สาปร้ายเพลิงรัก...จันทร์สีเลือด - จบ
ลาภวัต หรือ นายโชค ชายหนุ่มที่เกิดภายใต้ดวงดาวอันมืดมิดมีชะตาต้องสาปเมื่อมีความรักก็มักจะโดนทิ้ง จนกระทั่งมาเจอกับชายคนหนึ่งที่เข้ามาขัดขวางการกระโดดน้ำฆ่าตัวตายของโชคได้ทันเวลาก่อนที่จะหมดลมหายใจ ชายหนุ่มแปลกที่ไม่เคยพบเจอมาก่อนกลับมีดวงตาไม่เหมือนมนุษย์ทั่วไป ทำให้โชคนึกกลัว แล้วคำพูดชวนขนลุกนั่น ยิ่งทำให้เขาไม่อยากอยู่ใกล้
"เรียกผมว่าคาริ แล้วที่ช่วย เพราะอยากได้ทั้งหมดที่เป็นตัวคุณมาเป็นของผม"
ทั้งชื่อที่เขาแนะนำตัวหรือจะเป็นดวงตาสีแดงที่น่ากลัวนั่น ยิ่งทำให้โชคกลัว ถึงจะกลัวและปฏิเสธเท่าใด ชายหนุ่มแปลกหน้าคนนี้มักจะมาปรากฏตัวให้เห็นทุกครั้งไป
"เรียกผมว่าคาริ แล้วที่ช่วย เพราะอยากได้ทั้งหมดที่เป็นตัวคุณมาเป็นของผม"
ทั้งชื่อที่เขาแนะนำตัวหรือจะเป็นดวงตาสีแดงที่น่ากลัวนั่น ยิ่งทำให้โชคกลัว ถึงจะกลัวและปฏิเสธเท่าใด ชายหนุ่มแปลกหน้าคนนี้มักจะมาปรากฏตัวให้เห็นทุกครั้งไป
Tags: นิยายรัก วาย ชายรักชาย พระจันทร์ ความลึกลับ
ตอน: เจอกันอีกแล้ว
"สุนัขตัวนี้น่ารักนะ พ่อซื้อเป็นของขวัญ"
"ผมไม่อยากเลี้ยง"
"แล้วให้พ่อทำไงดี ซื้อมาแล้วจะปล่อยก็น่าสงสารออก"
"ให้ใครเลี้ยงก็ได้"
"แล้วไม่อยากได้ของขวัญหรือไง พ่อน้อยใจแล้วนะ"
"ไม่ ผมไม่อยากเลี้ยงตัวไหนอีกแล้ว ผมจะเลี้ยงแค่คาริ"
เฮือก...
ท่ามกลางความมืดเขาต้องตื่นตกใจเพราะฝัน ไม่เข้าใจว่าทำไมหมอนั่นถึงบอกเขาว่าตัวเองชื่อ คาริ
"บ้าชะมัด ไม่น่าหลงเชื่อเลย" เขาโง่เองที่คิดอะไรแปลกๆ คาริไม่ใช่ชื่อคน แต่ชายคนนั้นเป็นมนุษย์ มันเป็นเพราะดวงตาสีแดงที่จ้องมองมาทางเขาจึงทำให้เขาอดคิดเรื่องแปลกๆ ไม่ได้
"ทำไมเราถึงคิดว่าคาริจะเป็นคนไปได้ บ้าชะมัด" โชคล้มตัวลงนอนและคุดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มดังเดิม ทั้งอายและรู้สึกประหม่าในคราเดียวกัน กับท่าทางและน้ำเสียงของชายคนนั้น
"ไม่ใช่คาริแต่ชื่อแทนไทสินะ"
เวลาแบบนี้เขาควรจะหลับต่อ แต่ก็ข่มตาหลับไม่ได้
"เฮ้อ...ลงไปกินน้ำดีกว่า"
ผลสุดท้ายเขาก็ลงมาข้างล่าง มองดูโต๊ะอาหารที่รกนิดหน่อย เพราะเพิ่งฉลองกันตามประสาครอบครัว
ถึงแม้ว่าคุณพ่อท่านจะชอบทานซูชิมากขนาดไหนก็ตาม วันเกิดของท่านก็ใช่ว่าจะจัดใหญ่โต เพียงแค่ทานของที่ชอบอยู่กันพร้อมหน้าและไม่ลืมวันสำคัญของกันและกันแค่นั้น พ่อของเขาก็พอใจแล้ว
การได้เห็นภาพพ่อกับแม่รักและใส่ใจกันเป็นความสุขอย่างหนึ่งของเขาเหมือนกัน
"ตีสาม" โชคมองนาฬิกา นี่เขานอนไม่หลับเพราะฝันสินะ
ในเมื่อหลับต่อไม่ได้ เขาจึงเก็บกวาดห้องครัวให้เรียบร้อย
"ยังเหลืออยู่ชิ้นหนึ่ง หน้าไข่ปลา"
หยิบซูชิชิ้นสุดท้ายขึ้นมาพิจารณา ฝีมือของชายคนนั้นก็ไม่เลว ทั้งอร่อยและทำให้นึกถึงรสชาติที่แท้จริง ต้องฝึกฝนนานขนาดไหนกันเชียว ถึงได้เก่งขนาดนั้น
"อร่อยจัง" อยากทานอีก พรุ่งนี้ไปซื้ออีกได้ไหมนะ
"ไม่ได้ๆ เดี๋ยวเจอหมอนั่นนะซิ" ไม่อยากไปเพราะไม่อยากโดนแกล้ง
"อ้าว โชคเองหรือลูก" เสียงของคุณแม่ดังขึ้น จนทำให้เขาต้องหันไปมอง
"แม่นึกว่าขโมยเสียอีก ได้ยินเสียงเลยลงมาดู แล้วทำไมเราไม่นอน มันตีสี่แล้วนะ"
โชคตกใจเล็กน้อย นี่เขาอยู่ในครัวนานเป็นชั่วโมงโดยไม่รู้ตัว จะให้ทำไงได้ก็คนมันนอนไม่หลับนี่น่า
"แล้วไม่ไปทำงานหรือไง อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเช้าแล้วนะ เดี๋ยวก็หลับคางานจนโดนไล่ออกกันพอดี" แม่ของโชคบ่น
"คือ ผมไม่ได้ทำงานครับ"
"ลาหยุดใช่ไหม"
"ไม่ใช่ครับ"
ทั้งคู่เริ่มเงียบ และเสียงถอนหายใจของคนเป็นแม่ก็ตามมา
"มีปัญหาในที่ทำงานสินะ"
โชคไม่ตอบ เขาเอาแต่นิ่งจนเธอต้องถอนหายใจยาวๆ ให้กับลูกชายเพียงคนเดียวของเธอ
"มาทำงานกับบริษัทคุณพ่อไหม มีตำแหน่งงานที่เราถนัดว่างอยู่นะ" ข้อเสนอที่น่าสนใจ แต่โชคส่ายหน้า
เขาไม่อยากให้คนอื่นคิดว่าเขาใช้เส้นสายเข้าทำงาน เพราะพ่อของเขามีตำแหน่งสูงพอตัว
"ผมจะหางานเองครับ ตอนนี้ผมคงพักสักเดือนแล้วค่อยทำงานอีกครั้ง ถึงตอนนั้นผมก็คงได้งานใหม่ใกล้บ้าน"
"แบบนั้นก็ได้ เอาที่ลูกสบายใจ แต่ช่วงนี้อยู่บ้านก็ต้องไปตลาดกับแม่นะ"
"ครับ วางใจได้เลย" โชคทำท่าทางขึงขังขึ้นมาทันที
อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา สองคนแม่ลูกออกไปจ่ายตลาดตอนเช้า จนกระทั่งได้เจอกับคนที่เขาไม่อยากเจอ
"คุณน้าครับ สวัสดีครับ"
"อ้าว แทนไทมาซื้อของสดเหมือนกันสินะ" แม่ของโชคยิ้ม เธอเจอชายหนุ่มแทบทุกวันในตอนเช้า
สายตาของแทนไทได้จ้องมองโชค เขายิ้มน้อยๆ จนโชคต้องหันหน้าหนี
"บ้าหรือไง" เขาบ่นพึมพำแล้วรีบเดินหนี
"โชค ลูกจะไปไหน" เธอรีบรั้งลูกชาย แค่ทักทายกันตามประสาคนรู้จักทำไมต้องรีบเดินหนี
"คือ...ผมจะไปซื้อผัก"
"รอก่อนสิ มารู้จักกับแทนเขาก่อน จะรีบไปไหน"
"คุณน้าครับ ผมรู้จักลูกชายคุณน้าแล้ว ตอนที่มาซื้อซูชิที่ร้านผม" แทนไทอธิบายและส่่งยิ้มให้โชคอีกครั้ง
"หือ...รู้จักกันแล้ว ดีๆ วันไหนแทนว่างก็มาทานข้าวเย็นบ้านน้านะ จะได้ช่วยสอนน้าทำซูชิ" ประโยคหลังเธอกระซิบเบาๆ
"ครับ พรุ่งนี้ร้านปิดผมคงต้องรบกวนคุณน้าแล้วครับ" แทนไทตอบรับคำชวน เขาเหล่มองคนที่ทำหน้ายุ่งแล้วก็ยิ้ม
"คุณแม่ ผมไปร้านตรงโน้นก่อนนะ" โชคหมั่นไส้ ทำไมแทนไทถึงไปสนิทกับแม่ของเขาได้ แถมยังเรียกชื่อกันอย่างสนิทสนมอีก
"นายมันน่าโมโหจริงๆ บ้าชะมัด" รีบเดินออกมาแล้วก็บ่นไม่หยุด เขาไม่คิดว่าจะมาเจอที่นี่และยังตีสนิทกับแม่ของเขาจนตามมาที่บ้าน
ส่วนทางด้านแทนไท เขายืนขำกับท่าทางของโชค ไม่คาดคิดว่าจะได้เจอกันเร็ว
"เฮ้อ...ไม่ไหวจริงๆ น้าต้องขอโทษแทนลูกชายด้วยนะ ไม่ไหวเลยจริงๆ ลูกคนนี้" เธอบ่น
"ไม่เป็นอะไรครับคุณน้า แบบนี้น่ารักดีครับ"
"น่ารัก?" เธอขมวดคิ้ว ทำไมแทนไทถึงบอกว่าลูกชายของเธอน่ารัก แปลกไปหรือเปล่า
"คือ...คือผมหมายความว่าเขาน่ารักเหมือนน้องสาวเลยครับ" ถึงเหตุผลจะฟังไม่ขึ้นก็ยังดีกว่าไม่พูดอะไร แต่ดูท่าเขาจะคิดผิดเพราะแม่ของโชคนิ่งเหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่าง
"ผมจะสอนเมนูที่คุณน้าใช้มัดใจสามีอยู่หมัด วันพรุ่งนี้ผมแวะเข้าไปหาคุณน้านะครับ" คงต้องใช้ไม้เด็ด เขารู้ว่าแม่ของโชคอยากเอาใจสามีของเธอด้วยอาหาร
"ออ...อืม โทษทีนะ น้ามัวแต่คิดอะไรไม่เป็นเรื่องอยู่" เธอหัวเราะ ทำให้เธอคิดไปไกลแต่พอดูจากท่าทางของแทนไทแล้ว คงไม่มีอะไรมากกว่าพี่ชายกับน้องชาย
"ครับ" แทนไทส่งยิ้มกลับไปให้ พวกเราคงได้เจอกันในวันพรุ่งนี้
"ผมไม่อยากเลี้ยง"
"แล้วให้พ่อทำไงดี ซื้อมาแล้วจะปล่อยก็น่าสงสารออก"
"ให้ใครเลี้ยงก็ได้"
"แล้วไม่อยากได้ของขวัญหรือไง พ่อน้อยใจแล้วนะ"
"ไม่ ผมไม่อยากเลี้ยงตัวไหนอีกแล้ว ผมจะเลี้ยงแค่คาริ"
เฮือก...
ท่ามกลางความมืดเขาต้องตื่นตกใจเพราะฝัน ไม่เข้าใจว่าทำไมหมอนั่นถึงบอกเขาว่าตัวเองชื่อ คาริ
"บ้าชะมัด ไม่น่าหลงเชื่อเลย" เขาโง่เองที่คิดอะไรแปลกๆ คาริไม่ใช่ชื่อคน แต่ชายคนนั้นเป็นมนุษย์ มันเป็นเพราะดวงตาสีแดงที่จ้องมองมาทางเขาจึงทำให้เขาอดคิดเรื่องแปลกๆ ไม่ได้
"ทำไมเราถึงคิดว่าคาริจะเป็นคนไปได้ บ้าชะมัด" โชคล้มตัวลงนอนและคุดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มดังเดิม ทั้งอายและรู้สึกประหม่าในคราเดียวกัน กับท่าทางและน้ำเสียงของชายคนนั้น
"ไม่ใช่คาริแต่ชื่อแทนไทสินะ"
เวลาแบบนี้เขาควรจะหลับต่อ แต่ก็ข่มตาหลับไม่ได้
"เฮ้อ...ลงไปกินน้ำดีกว่า"
ผลสุดท้ายเขาก็ลงมาข้างล่าง มองดูโต๊ะอาหารที่รกนิดหน่อย เพราะเพิ่งฉลองกันตามประสาครอบครัว
ถึงแม้ว่าคุณพ่อท่านจะชอบทานซูชิมากขนาดไหนก็ตาม วันเกิดของท่านก็ใช่ว่าจะจัดใหญ่โต เพียงแค่ทานของที่ชอบอยู่กันพร้อมหน้าและไม่ลืมวันสำคัญของกันและกันแค่นั้น พ่อของเขาก็พอใจแล้ว
การได้เห็นภาพพ่อกับแม่รักและใส่ใจกันเป็นความสุขอย่างหนึ่งของเขาเหมือนกัน
"ตีสาม" โชคมองนาฬิกา นี่เขานอนไม่หลับเพราะฝันสินะ
ในเมื่อหลับต่อไม่ได้ เขาจึงเก็บกวาดห้องครัวให้เรียบร้อย
"ยังเหลืออยู่ชิ้นหนึ่ง หน้าไข่ปลา"
หยิบซูชิชิ้นสุดท้ายขึ้นมาพิจารณา ฝีมือของชายคนนั้นก็ไม่เลว ทั้งอร่อยและทำให้นึกถึงรสชาติที่แท้จริง ต้องฝึกฝนนานขนาดไหนกันเชียว ถึงได้เก่งขนาดนั้น
"อร่อยจัง" อยากทานอีก พรุ่งนี้ไปซื้ออีกได้ไหมนะ
"ไม่ได้ๆ เดี๋ยวเจอหมอนั่นนะซิ" ไม่อยากไปเพราะไม่อยากโดนแกล้ง
"อ้าว โชคเองหรือลูก" เสียงของคุณแม่ดังขึ้น จนทำให้เขาต้องหันไปมอง
"แม่นึกว่าขโมยเสียอีก ได้ยินเสียงเลยลงมาดู แล้วทำไมเราไม่นอน มันตีสี่แล้วนะ"
โชคตกใจเล็กน้อย นี่เขาอยู่ในครัวนานเป็นชั่วโมงโดยไม่รู้ตัว จะให้ทำไงได้ก็คนมันนอนไม่หลับนี่น่า
"แล้วไม่ไปทำงานหรือไง อีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะเช้าแล้วนะ เดี๋ยวก็หลับคางานจนโดนไล่ออกกันพอดี" แม่ของโชคบ่น
"คือ ผมไม่ได้ทำงานครับ"
"ลาหยุดใช่ไหม"
"ไม่ใช่ครับ"
ทั้งคู่เริ่มเงียบ และเสียงถอนหายใจของคนเป็นแม่ก็ตามมา
"มีปัญหาในที่ทำงานสินะ"
โชคไม่ตอบ เขาเอาแต่นิ่งจนเธอต้องถอนหายใจยาวๆ ให้กับลูกชายเพียงคนเดียวของเธอ
"มาทำงานกับบริษัทคุณพ่อไหม มีตำแหน่งงานที่เราถนัดว่างอยู่นะ" ข้อเสนอที่น่าสนใจ แต่โชคส่ายหน้า
เขาไม่อยากให้คนอื่นคิดว่าเขาใช้เส้นสายเข้าทำงาน เพราะพ่อของเขามีตำแหน่งสูงพอตัว
"ผมจะหางานเองครับ ตอนนี้ผมคงพักสักเดือนแล้วค่อยทำงานอีกครั้ง ถึงตอนนั้นผมก็คงได้งานใหม่ใกล้บ้าน"
"แบบนั้นก็ได้ เอาที่ลูกสบายใจ แต่ช่วงนี้อยู่บ้านก็ต้องไปตลาดกับแม่นะ"
"ครับ วางใจได้เลย" โชคทำท่าทางขึงขังขึ้นมาทันที
อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา สองคนแม่ลูกออกไปจ่ายตลาดตอนเช้า จนกระทั่งได้เจอกับคนที่เขาไม่อยากเจอ
"คุณน้าครับ สวัสดีครับ"
"อ้าว แทนไทมาซื้อของสดเหมือนกันสินะ" แม่ของโชคยิ้ม เธอเจอชายหนุ่มแทบทุกวันในตอนเช้า
สายตาของแทนไทได้จ้องมองโชค เขายิ้มน้อยๆ จนโชคต้องหันหน้าหนี
"บ้าหรือไง" เขาบ่นพึมพำแล้วรีบเดินหนี
"โชค ลูกจะไปไหน" เธอรีบรั้งลูกชาย แค่ทักทายกันตามประสาคนรู้จักทำไมต้องรีบเดินหนี
"คือ...ผมจะไปซื้อผัก"
"รอก่อนสิ มารู้จักกับแทนเขาก่อน จะรีบไปไหน"
"คุณน้าครับ ผมรู้จักลูกชายคุณน้าแล้ว ตอนที่มาซื้อซูชิที่ร้านผม" แทนไทอธิบายและส่่งยิ้มให้โชคอีกครั้ง
"หือ...รู้จักกันแล้ว ดีๆ วันไหนแทนว่างก็มาทานข้าวเย็นบ้านน้านะ จะได้ช่วยสอนน้าทำซูชิ" ประโยคหลังเธอกระซิบเบาๆ
"ครับ พรุ่งนี้ร้านปิดผมคงต้องรบกวนคุณน้าแล้วครับ" แทนไทตอบรับคำชวน เขาเหล่มองคนที่ทำหน้ายุ่งแล้วก็ยิ้ม
"คุณแม่ ผมไปร้านตรงโน้นก่อนนะ" โชคหมั่นไส้ ทำไมแทนไทถึงไปสนิทกับแม่ของเขาได้ แถมยังเรียกชื่อกันอย่างสนิทสนมอีก
"นายมันน่าโมโหจริงๆ บ้าชะมัด" รีบเดินออกมาแล้วก็บ่นไม่หยุด เขาไม่คิดว่าจะมาเจอที่นี่และยังตีสนิทกับแม่ของเขาจนตามมาที่บ้าน
ส่วนทางด้านแทนไท เขายืนขำกับท่าทางของโชค ไม่คาดคิดว่าจะได้เจอกันเร็ว
"เฮ้อ...ไม่ไหวจริงๆ น้าต้องขอโทษแทนลูกชายด้วยนะ ไม่ไหวเลยจริงๆ ลูกคนนี้" เธอบ่น
"ไม่เป็นอะไรครับคุณน้า แบบนี้น่ารักดีครับ"
"น่ารัก?" เธอขมวดคิ้ว ทำไมแทนไทถึงบอกว่าลูกชายของเธอน่ารัก แปลกไปหรือเปล่า
"คือ...คือผมหมายความว่าเขาน่ารักเหมือนน้องสาวเลยครับ" ถึงเหตุผลจะฟังไม่ขึ้นก็ยังดีกว่าไม่พูดอะไร แต่ดูท่าเขาจะคิดผิดเพราะแม่ของโชคนิ่งเหมือนกำลังคิดอะไรสักอย่าง
"ผมจะสอนเมนูที่คุณน้าใช้มัดใจสามีอยู่หมัด วันพรุ่งนี้ผมแวะเข้าไปหาคุณน้านะครับ" คงต้องใช้ไม้เด็ด เขารู้ว่าแม่ของโชคอยากเอาใจสามีของเธอด้วยอาหาร
"ออ...อืม โทษทีนะ น้ามัวแต่คิดอะไรไม่เป็นเรื่องอยู่" เธอหัวเราะ ทำให้เธอคิดไปไกลแต่พอดูจากท่าทางของแทนไทแล้ว คงไม่มีอะไรมากกว่าพี่ชายกับน้องชาย
"ครับ" แทนไทส่งยิ้มกลับไปให้ พวกเราคงได้เจอกันในวันพรุ่งนี้
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 19 ก.พ. 2564, 08:50:13 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 19 ก.พ. 2564, 08:50:13 น.
จำนวนการเข้าชม : 307
| << ยังไงก็จำได้ | บรรยากาศแบบนี้คืออะไร >> |