No friendship between us เพื่อน(ไม่)แท้
5ปีมาแล้วที่นพและพิมตัดสินใจจบความสัมพันธ์คู่รักของทั้งสองลง และด้วยความบังเอิญทั้งคู่ก็ได้กลับมาเจอกัน ทั้งสองจึงวางข้อตกลงร่วมกันว่าจะเป็นแค่เพื่อนที่ดีต่อกัน แต่ จะทำได้จริงๆหรอ?
Tags: No friendship between us เพื่อนไม่แท้ ปลวกส์ หนุ่มหมูหยอง หมอ พาราเมดิค พารา paramedic โรงพยาบาล คอมเมดี้ ตลก
ตอน: บทนำ ร่ำลาเพื่อมาพบกัน
“นพ แกว่าถ้าเราไม่เจอกันเลยตลอดสามปี เราจะยังเป็นแฟนกันได้อยู่ใช่ไหม” หญิงสาวรูปร่างเล็กผอมบางยืนประจันหน้ากับชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ แต่หล่อนกลับถามชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงเข้มแข็งโดยที่ภายในพยายามข่มความรู้สึกเปราะบางเอาไว้
“ไม่รู้” ชายหนุ่มตอบหญิงสาวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “แกจะบอกเลิกหรอพิม” ถึงคราวชายหนุ่มถามหญิงสาวกลับบ้าง
ถึงแม้คำถามที่ชายหนุ่มถาม จะสั้นและเรียกกว่าเป็นประโยคยังไม่ได้เลยด้วยซ้ำ แต่กลับส่งผลต่อหญิงสาวได้เกินกว่าหน้าที่ของคำคำหนึ่งจะทำหน้าที่ส่งผ่านความรู้สึกไปยังผู้ฟังได้ “เออ เลิกกันนะ . . . เลิกกันด้วยดี” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวแต่ภาษากายที่หล่อนสื่อสารออกมากลับทำให้หล่อนดูอ่อนแอ แทนที่จะสื่อว่าหล่อนเข้มแข็งแค่ไหน
พิมพยามยิ้ม แต่ตัวกลับสั่นเทาและสะดุ้งไปกับแรงสะอื้นจากความเสียใจปนโล่งอกที่หล่อนก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะอธิบายความรู้สึกนี้ว่าอย่างไร
ชายหนุ่มดึงร่างผอมบางน่าถนุถนอมนั้นเข้ามาในอ้อมกอดอันอบอุ่นเป็นครั้งสุดท้าย ถึงแม้ดูเหมือนว่าหล่อนจะขัดขืนเล็กน้อยเพราะหล่อนก็ไม่อยากรู้สึกอะไรไปมากกว่านี้ แต่ก็ไม่เป็นผล ด้วยแรงของชายหนุ่มที่มากกว่าหญิงสาวตามสรีระ และด้วยจิตใจที่ไม่มั่นคงของหญิงสาวซึ่งในเวลานี้ หล่อนขอแค่ใครสักคนอยู่ข้างๆ จนกว่าความรู้สึกผิดในใจจะจางหายไป
ทั้งสองคนสวมกอดกัน ท่ามกลางหยดน้ำฝนที่โปรยปรายลงมา บรรยากาศโดยรอบช่างเหน็บหนาวหากแต่ชายหนุ่มยังคงกอดเธอไว้ข้างกายเพียงเพราะต้องทำทุกวิถีทาง ทำทุกอย่าง เพื่อให้หล่อนรับรู้ว่าเขายังรักเธอ แม้ในวันพรุ่งนี้เราอาจจะเป็นแค่เพื่อนกันตลอดไป
“เรารักพิมนะ” ชายหนุ่มพูดข้างๆหูของหญิงสาว ซึ่งมันทำให้หล่อนอบอุ่นในใจถึงแม้น้ำตาจะยังไหลแต่ข้างในเธอยังรู้สึกดี “งั้นเราเลิกกันนะ” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงฝืนความรู้สึก ฟังแล้วรับรู้ได้ว่าชายหนุ่มก็คงเสียน้ำตาลูกผู้ชายอยู่เหมือนกัน “อืม” หญิงสาวกอดรั้งชายหนุ่มไว้แน่นและร้องไห้โฮออกมาเหมือนเด็กน้อย ทั้งสองกอดร่ำลากันโดยคงสถานะเพื่อนเอาไว้ ก่อนแยกย้ายกันไปตามทางที่สมควรจะเป็น
ถึงเราจะไม่ใช่แฟนกัน แต่เราก็ยังรักแกนะ . . .
“ไม่รู้” ชายหนุ่มตอบหญิงสาวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “แกจะบอกเลิกหรอพิม” ถึงคราวชายหนุ่มถามหญิงสาวกลับบ้าง
ถึงแม้คำถามที่ชายหนุ่มถาม จะสั้นและเรียกกว่าเป็นประโยคยังไม่ได้เลยด้วยซ้ำ แต่กลับส่งผลต่อหญิงสาวได้เกินกว่าหน้าที่ของคำคำหนึ่งจะทำหน้าที่ส่งผ่านความรู้สึกไปยังผู้ฟังได้ “เออ เลิกกันนะ . . . เลิกกันด้วยดี” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวแต่ภาษากายที่หล่อนสื่อสารออกมากลับทำให้หล่อนดูอ่อนแอ แทนที่จะสื่อว่าหล่อนเข้มแข็งแค่ไหน
พิมพยามยิ้ม แต่ตัวกลับสั่นเทาและสะดุ้งไปกับแรงสะอื้นจากความเสียใจปนโล่งอกที่หล่อนก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะอธิบายความรู้สึกนี้ว่าอย่างไร
ชายหนุ่มดึงร่างผอมบางน่าถนุถนอมนั้นเข้ามาในอ้อมกอดอันอบอุ่นเป็นครั้งสุดท้าย ถึงแม้ดูเหมือนว่าหล่อนจะขัดขืนเล็กน้อยเพราะหล่อนก็ไม่อยากรู้สึกอะไรไปมากกว่านี้ แต่ก็ไม่เป็นผล ด้วยแรงของชายหนุ่มที่มากกว่าหญิงสาวตามสรีระ และด้วยจิตใจที่ไม่มั่นคงของหญิงสาวซึ่งในเวลานี้ หล่อนขอแค่ใครสักคนอยู่ข้างๆ จนกว่าความรู้สึกผิดในใจจะจางหายไป
ทั้งสองคนสวมกอดกัน ท่ามกลางหยดน้ำฝนที่โปรยปรายลงมา บรรยากาศโดยรอบช่างเหน็บหนาวหากแต่ชายหนุ่มยังคงกอดเธอไว้ข้างกายเพียงเพราะต้องทำทุกวิถีทาง ทำทุกอย่าง เพื่อให้หล่อนรับรู้ว่าเขายังรักเธอ แม้ในวันพรุ่งนี้เราอาจจะเป็นแค่เพื่อนกันตลอดไป
“เรารักพิมนะ” ชายหนุ่มพูดข้างๆหูของหญิงสาว ซึ่งมันทำให้หล่อนอบอุ่นในใจถึงแม้น้ำตาจะยังไหลแต่ข้างในเธอยังรู้สึกดี “งั้นเราเลิกกันนะ” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงฝืนความรู้สึก ฟังแล้วรับรู้ได้ว่าชายหนุ่มก็คงเสียน้ำตาลูกผู้ชายอยู่เหมือนกัน “อืม” หญิงสาวกอดรั้งชายหนุ่มไว้แน่นและร้องไห้โฮออกมาเหมือนเด็กน้อย ทั้งสองกอดร่ำลากันโดยคงสถานะเพื่อนเอาไว้ ก่อนแยกย้ายกันไปตามทางที่สมควรจะเป็น
ถึงเราจะไม่ใช่แฟนกัน แต่เราก็ยังรักแกนะ . . .
หนุ่มฟมูหยอง เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 18 ก.ย. 2561, 01:45:45 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 18 ก.ย. 2561, 01:45:53 น.
จำนวนการเข้าชม : 377
| บทที่หนึ่ง ยินดีที่ได้รู้จัก >> |