รู้แล้ว...ว่ารัก
ผลิตโชค นักร้องหนุ่มที่กำลังเงียบหายไปจากวงการ แต่แล้วโชคชะตาได้ขีดเส้นทางให้เขาได้พบกับเธอ...พีช...หรือ "นุช" มาช่วยลุ้นในความรักของทั้งคู่ว่าจะลงเอยอย่างไร
ปล..เรื่องนี้ผู้แต่ง เป็นแนวฟิคนะ ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่ผู้แต่งมโนเอง อ่านเพื่อความสนุกคร่า
ปล..เรื่องนี้ผู้แต่ง เป็นแนวฟิคนะ ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่ผู้แต่งมโนเอง อ่านเพื่อความสนุกคร่า
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: ตอน 23
มือเล็กหยิบแผ่นตรวจครรภ์ขึ้นมาดูผลด้วยหัวใจที่เต้นระรัว เธอเป่าปากเบาๆ ก่อนจะเพ่งสายตามองอย่างตั้งใจ ขีดแดงสองขีดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด เธอเม้มปากแน่น น้ำตารื้นขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ มือบางกำแผ่นตรวจแน่นก่อนจะสะอื้นตัวโยน
“พีช เป็นไงบ้าง” เสียงเคาะประตูห้องน้ำดังขึ้น ทำให้เธอหยุดสะอื้น ใช้หลังมือเช็ดน้ำตาราวกับเด็กน้อย เธอเปิดประตูห้องน้ำ สบตากับปุ๊กด้วยดวงตาที่น้ำตาคลอเบ้า
“ปุ๊ก” เธอเรียกชื่อเพื่อนเบาๆ พร้อมกับยื่นแผ่นตรวจการตั้งครรภ์ให้ก่อนจะเดินไปนั่งเก้าอี้ด้วยท่าทางที่หมดอาลัยตายอยาก
“พีช นี่มัน...” ปุ๊กมองสิ่งของในมือตาโต แล้วรีบเดินมาหาเธอพร้อมกับจับมือเธอไว้แน่น
“ทำไงดี” พีชเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นสะท้าน แววตาฉายแววกังวล
“บอกพี่โชคนะ เรื่องแบบนี้พี่โชคควรรับผิดชอบ” ปุ๊กบอก
“ไม่นะ พีชไม่อยากให้พี่โชคเข้ามายุ่งเกี่ยว” เธอบอกพร้อมกับส่ายหน้าปฏิเสธ
“แต่...เด็กต้องมีพ่อนะ” ปุ๊กถอนหายใจ เธอเงยหน้ามองเพื่อน รับรู้ถึงความเป็นห่วงจากแววตา
“ไม่จำเป็นหรอก มีแม่ มีตา ยาย และป้าปุ๊กก็พอแล้ว” พีชบอกยิ้มๆ เส้นทางชีวิตของเธอกับพี่โชคไม่มีวันที่จะมาข้องเกี่ยวกันอีกแล้ว
“พีช ตอนนี้ไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้วนะ จะมีทิฐิทำไม ทำตามหัวใจดีกว่ามั้ย” ปุ๊กบีบมือเธอแน่น
“ปุ๊ก...คนที่ทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ไม่ใช่พีชนะ พี่โชคเป็นฝ่ายทิ้งพีชไป แล้วจะให้พีชไปง้อคนที่ไม่ต้องการเราอย่างนั้นเหรอ ถ้ารู้ว่าพีชมีลูก เขาจะยิ่งคิดว่าพีชไปจับเขาหรือเปล่า ซึ่งพีชไม่ต้องการแบบนั้น” เธอบอกด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า ก้อนสะอื้นจุกอยู่ที่อก
“อะไรนะ พี่โชคเป็นฝ่ายทิ้งไปเหรอ ไม่อยากจะเชื่อเลย” ปุ๊กพึมพำ คิดถึงผู้ชายที่มานั่งเฝ้าพีช ทนการต่อว่าโดยไม่ปริปากบ่น
“เชื่อเถอะ พี่โชคไม่ได้รักพีชหรอก เขาแค่....อยากเอาชนะ...เท่านั้นเอง” พีชบอกไปแล้ว รู้สึกโล่งอกที่ไม่ต้องปิดบังเพื่อนอีกต่อไป
“แต่...” ปุ๊กท้วง
“เราอย่าพูดถึงพี่โชคเลยนะ” เธอบอกเพื่อนเบาพร้อมกับก้มหน้ามองมือตัวเองที่ประสานแน่นบนตัก
“อือ..ว่าแต่กี่เดือนแล้ว” ปุ๊กถามพร้อมกับลูบหน้าท้องเธอเบาๆ
“สองเดือนนิดๆ ตอนแรกพีชคิดว่าเครียดมากแล้วประจำเดือนไม่มา พยายามทำตัวเองให้ยุ่ง วุ่นวาย ให้เหนื่อยที่สุดจะได้ไม่ต้องคิดอะไร” เธอตอบกลับไป กลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก
“อีกเจ็ดเดือน เราจะได้พบกันแล้วนะหลานป้า” ปุ๊กบอกแล้วยิ้มตาหยี จนเธออดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม แน่นอนเธอเห็นน้ำตาของเพื่อน
“งั้นถ่ายรูปกันหน่อยนะ จะได้ดูพัฒนาการว่าพุงของพีชจะโตขึ้นแค่ไหน เมื่อหลานเกิดเขาจะได้เห็นว่าแม่ของเขานั้น รักเขามากขนาดไหน” ปุ๊กบอกแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือมาถ่ายรูปทันที
“โหยยย ไม่เอาอ่ะ พีชโทรมมากเลย” เธอบอกแล้วหัวเราะเสียงดัง เป็นการหัวเราะครั้งแรกตั้งแต่เธอกลับมา
“ใครว่า...สวยจะตาย ดูสิ แก้มแดง” ปุ๊กบอกแล้วยื่นภาพให้เธอดู ก่อนจะถ่ายรูปเธออีกหลายต่อหลายรูป
“ขอบคุณนะ พีชดีใจที่มีปุ๊กอยู่ข้างๆ แบบนี้” พีชบอกเบาๆ
“เราเป็นเพื่อนรักกัน อย่าคิดอะไร ต่อไปนี้พีชต้องดูแลตัวเองเพื่อลูก เข้าใจมั้ย แล้ว...พีชจะบอกแม่ยังไง” ปุ๊กเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง
“ก็...จะบอกแม่ว่า แม่จะมีหลานแล้ว ดีมั้ย” เธอตอบแล้วหันมาหัวเราะแห้งๆ แววตาแห้งผาก “พีชทำตัวไม่ดี แม่ต้องเสียใจแน่ๆ” เธอก้มหน้า น้ำตาไหลอีกครั้ง
“ไม่หรอก ปุ๊กว่าแม่ต้องดีใจแน่ๆ รู้มั้ยบ้านที่มีเด็กๆ มันจะมีเสียงหัวเราะ มีความสุขและอบอุ่น อย่าคิดมากเลย ไปหาอะไรกินดีกว่า ซีฟู้ดมั้ย ปุ๊กเลี้ยงเอง” ปุ๊กชักชวนพร้อมกับฉุดเพื่อนสาวให้ลุกขึ้น ซึ่งเธอเดินตามปุ๊กไปอย่างไม่ขัดขืนพลางคิดในใจว่า ทุกอย่าง...จะดีขึ้นในไม่ช้า...เธอเชื่ออย่างนั้น!!!
ผลิตโชคกวาดสายตามองไปรอบๆ ก่อนจะยิ้มด้วยความภูมิใจ รีสอร์ทเล็กๆ ของเขาที่เป็นรูปเป็นร่างเหลือเพียงเก็บรายละเอียดนิดหน่อยเท่านั้น รีสอร์ทที่มีบ้านพักเพียงยี่สิบหลัง แต่ละหลังมีเครื่องอำนวยความสะดวกให้พร้อมทุกอย่างโดยที่ยังคงความเป็นธรรมชาติ เขาเป็นคนออกแบบบ้านพักแต่ละหลังด้วยตัวเอง มีไม่กี่คนหรอกที่จะรู้ว่าเขาสามารถออกแบบ ตกแต่งภายในได้ชนิดที่สามารถทำเงินเข้ากระเป๋าตัวเองได้อย่างสบายๆ
“ไง” เสียงห้าวดังขึ้นพร้อมกับการตบบ่าอย่างคุ้นเคย “โอเคมั้ย” ชายหนุ่มร่างขาวท้วมเอ่ยถาม
“สุดยอดมาก กูไม่คิดว่ามึงจะทำให้เสร็จรวดเร็วขนาดนี้” เขาเหลือบตามองเพื่อนสนิทที่มาดูแลและควบคุมการก่อสร้างให้ทุกอย่างเพียงแค่เขาเอ่ยปาก
“กูรู้..ที่นี่เป็นความฝันของมึง เป็นบั้นปลายชีวิตของมึง กูจำได้...มึงพูดกรอกหูกูตลอด ไม่ว่ามึงจะเมา หรือไม่เมา” โอ๊ตพูดพร้อมกับหัวเราะร่า
“งั้นเย็นนี้มาฉลองกันหน่อย” เขาบอกแล้วหันไปโอบบ่าเพื่อนเข้าตัวเองแรงๆ
“ได้เลย กูรอมึงมาเลี้ยงนานล่ะ ว่าแต่มึงได้พักกี่วันเนี่ย” โอ๊ตหันมาถาม
“อาทิตย์นึง คอนเสิร์ตใหญ่เพิ่งจบไป เหนื่อยเป็นบ้า” เขาบอกยิ้มๆ แววตาฉายความพอใจเมื่อพูดถึงงานอันเป็นที่รัก ช่วงหลังเขาได้เจอโอ๊ตน้อยลงด้วยความโด่งดังและงานค่อนข้างเยอะของเขานั้น ทำให้เขาต้องห่างกับกลุ่มเพื่อนโดยปริยาย
“งั้นมึงกะกูเต็มที่ ไม่เมาไม่กลับเว้ย” โอ๊ตบอกแล้วหัวเราะลั่นจนคนงานหันมามอง แต่ชายหนุ่มทั้งคู่ไม่สนใจ เดินตรงไปยังบาร์เบียร์ชายหาดที่เห็นอยู่ไกลๆ นั่น
หลังจากที่เขาตกลงซื้อที่ดินซึ่งราคาแพงมากบนเกาะสมุยเพื่อสร้างรีสอร์ท โอ๊ตเข้ามาดูแลและจัดการให้เขาโดยที่เขาไม่ต้องร้องขอ ก่อนที่เขาจะกลับมามีชื่อเสียงหลายต่อหลายครั้งที่เขาท้อแท้ นอกจากพี่ปอนด์แล้วก็มีมันนี่แหละที่คอยดูแลและห่วงใย ถ้าถามว่าใครเป็นเพื่อนที่เขารักที่สุด คำตอบคือโอ๊ตนี่แหละ เพื่อนที่เขาสนิทที่สุด พูดคุยทุกอย่างโดยไม่มีความลับต่อกัน ยกเว้น....เรื่องนุช....
หญิงสาวยืนหันข้างให้กระจกบานใหญ่พร้อมกับประสานมือทั้งสองข้างไว้ใต้ท้องก่อนจะหันไปมองตัวเองในกระจกด้วยแววตาที่พราวระยับ ใบหน้านวลนั้นดูอิ่มเอิบ มีน้ำมีนวล ท้องเธอขยายใหญ่อย่างไม่น่าเชื่อ เธอลูบท้องตัวเองเบาๆ ก่อนจะดุ้งเมื่อรับรู้ถึงการทักทายจากคนในท้อง เธออมยิ้ม...ใช่..ตอนนี้เธอมีความสุข คอยนับวันที่เธอจะได้เห็นหน้าลูก อีกสามเดือนเท่านั้น...เสียงชัตเตอร์ดังหลายครั้งจนเธอหันไปมองแล้วฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับส่ายหน้า
“จะถ่ายอะไรนักหนาเนี่ย ถ่ายทุกวันเลย” เธอแกล้งบ่น
“ก็นี่ไง เราจะได้เห็นการเปลี่ยนแปลง เดี๋ยวเจ้าตัวเล็กออกมา ป้าจะได้บอกหลานได้” ปุ๊กตอบกลับมา
“จ้า ป้าเห่อยิ่งกว่าแม่อีกนะเนี่ย” เธอหัวเราะ
“พีช คุณนัท ลูกค้าประจำมารออีกแล้ว” ปุ๊กบอกด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “คนบ้าอะไร มาตามจีบคนท้องอยู่ได้”
“ปุ๊ก บ้าน่า” เธอตอบกลับไป
“ก็จริงนี่ รู้ทั้งรู้ว่าพีชกำลังเป็นแม่คน ทำไมยังมาวอแวอยู่ได้ ปุ๊กไม่ชอบเลย นี่..ถ้าไม่ติดว่าเป็นลูกค้านะ โดนไล่ตะเพิดไปแล้ว” ปุ๊กบอกอย่างฉุนเฉียว
“พีชว่าเขาก็สุภาพดีนะ เรียบร้อย ทำไมปุ๊กไม่ชอบล่ะ” เธอถามยิ้มๆ เดินออกมาโดยเพื่อนสาวร่างอวบตามไม่ห่าง
“ไม่รู้สิ แต่ปุ๊กไม่ชอบให้เขามาจีบพีช”
“หื้อ ไม่หรอก เป็นเพื่อนกัน” เธอบอกย้ำอีกครั้ง
นัท...นักธุรกิจหนุ่มด้านอสังหาริมทรัพย์ เป็นนักธุรกิจที่อายุน้อย ทำให้เขาเป็นที่หมายปองของสาวๆ ในแถบนี้ ด้วยรูปลักษณ์คมเข้ม หน้าตาดี สุภาพอ่อนโยนและมีรอยยิ้มที่เป็นมิตร
เธอเจอเขาครั้งแรกเมื่อสี่เดือนที่ผ่านมา ชายหนุ่มในชุดเสื้อเชิ๊ตสีขาวกับกางเกงสแลคสีเข้ม นั่งเอนอย่างผ่อนคลายโดยที่สายตาไม่ได้ละมือจากโทรศัพท์มือถือในมือ เธอวางแก้วกาแฟร้อนบนโต๊ะโดยได้ยินเสียงขอบคุณตามหลังเบาๆ ก่อนจะร้องอุทานอย่างตกใจ ทำให้เธอหันกลับไปมองอย่างรวดเร็ว ภาพตรงหน้าคือเขากำลังยืนเก้ๆ กังๆ ก้มมองเสื้อเชิ๊ตตัวเองที่กาแฟหกใส่ รอยสีน้ำตาลขยายใหญ่ขึ้น เธอมองกาแฟในแก้วที่เหลืออยู่เพียงนิดก่อนจะเธอรีบเดินไปหาเขาทันทีพร้อมกับหยิบทิชชู่มาซับให้อย่างรวดเร็ว เธอเงยหน้าสบตาเขาที่มองมาอยู่แล้ว ดวงตาคมเข้ม จมูกโด่งเป็นสันตรงรับกับริมฝีปากได้รูป หลังจากวันนั้นผู้ชายคนนี้ได้กลายเป็นลูกค้าประจำที่ร้านโดยที่เพื่อนสาวเธอไม่ชอบใจอย่างเห็นได้ชัด
“คุณนัท วันนี้มาเร็วจัง” เธอเอ่ยทักขณะที่ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนพร้อมกับยิ้มให้
“ผมคิดถึง...” เขาบอกแล้วใช้หลังมือขยี้ปลายจมูก
“กาแฟร้านนี้ใช่มั้ยคะ” เธอเอ่ยยิ้มๆ ก่อนจะเดินไปที่เคาน์เตอร์กาแฟ
“เอ่อ...ครับ” เขาตอบรับก่อนจะหยุดยิ้มเมื่อเห็นเพื่อนสาวของคนที่เขาพึงใจมองมาด้วยใบหน้าบูดบึ้ง
“พีช เดี๋ยวปุ๊กจัดการเอง ไปนั่งเถอะ” ปุ๊กบอกพร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
“ก็ได้ รับเค้กเนยสักชิ้นมั้ยคะ ฝีมือปุ๊กอร่อยมากเลยค่ะ นุ่มแล้วก็หอม” พีชเอ่ยถาม
“ครับ”
ปุ๊กวางถ้วยกาแฟบนโต๊ะ ขัดจังหวะการคุยของทั้งคู่ ซึ่งพีชได้แต่ยิ้มและหันไปทางอื่น ส่วนนัทเงยหน้าสบตาเธออย่างรู้ทัน เธอเลิกคิ้วก่อนจะยิ้มเยาะๆ และหย่อนกายนั่งข้างๆ พีช
“เชิญค่ะ สูตรใหม่เลยนะคะ” เธอเอ่ยปากพร้อมกับพยักหน้าไปยังถ้วยกาแฟ
“อุ้บ” เขาอุทานหลังจากที่ดื่มกาแฟไปแล้ว ความเค็มไหลผ่านลำคอเขาทำให้เขาต้องกระแอม
“เป็นไงคะ ใช้ได้หรือเปล่า” ปุ๊กถามพร้อมกับเอียงคอมองเขาด้วยท่าทางไร้เดียงสา
“คุณนัท เป็นไงคะ เข้มไปหรือเปล่า ร้านเราเพิ่งสั่งเม็ดกาแฟพันธุ์ใหม่เข้ามาค่ะ” พีชบอกรายละเอียด มองแก้วกาแฟที่พร่องไปเพียงนิดเดียว
“กลิ่นกาแฟโอเคครับ มีความเข้ม ขมติดอยู่ที่ปลายลิ้น แต่...เค็ม” เขาบอกสั้นๆ
“เค็ม คือ...” พีชหันมาตีขาปุ๊กอย่างรวดเร็ว “อีกแล้วนะ ทำไมชอบแกล้งคุณนัทเนี่ย”
“แหม...ใครจะกล้าแกล้งเจ้าคะ ปุ๊กจะหยิบกระปุกน้ำตาลแต่คงจะหยิบผิด แล้วไม่ได้ดู ต้องขอโทษนะคะ เดี๋ยวปุ๊กไปชงให้ใหม่นะ” เธอบอกแล้วกลั้นหัวเราะจนไหล่สะท้าน
“ไม่ต้องครับ เดี๋ยวผมจะกลับแล้ว คุณพีชช่วงเที่ยงผมมารับไปโรงพยาบาลนะ วันนี้คุณหมอนัดใช่มั้ย” เขาเอ่ยถาม
“ใช่ค่ะ ไม่ต้องมารับดีกว่า พีชเกรงใจ” เธอตอบกลับไป
“ไม่เป็นไร ผมว่าง” นัทตอบกลับอย่างรวดเร็วจนทำให้สาวร่างอวบเงยหน้ามองด้วยความหมั่นไส้ มุมปากเบะลงทันที ซึ่งไม่พ้นสายตาคมเข้มของเขา
“ไม่ต้องลำบากหรอกคร่า ปุ๊กพาไปเองได้” เธอตอบย้อนไป
“ผมไม่คิดว่ามันลำบากถ้าผมพอใจ เอาเป็นว่าผมจะมารับตอนเที่ยง ขอตัวนะครับ” เขาบอกอย่างตัดบทก่อนจะยิ้มให้หญิงสาวที่พึงใจ จากหางตาเขาเห็นเพื่อนเธอยืนนิ่งมองเขาเขม็งอย่างขัดใจ
“ปุ๊ก ไม่ชอบคุณนัทเหรอ” พีชเอ่ยถามเมื่ออยู่ตามลำพัง มองเพื่อนสาวด้วยแววตาสงสัย
“...”
“พีชรู้ว่าปุ๊กห่วงพีชนะ ตอนนี้พีชมีแต่ลูกเท่านั้น ไม่ต้องห่วงนะ พีชเข็มแข็งและหนักแน่นจนปุ๊กคิดไม่ถึงเลยล่ะ” เธอบอกเพื่อนยิ้มๆ พร้อมกับเดินเข้าไปโอบกอด ลูบหลังเพื่อนไปมาอย่างปลอบประโลม
ปุ๊กมองหลังเพื่อนสาวที่เดินจากไปด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ตั้งแต่พีชกลับมา พีชนิ่งขรึมและพูดน้อยกว่าเมื่อก่อน เธอไม่รู้ว่าเวลานี้พีชคิดอะไรอยู่ หลายครั้งที่เธอแอบเห็นพีชนั่งเหม่อลอย ครุ่นคิด หรือบางครั้งเธอก็แอบเห็น
พีชร้องไห้ เธอมั่นใจว่าพีชยังไม่ลืมพี่โชค เพียงแค่คิดมาถึงตรงนี้เธอต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะสะดุ้งมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมาดูก่อนจะกดรับแล้วโบกมือให้พีชที่ชะโงกหน้าออกมา
“ค่ะ วันนี้ร้านเปิดปกติค่ะ มาไม่ยากค่ะ เดี๋ยวปุ๊กจะบอกรายละเอียดให้นะคะ” เธอตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างดังก่อนจะเดินออกไปหน้าร้านโดยไม่วายที่จะแอบมองพีชด้วยหางตาที่ในเวลานี้กำลังวุ่นวายกับถาดขนม
“ค่ะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “สะดวกค่ะ”
ปล...ผู้แต่งหายไปนาน ยังรอพี่โชคกันอยู่หรือป่าวววววว
“พีช เป็นไงบ้าง” เสียงเคาะประตูห้องน้ำดังขึ้น ทำให้เธอหยุดสะอื้น ใช้หลังมือเช็ดน้ำตาราวกับเด็กน้อย เธอเปิดประตูห้องน้ำ สบตากับปุ๊กด้วยดวงตาที่น้ำตาคลอเบ้า
“ปุ๊ก” เธอเรียกชื่อเพื่อนเบาๆ พร้อมกับยื่นแผ่นตรวจการตั้งครรภ์ให้ก่อนจะเดินไปนั่งเก้าอี้ด้วยท่าทางที่หมดอาลัยตายอยาก
“พีช นี่มัน...” ปุ๊กมองสิ่งของในมือตาโต แล้วรีบเดินมาหาเธอพร้อมกับจับมือเธอไว้แน่น
“ทำไงดี” พีชเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นสะท้าน แววตาฉายแววกังวล
“บอกพี่โชคนะ เรื่องแบบนี้พี่โชคควรรับผิดชอบ” ปุ๊กบอก
“ไม่นะ พีชไม่อยากให้พี่โชคเข้ามายุ่งเกี่ยว” เธอบอกพร้อมกับส่ายหน้าปฏิเสธ
“แต่...เด็กต้องมีพ่อนะ” ปุ๊กถอนหายใจ เธอเงยหน้ามองเพื่อน รับรู้ถึงความเป็นห่วงจากแววตา
“ไม่จำเป็นหรอก มีแม่ มีตา ยาย และป้าปุ๊กก็พอแล้ว” พีชบอกยิ้มๆ เส้นทางชีวิตของเธอกับพี่โชคไม่มีวันที่จะมาข้องเกี่ยวกันอีกแล้ว
“พีช ตอนนี้ไม่ใช่ตัวคนเดียวแล้วนะ จะมีทิฐิทำไม ทำตามหัวใจดีกว่ามั้ย” ปุ๊กบีบมือเธอแน่น
“ปุ๊ก...คนที่ทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ไม่ใช่พีชนะ พี่โชคเป็นฝ่ายทิ้งพีชไป แล้วจะให้พีชไปง้อคนที่ไม่ต้องการเราอย่างนั้นเหรอ ถ้ารู้ว่าพีชมีลูก เขาจะยิ่งคิดว่าพีชไปจับเขาหรือเปล่า ซึ่งพีชไม่ต้องการแบบนั้น” เธอบอกด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า ก้อนสะอื้นจุกอยู่ที่อก
“อะไรนะ พี่โชคเป็นฝ่ายทิ้งไปเหรอ ไม่อยากจะเชื่อเลย” ปุ๊กพึมพำ คิดถึงผู้ชายที่มานั่งเฝ้าพีช ทนการต่อว่าโดยไม่ปริปากบ่น
“เชื่อเถอะ พี่โชคไม่ได้รักพีชหรอก เขาแค่....อยากเอาชนะ...เท่านั้นเอง” พีชบอกไปแล้ว รู้สึกโล่งอกที่ไม่ต้องปิดบังเพื่อนอีกต่อไป
“แต่...” ปุ๊กท้วง
“เราอย่าพูดถึงพี่โชคเลยนะ” เธอบอกเพื่อนเบาพร้อมกับก้มหน้ามองมือตัวเองที่ประสานแน่นบนตัก
“อือ..ว่าแต่กี่เดือนแล้ว” ปุ๊กถามพร้อมกับลูบหน้าท้องเธอเบาๆ
“สองเดือนนิดๆ ตอนแรกพีชคิดว่าเครียดมากแล้วประจำเดือนไม่มา พยายามทำตัวเองให้ยุ่ง วุ่นวาย ให้เหนื่อยที่สุดจะได้ไม่ต้องคิดอะไร” เธอตอบกลับไป กลืนน้ำลายลงคออย่างลำบาก
“อีกเจ็ดเดือน เราจะได้พบกันแล้วนะหลานป้า” ปุ๊กบอกแล้วยิ้มตาหยี จนเธออดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม แน่นอนเธอเห็นน้ำตาของเพื่อน
“งั้นถ่ายรูปกันหน่อยนะ จะได้ดูพัฒนาการว่าพุงของพีชจะโตขึ้นแค่ไหน เมื่อหลานเกิดเขาจะได้เห็นว่าแม่ของเขานั้น รักเขามากขนาดไหน” ปุ๊กบอกแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือมาถ่ายรูปทันที
“โหยยย ไม่เอาอ่ะ พีชโทรมมากเลย” เธอบอกแล้วหัวเราะเสียงดัง เป็นการหัวเราะครั้งแรกตั้งแต่เธอกลับมา
“ใครว่า...สวยจะตาย ดูสิ แก้มแดง” ปุ๊กบอกแล้วยื่นภาพให้เธอดู ก่อนจะถ่ายรูปเธออีกหลายต่อหลายรูป
“ขอบคุณนะ พีชดีใจที่มีปุ๊กอยู่ข้างๆ แบบนี้” พีชบอกเบาๆ
“เราเป็นเพื่อนรักกัน อย่าคิดอะไร ต่อไปนี้พีชต้องดูแลตัวเองเพื่อลูก เข้าใจมั้ย แล้ว...พีชจะบอกแม่ยังไง” ปุ๊กเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง
“ก็...จะบอกแม่ว่า แม่จะมีหลานแล้ว ดีมั้ย” เธอตอบแล้วหันมาหัวเราะแห้งๆ แววตาแห้งผาก “พีชทำตัวไม่ดี แม่ต้องเสียใจแน่ๆ” เธอก้มหน้า น้ำตาไหลอีกครั้ง
“ไม่หรอก ปุ๊กว่าแม่ต้องดีใจแน่ๆ รู้มั้ยบ้านที่มีเด็กๆ มันจะมีเสียงหัวเราะ มีความสุขและอบอุ่น อย่าคิดมากเลย ไปหาอะไรกินดีกว่า ซีฟู้ดมั้ย ปุ๊กเลี้ยงเอง” ปุ๊กชักชวนพร้อมกับฉุดเพื่อนสาวให้ลุกขึ้น ซึ่งเธอเดินตามปุ๊กไปอย่างไม่ขัดขืนพลางคิดในใจว่า ทุกอย่าง...จะดีขึ้นในไม่ช้า...เธอเชื่ออย่างนั้น!!!
ผลิตโชคกวาดสายตามองไปรอบๆ ก่อนจะยิ้มด้วยความภูมิใจ รีสอร์ทเล็กๆ ของเขาที่เป็นรูปเป็นร่างเหลือเพียงเก็บรายละเอียดนิดหน่อยเท่านั้น รีสอร์ทที่มีบ้านพักเพียงยี่สิบหลัง แต่ละหลังมีเครื่องอำนวยความสะดวกให้พร้อมทุกอย่างโดยที่ยังคงความเป็นธรรมชาติ เขาเป็นคนออกแบบบ้านพักแต่ละหลังด้วยตัวเอง มีไม่กี่คนหรอกที่จะรู้ว่าเขาสามารถออกแบบ ตกแต่งภายในได้ชนิดที่สามารถทำเงินเข้ากระเป๋าตัวเองได้อย่างสบายๆ
“ไง” เสียงห้าวดังขึ้นพร้อมกับการตบบ่าอย่างคุ้นเคย “โอเคมั้ย” ชายหนุ่มร่างขาวท้วมเอ่ยถาม
“สุดยอดมาก กูไม่คิดว่ามึงจะทำให้เสร็จรวดเร็วขนาดนี้” เขาเหลือบตามองเพื่อนสนิทที่มาดูแลและควบคุมการก่อสร้างให้ทุกอย่างเพียงแค่เขาเอ่ยปาก
“กูรู้..ที่นี่เป็นความฝันของมึง เป็นบั้นปลายชีวิตของมึง กูจำได้...มึงพูดกรอกหูกูตลอด ไม่ว่ามึงจะเมา หรือไม่เมา” โอ๊ตพูดพร้อมกับหัวเราะร่า
“งั้นเย็นนี้มาฉลองกันหน่อย” เขาบอกแล้วหันไปโอบบ่าเพื่อนเข้าตัวเองแรงๆ
“ได้เลย กูรอมึงมาเลี้ยงนานล่ะ ว่าแต่มึงได้พักกี่วันเนี่ย” โอ๊ตหันมาถาม
“อาทิตย์นึง คอนเสิร์ตใหญ่เพิ่งจบไป เหนื่อยเป็นบ้า” เขาบอกยิ้มๆ แววตาฉายความพอใจเมื่อพูดถึงงานอันเป็นที่รัก ช่วงหลังเขาได้เจอโอ๊ตน้อยลงด้วยความโด่งดังและงานค่อนข้างเยอะของเขานั้น ทำให้เขาต้องห่างกับกลุ่มเพื่อนโดยปริยาย
“งั้นมึงกะกูเต็มที่ ไม่เมาไม่กลับเว้ย” โอ๊ตบอกแล้วหัวเราะลั่นจนคนงานหันมามอง แต่ชายหนุ่มทั้งคู่ไม่สนใจ เดินตรงไปยังบาร์เบียร์ชายหาดที่เห็นอยู่ไกลๆ นั่น
หลังจากที่เขาตกลงซื้อที่ดินซึ่งราคาแพงมากบนเกาะสมุยเพื่อสร้างรีสอร์ท โอ๊ตเข้ามาดูแลและจัดการให้เขาโดยที่เขาไม่ต้องร้องขอ ก่อนที่เขาจะกลับมามีชื่อเสียงหลายต่อหลายครั้งที่เขาท้อแท้ นอกจากพี่ปอนด์แล้วก็มีมันนี่แหละที่คอยดูแลและห่วงใย ถ้าถามว่าใครเป็นเพื่อนที่เขารักที่สุด คำตอบคือโอ๊ตนี่แหละ เพื่อนที่เขาสนิทที่สุด พูดคุยทุกอย่างโดยไม่มีความลับต่อกัน ยกเว้น....เรื่องนุช....
หญิงสาวยืนหันข้างให้กระจกบานใหญ่พร้อมกับประสานมือทั้งสองข้างไว้ใต้ท้องก่อนจะหันไปมองตัวเองในกระจกด้วยแววตาที่พราวระยับ ใบหน้านวลนั้นดูอิ่มเอิบ มีน้ำมีนวล ท้องเธอขยายใหญ่อย่างไม่น่าเชื่อ เธอลูบท้องตัวเองเบาๆ ก่อนจะดุ้งเมื่อรับรู้ถึงการทักทายจากคนในท้อง เธออมยิ้ม...ใช่..ตอนนี้เธอมีความสุข คอยนับวันที่เธอจะได้เห็นหน้าลูก อีกสามเดือนเท่านั้น...เสียงชัตเตอร์ดังหลายครั้งจนเธอหันไปมองแล้วฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับส่ายหน้า
“จะถ่ายอะไรนักหนาเนี่ย ถ่ายทุกวันเลย” เธอแกล้งบ่น
“ก็นี่ไง เราจะได้เห็นการเปลี่ยนแปลง เดี๋ยวเจ้าตัวเล็กออกมา ป้าจะได้บอกหลานได้” ปุ๊กตอบกลับมา
“จ้า ป้าเห่อยิ่งกว่าแม่อีกนะเนี่ย” เธอหัวเราะ
“พีช คุณนัท ลูกค้าประจำมารออีกแล้ว” ปุ๊กบอกด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “คนบ้าอะไร มาตามจีบคนท้องอยู่ได้”
“ปุ๊ก บ้าน่า” เธอตอบกลับไป
“ก็จริงนี่ รู้ทั้งรู้ว่าพีชกำลังเป็นแม่คน ทำไมยังมาวอแวอยู่ได้ ปุ๊กไม่ชอบเลย นี่..ถ้าไม่ติดว่าเป็นลูกค้านะ โดนไล่ตะเพิดไปแล้ว” ปุ๊กบอกอย่างฉุนเฉียว
“พีชว่าเขาก็สุภาพดีนะ เรียบร้อย ทำไมปุ๊กไม่ชอบล่ะ” เธอถามยิ้มๆ เดินออกมาโดยเพื่อนสาวร่างอวบตามไม่ห่าง
“ไม่รู้สิ แต่ปุ๊กไม่ชอบให้เขามาจีบพีช”
“หื้อ ไม่หรอก เป็นเพื่อนกัน” เธอบอกย้ำอีกครั้ง
นัท...นักธุรกิจหนุ่มด้านอสังหาริมทรัพย์ เป็นนักธุรกิจที่อายุน้อย ทำให้เขาเป็นที่หมายปองของสาวๆ ในแถบนี้ ด้วยรูปลักษณ์คมเข้ม หน้าตาดี สุภาพอ่อนโยนและมีรอยยิ้มที่เป็นมิตร
เธอเจอเขาครั้งแรกเมื่อสี่เดือนที่ผ่านมา ชายหนุ่มในชุดเสื้อเชิ๊ตสีขาวกับกางเกงสแลคสีเข้ม นั่งเอนอย่างผ่อนคลายโดยที่สายตาไม่ได้ละมือจากโทรศัพท์มือถือในมือ เธอวางแก้วกาแฟร้อนบนโต๊ะโดยได้ยินเสียงขอบคุณตามหลังเบาๆ ก่อนจะร้องอุทานอย่างตกใจ ทำให้เธอหันกลับไปมองอย่างรวดเร็ว ภาพตรงหน้าคือเขากำลังยืนเก้ๆ กังๆ ก้มมองเสื้อเชิ๊ตตัวเองที่กาแฟหกใส่ รอยสีน้ำตาลขยายใหญ่ขึ้น เธอมองกาแฟในแก้วที่เหลืออยู่เพียงนิดก่อนจะเธอรีบเดินไปหาเขาทันทีพร้อมกับหยิบทิชชู่มาซับให้อย่างรวดเร็ว เธอเงยหน้าสบตาเขาที่มองมาอยู่แล้ว ดวงตาคมเข้ม จมูกโด่งเป็นสันตรงรับกับริมฝีปากได้รูป หลังจากวันนั้นผู้ชายคนนี้ได้กลายเป็นลูกค้าประจำที่ร้านโดยที่เพื่อนสาวเธอไม่ชอบใจอย่างเห็นได้ชัด
“คุณนัท วันนี้มาเร็วจัง” เธอเอ่ยทักขณะที่ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนพร้อมกับยิ้มให้
“ผมคิดถึง...” เขาบอกแล้วใช้หลังมือขยี้ปลายจมูก
“กาแฟร้านนี้ใช่มั้ยคะ” เธอเอ่ยยิ้มๆ ก่อนจะเดินไปที่เคาน์เตอร์กาแฟ
“เอ่อ...ครับ” เขาตอบรับก่อนจะหยุดยิ้มเมื่อเห็นเพื่อนสาวของคนที่เขาพึงใจมองมาด้วยใบหน้าบูดบึ้ง
“พีช เดี๋ยวปุ๊กจัดการเอง ไปนั่งเถอะ” ปุ๊กบอกพร้อมกับยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์
“ก็ได้ รับเค้กเนยสักชิ้นมั้ยคะ ฝีมือปุ๊กอร่อยมากเลยค่ะ นุ่มแล้วก็หอม” พีชเอ่ยถาม
“ครับ”
ปุ๊กวางถ้วยกาแฟบนโต๊ะ ขัดจังหวะการคุยของทั้งคู่ ซึ่งพีชได้แต่ยิ้มและหันไปทางอื่น ส่วนนัทเงยหน้าสบตาเธออย่างรู้ทัน เธอเลิกคิ้วก่อนจะยิ้มเยาะๆ และหย่อนกายนั่งข้างๆ พีช
“เชิญค่ะ สูตรใหม่เลยนะคะ” เธอเอ่ยปากพร้อมกับพยักหน้าไปยังถ้วยกาแฟ
“อุ้บ” เขาอุทานหลังจากที่ดื่มกาแฟไปแล้ว ความเค็มไหลผ่านลำคอเขาทำให้เขาต้องกระแอม
“เป็นไงคะ ใช้ได้หรือเปล่า” ปุ๊กถามพร้อมกับเอียงคอมองเขาด้วยท่าทางไร้เดียงสา
“คุณนัท เป็นไงคะ เข้มไปหรือเปล่า ร้านเราเพิ่งสั่งเม็ดกาแฟพันธุ์ใหม่เข้ามาค่ะ” พีชบอกรายละเอียด มองแก้วกาแฟที่พร่องไปเพียงนิดเดียว
“กลิ่นกาแฟโอเคครับ มีความเข้ม ขมติดอยู่ที่ปลายลิ้น แต่...เค็ม” เขาบอกสั้นๆ
“เค็ม คือ...” พีชหันมาตีขาปุ๊กอย่างรวดเร็ว “อีกแล้วนะ ทำไมชอบแกล้งคุณนัทเนี่ย”
“แหม...ใครจะกล้าแกล้งเจ้าคะ ปุ๊กจะหยิบกระปุกน้ำตาลแต่คงจะหยิบผิด แล้วไม่ได้ดู ต้องขอโทษนะคะ เดี๋ยวปุ๊กไปชงให้ใหม่นะ” เธอบอกแล้วกลั้นหัวเราะจนไหล่สะท้าน
“ไม่ต้องครับ เดี๋ยวผมจะกลับแล้ว คุณพีชช่วงเที่ยงผมมารับไปโรงพยาบาลนะ วันนี้คุณหมอนัดใช่มั้ย” เขาเอ่ยถาม
“ใช่ค่ะ ไม่ต้องมารับดีกว่า พีชเกรงใจ” เธอตอบกลับไป
“ไม่เป็นไร ผมว่าง” นัทตอบกลับอย่างรวดเร็วจนทำให้สาวร่างอวบเงยหน้ามองด้วยความหมั่นไส้ มุมปากเบะลงทันที ซึ่งไม่พ้นสายตาคมเข้มของเขา
“ไม่ต้องลำบากหรอกคร่า ปุ๊กพาไปเองได้” เธอตอบย้อนไป
“ผมไม่คิดว่ามันลำบากถ้าผมพอใจ เอาเป็นว่าผมจะมารับตอนเที่ยง ขอตัวนะครับ” เขาบอกอย่างตัดบทก่อนจะยิ้มให้หญิงสาวที่พึงใจ จากหางตาเขาเห็นเพื่อนเธอยืนนิ่งมองเขาเขม็งอย่างขัดใจ
“ปุ๊ก ไม่ชอบคุณนัทเหรอ” พีชเอ่ยถามเมื่ออยู่ตามลำพัง มองเพื่อนสาวด้วยแววตาสงสัย
“...”
“พีชรู้ว่าปุ๊กห่วงพีชนะ ตอนนี้พีชมีแต่ลูกเท่านั้น ไม่ต้องห่วงนะ พีชเข็มแข็งและหนักแน่นจนปุ๊กคิดไม่ถึงเลยล่ะ” เธอบอกเพื่อนยิ้มๆ พร้อมกับเดินเข้าไปโอบกอด ลูบหลังเพื่อนไปมาอย่างปลอบประโลม
ปุ๊กมองหลังเพื่อนสาวที่เดินจากไปด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ตั้งแต่พีชกลับมา พีชนิ่งขรึมและพูดน้อยกว่าเมื่อก่อน เธอไม่รู้ว่าเวลานี้พีชคิดอะไรอยู่ หลายครั้งที่เธอแอบเห็นพีชนั่งเหม่อลอย ครุ่นคิด หรือบางครั้งเธอก็แอบเห็น
พีชร้องไห้ เธอมั่นใจว่าพีชยังไม่ลืมพี่โชค เพียงแค่คิดมาถึงตรงนี้เธอต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะสะดุ้งมื่อเสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมาดูก่อนจะกดรับแล้วโบกมือให้พีชที่ชะโงกหน้าออกมา
“ค่ะ วันนี้ร้านเปิดปกติค่ะ มาไม่ยากค่ะ เดี๋ยวปุ๊กจะบอกรายละเอียดให้นะคะ” เธอตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างดังก่อนจะเดินออกไปหน้าร้านโดยไม่วายที่จะแอบมองพีชด้วยหางตาที่ในเวลานี้กำลังวุ่นวายกับถาดขนม
“ค่ะ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “สะดวกค่ะ”
ปล...ผู้แต่งหายไปนาน ยังรอพี่โชคกันอยู่หรือป่าวววววว
แมกไม้ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 5 ก.พ. 2563, 08:54:21 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 5 ก.พ. 2563, 08:54:21 น.
จำนวนการเข้าชม : 468
| << ตอน 22 |