ดุจจันทร์ดั้นเมฆ: หอมดึก (ปลายปากกาสำนักพิมพ์)
‘ตรีเมฆ’ ไม่ได้เกิดมามีชีวิตเลวร้าย เขาไม่ได้มีปมด้อยจนต้องสร้างจุดเด่น ตรงกันข้ามเขามีพร้อมทุกอย่าง แต่ความ ‘พร้อม’ นั้นทำให้ชายหนุ่มใช้ชีวิตอย่างประมาทจนสุดท้ายต้องถูกตราหน้าว่าเป็น ‘ไอ้ขี้คุก’ เขาผลาญทำลายชีวิตทุกคนที่รักเขา และในวันที่เขาได้รับอิสรภาพทางกาย จิตใจเขากลับถูกความรู้สึกผิดพันธนาการแน่นหนา
‘จันทน์กะพ้อ’ หล่อนมองโลกใบนี้สวยงามไปเสียหมด มองทุกอย่างเป็นบวกจนบางครั้งพลาดพลั้งกลายเป็นเหยื่อได้ง่ายๆ แต่หล่อนกลับไม่สิ้นหวังที่จะมองแต่แง่งามของชีวิต เมื่อก้าวเข้ามาในครอบครัวที่เว้าแหว่งของตรีเมฆ หล่อนกล้าๆ กลัวๆ ชายหนุ่มห่าม ดิบ เถื่อนที่พ่วงมากับป้าชราและเด็กน้อยผู้น่าสงสาร
เขามันต้องตำราผู้ชายที่พ่อสอนนักหนาว่าให้อยู่ห่างๆ เข้าไว้
ใจหนึ่งหล่อนก็อยากทำอย่างนั้น แต่อีกใจก็อยากเอาชนะความหยาบกระด้างของเขา อยากให้คนที่เอาแต่มองโลกตาขวาง หันมาเห็นแง่งามของชีวิตเสียบ้าง
แต่โดยที่หล่อนไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำ ดวงตาคมดุคู่นั้นกลับเอาแต่จับจ้องหล่อนไม่วาง ในเมื่อหล่อนกล้ามาส่องแสงวับๆ แวมๆ ในหัวใจที่มืดดำของเขา เมฆร้ายก้อนนี้ก็จะโอบล้อม ตีประชิด กักกั้นไว้ไม่ให้หล่อนเคลื่อนคล้อยหนีหายไปทางไหนได้อีกเลย
*********************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย "หอมดึก" (ผู้แต่ง พนาพร่ำรัก และฝนเมษา ดอกไม้พฤษภา) และได้ตีพิมพ์กับ "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" ทีมงานปลายปากกาจึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ เป็นแนวโรแมนติกดราม่า พาฟิน และอบอวลในหัวใจมากๆ ค่ะ นอกจากนี้ยังมีความน่ารักของครอบครัวที่มาพร้อมกับปัญหาสังคมในแง่มุมต่างๆ ด้วย หอมดึกบอกเล่าชีวิตคนรากหญ้าผ่านตัวละครได้มีมิติมากๆ #รับประกันความสนุกเช่นเคย!
***************************
นักอ่านท่านใดสนใจมีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
***สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 4 ช่องทาง***
1.ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
2.ร้านออนไลน์ เช่น ร้านนิยายรัก ร้านbooksforfun ร้านบาร์บี้บิวตี้บุ๊ค(ฉัตรธิดา สำเฮี้ยง) ร้าน Banniyayindy(Budsara Thongrussamee) ร้านหนังสือต้นสน วังหลัง ศิริราช และร้านBestbookSmile
3.สั่งซื้อโดยตรงกับสนพ.โดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์ หรือผ่าน Line: plaipakkabooks
4.ซื้อผ่าน plaipakkabooks_officialshop ใน shopee
หนังสือพร้อมส่ง
คุ้มสุดด้วยจำนวน 544 หน้า (พร้อมตอนพิเศษ)
สั่งซื้อออนไลน์ราคาเพียง 369฿ จากราคาปก 402฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 45฿ (รวมเป็น 414฿)
ค่าจัดส่ง EMS 70฿ (รวมเป็น 439฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
***แบบ eBook วางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket***
‘จันทน์กะพ้อ’ หล่อนมองโลกใบนี้สวยงามไปเสียหมด มองทุกอย่างเป็นบวกจนบางครั้งพลาดพลั้งกลายเป็นเหยื่อได้ง่ายๆ แต่หล่อนกลับไม่สิ้นหวังที่จะมองแต่แง่งามของชีวิต เมื่อก้าวเข้ามาในครอบครัวที่เว้าแหว่งของตรีเมฆ หล่อนกล้าๆ กลัวๆ ชายหนุ่มห่าม ดิบ เถื่อนที่พ่วงมากับป้าชราและเด็กน้อยผู้น่าสงสาร
เขามันต้องตำราผู้ชายที่พ่อสอนนักหนาว่าให้อยู่ห่างๆ เข้าไว้
ใจหนึ่งหล่อนก็อยากทำอย่างนั้น แต่อีกใจก็อยากเอาชนะความหยาบกระด้างของเขา อยากให้คนที่เอาแต่มองโลกตาขวาง หันมาเห็นแง่งามของชีวิตเสียบ้าง
แต่โดยที่หล่อนไม่ทันรู้ตัวด้วยซ้ำ ดวงตาคมดุคู่นั้นกลับเอาแต่จับจ้องหล่อนไม่วาง ในเมื่อหล่อนกล้ามาส่องแสงวับๆ แวมๆ ในหัวใจที่มืดดำของเขา เมฆร้ายก้อนนี้ก็จะโอบล้อม ตีประชิด กักกั้นไว้ไม่ให้หล่อนเคลื่อนคล้อยหนีหายไปทางไหนได้อีกเลย
*********************
นิยายเรื่องนี้เขียนโดย "หอมดึก" (ผู้แต่ง พนาพร่ำรัก และฝนเมษา ดอกไม้พฤษภา) และได้ตีพิมพ์กับ "ปลายปากกาสำนักพิมพ์ (Plaipakka Publishing)" ทีมงานปลายปากกาจึงนำมาลงให้ได้อ่านกัน ประมาณ 60-70% ของเรื่องนะคะ เป็นแนวโรแมนติกดราม่า พาฟิน และอบอวลในหัวใจมากๆ ค่ะ นอกจากนี้ยังมีความน่ารักของครอบครัวที่มาพร้อมกับปัญหาสังคมในแง่มุมต่างๆ ด้วย หอมดึกบอกเล่าชีวิตคนรากหญ้าผ่านตัวละครได้มีมิติมากๆ #รับประกันความสนุกเช่นเคย!
***************************
นักอ่านท่านใดสนใจมีทั้งแบบ eBook และแบบรูปเล่มนะคะ
***สำหรับแบบรูปเล่มวางจำหน่าย 4 ช่องทาง***
1.ศูนย์หนังสือจุฬาฯ
2.ร้านออนไลน์ เช่น ร้านนิยายรัก ร้านbooksforfun ร้านบาร์บี้บิวตี้บุ๊ค(ฉัตรธิดา สำเฮี้ยง) ร้าน Banniyayindy(Budsara Thongrussamee) ร้านหนังสือต้นสน วังหลัง ศิริราช และร้านBestbookSmile
3.สั่งซื้อโดยตรงกับสนพ.โดย inbox หาแอดมินเพจปลายปากกาสำนักพิมพ์ หรือผ่าน Line: plaipakkabooks
4.ซื้อผ่าน plaipakkabooks_officialshop ใน shopee
หนังสือพร้อมส่ง
คุ้มสุดด้วยจำนวน 544 หน้า (พร้อมตอนพิเศษ)
สั่งซื้อออนไลน์ราคาเพียง 369฿ จากราคาปก 402฿
ค่าจัดส่งลงทะเบียน 45฿ (รวมเป็น 414฿)
ค่าจัดส่ง EMS 70฿ (รวมเป็น 439฿)
หรือดูรายละเอียดเพิ่มเติมได้ที่ เพจ "ปลายปากกา สำนักพิมพ์"
***แบบ eBook วางจำหน่ายที่เว็บ Mebmarket***
Tags: ผู้แต่งยังไม่ได้กำหนด tags ของนิยายเรื่องนี้
ตอน: บทที่ 10 -60%
“ช่วยด้วย นักศึกษามาช่วยจับคนร้ายนี่ที เร็วๆ เข้า” ตวงทองร้องเรียกจนนักศึกษาช่างเหล่านั้นกรูกันเข้าไปห้อมล้อมร่างสันทัดของพ่อคำจันทร์ โชคดีที่จันทน์กะพ้อเหลือบไปเห็นก่อน
“หนูจันทน์”
“พ่อคะ! เดี๋ยว นักศึกษาหยุดก่อน นี่คุณพ่อของครูเอง” จันทน์กะพ้อแหวกวงล้อมของนักศึกษาชายเหล่านั้นเข้าไป ตวงทองสีหน้าเปลี่ยนไปจากขาวซีดเป็นแดงก่ำด้วยความโกรธ ทั้งโกรธทั้งอาย
“อาจารย์ตวงทองคะ นี่พ่อคำจันทร์คุณพ่อของฉันเองค่ะ”
จันทน์กะพ้อเอ่ยเสียงอ่อน ดวงตาของตวงทองเจิดจ้า กลุ่มนักศึกษาเริ่มหันมามองหล่อน
“แล้วทำไมมาค่ำๆ มืดๆ แบบนี้ล่ะคะ ใครที่ไหนจะไปทราบว่าเป็นคุณพ่อของอาจารย์ ไม่ใช่คนร้ายที่ไหน”
“พ่อผิดเองละครับที่อยากมาดูที่ทำงานของลูกสาว อยากเห็นลูกสอนหนังสือน่ะครับ” ลุงคำจันทร์เอ่ยยิ้มๆ อย่างผู้ใหญ่คุยกับเด็กคนหนึ่ง
แต่ทว่าดวงตาของตวงทองยังไม่ราลงแม้แต่น้อย เพียงปรายตามองคนเป็นพ่อ หล่อนก็รู้เช่นเห็นชาติว่าคนอย่างจันทน์กะพ้อมีพื้นเพมาอย่างไร
“แล้วมามุงอะไรกันคะ เรียนเสร็จแล้วก็กลับไปสิ”
หล่อนหันไปกวาดสายตามองนักศึกษาช่างกลุ่มนั้น ขณะที่จันทน์กะพ้อระบายลมหายใจเบาๆ เอ่ยกับนักศึกษาว่า
“กลับบ้านเถอะค่ะ วันนี้ครูเลิกช้าไปหน่อย รถราอาจจะลำบาก”
“ไม่ลำบากหรอกครับอาจารย์ ว่าแต่อาจารย์กับคุณพ่อจะกลับยังไงครับ ไอ้นพเอารถมานี่ ไปส่งอาจารย์หน่อยสิ”
“ได้สิ ไปรถผมไหมครับอาจารย์ คุณลุง”
“ขอบน้ำใจมากพ่อหนุ่ม ไม่รบกวนหรอก วันนี้ลุงมีคนขับรถมาให้เหมือนกัน”
“ถ้าอย่างนั้น พวกผมกลับก่อนครับ สวัสดีครับอาจารย์” ทั้งหมดยกมือไหว้จันทน์กะพ้อและพ่อของหล่อนรวมทั้งอาจารย์สาวที่ยืนเม้มปากหน้าบึ้งคุยโทรศัพท์อยู่ข้างประตูห้องสาขาวิชา
“คุณแม่เสร็จธุระกับผู้รับเหมาหรือยังคะ ลูกรอนานจนมีเรื่องแล้วเนี่ย” เสียงหล่อนกระเง้ากระงอด พอดีกับที่ลิฟต์เปิดออก ร่างอวบอิ่มของท่านผู้อำนวยการสุปราณีเดินนำร่างสูงกำยำคุ้นตาออกมาอย่างรีบร้อน
“ยายหนู มีอะไรจ๊ะ หน้าบึ้งเชียว” ผู้เป็นมารดาถลาเข้าไปประคองใบหน้างามของลูกสาว ชายหนุ่มที่เดินตามออกมาชะงักเมื่อเห็นจันทน์กะพ้อกับพ่อคำจันทร์
“พ่อศมา”
“ลุงมาได้ยังไงครับ คุณครูยังไม่กลับอีกหรือครับ”
“ยังค่ะ วันนี้ฉันสอนค่ำ” หล่อนบอกเสียงเบา
“ลุงมารับหนูจันทน์น่ะ เดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลยทำให้อาจารย์ตกใจหมดเลย” พ่อคำจันทร์เอ่ยยิ้มๆ เป็นการบอกเล่าเรื่องราวไปในตัว
“หนูนึกว่าคนร้ายนี่คะคุณแม่ รปภ. ก็ไม่เห็นมาตรวจตราอะไร ถ้าเป็นคนร้ายจริงหนูก็คงแย่ แบบนี้ไม่ปลอดภัยเลยนะคะ”
“ผมแลกบัตรประชาชนไว้ข้างล่างแล้วครับ รปภ. เห็นว่านามสกุลเดียวกันกับอาจารย์จันทน์กะพ้อ เลยให้ขึ้นมาได้”
“คราวหน้าลุงบอกผมสิครับ ถ้าอยากมาหาอาจารย์จันทน์ติดรถผมมาก็ได้ ผมเข้ามาคุมงานให้ท่าน ผอ. ทุกวันอยู่แล้ว”
“คนรู้จักกันเองทั้งนั้นเลยนะคะนี่ หนูตวงขี้ตกใจไปเองแท้ๆ เลยลูก ดูสิเหงื่อท่วมเลย ขอโทษด้วยนะคะคุณพ่อ” ท่านผอ. กล่าววาจานักการทูต
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเองที่ต้องขอโทษอาจารย์ที่ทะเล่อทะล่าเข้ามา ขออนุญาตกลับก่อนนะครับ”
“ให้ผมไปส่งไหมครับลุง”
ศมาอาสา ผู้อำนวยการสุปราณีมองประเมินท่าทีของชายหนุ่ม
“ไม่เป็นไรพ่อศมา ช่างเมฆเขารออยู่ข้างล่างแน่ะ จัดการธุระทางนี้ให้เรียบร้อยเถอะ” ว่าแล้วมือหยาบกร้านก็จับจูงมือนิ่มของลูกสาวเดินจากไปเงียบๆ
ศมาได้แต่มองตาม ก่อนจะหันมาทางสตรีต่างวัยที่ยืนมองเขาอยู่
“ค่ำนี้ผมขออนุญาตเป็นเจ้าภาพมื้อเย็นท่านผอ.กับอาจารย์ตวงนะครับ”
*****************
“ช่างเมฆ!” เสียงนั้นดังลั่นอยู่ข้างหูคนที่กำลังนอนหายใจเข้าออกลึกๆ แถมด้วยมีเสียงกรนค่อยๆ สอดแทรก
มือเหี่ยวย่นเขย่าลำตัวหนา “นอนหรือตายวะเจ้านี่ ช่างเมฆ!”
“อะไรลุง ร้องเสียลั่น”
“เออสิวะ รู้ไหมว่าเกือบมีเรื่องกันแล้วบนตึกนั่น ไม่รู้จักไปช่วยกันบ้างเลย” พ่อคำจันทร์เปิดประตูให้ลูกสาวขึ้นไปนั่งด้านหลังแล้วค่อยขึ้นไปนั่งเบาะหน้า
“มีอะไรล่ะลุง” ตรีเมฆถาม เหลือบมองสบตาที่มีความกังวลของคนที่นั่งเบาะหลังก่อนจะออกรถไปช้าๆ
“โดนหาว่าเป็นคนร้ายโรคจิตน่ะสิ ถามจริงเถอะ ข้าแก่ขนาดนี้แล้วยังน่ากลัวอีกเหรอวะ”
“ว่าได้เหรอ ลุงดื่มไอ้น้ำต้มปลาไหลเผือกทุกวันนี่นา”
“ไอ้บ้า หาเรื่อง ข้ากินเอากำลังเว้ย อาจารย์สาวคนนั้นชื่ออะไรนะลูก”
“อาจารย์ตวงทองจ้ะ” จันทน์กะพ้อตอบเสียงเบา
“เออ รูปก็งาม นามก็เพราะ แต่นิสัยเสียชะมัด”
“พ่อจ๊ะ พ่อกำลังนินทาผู้หญิงอยู่นะ”
“เดี๋ยวนะ ชื่อตวงทอง? ถ้าอย่างนั้นก็คนเดียวกันกับที่จะเอา รปภ.มาจับผมน่ะสิ” เขาจ้องหล่อนเขม็งทางกระจกหลัง คาดคั้นจนน่ากลัวรถจะแฉลบลงข้างทาง
“เคยโดนเหมือนกันเรอะ เรื่องอะไรล่ะ”
“ถามลูกสาวลุงสิ”
“จันทน์ไม่พูดนะคะ ไม่อยากนินทาคนอื่นลับหลัง” จันทน์กะพ้อชักจะหน้างอที่ไม่มีใครลดราวาศอกกันเลย
“อืม ชักอยากเจอแล้วสิอาจารย์ตวงทองคนนี้” ตรีเมฆพึมพำ
“ถ้าเห็นแต่หน้าอย่างเดียวละหลงแน่ แต่พอเจ้าหล่อนอ้าปากเท่านั้นละ ไม่ไหวๆ นี่แหละที่เขาเรียกสวยแต่รูปจูบไม่หอม จำไว้นะช่างเมฆ”
พ่อคำจันทร์หันมากำชับสารถีจำเป็นอย่างจริงจังจนตรีเมฆหัวเราะหึๆ ในลำคอ ตาคมเหลือบมองคนที่นั่งอยู่เบาะหลังอีกครั้งก็ได้เห็นแต่ความกังวลบนใบหน้าหวานซึ้งนั้น
“หนูจันทน์”
“พ่อคะ! เดี๋ยว นักศึกษาหยุดก่อน นี่คุณพ่อของครูเอง” จันทน์กะพ้อแหวกวงล้อมของนักศึกษาชายเหล่านั้นเข้าไป ตวงทองสีหน้าเปลี่ยนไปจากขาวซีดเป็นแดงก่ำด้วยความโกรธ ทั้งโกรธทั้งอาย
“อาจารย์ตวงทองคะ นี่พ่อคำจันทร์คุณพ่อของฉันเองค่ะ”
จันทน์กะพ้อเอ่ยเสียงอ่อน ดวงตาของตวงทองเจิดจ้า กลุ่มนักศึกษาเริ่มหันมามองหล่อน
“แล้วทำไมมาค่ำๆ มืดๆ แบบนี้ล่ะคะ ใครที่ไหนจะไปทราบว่าเป็นคุณพ่อของอาจารย์ ไม่ใช่คนร้ายที่ไหน”
“พ่อผิดเองละครับที่อยากมาดูที่ทำงานของลูกสาว อยากเห็นลูกสอนหนังสือน่ะครับ” ลุงคำจันทร์เอ่ยยิ้มๆ อย่างผู้ใหญ่คุยกับเด็กคนหนึ่ง
แต่ทว่าดวงตาของตวงทองยังไม่ราลงแม้แต่น้อย เพียงปรายตามองคนเป็นพ่อ หล่อนก็รู้เช่นเห็นชาติว่าคนอย่างจันทน์กะพ้อมีพื้นเพมาอย่างไร
“แล้วมามุงอะไรกันคะ เรียนเสร็จแล้วก็กลับไปสิ”
หล่อนหันไปกวาดสายตามองนักศึกษาช่างกลุ่มนั้น ขณะที่จันทน์กะพ้อระบายลมหายใจเบาๆ เอ่ยกับนักศึกษาว่า
“กลับบ้านเถอะค่ะ วันนี้ครูเลิกช้าไปหน่อย รถราอาจจะลำบาก”
“ไม่ลำบากหรอกครับอาจารย์ ว่าแต่อาจารย์กับคุณพ่อจะกลับยังไงครับ ไอ้นพเอารถมานี่ ไปส่งอาจารย์หน่อยสิ”
“ได้สิ ไปรถผมไหมครับอาจารย์ คุณลุง”
“ขอบน้ำใจมากพ่อหนุ่ม ไม่รบกวนหรอก วันนี้ลุงมีคนขับรถมาให้เหมือนกัน”
“ถ้าอย่างนั้น พวกผมกลับก่อนครับ สวัสดีครับอาจารย์” ทั้งหมดยกมือไหว้จันทน์กะพ้อและพ่อของหล่อนรวมทั้งอาจารย์สาวที่ยืนเม้มปากหน้าบึ้งคุยโทรศัพท์อยู่ข้างประตูห้องสาขาวิชา
“คุณแม่เสร็จธุระกับผู้รับเหมาหรือยังคะ ลูกรอนานจนมีเรื่องแล้วเนี่ย” เสียงหล่อนกระเง้ากระงอด พอดีกับที่ลิฟต์เปิดออก ร่างอวบอิ่มของท่านผู้อำนวยการสุปราณีเดินนำร่างสูงกำยำคุ้นตาออกมาอย่างรีบร้อน
“ยายหนู มีอะไรจ๊ะ หน้าบึ้งเชียว” ผู้เป็นมารดาถลาเข้าไปประคองใบหน้างามของลูกสาว ชายหนุ่มที่เดินตามออกมาชะงักเมื่อเห็นจันทน์กะพ้อกับพ่อคำจันทร์
“พ่อศมา”
“ลุงมาได้ยังไงครับ คุณครูยังไม่กลับอีกหรือครับ”
“ยังค่ะ วันนี้ฉันสอนค่ำ” หล่อนบอกเสียงเบา
“ลุงมารับหนูจันทน์น่ะ เดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลยทำให้อาจารย์ตกใจหมดเลย” พ่อคำจันทร์เอ่ยยิ้มๆ เป็นการบอกเล่าเรื่องราวไปในตัว
“หนูนึกว่าคนร้ายนี่คะคุณแม่ รปภ. ก็ไม่เห็นมาตรวจตราอะไร ถ้าเป็นคนร้ายจริงหนูก็คงแย่ แบบนี้ไม่ปลอดภัยเลยนะคะ”
“ผมแลกบัตรประชาชนไว้ข้างล่างแล้วครับ รปภ. เห็นว่านามสกุลเดียวกันกับอาจารย์จันทน์กะพ้อ เลยให้ขึ้นมาได้”
“คราวหน้าลุงบอกผมสิครับ ถ้าอยากมาหาอาจารย์จันทน์ติดรถผมมาก็ได้ ผมเข้ามาคุมงานให้ท่าน ผอ. ทุกวันอยู่แล้ว”
“คนรู้จักกันเองทั้งนั้นเลยนะคะนี่ หนูตวงขี้ตกใจไปเองแท้ๆ เลยลูก ดูสิเหงื่อท่วมเลย ขอโทษด้วยนะคะคุณพ่อ” ท่านผอ. กล่าววาจานักการทูต
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเองที่ต้องขอโทษอาจารย์ที่ทะเล่อทะล่าเข้ามา ขออนุญาตกลับก่อนนะครับ”
“ให้ผมไปส่งไหมครับลุง”
ศมาอาสา ผู้อำนวยการสุปราณีมองประเมินท่าทีของชายหนุ่ม
“ไม่เป็นไรพ่อศมา ช่างเมฆเขารออยู่ข้างล่างแน่ะ จัดการธุระทางนี้ให้เรียบร้อยเถอะ” ว่าแล้วมือหยาบกร้านก็จับจูงมือนิ่มของลูกสาวเดินจากไปเงียบๆ
ศมาได้แต่มองตาม ก่อนจะหันมาทางสตรีต่างวัยที่ยืนมองเขาอยู่
“ค่ำนี้ผมขออนุญาตเป็นเจ้าภาพมื้อเย็นท่านผอ.กับอาจารย์ตวงนะครับ”
*****************
“ช่างเมฆ!” เสียงนั้นดังลั่นอยู่ข้างหูคนที่กำลังนอนหายใจเข้าออกลึกๆ แถมด้วยมีเสียงกรนค่อยๆ สอดแทรก
มือเหี่ยวย่นเขย่าลำตัวหนา “นอนหรือตายวะเจ้านี่ ช่างเมฆ!”
“อะไรลุง ร้องเสียลั่น”
“เออสิวะ รู้ไหมว่าเกือบมีเรื่องกันแล้วบนตึกนั่น ไม่รู้จักไปช่วยกันบ้างเลย” พ่อคำจันทร์เปิดประตูให้ลูกสาวขึ้นไปนั่งด้านหลังแล้วค่อยขึ้นไปนั่งเบาะหน้า
“มีอะไรล่ะลุง” ตรีเมฆถาม เหลือบมองสบตาที่มีความกังวลของคนที่นั่งเบาะหลังก่อนจะออกรถไปช้าๆ
“โดนหาว่าเป็นคนร้ายโรคจิตน่ะสิ ถามจริงเถอะ ข้าแก่ขนาดนี้แล้วยังน่ากลัวอีกเหรอวะ”
“ว่าได้เหรอ ลุงดื่มไอ้น้ำต้มปลาไหลเผือกทุกวันนี่นา”
“ไอ้บ้า หาเรื่อง ข้ากินเอากำลังเว้ย อาจารย์สาวคนนั้นชื่ออะไรนะลูก”
“อาจารย์ตวงทองจ้ะ” จันทน์กะพ้อตอบเสียงเบา
“เออ รูปก็งาม นามก็เพราะ แต่นิสัยเสียชะมัด”
“พ่อจ๊ะ พ่อกำลังนินทาผู้หญิงอยู่นะ”
“เดี๋ยวนะ ชื่อตวงทอง? ถ้าอย่างนั้นก็คนเดียวกันกับที่จะเอา รปภ.มาจับผมน่ะสิ” เขาจ้องหล่อนเขม็งทางกระจกหลัง คาดคั้นจนน่ากลัวรถจะแฉลบลงข้างทาง
“เคยโดนเหมือนกันเรอะ เรื่องอะไรล่ะ”
“ถามลูกสาวลุงสิ”
“จันทน์ไม่พูดนะคะ ไม่อยากนินทาคนอื่นลับหลัง” จันทน์กะพ้อชักจะหน้างอที่ไม่มีใครลดราวาศอกกันเลย
“อืม ชักอยากเจอแล้วสิอาจารย์ตวงทองคนนี้” ตรีเมฆพึมพำ
“ถ้าเห็นแต่หน้าอย่างเดียวละหลงแน่ แต่พอเจ้าหล่อนอ้าปากเท่านั้นละ ไม่ไหวๆ นี่แหละที่เขาเรียกสวยแต่รูปจูบไม่หอม จำไว้นะช่างเมฆ”
พ่อคำจันทร์หันมากำชับสารถีจำเป็นอย่างจริงจังจนตรีเมฆหัวเราะหึๆ ในลำคอ ตาคมเหลือบมองคนที่นั่งอยู่เบาะหลังอีกครั้งก็ได้เห็นแต่ความกังวลบนใบหน้าหวานซึ้งนั้น
ปลายปากกาสำนักพิมพ์ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 10 มิ.ย. 2563, 07:59:28 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 10 มิ.ย. 2563, 07:59:28 น.
จำนวนการเข้าชม : 407
| << บทที่ 10 -40% | บทที่ 10 -80% >> |