โอบรักธารรุ้ง: อัยย์ (ปลายปากกาสำนักพิมพ์)
หมู่บ้านธารรุ้ง แผ่นดินผืนนี้คือทำเลทองของธุรกิจเขา
และคือบ้านเกิดแสนอบอุ่นที่เธอจะมาปักหลักเป็นเกษตรกร
'ภาณุรุจ' มีฝันจะทำรีสอร์ตแห่งใหม่ในพื้นที่ของ 'พิมริสา' โดยที่เธอเองก็มีฝันจะทำไร่ดอกไม้อยู่แล้ว
เขาจะรามือ หรือจะยื้อแย่งดี แต่เห็นความมุ่งมั่นขนาดนั้น เขาก็อดใจอ่อนไม่ได้
เพราะเธอก็ไม่ใช่คนไกล เป็นอดีตรุ่นน้องรหัสสมัยเรียนที่เขาเคยว้ากใส่จนไม่มองหน้ากันมาก่อน
ความฝังใจของเธอ เขาคือรุ่นพี่ที่ไร้เมตตา แต่เขาอยากจะบอกเธอว่า...ไม่เสมอไป
เพราะครั้งหนึ่งเธอเคยถามเขา “โทร.มาทำไมคะ ดึกๆ ป่านนี้ มีธุระอะไรเหรอ”
“ไม่ใช่โทร.มาขอซื้อที่แล้วกัน อย่างน้อยๆ ก็ไม่ใช่ตอนนี้นะ คือว่า...พี่นอนไม่หลับ”
“แล้วทำไมถึงโทร.หาพิมล่ะ คนทั้งหมู่บ้านก็มี”
เขาเงียบอยู่พักใหญ่ ก่อนตัดสินใจตอบ “ก็...ไม่ได้คิดถึงคนอื่นนี่”
ใช่ เขาคิดถึงเธอนั่นแหละ ทุกลมหายใจ
แล้วทีนี้จะให้ทำยังไง นอกจากดับฝันอันยิ่งใหญ่ของตัวเองเพื่อเธอ
******************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย อัยย์ และตีพิมพ์โดย "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" ทีมงานปลายปากกาสำนักพิมพ์จึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ โรแมนติกน่ารักน่าหยิกตามสไตล์คุณอัยย์เช่นเคย และมีความคู่กัดระหว่างพระเอกนางเอก เพราะเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่ชังขี้หน้ากันตั้งแต่มหา'ลัย แต่ต้องมาเจอกันอีกในหมู่บ้านธารรุ้ง หวานๆ ฮาๆ ในเรื่องราวค่ะ นอกจากนี้มีเรื่องของการสร้างชุมชน และการมีกิจการของตัวเองเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย #รับประกันความสนุก!
***************************
นักอ่านท่านใดสนใจมีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
***สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 4 ช่องทาง***
1.ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
2.ร้านออนไลน์ ร้านหนังสือต้นสน วังหลัง ศิริราช, ร้านนิยายรัก, ร้านbooksforfun, ร้านบาร์บี้บิวตี้บุ๊ค(ฉัตรธิดา สำเฮี้ยง), ร้านThebookboxclub และร้าน BestbookSmile
3.สั่งซื้อโดยตรงกับสนพ.โดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์ หรือผ่าน Line: plaipakkabooks
4.ซื้อผ่าน plaipakkabooks_officialshop ใน shopee
หนังสือพร้อมส่ง
คุ้มสุดด้วยจำนวน 544 หน้า
สั่งซื้อออนไลน์ราคาเพียง 369฿ จากราคาปก 402฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 45฿ (รวมเป็น 414฿)
ค่าจัดส่ง EMS 70฿ (รวมเป็น 439฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
***แบบ eBook วางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket***
และคือบ้านเกิดแสนอบอุ่นที่เธอจะมาปักหลักเป็นเกษตรกร
'ภาณุรุจ' มีฝันจะทำรีสอร์ตแห่งใหม่ในพื้นที่ของ 'พิมริสา' โดยที่เธอเองก็มีฝันจะทำไร่ดอกไม้อยู่แล้ว
เขาจะรามือ หรือจะยื้อแย่งดี แต่เห็นความมุ่งมั่นขนาดนั้น เขาก็อดใจอ่อนไม่ได้
เพราะเธอก็ไม่ใช่คนไกล เป็นอดีตรุ่นน้องรหัสสมัยเรียนที่เขาเคยว้ากใส่จนไม่มองหน้ากันมาก่อน
ความฝังใจของเธอ เขาคือรุ่นพี่ที่ไร้เมตตา แต่เขาอยากจะบอกเธอว่า...ไม่เสมอไป
เพราะครั้งหนึ่งเธอเคยถามเขา “โทร.มาทำไมคะ ดึกๆ ป่านนี้ มีธุระอะไรเหรอ”
“ไม่ใช่โทร.มาขอซื้อที่แล้วกัน อย่างน้อยๆ ก็ไม่ใช่ตอนนี้นะ คือว่า...พี่นอนไม่หลับ”
“แล้วทำไมถึงโทร.หาพิมล่ะ คนทั้งหมู่บ้านก็มี”
เขาเงียบอยู่พักใหญ่ ก่อนตัดสินใจตอบ “ก็...ไม่ได้คิดถึงคนอื่นนี่”
ใช่ เขาคิดถึงเธอนั่นแหละ ทุกลมหายใจ
แล้วทีนี้จะให้ทำยังไง นอกจากดับฝันอันยิ่งใหญ่ของตัวเองเพื่อเธอ
******************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย อัยย์ และตีพิมพ์โดย "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" ทีมงานปลายปากกาสำนักพิมพ์จึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ โรแมนติกน่ารักน่าหยิกตามสไตล์คุณอัยย์เช่นเคย และมีความคู่กัดระหว่างพระเอกนางเอก เพราะเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่ชังขี้หน้ากันตั้งแต่มหา'ลัย แต่ต้องมาเจอกันอีกในหมู่บ้านธารรุ้ง หวานๆ ฮาๆ ในเรื่องราวค่ะ นอกจากนี้มีเรื่องของการสร้างชุมชน และการมีกิจการของตัวเองเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย #รับประกันความสนุก!
***************************
นักอ่านท่านใดสนใจมีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
***สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 4 ช่องทาง***
1.ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
2.ร้านออนไลน์ ร้านหนังสือต้นสน วังหลัง ศิริราช, ร้านนิยายรัก, ร้านbooksforfun, ร้านบาร์บี้บิวตี้บุ๊ค(ฉัตรธิดา สำเฮี้ยง), ร้านThebookboxclub และร้าน BestbookSmile
3.สั่งซื้อโดยตรงกับสนพ.โดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์ หรือผ่าน Line: plaipakkabooks
4.ซื้อผ่าน plaipakkabooks_officialshop ใน shopee
หนังสือพร้อมส่ง
คุ้มสุดด้วยจำนวน 544 หน้า
สั่งซื้อออนไลน์ราคาเพียง 369฿ จากราคาปก 402฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 45฿ (รวมเป็น 414฿)
ค่าจัดส่ง EMS 70฿ (รวมเป็น 439฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
***แบบ eBook วางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket***
Tags: โรแมนติก คู่กัด เกษตรกร รีสอร์ต รุ่นพี่ รุ่นน้อง
ตอน: บทที่ 15 -35%
พิมริสาสดชื่นอยู่ในชุดนอนที่เป็นชุดกระโปรงยาวปลายบาน เนื้อผ้าซาตินนุ่มลื่น คืนนี้เธอมีอารมณ์สุนทรีย์ นึกอยากแต่งตัวเป็นเจ้าหญิงนิทราสักคืน แม้เธอจะอยู่บ้านไร่บ้านสวนห้องพักไม่ได้หรูหราเป็นราชวัง แต่ไม่ได้มีกฎข้อไหนใช่ไหมที่ห้ามเธอแต่งชุดนอนกรุยกรายเพื่อรอที่จะหลับฝันถึงเจ้าชายมาจุมพิต
ใช้แอปพลิเคชั่นกระจกเงาจากโทรศัพท์มือถือส่องดูหน้าตายามนี้แล้วรู้สึกตกใจที่มันไม่ผ่องแผ้วเช่นก่อน แน่ละ แต่ละวันเธอต้องอยู่แต่กลางแดด แม้จะใส่หมวกป้องกันแล้ว หรือบางครั้ง ใช้ผ้าปิดหน้าปิดตาจนเกือบเป็นไอ้โม่ง แต่แสงแดดก็ยังไม่ปรานีเธอ หน้าที่เคยขาวใส บัดนี้ดูหมองคล้ำลงอย่างเห็นได้ชัด
พิมริสาเริ่มกังวลกับรูปโฉม...ทั้งๆ ที่เคยตั้งใจเอาไว้ว่าเมื่อลงมือทำไร่ดอกไม้จริงๆ เธอจะไม่นำพาต่อสิ่งนี้ ทว่าตอนนี้กลับนึกกลัวขึ้นมาว่าจะไม่สวยเหมือนเก่า
ยังจะมีใครสนใจไหมนะ ถ้าเธอไม่สวย เธอเป็นสาวชาวไร่ที่ผิวคล้ำดำกร้าน ถ้าหน้ามีฝ้า หางตามีแฉก จะมีใครอยากกอด อยากจูบไหม
เธอมองริมฝีปากสีชมพูอ่อนของตัวเองแล้วเผลอเอามือมาแตะเบาๆ
เกือบไปแล้วสินะวันนี้ นึกว่ามันจะต้องถูกใครรุกรานเสียแล้ว คนที่ซ่อนความหื่นไว้ไม่มิดจนเธอรู้สึกตกใจ นี่เขารู้สึกอย่างนั้นกับเธอจริงๆ หรือแล้วใบหน้าที่ปรากฏในกระจกก็เหมือนจะแดงเรื่อขึ้นมา
หญิงสาวไถลตัวลงนอนพลางหยิบหมอนข้างขึ้นมากอด ใจเจ้ากรรมยังนึกถึงอ้อมกอดเมื่อตอนกลางวันอีกจนได้
ป่านนี้อีตานั่นนอนหรือยังนะ เขาบอกว่า คืนนั้นเขาง่วงแต่นอนไม่หลับ มีอย่างนี้ด้วยหรือ คนนอนไม่หลับ เป็นเพราะไม่ง่วงต่างหาก ต้องอย่างเธอตอนนี้สิ ไม่หลับเพราะไม่ง่วง แต่กำลังคิดถึงเจ้าของวงแขนอบอุ่นนั้น...อย่างที่สุด
ว่าแต่เมื่อไรเขาจะโผล่มาอีกล่ะ เขาชอบหายหน้าไปครั้งละหลายวันแล้วพอเจอกันอีกที ก็ต้องมาฟื้นความสัมพันธ์กันใหม่อยู่ร่ำไป ที่จริงเขาควรจะมาบ่อยๆ แบบนที มาดูต้นไม้ที่เขาให้เธอก็ได้ว่ามันอยู่สบายดีไหม
เอาละ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าเธอจะหาที่เหมาะๆ เอามันลงดิน บ้านจะได้ดูมีสีสัน สวยสมกับที่เป็นบ้านของเจ้าของไร่ดอกไม้
พิมริสาพลิกตัวไปมาอยู่หลายครั้งก็ยังไม่เช้าเสียที ในที่สุดเธอก็ตัด สินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วเรียกไปที่ปลายทาง
“ฮัลโหล ว่าไงจ๊ะพิม”
มีเสียงที่อยากได้ยินตอบมา หญิงสาวเริ่มทำตัวไม่ถูก จะกดปิดก็ไม่ทันแล้ว นี่เขาจะคิดยังไงนะที่เธอเป็นฝ่ายโทร.มา น่าอายเหลือเกิน เขาจะดูถูกเอาหรือเปล่าว่าเป็นสาวเป็นนางเที่ยวเร่โทร.หาผู้ชายกลางดึกกลางดื่น
“นี่พี่เซอร์ไพรส์มากเลยนะ โชคดีที่ไม่ได้ปิดเครื่อง พิมมีอะไรหรือเปล่า”
พิมริสากัดปาก แอบน้อยใจเล็กน้อย น้ำเสียงเขาดูสบายอกสบายใจไม่มีงัวเงียอู้อี้แบบคืนนั้น สงสัยเขาไม่ได้มีอารมณ์นุ่มๆ แบบเธอกระมัง เขาไม่ได้คิดถึงเธอเลยสิท่า...
“เปล่าค่ะ พี่ทำอะไรอยู่น่ะ”
“ทำงานจ้า”
“แต่มันจะตีสองอยู่แล้วนะ พี่ทำงานดึกแบบนี้ทุกคืนเหรอ”
“ไม่หรอก แค่ช่วงนี้ ก็โพรเจกต์นั่นแหละ รายชื่อสื่อที่จะเชิญเยอะไปหมด ต้องเลือกที่เขาจะช่วยเราได้จริงๆ ไม่ใช่มากินๆ เที่ยวๆ แล้วกลับไปไม่เขียนอะไรให้ แต่ก็เสร็จแล้ว พี่กำลังจะนอนเหมือนกัน”
เธอนิ่งฟัง...นี่เขาทำแต่งาน ไม่มีใจจะนึกถึงเธอเลยสินะ ทั้งๆ ที่เมื่อกลางวันเหตุการณ์มันพิเศษออก ช่างต่างกับเธอเหลือเกิน เธอเอาแต่นึกถึงเรื่องนั้นตลอดเวลา
“แล้วพิมล่ะ ป่านนี้ควรหลับไปนานแล้วไม่ใช่หรือ พิมยังไม่ได้บอกพี่เลยว่าโทร.มาทำไม มีเรื่องอะไรหรือเปล่า หรือแค่...”
“มีสิคะ ไม่มีจะโทร.มาเหรอ คือพิม...”
“พิมอะไร...”
“พิมอยากขอบคุณพี่ ที่ต้องโทร.มาเพราะกลัวลืม”
“ขอบคุณเรื่องอะไรอีกเหรอ เอ...ถ้าเรื่องต้นไม้ พิมก็ขอบคุณหลายครั้งแล้ว เรื่องเลี้ยงข้าวก็ขอบคุณแล้ว” มีเสียงหัวเราะเบาๆ ของเขาตามหลังถ้อยคำนั้น
“จะขอบคุณเรื่องที่พี่ช่วยพิมไว้ไม่ให้ตกเขื่อนเมื่อคราวนู้นน่ะค่ะ มันนานมาแล้วละ แล้วพิมก็ไม่ได้ขอบคุณพี่สักที มันคาใจมาก เพราะพี่ช่วยชีวิตพิมไว้”
“โธ่เอ๊ย ไอ้เราก็นึกว่าอะไร โทร.มาตีสองเพื่อขอบคุณพี่เรื่องนี้เนี่ยนะ”
“ใช่สิ ก็มันคาใจ พิมไม่ใช่พวกไม่รู้จักบุญคุณใครหรอกนะ”
คำสุดท้ายเธอพูดสะบัดๆ
“โธ่ คิดมากจริงๆ นี่...พี่ขอหน่อยได้ไหม พิมช่วยเปลี่ยนคำขอบคุณเป็นคำอื่นดีกว่า”
“คำอะไรคะ”
“คำว่า...คิดถึง ไงล่ะ หรือคำอื่นก็ได้ เช่น...”
“บ้า! พี่ไผ่ พิมนอนละ แค่นี้นะคะ”
“เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งวางสิ งั้นพี่พูดเองก็ได้”
แต่หญิงสาวรีบกดวางสายแล้วหันไปกอดหมอนข้างต่อ มันช่วยไม่ ได้จริงๆ ที่ต้องนอนยิ้มอยู่อย่างนั้นจนเช้า
หมายเหตุ: เนื่องจากมีการจัดหน้าไว้ในรูปแบบหนังสือเล่มขนาด A5 อาจมีคำฉีกหรือเว้นวรรคมากกว่าปกติเมื่อนำลงเว็บ
ใช้แอปพลิเคชั่นกระจกเงาจากโทรศัพท์มือถือส่องดูหน้าตายามนี้แล้วรู้สึกตกใจที่มันไม่ผ่องแผ้วเช่นก่อน แน่ละ แต่ละวันเธอต้องอยู่แต่กลางแดด แม้จะใส่หมวกป้องกันแล้ว หรือบางครั้ง ใช้ผ้าปิดหน้าปิดตาจนเกือบเป็นไอ้โม่ง แต่แสงแดดก็ยังไม่ปรานีเธอ หน้าที่เคยขาวใส บัดนี้ดูหมองคล้ำลงอย่างเห็นได้ชัด
พิมริสาเริ่มกังวลกับรูปโฉม...ทั้งๆ ที่เคยตั้งใจเอาไว้ว่าเมื่อลงมือทำไร่ดอกไม้จริงๆ เธอจะไม่นำพาต่อสิ่งนี้ ทว่าตอนนี้กลับนึกกลัวขึ้นมาว่าจะไม่สวยเหมือนเก่า
ยังจะมีใครสนใจไหมนะ ถ้าเธอไม่สวย เธอเป็นสาวชาวไร่ที่ผิวคล้ำดำกร้าน ถ้าหน้ามีฝ้า หางตามีแฉก จะมีใครอยากกอด อยากจูบไหม
เธอมองริมฝีปากสีชมพูอ่อนของตัวเองแล้วเผลอเอามือมาแตะเบาๆ
เกือบไปแล้วสินะวันนี้ นึกว่ามันจะต้องถูกใครรุกรานเสียแล้ว คนที่ซ่อนความหื่นไว้ไม่มิดจนเธอรู้สึกตกใจ นี่เขารู้สึกอย่างนั้นกับเธอจริงๆ หรือแล้วใบหน้าที่ปรากฏในกระจกก็เหมือนจะแดงเรื่อขึ้นมา
หญิงสาวไถลตัวลงนอนพลางหยิบหมอนข้างขึ้นมากอด ใจเจ้ากรรมยังนึกถึงอ้อมกอดเมื่อตอนกลางวันอีกจนได้
ป่านนี้อีตานั่นนอนหรือยังนะ เขาบอกว่า คืนนั้นเขาง่วงแต่นอนไม่หลับ มีอย่างนี้ด้วยหรือ คนนอนไม่หลับ เป็นเพราะไม่ง่วงต่างหาก ต้องอย่างเธอตอนนี้สิ ไม่หลับเพราะไม่ง่วง แต่กำลังคิดถึงเจ้าของวงแขนอบอุ่นนั้น...อย่างที่สุด
ว่าแต่เมื่อไรเขาจะโผล่มาอีกล่ะ เขาชอบหายหน้าไปครั้งละหลายวันแล้วพอเจอกันอีกที ก็ต้องมาฟื้นความสัมพันธ์กันใหม่อยู่ร่ำไป ที่จริงเขาควรจะมาบ่อยๆ แบบนที มาดูต้นไม้ที่เขาให้เธอก็ได้ว่ามันอยู่สบายดีไหม
เอาละ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าเธอจะหาที่เหมาะๆ เอามันลงดิน บ้านจะได้ดูมีสีสัน สวยสมกับที่เป็นบ้านของเจ้าของไร่ดอกไม้
พิมริสาพลิกตัวไปมาอยู่หลายครั้งก็ยังไม่เช้าเสียที ในที่สุดเธอก็ตัด สินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วเรียกไปที่ปลายทาง
“ฮัลโหล ว่าไงจ๊ะพิม”
มีเสียงที่อยากได้ยินตอบมา หญิงสาวเริ่มทำตัวไม่ถูก จะกดปิดก็ไม่ทันแล้ว นี่เขาจะคิดยังไงนะที่เธอเป็นฝ่ายโทร.มา น่าอายเหลือเกิน เขาจะดูถูกเอาหรือเปล่าว่าเป็นสาวเป็นนางเที่ยวเร่โทร.หาผู้ชายกลางดึกกลางดื่น
“นี่พี่เซอร์ไพรส์มากเลยนะ โชคดีที่ไม่ได้ปิดเครื่อง พิมมีอะไรหรือเปล่า”
พิมริสากัดปาก แอบน้อยใจเล็กน้อย น้ำเสียงเขาดูสบายอกสบายใจไม่มีงัวเงียอู้อี้แบบคืนนั้น สงสัยเขาไม่ได้มีอารมณ์นุ่มๆ แบบเธอกระมัง เขาไม่ได้คิดถึงเธอเลยสิท่า...
“เปล่าค่ะ พี่ทำอะไรอยู่น่ะ”
“ทำงานจ้า”
“แต่มันจะตีสองอยู่แล้วนะ พี่ทำงานดึกแบบนี้ทุกคืนเหรอ”
“ไม่หรอก แค่ช่วงนี้ ก็โพรเจกต์นั่นแหละ รายชื่อสื่อที่จะเชิญเยอะไปหมด ต้องเลือกที่เขาจะช่วยเราได้จริงๆ ไม่ใช่มากินๆ เที่ยวๆ แล้วกลับไปไม่เขียนอะไรให้ แต่ก็เสร็จแล้ว พี่กำลังจะนอนเหมือนกัน”
เธอนิ่งฟัง...นี่เขาทำแต่งาน ไม่มีใจจะนึกถึงเธอเลยสินะ ทั้งๆ ที่เมื่อกลางวันเหตุการณ์มันพิเศษออก ช่างต่างกับเธอเหลือเกิน เธอเอาแต่นึกถึงเรื่องนั้นตลอดเวลา
“แล้วพิมล่ะ ป่านนี้ควรหลับไปนานแล้วไม่ใช่หรือ พิมยังไม่ได้บอกพี่เลยว่าโทร.มาทำไม มีเรื่องอะไรหรือเปล่า หรือแค่...”
“มีสิคะ ไม่มีจะโทร.มาเหรอ คือพิม...”
“พิมอะไร...”
“พิมอยากขอบคุณพี่ ที่ต้องโทร.มาเพราะกลัวลืม”
“ขอบคุณเรื่องอะไรอีกเหรอ เอ...ถ้าเรื่องต้นไม้ พิมก็ขอบคุณหลายครั้งแล้ว เรื่องเลี้ยงข้าวก็ขอบคุณแล้ว” มีเสียงหัวเราะเบาๆ ของเขาตามหลังถ้อยคำนั้น
“จะขอบคุณเรื่องที่พี่ช่วยพิมไว้ไม่ให้ตกเขื่อนเมื่อคราวนู้นน่ะค่ะ มันนานมาแล้วละ แล้วพิมก็ไม่ได้ขอบคุณพี่สักที มันคาใจมาก เพราะพี่ช่วยชีวิตพิมไว้”
“โธ่เอ๊ย ไอ้เราก็นึกว่าอะไร โทร.มาตีสองเพื่อขอบคุณพี่เรื่องนี้เนี่ยนะ”
“ใช่สิ ก็มันคาใจ พิมไม่ใช่พวกไม่รู้จักบุญคุณใครหรอกนะ”
คำสุดท้ายเธอพูดสะบัดๆ
“โธ่ คิดมากจริงๆ นี่...พี่ขอหน่อยได้ไหม พิมช่วยเปลี่ยนคำขอบคุณเป็นคำอื่นดีกว่า”
“คำอะไรคะ”
“คำว่า...คิดถึง ไงล่ะ หรือคำอื่นก็ได้ เช่น...”
“บ้า! พี่ไผ่ พิมนอนละ แค่นี้นะคะ”
“เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งวางสิ งั้นพี่พูดเองก็ได้”
แต่หญิงสาวรีบกดวางสายแล้วหันไปกอดหมอนข้างต่อ มันช่วยไม่ ได้จริงๆ ที่ต้องนอนยิ้มอยู่อย่างนั้นจนเช้า
หมายเหตุ: เนื่องจากมีการจัดหน้าไว้ในรูปแบบหนังสือเล่มขนาด A5 อาจมีคำฉีกหรือเว้นวรรคมากกว่าปกติเมื่อนำลงเว็บ
ปลายปากกาสำนักพิมพ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 30 เม.ย. 2563, 05:56:01 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 30 เม.ย. 2563, 05:56:01 น.
จำนวนการเข้าชม : 366
| << บทที่ 14 -100% | บทที่ 15 -70% >> |