ร้อยเล่ห์...นายเหมันต์
เขียนนิยายรักแนวหวานมาหลายเรื่อง อยากลองแนวอิโรติกดูบ้าง มาดูกันว่าจะได้แค่ไหน
Tags: สิรินดา, รักเล่ห์, นิยายรัก
ตอน: ผมไม่ยอมให้คุณกลับไปคนเดียวหรอกครับ
คุณนลินนอนอยู่บนเตียง วันนี้พยาบาลมาเอาน้ำเกลือออกจากแขนเธอแล้ว และเธอจะกลับบ้านได้แล้ว ผมลาเรียนมาเฝ้าเธอทุกวัน ส่วนอาจารย์ที่ปรึกษา แวะมาหาเธอเกือบทุกเย็น
เขาแวะมาให้กำลังใจ และขอโทษที่ทำให้เธอต้องแปดเปื้อนไปด้วย
"ผมกับเหมันต์ไม่คิดว่าปรเมศจะทำคุณ ไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำเรื่องมากขนาดนี้" อาจารย์บอก "ขอโทษจริงๆ นะครับ"
คุณนลินไม่ได้พยักหน้า เธอเพียงแต่น้ำตาไหลออกมาช้าๆ
หลังจากถูกตำรวจสอบสวนไปหลายรอบ เธอต้องเล่าเรื่องเดิมซ้ำๆ สภาพจิตใจของเธอคงย่ำแย่มากขึ้นเรื่อยๆ
"เหมันต์ต้องการช่วยผม เพราะ...ลูกสาวของผมเคยถูกปรเมศทำจนต้อง...ฆ่าตัวตาย"
คุณนลินเบิกตากว้าง เธอไม่เคยรู้เรื่องนี้ ผมไม่มีโอกาสเล่า และไม่เคยคิดจะเล่า
ตั้งใจว่าได้ข้อมูลจากปรเมศแล้ว ก็จัดการเขา ทุกอย่างก็จะจบ
"พวกเราอยากหาหลักฐานมามัดปรเมศ ว่าเป็นคนทำให้ปาจรีย์ ลูกสาวผมเสียชื่อ เขาเอารูปเปลือยของเธอไปประจาน ถ้าเธอไม่จ่ายให้เขา"
เหตุการณ์แบบเดียวกัน
"ลูกผมยังเด็กมาก ไม่กล้าบอกใคร ขโมยเงินของผมแต่ถูกจับได้ พอทำโทษ เธอเสียใจแต่ไม่บอกความจริง จนฆ่าตัวตาย" อาจารย์วิทยาก้มหน้า "เหมันต์ทราบเรื่องนี้ดี เราเพิ่งรู้ระแคะระคายว่าเป็นปรเมศ จึงหาทางให้ปรเมศกับเหมันต์มาประกวดโครงงานด้วยกัน"
นลินก้มหน้า เธอเม้มปาก แต่ยังไม่พูดอะไร ผมไม่รู้ว่าเธอคิดอย่างไร
....
"อาจารย์ฝากกุญแจรถไว้ ให้ผมขับไปส่งคุณที่คอนโด" ผมบอกเมื่อเราเก็บของเรียบร้อยเตรียมกลับบ้าน
"ฉันกลับเองก็ได้" เธอบอกเสียงเบา "เธอไม่ต้องไปเรียนเหรอ"
ผมส่ายหน้า "ผมไม่ยอมให้คุณกลับไปคนเดียวหรอกครับ เรื่องเรียน ไปตามทีหลังได้"
ผมถือของ พาเธอขึ้นรถ แล้วขับไปส่งที่คอนโดของเธอ
ในห้องที่ผมพอคุ้นเคย เพราะมีโอกาสได้นอนที่นี่คืนหนึ่ง แถมที่ระเบียงผมก็เป็นคนปลูกผักให้เธอ โชคดีที่วางระบบรดน้ำอัตโนมัติไว้
คุณนลินวางกระเป๋าข้าวของ และยา แล้วก็ทรุดตัวลงนั่งที่ปลายเตียง
"หิวไหมครับ"
เธอส่ายหน้า "ฉันอยากอยู่คนเดียว มากกว่า"
ผมพยักหน้า เดินออกมาจากห้องนอน แต่ไม่กลับไป ผมเดินไปส่วนที่เป็นครัว ดูว่าพอมีอะไรทำให้เธอกินได้บ้าง ในตู้เย็นมีของเล็กๆ น้อยๆ ไม่สามารถทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันได้ ผมปิ้งขนมปังสองชิ้น ชงโกโก้ร้อนสองแก้ว
ผู้หญิงคนนั้นยังนั่งอยู่ที่เดิม และมีน้ำตาที่ยังเช็ดไม่หมดติดอยู่ข้างแก้ม
ความคิดของเธอคงวนเวียนอยู่กับเรื่องเดิม คงสงสัยว่ารูปเปลือยของตัวเองจะดูแย่แค่ไหน บางทีจินตนาการจะเลวร้ายกว่าความเป็นจริงเสียด้วย
ผมถอนหายใจหนักหน่วง เธอดูบอบบางอ่อนแอเหลือเกิน
ผมลากเก้าอี้ตัวเล็ก วางแก้วและขนมปังปิ้ง ส่วนตัวเองนั่งลงกับพื้น ปลายเตียง
"ดื่มนิดครับ คุณยังไม่ได้กินอะไรเป็นเรื่องเป็นราวเลยตั้งแต่เช้า อย่าบอกว่าไม่หิว เพราะนี้ไม่ได้แก้หิว"
ผมหยิบแก้วยัดใส่มือเธอ
"รูปของฉันจะลามปามไปถึงไหน" จู่ๆ เธอก็เอ่ยขึ้น
เธอยังไม่รู้ว่าตัวเองถูกถ่ายรูปเปลือย จนกระทั่งตำรวจมาสอบปากคำ เธอจึงเดาเรื่องราวทั้งหมดได้
"ผมก็ไม่รู้ครับ"
คุณนลินเงยหน้าขึ้นมองเพดาน ผมเดาเอาว่าเธอคงไล่น้ำตาให้กลับเข้าไป
"หลังจากนี้...ฉันจะกลับไปทำงานได้ยังไง"
ผมก็ไม่รู้ ผมตอบในใจ
เมื่อตอบไม่ได้ ก็เลยนิ่งเงียบ
"เราจะจับเขาให้ได้ครับ"
"จับได้" เธอหัวเราะแค่นๆ "แล้วมันจะทำให้รูปพวกนั้นของฉันลบไปได้เหรอ ถ้าพ่อแม่ของฉันที่ต่างจังหวัดเห็นเข้า...ฉันจะเอาหน้าไปไว้ไหน" เธอวางแก้ว ซบหน้าลงกับมือทั้งสองข้าง ไหล่ของเธอสั่น
ผมได้แต่นั่ง จิบโกโก้ของตัวเองเงียบๆ
ในใจปวดร้าว...เพราะรู้ว่าตัวเองยังไม่มีคำตอบให้เธอในทุกคำถาม...
ผมปล่อยให้เธอร้องไห้จนพอใจ แล้วบังคับให้เธอดื่มโกโก้จนหมดแก้วพร้อมๆ กับขนมปังครึ่งแผ่น จากนั้นก็ให้เธอกินยา หนึ่งในนั้นคือยาคลายเครียดอย่างอ่อนๆ
หวังว่าการนอนพักจะทำให้เธอดีขึ้น
"นายจะกลับไปเลยไหม" เธอถามหลังจากลงไปนอนตะแคงบนเตียง และผมลุกขึ้น
ผมส่ายหน้า
"ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณ นานเท่าที่คุณต้องการ"
เธอมองหน้าผมนิ่งๆ
ไม่ตอบ แต่ดึงผ้าห่มคลุมอก หลับตา
ผมถอยออกมา ปิดประตูห้องนอน และทรุดตัวลงงีบหลับที่โซฟาในส่วนที่ใช้รับแขก
เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองก็เพลียมากเช่นกัน
....
เขาแวะมาให้กำลังใจ และขอโทษที่ทำให้เธอต้องแปดเปื้อนไปด้วย
"ผมกับเหมันต์ไม่คิดว่าปรเมศจะทำคุณ ไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำเรื่องมากขนาดนี้" อาจารย์บอก "ขอโทษจริงๆ นะครับ"
คุณนลินไม่ได้พยักหน้า เธอเพียงแต่น้ำตาไหลออกมาช้าๆ
หลังจากถูกตำรวจสอบสวนไปหลายรอบ เธอต้องเล่าเรื่องเดิมซ้ำๆ สภาพจิตใจของเธอคงย่ำแย่มากขึ้นเรื่อยๆ
"เหมันต์ต้องการช่วยผม เพราะ...ลูกสาวของผมเคยถูกปรเมศทำจนต้อง...ฆ่าตัวตาย"
คุณนลินเบิกตากว้าง เธอไม่เคยรู้เรื่องนี้ ผมไม่มีโอกาสเล่า และไม่เคยคิดจะเล่า
ตั้งใจว่าได้ข้อมูลจากปรเมศแล้ว ก็จัดการเขา ทุกอย่างก็จะจบ
"พวกเราอยากหาหลักฐานมามัดปรเมศ ว่าเป็นคนทำให้ปาจรีย์ ลูกสาวผมเสียชื่อ เขาเอารูปเปลือยของเธอไปประจาน ถ้าเธอไม่จ่ายให้เขา"
เหตุการณ์แบบเดียวกัน
"ลูกผมยังเด็กมาก ไม่กล้าบอกใคร ขโมยเงินของผมแต่ถูกจับได้ พอทำโทษ เธอเสียใจแต่ไม่บอกความจริง จนฆ่าตัวตาย" อาจารย์วิทยาก้มหน้า "เหมันต์ทราบเรื่องนี้ดี เราเพิ่งรู้ระแคะระคายว่าเป็นปรเมศ จึงหาทางให้ปรเมศกับเหมันต์มาประกวดโครงงานด้วยกัน"
นลินก้มหน้า เธอเม้มปาก แต่ยังไม่พูดอะไร ผมไม่รู้ว่าเธอคิดอย่างไร
....
"อาจารย์ฝากกุญแจรถไว้ ให้ผมขับไปส่งคุณที่คอนโด" ผมบอกเมื่อเราเก็บของเรียบร้อยเตรียมกลับบ้าน
"ฉันกลับเองก็ได้" เธอบอกเสียงเบา "เธอไม่ต้องไปเรียนเหรอ"
ผมส่ายหน้า "ผมไม่ยอมให้คุณกลับไปคนเดียวหรอกครับ เรื่องเรียน ไปตามทีหลังได้"
ผมถือของ พาเธอขึ้นรถ แล้วขับไปส่งที่คอนโดของเธอ
ในห้องที่ผมพอคุ้นเคย เพราะมีโอกาสได้นอนที่นี่คืนหนึ่ง แถมที่ระเบียงผมก็เป็นคนปลูกผักให้เธอ โชคดีที่วางระบบรดน้ำอัตโนมัติไว้
คุณนลินวางกระเป๋าข้าวของ และยา แล้วก็ทรุดตัวลงนั่งที่ปลายเตียง
"หิวไหมครับ"
เธอส่ายหน้า "ฉันอยากอยู่คนเดียว มากกว่า"
ผมพยักหน้า เดินออกมาจากห้องนอน แต่ไม่กลับไป ผมเดินไปส่วนที่เป็นครัว ดูว่าพอมีอะไรทำให้เธอกินได้บ้าง ในตู้เย็นมีของเล็กๆ น้อยๆ ไม่สามารถทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันได้ ผมปิ้งขนมปังสองชิ้น ชงโกโก้ร้อนสองแก้ว
ผู้หญิงคนนั้นยังนั่งอยู่ที่เดิม และมีน้ำตาที่ยังเช็ดไม่หมดติดอยู่ข้างแก้ม
ความคิดของเธอคงวนเวียนอยู่กับเรื่องเดิม คงสงสัยว่ารูปเปลือยของตัวเองจะดูแย่แค่ไหน บางทีจินตนาการจะเลวร้ายกว่าความเป็นจริงเสียด้วย
ผมถอนหายใจหนักหน่วง เธอดูบอบบางอ่อนแอเหลือเกิน
ผมลากเก้าอี้ตัวเล็ก วางแก้วและขนมปังปิ้ง ส่วนตัวเองนั่งลงกับพื้น ปลายเตียง
"ดื่มนิดครับ คุณยังไม่ได้กินอะไรเป็นเรื่องเป็นราวเลยตั้งแต่เช้า อย่าบอกว่าไม่หิว เพราะนี้ไม่ได้แก้หิว"
ผมหยิบแก้วยัดใส่มือเธอ
"รูปของฉันจะลามปามไปถึงไหน" จู่ๆ เธอก็เอ่ยขึ้น
เธอยังไม่รู้ว่าตัวเองถูกถ่ายรูปเปลือย จนกระทั่งตำรวจมาสอบปากคำ เธอจึงเดาเรื่องราวทั้งหมดได้
"ผมก็ไม่รู้ครับ"
คุณนลินเงยหน้าขึ้นมองเพดาน ผมเดาเอาว่าเธอคงไล่น้ำตาให้กลับเข้าไป
"หลังจากนี้...ฉันจะกลับไปทำงานได้ยังไง"
ผมก็ไม่รู้ ผมตอบในใจ
เมื่อตอบไม่ได้ ก็เลยนิ่งเงียบ
"เราจะจับเขาให้ได้ครับ"
"จับได้" เธอหัวเราะแค่นๆ "แล้วมันจะทำให้รูปพวกนั้นของฉันลบไปได้เหรอ ถ้าพ่อแม่ของฉันที่ต่างจังหวัดเห็นเข้า...ฉันจะเอาหน้าไปไว้ไหน" เธอวางแก้ว ซบหน้าลงกับมือทั้งสองข้าง ไหล่ของเธอสั่น
ผมได้แต่นั่ง จิบโกโก้ของตัวเองเงียบๆ
ในใจปวดร้าว...เพราะรู้ว่าตัวเองยังไม่มีคำตอบให้เธอในทุกคำถาม...
ผมปล่อยให้เธอร้องไห้จนพอใจ แล้วบังคับให้เธอดื่มโกโก้จนหมดแก้วพร้อมๆ กับขนมปังครึ่งแผ่น จากนั้นก็ให้เธอกินยา หนึ่งในนั้นคือยาคลายเครียดอย่างอ่อนๆ
หวังว่าการนอนพักจะทำให้เธอดีขึ้น
"นายจะกลับไปเลยไหม" เธอถามหลังจากลงไปนอนตะแคงบนเตียง และผมลุกขึ้น
ผมส่ายหน้า
"ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณ นานเท่าที่คุณต้องการ"
เธอมองหน้าผมนิ่งๆ
ไม่ตอบ แต่ดึงผ้าห่มคลุมอก หลับตา
ผมถอยออกมา ปิดประตูห้องนอน และทรุดตัวลงงีบหลับที่โซฟาในส่วนที่ใช้รับแขก
เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองก็เพลียมากเช่นกัน
....
สิรินดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 ส.ค. 2563, 08:36:30 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ส.ค. 2563, 08:36:30 น.
จำนวนการเข้าชม : 607
| << ผมรับผิดชอบทั้งหมดเอง | เผชิญหน้ากับความจริง >> |