โอบรักธารรุ้ง: อัยย์ (ปลายปากกาสำนักพิมพ์)
หมู่บ้านธารรุ้ง แผ่นดินผืนนี้คือทำเลทองของธุรกิจเขา
และคือบ้านเกิดแสนอบอุ่นที่เธอจะมาปักหลักเป็นเกษตรกร
'ภาณุรุจ' มีฝันจะทำรีสอร์ตแห่งใหม่ในพื้นที่ของ 'พิมริสา' โดยที่เธอเองก็มีฝันจะทำไร่ดอกไม้อยู่แล้ว
เขาจะรามือ หรือจะยื้อแย่งดี แต่เห็นความมุ่งมั่นขนาดนั้น เขาก็อดใจอ่อนไม่ได้
เพราะเธอก็ไม่ใช่คนไกล เป็นอดีตรุ่นน้องรหัสสมัยเรียนที่เขาเคยว้ากใส่จนไม่มองหน้ากันมาก่อน
ความฝังใจของเธอ เขาคือรุ่นพี่ที่ไร้เมตตา แต่เขาอยากจะบอกเธอว่า...ไม่เสมอไป
เพราะครั้งหนึ่งเธอเคยถามเขา “โทร.มาทำไมคะ ดึกๆ ป่านนี้ มีธุระอะไรเหรอ”
“ไม่ใช่โทร.มาขอซื้อที่แล้วกัน อย่างน้อยๆ ก็ไม่ใช่ตอนนี้นะ คือว่า...พี่นอนไม่หลับ”
“แล้วทำไมถึงโทร.หาพิมล่ะ คนทั้งหมู่บ้านก็มี”
เขาเงียบอยู่พักใหญ่ ก่อนตัดสินใจตอบ “ก็...ไม่ได้คิดถึงคนอื่นนี่”
ใช่ เขาคิดถึงเธอนั่นแหละ ทุกลมหายใจ
แล้วทีนี้จะให้ทำยังไง นอกจากดับฝันอันยิ่งใหญ่ของตัวเองเพื่อเธอ
******************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย อัยย์ และตีพิมพ์โดย "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" ทีมงานปลายปากกาสำนักพิมพ์จึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ โรแมนติกน่ารักน่าหยิกตามสไตล์คุณอัยย์เช่นเคย และมีความคู่กัดระหว่างพระเอกนางเอก เพราะเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่ชังขี้หน้ากันตั้งแต่มหา'ลัย แต่ต้องมาเจอกันอีกในหมู่บ้านธารรุ้ง หวานๆ ฮาๆ ในเรื่องราวค่ะ นอกจากนี้มีเรื่องของการสร้างชุมชน และการมีกิจการของตัวเองเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย #รับประกันความสนุก!
***************************
นักอ่านท่านใดสนใจมีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
***สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 4 ช่องทาง***
1.ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
2.ร้านออนไลน์ ร้านหนังสือต้นสน วังหลัง ศิริราช, ร้านนิยายรัก, ร้านbooksforfun, ร้านบาร์บี้บิวตี้บุ๊ค(ฉัตรธิดา สำเฮี้ยง), ร้านThebookboxclub และร้าน BestbookSmile
3.สั่งซื้อโดยตรงกับสนพ.โดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์ หรือผ่าน Line: plaipakkabooks
4.ซื้อผ่าน plaipakkabooks_officialshop ใน shopee
หนังสือพร้อมส่ง
คุ้มสุดด้วยจำนวน 544 หน้า
สั่งซื้อออนไลน์ราคาเพียง 369฿ จากราคาปก 402฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 45฿ (รวมเป็น 414฿)
ค่าจัดส่ง EMS 70฿ (รวมเป็น 439฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
***แบบ eBook วางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket***
และคือบ้านเกิดแสนอบอุ่นที่เธอจะมาปักหลักเป็นเกษตรกร
'ภาณุรุจ' มีฝันจะทำรีสอร์ตแห่งใหม่ในพื้นที่ของ 'พิมริสา' โดยที่เธอเองก็มีฝันจะทำไร่ดอกไม้อยู่แล้ว
เขาจะรามือ หรือจะยื้อแย่งดี แต่เห็นความมุ่งมั่นขนาดนั้น เขาก็อดใจอ่อนไม่ได้
เพราะเธอก็ไม่ใช่คนไกล เป็นอดีตรุ่นน้องรหัสสมัยเรียนที่เขาเคยว้ากใส่จนไม่มองหน้ากันมาก่อน
ความฝังใจของเธอ เขาคือรุ่นพี่ที่ไร้เมตตา แต่เขาอยากจะบอกเธอว่า...ไม่เสมอไป
เพราะครั้งหนึ่งเธอเคยถามเขา “โทร.มาทำไมคะ ดึกๆ ป่านนี้ มีธุระอะไรเหรอ”
“ไม่ใช่โทร.มาขอซื้อที่แล้วกัน อย่างน้อยๆ ก็ไม่ใช่ตอนนี้นะ คือว่า...พี่นอนไม่หลับ”
“แล้วทำไมถึงโทร.หาพิมล่ะ คนทั้งหมู่บ้านก็มี”
เขาเงียบอยู่พักใหญ่ ก่อนตัดสินใจตอบ “ก็...ไม่ได้คิดถึงคนอื่นนี่”
ใช่ เขาคิดถึงเธอนั่นแหละ ทุกลมหายใจ
แล้วทีนี้จะให้ทำยังไง นอกจากดับฝันอันยิ่งใหญ่ของตัวเองเพื่อเธอ
******************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย อัยย์ และตีพิมพ์โดย "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" ทีมงานปลายปากกาสำนักพิมพ์จึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ โรแมนติกน่ารักน่าหยิกตามสไตล์คุณอัยย์เช่นเคย และมีความคู่กัดระหว่างพระเอกนางเอก เพราะเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่ชังขี้หน้ากันตั้งแต่มหา'ลัย แต่ต้องมาเจอกันอีกในหมู่บ้านธารรุ้ง หวานๆ ฮาๆ ในเรื่องราวค่ะ นอกจากนี้มีเรื่องของการสร้างชุมชน และการมีกิจการของตัวเองเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย #รับประกันความสนุก!
***************************
นักอ่านท่านใดสนใจมีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
***สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 4 ช่องทาง***
1.ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
2.ร้านออนไลน์ ร้านหนังสือต้นสน วังหลัง ศิริราช, ร้านนิยายรัก, ร้านbooksforfun, ร้านบาร์บี้บิวตี้บุ๊ค(ฉัตรธิดา สำเฮี้ยง), ร้านThebookboxclub และร้าน BestbookSmile
3.สั่งซื้อโดยตรงกับสนพ.โดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์ หรือผ่าน Line: plaipakkabooks
4.ซื้อผ่าน plaipakkabooks_officialshop ใน shopee
หนังสือพร้อมส่ง
คุ้มสุดด้วยจำนวน 544 หน้า
สั่งซื้อออนไลน์ราคาเพียง 369฿ จากราคาปก 402฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 45฿ (รวมเป็น 414฿)
ค่าจัดส่ง EMS 70฿ (รวมเป็น 439฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
***แบบ eBook วางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket***
Tags: โรแมนติก คู่กัด เกษตรกร รีสอร์ต รุ่นพี่ รุ่นน้อง
ตอน: บทที่ 16 -100%
บ้านทาร์ซานหลังนี้ซุกตัวใต้ร่มเงาไม้ใหญ่ เป็นที่ที่เขาชอบมาสิงอยู่เป็นวันๆ ตั้งแต่เด็ก มันทนทานและอยู่ได้นานกว่าบ้านที่ทำบนต้นไม้เพียวๆ เช่นบางแห่ง เพราะบิดาเขาใช้เสาคอนกรีตขึ้นรูปเป็นต้นไม้เคียงคู่กับต้นไม้จริง แถมยังมีกิ่งก้านสาขาครบ นานๆ เข้ากล้วยไม้ มอส เฟิร์นก็ขึ้นเกาะกุม กิ่งก้านเขียวสดดุจลำต้นจริงของไม้ใหญ่ไปโดยปริยาย
ภาคิณเคยพูดทีเล่นทีจริงกับลูกชายว่า ‘เก็บเอาไว้เผื่อแกมีลูก จะได้ไม่ต้องสร้างกันอีก’
แล้วก็ยังพูดกับภรรยาบ่อยๆ ว่า ‘เด็กๆ ต้องมีพื้นที่ส่วนตัวของเขายิ่งเด็กผู้ชายยิ่งต้องหัดใช้ชีวิตด้วยตัวเอง’
“ห้องหับสบายๆ บนบ้านมีก็ไม่รู้จักนอน ทำไมมาทนนอนลำบากอยู่บนนี้ เจ้าไผ่นี่นะ” เป็นเสียงของวิภา มารดาของภาณุรุจออกมาเดินในสวนทั้งที่ยังอยู่ในชุดนอนสีครีมหรูหรา เธออายุเฉียดหกสิบปีแล้ว น้อยกว่าสามีแค่สองปี แต่เพราะเป็นคนดูแลตัวเองกอปรกับไม่ได้ทำงานหนักอะไรจึงยังคงรูปร่างหน้าตาดูสาวกว่าวัยไว้ได้
ชายหนุ่มเดินมาโอบไหล่ผู้เป็นแม่แล้วพูด “คิดถึงแม่จังเลยครับ”
“ปากหวาน...ไปหัดมาจากไหนนี่ลูกฉัน” มารดาพูดพลางจ้องหน้าเขม็ง “นี่มาคนเดียวใช่ไหมไผ่ ไม่ได้เอาเมียชาวสวนมาฝากแม่นะ”
คนฟังอึ้งไป หากเป็นเมื่อก่อน คำพูดแบบนี้ชายหนุ่มไม่เคยเก็บมาเป็นสาระ มารดาของเขาไม่เอาทั้งลูกสะใภ้แหม่มและลูกสะใภ้บ้านนอก เขายังนึกขำๆ แต่ตอนนี้ทำไมรู้สึกใจคอไม่ดีกับคำพูดท่าน
“ไป ไปอาบน้ำอาบท่าก่อน เดี๋ยวไปทำบุญวันเกิดคุณพ่อกัน แล้วก็ตอนเที่ยงเราไปฉลองอาหารจีนกันที่...” มารดาเอ่ยชื่อห้องอาหารในโรงแรมใหญ่แห่งหนึ่งแถวราชประสงค์ “แม่จองไว้แล้ว มีนุชกับโต้งและเจ้าตัวเล็กอีกสองคนด้วย แกน่ะ ห่างหลานๆ จนหลานจะไม่รู้จักน้าไผ่แล้วนะ”
“งั้นเดี๋ยววันหลังจะพาไปเที่ยวธารรุ้ง ชวนครอบครัวพี่นุชไปกันทั้ง หมดเลย ดีไหมครับแม่”
“โอ๊ย ใครเขาจะอยากไปป่าดอย แม่ว่าแกมากรุงเทพฯ บ่อยๆ น่าจะง่ายกว่า จริงไหมคะคุณ” วิภาหันไปขอเสียงสนับสนุนจากสามีที่ตอนนี้หันไปคว้าสายยางมาฉีดรดน้ำต้นไม้อย่างเพลิดเพลิน
“ช่างมันเถอะน่า ไผ่มันงานเยอะ แม่คิดถึงก็ไปเยี่ยมลูกสิ บอกให้คนขับรถพาไปก็ได้นี่นา ใกล้ๆ แค่นี้”
“ใกล้อะไรกันคะ นั่งรถเกือบทั้งวัน พ่อถือหางลูกชายอย่างนี้นี่เอง เจ้าไผ่ถึงได้เตลิด ระวังนะคะ เดี๋ยวจะไม่มีผู้สืบทอดกิจการเอา เราอุตส่าห์ส่ง ไปเรียนถึงเมืองนอกเมืองนา แต่ไปหมกตัวอยู่บ้านไร่ปลายนาเสียนี่ แม่น่ะไม่ค่อยเห็นด้วยเลย”
ขณะที่บุพการีสนทนาเรื่องเขานั้น ภาณุรุจก็ขอตัวเลี่ยงออกมา เขาเดินขึ้นไปเอากระเป๋าเสื้อผ้า และข้าวของเครื่องใช้บางอย่างที่ยังอยู่ในรถแล้วขึ้นตึกสีขาวทรงยุโรปหลังใหญ่ไป
****************
ชำระร่างกายเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มก็มายืนแต่งตัวอยู่หน้ากระจกเงาบานใหญ่ในห้องนอนหรูหราที่มารดาสั่งให้คนทำความสะอาดทุกวัน อยู่ที่โน่น ไม่เคยมีกระจกให้เห็นทั้งตัวแบบนี้ เขาจึงไม่ค่อยได้เห็นรูปร่างหน้าตาตัวเองแบบจะแจ้งสักที เขาเองก็ไม่ใช่ผู้ชายพันธุ์นกหงส์หยกเสียด้วยที่วันๆ จะส่องหาแต่ความหล่อเหลา
ภาณุรุจยืนสำรวจชุดตัวเอง วันนี้วันเกิดบิดา แต่เขาขอนุ่งกางเกงสแล็กกลีบโง้งเอาใจมารดาสักวัน มารดาและพี่สาวคงไม่ชอบและมันคงไม่เหมาะด้วยถ้าเขาจะใส่กางเกงยีนตัวโปรดแต่เก่าคร่ำคร่าเข้าวัดและตามด้วยภัตตาคารจีนสุดหรูในโรงแรมห้าดาว
ถึงแม้จะแต่งตัวเป็นหนุ่มเนี้ยบชาวกรุง แต่ภาพที่สะท้อนบนกระจกทำให้ภาณุรุจอดอมยิ้มไม่ได้...นี่มันหนุ่มลูกทุ่งชัดๆ ผิวที่เคยขาวจัด กลายเป็นสีเข้ม เขาผอมลง แต่ก็ดูมีกล้ามเนื้อแข็งแรงขึ้น หน้าตาที่เคยเกลี้ยงเกลา ใสเป็นพระเอกหนังเกาหลีที่สาวๆ ปลื้มแต่เขาไม่ค่อยปลื้ม บัดนี้ดูกร้านแดดกร้านลม ริ้วรอยมาเยือนเร็วกว่าที่คิด เรียวหนวดบางๆ เหนือริมฝีปากดูไร้ระเบียบ ที่คางก็ดูครึ้มเขียวรกเรื้อลามไปถึงกรามทั้งสอง
ใครจะว่าดูแก่ ดูโทรมหรืออย่างไรก็ตาม แต่เขากลับดูว่าตัวเองแมนขึ้น ก็ไม่รู้ว่ารูปร่างหน้าตาแบบนี้จะเตะตาสาวบ้านนอกบางคนแค่ไหน ส่วนสาวในกรุงนั้น ไม่มีใครที่เขาจะต้องแคร์ว่าชอบหรือไม่ชอบ
ภาณุรุจหันไปคว้าโทรศัพท์ สาวธารรุ้งคนนั้นบอกว่าถึงกรุงเทพฯ แล้วให้โทร.รายงานด้วย แต่เมื่อคืนเขาง่วงจัด ลืมโทร.ตามสัญญา ไม่รู้ว่าแม่คนเจ้าอารมณ์จะงอนหรือเปล่าสินะ
เขากดโทร.หาอยู่หลายครั้ง แต่ก็ติดต่อไม่ได้ ภาณุรุจเลยตัดสินใจยัดโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง ใบหน้าขบคิด รู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันที
เพียงแค่จากธารรุ้งมาคืนเดียว ทำไมเหมือนเขาได้ตัดขาดจากโลกตรงนั้นไปแล้วหรืออย่างไร ขณะเดินลงไปสมทบกับสมาชิกในครอบครัว เขาก็ล้วงโทรศัพท์มากดโทร.หาหญิงสาวอีกครั้งแต่ก็ยังเหมือนเดิม ลองเปิดไลน์พิมพ์ไปสองสามตัว ทุกอย่างเงียบสนิท
หรือแบตมือถือเธอมีปัญหาจริงๆ เธอฝากเขาให้ช่วยซื้อให้ตั้งสองก้อน คงจะใช่ ให้ตายเถอะ โทรศัพท์เจ้ากรรมของเธอก็ดันมามีปัญหาในช่วงที่เขาต้องการติดต่อที่สุดด้วย
แล้วนี่เขาควรทำอย่างไร ถ้าหลายวันนี้เขาไม่สามารถพูดคุยกับเธอได้ ไม่ต้องเที่ยวโทร.ถึงคนอื่นแล้วให้คนนั้นคอยยื่นโทรศัพท์ให้เธอพูดด้วยอย่างนั้นหรือ
...แค่คิดก็จะลงแดงเสียแล้ว เขาแทบจะเผ่นกลับธารรุ้งเสียเดี๋ยวนี้!
หมายเหตุ: เนื่องจากมีการจัดหน้าไว้ในรูปแบบหนังสือเล่มขนาด A5 อาจมีคำฉีกหรือเว้นวรรคมากกว่าปกติเมื่อนำลงเว็บ
ภาคิณเคยพูดทีเล่นทีจริงกับลูกชายว่า ‘เก็บเอาไว้เผื่อแกมีลูก จะได้ไม่ต้องสร้างกันอีก’
แล้วก็ยังพูดกับภรรยาบ่อยๆ ว่า ‘เด็กๆ ต้องมีพื้นที่ส่วนตัวของเขายิ่งเด็กผู้ชายยิ่งต้องหัดใช้ชีวิตด้วยตัวเอง’
“ห้องหับสบายๆ บนบ้านมีก็ไม่รู้จักนอน ทำไมมาทนนอนลำบากอยู่บนนี้ เจ้าไผ่นี่นะ” เป็นเสียงของวิภา มารดาของภาณุรุจออกมาเดินในสวนทั้งที่ยังอยู่ในชุดนอนสีครีมหรูหรา เธออายุเฉียดหกสิบปีแล้ว น้อยกว่าสามีแค่สองปี แต่เพราะเป็นคนดูแลตัวเองกอปรกับไม่ได้ทำงานหนักอะไรจึงยังคงรูปร่างหน้าตาดูสาวกว่าวัยไว้ได้
ชายหนุ่มเดินมาโอบไหล่ผู้เป็นแม่แล้วพูด “คิดถึงแม่จังเลยครับ”
“ปากหวาน...ไปหัดมาจากไหนนี่ลูกฉัน” มารดาพูดพลางจ้องหน้าเขม็ง “นี่มาคนเดียวใช่ไหมไผ่ ไม่ได้เอาเมียชาวสวนมาฝากแม่นะ”
คนฟังอึ้งไป หากเป็นเมื่อก่อน คำพูดแบบนี้ชายหนุ่มไม่เคยเก็บมาเป็นสาระ มารดาของเขาไม่เอาทั้งลูกสะใภ้แหม่มและลูกสะใภ้บ้านนอก เขายังนึกขำๆ แต่ตอนนี้ทำไมรู้สึกใจคอไม่ดีกับคำพูดท่าน
“ไป ไปอาบน้ำอาบท่าก่อน เดี๋ยวไปทำบุญวันเกิดคุณพ่อกัน แล้วก็ตอนเที่ยงเราไปฉลองอาหารจีนกันที่...” มารดาเอ่ยชื่อห้องอาหารในโรงแรมใหญ่แห่งหนึ่งแถวราชประสงค์ “แม่จองไว้แล้ว มีนุชกับโต้งและเจ้าตัวเล็กอีกสองคนด้วย แกน่ะ ห่างหลานๆ จนหลานจะไม่รู้จักน้าไผ่แล้วนะ”
“งั้นเดี๋ยววันหลังจะพาไปเที่ยวธารรุ้ง ชวนครอบครัวพี่นุชไปกันทั้ง หมดเลย ดีไหมครับแม่”
“โอ๊ย ใครเขาจะอยากไปป่าดอย แม่ว่าแกมากรุงเทพฯ บ่อยๆ น่าจะง่ายกว่า จริงไหมคะคุณ” วิภาหันไปขอเสียงสนับสนุนจากสามีที่ตอนนี้หันไปคว้าสายยางมาฉีดรดน้ำต้นไม้อย่างเพลิดเพลิน
“ช่างมันเถอะน่า ไผ่มันงานเยอะ แม่คิดถึงก็ไปเยี่ยมลูกสิ บอกให้คนขับรถพาไปก็ได้นี่นา ใกล้ๆ แค่นี้”
“ใกล้อะไรกันคะ นั่งรถเกือบทั้งวัน พ่อถือหางลูกชายอย่างนี้นี่เอง เจ้าไผ่ถึงได้เตลิด ระวังนะคะ เดี๋ยวจะไม่มีผู้สืบทอดกิจการเอา เราอุตส่าห์ส่ง ไปเรียนถึงเมืองนอกเมืองนา แต่ไปหมกตัวอยู่บ้านไร่ปลายนาเสียนี่ แม่น่ะไม่ค่อยเห็นด้วยเลย”
ขณะที่บุพการีสนทนาเรื่องเขานั้น ภาณุรุจก็ขอตัวเลี่ยงออกมา เขาเดินขึ้นไปเอากระเป๋าเสื้อผ้า และข้าวของเครื่องใช้บางอย่างที่ยังอยู่ในรถแล้วขึ้นตึกสีขาวทรงยุโรปหลังใหญ่ไป
****************
ชำระร่างกายเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มก็มายืนแต่งตัวอยู่หน้ากระจกเงาบานใหญ่ในห้องนอนหรูหราที่มารดาสั่งให้คนทำความสะอาดทุกวัน อยู่ที่โน่น ไม่เคยมีกระจกให้เห็นทั้งตัวแบบนี้ เขาจึงไม่ค่อยได้เห็นรูปร่างหน้าตาตัวเองแบบจะแจ้งสักที เขาเองก็ไม่ใช่ผู้ชายพันธุ์นกหงส์หยกเสียด้วยที่วันๆ จะส่องหาแต่ความหล่อเหลา
ภาณุรุจยืนสำรวจชุดตัวเอง วันนี้วันเกิดบิดา แต่เขาขอนุ่งกางเกงสแล็กกลีบโง้งเอาใจมารดาสักวัน มารดาและพี่สาวคงไม่ชอบและมันคงไม่เหมาะด้วยถ้าเขาจะใส่กางเกงยีนตัวโปรดแต่เก่าคร่ำคร่าเข้าวัดและตามด้วยภัตตาคารจีนสุดหรูในโรงแรมห้าดาว
ถึงแม้จะแต่งตัวเป็นหนุ่มเนี้ยบชาวกรุง แต่ภาพที่สะท้อนบนกระจกทำให้ภาณุรุจอดอมยิ้มไม่ได้...นี่มันหนุ่มลูกทุ่งชัดๆ ผิวที่เคยขาวจัด กลายเป็นสีเข้ม เขาผอมลง แต่ก็ดูมีกล้ามเนื้อแข็งแรงขึ้น หน้าตาที่เคยเกลี้ยงเกลา ใสเป็นพระเอกหนังเกาหลีที่สาวๆ ปลื้มแต่เขาไม่ค่อยปลื้ม บัดนี้ดูกร้านแดดกร้านลม ริ้วรอยมาเยือนเร็วกว่าที่คิด เรียวหนวดบางๆ เหนือริมฝีปากดูไร้ระเบียบ ที่คางก็ดูครึ้มเขียวรกเรื้อลามไปถึงกรามทั้งสอง
ใครจะว่าดูแก่ ดูโทรมหรืออย่างไรก็ตาม แต่เขากลับดูว่าตัวเองแมนขึ้น ก็ไม่รู้ว่ารูปร่างหน้าตาแบบนี้จะเตะตาสาวบ้านนอกบางคนแค่ไหน ส่วนสาวในกรุงนั้น ไม่มีใครที่เขาจะต้องแคร์ว่าชอบหรือไม่ชอบ
ภาณุรุจหันไปคว้าโทรศัพท์ สาวธารรุ้งคนนั้นบอกว่าถึงกรุงเทพฯ แล้วให้โทร.รายงานด้วย แต่เมื่อคืนเขาง่วงจัด ลืมโทร.ตามสัญญา ไม่รู้ว่าแม่คนเจ้าอารมณ์จะงอนหรือเปล่าสินะ
เขากดโทร.หาอยู่หลายครั้ง แต่ก็ติดต่อไม่ได้ ภาณุรุจเลยตัดสินใจยัดโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกง ใบหน้าขบคิด รู้สึกอึดอัดขึ้นมาทันที
เพียงแค่จากธารรุ้งมาคืนเดียว ทำไมเหมือนเขาได้ตัดขาดจากโลกตรงนั้นไปแล้วหรืออย่างไร ขณะเดินลงไปสมทบกับสมาชิกในครอบครัว เขาก็ล้วงโทรศัพท์มากดโทร.หาหญิงสาวอีกครั้งแต่ก็ยังเหมือนเดิม ลองเปิดไลน์พิมพ์ไปสองสามตัว ทุกอย่างเงียบสนิท
หรือแบตมือถือเธอมีปัญหาจริงๆ เธอฝากเขาให้ช่วยซื้อให้ตั้งสองก้อน คงจะใช่ ให้ตายเถอะ โทรศัพท์เจ้ากรรมของเธอก็ดันมามีปัญหาในช่วงที่เขาต้องการติดต่อที่สุดด้วย
แล้วนี่เขาควรทำอย่างไร ถ้าหลายวันนี้เขาไม่สามารถพูดคุยกับเธอได้ ไม่ต้องเที่ยวโทร.ถึงคนอื่นแล้วให้คนนั้นคอยยื่นโทรศัพท์ให้เธอพูดด้วยอย่างนั้นหรือ
...แค่คิดก็จะลงแดงเสียแล้ว เขาแทบจะเผ่นกลับธารรุ้งเสียเดี๋ยวนี้!
หมายเหตุ: เนื่องจากมีการจัดหน้าไว้ในรูปแบบหนังสือเล่มขนาด A5 อาจมีคำฉีกหรือเว้นวรรคมากกว่าปกติเมื่อนำลงเว็บ
ปลายปากกาสำนักพิมพ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 9 พ.ค. 2563, 12:03:16 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 9 พ.ค. 2563, 12:03:16 น.
จำนวนการเข้าชม : 489
| << บทที่ 16 -70% | บทที่ 17 -40% >> |