ร้อยเล่ห์...นายเหมันต์
เขียนนิยายรักแนวหวานมาหลายเรื่อง อยากลองแนวอิโรติกดูบ้าง มาดูกันว่าจะได้แค่ไหน
Tags: สิรินดา, รักเล่ห์, นิยายรัก
ตอน: ผมอยากคุย
รสจูบนั้นแฝงไปด้วยความอบอุ่น และ...อ่อนหวาน
แปลกจัง ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเหมันต์จูบฉันด้วยความอบอุ่นนุ่มนวล ไม่ได้รุกเร้า รุกราน แต่มันก็ค่อยๆ อุ่นจน...
มือของกอดฉันไว้ เขารวบร่างของฉันเข้าไปหามากยิ่งขึ้น ทั้งๆ ที่ตอนแรกร่างของเราก็แทบจะแนบสนิทอยู่แล้ว
"คุณลินครับ" เขาถอนปากออก กดจมูกลงที่ข้างแก้ม
ฉันทำอะไรไม่ได้ นอกจากเกาะท่อนแขนของเขาเอาไว้
จูบเดียว...แต่...
"ว่า...ไง"
"ผมอยากคุย"
"..." อะไรของเขาเนี่ย หรือว่าจะเปลี่ยนใจ
หรือว่าเขาเพิ่งรู้สึกได้ว่ารังเกียจผู้หญิงที่...
"..."
เขาย่อตัวลงนิดหนึ่ง แล้วก็อุ้มฉันไปวางลงกลางเตียง ฉันต้องกอดคอคนอุ้มไว้เพราะกลัวตก แต่อีกฝ่ายทำราวกับฉันตัวเบาหวิว
"นายจะทำอะไร"
"นอนคุยกัน" เขาตอบ เดินไปปิดไฟ แล้วกลับมานอนบนเตียง คลี่ผ้าห่มคลุมร่างของเราทั้งคู่ ตอนนี้เราห่างกันเพียงคืบ
นอนคุยกัน...แปลว่า...
"ฉันไม่อยากคุย"
ในความสลัวราง ฉันเห็นแววตาเครียด จริงจังของอีกฝ่าย
"นายไม่อยาก...เหรอ" พูดออกไปด้วยหัวใจเจ็บแปลบ บางทีความจริงมันก็โหดร้ายเสมอ ภาพเปลือยของฉันที่ตำรวจส่งให้ดูซ้อนทับเข้ามาในความรู้สึก...อีกแล้ว
จะมีใครกันล่ะที่อยากเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ จะมีใครที่อยากจะแตะต้องร่างนี้อีก
"ผมอยาก"
แววตาจริงจังของเหมันต์ปลุกฉันจากภวังค์
"แต่ไม่อยากให้คุณเสียใจเพราะเรื่องนี้ภายหลัง" มือของเด็กหนุ่มวางลงที่ต้นแขนของฉัน ลูบเบาๆ "ผมอยากให้เราคุยกันก่อน อย่างน้อยให้คุณมีเวลาคิด"
"ทำไมฉันจะต้องคิด" ตอบแบบโกรธๆ บอกตัวเองว่าเด็กหนุ่มกำลังหาทางปฏิเสธอย่างนุ่มนวล
เหมันต์ยิ้ม แต่ความรู้สึกของฉันคือ แววตาของเขาไม่ได้ยิ้มด้วยเลย
"ผมอายุยี่สิบ"
"แล้วไง"
"เด็กกว่าคุณกว่าห้าปี"
"แล้วไง ไม่เห็นจะสน"
อีกฝ่ายถอดเสื้อ โยนทิ้งไปปลายเตียง
ไหนว่าอยากคุย...ฉันถอยออกตัวเองออกโดยอัตโนมัติ
"คุณเกร็งจะแย่ รู้ตัวไหม แน่ใจเหรอว่าอยากจะให้ผมทำอะไรคุณจริงๆ แค่เห็นผมถอดเสื้อคุณก็ผงะแล้ว"
ก็จริง...ฉันกลัว และไม่พร้อมเลย
"ไม่รู้สิ มันสับสน" ฉันก้มหน้าถอนหายใจบางเบา
เหมันต์ดึงของมือฉันไปกุมไว้ แล้ววางมันที่หน้าอกเปลือยของตัวเอง เอามือของตัวเองซ้อนทับไว้เพื่อไม่ให้ฉันดึงออก
ปลายนิ้วของฉันสัมผัสผิวเรียบตึง...รู้สึกได้เลยว่าสิ่งที่อยู่ใต้ผิวเต้นด้วยจังหวะรัวแรงต่างกับรอยยิ้มสบายๆ ที่มุมปาก
"คุณลินครับ" เสียงของอีกฝ่ายเบา
"ว่าไง" ตอบเสียงเบา รู้สึกแปลกๆ
"รู้ตัวหรือเปล่าว่าคุณน่ารัก"
ปลายนิ้วของฉันยังสัมผัสได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจของอีกฝ่าย
ฉันค่อยๆ เลื่อนนิ้วสำรวจไปที่ไหล่และต้นแขนที่มีมัดกล้าม ไม่ได้ดูบางๆ แบบปรเมศ ไม่เพราะออกกำลังกาย ก็คงเพราะการทำงานกลางแจ้ง
ความรู้สึกแปลกใหม่
"ไม่รู้ รู้สึกแย่เพราะโดนหลอก ทั้งๆ ที่อายุขนาดนี้ เรียนก็สูง มัน...แย่มากนะ"
"ผมชอบตอนคุณยิ้มนะ" เขาพูดอีกเรื่อง เหมือนไม่สนใจเรื่องที่ฉันพูดออกมา
"ผมแอบมองคุณบ่อยๆ โดยเฉพาะขาสวยๆ ของคุณ"
ฉันเลิกคิ้ว ถ้าเหมันต์ทำแบบเดียวกับที่ฉันกำลังทำอยู่ เขาจะต้องรู้ว่าฉันใจเต้น
"ผมคิดลามกกับคุณด้วย" เขารับหน้าตาเฉย "แต่ก็นั่นหลังจากเรารู้จักกันพักนึงแล้วนะ ตอนที่คุณวิจารณ์ผลงานที่ประกวด ความคิดของคุณเจ๋งมากเลยนะ แต่...ผมจำมันไม่ได้เลยรู้ไหม ถ้าไม่ได้สรุปจากทีมเลขาฯการประกวดผมคง...ไม่รู้จะแก้ไขตรงไหน ปรเมศไม่เคยพึ่งได้อยู่แล้ว"
"ฉันจำได้ว่าตอนนั้นนายทำหน้าเฉยสนิทดูจะโกรธๆ เสียด้วยที่ถูกวิจารณ์"
เหมันต์หัวเราะเบาๆ ดูผ่อนคลาย เสียงหัวเราะของเขาเพราะและอบอุ่นเหลือเกินในความรู้สึกของฉัน
กี่ครั้งกันนะที่เด็กหนุ่มคนนี้หัวเราะ หรือว่ายิ้ม
จำไม่ได้เลย เขามักจะทำหน้าเฉยๆ ตลอดเวลา จนบางทีฉันแอบคิดว่าเขาดูเป็นเด็กหนุ่มที่เฉยชาเหลือเกิน
...ฉันคิดผิด...
"ผมเขิน" เขาตอบ "ทำอะไรไม่ถูกต่อหน้าคุณ...เสมอ"
"อย่าพูดให้ฉันสบายใจเลย" ฉันหลับตาพยามจะดึงมือกลับ แต่มือหนาแข็งแรงกว่าไม่ยอม
"ตอนที่มาติดตั้งอุปกรณ์ที่ระเบียงนั่นด้วย คุณใส่เสื้ออยู่บ้าน ตัวสีชมพูลายดอกเล็กๆ นั่น ผมทำได้แต่ทำหน้าบึ้ง เพราะกลัวว่าคุณจะรู้ว่าผมแอบมอง"
เขาจำได้ ชุดอยู่บ้านตัวเก่งของฉัน
"บอกแล้วว่า...ไม่ต้องพูดให้รู้สึกดีก็ได้ ฉันแค่..."
ข้างนอกฝนยังตก เสียงฝนสาดเบาๆ ข้างหน้าต่าง
"ผม...ไม่เคยโกหก" เหมันต์สวนกลับทันควันด้วยแววตาจริงจัง
ขยับตัวเข้ามาใกล้ ดึงร่างฉันไปกอดไว้
ร่างเปลือยด้านบนของเขาแนบชิด เสียงหัวใจของเขาเต้นแรง ตอนนี้มันดังแข่งกับเสียงหัวใจของฉัน
"ผมกอดคุณได้ไหม" น้ำเสียงนั้นไม่ได้เรียบเฉยอีกต่อไป
"เหนือ" ฉันพูดได้แค่นั้น
ความรู้สึกบางอย่างเต็มตื้นขึ้นมาในอก
มันจู่โจมอย่างรวดเร็ว
"ผมอยากกอดคุณตอนที่คุณรู้ตัว ไม่ใช่ตอนที่คุณหลับ ไม่รู้ตัวอะไรเลยแบบคืนนั้น"
เหมันต์...ฉันได้แต่ครางชื่อของเขาในใจ
แปลกจัง ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเหมันต์จูบฉันด้วยความอบอุ่นนุ่มนวล ไม่ได้รุกเร้า รุกราน แต่มันก็ค่อยๆ อุ่นจน...
มือของกอดฉันไว้ เขารวบร่างของฉันเข้าไปหามากยิ่งขึ้น ทั้งๆ ที่ตอนแรกร่างของเราก็แทบจะแนบสนิทอยู่แล้ว
"คุณลินครับ" เขาถอนปากออก กดจมูกลงที่ข้างแก้ม
ฉันทำอะไรไม่ได้ นอกจากเกาะท่อนแขนของเขาเอาไว้
จูบเดียว...แต่...
"ว่า...ไง"
"ผมอยากคุย"
"..." อะไรของเขาเนี่ย หรือว่าจะเปลี่ยนใจ
หรือว่าเขาเพิ่งรู้สึกได้ว่ารังเกียจผู้หญิงที่...
"..."
เขาย่อตัวลงนิดหนึ่ง แล้วก็อุ้มฉันไปวางลงกลางเตียง ฉันต้องกอดคอคนอุ้มไว้เพราะกลัวตก แต่อีกฝ่ายทำราวกับฉันตัวเบาหวิว
"นายจะทำอะไร"
"นอนคุยกัน" เขาตอบ เดินไปปิดไฟ แล้วกลับมานอนบนเตียง คลี่ผ้าห่มคลุมร่างของเราทั้งคู่ ตอนนี้เราห่างกันเพียงคืบ
นอนคุยกัน...แปลว่า...
"ฉันไม่อยากคุย"
ในความสลัวราง ฉันเห็นแววตาเครียด จริงจังของอีกฝ่าย
"นายไม่อยาก...เหรอ" พูดออกไปด้วยหัวใจเจ็บแปลบ บางทีความจริงมันก็โหดร้ายเสมอ ภาพเปลือยของฉันที่ตำรวจส่งให้ดูซ้อนทับเข้ามาในความรู้สึก...อีกแล้ว
จะมีใครกันล่ะที่อยากเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ จะมีใครที่อยากจะแตะต้องร่างนี้อีก
"ผมอยาก"
แววตาจริงจังของเหมันต์ปลุกฉันจากภวังค์
"แต่ไม่อยากให้คุณเสียใจเพราะเรื่องนี้ภายหลัง" มือของเด็กหนุ่มวางลงที่ต้นแขนของฉัน ลูบเบาๆ "ผมอยากให้เราคุยกันก่อน อย่างน้อยให้คุณมีเวลาคิด"
"ทำไมฉันจะต้องคิด" ตอบแบบโกรธๆ บอกตัวเองว่าเด็กหนุ่มกำลังหาทางปฏิเสธอย่างนุ่มนวล
เหมันต์ยิ้ม แต่ความรู้สึกของฉันคือ แววตาของเขาไม่ได้ยิ้มด้วยเลย
"ผมอายุยี่สิบ"
"แล้วไง"
"เด็กกว่าคุณกว่าห้าปี"
"แล้วไง ไม่เห็นจะสน"
อีกฝ่ายถอดเสื้อ โยนทิ้งไปปลายเตียง
ไหนว่าอยากคุย...ฉันถอยออกตัวเองออกโดยอัตโนมัติ
"คุณเกร็งจะแย่ รู้ตัวไหม แน่ใจเหรอว่าอยากจะให้ผมทำอะไรคุณจริงๆ แค่เห็นผมถอดเสื้อคุณก็ผงะแล้ว"
ก็จริง...ฉันกลัว และไม่พร้อมเลย
"ไม่รู้สิ มันสับสน" ฉันก้มหน้าถอนหายใจบางเบา
เหมันต์ดึงของมือฉันไปกุมไว้ แล้ววางมันที่หน้าอกเปลือยของตัวเอง เอามือของตัวเองซ้อนทับไว้เพื่อไม่ให้ฉันดึงออก
ปลายนิ้วของฉันสัมผัสผิวเรียบตึง...รู้สึกได้เลยว่าสิ่งที่อยู่ใต้ผิวเต้นด้วยจังหวะรัวแรงต่างกับรอยยิ้มสบายๆ ที่มุมปาก
"คุณลินครับ" เสียงของอีกฝ่ายเบา
"ว่าไง" ตอบเสียงเบา รู้สึกแปลกๆ
"รู้ตัวหรือเปล่าว่าคุณน่ารัก"
ปลายนิ้วของฉันยังสัมผัสได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจของอีกฝ่าย
ฉันค่อยๆ เลื่อนนิ้วสำรวจไปที่ไหล่และต้นแขนที่มีมัดกล้าม ไม่ได้ดูบางๆ แบบปรเมศ ไม่เพราะออกกำลังกาย ก็คงเพราะการทำงานกลางแจ้ง
ความรู้สึกแปลกใหม่
"ไม่รู้ รู้สึกแย่เพราะโดนหลอก ทั้งๆ ที่อายุขนาดนี้ เรียนก็สูง มัน...แย่มากนะ"
"ผมชอบตอนคุณยิ้มนะ" เขาพูดอีกเรื่อง เหมือนไม่สนใจเรื่องที่ฉันพูดออกมา
"ผมแอบมองคุณบ่อยๆ โดยเฉพาะขาสวยๆ ของคุณ"
ฉันเลิกคิ้ว ถ้าเหมันต์ทำแบบเดียวกับที่ฉันกำลังทำอยู่ เขาจะต้องรู้ว่าฉันใจเต้น
"ผมคิดลามกกับคุณด้วย" เขารับหน้าตาเฉย "แต่ก็นั่นหลังจากเรารู้จักกันพักนึงแล้วนะ ตอนที่คุณวิจารณ์ผลงานที่ประกวด ความคิดของคุณเจ๋งมากเลยนะ แต่...ผมจำมันไม่ได้เลยรู้ไหม ถ้าไม่ได้สรุปจากทีมเลขาฯการประกวดผมคง...ไม่รู้จะแก้ไขตรงไหน ปรเมศไม่เคยพึ่งได้อยู่แล้ว"
"ฉันจำได้ว่าตอนนั้นนายทำหน้าเฉยสนิทดูจะโกรธๆ เสียด้วยที่ถูกวิจารณ์"
เหมันต์หัวเราะเบาๆ ดูผ่อนคลาย เสียงหัวเราะของเขาเพราะและอบอุ่นเหลือเกินในความรู้สึกของฉัน
กี่ครั้งกันนะที่เด็กหนุ่มคนนี้หัวเราะ หรือว่ายิ้ม
จำไม่ได้เลย เขามักจะทำหน้าเฉยๆ ตลอดเวลา จนบางทีฉันแอบคิดว่าเขาดูเป็นเด็กหนุ่มที่เฉยชาเหลือเกิน
...ฉันคิดผิด...
"ผมเขิน" เขาตอบ "ทำอะไรไม่ถูกต่อหน้าคุณ...เสมอ"
"อย่าพูดให้ฉันสบายใจเลย" ฉันหลับตาพยามจะดึงมือกลับ แต่มือหนาแข็งแรงกว่าไม่ยอม
"ตอนที่มาติดตั้งอุปกรณ์ที่ระเบียงนั่นด้วย คุณใส่เสื้ออยู่บ้าน ตัวสีชมพูลายดอกเล็กๆ นั่น ผมทำได้แต่ทำหน้าบึ้ง เพราะกลัวว่าคุณจะรู้ว่าผมแอบมอง"
เขาจำได้ ชุดอยู่บ้านตัวเก่งของฉัน
"บอกแล้วว่า...ไม่ต้องพูดให้รู้สึกดีก็ได้ ฉันแค่..."
ข้างนอกฝนยังตก เสียงฝนสาดเบาๆ ข้างหน้าต่าง
"ผม...ไม่เคยโกหก" เหมันต์สวนกลับทันควันด้วยแววตาจริงจัง
ขยับตัวเข้ามาใกล้ ดึงร่างฉันไปกอดไว้
ร่างเปลือยด้านบนของเขาแนบชิด เสียงหัวใจของเขาเต้นแรง ตอนนี้มันดังแข่งกับเสียงหัวใจของฉัน
"ผมกอดคุณได้ไหม" น้ำเสียงนั้นไม่ได้เรียบเฉยอีกต่อไป
"เหนือ" ฉันพูดได้แค่นั้น
ความรู้สึกบางอย่างเต็มตื้นขึ้นมาในอก
มันจู่โจมอย่างรวดเร็ว
"ผมอยากกอดคุณตอนที่คุณรู้ตัว ไม่ใช่ตอนที่คุณหลับ ไม่รู้ตัวอะไรเลยแบบคืนนั้น"
เหมันต์...ฉันได้แต่ครางชื่อของเขาในใจ
สิรินดา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 11 ส.ค. 2563, 08:39:28 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 11 ส.ค. 2563, 08:39:28 น.
จำนวนการเข้าชม : 676
| << ผมจะไม่มีวันปล่อยคุณไป | กลัวว่าตื่นขึ้นมาแล้วคุณจะเสียใจ >> |