รักเดียว
Tags: รักเดียว, รักนิรันดร
ตอน: p30
คลาวพา127 โหนตัวเก็บสมุนไพรบนหน้าผา ตอนแรก127คิดจะลอยตัวกลางอากาศเพื่อช่วยเขาเก็บ แต่เมื่อสัมผัสความรู้สึกของคลาวได้ จึงเปลี่ยนใจ ปีนหน้าผาเป็นเพื่อนเขา
ถึงแม้การเก็บสมุนไพรจะเป็นไปอย่างทุลักทุเล แต่สุดท้ายพวกเขาก็ได้มันมามากพอ
ช่วงที่กำลังไต่ตัวลง คลาวก้าวพลาดทำให้ตัวไหลพรืดลง 127ไหวตัวทันช่วยฉุดตัวเขาไว้ จึงกลายเป็นว่าหล่อนกอดเขาไว้เต็มแขน มืออีกข้างเกาะเถาวัลย์ใ้แน่น
"ไม่เป็นไรนะ" หล่อนปลอบ
เขาพยักหน้า บังประกายตาบางอย่าง
"ข้าคงต้องเป็นหนี้ชีวิตท่านแล้ว"
"ไม่เป็นไร"
"ไม่ได้ ท่านช่วยชีวิตข้าจากนี้ไปข้าถือเป็นคนของท่านแล้ว"
"หา!! คนของใคร ไม่ต้องเป็น"
"ข้าเป็นคนของท่าน ข้าจะอยู่กับท่านไปชั่วชีวิต"
"บ้าแล้ว จะอยู่ด้วยกันได้อย่างไร เราไม่ได้เป็นอะไรกัน"
"งั้น ข้าขอเป็นสามีของท่าน"
"ไม่ได้ ข้าไม่ได้รักเจ้า"
"ท่านมีคนรักอยู่แล้วรึ"
"ไม่มี แต่ข้าไม่มีวันรักใคร"
"ท่านก็รักข้าสิ"
"เจ้าเด็กน้อย เจ้าไม่เข้าใจ"
"ข้าเข้าใจ ข้ารักท่าน รักมาตลอดตั้งแต่แรกพบ ชีวิตข้าขาดท่านไม่ได้"
"ทำไมจะไม่ได้ เจ้าไม่มีข้าเจ้าก็มีคนอื่นที่รักเจ้า"
"ท่านไม่เข้าใจก็เพราะท่านไม่เคยรักใคร ถ้าท่านเคยรักท่านจะรู้ว่า การตัดใจจากคนที่รักมันยาก"
"เด็กหนอเด็ก มันจะไปยากอะไร ก็แค่ตัดใจ"
"ถ้าเช่นนั้นท่านก็รักข้าดูสิ แล้วมาพิสูจน์กันว่า ถ้าท่านรักข้าแล้ว จะตัดใจจากข้าได้อย่างไร"
"ได้ ข้าจะพิสูจน์ให้เจ้าเห็นว่าการตัดใจจากใครสักคนไม่ใช่เรื่องยากจนทำไม่ได้ แต่จะบอกอะไรให้นะ ก่อนอื่นเจ้าควรจะทำให้ข้ารักเจ้าให้ได้ก่อนดีไหม ทันทีที่ข้ารักเจ้า ข้าจะไปจากเจ้าให้ดูเป็นตัวอย่าง"
"พูดแต่ปากมันพิสูจน์ยาก งั้นป้าก็ใส่กำไลของหลานวงนี้ไว้ก็แล้วกัน วงกำไลอันนี้ถูกสร้างมาจากเส้นเลือดที่หล่อเลี้ยงหัวใจของข้า ส่วนจี้ตรงกลางที่เป็นรูปหัวใจนั้นถูกสร้างมาให้เชื่อมกันโดยตรงกับหัวใจของผู้สวมใส่ จี้นี้จะไม่มีสีหากผู้ที่ใส่มันไม่รู้สึกอะไรกับผู้ที่สร้างมันขึ้นมา แต่หากวันใดที่ผู้สวมใส่เริ่มมีความรักเกิดขึ้น เมื่อนั้นมันจะค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดง และจะแดงระยิบระยับขึ้นเรื่อยๆราวสีของเพชรโลหิตทีเดียว....” เขาเว้นช่วงท้ายประโยคไว้แค่นั้น ก่อนจะกล่าวเสริมว่า
“ของสิ่งนี้ จะเป็นพยานและหลักฐานว่าท่านป้า!! มีใจให้กับผู้หลานคนนี้อย่างจริงแท้แน่นอน"
เขาไม่เปิดโอกาสให้หล่อนได้ตั้งตัว สับกำไลเข้าไปไส่ที่ข้อมือของหล่อนข้างที่โอบตัวเขาไว้ทันที
127 จำเป็นต้องตกกระไดพลอยกระโจน รับของหมั้นจากเขาอย่างช่วยไม่ได้ แต่ก็หาได้ทุกข์ใจ เพราะหล่อนมีความเชื่อมั่นว่า เขาไม่มีทางทำสำเร็จ
คลาวยิ้มมุมปาก กับความสำเร็จอีกก้าวของตัวเอง แค่ให้หล่อนใส่กำไลนี้ได้ ต่อให้หนีไปเกิดใหม่เขาก็จะตามหาหล่อนพบ
คงมีสักชาติ ที่หล่อนจะมอบหัวใจให้เขาอย่างเต็มใจ
ถึงแม้การเก็บสมุนไพรจะเป็นไปอย่างทุลักทุเล แต่สุดท้ายพวกเขาก็ได้มันมามากพอ
ช่วงที่กำลังไต่ตัวลง คลาวก้าวพลาดทำให้ตัวไหลพรืดลง 127ไหวตัวทันช่วยฉุดตัวเขาไว้ จึงกลายเป็นว่าหล่อนกอดเขาไว้เต็มแขน มืออีกข้างเกาะเถาวัลย์ใ้แน่น
"ไม่เป็นไรนะ" หล่อนปลอบ
เขาพยักหน้า บังประกายตาบางอย่าง
"ข้าคงต้องเป็นหนี้ชีวิตท่านแล้ว"
"ไม่เป็นไร"
"ไม่ได้ ท่านช่วยชีวิตข้าจากนี้ไปข้าถือเป็นคนของท่านแล้ว"
"หา!! คนของใคร ไม่ต้องเป็น"
"ข้าเป็นคนของท่าน ข้าจะอยู่กับท่านไปชั่วชีวิต"
"บ้าแล้ว จะอยู่ด้วยกันได้อย่างไร เราไม่ได้เป็นอะไรกัน"
"งั้น ข้าขอเป็นสามีของท่าน"
"ไม่ได้ ข้าไม่ได้รักเจ้า"
"ท่านมีคนรักอยู่แล้วรึ"
"ไม่มี แต่ข้าไม่มีวันรักใคร"
"ท่านก็รักข้าสิ"
"เจ้าเด็กน้อย เจ้าไม่เข้าใจ"
"ข้าเข้าใจ ข้ารักท่าน รักมาตลอดตั้งแต่แรกพบ ชีวิตข้าขาดท่านไม่ได้"
"ทำไมจะไม่ได้ เจ้าไม่มีข้าเจ้าก็มีคนอื่นที่รักเจ้า"
"ท่านไม่เข้าใจก็เพราะท่านไม่เคยรักใคร ถ้าท่านเคยรักท่านจะรู้ว่า การตัดใจจากคนที่รักมันยาก"
"เด็กหนอเด็ก มันจะไปยากอะไร ก็แค่ตัดใจ"
"ถ้าเช่นนั้นท่านก็รักข้าดูสิ แล้วมาพิสูจน์กันว่า ถ้าท่านรักข้าแล้ว จะตัดใจจากข้าได้อย่างไร"
"ได้ ข้าจะพิสูจน์ให้เจ้าเห็นว่าการตัดใจจากใครสักคนไม่ใช่เรื่องยากจนทำไม่ได้ แต่จะบอกอะไรให้นะ ก่อนอื่นเจ้าควรจะทำให้ข้ารักเจ้าให้ได้ก่อนดีไหม ทันทีที่ข้ารักเจ้า ข้าจะไปจากเจ้าให้ดูเป็นตัวอย่าง"
"พูดแต่ปากมันพิสูจน์ยาก งั้นป้าก็ใส่กำไลของหลานวงนี้ไว้ก็แล้วกัน วงกำไลอันนี้ถูกสร้างมาจากเส้นเลือดที่หล่อเลี้ยงหัวใจของข้า ส่วนจี้ตรงกลางที่เป็นรูปหัวใจนั้นถูกสร้างมาให้เชื่อมกันโดยตรงกับหัวใจของผู้สวมใส่ จี้นี้จะไม่มีสีหากผู้ที่ใส่มันไม่รู้สึกอะไรกับผู้ที่สร้างมันขึ้นมา แต่หากวันใดที่ผู้สวมใส่เริ่มมีความรักเกิดขึ้น เมื่อนั้นมันจะค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดง และจะแดงระยิบระยับขึ้นเรื่อยๆราวสีของเพชรโลหิตทีเดียว....” เขาเว้นช่วงท้ายประโยคไว้แค่นั้น ก่อนจะกล่าวเสริมว่า
“ของสิ่งนี้ จะเป็นพยานและหลักฐานว่าท่านป้า!! มีใจให้กับผู้หลานคนนี้อย่างจริงแท้แน่นอน"
เขาไม่เปิดโอกาสให้หล่อนได้ตั้งตัว สับกำไลเข้าไปไส่ที่ข้อมือของหล่อนข้างที่โอบตัวเขาไว้ทันที
127 จำเป็นต้องตกกระไดพลอยกระโจน รับของหมั้นจากเขาอย่างช่วยไม่ได้ แต่ก็หาได้ทุกข์ใจ เพราะหล่อนมีความเชื่อมั่นว่า เขาไม่มีทางทำสำเร็จ
คลาวยิ้มมุมปาก กับความสำเร็จอีกก้าวของตัวเอง แค่ให้หล่อนใส่กำไลนี้ได้ ต่อให้หนีไปเกิดใหม่เขาก็จะตามหาหล่อนพบ
คงมีสักชาติ ที่หล่อนจะมอบหัวใจให้เขาอย่างเต็มใจ
ผู้หญิงลืมง่าย เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 23 ก.ค. 2563, 20:33:35 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 23 ก.ค. 2563, 20:33:44 น.
จำนวนการเข้าชม : 344
| << p29 | p31 >> |