กาลครั้งหนึ่งนั้น(ในความบังเอิญ)
เธอกับเขา ความทรงจำที่เคยมีร่วมกันมาก็แค่... อดีตกิ๊ก!
Tags: แต่งงาน,อดีต,รัก,บุพเพสันนิวาส,พรหมลิขิต
ตอน: ๑๔ ฮันนีมูน (100%)
จิรสินเปลี่ยนเป็นผ่อนแรงที่กุมมือเธอไว้มั่น จากนั้นประคองไว้ในอุ้งมือสองข้างของตัวเอง
“พี่ก็กลัวค่ะ กลัวว่าถ้ารักพิมพ์มากเกินไป แต่พิมพ์ไม่ได้รักพี่ พี่คงปางตายอีกรอบ แต่ทั้งที่กลัวพี่ก็ยังจะรักพิมพ์มากขึ้นอีกอยู่ดี พี่ห้ามตัวเองไม่ได้ มันทั้งอยากครอบครองแล้วก็อยากหนีให้ห่าง อยากอยู่ใกล้ๆ แต่ก็กลัวว่าจะใกล้เกินไปจนทำให้พิมพ์อึดอัด”
ดวงตาคู่สวยที่มองสบเต็มไปด้วยความหวั่นไหว
“ถึงตอนนี้พี่ก็กลัว กลัวว่าความรู้สึกของพี่จะทำให้พิมพ์ลำบากใจ แต่ให้ตายพี่ก็อยากบอก อยากให้พิมพ์รู้ว่าพี่คิดกับพิมพ์ยังไง”
นัยน์ตาเขาหม่นบ่งว่ารู้สึกอย่างที่พูด
“ทุกคำที่พี่พูด พี่จริงจังนะคะ พี่รักพิมพ์”
หญิงสาวนิ่งไปอึดใจ จึงได้ผ่อนลมหายใจ
“ไม่ได้อึดอัดค่ะ ไม่ได้ลำบากใจ พิมพ์... ดีใจด้วยซ้ำที่ได้ยิน แต่” เธอหลบตาเขา “แต่พิมพ์... ไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไง”
“พิมพ์ไว้ใจพี่หรือยังคะ”
พร้อมคำถามคือมือใหญ่สองข้างที่โอบประคองใบหน้าเธอให้แหงนเงย ศศิพิมพ์มองลึกเข้าไปในดวงตาคู่คม ประกายวาววามเหมือนชะลอแสงดาวทั้งหมดบนฟ้ามาไว้แค่ในดวงตาคู่นี้
ใบหน้าเขาโน้มใกล้เข้ามา กึ่งหนึ่งที่ไม่เบือนหน้าหนีเพราะมือเขาบังคับประคองไว้ แต่อีกกึ่งหนึ่งเธอไม่ได้รู้สึกว่ามันน่ารังเกียจ
“พี่อยากรู้ พี่เข้าไปในใจของพิมพ์ได้บ้างหรือยัง”
หนึ่งปีสองเดือนก่อนแต่ง และห้าเดือนที่อยู่กันมา มันนานมากพอที่จะพิสูจน์หรือยังว่าเขาจริงจังกับเธอ อยากใช้ชีวิตด้วยกันเหมือนสามีภรรยาทั่วไป เขาก็คนธรรมดาเมื่อได้รักใคร ก็อยากได้รับความรักนั้นกลับมา จิรสินรอลุ้นกับคำตอบที่จะได้
หัวใจศศิพิมพ์เต้นดัง ดวงตาเขามีอิทธิพลกับเธอมากเกินไปจน... หัวใจที่อยากฝืนมันฝืนทนไม่ได้อีกต่อไป
เขายังรอคำตอบจากเธอ
หญิงสาวแย้มริมฝีปากยิ้ม ยกมือขึ้นประคองใบหน้าคมคายจากนั้นเธอก็อนุญาตด้วยรอยจูบที่แตะลงข้างแก้มสาก
เขาตะลึงงันไปชั่วขณะ แต่ครั้นได้สติ รอยยิ้มก็กระจายทั่วใบหน้าหล่อเหลา สีหน้าเขาแสดงออกหลากหลายทั้งดีใจ ปลื้มใจ และภูมิใจอย่างยิ่ง
ดวงหน้านั้นโน้มใกล้จนปลายจมูกสัมผัสกัน ศศิพิมพ์เหมือนถูกดูดเข้าไปในความมืดของดวงตาเขาและสุดท้ายก็ถูกกักไว้ กักขังไว้ไม่ให้หนีหายไปไหนได้
เธอหลับตาเมื่อลมหายใจอุ่นร้อนรินรดที่ริมฝีปาก และแทบไม่มีแรงทรงตัวต้องพึ่งพิงอ้อมกอดเขาที่โอบรัด ยามริมฝีปากเขาแตะเข้ากับริมฝีปากเธอ
เป็นจูบแรกที่เธอเคยได้รับจากใคร
ชั่วขณะหนึ่งในความจริงเธอตัวแข็งทื่อ ไม่รู้จะต้องทำเช่นไรต่อไป ครั้นเขาปลอบประโลมเย้ายั่ว เธอก็เหมือนหลุดเข้าไปในความฝัน เธอจูบตอบเขาอย่าวเงอะงะ รู้สึกถึงเนื้อตัวร้อนผ่าวที่เบียดแนบ
เพิ่งรู้ว่าที่เขาพูดกันถึงความหวาน
เพิ่งรู้ว่ารสหวานที่จะสัมผัสได้แต่ในความรู้สึกนั้นเป็นเช่นไร
เพิ่งรู้ว่าเธอมีเขาในใจมากแค่ไหนก็วันนี้
เพิ่งรู้อีกด้วยว่าความรู้สึกที่ทั้งตื่นเต้น ตระหนกและดีใจเป็นเช่นไร เพิ่งเข้าใจว่าเขาก็คงรู้สึกเช่นเดียวกัน
ตลอดเวลาที่ผ่านเธอเตือนตัวเอง เขาแค่หยอกเล่น
ตลอดเวลาใจยังกริ่งเกรงกับสิ่งที่เขาทำ ยังระแวงว่ามันเป็นแค่ความใกล้ชิด ยังกลัวว่าถ้าปล่อยใจให้ถลำลึกเธอจะต้องเจ็บจนน้ำตาร่วง
“พิมพ์”
จูบที่ถอนออกไปเหมือนสูบชีวิต เสียงเรียกกระซิบดังแผ่วชิดใกล้ เนื้อตัวเธอร้อนผ่าวเพราะฝ่ามือใหญ่ที่สัมผัสแตะต้องไปมา ใต้เนื้อผ้านั่น ผ่านเนื้อผ้านั่น
เป็นความใกล้ชิดที่ไม่เคยได้รับ แต่ให้ความรู้สึกสนิทสนมยิ่งกว่า และเธอก็เผลอเบียดตัวเข้าหาเขา
จุมพิตแสนหวานครั้งที่สองเริ่มต้นขึ้น ศศิพิมพ์ถูกดึงเข้าไปกอดและเกยอยู่บนตักเขา หัวใจเขาเต้นแรงใต้ฝ่ามือเธอ วงแขนเขาโอบรัดเธอแน่นยิ่งกว่าครั้งแรก คล้ายหมายใจจะบดตัวเธอให้แนบเป็นเนื้อเดียวกับตัวเขา หญิงสาวตัวสั่น ความรู้สึกเขารุนแรงจนเธอสัมผัสได้
ดึงดันเอาแต่ใจ กระนั้นก็ยังปลอบประโลมโอนอ่อน
แม้รุกเร้าร้อนแรงแข็งกระด้าง ถึงอย่างไรก็ยังมีความอ่อนหวานแทรกผ่านกิริยานั่น
เป็นรสหวานซ่านใจ เป็นความรู้สึกเฉพาะเราที่รับรู้มันได้
“ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้นะ”
เขาพึมพำกับริมฝีปากเธอยามถอนจูบ ศศิพิมพ์หอบเอาอากาศหายใจ เนื้อตัวร้อนผ่าวเหมือนเป็นไข้ แก้มแดงเรื่อราวกับผ่านอากาศร้อนอบอ้าว และหัวใจเต้นไม่เป็นส่ำกับความใกล้ชิดที่เพิ่งเคยได้รับ
เธอช้อนตามองเขา มือที่วางทาบอกกว้างค่อยเลื่อนขึ้นแตะที่แก้มสาก ไรหนวดระคายผิวให้ความรู้สึกไม่ชิน แต่...กลับเพิ่มความสนิทชิดเชื้อมากยิ่งขึ้น
เขาเอียงแก้มแนบมือเธอ ก่อนเบี่ยงหน้าจูบเบาๆ ที่ปลายนิ้ว และจากนั้นรอยจูบก็ประทับบนปลายจมูกของเธออย่างอ้อยอิ่ง
รอยอุ่นจากริมฝีปากแตะแผ่วผิวกับนวลแก้มซ้ำไปมา
“พี่รักพิมพ์”
คำรักนั้นหวานนัก และเอิบอาบหัวใจเป็นอย่างยิ่ง จิรสินไม่ได้เรียกร้องให้เธอตอบกลับ ที่เขาบอกก็เพราะอยากบอก อยากให้เธอรู้ว่าเขารู้สึกเช่นไร
ในหัวใจนี้มีใคร
“พี่ก็กลัวค่ะ กลัวว่าถ้ารักพิมพ์มากเกินไป แต่พิมพ์ไม่ได้รักพี่ พี่คงปางตายอีกรอบ แต่ทั้งที่กลัวพี่ก็ยังจะรักพิมพ์มากขึ้นอีกอยู่ดี พี่ห้ามตัวเองไม่ได้ มันทั้งอยากครอบครองแล้วก็อยากหนีให้ห่าง อยากอยู่ใกล้ๆ แต่ก็กลัวว่าจะใกล้เกินไปจนทำให้พิมพ์อึดอัด”
ดวงตาคู่สวยที่มองสบเต็มไปด้วยความหวั่นไหว
“ถึงตอนนี้พี่ก็กลัว กลัวว่าความรู้สึกของพี่จะทำให้พิมพ์ลำบากใจ แต่ให้ตายพี่ก็อยากบอก อยากให้พิมพ์รู้ว่าพี่คิดกับพิมพ์ยังไง”
นัยน์ตาเขาหม่นบ่งว่ารู้สึกอย่างที่พูด
“ทุกคำที่พี่พูด พี่จริงจังนะคะ พี่รักพิมพ์”
หญิงสาวนิ่งไปอึดใจ จึงได้ผ่อนลมหายใจ
“ไม่ได้อึดอัดค่ะ ไม่ได้ลำบากใจ พิมพ์... ดีใจด้วยซ้ำที่ได้ยิน แต่” เธอหลบตาเขา “แต่พิมพ์... ไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไง”
“พิมพ์ไว้ใจพี่หรือยังคะ”
พร้อมคำถามคือมือใหญ่สองข้างที่โอบประคองใบหน้าเธอให้แหงนเงย ศศิพิมพ์มองลึกเข้าไปในดวงตาคู่คม ประกายวาววามเหมือนชะลอแสงดาวทั้งหมดบนฟ้ามาไว้แค่ในดวงตาคู่นี้
ใบหน้าเขาโน้มใกล้เข้ามา กึ่งหนึ่งที่ไม่เบือนหน้าหนีเพราะมือเขาบังคับประคองไว้ แต่อีกกึ่งหนึ่งเธอไม่ได้รู้สึกว่ามันน่ารังเกียจ
“พี่อยากรู้ พี่เข้าไปในใจของพิมพ์ได้บ้างหรือยัง”
หนึ่งปีสองเดือนก่อนแต่ง และห้าเดือนที่อยู่กันมา มันนานมากพอที่จะพิสูจน์หรือยังว่าเขาจริงจังกับเธอ อยากใช้ชีวิตด้วยกันเหมือนสามีภรรยาทั่วไป เขาก็คนธรรมดาเมื่อได้รักใคร ก็อยากได้รับความรักนั้นกลับมา จิรสินรอลุ้นกับคำตอบที่จะได้
หัวใจศศิพิมพ์เต้นดัง ดวงตาเขามีอิทธิพลกับเธอมากเกินไปจน... หัวใจที่อยากฝืนมันฝืนทนไม่ได้อีกต่อไป
เขายังรอคำตอบจากเธอ
หญิงสาวแย้มริมฝีปากยิ้ม ยกมือขึ้นประคองใบหน้าคมคายจากนั้นเธอก็อนุญาตด้วยรอยจูบที่แตะลงข้างแก้มสาก
เขาตะลึงงันไปชั่วขณะ แต่ครั้นได้สติ รอยยิ้มก็กระจายทั่วใบหน้าหล่อเหลา สีหน้าเขาแสดงออกหลากหลายทั้งดีใจ ปลื้มใจ และภูมิใจอย่างยิ่ง
ดวงหน้านั้นโน้มใกล้จนปลายจมูกสัมผัสกัน ศศิพิมพ์เหมือนถูกดูดเข้าไปในความมืดของดวงตาเขาและสุดท้ายก็ถูกกักไว้ กักขังไว้ไม่ให้หนีหายไปไหนได้
เธอหลับตาเมื่อลมหายใจอุ่นร้อนรินรดที่ริมฝีปาก และแทบไม่มีแรงทรงตัวต้องพึ่งพิงอ้อมกอดเขาที่โอบรัด ยามริมฝีปากเขาแตะเข้ากับริมฝีปากเธอ
เป็นจูบแรกที่เธอเคยได้รับจากใคร
ชั่วขณะหนึ่งในความจริงเธอตัวแข็งทื่อ ไม่รู้จะต้องทำเช่นไรต่อไป ครั้นเขาปลอบประโลมเย้ายั่ว เธอก็เหมือนหลุดเข้าไปในความฝัน เธอจูบตอบเขาอย่าวเงอะงะ รู้สึกถึงเนื้อตัวร้อนผ่าวที่เบียดแนบ
เพิ่งรู้ว่าที่เขาพูดกันถึงความหวาน
เพิ่งรู้ว่ารสหวานที่จะสัมผัสได้แต่ในความรู้สึกนั้นเป็นเช่นไร
เพิ่งรู้ว่าเธอมีเขาในใจมากแค่ไหนก็วันนี้
เพิ่งรู้อีกด้วยว่าความรู้สึกที่ทั้งตื่นเต้น ตระหนกและดีใจเป็นเช่นไร เพิ่งเข้าใจว่าเขาก็คงรู้สึกเช่นเดียวกัน
ตลอดเวลาที่ผ่านเธอเตือนตัวเอง เขาแค่หยอกเล่น
ตลอดเวลาใจยังกริ่งเกรงกับสิ่งที่เขาทำ ยังระแวงว่ามันเป็นแค่ความใกล้ชิด ยังกลัวว่าถ้าปล่อยใจให้ถลำลึกเธอจะต้องเจ็บจนน้ำตาร่วง
“พิมพ์”
จูบที่ถอนออกไปเหมือนสูบชีวิต เสียงเรียกกระซิบดังแผ่วชิดใกล้ เนื้อตัวเธอร้อนผ่าวเพราะฝ่ามือใหญ่ที่สัมผัสแตะต้องไปมา ใต้เนื้อผ้านั่น ผ่านเนื้อผ้านั่น
เป็นความใกล้ชิดที่ไม่เคยได้รับ แต่ให้ความรู้สึกสนิทสนมยิ่งกว่า และเธอก็เผลอเบียดตัวเข้าหาเขา
จุมพิตแสนหวานครั้งที่สองเริ่มต้นขึ้น ศศิพิมพ์ถูกดึงเข้าไปกอดและเกยอยู่บนตักเขา หัวใจเขาเต้นแรงใต้ฝ่ามือเธอ วงแขนเขาโอบรัดเธอแน่นยิ่งกว่าครั้งแรก คล้ายหมายใจจะบดตัวเธอให้แนบเป็นเนื้อเดียวกับตัวเขา หญิงสาวตัวสั่น ความรู้สึกเขารุนแรงจนเธอสัมผัสได้
ดึงดันเอาแต่ใจ กระนั้นก็ยังปลอบประโลมโอนอ่อน
แม้รุกเร้าร้อนแรงแข็งกระด้าง ถึงอย่างไรก็ยังมีความอ่อนหวานแทรกผ่านกิริยานั่น
เป็นรสหวานซ่านใจ เป็นความรู้สึกเฉพาะเราที่รับรู้มันได้
“ทำไมถึงเป็นคนแบบนี้นะ”
เขาพึมพำกับริมฝีปากเธอยามถอนจูบ ศศิพิมพ์หอบเอาอากาศหายใจ เนื้อตัวร้อนผ่าวเหมือนเป็นไข้ แก้มแดงเรื่อราวกับผ่านอากาศร้อนอบอ้าว และหัวใจเต้นไม่เป็นส่ำกับความใกล้ชิดที่เพิ่งเคยได้รับ
เธอช้อนตามองเขา มือที่วางทาบอกกว้างค่อยเลื่อนขึ้นแตะที่แก้มสาก ไรหนวดระคายผิวให้ความรู้สึกไม่ชิน แต่...กลับเพิ่มความสนิทชิดเชื้อมากยิ่งขึ้น
เขาเอียงแก้มแนบมือเธอ ก่อนเบี่ยงหน้าจูบเบาๆ ที่ปลายนิ้ว และจากนั้นรอยจูบก็ประทับบนปลายจมูกของเธออย่างอ้อยอิ่ง
รอยอุ่นจากริมฝีปากแตะแผ่วผิวกับนวลแก้มซ้ำไปมา
“พี่รักพิมพ์”
คำรักนั้นหวานนัก และเอิบอาบหัวใจเป็นอย่างยิ่ง จิรสินไม่ได้เรียกร้องให้เธอตอบกลับ ที่เขาบอกก็เพราะอยากบอก อยากให้เธอรู้ว่าเขารู้สึกเช่นไร
ในหัวใจนี้มีใคร
ดังปัณณ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 25 ก.ค. 2561, 20:21:40 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 25 ก.ค. 2561, 20:21:40 น.
จำนวนการเข้าชม : 716
| << ๑๔ ฮันนีมูน (75%) | ๑๔ ฮันนีมูน -จบตอน- >> |
