'ดมิสา' เกิดมาพร้อมกับสิ่งที่ถูกเรียกว่า พลังจิต
ท่ามกลางชีวิตที่ราวกับถูกสาปด้วย พร จาก สวรรค์
เธอได้พบกับชายหนุ่มแสนดีที่พร้อมจะฉุดเธอออกมาจากเรือนเสน่ห์จันทน์
...โดยหารู้ไม่ว่าเขามีแผนการบางอย่างกับเธอ…

'จิณไตย' สูญเสียภรรยาไปถึงสองคนจากการแต่งงานสองครั้ง
และที่สำคัญ ภรรยาทั้งสองของเขากำลังตั้งครรภ์ด้วย
ชายหนุ่มตกอยู่ในภวังค์แห่งฝันร้าย และความไม่เข้าใจในสิ่งที่เผชิญ
โดยไม่รู้เลยว่าเหตุการณ์ฆาตกรรมทั้งหมดนั้น มีใครคนหนึ่งอยู่เบื้องหลัง…
'ใคร' ที่หมายจะสังหารภรรยาทุกคนของเขาให้ตายคามือ!!!

**************

นิยายเรื่องนี้แต่งโดย ดุจดาริน(พิมาลินย์) และตีพิมพ์โดย "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" ทีมงานปลายปากกาสำนักพิมพ์จึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ เรื่องนี้เป็นนิยายรัก สยองขวัญ นางเอกเป็นหมอเด็กที่มีพลังจิต! และสามารถมองเห็นภูตผีวิญญาณได้ค่ะ ระวัง อย่าทำให้นางโกรธเชียว…

*******************

นักอ่านท่านใดสนใจมีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ

***สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 4 ช่องทาง***

1.ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
2.ร้านออนไลน์ เช่น ร้านนิยายรัก
3.สั่งซื้อโดยตรงกับสนพ.โดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์ หรือผ่าน Line: plaipakkabooks
4.ซื้อผ่าน plaipakkabooks_officialshop ใน shopee

หนังสือพร้อมส่ง

สั่งซื้อเลื่อมลายพรายจันทร์ ราคา 308฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 40฿ (รวมเป็น 348฿)
ค่าจัดส่ง EMS 60฿ (รวมเป็น 368฿)

ราคาสั่งซื้อแพ็ก 4 เล่ม (เลื่อมลายพรายจันทร์ ราคีสีเพลิง มาลีเริงไฟ และม่านมนตกานต์) 1,052฿ (จากราคาเต็ม 1,174฿)
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 65฿ (รวมเป็น 1,117฿)
ค่าจัดส่ง EMS 90฿ (รวมเป็น 1,142฿)

หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"

***แบบ eBook วางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket***

**************

หมายเหตุ: นิยายเรื่องนี้เป็นซีรีส์ "ร้อยเล่ห์เสน่ห์จันทน์" มีทั้งหมด 4 เรื่อง แต่งโดยนักเขียน 3 ท่าน ดังนี้
-ราคีสีเพลิง แต่งโดย รังสี (วิรัตต์ยา) ดุจดาริน (พิมาลินย์) รางนาก (สะมะเรีย)
-มาลีเริงไฟ แต่งโดย รังสี (วิรัตต์ยา)
-เลื่อมลายพรายจันทร์ แต่งโดย ดุจดาริน (พิมาลินย์)
-ม่านมนตกานต์ แต่งโดย รางนาก (สะมะเรีย)

*******************
จุดเชื่อมโยงคือ 'ยายเจิมจันทร์ เสน่ห์จันทน์' ยายของหลานๆ ทั้ง 4 ซึ่งเป็นตัวเอกของทั้ง 4 เรื่องด้านบนเลยจ้าแต่ละเรื่องก็เป็นเรื่องราวของหลานๆ แต่ละคนแตกต่างกันไป

(เลื่อมลายพรายจันทร์ เป็นเรื่องราวของหลานสาวคนรองในบ้านเสน่ห์จันทน์ค่ะ)

วันสุดท้ายของการปฏิบัติธรรม ดมิสาชวนอรจีราไปช่วยแม่ชีดาราวลีและอุบาสกอุบาสิกาเย็บตับจากเพื่อนำไปก่อสร้างซ่อมแซมกุฏิและกระท่อมสำหรับนักปฏิบัติธรรม หญิงสาวเคยมาช่วยเย็บก่อนหน้านี้จึงพอมีฝีมืออยู่บ้าง ต่างจากอรจีราที่เงอะงะเย็บถูกเย็บผิด

ใบจากที่นำมาเย็บเป็นสีเขียวสด เลือกที่ใบแก่กำลังดี ไม่แก่ไปอ่อนไป ใบจากมีลักษณะคล้ายใบมะพร้าว แต่เหนียวและกว้างกว่าจึงสามารถนำ มาเย็บเป็นตับได้ เรียกว่า ‘ตับจาก’ ซึ่งจะถูกนำไปมุงหลังคากันแดดกันฝน และเมื่อใช้ไปนานแล้วใบจะกรอบ จากสีเขียวเข้มก็จะเปลี่ยนเป็นสีเหลือง สีน้ำตาล กระทั่งเกือบเป็นสีดำก็ยังกันแดดกันฝนได้เป็นอย่างดี แต่เพราะกฎธรรมชาติที่ทุกสิ่งล้วนไม่จีรัง ตับจากก็เช่นกัน วันหนึ่งก็ต้องแห้งกรอบ ผุพัง เป็นเหตุให้แม่ชีและผู้ปฏิบัติธรรมต้องเย็บตับจากใหม่ๆ อยู่เป็นระยะ

โดยเฉพาะปีนี้อากาศร้อนจัด ตับจากเก่าๆ พากันแตกดังเปรี๊ยะโก่งตัวเบียดกันระหว่างใบในตับจนกันแดดกันฝนได้ไม่ดี จึงต้องซ่อมกุฏิกันหลายหลังกว่าทุกปี โชคยังดีที่มีผู้ปฏิบัติธรรมจากอนันดาเฮาส์จำนวนมาก การเย็บใบจากแม้จะไม่ชำนาญนักแต่ก็พอสอนกันได้ และเย็บได้เร็วกว่าที่คิดไว้

“นี่คือที่มาของคำว่า ‘ร้อนจนตับแตก’ ใช่ไหมคะมิ้งค์”

อรจีราเย็บใบจากไปด้วย สลับกับใช้พัดส่วนตัวพัดหน้าระบายความร้อนไปด้วย แต่ยิ่งพัด เหงื่อไคลก็ยิ่งไหลซ่กเต็มหน้าเต็มคอ

“ขนาดตับจากยังแตก ตับพี่จะเหลือกลับบ้านไหมเนี่ย”

ดมิสาหันไปยิ้ม นึกสงสารคนขี้ร้อนอยู่เหมือนกันแต่ก็ไม่รู้จะช่วยอย่างไร หญิงสาวจึงก้มหน้าก้มตาเย็บตับจากต่อไป กระทั่งได้ยินเสียงอรจีราทักใครคนหนึ่งที่กำลังเดินเข้ามาช่วยเย็บตับจาก

“อ้าว บอส นั่งเย็บตรงนี้ก็ได้ค่ะ”

ความคิดแรกนั้นดมิสาคิดว่า ‘บอส’ ของอรจีราเป็นผู้หญิง เลขาสาวจึงจัดแจงให้มานั่งเย็บตับจากใกล้กัน แต่ทว่าพอเงยหน้าขึ้นมอง เธอกลับสบประสานกับนัยน์ตาคมกล้าของชายหนุ่ม เขาหน้าตาหล่อเหลาและมีแรงดึงดูดทางเพศสูงอย่างร้ายกาจ แต่ด้วยชุดอุบาสกสีขาวก็ทำให้จิณไตยดูสง่าน่านับถือ และมีความน่าไว้เนื้อเชื่อใจอย่างประหลาดแผ่ออกมาจากร่างเขา

“ให้อุบาสกนั่งตรงนี้จะดีหรือคะพี่จี” ดมิสากระซิบ “ตรงนี้มีแต่อุบา สิกานะ”

อรจีราหันมองไปรอบๆ ความที่วัดนี้มีอาณาบริเวณกว้างขวางและลานวัดก็กว้างมาก อุบาสกและอุบาสิกาจึงนั่งรวมกลุ่มกันหลายกลุ่ม กลุ่มอื่นนั้นเต็มหมดแล้วยังกับฟ้าดินเป็นใจ มีแต่กลุ่มของเธอนี่แหละที่มีแม่ชีดาราวลีผู้นิ่งขรึม ร้อยวันพันปีจะปริปากพูดอะไรสักหนราวกับกลัวดอกพิกุลหล่น มีดมิสาผู้เป็นบุตรสาว กับเธอผู้เป็นกาฝากไม่ได้เกี่ยวอะไรกับครอบครัวเขานั่งหัวโด่อยู่อีกคน

“ไม่เป็นไรมั้งคะ กลุ่มอื่นเขาเต็มแล้ว นี่เหลือที่ว่างตั้งเยอะ ให้บอสนั่งห่างๆ ก็ได้ค่ะ”

ดมิสาหันมองโดยรอบแล้วจึงพยักหน้าเออออ เธอละมือจากใบจาก ประนมไหว้จิณไตยตามมารยาทเพราะเด็กกว่า แต่ชายหนุ่มกลับหัวเราะรับ

“อย่าไหว้ผมเลย แม่พราหมณ์อาจศีลครบมากกว่าผมก็ได้ เดี๋ยวผมจะบาปเอาเสียเปล่าๆ”

ดมิสาหัวเราะ ขณะที่จิณไตยหันไปไหว้ดาราวลีและแม่ชีพยักหน้ารับด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ก่อนก้มหน้าก้มตาเย็บใบจากต่อ อรจีราจึงถือโอกาสทำงานสำคัญที่บอสฝากฝัง ด้วยการแนะนำให้จิณไตยกับดมิสารู้จักกันอย่างเป็นทางการ

“น้องมิ้งค์จำคุณจิณได้ไหมคะ คุณจิณไตยเจ้านายพี่ ที่เคยเจอกันในโรง’บาลไง” เมื่อดมิสาทำหน้างง อรจีราจึงขยายความให้ “เมื่อปีที่แล้วน่ะค่ะ ช่วงปลายปีได้มั้งที่โรง’บาลจตุรพิธพร ตอนนั้นคุณจิณพาภรรยาไปฝากครรภ์ พี่ไปด้วยเพราะเดี๋ยวต้องไปไซด์งานกันต่อ พี่เห็นน้องมิ้งค์ที่โรง’บาลก็แนะนำให้มิ้งค์รู้จักคุณจิณกับภรรยาไปแล้วนะ จำไม่ได้เหรอ”

ดมิสาหยุดคิดนิดหนึ่งก็ร้องอ๋อออกมา จำได้ว่าก่อนหน้าวันนั้น ญา นีน...ญาติสนิทของเธอที่โตมาด้วยกันในบ้านเสน่ห์จันทน์ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ อาการเป็นตายเท่ากัน ดมิสาทราบข่าวก็รีบเดินทางไปโรงพยา บาลในทันทีและอยู่รอฟังอาการกับอัคนี...สามีของญานีนจนถึงเช้า

แต่เพราะวันต่อมาดมิสาต้องไปเข้าเวรอีกโรงพยาบาลหนึ่ง จึงต้องกลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า และเธอก็พบจิณไตยกับภรรยาที่หน้าโรง พยาบาลพอดี อรจีรานั้นเดินตามสองสามีภรรยามา เห็นเธอเข้าก็ทักทาย แต่ตอนนั้นดมิสาทั้งง่วง ทั้งเพลีย และเดี๋ยวก็ต้องไปทำงานต่ออีกจึงหยุดพูดคุยด้วยเพียงชั่วครู่ตามมารยาท แล้วขอตัวไปอีกทาง

กุมารแพทย์สาวลืมเรื่องนี้ไปแล้ว เสียสนิท ญานีนเองก็หายดีจนกลับไปทำงานได้ตั้งแต่เดือนก่อนแล้วด้วย ดมิสาก็หมดห่วง หากไม่ใช่ว่าอรจีรารื้อฟื้นขึ้นมาอีก เธอคงจำชื่อจำหน้าจิณไตยกับภรรยาไม่ได้เสียด้วยซ้ำ หญิงสาวเลยคลี่ยิ้มจางๆ ให้ชายหนุ่ม

“ขอโทษทีนะคะพอดีวันนั้นยุ่งๆ เลยลืมไปเลย ยังไงก็ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งค่ะคุณจิณ แล้วนี่ภรรยาน่าจะคลอดแล้วเนอะ ลูกชายหรือลูกสาวคะ”

คำถามนั้นทำเอาอรจีราซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ หน้าเจื่อน แอบใช้ศอกสะกิด ดมิสายิกๆ แต่ก็ไม่รู้จะบอกอย่างไรว่า ภรรยาและลูกของเจ้านายไม่อยู่แล้ว ในขณะที่ดมิสางุนงง ชายหนุ่มก็เฉลยด้วยรอยยิ้มหมองเศร้า

“เกิดอุบัติเหตุครับ นุชกับลูกจากผมไปแล้ว”

กุมารแพทย์สาวเบิกตาโตอย่างตกใจ เข้าใจทันทีว่าอรจีราพยายามส่งซิกอะไร หญิงสาวเม้มริมฝีปาก สงสารชายตรงหน้าจับหัวจิตหัวใจและคิดเองเออเองว่า เขาคงพาพนักงานมาถือศีลเพื่อส่งต่อบุญกุศลนี้ยังภรรยาและลูกที่จากไป

“เสียใจด้วยนะคะ”

เมื่อสถานการณ์ชักกร่อยและดูเหมือนแม่ชีดาราวลีจะยังคงอมดอกพิกุลไว้ไม่สนใจจะพูดคุยรับรู้เรื่องทางโลกกับใคร อรจีราจึงดันกองใบจากที่ ริดออกจากก้านแล้วไปทางจิณไตยที่นั่งอยู่อีกฝั่ง

“นี่ค่ะใบจาก บอสเย็บไม่เป็นใช่ไหมคะ เดี๋ยวให้มิ้งค์สอนนะคะ จีเองก็ยังเย็บไม่ค่อยได้เลยค่ะ เนี่ย เสียไปตั้งหลายตับ” หญิงสาวชี้ไปยังกองตับจากเละเทะที่เธอทำพัง

“ฝากด้วยนะมิ้งค์ ไปนั่งตรงนู้นไปจะได้สอนคุณจิณเย็บง่ายๆ”

“ช่วยหน่อยนะครับคุณมิ้งค์”

เมื่อถูกขอร้องถึงสองเสียง ดมิสาเลยลุกขึ้นแล้วเดินไปนั่งตรงกลางระหว่างอรจีราและจิณไตย โดยระวังที่จะเว้นระยะห่างจากชายหนุ่มถึงสองไม้บรรทัด เธอหยิบใบจากขึ้นมาให้เขาทำตาม โดยนำใบสองใบมาวางซ้อนกัน แล้วพับส่วนบนของตับลงมาทางส่วนปลาย

“พับลงมาแค่หนึ่งในสี่ของความยาวก็พอค่ะคุณจิณ ยาวกว่านั้นอีกนิดค่ะ โอเค ไม้เรียวๆ ยาวๆ นี่เรียกว่า ตอก นะคะ เราจะใช้ตอกเย็บใบจากแบบนี้เรียงกันให้เป็นตับ”

อุบาสิกาสาวอธิบายไปด้วย ลงมือเย็บไปด้วย โดยมีอุบาสกหนุ่มทำตามเงอะงะและเย็บผิดเย็บถูกเสียใบจากไปมากกว่าอรจีราเสียอีก

จิณไตยเพลิดเพลินกับกิจกรรมใหม่ เขาพูดคุยกับดมิสาอย่างเป็นธรรมชาติกว่าที่คิดไว้ เสียจนในวินาทีหนึ่ง จิณไตยไม่ได้รู้สึกเลยว่าเพิ่งรู้จักกับเธอวันนี้ ราวกับว่าเขาเคยพบ เคยพูดคุย เคยสนิมสนมกับเธอมาก่อนหน้านี้นานแสนนาน...น่าแปลกที่เขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนเลย แม้แต่กับภรรยาเก่าที่เสียชีวิตไปแล้วทั้งสองคน

อรจีราเองเมื่อหมดหน้าที่ของตัวแล้วก็ทั้งเย็บตับจากและพัดหน้าระบายความร้อนไปพลาง บ่นปอดแปดเกี่ยวกับอากาศของเมืองไทยไปพลาง และภาวนาให้แม่ชีดาราวลีพูดอะไรออกมาสักคำ เผื่อจะเอาไปตีเป็นหวยได้สักตัวสองตัวบ้าง

บรรยากาศภายในวัดยังคงเงียบสงบร่มเย็นดังที่ควรจะเป็น ทุกชีวิตต่างทำหน้าที่ของตัวเองอย่างตั้งใจ โดยที่ไม่มีใคร ณ ที่นี้เห็นเลยว่า สุวรรณนั่งมองดมิสาสอนจิณไตยเย็บใบจากอยู่ตรงกลางระหว่างสองหนุ่มสาว กุมารน้อยใช้บุญบารมีของตนเสกใบจากทิพย์ขึ้นมา แล้วหัดเย็บบ้างอย่างตั้งอกตั้งใจ เพลิดเพลินไปกับกิจกรรมของมนุษย์ โดยไม่ลืมนำคำของพระดินมาครุ่น คิด

ดมิสาเท่านั้นที่จะช่วยให้เขาได้เกิดเป็นมนุษย์...

ดมิสาจะหาแม่ของเขาจนเจอ

กุมารน้อยเงยขึ้นมองหน้าดมิสา เขาเห็นความอ่อนโยนในดวงหน้าของเธอราวกับสตรีผู้นี้เกิดมาเพื่อเป็น ‘แม่’ โดยเฉพาะ กว่าสองเดือนที่ติดตามดมิสาตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง สุวรรณได้รู้เห็นนิสัยใจคอและความใจดี เด็ดขาด ซื่อตรงของดมิสาอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

เขารักเธอ...สุวรรณรู้สึกแบบนั้น มากพอๆ กับที่รู้สึกหวาดกลัวเจิมจันทร์

ถ้าหาแม่เจอในวันใดข้างหน้า

แม่ของเขาจะอบอุ่นดังกระแสบุญที่โอบล้อมดมิสาไหมหนอ...



หมายเหตุ: เนื่องจากมีการจัดหน้าไว้ในรูปแบบหนังสือเล่มขนาด A5 อาจมีคำฉีกหรือเว้นวรรคมากกว่าปกติเมื่อนำลงเว็บ

ปลายปากกาสำนักพิมพ์

จำนวนการเข้าชม : 530

เข้าระบบ เพื่อแสดงความคิดเห็นด้วย weblove account

Copyright (c) 2012 love-stories.net. All Rights Reserved. Designed by @windygallery