โอบรักธารรุ้ง: อัยย์ (ปลายปากกาสำนักพิมพ์)
หมู่บ้านธารรุ้ง แผ่นดินผืนนี้คือทำเลทองของธุรกิจเขา
และคือบ้านเกิดแสนอบอุ่นที่เธอจะมาปักหลักเป็นเกษตรกร
'ภาณุรุจ' มีฝันจะทำรีสอร์ตแห่งใหม่ในพื้นที่ของ 'พิมริสา' โดยที่เธอเองก็มีฝันจะทำไร่ดอกไม้อยู่แล้ว
เขาจะรามือ หรือจะยื้อแย่งดี แต่เห็นความมุ่งมั่นขนาดนั้น เขาก็อดใจอ่อนไม่ได้
เพราะเธอก็ไม่ใช่คนไกล เป็นอดีตรุ่นน้องรหัสสมัยเรียนที่เขาเคยว้ากใส่จนไม่มองหน้ากันมาก่อน
ความฝังใจของเธอ เขาคือรุ่นพี่ที่ไร้เมตตา แต่เขาอยากจะบอกเธอว่า...ไม่เสมอไป
เพราะครั้งหนึ่งเธอเคยถามเขา “โทร.มาทำไมคะ ดึกๆ ป่านนี้ มีธุระอะไรเหรอ”
“ไม่ใช่โทร.มาขอซื้อที่แล้วกัน อย่างน้อยๆ ก็ไม่ใช่ตอนนี้นะ คือว่า...พี่นอนไม่หลับ”
“แล้วทำไมถึงโทร.หาพิมล่ะ คนทั้งหมู่บ้านก็มี”
เขาเงียบอยู่พักใหญ่ ก่อนตัดสินใจตอบ “ก็...ไม่ได้คิดถึงคนอื่นนี่”
ใช่ เขาคิดถึงเธอนั่นแหละ ทุกลมหายใจ
แล้วทีนี้จะให้ทำยังไง นอกจากดับฝันอันยิ่งใหญ่ของตัวเองเพื่อเธอ
******************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย อัยย์ และตีพิมพ์โดย "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" ทีมงานปลายปากกาสำนักพิมพ์จึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ โรแมนติกน่ารักน่าหยิกตามสไตล์คุณอัยย์เช่นเคย และมีความคู่กัดระหว่างพระเอกนางเอก เพราะเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่ชังขี้หน้ากันตั้งแต่มหา'ลัย แต่ต้องมาเจอกันอีกในหมู่บ้านธารรุ้ง หวานๆ ฮาๆ ในเรื่องราวค่ะ นอกจากนี้มีเรื่องของการสร้างชุมชน และการมีกิจการของตัวเองเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย #รับประกันความสนุก!
***************************
นักอ่านท่านใดสนใจมีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
***สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 4 ช่องทาง***
1.ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
2.ร้านออนไลน์ ร้านหนังสือต้นสน วังหลัง ศิริราช, ร้านนิยายรัก, ร้านbooksforfun, ร้านบาร์บี้บิวตี้บุ๊ค(ฉัตรธิดา สำเฮี้ยง), ร้านThebookboxclub และร้าน BestbookSmile
3.สั่งซื้อโดยตรงกับสนพ.โดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์ หรือผ่าน Line: plaipakkabooks
4.ซื้อผ่าน plaipakkabooks_officialshop ใน shopee
หนังสือพร้อมส่ง
คุ้มสุดด้วยจำนวน 544 หน้า
สั่งซื้อออนไลน์ราคาเพียง 369฿ จากราคาปก 402฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 45฿ (รวมเป็น 414฿)
ค่าจัดส่ง EMS 70฿ (รวมเป็น 439฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
***แบบ eBook วางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket***
และคือบ้านเกิดแสนอบอุ่นที่เธอจะมาปักหลักเป็นเกษตรกร
'ภาณุรุจ' มีฝันจะทำรีสอร์ตแห่งใหม่ในพื้นที่ของ 'พิมริสา' โดยที่เธอเองก็มีฝันจะทำไร่ดอกไม้อยู่แล้ว
เขาจะรามือ หรือจะยื้อแย่งดี แต่เห็นความมุ่งมั่นขนาดนั้น เขาก็อดใจอ่อนไม่ได้
เพราะเธอก็ไม่ใช่คนไกล เป็นอดีตรุ่นน้องรหัสสมัยเรียนที่เขาเคยว้ากใส่จนไม่มองหน้ากันมาก่อน
ความฝังใจของเธอ เขาคือรุ่นพี่ที่ไร้เมตตา แต่เขาอยากจะบอกเธอว่า...ไม่เสมอไป
เพราะครั้งหนึ่งเธอเคยถามเขา “โทร.มาทำไมคะ ดึกๆ ป่านนี้ มีธุระอะไรเหรอ”
“ไม่ใช่โทร.มาขอซื้อที่แล้วกัน อย่างน้อยๆ ก็ไม่ใช่ตอนนี้นะ คือว่า...พี่นอนไม่หลับ”
“แล้วทำไมถึงโทร.หาพิมล่ะ คนทั้งหมู่บ้านก็มี”
เขาเงียบอยู่พักใหญ่ ก่อนตัดสินใจตอบ “ก็...ไม่ได้คิดถึงคนอื่นนี่”
ใช่ เขาคิดถึงเธอนั่นแหละ ทุกลมหายใจ
แล้วทีนี้จะให้ทำยังไง นอกจากดับฝันอันยิ่งใหญ่ของตัวเองเพื่อเธอ
******************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย อัยย์ และตีพิมพ์โดย "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" ทีมงานปลายปากกาสำนักพิมพ์จึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ โรแมนติกน่ารักน่าหยิกตามสไตล์คุณอัยย์เช่นเคย และมีความคู่กัดระหว่างพระเอกนางเอก เพราะเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่ชังขี้หน้ากันตั้งแต่มหา'ลัย แต่ต้องมาเจอกันอีกในหมู่บ้านธารรุ้ง หวานๆ ฮาๆ ในเรื่องราวค่ะ นอกจากนี้มีเรื่องของการสร้างชุมชน และการมีกิจการของตัวเองเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย #รับประกันความสนุก!
***************************
นักอ่านท่านใดสนใจมีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
***สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 4 ช่องทาง***
1.ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
2.ร้านออนไลน์ ร้านหนังสือต้นสน วังหลัง ศิริราช, ร้านนิยายรัก, ร้านbooksforfun, ร้านบาร์บี้บิวตี้บุ๊ค(ฉัตรธิดา สำเฮี้ยง), ร้านThebookboxclub และร้าน BestbookSmile
3.สั่งซื้อโดยตรงกับสนพ.โดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์ หรือผ่าน Line: plaipakkabooks
4.ซื้อผ่าน plaipakkabooks_officialshop ใน shopee
หนังสือพร้อมส่ง
คุ้มสุดด้วยจำนวน 544 หน้า
สั่งซื้อออนไลน์ราคาเพียง 369฿ จากราคาปก 402฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 45฿ (รวมเป็น 414฿)
ค่าจัดส่ง EMS 70฿ (รวมเป็น 439฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
***แบบ eBook วางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket***
Tags: โรแมนติก คู่กัด เกษตรกร รีสอร์ต รุ่นพี่ รุ่นน้อง
ตอน: บทที่ 16 -40% + แจ้งข่าวดี
อิอิ วันนี้ก่อนลงต่อมีข่าวดีมาแจ้งกันก่อนเลยค่ะ สำหรับรีดเดอร์ที่อยากโหลด eBook โอบรักธารรุ้ง แต่กระเป๋าสั่นสู้ไม่ไหว! โอกาสดีแล้วนะตัวเอง สนพ.พิเศษลดให้ 30%!!!
ตั้งแต่วันนี้ - 22 พฤษภาคม 2563 นะคะ
โหลดกันนะ ลดเยอะมว๊าก จะได้มีนิยายสนุกๆ อ่านกันยามหยุดอยู่บ้านจ้า เรื่องนี้มีทั้งหมด 48 บท ราคาสองร้อยกว่าบาท คุ้มกว่านี้ไม่มีอีกแล้ววว ที่เว็บไซต์ mebmarket หรือ app meb นะคะ อ่านกันจุใจไปเลย ฮี่ๆ
************************
พักใหญ่ๆ หญิงสาวก็ดึงตัวเองออกมา คิดไม่ถึงว่าอ้อมกอดที่เธอนึกถึงในช่วงสองสามวันมานี้ จู่ๆ ก็กลับมาหาเธออีกครั้ง ความกลัวทั้งหลายแหล่หายไป สิ่งที่เข้ามาทดแทนคือความขวยเขิน การที่มีผู้ชายที่ไม่ใช่บิดาหรือพี่น้องมากอดถึงสองครั้งในเวลาใกล้ๆ กัน มันยากจะบรรยายความ รู้สึก
“เอาละ ช้างมันก็ไปแล้ว มันไม่ถอยกลับมาแน่ พิมดีขึ้นหรือยัง”
ถามแล้วภาณุรุจก็ค่อยๆ ปล่อยตัวพิมริสาออกอย่างอาลัยอาวรณ์
“ค่ะ ดีขึ้นเยอะ ขอบคุณพี่ไผ่มาก”
“ทำไมต้องขอบคุณอยู่เรื่อย เราสนิทกันขนาดนี้แล้วนะ”
เขาถามยิ้มๆ นึกไปถึงคำขอบคุณตอนตีสองคืนนั้น นี่เธอจะรู้ไหมพอเธอวางหูไป เขานอนไม่หลับทั้งคืน อารมณ์มันปั่นป่วนไปหมด รู้สึกคึกคักเหมือนช้างตกมัน จะโทร.กลับก็เกรงใจ เพราะตอนนั้นมันตีสอง ไม่ใช่สองทุ่ม เขาอยากให้เธอพักผ่อนมากกว่า เขารู้เธอเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว
พิมริสาไม่ได้ตอบในสิ่งที่เขาถาม ชายหนุ่มจึงเปลี่ยนเรื่อง “แล้วนั่นยางรถไปโดนอะไรมา”
“ไม่รู้สิคะ ตอนออกมา มันก็ปกตินะคะ ไม่รู้ทำไมจู่ๆ มันถึง...”
“พิมบอกพี่ว่าจะไปหาพี่ภพ แต่ยังไม่ตอบพี่เลยว่าทำไมต้องขับรถเข้าป่าเสี่ยงภัยมาแบบนี้”
“เมื่อวานพี่ภพเขาเกริ่นๆ ว่าจะไปศูนย์เพาะกล้าไม้ ที่นั่นมีปทุมมาสีขาวด้วย สีอื่นๆ ก็มี พิมเพิ่งนึกได้ก็เลยอยากไปขอมาเพิ่ม แต่ไม่ได้บอกพี่เขาไว้ โทร.ติดต่อก็ไม่ได้ ไม่มีสัญญาณอยู่นั่นแหละ พื้นที่ก็ไม่ใช่ป่าลึกเสียหน่อย”
น้ำเสียงหญิงสาวหงุดหงิดเต็มทนในประโยคหลัง
นี่ขนาดโทรศัพท์ใช้ซิมของค่ายที่บอกว่ามีเครือข่ายให้บริการครอบคลุมที่สุด มีตั้งไม่รู้กี่หมื่นสถานีทั่วประเทศ เธอยังพึ่งพาไม่ได้ ประเทศนี้มันจะอับสัญญาณไปถึงไหน พิมริสานึกพาลๆ
“โอเค เข้าใจละ ทีหลังพิมมาที่แบบนี้ พี่ว่าใช้รถยนต์ดีกว่า รถพิมก็มีไม่ใช่หรือ”
“มี...แต่มันเสีย ยังไม่ได้ซ่อม” น้ำเสียงเธอยังเซ็งๆ ที่ชีวิตติดขัดไปหมด
“อ้อ งั้นเดี๋ยววันหลังพี่เอาไปซ่อมให้ เอาเป็นว่า คราวต่อไปถ้าจะไปไหนในพื้นที่ป่า พิมต้องหาใครมาเป็นเพื่อนสักคนนะ มีอะไรจะได้ช่วยๆ กัน โทร.หาพี่ก็ได้นี่ พี่เต็มใจบริการ”
“ขอบคุณค่ะ เอ๊ย...” เธอชะงักไป เขาหัวเราะ “พี่ไผ่ถามแต่พิม แล้วพี่ล่ะ ไปไหนมาเหรอ”
“พี่ก็มีธุระอย่างเดียวกับพิมเป๊ะเลย แปลกดีไหม พี่จะไปขอเพิ่มกล้าไม้ที่จะเอาไปปลูกป่ากับอุทยานฯ จะโทร.ก็เกรงใจเดี๋ยวดูเหมือนสั่งเขา ก็เลยตัดสินใจไปบอกด้วยตัวเองดีกว่า ที่จริงละแวกที่ทำการฯ ของเขาใช้โทรศัพท์ได้นะ พี่ชายของพิมคงออกนอกเขตสัญญาณ พิมจึงติดต่อไม่ได้”
“อืม ก็อาจจะจริงอย่างพี่ว่า พิมติดต่อไม่ได้ตั้งแต่อยู่ที่บ้านแล้ว”
“มา มาช่วยพี่หน่อย เอาเจ้านี่ขึ้นรถ” เขาชี้ไปที่รถจักรยานยนต์เจ้าปัญหา “เดี๋ยวพี่จะไปส่ง เรื่องต้นกล้า งั้นพี่ค่อยโทร.บอกภพเขาดีกว่า ดูไม่ดีก็ช่าง แต่พี่ขี้เกียจไปแล้ว”
“พิมก็ค่อยไปศูนย์ฯ วันอื่น วันนี้ฤกษ์ไม่ดีซะแล้ว”
“แต่พี่ว่าฤกษ์ดีมากกว่า” เขาแย้ง “ทำให้เราได้มาเจอกันไง”
เธอค้อน “แหม จะเจอพิมสักทีนี่ต้องใช้ฤกษ์เหรอคะ พี่ไปที่ไร่เมื่อ ไหร่ก็ได้”
“แบบพี่นทีงั้นสิ ไปได้เกือบทุกวันโดยไม่ต้องหาเหตุผล พี่ไม่อยากไปจ๊ะเอ๋กับเขาที่บ้านพิมหรอก บอกตรงๆ”
พูดแล้วแววตาของภาณุรุจก็ขรึมลง พิมริสาเองก็มีสีหน้าเปลี่ยนไป ช่วงสองสามวันมานี้ทั้งคู่สนิทแน่นแฟ้นขึ้นโดยลืมไปว่า ยังมีบางสิ่งที่เปรียบได้กับขอนไม้ใหญ่ล้มลงมาขวางทางเดินอันราบรื่น
แล้วเป็นภาณุรุจที่ปรับใจตัวเองให้คืนกลับจากความรู้สึกหน่วงๆ ที่แทรกขึ้น เขาบอกเธอด้วยเสียงที่ร่าเริงดุจเดิม
“อะ มายกรถกัน จะได้ไปคุยในรถกันต่อ”
แล้วสองคนก็ช่วยกันนำรถจักรยานยนต์ขึ้นกระบะหลัง ภาณุรุจขับกินลมชมไพรไปเรื่อยๆ ตั้งแต่มีเธอนั่งไปด้วย เขาไม่เคยขับรถเกินยี่สิบกิ โลเมตรต่อชั่วโมง พิมริสาเองก็อยากให้หมู่บ้านแห่งนี้มีพื้นที่กว้างใหญ่กว่านี้อีกสักหน่อย เพราะช่วงเวลาที่เพลินใจมันจะได้สมดุลกับระยะทาง
หลังจากคุยสัพเพเหระ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นเรื่องระบบโทรศัพท์มือถือที่ห่วยแตกของทุกค่าย ชายหนุ่มก็เข้าเรื่องสำคัญ
“เย็นนี้พี่จะกลับกรุงเทพฯ ไปเยี่ยมครอบครัวสักอาทิตย์”
พิมริสารู้สึกใจหายขึ้นมาทันที “อาทิตย์นึงเลยหรือคะ”
“ใช่ พี่ไม่ได้กลับบ้านนานแล้ว ทำไมหรือ มันนานเกินไปหรือ”
“ก็...ไม่นานหรอก แต่...”
“ถ้าคิดถึงก็โทร.หรือไลน์ไปได้ แต่พี่ว่า พี่ค่อยติดต่อมาเองดีกว่า พี่เป็นผู้ชาย จริงไหม”
พิมริสาหน้าร้อน เขาพูดเสียงปกติเหมือนเธอกับเขาเป็น ‘แฟน’ กันแล้วอย่างนั้น
ภาณุรุจพยายามเก็บความกังวลไว้ในใจ หนึ่งสัปดาห์ที่เขาไม่อยู่ ไม่รู้นทีจะเดินหน้ากับแผนพิชิตใจสาวได้สักแค่ไหนนะ เขาขอฝากความหวังไว้ที่เธอ ช่วงนี้เขาน่าจะมีแต้มต่อนทีนิดหน่อย
แต่สาบานได้ว่าไม่ได้จงใจทำคะแนนเพื่อชิงเธอมา
เขาไม่ได้มีแผนแบบนั้น ถ้าเขาเป็นคนช่างวางแผนกับผู้หญิง พาเมล่าคงไม่ทิ้งเขาได้ง่ายๆ ทุกอย่างที่ทำกับพิมริสา เกิดขึ้นตามธรรมชาติและสัญชาตญาณ ยิ่งใกล้ชิด เธอยิ่งน่ารัก จนเขารู้สึกเหมือนฤาษีที่ถูกปลุกขึ้นมาเพื่อพบกับรสชาติเสน่หาที่ห่างหายไปนาน
ว่าแต่...จะยอมรับกับใจหรือยังว่าตอนนี้เขาคิดกับเธอมากกว่าความเป็นน้องหรือหลานรหัสแล้ว? อย่าใจแข็งเลย ยอมรับมาดีๆ แบบลูกผู้ชาย
แล้วภาณุรุจก็โล่งใจ เขาไม่ต้องตอบคำถามตัวเองแล้ว เพราะเวลานี้รถกำลังแล่นเข้าสู่ไร่พิมปทุมมาพอดี
(((โหลด eBook ลดราคา 30% ได้ที่ mebmarket)))
หมายเหตุ: เนื่องจากมีการจัดหน้าไว้ในรูปแบบหนังสือเล่มขนาด A5 อาจมีคำฉีกหรือเว้นวรรคมากกว่าปกติเมื่อนำลงเว็บ
ตั้งแต่วันนี้ - 22 พฤษภาคม 2563 นะคะ
โหลดกันนะ ลดเยอะมว๊าก จะได้มีนิยายสนุกๆ อ่านกันยามหยุดอยู่บ้านจ้า เรื่องนี้มีทั้งหมด 48 บท ราคาสองร้อยกว่าบาท คุ้มกว่านี้ไม่มีอีกแล้ววว ที่เว็บไซต์ mebmarket หรือ app meb นะคะ อ่านกันจุใจไปเลย ฮี่ๆ
************************
พักใหญ่ๆ หญิงสาวก็ดึงตัวเองออกมา คิดไม่ถึงว่าอ้อมกอดที่เธอนึกถึงในช่วงสองสามวันมานี้ จู่ๆ ก็กลับมาหาเธออีกครั้ง ความกลัวทั้งหลายแหล่หายไป สิ่งที่เข้ามาทดแทนคือความขวยเขิน การที่มีผู้ชายที่ไม่ใช่บิดาหรือพี่น้องมากอดถึงสองครั้งในเวลาใกล้ๆ กัน มันยากจะบรรยายความ รู้สึก
“เอาละ ช้างมันก็ไปแล้ว มันไม่ถอยกลับมาแน่ พิมดีขึ้นหรือยัง”
ถามแล้วภาณุรุจก็ค่อยๆ ปล่อยตัวพิมริสาออกอย่างอาลัยอาวรณ์
“ค่ะ ดีขึ้นเยอะ ขอบคุณพี่ไผ่มาก”
“ทำไมต้องขอบคุณอยู่เรื่อย เราสนิทกันขนาดนี้แล้วนะ”
เขาถามยิ้มๆ นึกไปถึงคำขอบคุณตอนตีสองคืนนั้น นี่เธอจะรู้ไหมพอเธอวางหูไป เขานอนไม่หลับทั้งคืน อารมณ์มันปั่นป่วนไปหมด รู้สึกคึกคักเหมือนช้างตกมัน จะโทร.กลับก็เกรงใจ เพราะตอนนั้นมันตีสอง ไม่ใช่สองทุ่ม เขาอยากให้เธอพักผ่อนมากกว่า เขารู้เธอเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว
พิมริสาไม่ได้ตอบในสิ่งที่เขาถาม ชายหนุ่มจึงเปลี่ยนเรื่อง “แล้วนั่นยางรถไปโดนอะไรมา”
“ไม่รู้สิคะ ตอนออกมา มันก็ปกตินะคะ ไม่รู้ทำไมจู่ๆ มันถึง...”
“พิมบอกพี่ว่าจะไปหาพี่ภพ แต่ยังไม่ตอบพี่เลยว่าทำไมต้องขับรถเข้าป่าเสี่ยงภัยมาแบบนี้”
“เมื่อวานพี่ภพเขาเกริ่นๆ ว่าจะไปศูนย์เพาะกล้าไม้ ที่นั่นมีปทุมมาสีขาวด้วย สีอื่นๆ ก็มี พิมเพิ่งนึกได้ก็เลยอยากไปขอมาเพิ่ม แต่ไม่ได้บอกพี่เขาไว้ โทร.ติดต่อก็ไม่ได้ ไม่มีสัญญาณอยู่นั่นแหละ พื้นที่ก็ไม่ใช่ป่าลึกเสียหน่อย”
น้ำเสียงหญิงสาวหงุดหงิดเต็มทนในประโยคหลัง
นี่ขนาดโทรศัพท์ใช้ซิมของค่ายที่บอกว่ามีเครือข่ายให้บริการครอบคลุมที่สุด มีตั้งไม่รู้กี่หมื่นสถานีทั่วประเทศ เธอยังพึ่งพาไม่ได้ ประเทศนี้มันจะอับสัญญาณไปถึงไหน พิมริสานึกพาลๆ
“โอเค เข้าใจละ ทีหลังพิมมาที่แบบนี้ พี่ว่าใช้รถยนต์ดีกว่า รถพิมก็มีไม่ใช่หรือ”
“มี...แต่มันเสีย ยังไม่ได้ซ่อม” น้ำเสียงเธอยังเซ็งๆ ที่ชีวิตติดขัดไปหมด
“อ้อ งั้นเดี๋ยววันหลังพี่เอาไปซ่อมให้ เอาเป็นว่า คราวต่อไปถ้าจะไปไหนในพื้นที่ป่า พิมต้องหาใครมาเป็นเพื่อนสักคนนะ มีอะไรจะได้ช่วยๆ กัน โทร.หาพี่ก็ได้นี่ พี่เต็มใจบริการ”
“ขอบคุณค่ะ เอ๊ย...” เธอชะงักไป เขาหัวเราะ “พี่ไผ่ถามแต่พิม แล้วพี่ล่ะ ไปไหนมาเหรอ”
“พี่ก็มีธุระอย่างเดียวกับพิมเป๊ะเลย แปลกดีไหม พี่จะไปขอเพิ่มกล้าไม้ที่จะเอาไปปลูกป่ากับอุทยานฯ จะโทร.ก็เกรงใจเดี๋ยวดูเหมือนสั่งเขา ก็เลยตัดสินใจไปบอกด้วยตัวเองดีกว่า ที่จริงละแวกที่ทำการฯ ของเขาใช้โทรศัพท์ได้นะ พี่ชายของพิมคงออกนอกเขตสัญญาณ พิมจึงติดต่อไม่ได้”
“อืม ก็อาจจะจริงอย่างพี่ว่า พิมติดต่อไม่ได้ตั้งแต่อยู่ที่บ้านแล้ว”
“มา มาช่วยพี่หน่อย เอาเจ้านี่ขึ้นรถ” เขาชี้ไปที่รถจักรยานยนต์เจ้าปัญหา “เดี๋ยวพี่จะไปส่ง เรื่องต้นกล้า งั้นพี่ค่อยโทร.บอกภพเขาดีกว่า ดูไม่ดีก็ช่าง แต่พี่ขี้เกียจไปแล้ว”
“พิมก็ค่อยไปศูนย์ฯ วันอื่น วันนี้ฤกษ์ไม่ดีซะแล้ว”
“แต่พี่ว่าฤกษ์ดีมากกว่า” เขาแย้ง “ทำให้เราได้มาเจอกันไง”
เธอค้อน “แหม จะเจอพิมสักทีนี่ต้องใช้ฤกษ์เหรอคะ พี่ไปที่ไร่เมื่อ ไหร่ก็ได้”
“แบบพี่นทีงั้นสิ ไปได้เกือบทุกวันโดยไม่ต้องหาเหตุผล พี่ไม่อยากไปจ๊ะเอ๋กับเขาที่บ้านพิมหรอก บอกตรงๆ”
พูดแล้วแววตาของภาณุรุจก็ขรึมลง พิมริสาเองก็มีสีหน้าเปลี่ยนไป ช่วงสองสามวันมานี้ทั้งคู่สนิทแน่นแฟ้นขึ้นโดยลืมไปว่า ยังมีบางสิ่งที่เปรียบได้กับขอนไม้ใหญ่ล้มลงมาขวางทางเดินอันราบรื่น
แล้วเป็นภาณุรุจที่ปรับใจตัวเองให้คืนกลับจากความรู้สึกหน่วงๆ ที่แทรกขึ้น เขาบอกเธอด้วยเสียงที่ร่าเริงดุจเดิม
“อะ มายกรถกัน จะได้ไปคุยในรถกันต่อ”
แล้วสองคนก็ช่วยกันนำรถจักรยานยนต์ขึ้นกระบะหลัง ภาณุรุจขับกินลมชมไพรไปเรื่อยๆ ตั้งแต่มีเธอนั่งไปด้วย เขาไม่เคยขับรถเกินยี่สิบกิ โลเมตรต่อชั่วโมง พิมริสาเองก็อยากให้หมู่บ้านแห่งนี้มีพื้นที่กว้างใหญ่กว่านี้อีกสักหน่อย เพราะช่วงเวลาที่เพลินใจมันจะได้สมดุลกับระยะทาง
หลังจากคุยสัพเพเหระ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นเรื่องระบบโทรศัพท์มือถือที่ห่วยแตกของทุกค่าย ชายหนุ่มก็เข้าเรื่องสำคัญ
“เย็นนี้พี่จะกลับกรุงเทพฯ ไปเยี่ยมครอบครัวสักอาทิตย์”
พิมริสารู้สึกใจหายขึ้นมาทันที “อาทิตย์นึงเลยหรือคะ”
“ใช่ พี่ไม่ได้กลับบ้านนานแล้ว ทำไมหรือ มันนานเกินไปหรือ”
“ก็...ไม่นานหรอก แต่...”
“ถ้าคิดถึงก็โทร.หรือไลน์ไปได้ แต่พี่ว่า พี่ค่อยติดต่อมาเองดีกว่า พี่เป็นผู้ชาย จริงไหม”
พิมริสาหน้าร้อน เขาพูดเสียงปกติเหมือนเธอกับเขาเป็น ‘แฟน’ กันแล้วอย่างนั้น
ภาณุรุจพยายามเก็บความกังวลไว้ในใจ หนึ่งสัปดาห์ที่เขาไม่อยู่ ไม่รู้นทีจะเดินหน้ากับแผนพิชิตใจสาวได้สักแค่ไหนนะ เขาขอฝากความหวังไว้ที่เธอ ช่วงนี้เขาน่าจะมีแต้มต่อนทีนิดหน่อย
แต่สาบานได้ว่าไม่ได้จงใจทำคะแนนเพื่อชิงเธอมา
เขาไม่ได้มีแผนแบบนั้น ถ้าเขาเป็นคนช่างวางแผนกับผู้หญิง พาเมล่าคงไม่ทิ้งเขาได้ง่ายๆ ทุกอย่างที่ทำกับพิมริสา เกิดขึ้นตามธรรมชาติและสัญชาตญาณ ยิ่งใกล้ชิด เธอยิ่งน่ารัก จนเขารู้สึกเหมือนฤาษีที่ถูกปลุกขึ้นมาเพื่อพบกับรสชาติเสน่หาที่ห่างหายไปนาน
ว่าแต่...จะยอมรับกับใจหรือยังว่าตอนนี้เขาคิดกับเธอมากกว่าความเป็นน้องหรือหลานรหัสแล้ว? อย่าใจแข็งเลย ยอมรับมาดีๆ แบบลูกผู้ชาย
แล้วภาณุรุจก็โล่งใจ เขาไม่ต้องตอบคำถามตัวเองแล้ว เพราะเวลานี้รถกำลังแล่นเข้าสู่ไร่พิมปทุมมาพอดี
(((โหลด eBook ลดราคา 30% ได้ที่ mebmarket)))
หมายเหตุ: เนื่องจากมีการจัดหน้าไว้ในรูปแบบหนังสือเล่มขนาด A5 อาจมีคำฉีกหรือเว้นวรรคมากกว่าปกติเมื่อนำลงเว็บ
ปลายปากกาสำนักพิมพ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 พ.ค. 2563, 17:16:24 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 พ.ค. 2563, 17:16:35 น.
จำนวนการเข้าชม : 401
| << บทที่ 15 -100% | บทที่ 16 -70% >> |