ชีวิตชายหนุ่ม หล่อ พ่อรวย แต่กลับดวงซวย โชกเลือด ชุ่มเหงื่อ และหยาดน้ำตา แถมฉ่ำรักใคร่เสน่หา เกิดราศีเมถุน ตำราโหราศาสตร์ว่าเกิดในธาตุลม

ชะตาชีวิตผกผันพบเจอเธอ หญิงสาวราศีเมษอันเป็นธาตุไฟ เกิดปลายเดือนมีนา รักเคารพบิดา แต่ดวงชะตาความรักแย่ บิดาไม่อยากฝากอนาคตที่เธอ หากแต่จะยกมรดกให้หลานชาย อันเกิดเป็นลูกของเธอ โดยหาว่าที่เจ้าบ่าวในอนาคตไว้ให้

เธอให้มิตรภาพเป็นเพื่อนแท้ ร่วมทุกข์ร่วมสุข ร่วมแก๊ง ‘เฮอริเคน’ ยิ่งอยู่ใกล้ยิ่งค้นเจอ เธอคือคนที่ ‘ใช่’ เขาจึงเหมือนกระแสลมแรง เปลี่ยนแปลงจากมิตรแท้ ร่วมทางสู่คู่ครองชั่วชีวิต

จึงเป็นที่มาของชื่อเรื่อง ‘เปลวไฟในกระแสลม’

..........ราชรถเมืองผู้ดีได้พาสาวน้อยปลายมีนามาส่งถึงประตูรั้วแชร์เฮ้าส์ในเวลาเกือบ 21.00 น.

ฮายาโตะเห็นปลายมีนาเดินเข้าประตูมาแล้ว กำลังจะเดินขึ้นบันไดตรงไปห้องของเธอเลย โดยไม่แวะทักทายเพื่อนที่นั่งอยู่ในห้องรับแขก เขาจึงรีบเดินตามขึ้นชั้นบนด้วย

“เดี๋ยวคุยกันก่อน”

ฮายาโตะเรียกไว้

ปลายมีนาชะงัก ยังไม่เปิดประตูเข้าห้องของตน หันมองทางต้นเสียงนั้น

“มีอะไรพี่ฮาย”

“ทำไมไม่เคยบอกว่ามีคู่หมั้นแล้ว มาหลอกกันสนุกนักใช่ไหม ทั้งขอสมัครเป็นแฟนคลับฉัน ยอมเป็นสก๊อยเกิร์ลของฉัน เสแสร้งตีสนิทขอเข้าแก๊ง ทำไปเพื่อหวังอะไรจากฉัน”

“ทุกอย่างจริงใจไม่หลอกลวงค่ะ”

ปลายมีนาพูดสั้น หวังตัดบท เพราะไม่ชอบเรื่องมาก ไม่อยากอธิบายเยอะ

ฮายาโตะฉวยต้นแขนปลายมีนารั้งไว้ในฉับพลัน

“อุ๊ย! ...”

เสียงอุทานเกิดจากตกใจ โดนมือที่เหมือนคีมเหล็กล็อคไว้ ตัวเธอไม่มีทางเดินหนีเข้าห้องของตัวได้

“ปลายง่วงนอน ปล่อย...”

ปลายมีนาสั่ง

“มีคู่หมั้นสุดที่รักอยู่ทั้งคน ทำไมไม่เคยบอก”

ฮายาโตะถามห้วนบ้างอย่างอันธพาล

“นั่นไม่ใช่คนรัก เขาเอาแหวนหมั้นประจำตระกูลมาให้พ่อของปลาย ปลายไม่ได้อยากหมั้นด้วยเสียหน่อย ทำไมต้องบอกใคร อวดว่ามีคู่หมั้นทำไม ทุกอย่างถูกผู้ใหญ่ตัดสินแล้ว เรียนจบต้องแต่งงาน หลังแต่งคงเหมือนคนติดคุก ช่วงเวลาเรียนหนังสือสี่ปี่นี้ เหมือนรอลงอาญา แค่ขอต่อเวลาลมหายใจได้มีชีวิตอิสระ ก่อนอนาคตจะสิ้นอิสรภาพ ปลายมีความคิดเหมือนพี่ฮายนั่นแหละ เพื่อนสำคัญกว่าแฟน ตอนนี้อยากอยู่กับเพื่อน... ปลายถึงขอเข้าแก๊งเฮอริเคนไงล่ะพี่ฮาย”

“ปลายไม่ได้รักเขาคนนั้นหรือ”

น้ำเสียงที่ถามนั้นแสดงความประหลาดใจระคนตื่นเต้น เหมือนมีความยินดีระบายในรอยยิ้ม

ปลายมีนาจับน้ำเสียงสื่อความหมายอย่างนั้นได้ ซึ่งน่าแปลกใจสำหรับเธอเช่นกัน งงงัน... จนต้องเพ่งมองไปในดวงตาคู่นั้น แม้มีแว่นสายตายังไม่อาจบดบังแววตาได้

“อะแฮ่ม... จะยืนจ้องหน้ากันอีกนานไหม”

เจมส์ทำกระแอมไอ

ปลายมีนารีบปลีกตัวเข้าห้องของตนไป

“ฉันมาตามไปดูหนังต่อในห้องนั่งเล่น”

“ไปสิ...”

ฮายาโตะเดินตามหลังเจมส์กลับไปยังห้องนั่งเล่น แต่ไม่วายเหลียวหลังมองยังประตูห้องนั้น ในใจไม่อยากให้ปลายมีนารักกับคู่หมั้นของเธอ ไม่รู้เพราะอะไร?



..........ไม่มีใครพูดกับปลายมีนา แถมทุกคนที่เป็นสมาชิกแก๊งเฮอริเคนยังทำเมินเชิดใส่ ให้เริ่มผิดสังเกตตั้งแต่เช้าเลยทีเดียว เธอจึงต้องเอ่ยถาม

“เป็นอะไร? เหมือนโกรธปลาย ทำไมไม่พูดกัน”

“ไม่อยากคุยกับคนมีคู่หมั้น”

เรียวทาโร่หัวหน้าแก๊งพูดเปรยๆ หลังจากมาหาเพื่อนร่วมแก๊งแต่เช้าอีกเช่นเคย

“พวกไม่เวอร์จิ้น”

(ไม่เวอร์จิ้น = เสียพรหมจารีย์)

ฟังแล้วโมโหจี๊ดขึ้นสมอง สิ่งที่ผู้หญิงยอมไม่ได้ ถือว่าหมิ่นศักดิ์ศรีขั้นสูงสุดคือเรื่องนี้

“มีเหตุผลอะไรถึงมาว่า... คิดได้ยังไง ปัญญาอ่อน”

นี่เป็นสิ่งที่ลูกผู้ชายยอมไม่ได้เหมือนกัน ถ้ามีใครมาว่าปัญญาอ่อนล่ะก็โมโหสุดเหนี่ยว

“ถ้าเธอเป็นผู้ชายคงโดนชกไปนานแล้ว”

“อย่าทะเลาะกันอย่างไม่มีเหตุผลน่า ไม่ใช่ปัญหาเรื่องเวอร์จิ้นหรือไม่เวอร์จิ้น ไม่ใช่เรื่องปัญญาอ่อน ที่พวกเราไม่พูดกับเธอเพราะเคืองที่ไม่ยอมบอกเหมือนหลอกพวกเรา มีคู่หมั้นแล้วน่าจะบอกกันอย่างเปิดเผยสิ ทำให้บางคนเขาละเมอเพ้อพกมีความหวังอยู่ได้”

ไทเป็นคนอธิบายแทนทุกคนเอง

“ปลายไม่ได้อยากมีคู่หมั้นสักหน่อย เขาเอาแหวนหมั้นไปฝากไว้กับพ่อ ยังไม่เคยกอดจูบกัน อย่างมากแค่จับมือ ไม่มีเหตุผลที่มาว่าไม่เวอร์จิ้น พ่อสั่งปลายห้ามมีแฟนระหว่างเรียน ถ้ามีเรื่องเสียหายกับผู้ชาย ปลายต้องออกจากการเรียนแล้วกลับเมืองไทยไปแต่งงาน ปลายยังเด็กอยู่ อยากมีเพื่อนเที่ยวเล่น ไม่อยากแต่งงานออกลูก เลี้ยงลูกอยู่กับบ้าน เหมือนสุนัขเฝ้าบ้าน ฮือ ฮือ...”

สิ่งที่ยืนยันว่าเธอยังมีความเป็นเด็กอยู่มาก คือการร้องไห้ออกมาแบบนี้

“อ้าว... อย่าร้องไห้ ฉันไม่รู้นี่ ขอโทษนะ อย่างนั้นแสดงว่าเธอยังเวอร์จิ้นอยู่ใช่ไหม”

เรียวทาโร่พูดธรรมดา

เจมส์นำกระดาษทิชชู่มาให้ปลายมีนาซับน้ำตา เขาดูเป็นสุภาพบุรุษกับเธอมาก

“อื้ม”

เธอยอมรับตามตรง

“อย่างนั้นดีแล้ว ฉันก็เหมือนกันยังเวอร์จิ้นอยู่”

เรียวทาโร่บอก

“ฉันด้วยยังเวอร์จิ้นเหมือนกัน”

เจมส์ก็ออกตัวด้วย

“พวกผู้ชายอ่อนหัดนะสิ ไม่ฉลาดเลยไม่รู้จักหาความสุขใส่ตัว”

นั่นเป็นคำกล่าวดูหมิ่นดูแคลนพวกผู้ชายจากปากฮิโตมิ

“ก็ฉลาดกว่าที่เธอคิดละกัน พวกเรารูปหล่อพ่อรวย แต่ละคนเพอร์เฟ็กสเป็กสาวทั้งนั้น พ่อแม่อบรมสั่งสอนมาดี ไม่ทำตัวง่ายให้ผู้หญิงหลอกจับทำแฟนหวังเงินทองข้าวของ ไม่ทำตัวมั่วหญิงให้เสียเผ่าพันธุ์ เราต้องรู้จักเลือกสิจริงไหม?”

เจมส์รีบโต้ตอบกลับฮิโตมิ แล้วพยักหน้าเข้ากันกับเรียวทาโร่

ฮิโตมิถึงกับหน้าชาเสียหน้า หันมองฮายาโตะ

เขาทำสีหน้าเคร่งเครียดให้ดูรู้ว่าไม่พอใจเธอที่ว่าเพื่อนของเขา

“พวกเราไม่ใช่ผู้ชายประเภทที่ผู้หญิงให้ท่าก็เอาหมดหรอกนะ”

“คุณฮายไม่เห็นเป็นอย่างเพื่อนพูดเลย ใครให้ก็เอา ใจง่ายไม่ใช่เหรอ”

ฮิโตมิว่าแฟนตัวเอง

เพื่อนทุกคนหันมองหน้าฮายาโตะ ที่จริงเขาไม่มีอะไรปิดบังเพื่อน จึงยอมรับ

“ใช่... มีฉันคนเดียวที่ใจง่าย ฉันเคยมีอะไรกับฮิโตมิแล้ว ตอนไปเดทกัน”

อย่าว่าแต่เพื่อนจะอึ้งเลย

ปลายมีนาหันมองหน้าฮายาโตะอย่างกับเพิ่งเห็นคนแปลกหน้า ...เสียความรู้สึกดีๆ

“ฉันเกิดความคิดใหม่ขึ้นมาแล้ว ต้องตั้งกฎต้องห้ามของกลุ่มขึ้นมาอีกข้อหนึ่ง เพื่อป้องกันปัญหาที่จะเกิดขึ้นในภายหน้า ถ้ามีผู้หญิงเข้ามาเป็นแฟนคนในแก๊งเรา”

เรียวทาโร่บอก

“อะไรล่ะ”

“ไม่สวิงกิ้งแฟน ผู้หญิงคนเดียววนทั้งแก๊ง ไม่เอา... น่าขยะแขยง ถ้าเป็นแฟนเพื่อนห้ามโละให้หรือส่งต่อกัน ฉันคนหนึ่งล่ะไม่ขอรับเดนใคร และแก๊งเราจะไม่ทำตัวเป็นอาชญากรขืนใจผู้หญิงด้วย”

เรียวทาโร่บอกข้อกำหนดของกฎที่ตั้งใหม่

“ฉันโอเคกับกฎข้อห้ามทางเพศแบบนี้”

ยูริแสดงความเห็นด้วย

“พวกผู้ชายใจแคบ หัวโบราณเขาก็คิดกันแบบนี้ล่ะ”

ฮิโตมิไม่วายค่อนขอด

“เธอเป็นแฟนฮายาโตะ แต่ไม่ใช่สมาชิกแก๊ง ไม่มีสิทธิ์ออกความคิดเห็น”

เรียวทาโร่ว่า

“ปลายสนับสนุนกฎข้อนี้”

ปลายมีนาบอก

“ฉันเห็นด้วย”

ทั้งเจมส์และไทบอกเกือบพร้อมกัน

“แล้วนายล่ะฮาย นายเป็นคนเดียวที่มีแฟน”

เรียวทาโร่ถาม

“แน่นอนฉันเห็นด้วยอยู่แล้ว เพราะถ้าแฟนฉันไปยุ่งกับเพื่อนในแก๊ง ฉันก็รับไม่ได้เหมือนกัน”

พูดแล้วมองฮิโตมิทางหางตา เหมือนจะบอกเป็นนัยให้รู้ว่าเขาไม่ปลื้มผู้หญิงเจ้าชู้เช่นเธอ

“ปลายมีปัญหา คือ... ไม่อยากเป็นสก๊อยเกิร์ลของพี่ฮายแล้ว ก่อนหน้านั้นปลายไม่รู้ว่าพี่ฮายมีอะไรกับฮิโตมิ ปลายไม่อยากอยู่ใกล้คนมีเจ้าของ”

“งั้นมาเป็นสก๊อยเกิร์ลของฉันไหม ฉันเป็นเพื่อนเธอได้ ถ้าเธอไม่อยากมีแฟน ฉันไม่ผูกมัด”

เจมส์เสนอตัว

“ฮาย... นายจะว่าไง ปลายไม่อยากซ้อนท้ายรถนายแล้ว”

เรียวทาโร่ถาม

“ก็ตามใจ... ให้ผู้หญิงเขาเลือกเองละกัน”

น้ำเสียงพูดเรียบง่ายสบายๆ คล้ายไม่คิดอะไร แต่ลึกลงไปในใจนั้นน้อยใจ ไม่ต่างกับคนอกหักถูกสลัดรัก ...อยากร้องไห้ถ้าไม่เกรงใจว่าอยู่ต่อหน้าเพื่อน ฮายาโตะคงจะน้ำตาซึมไปแล้ว

นับจากนั้นบรรยากาศรอบกายได้เปลี่ยนไป พระอาทิตย์ไร้แสงเงา ท้องฟ้าครึ้มหม่น เมฆฝนสีเทาบดบัง

ฮายาโตะที่ไม่มีปลายมีนาซ้อนท้ายอยู่ข้างหลัง ขับรถตามเพื่อนไปเที่ยวด้วยกัน แต่กระจิตกระใจนั้นระเหิดระเหยเลยลอยหายไปอยู่แห่งไหนไม่รู้ มองเห็นเจมส์ขับนินจามีปลายมีนานั่งซ้อนหลังแล้วให้แห้งเหี่ยวหงอยเหงาในหัวใจยิ่ง แถมยังรำคาญการมีแฟนของตัวเองอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ชักนึกไม่อยากมีแฟนหากแต่อยากเป็นโสด

ไตรติมา

จำนวนการเข้าชม : 624

---

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery