สาปร้ายเพลิงรัก...จันทร์สีเลือด - จบ
ลาภวัต หรือ นายโชค ชายหนุ่มที่เกิดภายใต้ดวงดาวอันมืดมิดมีชะตาต้องสาปเมื่อมีความรักก็มักจะโดนทิ้ง จนกระทั่งมาเจอกับชายคนหนึ่งที่เข้ามาขัดขวางการกระโดดน้ำฆ่าตัวตายของโชคได้ทันเวลาก่อนที่จะหมดลมหายใจ ชายหนุ่มแปลกที่ไม่เคยพบเจอมาก่อนกลับมีดวงตาไม่เหมือนมนุษย์ทั่วไป ทำให้โชคนึกกลัว แล้วคำพูดชวนขนลุกนั่น ยิ่งทำให้เขาไม่อยากอยู่ใกล้
"เรียกผมว่าคาริ แล้วที่ช่วย เพราะอยากได้ทั้งหมดที่เป็นตัวคุณมาเป็นของผม"
ทั้งชื่อที่เขาแนะนำตัวหรือจะเป็นดวงตาสีแดงที่น่ากลัวนั่น ยิ่งทำให้โชคกลัว ถึงจะกลัวและปฏิเสธเท่าใด ชายหนุ่มแปลกหน้าคนนี้มักจะมาปรากฏตัวให้เห็นทุกครั้งไป
"เรียกผมว่าคาริ แล้วที่ช่วย เพราะอยากได้ทั้งหมดที่เป็นตัวคุณมาเป็นของผม"
ทั้งชื่อที่เขาแนะนำตัวหรือจะเป็นดวงตาสีแดงที่น่ากลัวนั่น ยิ่งทำให้โชคกลัว ถึงจะกลัวและปฏิเสธเท่าใด ชายหนุ่มแปลกหน้าคนนี้มักจะมาปรากฏตัวให้เห็นทุกครั้งไป
Tags: นิยายรัก วาย ชายรักชาย พระจันทร์ ความลึกลับ
ตอน: นายอีกแล้วนะ
ร้านซูชิเจ้าประจำของคุณพ่อคุณแม่ ที่เขาไม่เคยมาเหยียบอีกเลยตั้งแต่เจ้าสุนัขตัวนั้นหายไป วันนั้นเขาเป็นคนเจอเจ้าสุนัขตัวนั้นเพราะเดินมาหาลุงซูชิ ครอบครัวของเขาชอบอาหารญี่ปุ่นเป็นชีวิตจิตใจ และวันนี้เป็นวันเกิดคุณพ่อ คุณแม่เลยอยากซื้ออาหารญี่ปุ่นร้านนี้ให้กับคุณพ่อ และมานั่งทานกันที่บ้านสามคนพ่อแม่ลูก ถึงคุณแม่ไม่บอกเขาก็รู้ว่าซื้อเพื่ออะไร
"คุณลุงครับ ผมสั่งหน้าปลาแซลมอนชุดใหญ่กลับบ้านครับ" ร้องเรียกจากหน้าร้าน หวังว่าลุงซูชิจะได้ยิน และคนที่ปรากฏตัวไม่ใช่ใคร
"นายมาทำอะไรที่นี่" โชคชี้หน้าคนที่เขาเพิ่งเห็นไม่กี่วันก่อนมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า ไม่ว่ายังไงเขาก็จำได้
"ผมแค่มาช่วยงานครับ"
คำตอบกับท่าทางนิ่งๆ และรอยยิ้มที่ไม่อยากจดจำยิ่งมั่นใจว่าไม่ผิดคนแน่
"น่ะ...นาย" โชคไปไม่ถูกเลยทีเดียว คิดว่าจะไม่เจออะไรแย่ๆ แล้ว แต่มาเจอชายคนนี้ยิ่งแย่กว่าไปทำงานอีก
"คุณสั่งหน้าปลาแซลมอนชุดใหญ่หนึ่งชุดใช่ไหมครับ" เขาถาม
"ชะ...ใช่"
โชคยืนมองชายหนุ่มที่บอกเขาในตอนนั้นว่าชื่อ คาริ แล้วท่าทางของเขาชำนาญมากจนคิดว่าทำงานมาหลายปี แต่ชื่อที่ชายหนุ่มบอกโชค ยิ่งทำให้โชคคิดว่ามันแปลก มีคนที่ไหนใช้ชื่อว่า คาริ ยังไงก็ลืมท่าทางและดวงตาสีแดงในวันนั้นไม่ได้เลยจริงๆ
"เสร็จแล้วครับ"
โชครับถุงใส่ซูชิชุดโตและต้องแปลกใจที่มันหนักมากกว่ามีเพียงชุดเดียว
"สองชุด คุณให้ผมมาเกินนะครับ"
"วันนี้จัดโปรโมชั่นพิเศษ ซื้อหนึ่งแถมหนึ่งครับ"
"อะ...ครับ...ขอบคุณครับ" ถึงจะมึนๆ แต่เขาก็รู้สึกดีกับโปรโมชั่นในวันพิเศษ คุณพ่อของเขาคงดีใจที่ได้ทานเต็มที่
"คุณชื่อ คาริ ใช่ไหมครับ" ในที่สุดโชคก็ตัดสินใจถามออกไปจนได้ และเขาก็มั่นใจว่าใช่
"ไม่ใช่ครับ ผมชื่อแทนไท คาริมันใช่ชื่อคนหรือครับ" แทนไทถามกลับด้วยรอยยิ้ม
"ขอโทษครับ ผมคงจำผิดเอง" ทำไมกัน ทำไมไม่ใช่ชื่อ คาริ หรือเขาจะแกล้งอีกแล้ว
"เรียกผมว่าแทนไท หรือแทนเฉยๆ ก็ได้ครับ และขอบคุณที่อุดหนุนนะครับ" แทนไทก้มหัวน้อยๆ และส่งยิ้มมาอีกครั้ง
"ครับ" โชครู้สึกประหม่าขึ้นมาทันทีกับรอยยิ้มที่ถูกส่งมา
โชครีบก้มหน้าและเดินกลับบ้านก่อนที่จะรู้สึกอายไปมากกว่านี้ หวังว่าคุณแม่กับคุณพ่อคงไม่ใช้ให้เขามาซื้อซูชิอีก รอให้เขาหายอายก่อนค่อยใช้งานเขาใหม่แล้วกัน
แทนไทมองลูกค้าพิเศษของเขาวิ่งหน้าแดง จนอดยิ้มไม่ได้ และดีใจที่วันนั้นเขาช่วยชีวิตได้ทัน ไม่เช่นนั้น เขาคงรู้สึกเสียใจไปตลอดชีวิตแน่นอน
"ยืนยิ้มอะไรอยู่" เสียงทุ้มๆ แหบแห้งของชายวัย 50 ปี ดังขึ้น
แทนไทมองเจ้าของร้านซูชิหรือผู้มีพระคุณของเขา กำลังเดินเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ
"ครับ คุณโยชิดะ"
"ยืนยิ้มอะไรอยู่ ไอ้ลูกชาย"
"เปล่าครับ ผมแค่ขำๆ กับมะเขือเทศยักษ์"
"อะไร มีมะเขือเทศยักษ์ด้วยหรือไง" โยชิดะมองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นใครหรืออะไรที่บ่งบอกว่าเป็นมะเขือเทศ
"ไม่มีหรอกครับ ผมตาฝาดไปครับ" แทนไทยิ้มกับท่าทางของคุณโยชิดะ
"เฮ้ยยย...จริงๆ เลยไอ้เด็กคนนี้ ชอบแกล้งคนแก่"
"ยังไม่แก่ซะหน่อย ยังแข็งแรงเตะผมได้อยู่เลยนะครับ"
แทนไทหยอกล้อกับคนที่เขารักเหมือนพ่อ ถ้าเขาไม่ได้มาเจอคนใจดีคนนี้มาช่วยไว้ เขาก็คงเป็นคนเร่ร่อนไม่มีที่ซุกหัวนอน คุณโยชิดะเป็นผู้มีพระคุณสำหรับเขา
โยชิดะเป็นคนญี่ปุ่นพูดไทยได้ เขาอยู่เมืองไทยมา 30 กว่าปี อยู่ที่นี่พร้อมครอบครัวของเขา พอนานวันเข้า พ่อกับแม่ก็ตายจากเขาไปเหลือแต่เขาที่ต้องมาขายซูชิตามรอยพ่อ เขาไม่มีครอบครัว ญาติมิตรที่ไหนก็ไม่มี อยู่ตัวคนเดียวมาโดยตลอดจนกระทั่งได้เจอกับแทนไทจึงรับมาเลี้ยงดูและให้คอยช่วยงาน นานวันเข้า เขาก็รู้สึกรักแทนไทอย่างกับลูกแท้ๆ ของเขาเอง
"คุณลุงครับ ผมสั่งหน้าปลาแซลมอนชุดใหญ่กลับบ้านครับ" ร้องเรียกจากหน้าร้าน หวังว่าลุงซูชิจะได้ยิน และคนที่ปรากฏตัวไม่ใช่ใคร
"นายมาทำอะไรที่นี่" โชคชี้หน้าคนที่เขาเพิ่งเห็นไม่กี่วันก่อนมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้า ไม่ว่ายังไงเขาก็จำได้
"ผมแค่มาช่วยงานครับ"
คำตอบกับท่าทางนิ่งๆ และรอยยิ้มที่ไม่อยากจดจำยิ่งมั่นใจว่าไม่ผิดคนแน่
"น่ะ...นาย" โชคไปไม่ถูกเลยทีเดียว คิดว่าจะไม่เจออะไรแย่ๆ แล้ว แต่มาเจอชายคนนี้ยิ่งแย่กว่าไปทำงานอีก
"คุณสั่งหน้าปลาแซลมอนชุดใหญ่หนึ่งชุดใช่ไหมครับ" เขาถาม
"ชะ...ใช่"
โชคยืนมองชายหนุ่มที่บอกเขาในตอนนั้นว่าชื่อ คาริ แล้วท่าทางของเขาชำนาญมากจนคิดว่าทำงานมาหลายปี แต่ชื่อที่ชายหนุ่มบอกโชค ยิ่งทำให้โชคคิดว่ามันแปลก มีคนที่ไหนใช้ชื่อว่า คาริ ยังไงก็ลืมท่าทางและดวงตาสีแดงในวันนั้นไม่ได้เลยจริงๆ
"เสร็จแล้วครับ"
โชครับถุงใส่ซูชิชุดโตและต้องแปลกใจที่มันหนักมากกว่ามีเพียงชุดเดียว
"สองชุด คุณให้ผมมาเกินนะครับ"
"วันนี้จัดโปรโมชั่นพิเศษ ซื้อหนึ่งแถมหนึ่งครับ"
"อะ...ครับ...ขอบคุณครับ" ถึงจะมึนๆ แต่เขาก็รู้สึกดีกับโปรโมชั่นในวันพิเศษ คุณพ่อของเขาคงดีใจที่ได้ทานเต็มที่
"คุณชื่อ คาริ ใช่ไหมครับ" ในที่สุดโชคก็ตัดสินใจถามออกไปจนได้ และเขาก็มั่นใจว่าใช่
"ไม่ใช่ครับ ผมชื่อแทนไท คาริมันใช่ชื่อคนหรือครับ" แทนไทถามกลับด้วยรอยยิ้ม
"ขอโทษครับ ผมคงจำผิดเอง" ทำไมกัน ทำไมไม่ใช่ชื่อ คาริ หรือเขาจะแกล้งอีกแล้ว
"เรียกผมว่าแทนไท หรือแทนเฉยๆ ก็ได้ครับ และขอบคุณที่อุดหนุนนะครับ" แทนไทก้มหัวน้อยๆ และส่งยิ้มมาอีกครั้ง
"ครับ" โชครู้สึกประหม่าขึ้นมาทันทีกับรอยยิ้มที่ถูกส่งมา
โชครีบก้มหน้าและเดินกลับบ้านก่อนที่จะรู้สึกอายไปมากกว่านี้ หวังว่าคุณแม่กับคุณพ่อคงไม่ใช้ให้เขามาซื้อซูชิอีก รอให้เขาหายอายก่อนค่อยใช้งานเขาใหม่แล้วกัน
แทนไทมองลูกค้าพิเศษของเขาวิ่งหน้าแดง จนอดยิ้มไม่ได้ และดีใจที่วันนั้นเขาช่วยชีวิตได้ทัน ไม่เช่นนั้น เขาคงรู้สึกเสียใจไปตลอดชีวิตแน่นอน
"ยืนยิ้มอะไรอยู่" เสียงทุ้มๆ แหบแห้งของชายวัย 50 ปี ดังขึ้น
แทนไทมองเจ้าของร้านซูชิหรือผู้มีพระคุณของเขา กำลังเดินเข้ามาใกล้เขาเรื่อยๆ
"ครับ คุณโยชิดะ"
"ยืนยิ้มอะไรอยู่ ไอ้ลูกชาย"
"เปล่าครับ ผมแค่ขำๆ กับมะเขือเทศยักษ์"
"อะไร มีมะเขือเทศยักษ์ด้วยหรือไง" โยชิดะมองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นใครหรืออะไรที่บ่งบอกว่าเป็นมะเขือเทศ
"ไม่มีหรอกครับ ผมตาฝาดไปครับ" แทนไทยิ้มกับท่าทางของคุณโยชิดะ
"เฮ้ยยย...จริงๆ เลยไอ้เด็กคนนี้ ชอบแกล้งคนแก่"
"ยังไม่แก่ซะหน่อย ยังแข็งแรงเตะผมได้อยู่เลยนะครับ"
แทนไทหยอกล้อกับคนที่เขารักเหมือนพ่อ ถ้าเขาไม่ได้มาเจอคนใจดีคนนี้มาช่วยไว้ เขาก็คงเป็นคนเร่ร่อนไม่มีที่ซุกหัวนอน คุณโยชิดะเป็นผู้มีพระคุณสำหรับเขา
โยชิดะเป็นคนญี่ปุ่นพูดไทยได้ เขาอยู่เมืองไทยมา 30 กว่าปี อยู่ที่นี่พร้อมครอบครัวของเขา พอนานวันเข้า พ่อกับแม่ก็ตายจากเขาไปเหลือแต่เขาที่ต้องมาขายซูชิตามรอยพ่อ เขาไม่มีครอบครัว ญาติมิตรที่ไหนก็ไม่มี อยู่ตัวคนเดียวมาโดยตลอดจนกระทั่งได้เจอกับแทนไทจึงรับมาเลี้ยงดูและให้คอยช่วยงาน นานวันเข้า เขาก็รู้สึกรักแทนไทอย่างกับลูกแท้ๆ ของเขาเอง
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 22 ม.ค. 2564, 19:07:24 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 22 ม.ค. 2564, 19:07:24 น.
จำนวนการเข้าชม : 318
| << รู้สึกว่ามีคนตาม | ชื่อใหม่ >> |