กระซิบรักฝากหัวใจที่ปลายฟ้า: พิมมาศ (ปลายปากกาสำนักพิมพ์)
เพราะเสียงกระซิบจากชายในฝัน
ทำให้ 'เอริน' จดจำฝังใจและรอวันที่จะได้พบเจอ
จนเวลาผันผ่านนานนับยี่สิบปี...
เสียงนั้นกลับเข้ามาย้ำเตือนความทรงจำของเธออีกครั้ง
ซีอีโอหนุ่มใหญ่ที่แก่กว่าเธอร่วมสิบกว่าปีได้ ทั้งแววตาและน้ำเสียงอบอุ่นของเขา
ยิ่งใกล้ชิดยิ่งติดพัน ยิ่งใกล้กันยิ่งหวั่นไหว เธอจะทำอย่างไรกับใจของตัวเอง
Love go on, until the end of the world…
เพราะความน่ารัก สดใส เยาว์วัยของเธอ
ทำให้ 'ชานนท์' กลับมายิ้มได้อีกครั้งพร้อมความรู้สึกดีๆ
ผ่านไปอีกหนึ่งปี...
เขากลับมาหาเธอพร้อมคำสัญญาที่เคยให้ไว้
รอยยิ้มของยายกุหลาบชมพูแก้มกลมผู้สดใส อ่อนโยน
กำลังหลอมละลายความแค้นในใจของเขาให้กลายกลับมาเป็นความรักอีกครั้ง
***************************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย "พิมมาศ" และตีพิมพ์โดย "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" เปิดจองเร็วๆ นี้ค่ะ ทีมงานปลายปากกาสำนักพิมพ์จึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ เรื่องนี้โรแมนติก น่ารักน่าหยิกมากๆ ใครชอบพระเอกหนุ่มใหญ่สายเปย์ รุกจีบเด็ก ส่วนเด็กมีความใสซื่อแต่แก่นแก้วนิดๆ และแอบตามตื๊อ มิควรพลาดจ้าาาาา นอกจากนี้ยังได้ไปเที่ยวยุโรปกันด้วย มีความดราม่าของเรื่องราวในวัยเด็กระหว่างกันแฝงอยู่ด้วยค่ะ #รับประกันความสนุก!
***************************
นักอ่านท่านใดสนใจมีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
***สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 4 ช่องทาง***
1.ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
2.ร้านออนไลน์ เช่น ร้านนิยายรัก.com ร้านbooksforfun ร้านbanniyayindy ร้านภาวิกา ร้านbestbooksmile เป็นต้น
3.สั่งซื้อโดยตรงกับสนพ.โดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์ หรือผ่าน Line: plaipakkabooks
4.ซื้อผ่าน plaipakkabooks_officialshop ใน shopee
หนังสือพร้อมส่ง
คุ้มสุดด้วยจำนวน 624 หน้า
สั่งซื้อออนไลน์ราคาเพียง 385฿ จากราคาปก 445฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 45฿ (รวมเป็น 430฿)
ค่าจัดส่ง EMS 70฿ (รวมเป็น 455฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
***แบบ eBook วางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket***
ทำให้ 'เอริน' จดจำฝังใจและรอวันที่จะได้พบเจอ
จนเวลาผันผ่านนานนับยี่สิบปี...
เสียงนั้นกลับเข้ามาย้ำเตือนความทรงจำของเธออีกครั้ง
ซีอีโอหนุ่มใหญ่ที่แก่กว่าเธอร่วมสิบกว่าปีได้ ทั้งแววตาและน้ำเสียงอบอุ่นของเขา
ยิ่งใกล้ชิดยิ่งติดพัน ยิ่งใกล้กันยิ่งหวั่นไหว เธอจะทำอย่างไรกับใจของตัวเอง
Love go on, until the end of the world…
เพราะความน่ารัก สดใส เยาว์วัยของเธอ
ทำให้ 'ชานนท์' กลับมายิ้มได้อีกครั้งพร้อมความรู้สึกดีๆ
ผ่านไปอีกหนึ่งปี...
เขากลับมาหาเธอพร้อมคำสัญญาที่เคยให้ไว้
รอยยิ้มของยายกุหลาบชมพูแก้มกลมผู้สดใส อ่อนโยน
กำลังหลอมละลายความแค้นในใจของเขาให้กลายกลับมาเป็นความรักอีกครั้ง
***************************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย "พิมมาศ" และตีพิมพ์โดย "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" เปิดจองเร็วๆ นี้ค่ะ ทีมงานปลายปากกาสำนักพิมพ์จึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ เรื่องนี้โรแมนติก น่ารักน่าหยิกมากๆ ใครชอบพระเอกหนุ่มใหญ่สายเปย์ รุกจีบเด็ก ส่วนเด็กมีความใสซื่อแต่แก่นแก้วนิดๆ และแอบตามตื๊อ มิควรพลาดจ้าาาาา นอกจากนี้ยังได้ไปเที่ยวยุโรปกันด้วย มีความดราม่าของเรื่องราวในวัยเด็กระหว่างกันแฝงอยู่ด้วยค่ะ #รับประกันความสนุก!
***************************
นักอ่านท่านใดสนใจมีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
***สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 4 ช่องทาง***
1.ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
2.ร้านออนไลน์ เช่น ร้านนิยายรัก.com ร้านbooksforfun ร้านbanniyayindy ร้านภาวิกา ร้านbestbooksmile เป็นต้น
3.สั่งซื้อโดยตรงกับสนพ.โดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์ หรือผ่าน Line: plaipakkabooks
4.ซื้อผ่าน plaipakkabooks_officialshop ใน shopee
หนังสือพร้อมส่ง
คุ้มสุดด้วยจำนวน 624 หน้า
สั่งซื้อออนไลน์ราคาเพียง 385฿ จากราคาปก 445฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 45฿ (รวมเป็น 430฿)
ค่าจัดส่ง EMS 70฿ (รวมเป็น 455฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
***แบบ eBook วางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket***
Tags: สายเปย์ รุกจีบ น่ารัก ดราม่า แก้แค้น ลอนดอน ฟลอเรนซ์
ตอน: บทที่ 32 -30%
การเดินทางของคู่รักข้าวใหม่ปลามันสิ้นสุดลงทันทีที่เรือคาตามารันลำหรูแล่นเข้ามาจอดยังท่าเรือชุมพรโดยสวัสดิภาพ
นักท่องเที่ยวไทยและต่างชาติต่างพากันทยอยลงจากเรือ ชานนท์และเอรินก็เช่นกัน แต่ด้วยความที่หญิงสาวมัวแต่นอนขี้เซากว่าจะรู้สึกตัวตื่นนักท่องเที่ยวคนอื่นๆ ก็ลงเรือกันไปเกือบหมดแล้ว เอรินคว้ากระเป๋าสะพายได้ก็กระวีกระวาดลุกขึ้นรีบจูงมือชานนท์ออกมาจากเรือ จนถึงสะพานข้ามระหว่างเรือเทียบท่า เจ้าหล่อนดันเดินสะดุดขอบสะพานเกือบพลัดตกทะเล ยังดีที่ชานนท์คว้าตัวไว้ทัน
“เห็นไหม บอกแล้วไงว่าไม่ต้องรีบ สะดุดจนได้”
“ก็คุณน่ะไม่ยอมปลุกฉัน ปล่อยให้นอนอยู่ได้”
คนขี้เซาโวยวายโบ้ยความผิดไปให้ชายหนุ่มเฉย
“จากนี่ไปกว่าจะถึงประจวบฯ อีกตั้งหลายชั่วโมงนะคะ ฉันไม่อยากถึงบ้านค่ำมาก” บอกเขาแล้วเอรินก็ทำท่าจะจูงมือเขาออกเดินอีกรอบ แต่คราวนี้กลับเป็นฝ่ายถูกเขาคว้ามือไปจับจูงเสียเอง
“เธอน่ะเฟอะฟะตลอดศก ฉันนำเอง”
ชานนท์จับมือนุ่มนิ่มไว้มั่น ขณะเดียวกันก็เหลือบมองแหวนทองคำขาวที่อยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายของเขาและหล่อนไปด้วย ยิ่งยามที่สอดประสานมือกันเดินไปข้างหน้าชวนให้คนมองอุ่นหัวใจ ลอบอมยิ้มอยู่คนเดียว
“คุณหนู ลงมาคนสุดท้ายแล้วมั้งเนี่ย ปื๊ดรอตั้งนาน”
ปื๊ดส่งเสียงทักทายมาแต่ไกลทันทีที่เห็นเอรินออกมากับชานนท์ ทั้งคู่กำลังเดินตรงมายังจุดที่นัดหมายปื๊ดไว้เช่นกัน
“โทษทีปื๊ด พอดีฉันหลับเพลิน คุณเขาก็ไม่ปลุกเลยลงมาช้าเลย”
ลูกจ้างคนสนิทกระตือรือร้นเข้ามาช่วยถือของก่อนจะพยักหน้ารับรู้ แต่แล้วสายตามองไปยังมือสองหนุ่มสาวตรงหน้าทันควัน นัยน์ตาวิบวับสนใจใคร่รู้ เอรินถึงเพิ่งรู้ตัวรีบดึงมือออกจากการเกาะกุมนั้น ต่างจากชานนท์ที่ยอมปล่อยมือหล่อนก็จริง แต่ยิ้มขันยื่นกระเป๋าในมือให้ปื๊ดไปถือเอาไว้
“เจ้านายเราไม่เคยผิดเลยสินะ โทษฉันตั้งแต่บนเรือแล้ว”
“เอ๊ะ! คุณนี่ เรื่องอะไรมาว่ากันหน้าตาเฉย”
“ว่าอะไร ฉันก็แค่เล่าให้ปื๊ดฟัง” ชานนท์หันไปพยักพเยิดกับปื๊ดทำเนียน “รู้ไหมถ้าฉันจับไว้ไม่ทัน คุณหนูของเราได้เป็นสาวน้อยตกน้ำแล้ว”
“คุณหนูคงเขินมั้งครับ”
ปื๊ดลอยหน้าลอยตาพูดออกมาเฉย ยังผลให้คุณหนูหันขวับมามองตาเขียวปั๊ด แต่ปื๊ดทำเป็นไม่รับรู้ หอบหิ้วของมาได้ก็ออกเดินนำไปที่รถก่อน เอรินเลยจ้ำอ้าวตามมาประชิดตัวหยิกหมับเข้าให้ที่บั้นเอวกลมของคนพูดมาก เรียกเสียงร้องโอดโอยอย่างน่าหมั่นไส้
“โอ๊ย! คุณหนู ปื๊ดเจ็บนะ!”
“ก็แล้วเมื่อกี้พูดว่าอะไร อยากโดนสิท่า นี่แน่ะ”
“โอ๊ยๆ ปื๊ดก็แค่แซวเล่นเองคุณหนู คนฉลาดอย่างปื๊ดก็งี้แหละคร้าบ รู้ทันคุณหนูตลอดๆ ป่านนี้ป้าเตรียมอาหารรอแล้ว ลุงพัชอุตส่าห์ออกเรือเองหาปลาตัวโตๆ มารอรับคุณหนูกับลูกเขย เอ๊ย แขก เลยนะ รีบกลับกันเถอะ”
บอกแล้วปื๊ดก็รีบวิ่งหลบฉากไปที่รถอย่างรวดเร็ว
“ปื๊ด!” เอรินจะวิ่งตามไปจัดการ แต่ไม่ทันชานนท์ที่คว้าแขนไว้เสียก่อน
“ไม่เอาน่า ปื๊ดเขาก็พูดเล่นไปอย่างนั้น ไม่เห็นต้องอายเลย”
“แต่ปื๊ดจะทำเราแย่นะคะ ก่อนกลับเราตกลงกันแล้วว่าจะยังไม่บอกพ่อกับแม่ฉัน คุณอย่าลืมล่ะ อย่างน้อยก็รอจนกว่าฉันจะเกริ่นกับพ่อแม่ก่อน ฉันไม่อยากทำให้พวกท่านตกใจ”
เอรินโอดเบาๆ สีหน้าลำบากใจ
หากชานนท์ยังคงกระซิบที่ข้างหูอ้อน “บอกพวกท่านเลยเถอะ ฉันเหงานะ แค่คิดว่าคืนนี้จะไม่มีเมียสุดที่รักให้นอนกอด ฉันก็ใจจะขาดแล้ว เกิดอะไรขึ้นฉันรับผิดชอบเอง พวกท่านคงไม่ฆ่าไม่แกงลูกเขยที่พาลูกสาวแก่นกะโหลกของพวกท่านลงจากคานหรอกใช่ไหม”
“พูดแบบนี้ ยิ่งไม่อยากบอกเลย วันนี้เชิญคุณนอนคนเดียวให้เหงาตายไปเลยค่ะ” เอรินงอนแต่หน้าขึ้นสีกับคำพูดออดอ้อนของเขา
“เรื่องสิ” ชานนท์ยังคงโอบไหล่หญิงสาวให้เดินเคียงกันไป
“เธอจะใจร้ายทิ้งฉันได้ลงคอเชียวหรือ”
“ก็อย่างอแงสิคะคุณอเล็กซ์ ขอเวลาฉันหน่อยนะ ให้ฉันค่อยๆ บอกพ่อกับแม่เรื่องของเรา”
“ปกติมีแต่ผู้หญิงเขาอยากให้ผู้ชายยกย่องป่าวประกาศให้ใครต่อใครได้รับรู้ว่าพวกเธอไม่โสดแล้ว แต่เธอนี่มาแปลก”
“ไม่หรอกค่ะ ฉันก็แค่รอดูสักวันสองวัน มันต้องมีเทคนิคไง พ่อน่ะแพ้แม่ ถ้าฉันค่อยๆ บอกแม่ พ่อก็จะโอเค แต่ถ้าอยู่ดีๆ ไปบอกพ่อเลยว่าเราจดทะเบียนกันแล้ว รับรองไม่คุณตายก็ฉันนี่แหละตาย”
“ขนาดนั้นเชียว”
ชานนท์แกล้งทำหน้ากลัวเลยถูกสาวน้อยเอรินตีแขนให้อย่างหมั่นไส้ ชายหนุ่มก็หัวเราะออกมาเบาๆ เอ่ยต่ออีกว่า
“ถ้าอย่างนั้นฉันต้องรออีกกี่วัน หนึ่งวัน สองวัน สามวัน อย่านานเลยนะฉันขอร้อง ฉันอยากให้เธอมาอยู่ที่บ้านต้นไม้ด้วยกันกับฉันจนกว่า...”
บอกเท่านั้นเขาก็กลับเงียบไปเสียเอง เอรินเลยเงยหน้ามองเขา
“จนกว่าอะไรคะ แล้วคุณจะอยู่เมืองไทยนานแค่ไหน ไม่ต้องกลับไปทำงานรึไง” เอรินเพิ่งนึกขึ้นได้เหมือนกันหยุดเดินทันที สีหน้าจริงจังขึ้นมา
“ไม่มีอะไร ระหว่างนี้ฉันก็จะลองโทร.บอกที่บ้านฉันเรื่องเธอเหมือนกัน ฉันอยากให้คุณแม่ของฉันได้เจอกับเธอ...และก็คุณพ่อของเธอด้วย”
ชานนท์ให้เหตุผลแค่นั้น แต่ทว่ามีความหนักอึ้งระคนสับสนฉายชัดในแววตา พานทำให้เอรินงุนงงเพราะเขาเล่นตอบไม่ตรงคำถามหล่อน ยังไม่ทันคุยกันรู้เรื่องชานนท์ก็กลับมีสายเข้า
“เดี๋ยวฉันมานะ เธอไปนั่งรอในรถกับปื๊ดก่อน”
ชานนท์ขอแยกตัวออกไปคุยโทรศัพท์สีหน้าเคร่งเครียด
หมายเหตุ: เนื่องจากมีการจัดหน้าไว้ในรูปแบบหนังสือเล่มขนาด A5 อาจมีคำฉีกหรือเว้นวรรคมากกว่าปกติเมื่อนำลงเว็บ
นักท่องเที่ยวไทยและต่างชาติต่างพากันทยอยลงจากเรือ ชานนท์และเอรินก็เช่นกัน แต่ด้วยความที่หญิงสาวมัวแต่นอนขี้เซากว่าจะรู้สึกตัวตื่นนักท่องเที่ยวคนอื่นๆ ก็ลงเรือกันไปเกือบหมดแล้ว เอรินคว้ากระเป๋าสะพายได้ก็กระวีกระวาดลุกขึ้นรีบจูงมือชานนท์ออกมาจากเรือ จนถึงสะพานข้ามระหว่างเรือเทียบท่า เจ้าหล่อนดันเดินสะดุดขอบสะพานเกือบพลัดตกทะเล ยังดีที่ชานนท์คว้าตัวไว้ทัน
“เห็นไหม บอกแล้วไงว่าไม่ต้องรีบ สะดุดจนได้”
“ก็คุณน่ะไม่ยอมปลุกฉัน ปล่อยให้นอนอยู่ได้”
คนขี้เซาโวยวายโบ้ยความผิดไปให้ชายหนุ่มเฉย
“จากนี่ไปกว่าจะถึงประจวบฯ อีกตั้งหลายชั่วโมงนะคะ ฉันไม่อยากถึงบ้านค่ำมาก” บอกเขาแล้วเอรินก็ทำท่าจะจูงมือเขาออกเดินอีกรอบ แต่คราวนี้กลับเป็นฝ่ายถูกเขาคว้ามือไปจับจูงเสียเอง
“เธอน่ะเฟอะฟะตลอดศก ฉันนำเอง”
ชานนท์จับมือนุ่มนิ่มไว้มั่น ขณะเดียวกันก็เหลือบมองแหวนทองคำขาวที่อยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายของเขาและหล่อนไปด้วย ยิ่งยามที่สอดประสานมือกันเดินไปข้างหน้าชวนให้คนมองอุ่นหัวใจ ลอบอมยิ้มอยู่คนเดียว
“คุณหนู ลงมาคนสุดท้ายแล้วมั้งเนี่ย ปื๊ดรอตั้งนาน”
ปื๊ดส่งเสียงทักทายมาแต่ไกลทันทีที่เห็นเอรินออกมากับชานนท์ ทั้งคู่กำลังเดินตรงมายังจุดที่นัดหมายปื๊ดไว้เช่นกัน
“โทษทีปื๊ด พอดีฉันหลับเพลิน คุณเขาก็ไม่ปลุกเลยลงมาช้าเลย”
ลูกจ้างคนสนิทกระตือรือร้นเข้ามาช่วยถือของก่อนจะพยักหน้ารับรู้ แต่แล้วสายตามองไปยังมือสองหนุ่มสาวตรงหน้าทันควัน นัยน์ตาวิบวับสนใจใคร่รู้ เอรินถึงเพิ่งรู้ตัวรีบดึงมือออกจากการเกาะกุมนั้น ต่างจากชานนท์ที่ยอมปล่อยมือหล่อนก็จริง แต่ยิ้มขันยื่นกระเป๋าในมือให้ปื๊ดไปถือเอาไว้
“เจ้านายเราไม่เคยผิดเลยสินะ โทษฉันตั้งแต่บนเรือแล้ว”
“เอ๊ะ! คุณนี่ เรื่องอะไรมาว่ากันหน้าตาเฉย”
“ว่าอะไร ฉันก็แค่เล่าให้ปื๊ดฟัง” ชานนท์หันไปพยักพเยิดกับปื๊ดทำเนียน “รู้ไหมถ้าฉันจับไว้ไม่ทัน คุณหนูของเราได้เป็นสาวน้อยตกน้ำแล้ว”
“คุณหนูคงเขินมั้งครับ”
ปื๊ดลอยหน้าลอยตาพูดออกมาเฉย ยังผลให้คุณหนูหันขวับมามองตาเขียวปั๊ด แต่ปื๊ดทำเป็นไม่รับรู้ หอบหิ้วของมาได้ก็ออกเดินนำไปที่รถก่อน เอรินเลยจ้ำอ้าวตามมาประชิดตัวหยิกหมับเข้าให้ที่บั้นเอวกลมของคนพูดมาก เรียกเสียงร้องโอดโอยอย่างน่าหมั่นไส้
“โอ๊ย! คุณหนู ปื๊ดเจ็บนะ!”
“ก็แล้วเมื่อกี้พูดว่าอะไร อยากโดนสิท่า นี่แน่ะ”
“โอ๊ยๆ ปื๊ดก็แค่แซวเล่นเองคุณหนู คนฉลาดอย่างปื๊ดก็งี้แหละคร้าบ รู้ทันคุณหนูตลอดๆ ป่านนี้ป้าเตรียมอาหารรอแล้ว ลุงพัชอุตส่าห์ออกเรือเองหาปลาตัวโตๆ มารอรับคุณหนูกับลูกเขย เอ๊ย แขก เลยนะ รีบกลับกันเถอะ”
บอกแล้วปื๊ดก็รีบวิ่งหลบฉากไปที่รถอย่างรวดเร็ว
“ปื๊ด!” เอรินจะวิ่งตามไปจัดการ แต่ไม่ทันชานนท์ที่คว้าแขนไว้เสียก่อน
“ไม่เอาน่า ปื๊ดเขาก็พูดเล่นไปอย่างนั้น ไม่เห็นต้องอายเลย”
“แต่ปื๊ดจะทำเราแย่นะคะ ก่อนกลับเราตกลงกันแล้วว่าจะยังไม่บอกพ่อกับแม่ฉัน คุณอย่าลืมล่ะ อย่างน้อยก็รอจนกว่าฉันจะเกริ่นกับพ่อแม่ก่อน ฉันไม่อยากทำให้พวกท่านตกใจ”
เอรินโอดเบาๆ สีหน้าลำบากใจ
หากชานนท์ยังคงกระซิบที่ข้างหูอ้อน “บอกพวกท่านเลยเถอะ ฉันเหงานะ แค่คิดว่าคืนนี้จะไม่มีเมียสุดที่รักให้นอนกอด ฉันก็ใจจะขาดแล้ว เกิดอะไรขึ้นฉันรับผิดชอบเอง พวกท่านคงไม่ฆ่าไม่แกงลูกเขยที่พาลูกสาวแก่นกะโหลกของพวกท่านลงจากคานหรอกใช่ไหม”
“พูดแบบนี้ ยิ่งไม่อยากบอกเลย วันนี้เชิญคุณนอนคนเดียวให้เหงาตายไปเลยค่ะ” เอรินงอนแต่หน้าขึ้นสีกับคำพูดออดอ้อนของเขา
“เรื่องสิ” ชานนท์ยังคงโอบไหล่หญิงสาวให้เดินเคียงกันไป
“เธอจะใจร้ายทิ้งฉันได้ลงคอเชียวหรือ”
“ก็อย่างอแงสิคะคุณอเล็กซ์ ขอเวลาฉันหน่อยนะ ให้ฉันค่อยๆ บอกพ่อกับแม่เรื่องของเรา”
“ปกติมีแต่ผู้หญิงเขาอยากให้ผู้ชายยกย่องป่าวประกาศให้ใครต่อใครได้รับรู้ว่าพวกเธอไม่โสดแล้ว แต่เธอนี่มาแปลก”
“ไม่หรอกค่ะ ฉันก็แค่รอดูสักวันสองวัน มันต้องมีเทคนิคไง พ่อน่ะแพ้แม่ ถ้าฉันค่อยๆ บอกแม่ พ่อก็จะโอเค แต่ถ้าอยู่ดีๆ ไปบอกพ่อเลยว่าเราจดทะเบียนกันแล้ว รับรองไม่คุณตายก็ฉันนี่แหละตาย”
“ขนาดนั้นเชียว”
ชานนท์แกล้งทำหน้ากลัวเลยถูกสาวน้อยเอรินตีแขนให้อย่างหมั่นไส้ ชายหนุ่มก็หัวเราะออกมาเบาๆ เอ่ยต่ออีกว่า
“ถ้าอย่างนั้นฉันต้องรออีกกี่วัน หนึ่งวัน สองวัน สามวัน อย่านานเลยนะฉันขอร้อง ฉันอยากให้เธอมาอยู่ที่บ้านต้นไม้ด้วยกันกับฉันจนกว่า...”
บอกเท่านั้นเขาก็กลับเงียบไปเสียเอง เอรินเลยเงยหน้ามองเขา
“จนกว่าอะไรคะ แล้วคุณจะอยู่เมืองไทยนานแค่ไหน ไม่ต้องกลับไปทำงานรึไง” เอรินเพิ่งนึกขึ้นได้เหมือนกันหยุดเดินทันที สีหน้าจริงจังขึ้นมา
“ไม่มีอะไร ระหว่างนี้ฉันก็จะลองโทร.บอกที่บ้านฉันเรื่องเธอเหมือนกัน ฉันอยากให้คุณแม่ของฉันได้เจอกับเธอ...และก็คุณพ่อของเธอด้วย”
ชานนท์ให้เหตุผลแค่นั้น แต่ทว่ามีความหนักอึ้งระคนสับสนฉายชัดในแววตา พานทำให้เอรินงุนงงเพราะเขาเล่นตอบไม่ตรงคำถามหล่อน ยังไม่ทันคุยกันรู้เรื่องชานนท์ก็กลับมีสายเข้า
“เดี๋ยวฉันมานะ เธอไปนั่งรอในรถกับปื๊ดก่อน”
ชานนท์ขอแยกตัวออกไปคุยโทรศัพท์สีหน้าเคร่งเครียด
หมายเหตุ: เนื่องจากมีการจัดหน้าไว้ในรูปแบบหนังสือเล่มขนาด A5 อาจมีคำฉีกหรือเว้นวรรคมากกว่าปกติเมื่อนำลงเว็บ
ปลายปากกาสำนักพิมพ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 28 ก.พ. 2563, 18:42:26 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 28 ก.พ. 2563, 18:42:26 น.
จำนวนการเข้าชม : 421
| << บทที่ 31 -100% | บทที่ 32 -60% >> |