+ * + * + พยศดอกฟ้า (ผู้ช่วยกามเทพ รีโพสต์) + * + * +
นี่มันไม่ใช่แค่พระศุกร์เข้า พระเสาร์แทรก หรือราหูอมธรรมดาละ
แค่ดื้อกับแม่หน่อยเดียว อิงอรุณ เทียมสุบรรณ ถึงกับต้องโดนตัดเบี้ยเลี้ยงเลยเรอะ! แถมทางเดียวที่จะพ้นจากสถานการณ์ถังแตกได้ก็คือต้องขอความช่วยเหลือจากผู้ชายเย็นชา ไร้หัวใจ อย่างสาวัช ปรเมศวร์
นับจากวินาทีแรกที่เจอกัน ชีวิตของสาวัชก็ไม่เหลือความสงบสุขอีกเลย เมื่อผู้หญิงเอาแต่ใจใช้ทุกวิถีทางบังคับให้เขาทำตามที่เธอต้องการ ทั้งข่มขู่ แบล็กเมล์ และรวบหัวรวบหาง!
ถ้าไม่ใช่เพราะมีเป้าหมายอยู่ในใจ เขาคงไม่ยอมเดินเข้าไปในกับดักที่หญิงสาววางล่อไว้ง่ายๆ เช่นนี้
นายพรานสาวจอมเอาแต่ใจจะถูกเสือซ่อนลายปราบพยศได้หรือไม่ มหากาพย์เรื่องนี้ต้องดูกันยาวๆ เพราะที่เห็นถือไพ่เหนือกว่ามาตลอด เสือซุ่มอาจรอจังหวะตลบหลังกินรวบดอกฟ้าจอมยุ่งอยู่ก็ได้
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
เพื่อนๆ นักอ่านค้าาาาาา
เก๊ากลับมาแล้ว มาพร้อมกับข่าวดีที่หลายคนรอคอยด้วย
ม่ายยยย ไม่ใช่สิริณจะสละโสด
แต่ข่าวดีที่ว่าก็คือ ใครที่รอผู้ช่วยกามเทพอยู่
กำลังจะได้อ่านแบบเป็นเล่มกันแล้วนะค้าาาาา
โดยเรื่องนี้สิริณจะพิมพ์เองเลยจ้า เห็นเขาฮิตทำมือกัน เลยอยากทำมั่ง
เย้ยยย ม่ายช่าย เนื่องจากส่งสำนักพิมพ์ผ่านแล้ว
แต่สำนักพิมพ์เปลี่ยนไปแนวจีนแทน (รู้กันอยู่เนอว่า สนพ.ไหน 555)
ทำให้ถูกดองต้นฉบับอยู่เป็นปีต่างหาก
ตอนนี้ถอนต้นฉบับออกมาละ
ไม่ส่ง สนพ. อื่นด้วย เกรงจะต้องรออีกนาน
ตอนนี้สิริณรีไรท์จบแล้ว พร้อมพิมพ์แล้ววววววว
แต่จะเปลี่ยนชื่อเรื่องตอนตีพิมพ์นะคะ
โดย ชื่อเดิม : ผู้ช่วยกามเทพ
ชื่อใหม่ : พยศดอกฟ้า
ตั้งใจว่าจะเขียนเป็นซีรีส์ ดอกดอก 55555
สนิมดอกรัก -> พยศดอกฟ้า -> วิวาห์ดอกกระดาษ
สำหรับพยศดอกฟ้านี้
สิริณจะรีโพสต์ให้อ่านกันวันละหนึ่งตอน
โดยมีจำนวนตอนทั้งหมด 60 ตอน
จะลงให้อ่านจนจบ ไม่ทิ้งกันแน่นอน
ส่วนตอนพิเศษอีก 100 กว่าหน้า
จะมีเฉพาะในฉบับหนังสือและอีบุ๊กเท่านั้น
บอกเลยว่าเขียนเอง ยังเขินเอง
คนอ่านจะฟินขนาดไหน ไม่ต้องเดาเนอะ :D
ตอนนี้ปกเสร็จแล้ว เหลือเก็บงานอีกนิดหน่อย
ก็จะพร้อมเปิดให้จองกันแล้ว
อาทิตย์หน้าจะนำปกมาอวดกันนะคะ
สำหรับใครที่สงสัยว่าสิริณหายไปไหนมา
ไปแต่งงานหรือเปล่า (ใช่เรอะ! 5555)
ก็ขอตอบตรงนี้เลยว่าไปทำงานค่ะ
สิริณกลับไปเป็นสาวออฟฟิศได้เกือบสองปีแล้ว
โดยทำงานในบริษัทเครื่องสำอางระดับมหาชน
ตำแหน่งที่มาพร้อมความรับผิดชอบ
ทำให้แทบไม่มีเวลาพักเลย กลับดึกตลอด
จนเกือบลืมวิธีเขียนนิยายไปแระ
ตอนนี้สิริณพักร่างช่วงใหญ่
กำลังจะเปลี่ยนงาน
ก็เลยรีบมาทำภารกิจที่ติดค้างในใจให้จบก่อน
ใครยังไม่ได้กดไลค์เพจ รีบไปกดไว้นะคะ
www.facebook.com/SirinFC
สิริณใช้สิทธิ์พนักงานซื้อเครื่องสำอางไว้แจกเพียบบบบบ 555
แค่ดื้อกับแม่หน่อยเดียว อิงอรุณ เทียมสุบรรณ ถึงกับต้องโดนตัดเบี้ยเลี้ยงเลยเรอะ! แถมทางเดียวที่จะพ้นจากสถานการณ์ถังแตกได้ก็คือต้องขอความช่วยเหลือจากผู้ชายเย็นชา ไร้หัวใจ อย่างสาวัช ปรเมศวร์
นับจากวินาทีแรกที่เจอกัน ชีวิตของสาวัชก็ไม่เหลือความสงบสุขอีกเลย เมื่อผู้หญิงเอาแต่ใจใช้ทุกวิถีทางบังคับให้เขาทำตามที่เธอต้องการ ทั้งข่มขู่ แบล็กเมล์ และรวบหัวรวบหาง!
ถ้าไม่ใช่เพราะมีเป้าหมายอยู่ในใจ เขาคงไม่ยอมเดินเข้าไปในกับดักที่หญิงสาววางล่อไว้ง่ายๆ เช่นนี้
นายพรานสาวจอมเอาแต่ใจจะถูกเสือซ่อนลายปราบพยศได้หรือไม่ มหากาพย์เรื่องนี้ต้องดูกันยาวๆ เพราะที่เห็นถือไพ่เหนือกว่ามาตลอด เสือซุ่มอาจรอจังหวะตลบหลังกินรวบดอกฟ้าจอมยุ่งอยู่ก็ได้
+ + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + + +
เพื่อนๆ นักอ่านค้าาาาาา
เก๊ากลับมาแล้ว มาพร้อมกับข่าวดีที่หลายคนรอคอยด้วย
ม่ายยยย ไม่ใช่สิริณจะสละโสด
แต่ข่าวดีที่ว่าก็คือ ใครที่รอผู้ช่วยกามเทพอยู่
กำลังจะได้อ่านแบบเป็นเล่มกันแล้วนะค้าาาาา
โดยเรื่องนี้สิริณจะพิมพ์เองเลยจ้า เห็นเขาฮิตทำมือกัน เลยอยากทำมั่ง
เย้ยยย ม่ายช่าย เนื่องจากส่งสำนักพิมพ์ผ่านแล้ว
แต่สำนักพิมพ์เปลี่ยนไปแนวจีนแทน (รู้กันอยู่เนอว่า สนพ.ไหน 555)
ทำให้ถูกดองต้นฉบับอยู่เป็นปีต่างหาก
ตอนนี้ถอนต้นฉบับออกมาละ
ไม่ส่ง สนพ. อื่นด้วย เกรงจะต้องรออีกนาน
ตอนนี้สิริณรีไรท์จบแล้ว พร้อมพิมพ์แล้ววววววว
แต่จะเปลี่ยนชื่อเรื่องตอนตีพิมพ์นะคะ
โดย ชื่อเดิม : ผู้ช่วยกามเทพ
ชื่อใหม่ : พยศดอกฟ้า
ตั้งใจว่าจะเขียนเป็นซีรีส์ ดอกดอก 55555
สนิมดอกรัก -> พยศดอกฟ้า -> วิวาห์ดอกกระดาษ
สำหรับพยศดอกฟ้านี้
สิริณจะรีโพสต์ให้อ่านกันวันละหนึ่งตอน
โดยมีจำนวนตอนทั้งหมด 60 ตอน
จะลงให้อ่านจนจบ ไม่ทิ้งกันแน่นอน
ส่วนตอนพิเศษอีก 100 กว่าหน้า
จะมีเฉพาะในฉบับหนังสือและอีบุ๊กเท่านั้น
บอกเลยว่าเขียนเอง ยังเขินเอง
คนอ่านจะฟินขนาดไหน ไม่ต้องเดาเนอะ :D
ตอนนี้ปกเสร็จแล้ว เหลือเก็บงานอีกนิดหน่อย
ก็จะพร้อมเปิดให้จองกันแล้ว
อาทิตย์หน้าจะนำปกมาอวดกันนะคะ
สำหรับใครที่สงสัยว่าสิริณหายไปไหนมา
ไปแต่งงานหรือเปล่า (ใช่เรอะ! 5555)
ก็ขอตอบตรงนี้เลยว่าไปทำงานค่ะ
สิริณกลับไปเป็นสาวออฟฟิศได้เกือบสองปีแล้ว
โดยทำงานในบริษัทเครื่องสำอางระดับมหาชน
ตำแหน่งที่มาพร้อมความรับผิดชอบ
ทำให้แทบไม่มีเวลาพักเลย กลับดึกตลอด
จนเกือบลืมวิธีเขียนนิยายไปแระ
ตอนนี้สิริณพักร่างช่วงใหญ่
กำลังจะเปลี่ยนงาน
ก็เลยรีบมาทำภารกิจที่ติดค้างในใจให้จบก่อน
ใครยังไม่ได้กดไลค์เพจ รีบไปกดไว้นะคะ
www.facebook.com/SirinFC
สิริณใช้สิทธิ์พนักงานซื้อเครื่องสำอางไว้แจกเพียบบบบบ 555
Tags: สิริณ, อิงอรุณ, ผู้ชายเย็นชา, พระเอกซึน
ตอน: ตอนที่ 6
เสียงโลหะเสียดสีกันดังก้อง เครื่องจักรหนีบหัวขวดพลาสติกเปล่าลำเลียงไปตามสายพานซึ่งม้วนตัวโค้งขึ้นคล้ายบันไดวนสามระดับเพื่อไปยังสถานีล้างทำความสะอาดเตรียมบรรจุ เป็นการใช้พื้นที่กลางอากาศทุกจุดอย่างคุ้มค่า
สาวัชจับราวสองฟากด้วยสองมือก้าวตามผู้จัดการขึ้นบันไดไปยืนบนทางเดินเหล็กโปร่งสูงจากพื้นเกือบสี่เมตร มองลงไปยังห้องสี่เหลี่ยมผืนผ้าซึ่งมีหม้อโลหะทรงกลมวางเป็นรูปตัวยูรอบห้อง เหลือพื้นที่ตรงกลางราวหนึ่งเมตรสำหรับให้พนักงานเข้าไปทำงาน หม้อทุกใบกว้างและสูงด้านละสองเมตรตั้งบนยกพื้นห้าสิบเซนติเมตร ท่อโลหะติดข้างหม้อปลายเป็นข้องอชี้ลงในหม้อ โดยมีวาวล์และแผงควบคุมตรงหัวท่อทุกอัน หม้อส่วนใหญ่มีน้ำสีดำอยู่เกือบเต็ม พรายน้ำผุดพร่าด้านบน มีหม้อโลหะเพียงใบเดียวที่มีน้ำอยู่เพียงครึ่งหนึ่งและนิ่งสนิท...จุดเกิดเหตุ!
“ผมเรียกภาพจากกล้องวงจรปิดมาดูแล้ว กล้องตัวที่เห็นเหตุการณ์ชัดที่สุดคือตัวนั้น” เจ้าถิ่นชี้พิกัดตะโกนอธิบายแข่งกับเสียงเครื่องจักร “คนเห็นเหตุการณ์บอกว่าระหว่างปล่อยน้ำเชื่อมเข้าหม้อได้ครึ่งนึง มันเกิดขัดข้องและหยุดทำงาน คนงานเลยปีนบันไดขึ้นไปดู แต่เสียหลักพลัดตกลงไป คนที่อยู่ใกล้หยุดเครื่องทันที แต่ใบพัดด้านล่างที่คอยหมุนกวาดส่วนผสมยังไม่หยุด มันก็เลยปั่นโดนตัวเขาหลายจุดทำให้เสียเลือดมากทั้งที่แผลไม่สาหัส ซึ่งระหว่างผสม เราจะปรับอุณหภูมิของน้ำให้ร้อนเพื่อละลายน้ำเชื่อม คนงานก็เลยอาการหนักเพราะน้ำร้อนลวกด้วย”
“บริษัทจะรับผิดชอบค่ารักษาพยาบาลทั้งหมด พร้อมทั้งจ่ายค่าทำขวัญด้วย”
“จะให้ผมขออนุมัติเบิกจ่ายจากเฮดออฟฟิศ หรือให้ส่งผ่านคุณสาวัชครับ”
“ปกติคุณทำยังไง” สาวัชไม่ค่อยแน่ใจขั้นตอน จึงย้อนถาม
“บันทึกของโรงงานจะส่งไปที่ ผ.อ. ฝ่ายผลิต ใช้เวลาราวเจ็ดวันกว่าจะอนุมัติ แต่นี่เป็นกรณีเร่งด่วน ถ้าส่งให้คุณสาวัช อาจลัดขั้นตอนและอนุมัติได้เร็วขึ้น”
สาวัชบิดริมฝีปากหยันตนเอง “ตำแหน่งของผมเล็กกว่าคุณ ไม่มีสิทธิ์อนุมัติหรอก คุณส่งเข้ากระบวนการตามปกติเถอะ ผมจะเขียนรายงานส่งคุณริสา พร้อมกับอ้างอิงบันทึกเบิกจ่ายนี้ให้อีกทาง”
ผู้จัดการโรงงานยักไหล่ ยิ้มในหน้ามองออกว่าหมิ่นแคลน “ตกลงครับ ผมจะทำตามที่คุณ ‘แนะนำ’ ละกัน”
สาวัชถอนใจ เดาได้ลาง ๆ ว่าเหตุใดริสาจึงส่งเขามา เธอไม่ได้วางใจให้เขามาสะสางปัญหาหรอก แต่อยากฉีกหน้าเขาต่อหน้าพนักงานระดับล่าง เน้นย้ำให้ผู้ร่วมงานทุกคนเห็นว่าเขา ‘ขาด’ ทักษะในการเป็นผู้บริหารเพียงใดต่างหาก
“แล้วเรื่องหม้อต้มนี่คุณจะทำยังไงต่อ” ดอกเตอร์หนุ่มจนใจ
“ผมจะถ่ายน้ำในหม้อออก ล้างทำความสะอาดแล้วใช้น้ำยาฉีดฆ่าเชื้อ...”
“สั่งเปลี่ยนหม้อดีกว่า”
คนฟังฉีกยิ้มจงใจบอกว่าขัน “คุณรู้หรือเปล่าว่าหม้อต้มนี่ใบนึงราคาเท่าไหร่”
“นั่นไม่ใช่ประเด็น ถ้าผู้บริโภครู้ว่าเราใช้หม้อใบที่เคยเกิดอุบัติเหตุมาผสมเครื่องดื่มขายต่อ เขาอาจกังวลเรื่องความสะอาด ซึ่งเราจะเสียมากกว่า”
“คุณไปปรึกษาคุณริสาก่อนแล้วค่อยมาแนะนำผมดีกว่า” อีกฝ่ายควักวิทยุสื่อสารจากเข็มขัดด้านหลังมากดเปิด แล้วออกคำสั่งด้วยเจตนาฉีกหน้าเขา!
“ถ่ายโคลาทิ้งแล้วล้างฆ่าเชื้อหม้อสองหน ประมาณเวลาด้วยว่าเสร็จเมื่อไหร่”
“นายช่างจะให้ล้างสองหนเลยเหรอ” สาวัชได้ยินอีกฝ่ายถามกลับมา
“เออ เช็กวาวล์ด้วยว่าทำไมขัดข้องจนส่วนผสมไม่ไหลลงหม้อ เอาบันทึกการซ่อมบำรุงมาดูว่าครั้งล่าสุดมีฟ้องอาการผิดปกติหรือเปล่า” ผู้จัดการโรงงานสั่งการ สุดท้ายหันมาทางเขา “คุณกลับกรุงเทพฯ ไปเลยก็ได้ เดี๋ยวผมจัดการตรงนี้เอง”
ไม่ใช่แค่ดูเขาไม่ขึ้น แต่อีกฝ่ายคิดว่ามีเขาอยู่หรือไม่ก็ไม่ต่างกัน สายตาพิฆาต มาดเย็นชาของเขาสั่นคลอนคนพวกนี้ไม่ได้ คล้ายว่าอีกฝ่ายมองผ่านเปลือกเข้าไปเห็นตัวตนแท้จริงของเขา จึงไม่มีความยำเกรงหรือนับถือใด ๆ ให้เลย
สาวัชตระหนักว่ารู้เรื่องเกี่ยวกับโรงงานน้อยเกินไป และการแสดงความเห็นบนพื้นฐานของความไม่รู้ก็ไม่ใช่เรื่องฉลาด ชายหนุ่มจึงลงสะพานเหล็กกลับมาที่รถ เสียงเครื่องจักรยังคงดังมาให้ได้ยิน แม้จะอยู่ห่างออกมาค่อนข้างไกลแล้วก็ตาม
เพิ่มปราดเข้ามาหาพร้อมกับโทรศัพท์มือถือ “คุณริสาจะพูดสายด้วยครับ”
เขารับโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเรียบเฉย “สาวัชครับ”
“โรงงานเป็นยังไงบ้าง” ปลายสายไม่อารัมภบทด้วยซ้ำ
ชายหนุ่มรายงานสถานการณ์รวมถึงทุกอย่างที่เขากระทำไปแล้วนับตั้งแต่มาถึงนครราชสีมา ก่อนลงท้าย “เราเปลี่ยนหม้อใหม่ไม่ได้หรือครับคุณหยง”
“หม้อไม่ได้เสีย ทำไมต้องเปลี่ยน ลูกชายเตี่ยนี่รวยนะ คิดเป็นแต่เรื่องใช้เงิน”
“ผมแค่มองว่ามันไม่ดีในแง่ของภาพลักษณ์ เกิดคนงานเผลอหลุดปาก มันจะลือกันไปไกลเป็นไฟลามทุ่ง แต่ถ้าเราสั่งเปลี่ยนอุปกรณ์ ระหว่างนี้กำลังการผลิตอาจลดลงบ้าง แต่ระยะยาวน่าจะส่งผลดีกับภาพลักษณ์ของซูเปอร์โคลามากกว่า”
“เธอคิดว่านี่เป็นครั้งแรกที่มีอุบัติเหตุหรือ” ริสาเสียงเรียบ ไร้วี่แววประชด
สาวัชงันไปราวกับถูกหมัดน็อก
“อุบัติเหตุในโรงงานเกิดขึ้นเสมอ สำคัญคืออย่าให้มันเกิดซ้ำเรื่องเดิม จัดการเรื่องค่าทำขวัญ สะสางให้ทำงานได้ตามปกติ แล้วกลับมาเขียนรายงานส่งด้วย”
“ผู้จัดการโรงงานก็ดูแลได้ ทำไมต้องให้ผมอยู่ด้วย” เขาไม่เข้าใจ ริสาให้เขามาแสดงเป็นตัวตลก เขาก็ทำให้ตามประสงค์แล้ว เธอยังจะให้เขาอยู่ต่ออีกเพื่ออะไร
“เธอคิดว่าฉันรู้ทุกอย่างตั้งแต่วันแรกที่ขึ้นมาเป็นผู้บริหารเหรอ สิ่งที่เธอไม่รู้เมื่อวาน วันนี้ก็รู้แล้ว เรื่องไหนที่พรุ่งนี้ยังไม่รู้ ก็จัดการทำตัวเองให้รู้ซะตั้งแต่วันนี้สิ” ริสาหัวเราะดูแคลน “ส่งโทรศัพท์คืนให้พี่เพิ่มได้แล้ว ฉันมีเรื่องจะสั่ง”
สาวัชคืนโทรศัพท์ให้คนขับ น่าเจ็บใจที่สมองของเขาจำสิ่งที่ริสากล่าวได้ครบถ้วน พี่สาวไม่เคยพลาดโอกาสในการติเตียนและเหน็บแนมเขาสักครั้ง
หลังเพิ่มวางสาย คนรถบอกด้วยท่าทางสุภาพ ไม่นอบน้อม แต่ก็ไม่เหยียดหยัน “คุณริสาสั่งเลขาฯ จองโรงแรมไว้แล้ว คุณสาวัชจะเข้าที่พักเลยไหมครับ”
สาวัชรับคำ แล้วชิงเปิดประตูก้าวขึ้นรถทันที เขาหลับตานิ่ง ๆ ชั่วขณะที่ชายหนุ่มนึกเกลียดตัวเองเหลือเกิน เกลียด...ที่เขาจำต้องยอมรับการถูกกระทำทุกรูปแบบ โดยไม่มีสิทธิ์เรียกร้องความชอบธรรมใด ๆ ให้ตัวเองแม้แต่ครั้งเดียว!
เจ็ดนาฬิกาเศษแล้ว พันเทพดูเวลาและรีบก้าวยาว ๆ ลงมายังห้องรับประทานอาหาร ครั้นเห็นบิดาและมารดาเพิ่งเข้าโต๊ะก็รีบเข้าประจำที่ “ขอโทษครับที่ลงมาช้า”
“ถึงจะเป็นวันอาทิตย์ แต่ก็ไม่ควรทำตัวเอ้อละเหยลอยชาย แกก็รู้ว่าพ่อไม่ชอบคนไม่ตรงต่อเวลา” พลเอกศักดิ์สิทธิ์ เทพวรสิงห์ ตำหนิด้วยสีหน้าดุดัน
พันเทพพึมพำขอโทษ แล้วลงมือรับประทานอาหารเช้าเงียบ ๆ
“วันนี้เทพจะไปข้างนอกหรือลูก” แม้นมาศรีบเปลี่ยนบรรยากาศ
“กะว่าจะไปหาอิงที่ออฟฟิศครับ” สำหรับคนอื่นวันอาทิตย์คือวันหยุด แต่สำนักงานของคิวปิดแอสซิสแทนซ์กลับเป็นวันที่ครึกครื้นที่สุด เนื่องจากสมาชิกหยุดงาน จึงมีเวลามาทำกิจกรรมและทำความรู้จักเพศตรงข้าม
“เรื่องแกกับหนูอิง วางแผนไว้ยังไงบ้าง หลังแต่งแล้วจะอยู่ที่ไหน” นายพลศักดิ์สิทธิ์คาดคั้นดุจรอจังหวะอยู่แล้ว
“ผมกำลังเร่งสร้างบ้านที่สุขุมวิทครับ ตั้งใจจะใช้เป็นเรือนหอ”
“ทำไมต้องออกไปอยู่กันเอง แกก็ย้ายเข้าไปอยู่ที่คฤหาสน์เทียมสุบรรณสิ”
“ผมไม่อยากให้คุณพ่อคุณแม่อิงอึดอัดน่ะครับ”
ศักดิ์สิทธิ์โยนส้อมกระแทกจานเสียงดัง แล้วทุบโต๊ะปัง “แกกำลังจะไปเป็นเขยเขา ทำไมเขาต้องอึดอัด ไปบอกหนูอิงซะว่าหลังแต่งงานแล้วแกจะย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านเทียมสุบรรณ แล้วแกก็ควรเข้าทำงานที่บริษัทของพ่อหนูอิงได้แล้วด้วย”
“ผมมีงานของผมอยู่แล้ว ไม่อยากไปก้าวก่ายกับธุรกิจของทางบ้านอิง ผม...”
ฝ่ามือหนาฟาดลงมาทั้งที่ใบหน้าซีกขวา ศีรษะพันเทพสะบัดไปตามแรงตบ
“ไอ้โง่! นี่กูเลี้ยงควายไว้ไถนาเรอะ พี่ชายหนูอิงไปเล่นการเมืองแล้ว หนูอิงก็ทำบริษัทจับคู่บ้า ๆ แกจะปล่อยสยามดริ๊งค์ฯ หลุดมือไปเหรอ” ศักดิ์สิทธิ์บริภาษ
แม้นมาศรีบยื้อมือสามี โวยวายด้วยความตกใจ
ชายหนุ่มรวบส้อมกับมีดเข้าด้วยกัน “ผมแต่งงานก็เพราะรักอิง เรื่องอื่นผมจะไม่แตะ ขอตัวนะครับ ผมนัดกับอิงไว้ ไม่อยากผิดนัด” พันเทพลุกออกไปทันที
“แกหน้าบางไม่กล้าพูดก็ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ตอนไปเจรจาเรื่องทาบทามสู่ขอหนูอิง ฉันจะพูดเอง แล้วแกค่อยมาขอบคุณฉันทีหลังก็ได้” ศักดิ์สิทธิ์ตะโกนไล่หลังมา
ชายหนุ่มถอนใจ พ่อที่เรียกว่าที่สะใภ้ว่าหนูอิงทุกคำ กลับไม่เคยเรียกเขาด้วยสรรพนามอื่นนอกจาก ‘แก’
พันเทพเงยขึ้นมองฟ้า เขากำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงที่เพียบพร้อมสมบูรณ์แบบ ทั้งยังเป็นเพื่อนรักที่รู้ใจที่สุด น่าเศร้าที่เขาไม่รู้สึกว่ามีความสุขเลยสักนิดเดียว!
สาวัชจับราวสองฟากด้วยสองมือก้าวตามผู้จัดการขึ้นบันไดไปยืนบนทางเดินเหล็กโปร่งสูงจากพื้นเกือบสี่เมตร มองลงไปยังห้องสี่เหลี่ยมผืนผ้าซึ่งมีหม้อโลหะทรงกลมวางเป็นรูปตัวยูรอบห้อง เหลือพื้นที่ตรงกลางราวหนึ่งเมตรสำหรับให้พนักงานเข้าไปทำงาน หม้อทุกใบกว้างและสูงด้านละสองเมตรตั้งบนยกพื้นห้าสิบเซนติเมตร ท่อโลหะติดข้างหม้อปลายเป็นข้องอชี้ลงในหม้อ โดยมีวาวล์และแผงควบคุมตรงหัวท่อทุกอัน หม้อส่วนใหญ่มีน้ำสีดำอยู่เกือบเต็ม พรายน้ำผุดพร่าด้านบน มีหม้อโลหะเพียงใบเดียวที่มีน้ำอยู่เพียงครึ่งหนึ่งและนิ่งสนิท...จุดเกิดเหตุ!
“ผมเรียกภาพจากกล้องวงจรปิดมาดูแล้ว กล้องตัวที่เห็นเหตุการณ์ชัดที่สุดคือตัวนั้น” เจ้าถิ่นชี้พิกัดตะโกนอธิบายแข่งกับเสียงเครื่องจักร “คนเห็นเหตุการณ์บอกว่าระหว่างปล่อยน้ำเชื่อมเข้าหม้อได้ครึ่งนึง มันเกิดขัดข้องและหยุดทำงาน คนงานเลยปีนบันไดขึ้นไปดู แต่เสียหลักพลัดตกลงไป คนที่อยู่ใกล้หยุดเครื่องทันที แต่ใบพัดด้านล่างที่คอยหมุนกวาดส่วนผสมยังไม่หยุด มันก็เลยปั่นโดนตัวเขาหลายจุดทำให้เสียเลือดมากทั้งที่แผลไม่สาหัส ซึ่งระหว่างผสม เราจะปรับอุณหภูมิของน้ำให้ร้อนเพื่อละลายน้ำเชื่อม คนงานก็เลยอาการหนักเพราะน้ำร้อนลวกด้วย”
“บริษัทจะรับผิดชอบค่ารักษาพยาบาลทั้งหมด พร้อมทั้งจ่ายค่าทำขวัญด้วย”
“จะให้ผมขออนุมัติเบิกจ่ายจากเฮดออฟฟิศ หรือให้ส่งผ่านคุณสาวัชครับ”
“ปกติคุณทำยังไง” สาวัชไม่ค่อยแน่ใจขั้นตอน จึงย้อนถาม
“บันทึกของโรงงานจะส่งไปที่ ผ.อ. ฝ่ายผลิต ใช้เวลาราวเจ็ดวันกว่าจะอนุมัติ แต่นี่เป็นกรณีเร่งด่วน ถ้าส่งให้คุณสาวัช อาจลัดขั้นตอนและอนุมัติได้เร็วขึ้น”
สาวัชบิดริมฝีปากหยันตนเอง “ตำแหน่งของผมเล็กกว่าคุณ ไม่มีสิทธิ์อนุมัติหรอก คุณส่งเข้ากระบวนการตามปกติเถอะ ผมจะเขียนรายงานส่งคุณริสา พร้อมกับอ้างอิงบันทึกเบิกจ่ายนี้ให้อีกทาง”
ผู้จัดการโรงงานยักไหล่ ยิ้มในหน้ามองออกว่าหมิ่นแคลน “ตกลงครับ ผมจะทำตามที่คุณ ‘แนะนำ’ ละกัน”
สาวัชถอนใจ เดาได้ลาง ๆ ว่าเหตุใดริสาจึงส่งเขามา เธอไม่ได้วางใจให้เขามาสะสางปัญหาหรอก แต่อยากฉีกหน้าเขาต่อหน้าพนักงานระดับล่าง เน้นย้ำให้ผู้ร่วมงานทุกคนเห็นว่าเขา ‘ขาด’ ทักษะในการเป็นผู้บริหารเพียงใดต่างหาก
“แล้วเรื่องหม้อต้มนี่คุณจะทำยังไงต่อ” ดอกเตอร์หนุ่มจนใจ
“ผมจะถ่ายน้ำในหม้อออก ล้างทำความสะอาดแล้วใช้น้ำยาฉีดฆ่าเชื้อ...”
“สั่งเปลี่ยนหม้อดีกว่า”
คนฟังฉีกยิ้มจงใจบอกว่าขัน “คุณรู้หรือเปล่าว่าหม้อต้มนี่ใบนึงราคาเท่าไหร่”
“นั่นไม่ใช่ประเด็น ถ้าผู้บริโภครู้ว่าเราใช้หม้อใบที่เคยเกิดอุบัติเหตุมาผสมเครื่องดื่มขายต่อ เขาอาจกังวลเรื่องความสะอาด ซึ่งเราจะเสียมากกว่า”
“คุณไปปรึกษาคุณริสาก่อนแล้วค่อยมาแนะนำผมดีกว่า” อีกฝ่ายควักวิทยุสื่อสารจากเข็มขัดด้านหลังมากดเปิด แล้วออกคำสั่งด้วยเจตนาฉีกหน้าเขา!
“ถ่ายโคลาทิ้งแล้วล้างฆ่าเชื้อหม้อสองหน ประมาณเวลาด้วยว่าเสร็จเมื่อไหร่”
“นายช่างจะให้ล้างสองหนเลยเหรอ” สาวัชได้ยินอีกฝ่ายถามกลับมา
“เออ เช็กวาวล์ด้วยว่าทำไมขัดข้องจนส่วนผสมไม่ไหลลงหม้อ เอาบันทึกการซ่อมบำรุงมาดูว่าครั้งล่าสุดมีฟ้องอาการผิดปกติหรือเปล่า” ผู้จัดการโรงงานสั่งการ สุดท้ายหันมาทางเขา “คุณกลับกรุงเทพฯ ไปเลยก็ได้ เดี๋ยวผมจัดการตรงนี้เอง”
ไม่ใช่แค่ดูเขาไม่ขึ้น แต่อีกฝ่ายคิดว่ามีเขาอยู่หรือไม่ก็ไม่ต่างกัน สายตาพิฆาต มาดเย็นชาของเขาสั่นคลอนคนพวกนี้ไม่ได้ คล้ายว่าอีกฝ่ายมองผ่านเปลือกเข้าไปเห็นตัวตนแท้จริงของเขา จึงไม่มีความยำเกรงหรือนับถือใด ๆ ให้เลย
สาวัชตระหนักว่ารู้เรื่องเกี่ยวกับโรงงานน้อยเกินไป และการแสดงความเห็นบนพื้นฐานของความไม่รู้ก็ไม่ใช่เรื่องฉลาด ชายหนุ่มจึงลงสะพานเหล็กกลับมาที่รถ เสียงเครื่องจักรยังคงดังมาให้ได้ยิน แม้จะอยู่ห่างออกมาค่อนข้างไกลแล้วก็ตาม
เพิ่มปราดเข้ามาหาพร้อมกับโทรศัพท์มือถือ “คุณริสาจะพูดสายด้วยครับ”
เขารับโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเรียบเฉย “สาวัชครับ”
“โรงงานเป็นยังไงบ้าง” ปลายสายไม่อารัมภบทด้วยซ้ำ
ชายหนุ่มรายงานสถานการณ์รวมถึงทุกอย่างที่เขากระทำไปแล้วนับตั้งแต่มาถึงนครราชสีมา ก่อนลงท้าย “เราเปลี่ยนหม้อใหม่ไม่ได้หรือครับคุณหยง”
“หม้อไม่ได้เสีย ทำไมต้องเปลี่ยน ลูกชายเตี่ยนี่รวยนะ คิดเป็นแต่เรื่องใช้เงิน”
“ผมแค่มองว่ามันไม่ดีในแง่ของภาพลักษณ์ เกิดคนงานเผลอหลุดปาก มันจะลือกันไปไกลเป็นไฟลามทุ่ง แต่ถ้าเราสั่งเปลี่ยนอุปกรณ์ ระหว่างนี้กำลังการผลิตอาจลดลงบ้าง แต่ระยะยาวน่าจะส่งผลดีกับภาพลักษณ์ของซูเปอร์โคลามากกว่า”
“เธอคิดว่านี่เป็นครั้งแรกที่มีอุบัติเหตุหรือ” ริสาเสียงเรียบ ไร้วี่แววประชด
สาวัชงันไปราวกับถูกหมัดน็อก
“อุบัติเหตุในโรงงานเกิดขึ้นเสมอ สำคัญคืออย่าให้มันเกิดซ้ำเรื่องเดิม จัดการเรื่องค่าทำขวัญ สะสางให้ทำงานได้ตามปกติ แล้วกลับมาเขียนรายงานส่งด้วย”
“ผู้จัดการโรงงานก็ดูแลได้ ทำไมต้องให้ผมอยู่ด้วย” เขาไม่เข้าใจ ริสาให้เขามาแสดงเป็นตัวตลก เขาก็ทำให้ตามประสงค์แล้ว เธอยังจะให้เขาอยู่ต่ออีกเพื่ออะไร
“เธอคิดว่าฉันรู้ทุกอย่างตั้งแต่วันแรกที่ขึ้นมาเป็นผู้บริหารเหรอ สิ่งที่เธอไม่รู้เมื่อวาน วันนี้ก็รู้แล้ว เรื่องไหนที่พรุ่งนี้ยังไม่รู้ ก็จัดการทำตัวเองให้รู้ซะตั้งแต่วันนี้สิ” ริสาหัวเราะดูแคลน “ส่งโทรศัพท์คืนให้พี่เพิ่มได้แล้ว ฉันมีเรื่องจะสั่ง”
สาวัชคืนโทรศัพท์ให้คนขับ น่าเจ็บใจที่สมองของเขาจำสิ่งที่ริสากล่าวได้ครบถ้วน พี่สาวไม่เคยพลาดโอกาสในการติเตียนและเหน็บแนมเขาสักครั้ง
หลังเพิ่มวางสาย คนรถบอกด้วยท่าทางสุภาพ ไม่นอบน้อม แต่ก็ไม่เหยียดหยัน “คุณริสาสั่งเลขาฯ จองโรงแรมไว้แล้ว คุณสาวัชจะเข้าที่พักเลยไหมครับ”
สาวัชรับคำ แล้วชิงเปิดประตูก้าวขึ้นรถทันที เขาหลับตานิ่ง ๆ ชั่วขณะที่ชายหนุ่มนึกเกลียดตัวเองเหลือเกิน เกลียด...ที่เขาจำต้องยอมรับการถูกกระทำทุกรูปแบบ โดยไม่มีสิทธิ์เรียกร้องความชอบธรรมใด ๆ ให้ตัวเองแม้แต่ครั้งเดียว!
เจ็ดนาฬิกาเศษแล้ว พันเทพดูเวลาและรีบก้าวยาว ๆ ลงมายังห้องรับประทานอาหาร ครั้นเห็นบิดาและมารดาเพิ่งเข้าโต๊ะก็รีบเข้าประจำที่ “ขอโทษครับที่ลงมาช้า”
“ถึงจะเป็นวันอาทิตย์ แต่ก็ไม่ควรทำตัวเอ้อละเหยลอยชาย แกก็รู้ว่าพ่อไม่ชอบคนไม่ตรงต่อเวลา” พลเอกศักดิ์สิทธิ์ เทพวรสิงห์ ตำหนิด้วยสีหน้าดุดัน
พันเทพพึมพำขอโทษ แล้วลงมือรับประทานอาหารเช้าเงียบ ๆ
“วันนี้เทพจะไปข้างนอกหรือลูก” แม้นมาศรีบเปลี่ยนบรรยากาศ
“กะว่าจะไปหาอิงที่ออฟฟิศครับ” สำหรับคนอื่นวันอาทิตย์คือวันหยุด แต่สำนักงานของคิวปิดแอสซิสแทนซ์กลับเป็นวันที่ครึกครื้นที่สุด เนื่องจากสมาชิกหยุดงาน จึงมีเวลามาทำกิจกรรมและทำความรู้จักเพศตรงข้าม
“เรื่องแกกับหนูอิง วางแผนไว้ยังไงบ้าง หลังแต่งแล้วจะอยู่ที่ไหน” นายพลศักดิ์สิทธิ์คาดคั้นดุจรอจังหวะอยู่แล้ว
“ผมกำลังเร่งสร้างบ้านที่สุขุมวิทครับ ตั้งใจจะใช้เป็นเรือนหอ”
“ทำไมต้องออกไปอยู่กันเอง แกก็ย้ายเข้าไปอยู่ที่คฤหาสน์เทียมสุบรรณสิ”
“ผมไม่อยากให้คุณพ่อคุณแม่อิงอึดอัดน่ะครับ”
ศักดิ์สิทธิ์โยนส้อมกระแทกจานเสียงดัง แล้วทุบโต๊ะปัง “แกกำลังจะไปเป็นเขยเขา ทำไมเขาต้องอึดอัด ไปบอกหนูอิงซะว่าหลังแต่งงานแล้วแกจะย้ายเข้าไปอยู่ในบ้านเทียมสุบรรณ แล้วแกก็ควรเข้าทำงานที่บริษัทของพ่อหนูอิงได้แล้วด้วย”
“ผมมีงานของผมอยู่แล้ว ไม่อยากไปก้าวก่ายกับธุรกิจของทางบ้านอิง ผม...”
ฝ่ามือหนาฟาดลงมาทั้งที่ใบหน้าซีกขวา ศีรษะพันเทพสะบัดไปตามแรงตบ
“ไอ้โง่! นี่กูเลี้ยงควายไว้ไถนาเรอะ พี่ชายหนูอิงไปเล่นการเมืองแล้ว หนูอิงก็ทำบริษัทจับคู่บ้า ๆ แกจะปล่อยสยามดริ๊งค์ฯ หลุดมือไปเหรอ” ศักดิ์สิทธิ์บริภาษ
แม้นมาศรีบยื้อมือสามี โวยวายด้วยความตกใจ
ชายหนุ่มรวบส้อมกับมีดเข้าด้วยกัน “ผมแต่งงานก็เพราะรักอิง เรื่องอื่นผมจะไม่แตะ ขอตัวนะครับ ผมนัดกับอิงไว้ ไม่อยากผิดนัด” พันเทพลุกออกไปทันที
“แกหน้าบางไม่กล้าพูดก็ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ตอนไปเจรจาเรื่องทาบทามสู่ขอหนูอิง ฉันจะพูดเอง แล้วแกค่อยมาขอบคุณฉันทีหลังก็ได้” ศักดิ์สิทธิ์ตะโกนไล่หลังมา
ชายหนุ่มถอนใจ พ่อที่เรียกว่าที่สะใภ้ว่าหนูอิงทุกคำ กลับไม่เคยเรียกเขาด้วยสรรพนามอื่นนอกจาก ‘แก’
พันเทพเงยขึ้นมองฟ้า เขากำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงที่เพียบพร้อมสมบูรณ์แบบ ทั้งยังเป็นเพื่อนรักที่รู้ใจที่สุด น่าเศร้าที่เขาไม่รู้สึกว่ามีความสุขเลยสักนิดเดียว!
สิริณ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 28 เม.ย. 2561, 19:58:11 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 28 เม.ย. 2561, 19:58:11 น.
จำนวนการเข้าชม : 628
| << ตอนที่ 5 | ตอนที่ 8 >> |