กาลครั้งหนึ่งนั้น(ในความบังเอิญ)
เธอกับเขา ความทรงจำที่เคยมีร่วมกันมาก็แค่... อดีตกิ๊ก!
Tags: แต่งงาน,อดีต,รัก,บุพเพสันนิวาส,พรหมลิขิต
ตอน: ๗ หมดโปรโมชั่น (75%)
“โทษทีว่ะอากาศก็ร้อน แอร์ยังมาเสียเอาตอนนี้ ทนหน่อยนะเรียกช่างไปแล้วละสักพักคงมา”
ศศิพิมพ์กลอกตาเมื่อเห็นหน้าต่างด้านบนเยื้องไปข้างหน้าถูกเปิดออกกะทันหัน มันสูงขึ้นไปประมาณครึ่งเมตร และเพราะจิรสินเอนพิงขอบหน้าต่างหันหลังให้เธอ เขาจึงไม่เห็นเธอ ดังนั้นเขาจึงไม่รู้เลยว่าคำกล่าวกับเพื่อนของเขา แม้เป็นแค่ประโยคบอกเล่าแต่มันแทงใจคนที่มีเบอร์โทรศัพท์ช่างประจำ แต่ดันลืม
ดังนั้นเธอถึงต้องเดินออกมาข้างนอกเพื่อตามหาลุงคนสวนซึ่งเป็นอีกคนที่มีเบอร์
“ชีวิตแกดูมีสีสันดีนะฉันว่า”
เสียงแขกที่ได้ยินกลั้วหัวเราะเหมือนชอบใจ
“กรรมสิไม่ว่า” เจ้านายเธอสวนทันควัน ศศิพิมพ์กำลังจะก้าวเลี่ยงออกไปจากทางเดินข้างตึก เพราะกลัวหากเขาเห็นเข้าจะหาว่าเธอแอบฟัง แต่ขาเธอกลับหยุดเมื่อได้ยินประโยคต่อมา “ไม่เคยเจอมาตั้งนาน พอกลับมาเจอดันมาสร้างเรื่องเข้าอีกจนได้ พับผ่าสิเอ้า!”
ใคร... คำถามเกิดขึ้นในใจศศิพิมพ์ทันที
“เอาน่า... คิดในข้อดีสิอย่างน้อยเจอเธอ แกก็ได้เป็นเจ้าบ่าว”
ชัดเลย! ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก ถ้าคนที่ทำให้เขาเป็นเจ้าบ่าว คนที่ถูกนินทานั่นมันก็เป็นเธอ!
ศศิพิมพ์ตาเขียวปั้ด ผู้ชายอะไรนิสัยดีมาก นินทาผู้หญิงลับหลัง!
“ไม่น่าเชื่อ ฉันว่าเธอดูเรียบร้อยดีนะ แต่แสบจริงๆ”
“นั่นแหละที่แสบ ถ้าไม่เจอก็คงดี ก็อย่างที่แกรู้เขารู้จักกับพ่อแม่ฉัน”
“เอ้าเรื่องปกติ” คนแหย่ยังขำ “จี๋จ๋ากันดีไม่ใช่เหรอ”
“จี๋จ๋าเหรอ” จิรสินถอนหายใจ “ฉันก็ปกติ”
ศศิพิมพ์อ้าปากค้าง นั่นยังไงเล่า! ไอ้ที่ทั้งหยอด ทั้งอ่อยนั่นมันก็นิสัยเจ้าชู้ของเขานั่นแหละ! ฟังแล้วก็โมโห หญิงสาวอยากบอกออกไปว่าได้ยินแต่ก็ไม่ได้ทำ เธอก้าวต่อก่อนหยุดนิ่ง
“จะทำยังไงดีวะจักร ชีวิตฉันกำลังดีแท้ๆ เชียว ดันมาเจอตอเข้า ถึงกับล้มหัวคะมำเลยนะคราวเนี่ย”
“ให้พ่อแม่แกช่วยสิว้า ไหนบอกไม่มีอะไรก็แค่เรื่องสุดวิสัย”
“ช่วยให้ด่าฉันเพิ่มเหรอ”
“ก็จริงนะน่ะ ขืนป้ากับลุงรู้ แกคงถูกดึงหูยาน”
ศศิพิมพ์สะท้านวาบไปทั้งตัว เธอหมุนตัวเดินกลับไปตามทางเดิม เธอพอรู้ว่าเขาคงรู้สึกเช่นไร
เราถูกสถานการณ์บังคับ แม้เขาอยากปฏิเสธ แต่ก็คงไม่รู้จะทำเช่นไรเมื่อพ่อแม่เขาก็เห็นกับตา อาจเพราะท่านอยากให้เขาเป็นฝั่งเป็นฝา พอสบเหตุการณ์แบบนั้น ท่านจึงไม่ยอมปล่อยผ่าน
พ่อแม่เขาเห็นแก่ตัวไหม... มันก็ใช่
และเธอก็เห็นแก่ตัว ที่ไม่อยากเห็นแม่ตัวเองเสียใจ
ศศิพิมพ์กลืนน้ำลายลงคออย่างฝืนๆ สิ่งที่เธอทำถูกต้องแล้ว การหมั้นจะไม่เกิดขึ้น เธอจะถ่วงเวลาให้มันยืดยาวออกไป ไม่นานเรื่องนี้ก็คงจะถูกลืม อย่างน้อยแม่ของเธอก็คงไม่เสียใจมากเท่ากับตอนแรกที่ท่านรู้เรื่อง และถ้าเธออธิบายดีๆ ท่านคงเข้าใจ
และที่สำคัญ เธอต้องถอยออกมา แล้วยืนอยู่ตรงที่ที่เคยยืน
เธอกับเขาควรเป็นแค่คนที่รู้จักกัน
“พิมพ์”
ศศิพิมพ์สะดุ้งเพราะเมื่อจะเดินพ้นมุมอาคาร ธนวัฒน์ก้าวออกมาอยู่ตรงหน้าแล้ว
“ทำไมถึงหน้าซีดขนาดนี้ แล้วได้เจอลุงคนสวนหรือเปล่า ตอนพี่ออกมาเห็นแกอยู่สวนทางห้องครัวแน่ะ”
“อ๋อ” เธอกะพริบตา “คงเพลียๆ น่ะพี่วัฒน์ ไม่เจอค่ะนี่ก็กำลังจะไปหาทางโน้นพอดี”
“เดี๋ยวพี่ไปขอให้จ้ะ พิมพ์เข้าออฟฟิศเถอะเดี๋ยวไม่สบาย”
ความอาทรอย่างเสมอต้นเสมอปลายของเขาทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น
“ขอบคุณนะพี่วัฒน์”
ธนวัฒน์ยิ้มได้จากใจนับแต่เรื่องเกิดขึ้น สายตาของเขาเมื่อมองศศิพิมพ์ยังคงเต็มไปด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง แม้กระทั่งคนนอกก็ยังรู้สึกได้
“พิมพ์ก็รู้พี่เต็มใจ”
“ร้อน!” เสียงนั้นดังมากพอที่ทั้งสองคนจะชะงัก ศศิพิมพ์หมุนตัวหันไปมองและพบว่าจิรสินมองมา พอสบตาเขาก็ทำเมินเปรยเหมือนพูดกับเพื่อน “อากาศวันนี้ร้อนจริง”
ศศิพิมพ์ยิ้มตอบเพื่อนสนิทเขาที่ส่งยิ้มให้ก่อนหมุนตัวกลับมา
“เข้าออฟฟิศกันเถอะพี่วัฒน์”
ธนวัฒน์พยักหน้ารับ และเบี่ยงตัวออกเพื่อให้เธอเดินนำหน้า หญิงสาวไม่หันกลับไปมองอีกเลย คงมีเพียงธนวัฒน์ที่เห็นว่าเจ้านายหนุ่มที่ทำเมินมองมาอีกครั้ง สีหน้านั้นเรียบสนิทจนดูก็รู้ว่าไม่พอใจ
ความผิดปกติของศศิพิมพ์นั้น คือความปกติที่ทุกคนชินตา
เมื่อกลับเข้ามาเธอก็นั่งลงทำงานต่อ ธนวัฒน์ตามเข้ามาในอีกห้านาทีพร้อมเบอร์โทรศัพท์ หญิงสาวจัดแจงติดต่อช่าง จากนั้นราวครึ่งชั่วจิรสินพร้อมเพื่อนก็เดินออกมาจากห้อง
เขาไม่ได้เดินเลย แต่เดินตรงมาหาเธอ
“พิมพ์คะ”
“ค่ะ” ศศิพิมพ์หยุดมือนั่งตัวตรงและเงยหน้ามอง “แจ้งช่างแล้วค่ะ ไม่เกินบ่ายสองช่างจะเข้ามา”
เธอบอกตัวเอง น้ำเสียงอ่อนโยน ท่าทาง แววตา ทุกอย่างของเขานั้นไม่ใช่อะไรที่มีไว้ให้คนสำคัญ เป็นเรื่องปกติธรรมดา เขาทำ เขาใช้มันกับทุกคน ทุกคนที่เป็นผู้หญิง
“จ้ะ นี่จะเที่ยงแล้วพี่จะพาจักรไปเลี้ยงข้าว พิมพ์ไปด้วยกันนะคะ จะได้ทำความรู้จักกันด้วยไง”
“คำสั่งหรือเปล่าคะ”
“เอ่อ--” คำถามของเธอทำจิรสินอึ้งไป “เปล่าค่ะพี่ชวน”
ศศิพิมพ์กลอกตาเมื่อเห็นหน้าต่างด้านบนเยื้องไปข้างหน้าถูกเปิดออกกะทันหัน มันสูงขึ้นไปประมาณครึ่งเมตร และเพราะจิรสินเอนพิงขอบหน้าต่างหันหลังให้เธอ เขาจึงไม่เห็นเธอ ดังนั้นเขาจึงไม่รู้เลยว่าคำกล่าวกับเพื่อนของเขา แม้เป็นแค่ประโยคบอกเล่าแต่มันแทงใจคนที่มีเบอร์โทรศัพท์ช่างประจำ แต่ดันลืม
ดังนั้นเธอถึงต้องเดินออกมาข้างนอกเพื่อตามหาลุงคนสวนซึ่งเป็นอีกคนที่มีเบอร์
“ชีวิตแกดูมีสีสันดีนะฉันว่า”
เสียงแขกที่ได้ยินกลั้วหัวเราะเหมือนชอบใจ
“กรรมสิไม่ว่า” เจ้านายเธอสวนทันควัน ศศิพิมพ์กำลังจะก้าวเลี่ยงออกไปจากทางเดินข้างตึก เพราะกลัวหากเขาเห็นเข้าจะหาว่าเธอแอบฟัง แต่ขาเธอกลับหยุดเมื่อได้ยินประโยคต่อมา “ไม่เคยเจอมาตั้งนาน พอกลับมาเจอดันมาสร้างเรื่องเข้าอีกจนได้ พับผ่าสิเอ้า!”
ใคร... คำถามเกิดขึ้นในใจศศิพิมพ์ทันที
“เอาน่า... คิดในข้อดีสิอย่างน้อยเจอเธอ แกก็ได้เป็นเจ้าบ่าว”
ชัดเลย! ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก ถ้าคนที่ทำให้เขาเป็นเจ้าบ่าว คนที่ถูกนินทานั่นมันก็เป็นเธอ!
ศศิพิมพ์ตาเขียวปั้ด ผู้ชายอะไรนิสัยดีมาก นินทาผู้หญิงลับหลัง!
“ไม่น่าเชื่อ ฉันว่าเธอดูเรียบร้อยดีนะ แต่แสบจริงๆ”
“นั่นแหละที่แสบ ถ้าไม่เจอก็คงดี ก็อย่างที่แกรู้เขารู้จักกับพ่อแม่ฉัน”
“เอ้าเรื่องปกติ” คนแหย่ยังขำ “จี๋จ๋ากันดีไม่ใช่เหรอ”
“จี๋จ๋าเหรอ” จิรสินถอนหายใจ “ฉันก็ปกติ”
ศศิพิมพ์อ้าปากค้าง นั่นยังไงเล่า! ไอ้ที่ทั้งหยอด ทั้งอ่อยนั่นมันก็นิสัยเจ้าชู้ของเขานั่นแหละ! ฟังแล้วก็โมโห หญิงสาวอยากบอกออกไปว่าได้ยินแต่ก็ไม่ได้ทำ เธอก้าวต่อก่อนหยุดนิ่ง
“จะทำยังไงดีวะจักร ชีวิตฉันกำลังดีแท้ๆ เชียว ดันมาเจอตอเข้า ถึงกับล้มหัวคะมำเลยนะคราวเนี่ย”
“ให้พ่อแม่แกช่วยสิว้า ไหนบอกไม่มีอะไรก็แค่เรื่องสุดวิสัย”
“ช่วยให้ด่าฉันเพิ่มเหรอ”
“ก็จริงนะน่ะ ขืนป้ากับลุงรู้ แกคงถูกดึงหูยาน”
ศศิพิมพ์สะท้านวาบไปทั้งตัว เธอหมุนตัวเดินกลับไปตามทางเดิม เธอพอรู้ว่าเขาคงรู้สึกเช่นไร
เราถูกสถานการณ์บังคับ แม้เขาอยากปฏิเสธ แต่ก็คงไม่รู้จะทำเช่นไรเมื่อพ่อแม่เขาก็เห็นกับตา อาจเพราะท่านอยากให้เขาเป็นฝั่งเป็นฝา พอสบเหตุการณ์แบบนั้น ท่านจึงไม่ยอมปล่อยผ่าน
พ่อแม่เขาเห็นแก่ตัวไหม... มันก็ใช่
และเธอก็เห็นแก่ตัว ที่ไม่อยากเห็นแม่ตัวเองเสียใจ
ศศิพิมพ์กลืนน้ำลายลงคออย่างฝืนๆ สิ่งที่เธอทำถูกต้องแล้ว การหมั้นจะไม่เกิดขึ้น เธอจะถ่วงเวลาให้มันยืดยาวออกไป ไม่นานเรื่องนี้ก็คงจะถูกลืม อย่างน้อยแม่ของเธอก็คงไม่เสียใจมากเท่ากับตอนแรกที่ท่านรู้เรื่อง และถ้าเธออธิบายดีๆ ท่านคงเข้าใจ
และที่สำคัญ เธอต้องถอยออกมา แล้วยืนอยู่ตรงที่ที่เคยยืน
เธอกับเขาควรเป็นแค่คนที่รู้จักกัน
“พิมพ์”
ศศิพิมพ์สะดุ้งเพราะเมื่อจะเดินพ้นมุมอาคาร ธนวัฒน์ก้าวออกมาอยู่ตรงหน้าแล้ว
“ทำไมถึงหน้าซีดขนาดนี้ แล้วได้เจอลุงคนสวนหรือเปล่า ตอนพี่ออกมาเห็นแกอยู่สวนทางห้องครัวแน่ะ”
“อ๋อ” เธอกะพริบตา “คงเพลียๆ น่ะพี่วัฒน์ ไม่เจอค่ะนี่ก็กำลังจะไปหาทางโน้นพอดี”
“เดี๋ยวพี่ไปขอให้จ้ะ พิมพ์เข้าออฟฟิศเถอะเดี๋ยวไม่สบาย”
ความอาทรอย่างเสมอต้นเสมอปลายของเขาทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น
“ขอบคุณนะพี่วัฒน์”
ธนวัฒน์ยิ้มได้จากใจนับแต่เรื่องเกิดขึ้น สายตาของเขาเมื่อมองศศิพิมพ์ยังคงเต็มไปด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง แม้กระทั่งคนนอกก็ยังรู้สึกได้
“พิมพ์ก็รู้พี่เต็มใจ”
“ร้อน!” เสียงนั้นดังมากพอที่ทั้งสองคนจะชะงัก ศศิพิมพ์หมุนตัวหันไปมองและพบว่าจิรสินมองมา พอสบตาเขาก็ทำเมินเปรยเหมือนพูดกับเพื่อน “อากาศวันนี้ร้อนจริง”
ศศิพิมพ์ยิ้มตอบเพื่อนสนิทเขาที่ส่งยิ้มให้ก่อนหมุนตัวกลับมา
“เข้าออฟฟิศกันเถอะพี่วัฒน์”
ธนวัฒน์พยักหน้ารับ และเบี่ยงตัวออกเพื่อให้เธอเดินนำหน้า หญิงสาวไม่หันกลับไปมองอีกเลย คงมีเพียงธนวัฒน์ที่เห็นว่าเจ้านายหนุ่มที่ทำเมินมองมาอีกครั้ง สีหน้านั้นเรียบสนิทจนดูก็รู้ว่าไม่พอใจ
ความผิดปกติของศศิพิมพ์นั้น คือความปกติที่ทุกคนชินตา
เมื่อกลับเข้ามาเธอก็นั่งลงทำงานต่อ ธนวัฒน์ตามเข้ามาในอีกห้านาทีพร้อมเบอร์โทรศัพท์ หญิงสาวจัดแจงติดต่อช่าง จากนั้นราวครึ่งชั่วจิรสินพร้อมเพื่อนก็เดินออกมาจากห้อง
เขาไม่ได้เดินเลย แต่เดินตรงมาหาเธอ
“พิมพ์คะ”
“ค่ะ” ศศิพิมพ์หยุดมือนั่งตัวตรงและเงยหน้ามอง “แจ้งช่างแล้วค่ะ ไม่เกินบ่ายสองช่างจะเข้ามา”
เธอบอกตัวเอง น้ำเสียงอ่อนโยน ท่าทาง แววตา ทุกอย่างของเขานั้นไม่ใช่อะไรที่มีไว้ให้คนสำคัญ เป็นเรื่องปกติธรรมดา เขาทำ เขาใช้มันกับทุกคน ทุกคนที่เป็นผู้หญิง
“จ้ะ นี่จะเที่ยงแล้วพี่จะพาจักรไปเลี้ยงข้าว พิมพ์ไปด้วยกันนะคะ จะได้ทำความรู้จักกันด้วยไง”
“คำสั่งหรือเปล่าคะ”
“เอ่อ--” คำถามของเธอทำจิรสินอึ้งไป “เปล่าค่ะพี่ชวน”
ดังปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 2 มิ.ย. 2561, 21:18:07 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 2 มิ.ย. 2561, 21:18:07 น.
จำนวนการเข้าชม : 667
| << ๗ หมดโปรโมชั่น (50%) | ๗ หมดโปรโมชั่น -จบตอน- >> |