กระซิบรักฝากหัวใจที่ปลายฟ้า: พิมมาศ (ปลายปากกาสำนักพิมพ์)
เพราะเสียงกระซิบจากชายในฝัน
ทำให้ 'เอริน' จดจำฝังใจและรอวันที่จะได้พบเจอ
จนเวลาผันผ่านนานนับยี่สิบปี...
เสียงนั้นกลับเข้ามาย้ำเตือนความทรงจำของเธออีกครั้ง
ซีอีโอหนุ่มใหญ่ที่แก่กว่าเธอร่วมสิบกว่าปีได้ ทั้งแววตาและน้ำเสียงอบอุ่นของเขา
ยิ่งใกล้ชิดยิ่งติดพัน ยิ่งใกล้กันยิ่งหวั่นไหว เธอจะทำอย่างไรกับใจของตัวเอง
Love go on, until the end of the world…
เพราะความน่ารัก สดใส เยาว์วัยของเธอ
ทำให้ 'ชานนท์' กลับมายิ้มได้อีกครั้งพร้อมความรู้สึกดีๆ
ผ่านไปอีกหนึ่งปี...
เขากลับมาหาเธอพร้อมคำสัญญาที่เคยให้ไว้
รอยยิ้มของยายกุหลาบชมพูแก้มกลมผู้สดใส อ่อนโยน
กำลังหลอมละลายความแค้นในใจของเขาให้กลายกลับมาเป็นความรักอีกครั้ง
***************************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย "พิมมาศ" และตีพิมพ์โดย "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" เปิดจองเร็วๆ นี้ค่ะ ทีมงานปลายปากกาสำนักพิมพ์จึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ เรื่องนี้โรแมนติก น่ารักน่าหยิกมากๆ ใครชอบพระเอกหนุ่มใหญ่สายเปย์ รุกจีบเด็ก ส่วนเด็กมีความใสซื่อแต่แก่นแก้วนิดๆ และแอบตามตื๊อ มิควรพลาดจ้าาาาา นอกจากนี้ยังได้ไปเที่ยวยุโรปกันด้วย มีความดราม่าของเรื่องราวในวัยเด็กระหว่างกันแฝงอยู่ด้วยค่ะ #รับประกันความสนุก!
***************************
นักอ่านท่านใดสนใจมีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
***สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 4 ช่องทาง***
1.ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
2.ร้านออนไลน์ เช่น ร้านนิยายรัก.com ร้านbooksforfun ร้านbanniyayindy ร้านภาวิกา ร้านbestbooksmile เป็นต้น
3.สั่งซื้อโดยตรงกับสนพ.โดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์ หรือผ่าน Line: plaipakkabooks
4.ซื้อผ่าน plaipakkabooks_officialshop ใน shopee
หนังสือพร้อมส่ง
คุ้มสุดด้วยจำนวน 624 หน้า
สั่งซื้อออนไลน์ราคาเพียง 385฿ จากราคาปก 445฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 45฿ (รวมเป็น 430฿)
ค่าจัดส่ง EMS 70฿ (รวมเป็น 455฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
***แบบ eBook วางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket***
ทำให้ 'เอริน' จดจำฝังใจและรอวันที่จะได้พบเจอ
จนเวลาผันผ่านนานนับยี่สิบปี...
เสียงนั้นกลับเข้ามาย้ำเตือนความทรงจำของเธออีกครั้ง
ซีอีโอหนุ่มใหญ่ที่แก่กว่าเธอร่วมสิบกว่าปีได้ ทั้งแววตาและน้ำเสียงอบอุ่นของเขา
ยิ่งใกล้ชิดยิ่งติดพัน ยิ่งใกล้กันยิ่งหวั่นไหว เธอจะทำอย่างไรกับใจของตัวเอง
Love go on, until the end of the world…
เพราะความน่ารัก สดใส เยาว์วัยของเธอ
ทำให้ 'ชานนท์' กลับมายิ้มได้อีกครั้งพร้อมความรู้สึกดีๆ
ผ่านไปอีกหนึ่งปี...
เขากลับมาหาเธอพร้อมคำสัญญาที่เคยให้ไว้
รอยยิ้มของยายกุหลาบชมพูแก้มกลมผู้สดใส อ่อนโยน
กำลังหลอมละลายความแค้นในใจของเขาให้กลายกลับมาเป็นความรักอีกครั้ง
***************************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย "พิมมาศ" และตีพิมพ์โดย "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" เปิดจองเร็วๆ นี้ค่ะ ทีมงานปลายปากกาสำนักพิมพ์จึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ เรื่องนี้โรแมนติก น่ารักน่าหยิกมากๆ ใครชอบพระเอกหนุ่มใหญ่สายเปย์ รุกจีบเด็ก ส่วนเด็กมีความใสซื่อแต่แก่นแก้วนิดๆ และแอบตามตื๊อ มิควรพลาดจ้าาาาา นอกจากนี้ยังได้ไปเที่ยวยุโรปกันด้วย มีความดราม่าของเรื่องราวในวัยเด็กระหว่างกันแฝงอยู่ด้วยค่ะ #รับประกันความสนุก!
***************************
นักอ่านท่านใดสนใจมีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
***สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 4 ช่องทาง***
1.ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
2.ร้านออนไลน์ เช่น ร้านนิยายรัก.com ร้านbooksforfun ร้านbanniyayindy ร้านภาวิกา ร้านbestbooksmile เป็นต้น
3.สั่งซื้อโดยตรงกับสนพ.โดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์ หรือผ่าน Line: plaipakkabooks
4.ซื้อผ่าน plaipakkabooks_officialshop ใน shopee
หนังสือพร้อมส่ง
คุ้มสุดด้วยจำนวน 624 หน้า
สั่งซื้อออนไลน์ราคาเพียง 385฿ จากราคาปก 445฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 45฿ (รวมเป็น 430฿)
ค่าจัดส่ง EMS 70฿ (รวมเป็น 455฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
***แบบ eBook วางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket***
Tags: สายเปย์ รุกจีบ น่ารัก ดราม่า แก้แค้น ลอนดอน ฟลอเรนซ์
ตอน: บทที่ 24 -100%
ท่ามกลางการจราจรอันแสนคับคั่งบนถนนสายหลักของกรุงเทพฯ ยามเย็น กรณ์ก้มมองเวลาบนนาฬิกาข้อมือตัวเองด้วยความกังวล เขาต้องทำเวลา เพราะคำบอกกล่าวของมารดาทำให้คนใจเย็นและไม่ค่อยแยแสต่อสิ่งใดอย่างกรณ์ร้อนรุ่มกระวนกระวายใจไม่น้อย ถ้าเหาะไปหาเอรินได้ทำไปแล้ว! นึกเช่นนั้นชายหนุ่มก็ยิ่งเหยียบคันเร่ง ขับรถฉวัดเฉวียนปาดซ้ายป่ายขวาเพื่อจะไปให้ถึงบ้านที่ประจวบคีรีขันธ์โดยเร็วที่สุด
แต่ทว่าด้วยความรีบเร่งและประมาทนั่นเอง!
ชายหนุ่มประสบอุบัติเหตุเข้าจนได้ แทนที่จะเดินทางไปได้เร็วดั่งใจหมาย กลับกลายเป็นว่ากรณ์ต้องมานั่งรอคู่กรณีที่บาดเจ็บพอสมควรอยู่หน้าห้องฉุกเฉินอย่างเลี่ยงไม่ได้
“แม่ครับพอดีเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย รถชนน่ะครับ ยังไม่รู้จะเอายัง ไง วันนี้ผมคงไม่ได้กลับ แม่ไม่ต้องรอนะครับ”
กรณ์โทร.บอกมารดาด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย ขณะพาร่างอ่อนแรงของตัวเองเดินไปหาเครื่องดื่มที่ตู้กดไม่ไกลจากหน้าห้องฉุกเฉิน
พิมพารู้เรื่องเข้าถึงกับละล่ำละลักถามด้วยความตกใจ
“ตายจริง เป็นอะไรมากรึเปล่าลูก”
“ผมโอเคครับ แค่เจ็บข้อมือซ้ายนิดหน่อย แต่ เอ่อ ต้องรอดูอาการคู่กรณีน่ะแม่” เล่ายังไม่ทันจบกรณ์ก็เห็น ‘คู่กรณี’ ของเขาออกมาจากห้องฉุกเฉินพอดีเลยเอ่ยบอกมารดาว่า
“แค่นี้ก่อนนะครับ เธอออกมาแล้ว”
ชายหนุ่มรีบวางสายทันทีที่หญิงสาวคู่กรณีในชุดคนไข้ นั่งรถเข็นออกมาหน้าตาบูดบึ้ง สภาพมีผ้าพันแผลรอบศีรษะ ขาขวาเข้าเฝือกยาวถึงเข่าดูเจ็บเอาการ
กรณ์ถึงกับหน้าเสีย แต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยปากถามไถ่อาการคนเจ็บ ก็เครียดหนักกว่าเดิมเมื่อจำเป็นต้องตกลงเรื่องค่าเสียหายกับคนขับแท็กซี่ที่เดินโขยกเขยกตามออกมาในเวลาไล่เลี่ยกัน ท่าจะเรื่องยาว เพราะหน้าตาขึงขังเอาเรื่องใช่ย่อย
“ตกลงกับผมก่อนก็แล้วกันนะ แล้วค่อยคุยกับคุณผู้หญิงคนนั้น ผมคนทำมาหากิน นี่ก็ต้องรีบไปส่งรถอีก เจอค่าปรับแน่ๆ”
คนขับรถแท็กซี่เสียงเข้มเพราะรู้ดีว่าเป็นต่อ
กรณ์อึกอักแต่เพื่อตัดปัญหาจึงล้วงหยิบธนบัตรสีเทาในกระเป๋าสตางค์ออกมานับอยู่หลายใบ ก่อนจะยื่นให้คนขับแท็กซี่แบบขอไปที
“รถผมประกันหมด อย่าเสียเวลาเลย ลุงเอาเงินนี้ไปคงพอค่าซ่อม ค่ารักษาพยาบาล และค่าเสียเวลา”
ทว่าคนขับแท็กซี่ยังเฉย แต่มีท่าทีครุ่นคิด ครู่เดียวเท่านั้นก็ตามมาด้วยคำตอบที่ทำให้กรณ์แทบกระอัก
“คิดว่าเงินสามารถแก้ปัญหาได้ทุกอย่างหรือคุณ ถึงผมจะขับแท็กซี่แต่ก็มีอุดมการณ์ ไม่ใช่ว่าใครจะเอาเงินมาฟาดหัวได้ง่ายๆ ผมน่ะแก่จนจะเป็นพ่อคุณได้อยู่แล้ว ขอโทษสักคำพูดเป็นหรือเปล่า” ชายสูงวัยตอกกลับหน้านิ่ง แต่ย้ำคำหนักแน่น
“อ้าว ต้องการแค่คำขอโทษก็ไม่บอกนะครับลุง” กรณ์พึมพำสีหน้าเครียดไม่แพ้กัน แล้วทำท่าจะเก็บเงินใส่กระเป๋า
แต่ชายสูงวัยกระแอมเสียงดังขัดขึ้น
“เงินก็เอา ลุงไม่ปฏิเสธหรอก คนมันต้องกินต้องใช้ ต้องเสียเวล่ำเวลา แต่คำขอโทษนั่นก็จะรับไว้เพราะคุณคงไม่ได้ตั้งใจ คราวหน้าก็ขับให้มันดีๆ หน้าตาก็ดีไม่น่าเป็นพวกซิ่งป่วนเมือง สงสารคุณคนสวย มาก็ไกล ยังต้องมาเจ็บตัวอีก ดีที่พูดกันรู้เรื่องนะ ไม่อย่างนั้นไม่อยากจะคิดเล้ย นี่ดีนะแค่เฉี่ยวแล้วแฉลบไปชนที่กั้นริมทางน่ะ ถ้าแรงกว่านี้มีหวังพุ่งลงข้างทางไปแล้ว”
“ผมไม่ได้ตั้งใจ คือ ผมรีบ ผมขอโทษ”
กรณ์ยอมรับผิดอย่างรู้ตัวแล้วเหลือบมองหญิงสาวที่นั่งฟังนิ่งไม่ขัด แต่ส่งสายตาดุมาให้ แค่นั้นก็ทำเอาชายหนุ่มขนลุกเกรียวแล้ว
“เอาเบอร์โทร.คุณมา แล้วก็นี่เบอร์ลุงเอาไว้ค่อยติดต่อกัน เผื่อขาดเผื่อเกินจะได้ว่ากันอีกที”
คนขับแท็กซี่ยัดกระดาษใบจิ๋วที่มีชื่อและเบอร์โทรศัพท์ของตนใส่มือชายหนุ่มอย่างรีบร้อนก่อนจะผละไป กรณ์ถึงกับงงพูดไม่ออกสักคำที่โดนคนไม่รู้จักสั่งสอน ทั้งยังจัดการเองเสร็จสรรพจนเขาตามไม่ทัน
ชายหนุ่มเพ่งมองนามบัตรในมืออยู่นาน กระทั่งได้ยินเสียงหัวเราะแหลมแสบแก้วหูของหญิงสาวบนรถเข็น เลยเพิ่งได้สติหันขวับ
“คุณหัวเราะอะไร”
“ก็สมน้ำหน้านายน่ะสิ” สำเนียงไทยชัดแจ๋วและดวงหน้าหมดจดใต้รอยยิ้มเยาะของหญิงสาวรูปร่างสูงเพรียวหุ่นนางแบบนั้น ทำให้กรณ์หน้าตึง นึกเคืองขุ่นขึ้นมา แต่ขณะเดียวกันด้วยความที่เจ้าหล่อนสวยเฉี่ยวถูกใจอยู่ไม่น้อย รูปหน้าเรียวสวยสไตล์ลูกครึ่งชวนให้ชายหนุ่มเผลอมองเพลิน หล่อนจึงกระแอมในลำคอดึงสติเขาอีกรอบ
“มองหน้าฉันมีปัญหาอะไร อยากโดนฟ้องจนหมดตัวหรือไง”
“นี่คุณ” กรณ์ลากเสียงมองหญิงสาวด้วยสายตาโลมเลีย “เจ็บขนาดนี้ยังปากเก่งได้อีกนะ”
“ทำไมล่ะ ก็นายเองที่ขับรถงี่เง่า!” หล่อนตอบยียวนพอกัน
ระหว่างนั้นมีพยาบาลสาวเดินออกมาจากห้องพร้อมแฟ้มปึกใหญ่ ทันเห็นสองหนุ่มสาวปะทะคารมกัน กลัวจะเป็นเรื่องอีกจึงเอ่ยขัดขึ้นเสียก่อน
“เอ่อ...คุณผู้หญิงคงต้องแอดมิตที่นี่นะคะ เพื่อรอดูอาการ ส่วนคุณผู้ชาย รบกวนเซ็นเป็นเจ้าของไข้ให้ได้ไหมคะ เพราะเธอบอกว่าไม่มีญาติที่เมืองไทยเลยค่ะ”
“ครับ ผมยินดีรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทุกอย่าง ต้องทำยังไงบ้างครับ”
กรณ์รับฟังคำแนะนำจากนางพยาบาล แต่ยังอุตส่าห์หันมายิ้มฝืดเฝือนให้สาวสวยบนรถเข็นที่ยังคงนั่งจ้องเขาตาเขม็งเอาเรื่อง
ผู้หญิงอะไรดุชะมัด!
“เอาเป็นว่าคืนนี้ผมจะอยู่เฝ้าจนกว่าคุณจะดีขึ้นก็แล้วกัน ว่าแต่ผมติดต่อญาติให้คุณได้นะ เอาเบอร์มาสิ”
กรณ์ส่งสายตาวิบวับตามวิสัยหนุ่มเจ้าเสน่ห์ แต่หญิงสาวบนรถเข็นชายตามองมาอย่างเหยียดๆ ทำเอาคนที่มั่นใจในเสน่ห์ของตัวเองมาตลอดถึงกับหุบยิ้มพลัน
“ฉันไม่มีญาติที่นี่ ฉันไม่ได้บอกใครว่าจะมาเมืองไทย แล้วก็ไม่ต้องถามมากความ เพราะฉันเพิ่งลงจากเครื่องมาก็มาเจอรถบ้าระห่ำขับชนท้ายแท็กซี่ที่ฉันนั่งมาเข้าให้” สาวสวยร่ายยาวเป็นชุด
“โอเค ผมจะไม่ถามแล้วกันเรื่องแฟนคุณ ท่าทางคุณจะเหม็นหน้าผม เอาเป็นว่าคุณอยากได้พยาบาลพิเศษเฝ้าไข้หรือเปล่าจะได้สบายใจ แล้วก็ค่ารักษาผมรับผิดชอบเอง”
“เงินเยอะสินะ จัดมาก็แล้วกัน จะพยาบาลพิเศษอะไรก็แล้วแต่นายเถอะ”
คำตอบนั้นทำให้กรณ์กระตุกยิ้มที่มุมปากรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย เพราะนั่นหมายความว่าเขาจะได้รีบกลับไปจัดการเรื่องเอรินได้อย่างสบายใจ ไม่ต้องมาคอยห่วงหน้าพะวงหลังเรื่องนี้อีก
“ผมชื่อกรณ์ แล้วคุณชื่ออะไร”
“ราเชล” หล่อนเชิดหน้าหยิ่งตอบเสียงดุตามเคย
“ราเชล?” กรณ์ทวนชื่อหญิงสาวแล้วพินิจมอง
หญิงสาวที่ชื่อราเชลผู้นี้ดวงหน้าเนียน คิ้วเรียวโก่งเป็นระเบียบ ดวงตาโตดุของหล่อนสีน้ำตาลเข้ม รับกับขนตาหนาดำขลับแทบไม่ต้องเติมแต่งก็ดูสวยธรรมชาติ
“ชื่อฝรั่ง หน้าก็ออกลูกครึ่ง แต่พูดไทยชัดดีนี่”
“แม่ฉันเป็นคนไทย” หล่อนตอบขอไปที “แต่ไม่ต้องบอกว่าจะโทร.หานะ เพราะแม่กับพ่อฉันอยู่ต่างประเทศ ฉันไม่มีญาติที่นี่ ฉะนั้นนายต้องอยู่รับผิดชอบฉัน”
กรณ์ได้แต่อ้าปากค้าง หญิงสาวสวยตรงหน้าดูจะรู้ทันเขาไปหมดทุกสิ่งอย่าง แบบนี้เห็นทีนอกจากเขาจะไม่ได้กลับไปหาเอรินอย่างใจต้องการแล้ว คงต้องมาติดแหง็กกับสาวสวยหน้าดุ สลัดหล่อนไม่พ้น...อย่างน้อยก็อีกหลายวันเป็นแน่!
หมายเหตุ: เนื่องจากมีการจัดหน้าไว้ในรูปแบบหนังสือเล่มขนาด A5 อาจมีคำฉีกหรือเว้นวรรคมากกว่าปกติเมื่อนำลงเว็บ
แต่ทว่าด้วยความรีบเร่งและประมาทนั่นเอง!
ชายหนุ่มประสบอุบัติเหตุเข้าจนได้ แทนที่จะเดินทางไปได้เร็วดั่งใจหมาย กลับกลายเป็นว่ากรณ์ต้องมานั่งรอคู่กรณีที่บาดเจ็บพอสมควรอยู่หน้าห้องฉุกเฉินอย่างเลี่ยงไม่ได้
“แม่ครับพอดีเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย รถชนน่ะครับ ยังไม่รู้จะเอายัง ไง วันนี้ผมคงไม่ได้กลับ แม่ไม่ต้องรอนะครับ”
กรณ์โทร.บอกมารดาด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย ขณะพาร่างอ่อนแรงของตัวเองเดินไปหาเครื่องดื่มที่ตู้กดไม่ไกลจากหน้าห้องฉุกเฉิน
พิมพารู้เรื่องเข้าถึงกับละล่ำละลักถามด้วยความตกใจ
“ตายจริง เป็นอะไรมากรึเปล่าลูก”
“ผมโอเคครับ แค่เจ็บข้อมือซ้ายนิดหน่อย แต่ เอ่อ ต้องรอดูอาการคู่กรณีน่ะแม่” เล่ายังไม่ทันจบกรณ์ก็เห็น ‘คู่กรณี’ ของเขาออกมาจากห้องฉุกเฉินพอดีเลยเอ่ยบอกมารดาว่า
“แค่นี้ก่อนนะครับ เธอออกมาแล้ว”
ชายหนุ่มรีบวางสายทันทีที่หญิงสาวคู่กรณีในชุดคนไข้ นั่งรถเข็นออกมาหน้าตาบูดบึ้ง สภาพมีผ้าพันแผลรอบศีรษะ ขาขวาเข้าเฝือกยาวถึงเข่าดูเจ็บเอาการ
กรณ์ถึงกับหน้าเสีย แต่ยังไม่ทันจะได้เอ่ยปากถามไถ่อาการคนเจ็บ ก็เครียดหนักกว่าเดิมเมื่อจำเป็นต้องตกลงเรื่องค่าเสียหายกับคนขับแท็กซี่ที่เดินโขยกเขยกตามออกมาในเวลาไล่เลี่ยกัน ท่าจะเรื่องยาว เพราะหน้าตาขึงขังเอาเรื่องใช่ย่อย
“ตกลงกับผมก่อนก็แล้วกันนะ แล้วค่อยคุยกับคุณผู้หญิงคนนั้น ผมคนทำมาหากิน นี่ก็ต้องรีบไปส่งรถอีก เจอค่าปรับแน่ๆ”
คนขับรถแท็กซี่เสียงเข้มเพราะรู้ดีว่าเป็นต่อ
กรณ์อึกอักแต่เพื่อตัดปัญหาจึงล้วงหยิบธนบัตรสีเทาในกระเป๋าสตางค์ออกมานับอยู่หลายใบ ก่อนจะยื่นให้คนขับแท็กซี่แบบขอไปที
“รถผมประกันหมด อย่าเสียเวลาเลย ลุงเอาเงินนี้ไปคงพอค่าซ่อม ค่ารักษาพยาบาล และค่าเสียเวลา”
ทว่าคนขับแท็กซี่ยังเฉย แต่มีท่าทีครุ่นคิด ครู่เดียวเท่านั้นก็ตามมาด้วยคำตอบที่ทำให้กรณ์แทบกระอัก
“คิดว่าเงินสามารถแก้ปัญหาได้ทุกอย่างหรือคุณ ถึงผมจะขับแท็กซี่แต่ก็มีอุดมการณ์ ไม่ใช่ว่าใครจะเอาเงินมาฟาดหัวได้ง่ายๆ ผมน่ะแก่จนจะเป็นพ่อคุณได้อยู่แล้ว ขอโทษสักคำพูดเป็นหรือเปล่า” ชายสูงวัยตอกกลับหน้านิ่ง แต่ย้ำคำหนักแน่น
“อ้าว ต้องการแค่คำขอโทษก็ไม่บอกนะครับลุง” กรณ์พึมพำสีหน้าเครียดไม่แพ้กัน แล้วทำท่าจะเก็บเงินใส่กระเป๋า
แต่ชายสูงวัยกระแอมเสียงดังขัดขึ้น
“เงินก็เอา ลุงไม่ปฏิเสธหรอก คนมันต้องกินต้องใช้ ต้องเสียเวล่ำเวลา แต่คำขอโทษนั่นก็จะรับไว้เพราะคุณคงไม่ได้ตั้งใจ คราวหน้าก็ขับให้มันดีๆ หน้าตาก็ดีไม่น่าเป็นพวกซิ่งป่วนเมือง สงสารคุณคนสวย มาก็ไกล ยังต้องมาเจ็บตัวอีก ดีที่พูดกันรู้เรื่องนะ ไม่อย่างนั้นไม่อยากจะคิดเล้ย นี่ดีนะแค่เฉี่ยวแล้วแฉลบไปชนที่กั้นริมทางน่ะ ถ้าแรงกว่านี้มีหวังพุ่งลงข้างทางไปแล้ว”
“ผมไม่ได้ตั้งใจ คือ ผมรีบ ผมขอโทษ”
กรณ์ยอมรับผิดอย่างรู้ตัวแล้วเหลือบมองหญิงสาวที่นั่งฟังนิ่งไม่ขัด แต่ส่งสายตาดุมาให้ แค่นั้นก็ทำเอาชายหนุ่มขนลุกเกรียวแล้ว
“เอาเบอร์โทร.คุณมา แล้วก็นี่เบอร์ลุงเอาไว้ค่อยติดต่อกัน เผื่อขาดเผื่อเกินจะได้ว่ากันอีกที”
คนขับแท็กซี่ยัดกระดาษใบจิ๋วที่มีชื่อและเบอร์โทรศัพท์ของตนใส่มือชายหนุ่มอย่างรีบร้อนก่อนจะผละไป กรณ์ถึงกับงงพูดไม่ออกสักคำที่โดนคนไม่รู้จักสั่งสอน ทั้งยังจัดการเองเสร็จสรรพจนเขาตามไม่ทัน
ชายหนุ่มเพ่งมองนามบัตรในมืออยู่นาน กระทั่งได้ยินเสียงหัวเราะแหลมแสบแก้วหูของหญิงสาวบนรถเข็น เลยเพิ่งได้สติหันขวับ
“คุณหัวเราะอะไร”
“ก็สมน้ำหน้านายน่ะสิ” สำเนียงไทยชัดแจ๋วและดวงหน้าหมดจดใต้รอยยิ้มเยาะของหญิงสาวรูปร่างสูงเพรียวหุ่นนางแบบนั้น ทำให้กรณ์หน้าตึง นึกเคืองขุ่นขึ้นมา แต่ขณะเดียวกันด้วยความที่เจ้าหล่อนสวยเฉี่ยวถูกใจอยู่ไม่น้อย รูปหน้าเรียวสวยสไตล์ลูกครึ่งชวนให้ชายหนุ่มเผลอมองเพลิน หล่อนจึงกระแอมในลำคอดึงสติเขาอีกรอบ
“มองหน้าฉันมีปัญหาอะไร อยากโดนฟ้องจนหมดตัวหรือไง”
“นี่คุณ” กรณ์ลากเสียงมองหญิงสาวด้วยสายตาโลมเลีย “เจ็บขนาดนี้ยังปากเก่งได้อีกนะ”
“ทำไมล่ะ ก็นายเองที่ขับรถงี่เง่า!” หล่อนตอบยียวนพอกัน
ระหว่างนั้นมีพยาบาลสาวเดินออกมาจากห้องพร้อมแฟ้มปึกใหญ่ ทันเห็นสองหนุ่มสาวปะทะคารมกัน กลัวจะเป็นเรื่องอีกจึงเอ่ยขัดขึ้นเสียก่อน
“เอ่อ...คุณผู้หญิงคงต้องแอดมิตที่นี่นะคะ เพื่อรอดูอาการ ส่วนคุณผู้ชาย รบกวนเซ็นเป็นเจ้าของไข้ให้ได้ไหมคะ เพราะเธอบอกว่าไม่มีญาติที่เมืองไทยเลยค่ะ”
“ครับ ผมยินดีรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทุกอย่าง ต้องทำยังไงบ้างครับ”
กรณ์รับฟังคำแนะนำจากนางพยาบาล แต่ยังอุตส่าห์หันมายิ้มฝืดเฝือนให้สาวสวยบนรถเข็นที่ยังคงนั่งจ้องเขาตาเขม็งเอาเรื่อง
ผู้หญิงอะไรดุชะมัด!
“เอาเป็นว่าคืนนี้ผมจะอยู่เฝ้าจนกว่าคุณจะดีขึ้นก็แล้วกัน ว่าแต่ผมติดต่อญาติให้คุณได้นะ เอาเบอร์มาสิ”
กรณ์ส่งสายตาวิบวับตามวิสัยหนุ่มเจ้าเสน่ห์ แต่หญิงสาวบนรถเข็นชายตามองมาอย่างเหยียดๆ ทำเอาคนที่มั่นใจในเสน่ห์ของตัวเองมาตลอดถึงกับหุบยิ้มพลัน
“ฉันไม่มีญาติที่นี่ ฉันไม่ได้บอกใครว่าจะมาเมืองไทย แล้วก็ไม่ต้องถามมากความ เพราะฉันเพิ่งลงจากเครื่องมาก็มาเจอรถบ้าระห่ำขับชนท้ายแท็กซี่ที่ฉันนั่งมาเข้าให้” สาวสวยร่ายยาวเป็นชุด
“โอเค ผมจะไม่ถามแล้วกันเรื่องแฟนคุณ ท่าทางคุณจะเหม็นหน้าผม เอาเป็นว่าคุณอยากได้พยาบาลพิเศษเฝ้าไข้หรือเปล่าจะได้สบายใจ แล้วก็ค่ารักษาผมรับผิดชอบเอง”
“เงินเยอะสินะ จัดมาก็แล้วกัน จะพยาบาลพิเศษอะไรก็แล้วแต่นายเถอะ”
คำตอบนั้นทำให้กรณ์กระตุกยิ้มที่มุมปากรู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย เพราะนั่นหมายความว่าเขาจะได้รีบกลับไปจัดการเรื่องเอรินได้อย่างสบายใจ ไม่ต้องมาคอยห่วงหน้าพะวงหลังเรื่องนี้อีก
“ผมชื่อกรณ์ แล้วคุณชื่ออะไร”
“ราเชล” หล่อนเชิดหน้าหยิ่งตอบเสียงดุตามเคย
“ราเชล?” กรณ์ทวนชื่อหญิงสาวแล้วพินิจมอง
หญิงสาวที่ชื่อราเชลผู้นี้ดวงหน้าเนียน คิ้วเรียวโก่งเป็นระเบียบ ดวงตาโตดุของหล่อนสีน้ำตาลเข้ม รับกับขนตาหนาดำขลับแทบไม่ต้องเติมแต่งก็ดูสวยธรรมชาติ
“ชื่อฝรั่ง หน้าก็ออกลูกครึ่ง แต่พูดไทยชัดดีนี่”
“แม่ฉันเป็นคนไทย” หล่อนตอบขอไปที “แต่ไม่ต้องบอกว่าจะโทร.หานะ เพราะแม่กับพ่อฉันอยู่ต่างประเทศ ฉันไม่มีญาติที่นี่ ฉะนั้นนายต้องอยู่รับผิดชอบฉัน”
กรณ์ได้แต่อ้าปากค้าง หญิงสาวสวยตรงหน้าดูจะรู้ทันเขาไปหมดทุกสิ่งอย่าง แบบนี้เห็นทีนอกจากเขาจะไม่ได้กลับไปหาเอรินอย่างใจต้องการแล้ว คงต้องมาติดแหง็กกับสาวสวยหน้าดุ สลัดหล่อนไม่พ้น...อย่างน้อยก็อีกหลายวันเป็นแน่!
หมายเหตุ: เนื่องจากมีการจัดหน้าไว้ในรูปแบบหนังสือเล่มขนาด A5 อาจมีคำฉีกหรือเว้นวรรคมากกว่าปกติเมื่อนำลงเว็บ
ปลายปากกาสำนักพิมพ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ธ.ค. 2562, 20:15:12 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ธ.ค. 2562, 20:15:12 น.
จำนวนการเข้าชม : 599
| << บทที่ 24 -60% | บทที่ 25 -60% + Gift Sets ปีใหม่ >> |