รู้แล้ว...ว่ารัก
ผลิตโชค นักร้องหนุ่มที่กำลังเงียบหายไปจากวงการ แต่แล้วโชคชะตาได้ขีดเส้นทางให้เขาได้พบกับเธอ...พีช...หรือ "นุช" มาช่วยลุ้นในความรักของทั้งคู่ว่าจะลงเอยอย่างไร
ปล..เรื่องนี้ผู้แต่ง เป็นแนวฟิคนะ ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่ผู้แต่งมโนเอง อ่านเพื่อความสนุกคร่า
ปล..เรื่องนี้ผู้แต่ง เป็นแนวฟิคนะ ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่ผู้แต่งมโนเอง อ่านเพื่อความสนุกคร่า
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอน 13
หญิงสาวนั่งนิ่งเมื่อพี่ปอนด์เอ่ยปากขอให้เธอทำงานกับเขา เธอเม้มปากแน่น แววตาครุ่นคิด เธอคิดถึงปุ๊ก เพื่อนที่ดีที่สุดของเธอและร้านกาแฟที่ช่วยกันเปิดด้วยความรัก อยู่ๆ จะมาให้เธอทิ้งทุกอย่างเพื่อผู้ชายดื้อที่กำลังอาบน้ำอย่างนั้นเหรอ
“เป็นผู้ช่วยพี่นะ คอยดูในส่วนของการติดต่อประสานงานกับร้านต่างๆ ที่เข้ามาขอคิว และอาจจะต้องคอยดูและแจ้งคิวงานผลิต เพราะรายนั้นขี้ลืมตลอด” พี่ปอนด์บอกหน้าที่หลักๆ งานของเธอ
“แต่หนูต้องไปช่วยเพื่อนที่ขนอม” เธอแย้งกลับไป
“ถ้านุชไม่ช่วยพี่ ผลิตไปต่างประเทศแน่ๆ ถ้าเป็นอย่างนั้นเท่ากับชีวิตการเป็นนักร้องของผลิตคงต้องจบลงแค่นี้ การกลับมามีชื่อเสียงขนาดนี้มันคงไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยๆ อีกอย่างผลิตก็อายุไม่น้อยแล้ว จะไปดังสู้หนุ่มๆ ได้ยังไง” พี่ปอนด์บอกแล้วถอนหายใจ “นุชก็รู้ ผลิตรักการร้องเพลงมาก นี่เป็นโอกาสที่เขาจะได้ทำตามฝัน”
“แต่...” เธออยากจะปฏิเสธ แต่พอคิดถึงแววตาของเขาที่แพรวพราวระยิบระยับทุกครั้งที่คุยเรื่องเพลง หรือแม้กระทั่งร้องเพลงให้เธอฟัง ทำให้เธอไม่สามารถที่จะเปล่งเสียงออกมาได้
“เอาเถอะ ถ้านุชไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร” พี่ปอนด์บอกเมื่อเห็นท่าทีที่อึดอัดของเธอ
“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ คือหนู...ถ้าหนูอยู่ใกล้ๆ มันจะดีเหรอคะ พี่ปอนด์เคยบอกให้หนูอยู่ห่างๆ เพื่ออนาคตของพี่โชค ซึ่งหนูก็เข้าใจ หนูถึงตัดสินใจห่างกับพี่โชคดีกว่า” เธอก้มหน้าบอกเบาๆ
“เรื่องนั้น...พี่ต้องขอโทษด้วย พี่แค่อยากให้ผลิตได้ทำตามความฝันให้สำเร็จ ซึ่งจริงๆ แล้วพี่ลืมคิดไปว่า ผลิตโตแล้ว มีความรับผิดชอบ และแยกเรื่องงานและความรักได้ นุชรู้มั้ย...ช่วงเวลาที่ผ่านมา ผลิตทำงานหนักมาก ไม่เคยมองผู้หญิงคนไหน” ปอนด์เอื้อมมือมาบีบไหล่บอบบางของเธอ “พี่ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ”
“ไม่ใช่ความผิดของพี่ปอนด์เลยค่ะ หนูก็อยากให้พี่โชคประสบความสำเร็จเหมือนกันค่ะ” เธอตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
“ไม่เอา อย่าร้องไห้ ทีตอนให้ห่างกับผลิต ไม่เห็นจะร้องไห้เลย” ปอนด์บอกด้วยน้ำเสียงกระเซ้า
“ก็...ตอนนั้นหนูไม่อยากทำให้พี่ไม่สบายใจนี่ ความจริงแล้วหนูร้องไห้หนักมาก” เธอบอกแล้วหัวเราะ
“สรุป ทำงานกับพี่มั้ย”
“พี่ไว้ใจหนูใช่มั้ยคะ หนูสัญญาหนูจะไม่ทำให้พี่โชคมีข่าวไม่ดีกับหนูแน่นอน หนูจะตั้งใจทำงานให้ดีที่สุดค่ะ” พีชบอกด้วยน้ำเสียงมั่นใจ
“ขอบใจนะนุช ขอบใจมาก” พี่ปอนด์บอกแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“ค่ะ แต่หนูขอโทรบอกเพื่อนก่อนนะคะ” เธอบอกยิ้มๆ พลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาปุ๊ก แน่นอน...ปุ๊กต้องดีใจมาก เธอมั่นใจเช่นนั้น...
ชายหนุ่มยืนมองหญิงสาวที่นั่งหลับคอพับบนโซฟาด้วยแววตาอ่อนโยน สมุดจดคิวงานของเขากองอยู่บนตักโดยที่ปากกานั้นยังคาอยู่ในมือ เขาไล่สายตามองตั้งแต่ผมยาวสลวยที่ถูกถักเป็นเปียเดี่ยวหลวมๆไว้ด้านหลัง ขนตางอนยาว จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากอิ่มที่ในเวลานี้เผยอเล็กน้อย แก้มเนียนจนเขาอยากจะสัมผัส...นุช ไม่ใช่ผู้หญิงผิวขาวแบบเขาแต่เธอเป็นผู้หญิงผิวสีน้ำผึ้งที่มีความเนียนนุ่ม มีกลิ่นกายหอมละมุนที่ถูกใจเขามาก
เขาคุกเข่าตรงหน้าแล้วมองเธอนิ่งๆ อยู่ชั่วขณะก่อนจะยื่นมือไปสัมผัสแก้มเนียนนุ่มอย่างห้ามใจไม่อยู่ ปลายนิ้วเรียวไล้ริมฝีปากอย่างช้าๆ อดไม่ได้ที่จะยื่นหน้าไปแตะริมฝีปากอิ่มนั้นอย่างแผ่วเบา หญิงสาวขยับตัวเล็กน้อยทำให้เขาผงะออกมา เธอปรือตามองก่อนจะหลับลงอีกครั้งและลืมตาทันทีเมื่อรู้สึกตัวเต็มที่ เขาอมยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าตกใจของเธอ
“อุ๊ย” เธอนั่งตัวตรงทันทีเมื่อเห็นเขาคุกเข่าอยู่ตรงหน้าใกล้ๆ “พะ...พี่โชค มะ..มีอะไรคะ” เธอขยับตัวหนีเมื่อเห็นเขายังไม่ถอย
“เปล่า เราเห็นนุชนั่งหลับเลยมองดูเฉยๆ” เขาบอกแล้วเลิกคิ้วอย่างยียวน
“ไม่ได้หลับนะ แค่พักสายตา” เธอเถียงกลับมา เตรียมจะลุกขึ้น
“จะไปไหน” เขาถามพร้อมกับลุกขึ้นแล้วยันมือทั้งสองข้างกับพนักโซฟาโดยมีเธออยู่ในวงแขน นุชเงยหน้ามองเขาด้วยแววตาตกใจ
“เอ่อ..พี่ปอนด์อยู่ไหน” เธอถามพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ ซึ่งไม่มีใครเลย
“ไม่รู้สิ ทำไมล่ะ กลัวเหรอ” เขาถามเบาๆ ก้มหน้าเข้าไปใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจฝ่ายตรงข้าม เธอผงะไปข้างหลังพร้อมกับดันอกเขาไว้
“พี่โชค ถอยออกไป” เธอบอกด้วยน้ำเสียงเข้ม แต่เขารู้...ว่าตอนนี้เธอกำลังกลัว แววตาเธอที่มองเขามีความหวาดระแวง
“ไม่มีใครสั่งเราได้ถ้าเราไม่ต้องการ” เขาบอกเบาๆ ก้มหน้าจนปลายจมูกเขาชนปลายจมูกเธอ
“ออกไป” หญิงสาวกัดฟันพูด ริมฝีปากสั่นจนเจ้าตัวต้องเม้มไว้
ผลิตโชคหัวเราะในลำคอก่อนจะถอยออกไป เขายืดตัวเต็มความสูงเหลือบตามองหญิงสาวชั่วครู่แล้วเดินจากไป ทิ้งให้พีชนั่งใจเต้นระรัวจนเธอต้องกดอกซ้ายไว้แน่น จากสายตาที่เธอเห็นเมื่อครู่นี้ มันว่างเปล่า...จนเธอรู้สึกใจหาย...
หรือว่า...พี่โชคจะหมดรักเธอแล้ว...เพียงแค่คิดน้ำตาก็รื้นขึ้นมาจนหญิงสาวต้องสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อเรียกความเข้มแข็งของตัวเองให้กลับมาอย่างเร็วที่สุด...
หญิงสาวมองชายหนุ่มที่อยู่บนเวทีด้วยแววตาที่ชื่นชม เสียงกรีดร้องของเหล่าแฟนคลับที่ดังกึกก้องน่าจะทำให้ผู้ชายบนเวทีนั้นปลื้มปริ่มไม่ใช่น้อย พีชเตรียมขวดน้ำและทิชชู่สำหรับซับเหงื่อไว้ในกระเป๋าก่อนจะยื่นให้การ์ดที่คอยดูแลเพื่อที่ว่าได้ผลิตโชคจะได้หยิบใช้อย่างสะดวก ชายหนุ่มจบท่าเต้นโดยหันหลังให้กับคนดูแต่หันหน้ามาทางขวาซึ่งเธอยืนอยู่หลังฉาก เขาสบตาเธอชั่วขณะ เธอจ้องตาเขา แต่เขากลับหันกลับไปมองเธอเหมือนเป็นอากาศธาตุ พีชเม้มปากแน่น...ดีแล้วที่เขาทำอย่างนี้ เธอจะได้ไม่รู้สึกผิดอะไร
“นุช มะรืนผลิตจะมีงานถ่ายแบบนิตยสารนะ จำได้มั้ย” พี่ปอนด์พูดขึ้นมาลอยๆ โดยสายตายังจับจ้องที่ผลิตโชคอย่างไม่คลาดสายตา
“จำได้ค่ะ ที่ภูเก็ต ไปวันพุธเช้ากลับวันเสาร์บ่ายค่ะ” เธอตอบกลับเบาๆ ขณะเปิดสมุดจดคิวคู่ใจ ดวงตากลมกวาดมองตัวหนังสือเร็วๆ
“โอเค ครั้งนี้ผลิตจะถ่ายคู่กับนางแบบด้วยนะ” ปอนด์เอ่ยเบาๆ พลางมองหน้านวลสีน้ำผึ้งที่ก้มหน้าก้มตาอ่านสมุดจดคิวตัวเอง เธอชะงักเงยหน้าสบตาเขา
“ค่ะ” เธอตอบรับกลับมาเบาๆ เขาเห็นแววตาสีน้ำตาลเข้มนั้นไหววูบก่อนจะปรับเป็นปกติในเวลาชั่ววินาที
“นุช..ผลิตรังแกนุชมั้ย” ปอนด์กระซิบถาม ทำไมเขาจะไม่รู้ว่า เจ้าตัวดีนั้นขี้แกล้งขนาดไหน...
“ปะ...เปล่าค่ะ พี่โชคไม่เข้าใกล้นุชด้วยซ้ำ พี่ปอนด์สบายใจได้” เธอบอกแล้วหัวเราะตาหยี
“พี่ไม่ได้กลัวอย่างนั้น พี่กลัวผลิตจะแกล้งหรือพูดจากให้นุชเสียใจมากกว่า” ปอนด์บอกแล้วส่ายหน้า
“ไม่มีหรอกค่ะ พี่โชคไม่ทำแบบนั้นหรอก” เธอบอกยิ้มๆ ก่อนจะก้มลงไปเก็บของเมื่อการแสดงมินิคอนเสิร์ตจบลง
จบไปอีกหนึ่งงาน เธอรีบหิ้วของเท่าที่จะถือไว้ไปไว้บนรถตู้อย่างรวดเร็วก่อนที่ผลิตโชคจะเดินไปถึงเธอก็จัดของและนั่งอยู่ด้านหลังสุดแล้ว ของที่มีมากมายบังเธอจนแทบจะไม่มีใครเห็นเธอด้วยซ้ำ เธอชะเง้อมองยังไม่มีวี่แววว่าเขาจะมา เธออ้าปากหาวอย่างเหนื่อยอ่อนพลางมองนาฬิกาตีหนึ่งกว่าแล้ว ตาเธอค่อยๆ หรี่ลงทีละน้อยก่อนจะปิดสนิทโดยไม่รู้ตัว
ปอนด์เปิดประตูรถโดยมีผลิตโชคขึ้นไปนั่งอย่างรวดเร็วหลังจากที่ร่ำลาแฟนคลับเรียบร้อยแล้ว เขาปล่อยลมหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะหันไปมองท้ายรถแล้วอมยิ้ม
“ตื่นๆๆๆ แอบมานอนหลับ อู้งานใช่มั้ย” เขาตะโกนเสียงดังทำให้ร่างบางที่นอนอิงกับกระจกข้างรถนั้นสะดุ้งสุดตัว
“ตื่นแล้วคร่า” พีชตอบกลับโดยอัตโนมัติพร้อมกับยืนขึ้นด้วยความตกใจ
“ผลิตจะตะโกนทำไม” ปอนด์ดุชายหนุ่มก่อนจะหันไปมองพีชที่นั่งหน้าหน้าจ๋อยอยู่ข้างหลัง
“ก็จ้างมาทำงาน ไม่ใช่มาแอบนอนหลับและนี่ก็ยังเป็นเวลางานอยู่” เขาบอกลอยๆ
“ขอโทษค่ะ ต่อไปจะหนูจะไม่หลับในเวลางานค่ะ” เธอตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด
“หื้อ จะอะไรนักหนา ก็เรานั่นแหละชักช้า นุชขนของมารอที่รถนานก็ต้องมีเผลอหลับเป็นธรรมดา ทีตัวเองขึ้นรถปุ๊บ นั่งหลับปั๊บตลอด พี่ยังไม่บ่นเลย” ปอนด์เอ่ยด้วยน้ำเสียงหมั่นไส้ เรียกเสียงหัวเราะจากคนขับรถและคนข้างหลัง
“หัวเราะอะไร” ผลิตโชคหันไปถาม แววตายาวรีจ้องหญิงสาวเขม็ง
“....” พีชไม่ตอบอะไร เธอหันไปมองนอกรถก่อนจะปิดปากหัวเราะเบาๆ
“นุช” เขาเรียกเสียงดังกว่าเดิม เมื่อเห็นคนตัวบางที่นั่งแอบขำจนไหล่สั่น “เดี๋ยวโดน...”
‘เพี้ยะ’ เสียงเนื้อกระทบเนื้อ ทำให้ผลิตโชคสะดุ้ง ดวงตายาวรีเบิกกว้าง
“โอ้ย พี่ปอนด์ตีผมทำไมอ่ะ” ผลิตโชคโวยวาย หน้ามุ่ย มือเรียวขาวนั้นลูบท่อนแขนตัวเองไปมา
“รำคาญ นั่งเฉยๆ เลย” ปอนด์บอกพร้อมกับขยับเบาะให้เข้าที่
ผลิตโชคหันกลับมามองเธออีกครั้งและชี้นิ้วมาที่เธอพร้อมกับพูดไม่มีเสียง ให้เธออ่านจากริมฝีปากเขาออกว่า ...ฝากไว้ก่อนเถอะ...
พีชเลื่อนบานกระจกก่อนจะเดินออกไปยืนตรงระเบียง แดดที่ส่องมานั้นค่อนข้างร้อนแต่ไม่ได้อบอ้าวอะไร เธอบิดกายอย่างเกียจคร้าน ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆ น้ำทะเลที่นี่ใสมาก หาดทรายสีขาว ท้องฟ้าปลอดโปร่งไม่มีเมฆบัง ลมทะเลที่พัดโชยมานั้นทำให้เธอคิดถึง ‘ขนอม’ ร้านกาแฟเล็กๆ ที่เปิดด้วยความรัก คิดถึงเพื่อนสาวอวบที่ฟันฝ่าอุปสรรคทุกอย่างมาด้วยกัน คิดถึงเสียงหัวเราะเวลาที่มีความสุข คิดถึงอ้อมกอดเวลาที่เธอต้องการกำลังใจ
วันนี้ผลิตโชคมีถ่ายแบบกับนิตยสารชื่อดังเล่มหนึ่ง ซึ่งงานจะเริ่มตอนบ่ายเพราะต้องรอนางแบบสาวสวยที่กำลังดังในขณะนี้ เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่...มองน้ำทะเลอย่างไร้จุดหมายก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้สึกถึงความแนบชิด เธอหันกลับมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับเบิกตากว้างอย่างตกใจ และนั่นทำให้เธอตกอยู่ในวงแขนของเขา...ผลิตโชค
“เป็นผู้ช่วยพี่นะ คอยดูในส่วนของการติดต่อประสานงานกับร้านต่างๆ ที่เข้ามาขอคิว และอาจจะต้องคอยดูและแจ้งคิวงานผลิต เพราะรายนั้นขี้ลืมตลอด” พี่ปอนด์บอกหน้าที่หลักๆ งานของเธอ
“แต่หนูต้องไปช่วยเพื่อนที่ขนอม” เธอแย้งกลับไป
“ถ้านุชไม่ช่วยพี่ ผลิตไปต่างประเทศแน่ๆ ถ้าเป็นอย่างนั้นเท่ากับชีวิตการเป็นนักร้องของผลิตคงต้องจบลงแค่นี้ การกลับมามีชื่อเสียงขนาดนี้มันคงไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยๆ อีกอย่างผลิตก็อายุไม่น้อยแล้ว จะไปดังสู้หนุ่มๆ ได้ยังไง” พี่ปอนด์บอกแล้วถอนหายใจ “นุชก็รู้ ผลิตรักการร้องเพลงมาก นี่เป็นโอกาสที่เขาจะได้ทำตามฝัน”
“แต่...” เธออยากจะปฏิเสธ แต่พอคิดถึงแววตาของเขาที่แพรวพราวระยิบระยับทุกครั้งที่คุยเรื่องเพลง หรือแม้กระทั่งร้องเพลงให้เธอฟัง ทำให้เธอไม่สามารถที่จะเปล่งเสียงออกมาได้
“เอาเถอะ ถ้านุชไม่สะดวกก็ไม่เป็นไร” พี่ปอนด์บอกเมื่อเห็นท่าทีที่อึดอัดของเธอ
“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ คือหนู...ถ้าหนูอยู่ใกล้ๆ มันจะดีเหรอคะ พี่ปอนด์เคยบอกให้หนูอยู่ห่างๆ เพื่ออนาคตของพี่โชค ซึ่งหนูก็เข้าใจ หนูถึงตัดสินใจห่างกับพี่โชคดีกว่า” เธอก้มหน้าบอกเบาๆ
“เรื่องนั้น...พี่ต้องขอโทษด้วย พี่แค่อยากให้ผลิตได้ทำตามความฝันให้สำเร็จ ซึ่งจริงๆ แล้วพี่ลืมคิดไปว่า ผลิตโตแล้ว มีความรับผิดชอบ และแยกเรื่องงานและความรักได้ นุชรู้มั้ย...ช่วงเวลาที่ผ่านมา ผลิตทำงานหนักมาก ไม่เคยมองผู้หญิงคนไหน” ปอนด์เอื้อมมือมาบีบไหล่บอบบางของเธอ “พี่ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ”
“ไม่ใช่ความผิดของพี่ปอนด์เลยค่ะ หนูก็อยากให้พี่โชคประสบความสำเร็จเหมือนกันค่ะ” เธอตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
“ไม่เอา อย่าร้องไห้ ทีตอนให้ห่างกับผลิต ไม่เห็นจะร้องไห้เลย” ปอนด์บอกด้วยน้ำเสียงกระเซ้า
“ก็...ตอนนั้นหนูไม่อยากทำให้พี่ไม่สบายใจนี่ ความจริงแล้วหนูร้องไห้หนักมาก” เธอบอกแล้วหัวเราะ
“สรุป ทำงานกับพี่มั้ย”
“พี่ไว้ใจหนูใช่มั้ยคะ หนูสัญญาหนูจะไม่ทำให้พี่โชคมีข่าวไม่ดีกับหนูแน่นอน หนูจะตั้งใจทำงานให้ดีที่สุดค่ะ” พีชบอกด้วยน้ำเสียงมั่นใจ
“ขอบใจนะนุช ขอบใจมาก” พี่ปอนด์บอกแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
“ค่ะ แต่หนูขอโทรบอกเพื่อนก่อนนะคะ” เธอบอกยิ้มๆ พลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาปุ๊ก แน่นอน...ปุ๊กต้องดีใจมาก เธอมั่นใจเช่นนั้น...
ชายหนุ่มยืนมองหญิงสาวที่นั่งหลับคอพับบนโซฟาด้วยแววตาอ่อนโยน สมุดจดคิวงานของเขากองอยู่บนตักโดยที่ปากกานั้นยังคาอยู่ในมือ เขาไล่สายตามองตั้งแต่ผมยาวสลวยที่ถูกถักเป็นเปียเดี่ยวหลวมๆไว้ด้านหลัง ขนตางอนยาว จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากอิ่มที่ในเวลานี้เผยอเล็กน้อย แก้มเนียนจนเขาอยากจะสัมผัส...นุช ไม่ใช่ผู้หญิงผิวขาวแบบเขาแต่เธอเป็นผู้หญิงผิวสีน้ำผึ้งที่มีความเนียนนุ่ม มีกลิ่นกายหอมละมุนที่ถูกใจเขามาก
เขาคุกเข่าตรงหน้าแล้วมองเธอนิ่งๆ อยู่ชั่วขณะก่อนจะยื่นมือไปสัมผัสแก้มเนียนนุ่มอย่างห้ามใจไม่อยู่ ปลายนิ้วเรียวไล้ริมฝีปากอย่างช้าๆ อดไม่ได้ที่จะยื่นหน้าไปแตะริมฝีปากอิ่มนั้นอย่างแผ่วเบา หญิงสาวขยับตัวเล็กน้อยทำให้เขาผงะออกมา เธอปรือตามองก่อนจะหลับลงอีกครั้งและลืมตาทันทีเมื่อรู้สึกตัวเต็มที่ เขาอมยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าตกใจของเธอ
“อุ๊ย” เธอนั่งตัวตรงทันทีเมื่อเห็นเขาคุกเข่าอยู่ตรงหน้าใกล้ๆ “พะ...พี่โชค มะ..มีอะไรคะ” เธอขยับตัวหนีเมื่อเห็นเขายังไม่ถอย
“เปล่า เราเห็นนุชนั่งหลับเลยมองดูเฉยๆ” เขาบอกแล้วเลิกคิ้วอย่างยียวน
“ไม่ได้หลับนะ แค่พักสายตา” เธอเถียงกลับมา เตรียมจะลุกขึ้น
“จะไปไหน” เขาถามพร้อมกับลุกขึ้นแล้วยันมือทั้งสองข้างกับพนักโซฟาโดยมีเธออยู่ในวงแขน นุชเงยหน้ามองเขาด้วยแววตาตกใจ
“เอ่อ..พี่ปอนด์อยู่ไหน” เธอถามพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ ซึ่งไม่มีใครเลย
“ไม่รู้สิ ทำไมล่ะ กลัวเหรอ” เขาถามเบาๆ ก้มหน้าเข้าไปใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจฝ่ายตรงข้าม เธอผงะไปข้างหลังพร้อมกับดันอกเขาไว้
“พี่โชค ถอยออกไป” เธอบอกด้วยน้ำเสียงเข้ม แต่เขารู้...ว่าตอนนี้เธอกำลังกลัว แววตาเธอที่มองเขามีความหวาดระแวง
“ไม่มีใครสั่งเราได้ถ้าเราไม่ต้องการ” เขาบอกเบาๆ ก้มหน้าจนปลายจมูกเขาชนปลายจมูกเธอ
“ออกไป” หญิงสาวกัดฟันพูด ริมฝีปากสั่นจนเจ้าตัวต้องเม้มไว้
ผลิตโชคหัวเราะในลำคอก่อนจะถอยออกไป เขายืดตัวเต็มความสูงเหลือบตามองหญิงสาวชั่วครู่แล้วเดินจากไป ทิ้งให้พีชนั่งใจเต้นระรัวจนเธอต้องกดอกซ้ายไว้แน่น จากสายตาที่เธอเห็นเมื่อครู่นี้ มันว่างเปล่า...จนเธอรู้สึกใจหาย...
หรือว่า...พี่โชคจะหมดรักเธอแล้ว...เพียงแค่คิดน้ำตาก็รื้นขึ้นมาจนหญิงสาวต้องสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อเรียกความเข้มแข็งของตัวเองให้กลับมาอย่างเร็วที่สุด...
หญิงสาวมองชายหนุ่มที่อยู่บนเวทีด้วยแววตาที่ชื่นชม เสียงกรีดร้องของเหล่าแฟนคลับที่ดังกึกก้องน่าจะทำให้ผู้ชายบนเวทีนั้นปลื้มปริ่มไม่ใช่น้อย พีชเตรียมขวดน้ำและทิชชู่สำหรับซับเหงื่อไว้ในกระเป๋าก่อนจะยื่นให้การ์ดที่คอยดูแลเพื่อที่ว่าได้ผลิตโชคจะได้หยิบใช้อย่างสะดวก ชายหนุ่มจบท่าเต้นโดยหันหลังให้กับคนดูแต่หันหน้ามาทางขวาซึ่งเธอยืนอยู่หลังฉาก เขาสบตาเธอชั่วขณะ เธอจ้องตาเขา แต่เขากลับหันกลับไปมองเธอเหมือนเป็นอากาศธาตุ พีชเม้มปากแน่น...ดีแล้วที่เขาทำอย่างนี้ เธอจะได้ไม่รู้สึกผิดอะไร
“นุช มะรืนผลิตจะมีงานถ่ายแบบนิตยสารนะ จำได้มั้ย” พี่ปอนด์พูดขึ้นมาลอยๆ โดยสายตายังจับจ้องที่ผลิตโชคอย่างไม่คลาดสายตา
“จำได้ค่ะ ที่ภูเก็ต ไปวันพุธเช้ากลับวันเสาร์บ่ายค่ะ” เธอตอบกลับเบาๆ ขณะเปิดสมุดจดคิวคู่ใจ ดวงตากลมกวาดมองตัวหนังสือเร็วๆ
“โอเค ครั้งนี้ผลิตจะถ่ายคู่กับนางแบบด้วยนะ” ปอนด์เอ่ยเบาๆ พลางมองหน้านวลสีน้ำผึ้งที่ก้มหน้าก้มตาอ่านสมุดจดคิวตัวเอง เธอชะงักเงยหน้าสบตาเขา
“ค่ะ” เธอตอบรับกลับมาเบาๆ เขาเห็นแววตาสีน้ำตาลเข้มนั้นไหววูบก่อนจะปรับเป็นปกติในเวลาชั่ววินาที
“นุช..ผลิตรังแกนุชมั้ย” ปอนด์กระซิบถาม ทำไมเขาจะไม่รู้ว่า เจ้าตัวดีนั้นขี้แกล้งขนาดไหน...
“ปะ...เปล่าค่ะ พี่โชคไม่เข้าใกล้นุชด้วยซ้ำ พี่ปอนด์สบายใจได้” เธอบอกแล้วหัวเราะตาหยี
“พี่ไม่ได้กลัวอย่างนั้น พี่กลัวผลิตจะแกล้งหรือพูดจากให้นุชเสียใจมากกว่า” ปอนด์บอกแล้วส่ายหน้า
“ไม่มีหรอกค่ะ พี่โชคไม่ทำแบบนั้นหรอก” เธอบอกยิ้มๆ ก่อนจะก้มลงไปเก็บของเมื่อการแสดงมินิคอนเสิร์ตจบลง
จบไปอีกหนึ่งงาน เธอรีบหิ้วของเท่าที่จะถือไว้ไปไว้บนรถตู้อย่างรวดเร็วก่อนที่ผลิตโชคจะเดินไปถึงเธอก็จัดของและนั่งอยู่ด้านหลังสุดแล้ว ของที่มีมากมายบังเธอจนแทบจะไม่มีใครเห็นเธอด้วยซ้ำ เธอชะเง้อมองยังไม่มีวี่แววว่าเขาจะมา เธออ้าปากหาวอย่างเหนื่อยอ่อนพลางมองนาฬิกาตีหนึ่งกว่าแล้ว ตาเธอค่อยๆ หรี่ลงทีละน้อยก่อนจะปิดสนิทโดยไม่รู้ตัว
ปอนด์เปิดประตูรถโดยมีผลิตโชคขึ้นไปนั่งอย่างรวดเร็วหลังจากที่ร่ำลาแฟนคลับเรียบร้อยแล้ว เขาปล่อยลมหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะหันไปมองท้ายรถแล้วอมยิ้ม
“ตื่นๆๆๆ แอบมานอนหลับ อู้งานใช่มั้ย” เขาตะโกนเสียงดังทำให้ร่างบางที่นอนอิงกับกระจกข้างรถนั้นสะดุ้งสุดตัว
“ตื่นแล้วคร่า” พีชตอบกลับโดยอัตโนมัติพร้อมกับยืนขึ้นด้วยความตกใจ
“ผลิตจะตะโกนทำไม” ปอนด์ดุชายหนุ่มก่อนจะหันไปมองพีชที่นั่งหน้าหน้าจ๋อยอยู่ข้างหลัง
“ก็จ้างมาทำงาน ไม่ใช่มาแอบนอนหลับและนี่ก็ยังเป็นเวลางานอยู่” เขาบอกลอยๆ
“ขอโทษค่ะ ต่อไปจะหนูจะไม่หลับในเวลางานค่ะ” เธอตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด
“หื้อ จะอะไรนักหนา ก็เรานั่นแหละชักช้า นุชขนของมารอที่รถนานก็ต้องมีเผลอหลับเป็นธรรมดา ทีตัวเองขึ้นรถปุ๊บ นั่งหลับปั๊บตลอด พี่ยังไม่บ่นเลย” ปอนด์เอ่ยด้วยน้ำเสียงหมั่นไส้ เรียกเสียงหัวเราะจากคนขับรถและคนข้างหลัง
“หัวเราะอะไร” ผลิตโชคหันไปถาม แววตายาวรีจ้องหญิงสาวเขม็ง
“....” พีชไม่ตอบอะไร เธอหันไปมองนอกรถก่อนจะปิดปากหัวเราะเบาๆ
“นุช” เขาเรียกเสียงดังกว่าเดิม เมื่อเห็นคนตัวบางที่นั่งแอบขำจนไหล่สั่น “เดี๋ยวโดน...”
‘เพี้ยะ’ เสียงเนื้อกระทบเนื้อ ทำให้ผลิตโชคสะดุ้ง ดวงตายาวรีเบิกกว้าง
“โอ้ย พี่ปอนด์ตีผมทำไมอ่ะ” ผลิตโชคโวยวาย หน้ามุ่ย มือเรียวขาวนั้นลูบท่อนแขนตัวเองไปมา
“รำคาญ นั่งเฉยๆ เลย” ปอนด์บอกพร้อมกับขยับเบาะให้เข้าที่
ผลิตโชคหันกลับมามองเธออีกครั้งและชี้นิ้วมาที่เธอพร้อมกับพูดไม่มีเสียง ให้เธออ่านจากริมฝีปากเขาออกว่า ...ฝากไว้ก่อนเถอะ...
พีชเลื่อนบานกระจกก่อนจะเดินออกไปยืนตรงระเบียง แดดที่ส่องมานั้นค่อนข้างร้อนแต่ไม่ได้อบอ้าวอะไร เธอบิดกายอย่างเกียจคร้าน ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆ น้ำทะเลที่นี่ใสมาก หาดทรายสีขาว ท้องฟ้าปลอดโปร่งไม่มีเมฆบัง ลมทะเลที่พัดโชยมานั้นทำให้เธอคิดถึง ‘ขนอม’ ร้านกาแฟเล็กๆ ที่เปิดด้วยความรัก คิดถึงเพื่อนสาวอวบที่ฟันฝ่าอุปสรรคทุกอย่างมาด้วยกัน คิดถึงเสียงหัวเราะเวลาที่มีความสุข คิดถึงอ้อมกอดเวลาที่เธอต้องการกำลังใจ
วันนี้ผลิตโชคมีถ่ายแบบกับนิตยสารชื่อดังเล่มหนึ่ง ซึ่งงานจะเริ่มตอนบ่ายเพราะต้องรอนางแบบสาวสวยที่กำลังดังในขณะนี้ เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่...มองน้ำทะเลอย่างไร้จุดหมายก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้สึกถึงความแนบชิด เธอหันกลับมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับเบิกตากว้างอย่างตกใจ และนั่นทำให้เธอตกอยู่ในวงแขนของเขา...ผลิตโชค
แมกไม้ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 24 ก.ย. 2562, 16:17:06 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 24 ก.ย. 2562, 16:17:06 น.
จำนวนการเข้าชม : 629
| << ตอน 12 | ตอน 14 >> |