นใจว่าดอกเตอร์ท่านนี้ต้องคงแก่เรียน คร่ำครึ แล้วก็จริงจังไม่เบา หญิงสาวดูเวลาอีกครั้ง บิดคอเพื่อคลายความเมื่อยขบ
“ขอโทษที่ต้องให้คอย” เสียงห้าวทว่าทอดหางเสียงนุ่มนวลดังจากเหนือศีรษะด้านหลัง ‘ไม่ยักใช่’ ภาษาอังกฤษดังคาด
“อุ๊ย! ดอกเตอร์พูดไทยได้ด้วยหรือคะ” หญิงสาวแปลกใจรีบลุกขึ้นยืน เธอยิ้มผูกมิตรไว้บนเรียวปาก ครั้นเอี้ยวศรีษะหันไปทางด้านหลังเห็นหน้าเจ้าของห้องชัด ๆ ก็ตะลึงงัน พูดไม่ออกไปชั่วขณะ
นอกจากความสูงอันโดดเด่นและรูปร่างสมส่วนน่ามองแล้ว ผู้ชายคนนี้ ‘หล่อมาก’! เรือนผมสีเข้มหวีเปิดหน้าผาก คิ้วหนาตรงขึงขัง ดวงตาคมกริบสีน้ำตาลเข้ม จมูกโด่งและริมฝีปากที่เหยียดตรงดุจไม่แยแสโลกทำให้ยิ่งน่าค้นหา เชิ้ตสีครีมแบะปกพับแขนไว้ตรงข้อศอกอวดท่อนแขนล่ำสันสีแทนเหมือนคนนิยมใช้ชีวิตกลางแจ้ง เสริมให้ ‘ความหล่อ’ ของเขาทะลุบรรยากาศออกมาจนแทบเต้นรำอยู่รอบตัวเธอ ภาพลักษณ์และองค์ประกอบทั้งหมดในตัวเขาดูอย่างไรก็ควรไปเป็นนายแบบบนปกนิตยสารมากกว่าซุกตัวเป็นนักปราชญ์คงแก่เรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยเช่นนี้
คนเรามักตัดสินกันจากแปดวินาทีแรกที่พบ แต่อิงอรุณกลับมัวตะลึงเกินกว่าจะคิดคำจำกัดความออก รู้แต่ว่าเธอรวยแน่!
“ที่แท้ดอกเตอร์เป็นคนไทยนี่เอง ขออภัยค่ะ ทีแรกดิฉันนึกว่าคุณเป็นคนอินเดียเสียอีก” หญิงสาวกระตือรือร้นยื่นนามบัตรให้ “ขอบคุณที่สละเวลาให้เข้าพบนะคะดอกเตอร์ ดิฉันอิงอรุณ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
“สาวัชครับ” เขาแลกนามบัตรกับเธอ แล้วผายมือไปยังเก้าอี้หน้าโต๊ะ นั่งลงและเข้าเรื่องทันที “คุณอยากพบผม ไม่ทราบว่ามีธุระอะไร”
อิงอรุณเหลือบมองนามบัตรของคู่สนทนา พลันนามสกุลภาษาไทยที่ปรากฎอยู่บนกระดาษแผ่นน้อยกลับทำให้คิ้วเรียวขมวดนิด ๆ
ดร. สาวัช ปรเมศวร์!
บริษัทปรเมศวร์เทรดดิ้ง เป็นบริษัทมหาชนนำเข้าและจัดจำหน่ายน้ำอัดลมอันดับหนึ่งของประเทศ แต่ทำไมคนนามสกุลปรเมศวร์ถึงมาเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย แทนการบริหารบริษัทของครอบครัว หรือว่าผู้ชายคนนี้ไม่มีอะไรเกี่ยวพันกับปรเมศวร์เทรดดิ้ง เป็นแค่ญาติสายห่าง ๆ ที่บังเอิญนามสกุลเดียวกัน
“คืออย่างนี้ค่ะดอกเตอร์ ดิฉัน...”
“เรียกผมว่าสาวัชดีกว่า” เขาขัดขึ้นกลางคัน
อิงอรุณเผลอเม้มปากกลั้นยิ้ม ครั้นชายหนุ่มมองมาด้วยสายตาสงสัย หญิงสาวจึงเฉลย “คุณทำให้ดิฉันนึกถึงพี่ชายน่ะค่ะ รายนั้นไม่ชอบให้คนเรียกดอกเตอร์เหมือนกัน แต่พอเขาเปลี่่ยนงาน มีคนเรียกแต่ท่าน ๆ ๆ คราวนี้เลยต้องมาเกณฑ์ให้คนเรียกดอกเตอร์แทน เพราะฟังแล้วไม่กระดากเท่าถูกเรียกท่าน หวังว่าคุณสาวัชจะไม่ต้องถูกเรียกด้วยสรรพนามอื่นที่น่ากลัวกว่า จนต้องมาเรียกร้องให้ใคร ๆ เรียกดอกเตอร์เหมือนพี่ชายดิฉันนะคะ”
อิงอรุณสร้างความคุ้นเคยให้คนเปิดใจสนิทสนมและเป็นกันเองเร็วขึ้น
“หวังว่าครับ” ทว่าสาวัชกลับพยักหน้าขรึมดังเดิม
อิงอรุณลอบเบ้ปากที่อีกฝ่ายพูดน้อยราวกับกลัวดอกพิกุลร่วง ทั้งยังไม่รับมุกใด ๆ ทั้งสิ้น พ่อคู้ณ-ณ-ณ ตอนเกิดแม่ลืมให้ต่อมอารมณ์ขันมาหรือไง! ถึงเป็นแต่ทำหน้านิ่ง ๆ เหมือนพระเคร่งศีลอย่างเนี้ย
หากเป็นสถานการณ์ปกติเธอคงกระแทกเท้าจากไปเพราะหมั่นไส้แล้ว แต่คู่สนทนาหล่อลืมหายใจปานนี้ แถมเธอยังจินตนาการเห็นเงินก้อนโตที่สาวัชจะทำให้บริษัท อิงอรุณต้องเดินหน้าจัดการเรื่องนี้ให้สำเร็จ จ้างก็ไม่มีวันยอมแพ้เด็ดขาด
“ดิฉันจะจัดทริปไปชมพิพิธภัณฑ์และเชิญคุณสาวัชไปเป็นวิทยากรน่ะค่ะ”
ชายหนุ่มเลิกคิ้ว “คุณทราบมาจากไหนว่าผมรับบรรยายที่นั่น”
“วันที่คุณพานักศึกษาไปทัศนศึกษา ดิฉันบังเอิญได้ยินเสียงบรรยายภาษาอังกฤษของคุณพอดี ทีแรกยังนึกว่าจะต้องจ้างล่ามอีกคน โชคดีที่คุณเป็นคนไทย งานดิฉันเลยง่ายขึ้นกว่าเดิม ไม่ทราบว่าปกติคุณสาวัชคิดอัตราค่าบรรยายชั่วโมงละเท่าไหร่คะ” เธอตรงไปตรงมา พุ่งสู่ประเด็นโดยไม่อ้อมค้อม
“ผมยังไม่รู้เลยว่าคนฟังเป็นใคร” เขามีสีหน้าเรียบเฉยจนน่าอึดอัด
กามเทพสาวยิ้มกว้าง ภาคภูมิใจอย่างยิ่งในการแนะนำบริษัทของตัวเอง แม้บางครั้งอาจเจอคนฟังทำสายตาขบขัน เหยียดหยันหรือดูถูก แต่อิงอรุณกลับไม่เคยอายที่จะบอกว่าทำธุรกิจจัดหาคู่
อิงอรุณเล่าถึงบริษัทให้เขาเห็นภาพคร่าว ๆ ด้วยความกระตือรือร้น หญิงสาวหุ้นกับแพรวเพชรเปิดบริษัทคิวปิดแอสซิสแทนซ์เมื่อสองปีก่อน โดยลูกค้าต้องชำระค่าสมัครแรกเข้า จากนั้นจ่ายค่าสมาชิกรายเดือนเพื่อรักษาสิทธิ์ในการร่วมกิจกรรม อาทิ การวาดรูปสีน้ำ ชมแกลเลอรี่ เพนท์เครื่องปั้นดินเผา ดำน้ำ หรือแม้แต่การอบรมบุคลิกภาพ ช่วงแรกหนุ่มสาวโสดแห่มาสมัครใช้บริการอุ่นหนาฝาคั่ง ครั้นเวลาผ่านไปบริษัทคู่แข่งเพิ่มมากขึ้น ทำให้ภาวะของบริษัทเริ่มซบเซาลงเรื่อย ๆ
อิงอรุณจึงตั้งใจเพิ่มคอร์สให้หลากหลาย โดยเสริมการอนุรักษ์วัฒนธรรม
และประวัติศาสตร์เข้ามา เช่นทำอาหารไทยตำรับชาววัง แต่งกลอน ชมพิพิธภัณฑ์โบราณ หรืออุทยานประวัติศาสตร์ เน้นให้หนุ่มสาวรู้จักกันระหว่างท่องเที่ยว
อาจารย์หนุ่มตั้งใจฟังและพยักหน้าเป็นระยะ เมื่อเธออธิบายจบ เขาจึงเอ่ย “ถึงผมจะไม่ศรัทธากับเรื่องความรักหรือการจับคู่อะไรพวกนี้ แต่ก็ต้องยอมรับครับว่าเรื่องที่คุณอิงอรุณเล่ามาน่าสนใจทีเดียว”
ดูหน้าก็รู้ว่าเขาพูดไปตามมารยาท ทว่าอิงอรุณทำไม่รู้ไม่ชี้ “ตกลงว่าคุณสาวัชรับบรรยายให้อิงใช่ไหมคะ” เธอเปลี่ยนสรรพนามเรียกตัวเองให้เป็นกันเองเพื่อผลประโยชน์ที่กำลังรออยู่เบื้องหน้า เรื่องตีซี้รวบรัดเนี่ย...เธอถนัด!
“ผมจะแนะนำอาจารย์ที่ศิลปากรให้คุณละกัน คุณสมบัติน่าจะตรงกับที่คุณต้องการมากกว่า” ชายหนุ่มบอกปัดไม่ไยดีกับสีหน้าประหลาดใจของเธอ
“ไม่ต้องลำบากหรอกค่ะ คติประจำตัวของอิงก็คือทุกอย่างที่ทำต้องดีและสมบูรณ์แบบที่สุดเท่านั้น อาจารย์ที่คุณจะแนะนำให้ ถึงอย่างไรก็เป็นคงเป็นได้แค่ที่สอง วิทยากรที่อิงต้องการคือคุณสาวัชเท่านั้น ถือว่าช่วยอิงสักครั้งนะคะ”
หญิงสาวยิ้มหวานมั่นใจว่าไม่เคยมีใครใจแข็งลงคอ
“ถ้าคุณไม่ต้องการคนที่ผมแนะนำ ผมก็ไม่รู้จะช่วยยังไง” สาวัชลุกขึ้นผายมือไปยังทางออก “ถ้าไม่มีธุระอื่น เชิญคุณกลับดีกว่า ผมมีงานต้องทำต่อ”
อิงอรุณอ้าปากค้าง ไม่รับปากเรื่องงานก็รับไม่ได้แล้วนะ เขายัง ‘บังอาจ’ ไล่เธออีก ไม่เคยมีใครกล้าทำกิริยาแบบนี้ใส่ ‘อิงอรุณ เทียมสุบรรณ’ มากไปแล้วนะ!
“นี่คุณ ‘ไล่’ อิงเหรอคะ” อิงอรุณตวัดตาขึ้นกล่าวหา ไม่ปิดบังอาการพื้นเสีย “หรือแค่เล่นแง่เพื่อเพิ่มค่าตัว ถ้าเป็นอย่างหลัง ก็บอกเลยว่าไม่จำเป็นหรอกค่ะ คุณจะคิดค่าเสียเวลาเท่าไหร่ อิงก็พร้อมจ่ายทั้งนั้น”
ชายหนุ่มบิดริมฝีปากละม้ายเยาะหยัน ขณะเอ่ยชัดถ้อยชัดคำ “แค่การที่ผมไม่ทำตามที่คุณต้องการ โลกก็ไม่ถล่มลงมาหรอก ยังมีคนพร้อมจะพินอบพิเทาเอาใจคุณอยู่ข้างนอกนั่นอีกเยอะ อย่ามาเสียเวลากับผมเลย!”
บรรยากาศกลายเป็นสุญญากาศในบัดดล ตลอดชีวิตของเขานอกจากเรื่อง ‘คนที่บ้าน’ แล้ว สาวัชตามใจตัวเองเสมอ คนทั่วไปรู้ดีว่าการขอให้เขาทำสิ่งที่ไม่ต้องการ ไม่ต่างกับการอ้อนวอนกำแพงหิน ความมั่นคงดุจภูผาของเขาเป็นที่เลื่องลือในหมู่คนรู้จัก จนไม่มีใครเสียเวลาขอร้อง เพราะรู้ดีกว่าไร้ประโยชน์
ทว่าผู้หญิงคนนี้เริ่มจากอ้อนวอน โน้มน้าว แต่สุดท้ายกลับชวนทะเลาะ!
แม้หญิงสาวกำลังฉุนกริ้ว ทว่าอารมณ์บูดก็ไม่อาจทำลายความสวยเก๋น่ามองของเจ้าหล่อน ผมบ๊อบสั้นสไลด์ปลายเน้นใบหน้าให้โดดเด่น ทั้งดวงตากลมโต จมูกโด่งเชิดปลาย ปากเล็กจิ้มลิ้ม รวมไปถึงพวงแก้มอิ่ม ทุกส่วนประกอบล้วนชวนพิศเป็นความงามที่ไม่ฉูดฉาด แต่ก็ไม่ราบเรียบจนไร้ความจดจำ
กระนั้นรูปลักษณ์ของเธอกลับไม่อาจทำให้เขาเปลี่ยนใจ เขาไม่เคยคิดจะเป็นหนึ่งใน ‘ใครอีกคน’ ที่ตามใจเธอ เพียงแค่อิงอรุณ ‘บัญชา’
หญิงสาวจ้องเขานิ่ง ๆ คล้ายวัดใจ สุดท้ายเธอยักไหล่เห็นได้ชัดว่าจงใจทำให้แสลงตา! “โอเคค่ะ วันนี้คุณอาจตอบปฏิเสธ แต่อิงจะทำให้คุณเปลี่ยนใจให้ได้”
“อย่าพยายามเอาชนะกันด้วยเรื่องเล็กน้อยพวกนี้เลยครับ”
หญิงสาวยิ้มหยิ่งทะนง “บังเอิญอิงเป็นคนชอบเอาชนะซะด้วยสิคะ”
เด็กเอาแต่ใจ! คือคำแรกที่ผุดขึ้นในใจ เธอคงไม่เคยถูกขัดใจ พ่อแม่และคนรอบตัวคงตามใจกันสุดโต่ง ถึงยอมให้ลงทุนเปิดบริษัทของเล่นเด็กอย่างนี้ ทั้งที่ควรไปดูแลธุรกิจของครอบครัวในฐานะทายาทคนเล็กมากกว่า
“ตามใจคุณเถอะ แต่ผมบอกได้เลยว่าคุณกำลังเสียเวลาเปล่า”
“คอยดูกันไปก็แล้วกันค่ะ” หญิงสาวฉวยหูกระเป๋าลุกขึ้นยืน
“สมมติว่าคุณเอาชนะผม บังคับผมไปเป็นวิทยากรได้ แล้วเราจะร่วมงานกันแบบไหน คิดบ้างหรือเปล่า”
ศีรษะเล็ก ๆ เงยขึ้น แล้วดวงตากลมโตคู่นั้นก็เบิกกว้างขณะสบตาเขา
“คุณมาที่นี่เพื่อติดต่อผมไปเป็นวิทยากร แต่พอผมปฏิเสธ คุณกลับประกาศสงครามแทน ถามหน่อยเถอะ เราต้องมองหน้ากันไม่ติดด้วยเหตุผลเพียงแค่นี้จริงเหรอ โลกนี้มันห่วยมากพอแล้ว ผมว่ามีคนหมั่นไส้และเกลียดขี้หน้ากันน้อยลงไปอีกคน น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีกว่าสำหรับเราทั้งคู่นะ”
อิงอรุณงันไปครู่ใหญ่ สีหน้าอวดดีเอาแต่ใจแปรเป็นมุ่ยม่อย เธอหย่อนกระเป๋าบนเก้าอี้ แล้วพนมมือไหว้เขาอีกครั้ง
“ขอโทษค่ะ อิงโกรธจนลืมตัวไปหน่อย คุณสาวัชอย่าโกรธอิงเลยนะคะ”
น้ำเสียงหนุงหนิงทอดอ่อนนั้นไม่ต่างจากเด็กอ้อนวอนขอลดโทษยามทำผิด
ถ้ามีใครบอกว่าเธออายุแปดขวบสาวัชคงเชื่อโดยไม่หยุดคิด! คนโต ๆ ที่ไหนจะปล่อยให้อารมณ์เป็นใหญ่เช่นนี้
“ผมยกโทษให้ แต่ก็ยังยืนกรานคำเดิมว่าไม่ต้องการเป็นวิทยากรให้คุณ”
อิงอรุณไม่ปิดบังความผิดหวัง เธอไหล่ลู่สิ้นหวังจนน่าแปลกใจ คำปฏิเสธของเขาไม่ร้ายแรงขนาดนั้นสักหน่อย
“คุณสาวัชว่ายังไงก็อย่างนั้นค่ะ” อิงอรุณรับสภาพ ยืนกระอักกระอ่วนอีกครู่ ก็พนมมืออีกครั้ง “งั้นอิงลาเลยนะคะ ขอโทษที่มารบกวนเวลาของคุณสาวัชด้วยค่ะ”
สาวัชคอยจนได้ความสงบกลับคืนมาแล้ว จึงหย่อนนามบัตรสีชมพูพิมพ์ทองเก็บ เท้าศอกกับโต๊ะ กดนิ้วโป้งที่กึ่งกลางหว่างคิ้วนวดเบา ๆ เพื่อคลายเครียด
พลันเสียงโทรศัพท์มือถือซึ่งร้อยวันพันปีแทบไม่เคยดังก็กลับส่งเสียง ชายหนุ่มมองชื่อบนหน้าจอ แล้วถอนใจ “สวัสดีครับเตี่ย”
“ลื้อลาออกจากมหาวิทยาลัยหรือยัง” บิดาเข้าประเด็นโดยไม่ทักทายสักคำ
“ผมยื่นใบลาออกจากมหาวิทยาลัยแล้ว แต่ท่านคณบดีขอให้ผม...”
“พรุ่งนี้ลื้อเข้าไปบริษัทนะ เตี่ยจะให้เจ้เตรียมออฟฟิศไว้ให้” ธนาไม่ฟังคำอธิบาย กลับสั่งอย่างมั่นใจว่าเขาจะไม่บิดพริ้ว
สาวัชหนักใจ เทอมนี้เขามีสอนสี่วิชา สามในสี่คงขอให้อาจารย์ท่านอื่นรับช่วงได้ ส่วนอีกวิชาไม่มีใครยอมสอนแทน เขาคงต้องรับหน้าเสื่อไปจนจบภาคการศึกษา ซึ่งชายหนุ่มตั้งใจจะเจรจาเรื่องปรับตารางเรียนกับนักศึกษาก่อน “พรุ่งนี้กะทันหันเกินไป ผมขอเวลาสะสางงานก่อน แล้ววันจันทร์ ผมจะไปรายงานตัวที่บริษัทครับ”
“ก็ได้ เตรียมตัวไว้ด้วย ไว้อั๊วจะนัดว่าที่สะใภ้ให้ลื้อรู้จัก”
“เตี่ยครับ ผมยังไม่อยากแต่งงาน”
“ไม่ต้องอยาก แค่แต่งตามที่เตี่ยสั่งก็พอ ไม่ต้องห่วง เตี่ยไม่เอาผู้หญิงขี้เหร่อย่างเมียขงเบ้งมาแต่งกับลื้อหรอก อั๊วสั่ง ลื้อแค่ทำตามก็พอแล้ว แค่นี้ละ” ธนาตัดบท ไม่เปิดโอกาสให้เขาค้าน
สาวัชรับคำซังกะตาย เมื่อวางสายเขาบิดริมฝีปาก ไม่รู้เช่นกันว่าหยันโชคชะตา เย้ยวาสนา หรือสมเพชพรหมลิขิตที่ขีดเส้นชีวิตเขาไว้น่าเวทนาเช่นนี้!
***************************************************
สิริณ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 22 เม.ย. 2561, 09:19:19 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 22 เม.ย. 2561, 09:19:19 น.
จำนวนการเข้าชม : 643
| << ตอนที่ 1 | ตอนที่ 3 >> |