รักเดียว
Tags: รักเดียว, รักนิรันดร
ตอน: p22-28
เขาและหล่อนนั่งจิบชาเสวนา กันด้วยเรื่องสรรพเพเหระ อย่างคนคอเดียวกัน จนล่วงเวลาอันควรพักผ่อน 127 ก็ชวนเขาเข้านอน
“ไปนอนด้วยกันเถอะ”
กึก!!
ชายหนุ่มชะงัก พบเจอกันเพียง 2 วัน ต่อให้พูดคุยถูกคอและถึงขั้นรักหล่อนแล้วก็ตาม แต่พวกเขาควรผ่านพิธีไหว้ฟ้าดินตามประเพณีอย่างถูกต้อง ไม่ควรข้ามขั้นตอน
ความคิดฝ่ายดีเตือนสติเขา
ส่วนฝ่ายชั่วเล็กน้อยของจิตใจ แทบจะพาเขากระโดดขึ้นเตียงไปรอหล่อนก่อนแล้ว
ชายหนุ่มทำตัวไม่ถูก นั่งเลิกลัก ด้วยไม่สามารถตัดสินความขัดแย้งในใจ
หล่อนเห็นดังนั้นก็ชะโงกหน้ามาถามระยะประชิด คนใจไม่ดียิ่งนั่งไม่ติด หากหล่อนยื่นหน้ามาอีกนิด คนที่คิด...จะทำตามใจแล้วนะ
“เจ้าเด็กน้อย เป็นอะไรไป ข้าชวนไปนอนที่เตียง ทำไมต้องนั่งตัวแข็ง หน้าแดง”
เขาไม่มองสบตาหล่อน และไม่ตอบ
“อ้อ เข้าใจแล้ว เด็กหนุ่มก็อย่างนี้ คิดอะไรเลยเถิดได้ง่าย ข้าชวนไปนอนด้วยกัน คำว่านอนด้วยกัน หมายถึง นอนที่เตียงด้วยกัน ไม่ใช่มีอะไรกัน เข้าใจไหม 555”
หน้าเขาก็แดงหนัก เพราะทั้งเขินทั้งอาย ใครจะไปเข้าใจแบบหล่อนกัน ลองไปชวนผู้ชายคนอื่นดูสิว่าเขาจะนอนด้วยแบบไหน
แต่!! ไม่ดี ไม่ได้ หล่อนไม่ควรไปเชิญผู้ชายคนอื่นแบบนี้
เขาไม่มีทางยอมให้ผู้ชายหน้าไหนเข้าใกล้หล่อนได้อย่างนี้อีก
“เมื่อคืนก็นอนด้วยกัน จำไม่ได้เหรอ” หล่อนเตือนความจำ
“แล้วเมื่อเช้า ท่านหายไปไหนมา”
เขาตัดสินใจถาม สิ่งที่ติดคาใจมาทั้งวัน ‘คงไม่ได้ไปอยู่กับใครมาหรอกนะ’ อยากถามประโยคนี้ต่อ แต่ไม่กล้า
“อ้อ เมื่อเช้าข้าก็กลับโลกของข้าไง ข้าก็มีชีวิตของข้านะ เวลาว่างข้าถึงจะหยิบนิยายมาอ่าน และนั่นทำให้ข้ากลับมาเจอเจ้า” หล่อนอธิบาย
เมื่อคืนหล่อนก็ชี้แจงเหตุที่นำเขาทั้งคู่มาพบกัน
“ความจำสั้น..เหรอเรา” หล่อนว่า
“หมายความว่า ถ้าท่านไม่อ่านนิยายเรื่องนี้ เราก็จะไม่ได้เจอกันใช่หรือไม่”
เขารอฟังคำตอบ รู้สึกปวดตุบ ตุบ ที่อกซ้าย
“ใช่ เจ้าเข้าใจถูกแล้ว ข้าอ่านเรื่องไหนก็จะไปอยู่กับเรื่องนั้น”
เป็นคำตอบที่กัดกินหัวใจคนฟังสิ้นดี
“แล้วตอนนี้ ท่านอ่านอยู่กี่เรื่อง” เขาถามต่อ อยากให้คำตอบมีแค่เรื่องเดียวคือเรื่องนี้
“เรื่องเดียว”
เขายิ้ม
“แต่ดูค้างอีกเป็นสิบ”
เพล้ง!!
หล่อนกำลังอ่านอยู่เรื่องเดียว แต่ดูซีรี่นี่เยอะ
“หา!!” เขาอุทานเสียงหลง
“ดูซีรี่?” เขางงกับคำว่าดูของหล่อน อย่าบอกนะว่าไปดูคนอื่นเหมือนที่ดูเขา!!
“ก็อ่านคือตัวอักษร แบบนี้”
ว่าแล้วหล่อนก็ตวัดมือขึ้นกลางอากาศข้างหน้าเขา ก็ปรากฏตัวอักษรวิ่งอยู่บนนั้น หล่อนบรรยายประกอบว่านี่คือการอ่านนิยาย
เมื่อหล่อนวาดมือขึ้นอีกครั้งทุกอย่างก็แปรสภาพกลายเป็นภาพเคลื่อนไหว ภายในห้องของเขาเปลี่ยนเป็นพื้นหลังของเรื่องราวนั้นๆ
“และที่เห็นเคลื่อนไหวได้แบบนี้ คือการดู” หล่อนอธิบายต่อ
“คนอื่นๆหรือแม้แต่เจ้า จะสัมผัสเรื่องราวพวกนี้ได้เท่านี้ แต่ข้าสามารถเข้าไปอยู่ในเรื่องราวเหล่านั้น และความรู้สึกของข้าจะผูกติดอยู่กับตัวละครเอกของเรื่อง ทำให้ข้ารับรู้ความคิดและความรู้สึกของพวกเขาได้ ไม่ว่าจะเป็นความรู้สึกรัก ชอบ เกลียด ชัง ก็รู้หมดเลย”
“หา!!” เขาอุทานรอบสอง
“ไม่ต้องหาแล้ว ...ความรู้สึกของเจ้าก็ไม่มีข้อยกเว้น วันที่เจ้าทรมานจากการบาดเจ็บทำให้ข้าเจ็บปวดไปพร้อมกับเจ้า จนสุดจะทน ไม่รู้ว่าคนเขียนเขาจะเขียนให้เจ้าเจ็บปวดเจียนตายขนาดนั้น เพื่ออะไร แค่เจ็บปวดธรรมดาข้าก็แย่แล้ว นี่เจ็บขนาดเจียนตาย แล้วข้าจะเหลือไหม เกือบจะตายไปก่อนเจ้าแล้ว จึงช่วยไม่ได้ที่ข้าต้องจัดการบรรเทาความทรมานนั้นด้วยตัวข้าเอง และความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับข้าแบบนั้นเวลาที่อ่านนิยายหรือดูซี่รี่ ชาวโลกเขาเรียกว่า อิน ”
“แล้วความรู้สึกอย่างอื่นของข้าท่าน อิน! ไหม”
“อิน! เฮ่ย! ไม่ใช่ รับรู้ได้หมด รู้แม้กระทั่งว่าเจ้ารักหมอหญิงแห่งสำนักแพทย์คนนั้น แต่ไม่กล้าบอก”
“ถ้าอย่างนั้น ความคิดต่างๆของข้า?” เขาเริ่มร้อนตัว
“..จะเหลือเหรอ..ออ....”
“ถ้าเช่นนั้น เวลาที่ท่านดูซี่รี่เรื่องอื่นท่านก็จะเป็นแบบนี้เหมือนกัน”
“แน่นอนที่สุด”
“แล้วท่าน อิน กับ พระเอกเรื่องอะไรนะเฉดๆที่ท่านว่าข้าเป็น เขา..”
“ fifty shades of grey นะเหรอ เป็นหนังที่ดังมากๆในโลกมนุษย์เลยนะ พระเอกน่ากินสุดๆ ”
“น่ากิน!! ท่านเป็นพวกชอบกินคนเหรอ” เขาถามหน้าเหวอไปอีก
“มโนเก่งนะเรา ใครเขาชอบกินคนกัน แต่ชอบกินเด็ก แฮ่ๆ... บ้าแล้ว ..ไม่ใช่อย่างนั้น คำว่าน่ากิน คือ แบบ... อธิบายยากจัง มาๆมาดูของจริงกัน”
ว่าแล้วหล่อนก็เปลี่ยนทุกอย่างในห้องให้เป็นฉากหลังของหนังเรื่องที่กำลังพาดพิงถึง ตั้งใจจะให้เขาดูฉากพระเอกถอดเสื้อ โชว์ ซิกซ์แพ็ก
“เข้าใจคำว่า น่ากินรึยัง” หล่อนหันมาบอกเขาโดยยังไม่รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องตอนนี้ร้อนแรงแค่ไหน
“นี่ท่าน!! อะไรกัน” เขายกมือปิดตาหันหน้าออก
“อิอิ” หัวเราะถูกใจเพราะเข้าใจว่าเขาเห็นคนน่ากินของหล่อนแล้ว..
“อะไรกันเห็นผู้ชายถอดเสื้อก็หน้าแดงด้วย ” หล่อนล้อคนที่กำลังหน้าแดงหูแดง ระลอกสอง เอ็นดูในความอ่อนเดียงสา
แต่เมื่อหูได้ยินเสียงครางกระเส่าแสนเร้าร้อน แผดเผาราวอยู่ในอเวจี อันเกิดจากการประกอบกิจอันน่าอัศจรรย์ของหญิงชาย ดังสะท้อนกึกก้องไปทั้วห้อง
ทำให้หล่อนแทบผงะ
จ๊าก!!
รีบยกมือลบฉากอัน สยิวกิ้ว โจ่งครึ่ม ของคู่พระนาง ในห้องลับ โดยมีเขาและหล่อนยืนประกอบฉากอยู่ขอบเตียง อย่างเร็ว
“เอ่อ...คือ...ข้า ลืมไปว่ามันเป็นตอนที่ดูค้างไว้พอดี....” หล่อนออกตัว บิดนิ้วไปมา อย่างกลัวเขาเข้าใจผิด หาว่าหล่อนชื่นชอบของประเภทนี้
หล่อนไม่ต้องกลัวหรอก เขาคิดไปแล้ว
เขาต้องใช้เวลาสักพักจึงรวบรวมสติตนเองกลับมาได้ ไม่คิดเลยว่าหล่อนจะ..ขนาดนี้ แต่อย่างไรเสียก็แอบดีใจลึกๆที่หล่อนก็เห็นว่าเขาน่ากิน
“ข้าเข้าใจมากแล้ว” เขาบอก
“ถ้าอย่างนั้นก็รีบเข้านอนกัน พรุ่งนี้เจ้ามีภารกิจต้องทำแต่เช้า”
เขาเออออ
แต่เมื่อเท้าจรดขอบเตียง ภาพติดตาเมื่อครู่ก็ตามมาหลอกหลอน กระชากสติสัมปชัญญะจากเขาไป ใจเริ่มเต้นไม่เป็นส่ำ
...
“หยุด!!” หล่อนเรียกพร้อมกับเอื้อมมือมาตบไหล่เขา
กึก!!
“ลืมแปรงฟันก่อนนอน มาแปรงฟันก่อน ยุคของเจ้าข้าเห็นบ้วนปากด้วยน้ำเปล่าแค่นั้น มา มาแปรงฟันก่อนนอนกัน”
ว่าแล้วหล่อนก็ชวนเขาไปแปรงฟันที่หน้าอ่างล้างหน้าที่เนรมิตขึ้นมาเฉพาะกิจ ชายหนุ่มได้แต่ทำตามงงๆ ลืมสิ่งที่รบกวนความคิดเมื่อครู่
การแปรงฟันก่อนนอนของหล่อนคือการบ้วนปากด้วยน้ำยาอะไรสักอย่าง ขณะที่อมน้ำยาอยู่รู้ก็สีกว่าเหมือนมีคนเอาแปรงมาขัดฟันให้ทั่วทั้งปาก เมื่อบ้วนน้ำยาออกก็รู้สึกช่องปากสะอาดอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน เมื่อเสร็จภารกิจเด็กดี หล่อนก็จูงเขากลับมาที่เตียง ยกมือชี้ให้เขานอนฝั่งเดียวกับเหยือกน้ำ ส่วนหล่อนนอนอีกฟาก
“แบบนี้เวลาเจ้าหิวน้ำตอนกลางดึก จะได้ไม่หยิบผิด..แฮ่ๆ..”
“ท่านบอกมันเป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ”
เขาย้อนเสียงเรียบ ก็เมื่อคืนหล่อนบอกเขาแบบนี้ตอนเขาหยิบเหยือกน้ำผิด!
“..ถึงจะปกติ แต่ถ้าหยิบผิดบ่อยๆ เหยือกน้ำก็จะเสียรูปทรงได้ ว่าไหม 555 ” หล่อนไม่ยอมจนมุม ตอบกลับเขาได้เห็นภาพ
“ใช่ อ๊ะ นี่ท่าน นอนๆๆ นอนได้แล้ว ”
ว่าแล้วเขาก็รีบล้มตัวลงนอนฝั่งที่หล่อนเลือกให้ แกล้งกรนหลับไปก่อน
จะมีสักครั้งไหมที่หล่อนจะเขินอายอย่างสตรีทั่วไป
แล้วจะต้องอีกสักกี่ครั้งที่เขาต้องเป็นฝ่ายบอกตัวเองว่า
..ยอมปล่อยไปก่อนก็แล้วกัน..
หรือจะต้องให้เขายอมหล่อนไปชั่วชีวิต
“ไปนอนด้วยกันเถอะ”
กึก!!
ชายหนุ่มชะงัก พบเจอกันเพียง 2 วัน ต่อให้พูดคุยถูกคอและถึงขั้นรักหล่อนแล้วก็ตาม แต่พวกเขาควรผ่านพิธีไหว้ฟ้าดินตามประเพณีอย่างถูกต้อง ไม่ควรข้ามขั้นตอน
ความคิดฝ่ายดีเตือนสติเขา
ส่วนฝ่ายชั่วเล็กน้อยของจิตใจ แทบจะพาเขากระโดดขึ้นเตียงไปรอหล่อนก่อนแล้ว
ชายหนุ่มทำตัวไม่ถูก นั่งเลิกลัก ด้วยไม่สามารถตัดสินความขัดแย้งในใจ
หล่อนเห็นดังนั้นก็ชะโงกหน้ามาถามระยะประชิด คนใจไม่ดียิ่งนั่งไม่ติด หากหล่อนยื่นหน้ามาอีกนิด คนที่คิด...จะทำตามใจแล้วนะ
“เจ้าเด็กน้อย เป็นอะไรไป ข้าชวนไปนอนที่เตียง ทำไมต้องนั่งตัวแข็ง หน้าแดง”
เขาไม่มองสบตาหล่อน และไม่ตอบ
“อ้อ เข้าใจแล้ว เด็กหนุ่มก็อย่างนี้ คิดอะไรเลยเถิดได้ง่าย ข้าชวนไปนอนด้วยกัน คำว่านอนด้วยกัน หมายถึง นอนที่เตียงด้วยกัน ไม่ใช่มีอะไรกัน เข้าใจไหม 555”
หน้าเขาก็แดงหนัก เพราะทั้งเขินทั้งอาย ใครจะไปเข้าใจแบบหล่อนกัน ลองไปชวนผู้ชายคนอื่นดูสิว่าเขาจะนอนด้วยแบบไหน
แต่!! ไม่ดี ไม่ได้ หล่อนไม่ควรไปเชิญผู้ชายคนอื่นแบบนี้
เขาไม่มีทางยอมให้ผู้ชายหน้าไหนเข้าใกล้หล่อนได้อย่างนี้อีก
“เมื่อคืนก็นอนด้วยกัน จำไม่ได้เหรอ” หล่อนเตือนความจำ
“แล้วเมื่อเช้า ท่านหายไปไหนมา”
เขาตัดสินใจถาม สิ่งที่ติดคาใจมาทั้งวัน ‘คงไม่ได้ไปอยู่กับใครมาหรอกนะ’ อยากถามประโยคนี้ต่อ แต่ไม่กล้า
“อ้อ เมื่อเช้าข้าก็กลับโลกของข้าไง ข้าก็มีชีวิตของข้านะ เวลาว่างข้าถึงจะหยิบนิยายมาอ่าน และนั่นทำให้ข้ากลับมาเจอเจ้า” หล่อนอธิบาย
เมื่อคืนหล่อนก็ชี้แจงเหตุที่นำเขาทั้งคู่มาพบกัน
“ความจำสั้น..เหรอเรา” หล่อนว่า
“หมายความว่า ถ้าท่านไม่อ่านนิยายเรื่องนี้ เราก็จะไม่ได้เจอกันใช่หรือไม่”
เขารอฟังคำตอบ รู้สึกปวดตุบ ตุบ ที่อกซ้าย
“ใช่ เจ้าเข้าใจถูกแล้ว ข้าอ่านเรื่องไหนก็จะไปอยู่กับเรื่องนั้น”
เป็นคำตอบที่กัดกินหัวใจคนฟังสิ้นดี
“แล้วตอนนี้ ท่านอ่านอยู่กี่เรื่อง” เขาถามต่อ อยากให้คำตอบมีแค่เรื่องเดียวคือเรื่องนี้
“เรื่องเดียว”
เขายิ้ม
“แต่ดูค้างอีกเป็นสิบ”
เพล้ง!!
หล่อนกำลังอ่านอยู่เรื่องเดียว แต่ดูซีรี่นี่เยอะ
“หา!!” เขาอุทานเสียงหลง
“ดูซีรี่?” เขางงกับคำว่าดูของหล่อน อย่าบอกนะว่าไปดูคนอื่นเหมือนที่ดูเขา!!
“ก็อ่านคือตัวอักษร แบบนี้”
ว่าแล้วหล่อนก็ตวัดมือขึ้นกลางอากาศข้างหน้าเขา ก็ปรากฏตัวอักษรวิ่งอยู่บนนั้น หล่อนบรรยายประกอบว่านี่คือการอ่านนิยาย
เมื่อหล่อนวาดมือขึ้นอีกครั้งทุกอย่างก็แปรสภาพกลายเป็นภาพเคลื่อนไหว ภายในห้องของเขาเปลี่ยนเป็นพื้นหลังของเรื่องราวนั้นๆ
“และที่เห็นเคลื่อนไหวได้แบบนี้ คือการดู” หล่อนอธิบายต่อ
“คนอื่นๆหรือแม้แต่เจ้า จะสัมผัสเรื่องราวพวกนี้ได้เท่านี้ แต่ข้าสามารถเข้าไปอยู่ในเรื่องราวเหล่านั้น และความรู้สึกของข้าจะผูกติดอยู่กับตัวละครเอกของเรื่อง ทำให้ข้ารับรู้ความคิดและความรู้สึกของพวกเขาได้ ไม่ว่าจะเป็นความรู้สึกรัก ชอบ เกลียด ชัง ก็รู้หมดเลย”
“หา!!” เขาอุทานรอบสอง
“ไม่ต้องหาแล้ว ...ความรู้สึกของเจ้าก็ไม่มีข้อยกเว้น วันที่เจ้าทรมานจากการบาดเจ็บทำให้ข้าเจ็บปวดไปพร้อมกับเจ้า จนสุดจะทน ไม่รู้ว่าคนเขียนเขาจะเขียนให้เจ้าเจ็บปวดเจียนตายขนาดนั้น เพื่ออะไร แค่เจ็บปวดธรรมดาข้าก็แย่แล้ว นี่เจ็บขนาดเจียนตาย แล้วข้าจะเหลือไหม เกือบจะตายไปก่อนเจ้าแล้ว จึงช่วยไม่ได้ที่ข้าต้องจัดการบรรเทาความทรมานนั้นด้วยตัวข้าเอง และความรู้สึกที่เกิดขึ้นกับข้าแบบนั้นเวลาที่อ่านนิยายหรือดูซี่รี่ ชาวโลกเขาเรียกว่า อิน ”
“แล้วความรู้สึกอย่างอื่นของข้าท่าน อิน! ไหม”
“อิน! เฮ่ย! ไม่ใช่ รับรู้ได้หมด รู้แม้กระทั่งว่าเจ้ารักหมอหญิงแห่งสำนักแพทย์คนนั้น แต่ไม่กล้าบอก”
“ถ้าอย่างนั้น ความคิดต่างๆของข้า?” เขาเริ่มร้อนตัว
“..จะเหลือเหรอ..ออ....”
“ถ้าเช่นนั้น เวลาที่ท่านดูซี่รี่เรื่องอื่นท่านก็จะเป็นแบบนี้เหมือนกัน”
“แน่นอนที่สุด”
“แล้วท่าน อิน กับ พระเอกเรื่องอะไรนะเฉดๆที่ท่านว่าข้าเป็น เขา..”
“ fifty shades of grey นะเหรอ เป็นหนังที่ดังมากๆในโลกมนุษย์เลยนะ พระเอกน่ากินสุดๆ ”
“น่ากิน!! ท่านเป็นพวกชอบกินคนเหรอ” เขาถามหน้าเหวอไปอีก
“มโนเก่งนะเรา ใครเขาชอบกินคนกัน แต่ชอบกินเด็ก แฮ่ๆ... บ้าแล้ว ..ไม่ใช่อย่างนั้น คำว่าน่ากิน คือ แบบ... อธิบายยากจัง มาๆมาดูของจริงกัน”
ว่าแล้วหล่อนก็เปลี่ยนทุกอย่างในห้องให้เป็นฉากหลังของหนังเรื่องที่กำลังพาดพิงถึง ตั้งใจจะให้เขาดูฉากพระเอกถอดเสื้อ โชว์ ซิกซ์แพ็ก
“เข้าใจคำว่า น่ากินรึยัง” หล่อนหันมาบอกเขาโดยยังไม่รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องตอนนี้ร้อนแรงแค่ไหน
“นี่ท่าน!! อะไรกัน” เขายกมือปิดตาหันหน้าออก
“อิอิ” หัวเราะถูกใจเพราะเข้าใจว่าเขาเห็นคนน่ากินของหล่อนแล้ว..
“อะไรกันเห็นผู้ชายถอดเสื้อก็หน้าแดงด้วย ” หล่อนล้อคนที่กำลังหน้าแดงหูแดง ระลอกสอง เอ็นดูในความอ่อนเดียงสา
แต่เมื่อหูได้ยินเสียงครางกระเส่าแสนเร้าร้อน แผดเผาราวอยู่ในอเวจี อันเกิดจากการประกอบกิจอันน่าอัศจรรย์ของหญิงชาย ดังสะท้อนกึกก้องไปทั้วห้อง
ทำให้หล่อนแทบผงะ
จ๊าก!!
รีบยกมือลบฉากอัน สยิวกิ้ว โจ่งครึ่ม ของคู่พระนาง ในห้องลับ โดยมีเขาและหล่อนยืนประกอบฉากอยู่ขอบเตียง อย่างเร็ว
“เอ่อ...คือ...ข้า ลืมไปว่ามันเป็นตอนที่ดูค้างไว้พอดี....” หล่อนออกตัว บิดนิ้วไปมา อย่างกลัวเขาเข้าใจผิด หาว่าหล่อนชื่นชอบของประเภทนี้
หล่อนไม่ต้องกลัวหรอก เขาคิดไปแล้ว
เขาต้องใช้เวลาสักพักจึงรวบรวมสติตนเองกลับมาได้ ไม่คิดเลยว่าหล่อนจะ..ขนาดนี้ แต่อย่างไรเสียก็แอบดีใจลึกๆที่หล่อนก็เห็นว่าเขาน่ากิน
“ข้าเข้าใจมากแล้ว” เขาบอก
“ถ้าอย่างนั้นก็รีบเข้านอนกัน พรุ่งนี้เจ้ามีภารกิจต้องทำแต่เช้า”
เขาเออออ
แต่เมื่อเท้าจรดขอบเตียง ภาพติดตาเมื่อครู่ก็ตามมาหลอกหลอน กระชากสติสัมปชัญญะจากเขาไป ใจเริ่มเต้นไม่เป็นส่ำ
...
“หยุด!!” หล่อนเรียกพร้อมกับเอื้อมมือมาตบไหล่เขา
กึก!!
“ลืมแปรงฟันก่อนนอน มาแปรงฟันก่อน ยุคของเจ้าข้าเห็นบ้วนปากด้วยน้ำเปล่าแค่นั้น มา มาแปรงฟันก่อนนอนกัน”
ว่าแล้วหล่อนก็ชวนเขาไปแปรงฟันที่หน้าอ่างล้างหน้าที่เนรมิตขึ้นมาเฉพาะกิจ ชายหนุ่มได้แต่ทำตามงงๆ ลืมสิ่งที่รบกวนความคิดเมื่อครู่
การแปรงฟันก่อนนอนของหล่อนคือการบ้วนปากด้วยน้ำยาอะไรสักอย่าง ขณะที่อมน้ำยาอยู่รู้ก็สีกว่าเหมือนมีคนเอาแปรงมาขัดฟันให้ทั่วทั้งปาก เมื่อบ้วนน้ำยาออกก็รู้สึกช่องปากสะอาดอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน เมื่อเสร็จภารกิจเด็กดี หล่อนก็จูงเขากลับมาที่เตียง ยกมือชี้ให้เขานอนฝั่งเดียวกับเหยือกน้ำ ส่วนหล่อนนอนอีกฟาก
“แบบนี้เวลาเจ้าหิวน้ำตอนกลางดึก จะได้ไม่หยิบผิด..แฮ่ๆ..”
“ท่านบอกมันเป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ”
เขาย้อนเสียงเรียบ ก็เมื่อคืนหล่อนบอกเขาแบบนี้ตอนเขาหยิบเหยือกน้ำผิด!
“..ถึงจะปกติ แต่ถ้าหยิบผิดบ่อยๆ เหยือกน้ำก็จะเสียรูปทรงได้ ว่าไหม 555 ” หล่อนไม่ยอมจนมุม ตอบกลับเขาได้เห็นภาพ
“ใช่ อ๊ะ นี่ท่าน นอนๆๆ นอนได้แล้ว ”
ว่าแล้วเขาก็รีบล้มตัวลงนอนฝั่งที่หล่อนเลือกให้ แกล้งกรนหลับไปก่อน
จะมีสักครั้งไหมที่หล่อนจะเขินอายอย่างสตรีทั่วไป
แล้วจะต้องอีกสักกี่ครั้งที่เขาต้องเป็นฝ่ายบอกตัวเองว่า
..ยอมปล่อยไปก่อนก็แล้วกัน..
หรือจะต้องให้เขายอมหล่อนไปชั่วชีวิต
ผู้หญิงลืมง่าย เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 22 มิ.ย. 2563, 14:17:50 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 22 มิ.ย. 2563, 14:17:50 น.
จำนวนการเข้าชม : 372
| << p17-22 | p29 >> |