ร้อยเล่ห์...นายเหมันต์
เขียนนิยายรักแนวหวานมาหลายเรื่อง อยากลองแนวอิโรติกดูบ้าง มาดูกันว่าจะได้แค่ไหน
Tags: สิรินดา, รักเล่ห์, นิยายรัก
ตอน: 1: จุดเริ่มต้นในวันธรรมดา
เรื่องราวทั้งหมดในบันทึกเล่มนี้เกิดขึ้นในวันธรรมดาๆ ที่ไม่ธรรมดาของฉัน นลิน ดร.หมาดๆ ด้าน technology management ถึงแม้เหตุการณ์เหล่านี้จะมีอายุเพียงหนึ่งปี แต่ก็มีสิ่งต่างๆ เกิดขึ้นมากมาย และหลายอย่างไม่ได้เตรียมใจไว้ก่อนเลย
ถ้าเพียงแต่วันนั้น ฉันติดประชุมสำคัญกว่า หรือถูกเจ้านายใช้ให้ทำงานอื่น เรื่องราวส่วนนี้ในชีวิตก็คงไม่ได้เริ่มขึ้น
....
'ไปแทนผมให้หน่อยนะลิน ผมติดธุระสำคัญจริงๆ งานนี้ไม่มีอะไรมาก ไปฟังเด็กนำเสนอ ชอบกลุ่มไหนก็ให้คะแนน เอาตามที่ชอบ และคิดว่าของจะใช้ได้จริงเลย' เจ้านายเรียกฉันไปพบเมื่อวาน ส่งให้มาทำหน้าที่แทน เพราะแกมีประชุมด่วนที่เลี่ยงไม่ได้
'แต่..'
'ลินจบเอกด้าน technology management น่าจะมีมุมมองที่ใช่ได้แหละ เชื่อผม' เจ้านายสรุป
แฟ้มเอกสารขนาดหนาประมาณหนึ่งนิ้วถูกวางลงตรงหน้า หน้าปกมีตัวหนังสือพิมพ์ไว้ขนาดเด่นเห็นชัดว่า U-Start#03 ภายในอัดแน่นไปด้วยข้อความเต็มพรืด พร้อมกับกระดาษอีกหนึ่งคู่ที่มีตารางและหัวข้อว่าคะแนนของกรรมการ
"คุณลินครับ อันนี้เป็นรายละเอียดโครงการทั้งหมดในปีนี้นะครับ ส่วนนี้ ใบลงคะแนน คุณลินใช้เวลาอ่านตามสบายนะครับ งานจะเริ่มสักเก้าโมงครึ่ง น่าจะพอมีเวลาอ่านไปรอกรรมการท่านอื่นๆ ด้วย"
ฉันพยักหน้า เปิดแฟ้มเอกสารผ่านๆ
"ลำบากใจตรงไหนไหมครับ"
ลำบากใจทุกตรงแหละคุณน้อง ฉันคิดในใจ แต่ไม่ได้พูดออกมา ฉันเป็นกรรมการโครงการนี้เป็นครั้งแรก แถมไม่มีประสบการณ์อะไรที่เกี่ยวกับการทำธุรกิจเลยสักนิด จะให้ความเห็นได้ไหมเนี่ย
ยังไม่ได้เปิดแฟ้ม ฉันก็ยกมือหาเจ้าหน้าที่ประสานงานคนเดิม
"เอิ่มน้องคะ ไม่มีเป็นไฟล์เหรอคะ พี่ชอบอ่านจากหน้าจอมากกว่า" ฉันถาม "ถ้าเป็นไปได้ก๊อบปี้ไฟล์ให้พี่หน่อยนะ พี่จะเปิดเอกสารจากเครื่อง"
"ก็..."
"ระหว่างนี้ พี่อ่านไอ้นี่ไปพลางๆ ก่อนได้แต่ถ้ากรรมการท่านอื่นที่สูงวัยกว่ามา ก็เอาไปให้เขาเถอะ จะได้ลดกระดาษ ลดโลกร้อน"
จากปลายหางตา ฉันเห็นว่าเจ้าหน้าที่ประสานงานโครงการที่มีแนวโน้มเป็นหญิงตรงข้ามกับเพศสภาพของตัวเองแอบค้อนฉันวงใหญ่ แต่เขาคงไม่กล้าพูดอะไรมากกับตัวแทนผู้บริหารที่เป็นผู้สนับสนุนเงินทุนโครงการนี้อย่างเป็นทางการ จึงได้แต่พยักหน้า และเดินจากไป
อีกห้านาที ฉันก็ได้ไฟล์ทั้งหมดมาลงในเครื่องแทบเลตส่วนตัว และเริ่มเข้าสู่โหมดการอ่านเอกสารอย่างจริงจัง
ระหว่างอ่านเอกสาร และทำความเข้าใจกับภาพรวม กรรมการท่านอื่นๆ ก็ค่อยๆ ทยอยเข้ามา จากการคาดคะเนของฉันทุกท่านมีวัยและประสบการณ์ที่แตกต่างกัน ฝ่ายเลขานุการการจัดการเริ่มเปิดงานด้วยการเล่าภาพรวม และเป้าหมายของการจัดงานในวันนี้ โครงการที่ต้องพิจารณาทั้งหมดวันนี้มีสิบสี่โครงการ และต้องเลือกเหลือเจ็ด เพื่อไปต่อรอบสองและได้เงินสนับสนุนเพื่อพัฒนาผลงานโครงการละสองแสนบาท ซึ่งไม่น้อยเลยสำหรับนักศึกษา
ก่อนจะเริ่มการนำเสนออย่างเป็นทางการ ฉันมีสายเรียกเข้าจากเจ้านายเข้ามาถามข้อมูลเกี่ยวกับงานด่วนที่เพิ่งส่งไป เสร็จจากนั้นฉันเดินเลยเข้าห้องน้ำ เพราะคิดว่าคงต้องอยู่ในห้องตัดสินผลงานอีกหลายชั่วโมง
"ขอโทษครับ นี่ของพี่หรือเปล่า"
เดินออกจากห้องน้ำไม่เท่าไหร่ ก็มีน้ำเสียงทุ้มๆ นุ่มๆ ดังขึ้นเบื้องหลัง เมื่อหันไปตามเสียงสายตาก็พบกับเด็กหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งซึ่งเดาเอาว่าเป็นหนึ่งในทีมที่แข่งขัน เพราะเขาใส่เสื้อที่มีตราสัญลักษณ์มหาวิทยาลัยที่หน้าอก ชายหนุ่มชี้ไปที่พื้นซึ่งมีซองกระดาษสีฟ้าตกอยู่
ฉันนิ่งอึ้งเพราะความงงงวยไปหลายวินาที ใบหน้าของเด็กหนุ่มสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างในใจของฉันเข้าอย่างจัง...
"ใช่ไหมครับ" เขาถามอีกครั้ง นั่นทำให้ฉันรู้สึกตัว และส่ายหน้าโดยอัตโนมัติ เพราะมั่นใจว่าซองนั่นไม่ใช่ของตัวเองแน่ๆ
ร่างสูงเกินร้อยเจ็ดสิบห้าเซนติเมตรยิ้มก้มลงหยิบของที่พื้น...มันยิ่งทำให้หน้าตาที่ดูดี ดูดีมากขึ้นอีกหลายเท่า
"อย่าเพิ่งไปนะครับ อยู่ด้วยกันก่อน" เขาเอ่ย "เผื่อเป็นของมีค่าพี่จะได้เป็นพยานว่าพวกผมไม่ได้เอาไป"
คำว่า "พวกผม" ทำให้ฉันขมวดคิ้ว และหายสงสัยเมื่ออีกหนึ่งหนุ่มที่แต่งตัวด้วยเสื้อคล้ายๆ กันเดินตามออกมาสมทบ คนนี้ดูจะร่างหนากว่า ผิวคล้ำกว่า และสีหน้าดูเหมือนจะหงุดหงิดไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย
"เอ้าเมศ นายยังไม่เข้าไปอีกเหรอ ใกล้จะเริ่มงานแล้ว"
"ฉันเจอไอ้นี่ ตอนแรกคิดว่าของพี่เค้า" เด็กหนุ่มที่ชื่อเมศ ส่งซองให้เพื่อน "แต่พี่เค้าบอกไม่ใช่"
"งั้นก็เอาไปให้เจ้าหน้าที่ ฉันจัดการเอง นายควรไปเตรียมพรีเซนต์"
"แต่ว่า...เอ้าก็ได้ ฝากนายด้วยนะ" เมศหันมาหาฉันแล้วส่งยิ้มมาให้ แบบที่บอกตัวเองว่า อย่าไปยิ้มให้ใครแบบนี้บ่อยๆ นะน้อง ใจมันละลาย
"ไปก่อนนะครับพี่ แล้วเจอกัน" ก่อนจะเดินตามเพื่อนซึ่งเดินนำลิ่วๆ เข้าห้องประชุมไปแล้ว
ฉันยืนนิ่ง มองร่างสูงที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าห้องประชุม แล้วก็อมยิ้มกับตัวเอง หน้าตาดี นิสัยดี อย่างนี้ต้องให้คะแนนพิเศษกันหน่อยแล้ว
ถ้าเพียงแต่วันนั้น ฉันติดประชุมสำคัญกว่า หรือถูกเจ้านายใช้ให้ทำงานอื่น เรื่องราวส่วนนี้ในชีวิตก็คงไม่ได้เริ่มขึ้น
....
'ไปแทนผมให้หน่อยนะลิน ผมติดธุระสำคัญจริงๆ งานนี้ไม่มีอะไรมาก ไปฟังเด็กนำเสนอ ชอบกลุ่มไหนก็ให้คะแนน เอาตามที่ชอบ และคิดว่าของจะใช้ได้จริงเลย' เจ้านายเรียกฉันไปพบเมื่อวาน ส่งให้มาทำหน้าที่แทน เพราะแกมีประชุมด่วนที่เลี่ยงไม่ได้
'แต่..'
'ลินจบเอกด้าน technology management น่าจะมีมุมมองที่ใช่ได้แหละ เชื่อผม' เจ้านายสรุป
แฟ้มเอกสารขนาดหนาประมาณหนึ่งนิ้วถูกวางลงตรงหน้า หน้าปกมีตัวหนังสือพิมพ์ไว้ขนาดเด่นเห็นชัดว่า U-Start#03 ภายในอัดแน่นไปด้วยข้อความเต็มพรืด พร้อมกับกระดาษอีกหนึ่งคู่ที่มีตารางและหัวข้อว่าคะแนนของกรรมการ
"คุณลินครับ อันนี้เป็นรายละเอียดโครงการทั้งหมดในปีนี้นะครับ ส่วนนี้ ใบลงคะแนน คุณลินใช้เวลาอ่านตามสบายนะครับ งานจะเริ่มสักเก้าโมงครึ่ง น่าจะพอมีเวลาอ่านไปรอกรรมการท่านอื่นๆ ด้วย"
ฉันพยักหน้า เปิดแฟ้มเอกสารผ่านๆ
"ลำบากใจตรงไหนไหมครับ"
ลำบากใจทุกตรงแหละคุณน้อง ฉันคิดในใจ แต่ไม่ได้พูดออกมา ฉันเป็นกรรมการโครงการนี้เป็นครั้งแรก แถมไม่มีประสบการณ์อะไรที่เกี่ยวกับการทำธุรกิจเลยสักนิด จะให้ความเห็นได้ไหมเนี่ย
ยังไม่ได้เปิดแฟ้ม ฉันก็ยกมือหาเจ้าหน้าที่ประสานงานคนเดิม
"เอิ่มน้องคะ ไม่มีเป็นไฟล์เหรอคะ พี่ชอบอ่านจากหน้าจอมากกว่า" ฉันถาม "ถ้าเป็นไปได้ก๊อบปี้ไฟล์ให้พี่หน่อยนะ พี่จะเปิดเอกสารจากเครื่อง"
"ก็..."
"ระหว่างนี้ พี่อ่านไอ้นี่ไปพลางๆ ก่อนได้แต่ถ้ากรรมการท่านอื่นที่สูงวัยกว่ามา ก็เอาไปให้เขาเถอะ จะได้ลดกระดาษ ลดโลกร้อน"
จากปลายหางตา ฉันเห็นว่าเจ้าหน้าที่ประสานงานโครงการที่มีแนวโน้มเป็นหญิงตรงข้ามกับเพศสภาพของตัวเองแอบค้อนฉันวงใหญ่ แต่เขาคงไม่กล้าพูดอะไรมากกับตัวแทนผู้บริหารที่เป็นผู้สนับสนุนเงินทุนโครงการนี้อย่างเป็นทางการ จึงได้แต่พยักหน้า และเดินจากไป
อีกห้านาที ฉันก็ได้ไฟล์ทั้งหมดมาลงในเครื่องแทบเลตส่วนตัว และเริ่มเข้าสู่โหมดการอ่านเอกสารอย่างจริงจัง
ระหว่างอ่านเอกสาร และทำความเข้าใจกับภาพรวม กรรมการท่านอื่นๆ ก็ค่อยๆ ทยอยเข้ามา จากการคาดคะเนของฉันทุกท่านมีวัยและประสบการณ์ที่แตกต่างกัน ฝ่ายเลขานุการการจัดการเริ่มเปิดงานด้วยการเล่าภาพรวม และเป้าหมายของการจัดงานในวันนี้ โครงการที่ต้องพิจารณาทั้งหมดวันนี้มีสิบสี่โครงการ และต้องเลือกเหลือเจ็ด เพื่อไปต่อรอบสองและได้เงินสนับสนุนเพื่อพัฒนาผลงานโครงการละสองแสนบาท ซึ่งไม่น้อยเลยสำหรับนักศึกษา
ก่อนจะเริ่มการนำเสนออย่างเป็นทางการ ฉันมีสายเรียกเข้าจากเจ้านายเข้ามาถามข้อมูลเกี่ยวกับงานด่วนที่เพิ่งส่งไป เสร็จจากนั้นฉันเดินเลยเข้าห้องน้ำ เพราะคิดว่าคงต้องอยู่ในห้องตัดสินผลงานอีกหลายชั่วโมง
"ขอโทษครับ นี่ของพี่หรือเปล่า"
เดินออกจากห้องน้ำไม่เท่าไหร่ ก็มีน้ำเสียงทุ้มๆ นุ่มๆ ดังขึ้นเบื้องหลัง เมื่อหันไปตามเสียงสายตาก็พบกับเด็กหนุ่มร่างสูงคนหนึ่งซึ่งเดาเอาว่าเป็นหนึ่งในทีมที่แข่งขัน เพราะเขาใส่เสื้อที่มีตราสัญลักษณ์มหาวิทยาลัยที่หน้าอก ชายหนุ่มชี้ไปที่พื้นซึ่งมีซองกระดาษสีฟ้าตกอยู่
ฉันนิ่งอึ้งเพราะความงงงวยไปหลายวินาที ใบหน้าของเด็กหนุ่มสะดุดเข้ากับอะไรบางอย่างในใจของฉันเข้าอย่างจัง...
"ใช่ไหมครับ" เขาถามอีกครั้ง นั่นทำให้ฉันรู้สึกตัว และส่ายหน้าโดยอัตโนมัติ เพราะมั่นใจว่าซองนั่นไม่ใช่ของตัวเองแน่ๆ
ร่างสูงเกินร้อยเจ็ดสิบห้าเซนติเมตรยิ้มก้มลงหยิบของที่พื้น...มันยิ่งทำให้หน้าตาที่ดูดี ดูดีมากขึ้นอีกหลายเท่า
"อย่าเพิ่งไปนะครับ อยู่ด้วยกันก่อน" เขาเอ่ย "เผื่อเป็นของมีค่าพี่จะได้เป็นพยานว่าพวกผมไม่ได้เอาไป"
คำว่า "พวกผม" ทำให้ฉันขมวดคิ้ว และหายสงสัยเมื่ออีกหนึ่งหนุ่มที่แต่งตัวด้วยเสื้อคล้ายๆ กันเดินตามออกมาสมทบ คนนี้ดูจะร่างหนากว่า ผิวคล้ำกว่า และสีหน้าดูเหมือนจะหงุดหงิดไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย
"เอ้าเมศ นายยังไม่เข้าไปอีกเหรอ ใกล้จะเริ่มงานแล้ว"
"ฉันเจอไอ้นี่ ตอนแรกคิดว่าของพี่เค้า" เด็กหนุ่มที่ชื่อเมศ ส่งซองให้เพื่อน "แต่พี่เค้าบอกไม่ใช่"
"งั้นก็เอาไปให้เจ้าหน้าที่ ฉันจัดการเอง นายควรไปเตรียมพรีเซนต์"
"แต่ว่า...เอ้าก็ได้ ฝากนายด้วยนะ" เมศหันมาหาฉันแล้วส่งยิ้มมาให้ แบบที่บอกตัวเองว่า อย่าไปยิ้มให้ใครแบบนี้บ่อยๆ นะน้อง ใจมันละลาย
"ไปก่อนนะครับพี่ แล้วเจอกัน" ก่อนจะเดินตามเพื่อนซึ่งเดินนำลิ่วๆ เข้าห้องประชุมไปแล้ว
ฉันยืนนิ่ง มองร่างสูงที่กึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าห้องประชุม แล้วก็อมยิ้มกับตัวเอง หน้าตาดี นิสัยดี อย่างนี้ต้องให้คะแนนพิเศษกันหน่อยแล้ว
สิรินดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 3 ส.ค. 2562, 21:12:31 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 3 ส.ค. 2562, 21:22:00 น.
จำนวนการเข้าชม : 1295
| 2: พี่ครับผมขอเบอร์พี่ได้ไหมครับ >> |