Untill you มนต์รักคอห่าน
ฉัน'มาย'มุ่งมั่นตั้งมั่นฝ่าคำชมของครอบครัวที่ผลักดันให้มาเรียนสายศิลปะ(ประชดว้อย) จนได้มาเรียนสถาปัตย์สมใจ เเต่เอ๊ะ! ลูกกำนัลอำนาจจัดจ้านที่สุดในตำบลที่เป็นเฟรชชี่ปีหนึ่งอยู่ดีๆอย่างฉัน ทำไมต้องมาหนิดหนม(สนิทสนมอ่ะนะ)กับไอ้พี่'ห่าน'วิศวะหน้าเปรี้ยวติงนี่ด้วย! เเล้วนี่ฉันจะโดนเด็กช่างฟาดหัวเเบะไหมเนี่ย...เครียดโว้ยยยย
Tags: วิศวะ สถาปัตย์
ตอน: ขัดเก่งงง
"มายลูกเเม่ ลูกจะเรียนสายนี้จริงๆเหรอลูกกกก"
เฮ้ออออ ฉันนั่งเคี้ยวปากเกาหัวนอนบนโซฟาฟังเเม่ถามย้ำๆเเบบนี้มาสามเดือนเเล้ว สงกะสัยว่าเเม่คงยังเซอร์ไพรส์เเท่เเด้บๆกับชีวิตที่ฉันเลือกเเล้วไม่หาย
เอาจริงป้ะ ฉันก็เเอบสงสัยอยู่นิดนึงนะ สถาปัตย์มันไม่เข้ากับฉันตรงไหน ฝีมือก็บั่บ ก็เก่งพอตัวอ่ะนะ(โบกมือๆ) วาดรูปนี่มือกับถ่ายรูป คนอะไร้ สวยเเล้วยังมีพรสวรรค์สรรค์สร้างอีกต่างหาก
เนี่ย! ฉันไม่เหมาะกับคณะนี้ยังไง! ทำไมเเม่ผู้บังเกิดเกล้าถึงขัดจังเลย! ขัดจนสะอาดเเล้วเนี่ย!
"เเม่จ๊ะเเม่จ๋า ถามบ่อยไปเเล้วจ้าคำถามนี้"
"เเม่อยากให้ลูกคิดใหม่นะมายยย ตอนนี้ยังซิ่วเปลี่ยนสายทันนะลูกก"
"มันซิ่วไม่ได้เเล้วไหมเเม่-"-"
"ได้สิลูก ถ้าลูกเปลี่ยนใจมีสติเเล้ว มันต้องได้"
"เเม่! ทำไมเเม่ขัดมายเก่งเเบบนี้เนี่ย! ทำไมทีไอ้ไม้มันเรียนวิศวะไม่เห็นจะขัดเลย"
เนี่ย...พอพูดๆไปเเล้ว ฉันก็อดจะเอาฉันผู้ดีเลิศประเสริฐศรีไปเทียบไอ้พี่ชายโตกว่าปีเดียวเเต่สมองภูมิปัญญาทารกไม่ได้อีกละ อุตส่าห์จะเป็นน้องที่ดีไม่ลดเอาตัวเองลงไปเทียบเเล้วนะ! เเม่นะเเม่!
"ก็ไม้มันเป็นผู้ชายไง พี่ลูกมันเป็นผู้ชายก็ต้องเรียนอะไรที่มันมาดเเมนเเฮนด์ซั่ม"
"อ้าว มันไม่ได้เป็นกระเทยหรอกเหรอ-*-"
มุกนะมุก รักหรอกจึงหยอกเล่น อะล่อเเล่ล่อเเล่ เเฮร่!
"พี่ชายลูกมันเป็นผู้ชายย"
"เเล้วสถาปัตย์มันไม่เหมาะกับกุลสตรีอย่างลูกยังไงอ้ะ"
ฉันถามเถียงหัวชนฝาหน้าสู้ผนัง(ผ่าม!)
มายลี่=กุลสตรี กุลสตรี=วาดรูป วาดรูป=สถาปัตย์
เเล้วฉันมันผิดตรงไหนนน ใครช่วยบอกที เเท่เเด้บๆ
"มันไม่เหมาะตั้งเเต่ฝีมือเเกเเล้วไอ้มาย!"
ฉันรีบมองค้อนไปที่เสียงห้าวสากหูที่กำลังเดินลงบันไดมาก เอ่อ...มันมีเเต่สากคอป้ะวะ...เออก็เเบบสากหูอ่ะ บรรยายยังไงดี บอกไม่ถูกอีก โว้ย! €#%-#^ เครียด!
เออนั่นเเหละ เอาเป็นว่าฉันหันไปมองหน้าหาเรื่องไอ้พี่ชายตัวดีที่เเกะเเคะเเซะเกาอยู่เเล้วกัน!
"อะไรๆ อย่ามาหาเรื่องนะเว้ย"
"หาเรื่องอะไรวะไอ้หมา!"
ไม้พี่ชายตัวดีขมวดคิ้วง้างมือขู่จะต่อยใครซักคน...เออ มันจะต่อยฉันนี่เเหละที่ไปห้าวใส่
เอ๊ะ! เเต่นี่มันกล้าจะต่อยน้องสาวผู้บอบคนนี้อย่างฉันเรอะ! เเล้วนี่เมื่อกี้มันเรียกใครหมาวะ อั้ยยยยย ไอ้พี่บ้า! เดี๋ยวปั๊ดฟาดด้วยขวดน้ำเอาซะเลยนี่!
"เมื่อกี้ว่าใครหมาวะไอ้ไข่ไหม้!"
ว่าเเล้วก็เอื้อมมือไปหยิบรีโมทย์เก่าที่นอนตายเเอ้งเเม้งเสียไม่มีถ่าน ไม่มีใครเอาไปซ่อม เขวี้ยงใส่หน้าไอ้ไข่ไหม้ปากดีไปเเบบสวยๆ ก็สวยอ่ะนะ ทำอะไรก็สวย(สะบัดบ๊อบหนึ่งที อะเฮื่อ)
พูดถึงไข่ไหม้ ฉายานี้ฉันตั้งเองเเหละ เก๋กู๊ดเลิศหรูหมูตู้ปาจิงโกะใช่ป่ะล้าา เพราะไอ้ไม้มันเหมาะกับฉายาเลิศๆอย่างไข่ไหม้ที่ฉันตั้งให้ที่ อะฮิๆๆๆ
เเละด้วยความที่ไม้มันสูง เออยอมรับว่าสูง มันก็เลยรับรีโมทย์น้อยหอยสังข์ของฉันได้เเบบสบายๆ
สงสั๊ยสงสัยมาตั้งนานว่าพ่อเเม่เลี้ยงมันมาด้วยอะไรทำไมสู๊งสูง ผิดกับฉันที่อายุจะยี่สิบเเล้ว...เเก่เกินเอาใหม่! อายุจะสิบเก้าใกล้หมดวัยเจริญเติบโตเเล้ว ส่วนสูงฉันยังค้างเติ่งเป็นสต๊อกของค้างปีที่155cmมาสี่ปีเเล้ว!
พ่อเเม่รักลูกไม่เท่ากัน โฮกกกกกก
"เล่นเเบบนี้เดี๋ยวปั๊ดฟาดด้วยเกือกเลย ไอ้หมานี่!"
ไม้มันพูดไม่พูดเปล่า มันถอดเกือกเเล้วรีบเดินต้อกเเต้กๆลงบันไดมาทำหน้ายักษ์เตรียมฟาดหน้าฉันด้วยเกือกตราช้างดาวที่เป็นมรดกตกทอดจากพ่อสู่ลูก
"เเล้วเเกเริ่มดูถูกฝีมืออันบรรเจิดของฉันก่อนทำไม"
ฉันมุ่ยเบะปากทำหน้ายับใส่เเม่เเล้วก็พี่ชาย ไอ้ประโยคบนนี่ฉันถีบส่งไปให้ไอ้พี่ชายตัวดีของฉันคนเดียวนะ ไม่ได้ใส่พานมอบให้ขุ่นเเม่ น้องมายลี่ไม่ได้เปรี้ยวซ่งติงขุ่นเเม่ขนาดนั้นจ๊ะพี่น้อง
"หรือไม่จริงวะ"
"ไม่จริงว้อย!"
เมื่อของมันขึ้น ตัวก็ต้องขึ้นด้วย! ฉันเด้งตัวขึ้นมายืนบนโซฟาพร้อมเเยกเขี้ยวขู่เเฮกๆเป็นหมาใส่คนที่กล้ามาเหยียบหางของฉัน...เล่นตัวเองเป็นหมาก็ได้เว้ย เออออ เลิศว่ะ
"ไม้...เเม่เชื่อใจไม้"
คุณเเม่ผู้ประเสริฐบังเกิดเกล้าหอบปึกกระดาษมาสะกิดลูกชายคนโตหัวเเก้วหัวเเหวนยิกๆ หลังจากที่หายไปไม่มีบทไปหลายไดอะร็อก
"เเกว่าไม่จริงก็เเหกตาดูซะโว้ย!"
ไม้หยิบกระดาษที่มีลายเส้นสวยงามของฉันประดับบรรจงวาดลงไป เนี่ย! รูปหมาด่างน้อยในฉากเขียวสตูดิโอเลิศๆดูเฟิร์สคลาสทะลุไปบิสเซอร์เนสรูปนี้ออกจะสวยงามเทียบระดับคลาสเดียวกับปิกัซโซ่ โอ้โหดาวินชีเจ้าของโมนาลิซ่ายังต้องหัดเรียนภาษาไทยมาเพื่อชมฉัน!
"ทำไมๆ! มันไม่สวยตรงไหนวะ!"
"ถ้าเเกว่าเเกวาดสวยจริง ไหนบอกมาดิ้ ว่าเเกวาดรูปอะไร"
"โอ่! หมดปัญญาจะถามเเล้วเหรอวะ รูปหมาลายด่างน้อยในสตูดิโอไงล่ะวะ!"
"หรา"
ไม้ทำเสียงยานคางสวนใส่ทันควัน อัลไลว้า!
"ก็เออไง! ตาบอดป่ะเนี่ย!"
"เเหกตาดูเอาเองไป"
ว่าเเล้วมันก็พลิกกระดาษาอีกด้านที่เป็นข้อความลายมือของฉันให้ดู 'เสือโคร่งในป่าใหญ่' นั่นเเหละ...ทำฉันติดสตั้นติดเเลคไปสองวิเเละเเอบกลืนน้ำลายตัวเองไปอีกสี่วินาทีเศษๆ
"ขนาดเเกวาดเองกำกับหัวข้อเอง เเกกลับมาดูอีกรอบเเกยังมองเสือเป็นหมาเลยเว้ย! เเล้วป่าอะไรของเเก เขียวอื๋อสีเดียวกันไปทั้งรูปเลย! ฝีมือมีเเค่นี้ยังทำมาห้าวอีก ไอ้หมาเอ้ย!"
"เเล้วพี่จะทำไมมายล่ะ! มายไปเรียนคณะไหนก็ความสามารถมายไหม!"
ฉันเริ่มเปลี่ยนสรรพนามให้มันดูซอฟลงเเละทำให้ฉันดูเป็นน้องสาวผู้บอบบางอ่อนเเอน่ารักกรุ๊งกริ๊งลงมา เผื่อพี่ไม้ของมายจะเเบบเห็นใจกันบ้าง
"เเกไม่เข้าใจว่ะมาย ฝีมือเเกมีเเค่นี้ เเกจะเอาอะไรไปเเข่งกับคนอื่นวะ"
'ฝีมือเเกมีเเค่นี้ เเกจะเอาอะไรไปเเข่งกับคนอื่นวะ' เสียงของพี่ไม้(เปลี่ยนจากไอ้เป็นพี่ตามฟีล)ดังขึ้นเเจ่มเเจ้งเเดงเเจ๋อยู่ในหัวของฉัน มันทำให้สติของฉันที่หยิ่งยะโสโกโก้ไมโลโอหังเริ่มดร็อปลงไป นั่นสินะ ความจริงเเล้วฝีมือฉันไม่ได้เลิศหรูอู้ฟู่สเเมนเเตนเเปร๋นๆเลยเเม้เเต่น้อย หลงตัวเองมาเยอะ โดนคำตรงๆปักจึ้กๆลงตรงกลางใจมันก็จะเจ็บจี๊ดๆหน่อยๆ ในที่สุดเเล้วฉันก็คงต้องซิ่วไปสายอื่นที่มันเหมาะกับฉัน...
จะทิ้งไปง่ายๆเเบบนี้จริงๆเหรอ
เสียงอีกเสียงในหัวใจของฉันดังขึ้นตามมาติดๆเป็นกลองชุด ตึ่งๆโป๊ะตึ่งๆ มันทำให้ฉันได้คิดอีกสักนิดนึง
ถ้าเรารักมันจริงๆ เราก็พร้อมจะกัดฟันสู้ไปกับมัน
ใช่เเล้ว! ฉันชอบวาดรูป(ถึงฝีมือจะห่วยก็เหอะ!) เเละฉันก็สอบติดเเล้ว! ฉันจะมาทิ้งโอกาสนี้ได้ยังไง! ใช่! ใช่เเล้ว! ฉันจะต้องสู้ต่อไป! ฉันจะไม่ยอมให้อะไรมาขัดขวางเเน่ๆ!
ในเมื่อห้าวมาถึงตรงนี้เเล้ว! ฉันก็จะห้าวให้สุดเเล้วหยุดที่ลูกศิษย์ดาวินชีเรียนภาษาไทยมาชมผลงานของฉัน!
เฮ้ออออ ฉันนั่งเคี้ยวปากเกาหัวนอนบนโซฟาฟังเเม่ถามย้ำๆเเบบนี้มาสามเดือนเเล้ว สงกะสัยว่าเเม่คงยังเซอร์ไพรส์เเท่เเด้บๆกับชีวิตที่ฉันเลือกเเล้วไม่หาย
เอาจริงป้ะ ฉันก็เเอบสงสัยอยู่นิดนึงนะ สถาปัตย์มันไม่เข้ากับฉันตรงไหน ฝีมือก็บั่บ ก็เก่งพอตัวอ่ะนะ(โบกมือๆ) วาดรูปนี่มือกับถ่ายรูป คนอะไร้ สวยเเล้วยังมีพรสวรรค์สรรค์สร้างอีกต่างหาก
เนี่ย! ฉันไม่เหมาะกับคณะนี้ยังไง! ทำไมเเม่ผู้บังเกิดเกล้าถึงขัดจังเลย! ขัดจนสะอาดเเล้วเนี่ย!
"เเม่จ๊ะเเม่จ๋า ถามบ่อยไปเเล้วจ้าคำถามนี้"
"เเม่อยากให้ลูกคิดใหม่นะมายยย ตอนนี้ยังซิ่วเปลี่ยนสายทันนะลูกก"
"มันซิ่วไม่ได้เเล้วไหมเเม่-"-"
"ได้สิลูก ถ้าลูกเปลี่ยนใจมีสติเเล้ว มันต้องได้"
"เเม่! ทำไมเเม่ขัดมายเก่งเเบบนี้เนี่ย! ทำไมทีไอ้ไม้มันเรียนวิศวะไม่เห็นจะขัดเลย"
เนี่ย...พอพูดๆไปเเล้ว ฉันก็อดจะเอาฉันผู้ดีเลิศประเสริฐศรีไปเทียบไอ้พี่ชายโตกว่าปีเดียวเเต่สมองภูมิปัญญาทารกไม่ได้อีกละ อุตส่าห์จะเป็นน้องที่ดีไม่ลดเอาตัวเองลงไปเทียบเเล้วนะ! เเม่นะเเม่!
"ก็ไม้มันเป็นผู้ชายไง พี่ลูกมันเป็นผู้ชายก็ต้องเรียนอะไรที่มันมาดเเมนเเฮนด์ซั่ม"
"อ้าว มันไม่ได้เป็นกระเทยหรอกเหรอ-*-"
มุกนะมุก รักหรอกจึงหยอกเล่น อะล่อเเล่ล่อเเล่ เเฮร่!
"พี่ชายลูกมันเป็นผู้ชายย"
"เเล้วสถาปัตย์มันไม่เหมาะกับกุลสตรีอย่างลูกยังไงอ้ะ"
ฉันถามเถียงหัวชนฝาหน้าสู้ผนัง(ผ่าม!)
มายลี่=กุลสตรี กุลสตรี=วาดรูป วาดรูป=สถาปัตย์
เเล้วฉันมันผิดตรงไหนนน ใครช่วยบอกที เเท่เเด้บๆ
"มันไม่เหมาะตั้งเเต่ฝีมือเเกเเล้วไอ้มาย!"
ฉันรีบมองค้อนไปที่เสียงห้าวสากหูที่กำลังเดินลงบันไดมาก เอ่อ...มันมีเเต่สากคอป้ะวะ...เออก็เเบบสากหูอ่ะ บรรยายยังไงดี บอกไม่ถูกอีก โว้ย! €#%-#^ เครียด!
เออนั่นเเหละ เอาเป็นว่าฉันหันไปมองหน้าหาเรื่องไอ้พี่ชายตัวดีที่เเกะเเคะเเซะเกาอยู่เเล้วกัน!
"อะไรๆ อย่ามาหาเรื่องนะเว้ย"
"หาเรื่องอะไรวะไอ้หมา!"
ไม้พี่ชายตัวดีขมวดคิ้วง้างมือขู่จะต่อยใครซักคน...เออ มันจะต่อยฉันนี่เเหละที่ไปห้าวใส่
เอ๊ะ! เเต่นี่มันกล้าจะต่อยน้องสาวผู้บอบคนนี้อย่างฉันเรอะ! เเล้วนี่เมื่อกี้มันเรียกใครหมาวะ อั้ยยยยย ไอ้พี่บ้า! เดี๋ยวปั๊ดฟาดด้วยขวดน้ำเอาซะเลยนี่!
"เมื่อกี้ว่าใครหมาวะไอ้ไข่ไหม้!"
ว่าเเล้วก็เอื้อมมือไปหยิบรีโมทย์เก่าที่นอนตายเเอ้งเเม้งเสียไม่มีถ่าน ไม่มีใครเอาไปซ่อม เขวี้ยงใส่หน้าไอ้ไข่ไหม้ปากดีไปเเบบสวยๆ ก็สวยอ่ะนะ ทำอะไรก็สวย(สะบัดบ๊อบหนึ่งที อะเฮื่อ)
พูดถึงไข่ไหม้ ฉายานี้ฉันตั้งเองเเหละ เก๋กู๊ดเลิศหรูหมูตู้ปาจิงโกะใช่ป่ะล้าา เพราะไอ้ไม้มันเหมาะกับฉายาเลิศๆอย่างไข่ไหม้ที่ฉันตั้งให้ที่ อะฮิๆๆๆ
เเละด้วยความที่ไม้มันสูง เออยอมรับว่าสูง มันก็เลยรับรีโมทย์น้อยหอยสังข์ของฉันได้เเบบสบายๆ
สงสั๊ยสงสัยมาตั้งนานว่าพ่อเเม่เลี้ยงมันมาด้วยอะไรทำไมสู๊งสูง ผิดกับฉันที่อายุจะยี่สิบเเล้ว...เเก่เกินเอาใหม่! อายุจะสิบเก้าใกล้หมดวัยเจริญเติบโตเเล้ว ส่วนสูงฉันยังค้างเติ่งเป็นสต๊อกของค้างปีที่155cmมาสี่ปีเเล้ว!
พ่อเเม่รักลูกไม่เท่ากัน โฮกกกกกก
"เล่นเเบบนี้เดี๋ยวปั๊ดฟาดด้วยเกือกเลย ไอ้หมานี่!"
ไม้มันพูดไม่พูดเปล่า มันถอดเกือกเเล้วรีบเดินต้อกเเต้กๆลงบันไดมาทำหน้ายักษ์เตรียมฟาดหน้าฉันด้วยเกือกตราช้างดาวที่เป็นมรดกตกทอดจากพ่อสู่ลูก
"เเล้วเเกเริ่มดูถูกฝีมืออันบรรเจิดของฉันก่อนทำไม"
ฉันมุ่ยเบะปากทำหน้ายับใส่เเม่เเล้วก็พี่ชาย ไอ้ประโยคบนนี่ฉันถีบส่งไปให้ไอ้พี่ชายตัวดีของฉันคนเดียวนะ ไม่ได้ใส่พานมอบให้ขุ่นเเม่ น้องมายลี่ไม่ได้เปรี้ยวซ่งติงขุ่นเเม่ขนาดนั้นจ๊ะพี่น้อง
"หรือไม่จริงวะ"
"ไม่จริงว้อย!"
เมื่อของมันขึ้น ตัวก็ต้องขึ้นด้วย! ฉันเด้งตัวขึ้นมายืนบนโซฟาพร้อมเเยกเขี้ยวขู่เเฮกๆเป็นหมาใส่คนที่กล้ามาเหยียบหางของฉัน...เล่นตัวเองเป็นหมาก็ได้เว้ย เออออ เลิศว่ะ
"ไม้...เเม่เชื่อใจไม้"
คุณเเม่ผู้ประเสริฐบังเกิดเกล้าหอบปึกกระดาษมาสะกิดลูกชายคนโตหัวเเก้วหัวเเหวนยิกๆ หลังจากที่หายไปไม่มีบทไปหลายไดอะร็อก
"เเกว่าไม่จริงก็เเหกตาดูซะโว้ย!"
ไม้หยิบกระดาษที่มีลายเส้นสวยงามของฉันประดับบรรจงวาดลงไป เนี่ย! รูปหมาด่างน้อยในฉากเขียวสตูดิโอเลิศๆดูเฟิร์สคลาสทะลุไปบิสเซอร์เนสรูปนี้ออกจะสวยงามเทียบระดับคลาสเดียวกับปิกัซโซ่ โอ้โหดาวินชีเจ้าของโมนาลิซ่ายังต้องหัดเรียนภาษาไทยมาเพื่อชมฉัน!
"ทำไมๆ! มันไม่สวยตรงไหนวะ!"
"ถ้าเเกว่าเเกวาดสวยจริง ไหนบอกมาดิ้ ว่าเเกวาดรูปอะไร"
"โอ่! หมดปัญญาจะถามเเล้วเหรอวะ รูปหมาลายด่างน้อยในสตูดิโอไงล่ะวะ!"
"หรา"
ไม้ทำเสียงยานคางสวนใส่ทันควัน อัลไลว้า!
"ก็เออไง! ตาบอดป่ะเนี่ย!"
"เเหกตาดูเอาเองไป"
ว่าเเล้วมันก็พลิกกระดาษาอีกด้านที่เป็นข้อความลายมือของฉันให้ดู 'เสือโคร่งในป่าใหญ่' นั่นเเหละ...ทำฉันติดสตั้นติดเเลคไปสองวิเเละเเอบกลืนน้ำลายตัวเองไปอีกสี่วินาทีเศษๆ
"ขนาดเเกวาดเองกำกับหัวข้อเอง เเกกลับมาดูอีกรอบเเกยังมองเสือเป็นหมาเลยเว้ย! เเล้วป่าอะไรของเเก เขียวอื๋อสีเดียวกันไปทั้งรูปเลย! ฝีมือมีเเค่นี้ยังทำมาห้าวอีก ไอ้หมาเอ้ย!"
"เเล้วพี่จะทำไมมายล่ะ! มายไปเรียนคณะไหนก็ความสามารถมายไหม!"
ฉันเริ่มเปลี่ยนสรรพนามให้มันดูซอฟลงเเละทำให้ฉันดูเป็นน้องสาวผู้บอบบางอ่อนเเอน่ารักกรุ๊งกริ๊งลงมา เผื่อพี่ไม้ของมายจะเเบบเห็นใจกันบ้าง
"เเกไม่เข้าใจว่ะมาย ฝีมือเเกมีเเค่นี้ เเกจะเอาอะไรไปเเข่งกับคนอื่นวะ"
'ฝีมือเเกมีเเค่นี้ เเกจะเอาอะไรไปเเข่งกับคนอื่นวะ' เสียงของพี่ไม้(เปลี่ยนจากไอ้เป็นพี่ตามฟีล)ดังขึ้นเเจ่มเเจ้งเเดงเเจ๋อยู่ในหัวของฉัน มันทำให้สติของฉันที่หยิ่งยะโสโกโก้ไมโลโอหังเริ่มดร็อปลงไป นั่นสินะ ความจริงเเล้วฝีมือฉันไม่ได้เลิศหรูอู้ฟู่สเเมนเเตนเเปร๋นๆเลยเเม้เเต่น้อย หลงตัวเองมาเยอะ โดนคำตรงๆปักจึ้กๆลงตรงกลางใจมันก็จะเจ็บจี๊ดๆหน่อยๆ ในที่สุดเเล้วฉันก็คงต้องซิ่วไปสายอื่นที่มันเหมาะกับฉัน...
จะทิ้งไปง่ายๆเเบบนี้จริงๆเหรอ
เสียงอีกเสียงในหัวใจของฉันดังขึ้นตามมาติดๆเป็นกลองชุด ตึ่งๆโป๊ะตึ่งๆ มันทำให้ฉันได้คิดอีกสักนิดนึง
ถ้าเรารักมันจริงๆ เราก็พร้อมจะกัดฟันสู้ไปกับมัน
ใช่เเล้ว! ฉันชอบวาดรูป(ถึงฝีมือจะห่วยก็เหอะ!) เเละฉันก็สอบติดเเล้ว! ฉันจะมาทิ้งโอกาสนี้ได้ยังไง! ใช่! ใช่เเล้ว! ฉันจะต้องสู้ต่อไป! ฉันจะไม่ยอมให้อะไรมาขัดขวางเเน่ๆ!
ในเมื่อห้าวมาถึงตรงนี้เเล้ว! ฉันก็จะห้าวให้สุดเเล้วหยุดที่ลูกศิษย์ดาวินชีเรียนภาษาไทยมาชมผลงานของฉัน!
หลินหลินลี่ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 ส.ค. 2562, 11:28:33 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ส.ค. 2562, 11:28:38 น.