ซ่อนรักเธอยัยอ้วน
อุบัติเหตุที่เกิดขึ้นหลังจากกลับมาจากงานสร้างสรรค์ที่ทำงานทำให้นิชากรสาวร่างอ้วนต้องเปลี่ยนไป เข้าไปอยู่ในร่างสาวสวยไฮโซยังหฤทัยภัทร มัฑนากรสาวจะต้องทำเช่นไหร่ติดตามอ่านกันได้
Tags: สลับร่าง วิญญาณ น่ารัก
ตอน: ปฐมบท
นิชากรร่างอ้วนกำลังเดินอยู่ในห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งในย่านเมืองกรุง
ระหว่างนั้นหล่อนกำลังนั่งรอเคหรือเคธี่เพื่อนชายหัวใจแหวว
"จะเอ๋นางนิชา"
เสียงนั้นทำให้ร่างอ้วนถึงกับสบถคำว่า
"แก่นายกรวิชญ์"
"นี้หล่อนฉันบอกชีกี่ครั้งแล้วว่าฉันชื่อเคธี่ดูปากน้องณัชชาน่ะ"
"ย่ะเคธี่ชื่อแก่ก็เพราะอยู่น่ะกรวิชญ์"
"นี้นางนิชาวันนี้น่ะแก่ช่วยฉันเลือกของหน่อยดิ"
"ว่าแต่คนที่แก่จะเปย์นี้เป็นกิ๊กคนที่เท่าไหร่"
"มานี่ค่ะเดี๋ยวตีปาก"
"คนที่3"
"นี้แก่ยังไม่เข็ดอีกเหรอเรื่องนี้น่ะ"
"เอาน่ะแก่มาช่วยเลือก"
"ตามใจแก่น่ะ"
"ฉันเตือนแล้วนะเดี๋ยวกลัวแก่จะนกอีกอ่ะ"
"ไม่เป็นอะไรหรอกนะ"
"นี้แก่ว่าสร้อยคอไม้กางเขนดีมั้ยเคธี่"
"เอ๋อก็ดีอ่ะชะนีน้อย"
"ว่าแต่ฉันหิวแล้วอ่ะเคธี่"
"เอาอีกแล้วนะนั่งนิชาเมื่อไหร่แก่จะเลิกกินอาหารขยะพวกนี้ซะที"
"นี้หล่อนนั่งนิชาที่ฉันเตือนแก่เพราะฉันน่ะรักแก่น่ะเว้ยนางนิชา เพราะฉันอยากให้แก่สวยและสุขภาพดีไงล่ะจะได้มีแฟนกับเขาสักที แก่จะได้ไม่ต้องคอยอิจฉาฉันไงนางนิชา"
"ไม่มีแฟนก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี้"
"อีกอย่างถึงฉันจะอ้วนฉันก็พอใจอีกอย่างฉันไม่เคยเชื่อเรื่องรักแท้อะไรนี้หรอกนะ แล้วฉันก็ไม่คิดว่าจะมีใครมารักชอบจริงๆๆ เหรอย่ะนางเคธี่"
"จ้า"
หลังจากที่ทั้งสองก็ได้เดินเลือกซื้อของกระจุ๋มกระจิ๋มเป็นพักๆๆ ไปแล้วทั้งกรวิชญ์และนิชากรก็ออกไปทานร้านก๋วยเตี๋ยวเรือ
"เฮ้ยๆๆๆ นิชากินเยอะเดียวก็อ้วนหรอก"
"ไม่เห็นต้องกลัวอ้วนเลยชาตินี้มีให้กินก็กินไปเถอะ"
"ย่ะกินไม่ดูร่างเลยน่ะย่ะ"
"ปากแก่เหรอนายกรวิชญ์"
"หยุดเดี๋ยวนี้น่ะนางนิชาชั้นไม่ชอบให้แก่เรียกชื่อนี้เลย"
"เฮ้อ!!!! เพื่อนชายหัวใจแหววนั่งถอนหายใจสามสี่รอบได้"
"ขอบคุณน่ะแก่นางเคธี่"
"ไม่เป็นอะไร"
สองคนนั้นแยกย้ายกันกลับบ้าน
ณ บ้านหฤทัยภัทร
"เมื่อไหร่แก่จะเลือกสร้างปัญหาให้ฉันสักที่ยัยหนึ่ง"
"ไม่ค่ะคุณพ่อจนกว่าคุณพ่อจะเลิกกับนางนั่น"
"แก่ยัยหนึ่งน้าสรวงเขาเป็นคนดี"
"เขาไม่เคยพูดจาให้ร้ายแก่"
"พอเถอะค่ะคุณ"
สรวงสุดาเห็นใจสามีของเธอและกลุ้มใจเรื่องหฤทัยภัทรซึ่งเธอก็รักไม่ต่างจากลูกในไส้
นึกแล้วหล่อนะก็เห็นใจทั้งสองฝ่าย
ืร่างบางไม่พอใจจึงกลับเข้าไปในห้องนอน
"ทำเป็นพูดดีคิดจะทำดีต่อหน้าพ่อฉันน่ะซิ"
"ใจเย็นน่ะค่ะคุณหนู"
"หยุดไปเลยแก่นางส้มหยุด"
"แก่ไม่ต้องมายุ่ง"
"ค่ะ" สาวใช้ได้แต่นั่งเงียบ
"เคยดูน่ะฉันจะทำให้คุณพ่อตาสว่างเอง"
หฤทัยภัทรพูดเป็นหมั่นเป็นเหมาะ
กลับมาที่นิชากร
ร่างอวบกลับมาถึงบ้านก็ได้เปิดดูซีรีย์เกาหลีดูได้เป็นชั่วโมง
นิชากรคิดในใจว่าถึงแม้ว่าหล่อนจะชอบดูซีรีย์ไม่ได้หมายความว่าหล่อนจะต้องปลื้มคนหล่อๆๆ
"นี้ไอ้นิ"
"ว่าไงแม่"
"เป็นไงบ้างล่ะเราช่วงนี้"
"ดีค่ะแม่"
"ว่าแต่แม่เลือกทำงานเถอะเดี๋ยวฉันช่วยแม่ขายขนมเองน่ะแม่"
"ไม่เป็นไรหรอกนิแม่ทำไหวน่ะลูก"
"ไม่ดิน่ะแม่"
"อีกอย่างพรุ่งนี้ถึงวันที่ต้องจ่ายค่าบ้านอีก"
"ไหวเหรอนิ"
"ไหวอยู่แล้วนิชาลูกแม่"
"จ้า" สุนิสาลูบหัวลูกสาว
แม้ว่านิชากรจะอ้วนหล่อนก็ไม่เคยว่าให้ลูกเสียใจเลยสักครั้งเรื่องเดียวที่หล่อนภูมิใจคือลูกสาวหล่อนเรียนจบและได้ทำงานเป็นมัฑนากรนั้นเอง
มันคงเป็นเพราะว่าตัวเธอเองมีอาชีพขายขนมไทยด้วยล่ะมั้ง
ตั้งแต่มียัยนิชากรยังเป็นวุ้นอยู่เลยก็ว่าได้
"เอาเถอะไปนอนได้แล้ว"
"ค่ะคุณแม่"
กริ่ง กริ่ง กริ่ง
"ฮัลโหลว่าไงแก่มีอะไร"
"มีสิแก่ก็ลูกคุณสันติไง"
"ทำไมเหรอ"
"ก็ชีดันไปอาละวาดน่ะซิ"
"อาละวาดเรื่องอะไร"
"แก่พูดเรื่องอะไรนี้นางเคธี่ ฉันง่วงนอนน่ะ"
"แค่นี้น่ะมีอะไรค่อยคุยกันที่ทำงานก็ได้"
พูดจบหล่อนก็วางสายเข้านอนในห้วงนิทรา
หล่อนไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อของหล่อนถึงไม่เชื่อว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนรักพ่อของเธอจริงๆๆๆ
เธอได้หยิบภาพถ่ายใบหนึ่งที่มีรูปพ่อแม่และก็เธอในงานรับปริญญา
"แม่ค่ะพ่อไม่รักหนูค่ะ"
"หนูผิดเหรอค่ะ"
"หนูก็แค่สั่งสอนให้พวกนั้นได้รู้ว่าอย่ามาแหยมกับเธอ"
"คนอย่างเธออยากได้อะไรก็ต้องได้"
"เธอต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว"
"แต่ก็เอาเธอคืนนี้นอนหลับดีกว่านัยหนึ่ง"
เช้าวันต่อมา
สาวร่างอ้วนกำลังเดินทางไปที่ทำงาน
"จะเอ๋นางนิชา"
"อกอีแป้นจะแตก"
"รีบขึ้นมาซินางนิชา"
"ขอบใจนะยะ"
"นางเคธี่เพื่อนสุดเลิฟ"
"จ้า"
"จริงดิเรื่องเมื่อคืนน่ะที่แก่โทรมาเล่าให้ฉันฟังน่ะ"
"เรื่องอะไร"
"มาเม้าส์มอยกัน"
หลังจากฟังแล้วนิชาฟังแล้วถึงกับอึ้ง
"น่าสงสารเขาน่ะแก่"
"คงขาดความอบอุ่นในชีวิตล่ะมั้ง"
"ก็นางเล่นไล่ในแผนกพี่จิ๊บออกมาเป็นทอดๆๆๆ "
"เอ่อไปเถอะแก่ไปเข้าออฟฟิศเถอะ"
"เดี๋ยวบอสเล่นงานเราจะแย่ว่ะ"
"จริงรีบไปสแกนบัตรเข้างานเถอะพวกแก่"
สองเพื่อนซี้เข้ามาในแผนกของตัวเองต่างนั่งในที่ของเอง
และแล้วก็มีเสียงเรียกจากเด็กหนุ่มคนหนึ่ง
"เจ้นิ"
"มีอะไรนายเก่ง"
"เจ้บอสเรียกใช้ไปพบ"
"ได้"
"มีอะไรอีกนางนิชาบอสเรียกแก่ไปทำไม"
"ฉันไปรู้เหรอแก่นางเคธี่"
"พอ"
หลังจากร่างอ้วนเดินเข้าไปในห้องที่มีกั้นคอกเห็นบอสของเธอนั่งรออยู่บนโต๊ะ
"ขออนุญาตน่ะค่ะบอส"
"เชิญนั่งครับคุณนิชากร"
หลังจากที่บอสเธอพูดจบ ร่างอ้วนก็ได้นั่งลง
"ตกลงที่บอสเรียกฉันมา"
"มีอะไรหรือเปล่าค่ะ"
"ฟังนะคุณนิชาลูกค้าที่หัวหินเขาประทับใจในงานออกแบบของคุณมาก"
"เอ่อ"
โล่อกไปที
"เมื่อกี้คุณว่าอะไร"
"เปล่าค่ะเชิญบอสพูดต่อเถอะค่ะ"
"แล้วผมก็ไม่ผิดหวังจริงๆๆๆ น่ะคุณนิชากรที่ผเลือกคุณให้ไปทำงานนี้"
"แล้วนี้ก็เงินเดือนเดือนหน้าของคุณและที่พักโรงแรมฟรี5 ดาวตลอดทั้งทริป"
"จริงเหรอคะบอสนี้นิ"
"ไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย"
"ดีค่ะขอบคุณมากค่ะบอส"
"ไม่ต้องหรอกมันเป็นเพราะตัวคุณเองด้วย"
"ค่ะขอลาน่ะค่ะ"
"ตามสบาย"
หลังจากที่เพื่อนสาวเดินออกจากห้องบอสมา
กรวิชญ์ก็ได้พูดว่า
"จริงดินางชะนีหอยสังข์"
"บอสเขาเรียกแก่ไปทำไมว่ะนางนิชา"
"นี้แก่อยากรู้จริงๆๆๆ เหรอ"
"ใช่ซิ"
"พอดีได้รับโบนัสน่ะ"
"แถมยังได้สิทธิ์โรงแรม5ดาวฟรีอีกน่ะเว้ย"
"เฮ้ยจริงเหรอเจ๊"
"เฮ้ยไอ้เก่งมาตั้งแต่เมื่อไหร่แล้ว"
"มาตั้งแต่พวกเจ้เม้าส์น่ะนิ"
"แก่มาก็ดีแล้วบอกเลขบัญชีมาเดี๋ยวจะได้โอนให้และอย่าลืมแบ่งให้กับคนที่เหลือด้วยล่ะ"
"อืมได้"
"และวันนี้หลังเลิกงานไปเจอกันร้านเดิมน่ะเจ้เลี้ยงเอง"
"จ้า"
"แก่ด้วยน่ะลูกหว้า"
"ค่ะ"
"เจ้นิชา"
"จัดไปอย่าให้เสีย"
ณ บ้านของหฤทัยภัทร
ร่างเร่งน้อยกำลังเดินออกมาจากข้างบนด้วยอาการงัวเงีย
"ทำไมแก่เพิ่งตอนอ่ะยัยหนึ่งนี้มันเป็นเวลากี่โมงแล้วแหกตาดูนาฬิกาซิ"
"นี้มัน7โมงเอง" สาวเจ้าตอบกลับกับบุพการี
"เมื่อไหร่แก่จะไปช่วยพ่อทำงาน"
"ก็จนกว่าพ่อจะเลิกกับนางนั่น"
"หยุดพูดเดี๋ยวนี้น่ะ"
"ไม่ค่ะ"
"ดีค่ะ"
"แก่ยัยหนึ่ง" ร่างระหงเดินออกไปโดยไม่สนใจพ่อของหล่อน
ณ บริษัท
"นี้เลิกงานแล้วย่ะนั่งเค"
"เตรียมตัวไปคาราโอเกะกัน"
"ดีเลยแก่"
"พวกเจ้ครับผมโทรจองห้องคาราโอเกะให้แล้วนะครับ"
"ดีมากน้องรัก"
"ขอบคุณพี่นิมากเลยครับ"
"ไม่เป็นไรแก่ไอ้เก่งแก่ทำงานกับฉันมานานแล้ว"
"พี่นิมีน้ำใจกับพวกผมมากๆๆๆ "
"ไม่เป็นไรหรอกแก่"
"ก็พวกเรามันทีมเดียวกันน่ะ"
"เอาล่ะเย็นนี้แก่ไปรอพวกฉันที่ร้านเดิมน่ะ"
"ครับเจ้"
"ผมลาล่ะน่ะ"
"อืม"
ณ บาร์แห่งหนึ่ง
หฤทัยภัทรกำลังเดินไปที่บาร์แห่งหนึ่ง
"ว่าไงหนึ่ง"
"ว่าไงเจนนั่งก่อนเถอะ"
"จ้าหนึ่ง"
"มีอะไรหรือเปล่าแก่หนึ่ง"
"มีเรื่องอะไรหรือเปล่า"
"มีซิ"
"ฉันเครียด"
"ใจเย็นๆๆๆ"
ร่างระหงเอาแต่ดื่มค็อกเทลยังเดียว
"เพลาๆๆๆหน่อนหนึ่ง"
"เดี๋ยวก็เมาเหรอ"
"อืม"
"ขอบคุณมากน่ะ"
"ที่แก่ก็ยังค่อยอยู่ข้างฉัน"
ร่างระหงเอาแต่ร้องไห้ระบายกับเจนหรือเจนจิรา
เจนจิรากับหฤทัยเป็นเพื่อนสนิทกันในมหาวิทยาลัยตั้งแต่ปีที่ 1 ปีที่ 4
หฤทัยภัทรเป็นลูกคุณหนูไฮโซเย่อหยิ่ง หล่อนเป็นคนไม่เอาไหน ไม่เอาการ เอางานเห็นแก่ตัวเป็นคนไม่เห็นหัวใคร ไม่มีใครอยากคบกับหล่อนสักคน ส่วนใหญ่ที่เข้ามาคบกับเธอเพื่อหวังผลประโยชน์จากหล่อนทั้งนั้น เรื่องนี้เจนจิราหล่อนรู้ดี เพราะว่าหล่อนเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของหฤทัยภัทร ยิ่งเจนจิรารู้ว่าบ้านของเพื่อนสนิทมีปัญหาหล่อนยิ่งสงสารจึงยอมรับฟังปัญหาของหล่อน
"เจนทำไมพ่อไม่รักฉัน"
"เอาแต่ฟังนางแม่เลี้ยงไม่ยอมฟังฉัน"
"คนที่เข้ามาหาพ่อฉันล้วนต้องการเงิน"
"ทั้งนั้น"
"แก่แน่ใจเหรอ"
"ว่าแม่เลี้ยงแก่เป็นคนแบบนั้นจริงอ่ะ"
"จริงสิฉันมั่นใจ"
"แล้วแก่จะทำยังไงต่อไป"
"ฉันก็จะกระชากหน้ากากนางแม่มดนั้นเอง"
"เฮ้อๆๆๆๆๆ" เจนจิราส่ายหัวกับความคิดของเพื่อนสนิท
"เอาเข้าไปแก่ยัยหนึ่ง"
"ว่าแต่งานของแก่เป็นไงบ้างล่ะเจน"
"ก็ดีอ่ะ"
"ว่าแต่แกก็เถอะไม่คิดจะทำงานบ้างเหรอ"
"ยังก่อนแก่ถ้าฉันยังช่วยให้พ่อฉันตาสว่างไม่ได้ฉันก็ยังไม่ทำ"
"เอาจริงดิแก่"
"พอๆๆๆได้แล้วไปกลับบ้านกันแก่หนึ่ง"
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันกลับเองได้"
"จะดีเหรอยัยหนึ่ง"
"ดีสิ"
"ตามใจแก่แล้วกัน"
ร่างสูงโปร่งเดินออกไปจากบาร์แห่งหนึ่งพร้อมขับพายานหนะคู่ใจทิ้งให้เพื่อนสนิทอยู่ในนั่นคนเดียว
โดยมีสายตาคมของบุรุษผู้หนึ่งลอบมอง
"แก่สนใจเขาเหรอ"
"เปล่า"
"จริงเหรอ"
"ปากหมาน่ะนาย"
ปภังกรพูดแซวเพื่อน
"ครับคุณมังกร"
"ผมไม่ใช่สาวๆๆๆของคุณน่ะครับ"
"พูดซะเต็มยศเลยน่ะครับคุณออกัส"
"ใครจะสนใจยัยคุณหนูขี้วีนกัน"
"ผู้หญิงนิสัยร้ายกาจอย่างเธอใครจะไปรักไปชอบได้ลงหฤทัยภัทร" เขาได้แต่พรึมพร่ำในใจ
"ถ้าแก่ไม่สนใจ ทำไมแก่ถึงมองเขา"
"ปากเหรอ"
"เดี๋ยวโดนลูกถีบเอามั้ย"
"ผมกลัวแล้วครับ"
ชายหนุ่มคนหนึ่งไล่แตะเพื่อนสนิท
ทำให้ร่างระหงคิดว่า
"สองคนนี้น่าจะเป็นชายรักชายแน่ๆๆเลย"
หญิงสาวได้แต่คิดในใจ
จบตอน
"ตกลงจะไปเลยมั้ยแก่"
"จัดไปแก่เคธี่ราตรีนี้อีกยาวไกล"
"รอแป๊บนะ"
กริ่ง กริ่ง กริ่ง
มือขาวผ่องหยิบมือถือขึ้นมา
"ฮัลโหลยัยวันนี้จะกลับบ้านกี่โมงล่ะลูก"
"ค่ะแม่วันนี้หนูอาจจะกลับดึกหน่อยค่ะพอดีหนูจะเลี้ยงพวกน้องและนางเคธี่น่ะพอดีบอสเขาให้โบนัสแถมใจดีมีทริปี่พักฟรีค่าเดินทางเอาล่ะแม่แค่นี้น่ะ"
สุนิสาคงไม่รู้ว่าวันนี้เธอจะได้ยินเสียงสุดท้ายของลูกสาวของเธอ
"จ้าอย่าดื่มเยอะล่ะลูก"
"ค่ะแม่"
พูดจบร่างอ้วนก็กดวางสายแล้วเก็บมือถือไว้ที่กระเป๋า
"เตรียมพร้อมยัง"
"Let's go"
"ไปเถอะแก่"
ณ ร้านคาราโอเกะย่านกลางเมืองหลวง
มีกลุ่มหนึ่งไปรอแล้วคือเก่งกับลูกหว้านั้นเอง
"เป็นไงบ้างน่ะ"
"สั่งอาหารได้ยัง"
บริกรหนุ่มเดินเข้ามายังห้องคาราโอเกะvip
"เอาอาหารง่ายๆๆๆกะนดีกว่าครับเจ้เคธี่"
เพื่อนชายหัวใจแหววเห็นบริกรหนุ่ม
"หนูจ้าถ้าพี่จะสั่งผัดผักแอบรักได้ไหมคะ"
"พอเหรอแก่นางเคธี่"
"เอาปลาราดพริกและต้มยำรวมมิตรทะเลน้ำข้น แกงป่าหมู และเครื่องดื่มเป็นเบียร์สด3ขวดน้ำแข็งเปล่าแล้วข้าวเปล่าด้วย"
บริกรหนุ่มจดทำที่นิชากรสั่ง
โดยมีสายตาหวานเกย์หนุ่มลอบส่งให้บริกรหนุ่มบ่อยๆๆๆ ทำให้หล่อนเห็นแล้วจึง
"ฮะแอมนี้ไอ้เคธี่แก่มองหน้าน้องเขายังตะกินเข้าอ่ะแก่"
"เชิญน้องไปได้แล้วค่ะถ้าพวกพี่จะสั่งอะไรเดี๋ยวจะเรียก" บริกรหนุ่มพอได้ยินแบบนี้ถึงกับดีใจจึงได้ออกไป"
"เพลาๆๆๆลงหน่อยน่ะเจ้เคธี่".ลูกหว้าพูด
"นิสัยบ้าผู้ยังไม่เคยเปลี่ยนน่ะแก่"
"อีกอย่างแก่ก็มีแฟนแล้วด้วย" ร่างอ้วนพูดขัดใจเพื่อนหนุ่มหัวใจแหวว
"เอานะแก่ถือเป็นอาหารตาน่ะ"
"ใช่หรอ"
"มานางนิชาระหว่างรออาหารมาร้องคาราโอเกะดีกว่า"
"จัดไป"
"เจ้"
"ตามนั้นแก่"
จบตอนค่ะ
ระหว่างนั้นหล่อนกำลังนั่งรอเคหรือเคธี่เพื่อนชายหัวใจแหวว
"จะเอ๋นางนิชา"
เสียงนั้นทำให้ร่างอ้วนถึงกับสบถคำว่า
"แก่นายกรวิชญ์"
"นี้หล่อนฉันบอกชีกี่ครั้งแล้วว่าฉันชื่อเคธี่ดูปากน้องณัชชาน่ะ"
"ย่ะเคธี่ชื่อแก่ก็เพราะอยู่น่ะกรวิชญ์"
"นี้นางนิชาวันนี้น่ะแก่ช่วยฉันเลือกของหน่อยดิ"
"ว่าแต่คนที่แก่จะเปย์นี้เป็นกิ๊กคนที่เท่าไหร่"
"มานี่ค่ะเดี๋ยวตีปาก"
"คนที่3"
"นี้แก่ยังไม่เข็ดอีกเหรอเรื่องนี้น่ะ"
"เอาน่ะแก่มาช่วยเลือก"
"ตามใจแก่น่ะ"
"ฉันเตือนแล้วนะเดี๋ยวกลัวแก่จะนกอีกอ่ะ"
"ไม่เป็นอะไรหรอกนะ"
"นี้แก่ว่าสร้อยคอไม้กางเขนดีมั้ยเคธี่"
"เอ๋อก็ดีอ่ะชะนีน้อย"
"ว่าแต่ฉันหิวแล้วอ่ะเคธี่"
"เอาอีกแล้วนะนั่งนิชาเมื่อไหร่แก่จะเลิกกินอาหารขยะพวกนี้ซะที"
"นี้หล่อนนั่งนิชาที่ฉันเตือนแก่เพราะฉันน่ะรักแก่น่ะเว้ยนางนิชา เพราะฉันอยากให้แก่สวยและสุขภาพดีไงล่ะจะได้มีแฟนกับเขาสักที แก่จะได้ไม่ต้องคอยอิจฉาฉันไงนางนิชา"
"ไม่มีแฟนก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี้"
"อีกอย่างถึงฉันจะอ้วนฉันก็พอใจอีกอย่างฉันไม่เคยเชื่อเรื่องรักแท้อะไรนี้หรอกนะ แล้วฉันก็ไม่คิดว่าจะมีใครมารักชอบจริงๆๆ เหรอย่ะนางเคธี่"
"จ้า"
หลังจากที่ทั้งสองก็ได้เดินเลือกซื้อของกระจุ๋มกระจิ๋มเป็นพักๆๆ ไปแล้วทั้งกรวิชญ์และนิชากรก็ออกไปทานร้านก๋วยเตี๋ยวเรือ
"เฮ้ยๆๆๆ นิชากินเยอะเดียวก็อ้วนหรอก"
"ไม่เห็นต้องกลัวอ้วนเลยชาตินี้มีให้กินก็กินไปเถอะ"
"ย่ะกินไม่ดูร่างเลยน่ะย่ะ"
"ปากแก่เหรอนายกรวิชญ์"
"หยุดเดี๋ยวนี้น่ะนางนิชาชั้นไม่ชอบให้แก่เรียกชื่อนี้เลย"
"เฮ้อ!!!! เพื่อนชายหัวใจแหววนั่งถอนหายใจสามสี่รอบได้"
"ขอบคุณน่ะแก่นางเคธี่"
"ไม่เป็นอะไร"
สองคนนั้นแยกย้ายกันกลับบ้าน
ณ บ้านหฤทัยภัทร
"เมื่อไหร่แก่จะเลือกสร้างปัญหาให้ฉันสักที่ยัยหนึ่ง"
"ไม่ค่ะคุณพ่อจนกว่าคุณพ่อจะเลิกกับนางนั่น"
"แก่ยัยหนึ่งน้าสรวงเขาเป็นคนดี"
"เขาไม่เคยพูดจาให้ร้ายแก่"
"พอเถอะค่ะคุณ"
สรวงสุดาเห็นใจสามีของเธอและกลุ้มใจเรื่องหฤทัยภัทรซึ่งเธอก็รักไม่ต่างจากลูกในไส้
นึกแล้วหล่อนะก็เห็นใจทั้งสองฝ่าย
ืร่างบางไม่พอใจจึงกลับเข้าไปในห้องนอน
"ทำเป็นพูดดีคิดจะทำดีต่อหน้าพ่อฉันน่ะซิ"
"ใจเย็นน่ะค่ะคุณหนู"
"หยุดไปเลยแก่นางส้มหยุด"
"แก่ไม่ต้องมายุ่ง"
"ค่ะ" สาวใช้ได้แต่นั่งเงียบ
"เคยดูน่ะฉันจะทำให้คุณพ่อตาสว่างเอง"
หฤทัยภัทรพูดเป็นหมั่นเป็นเหมาะ
กลับมาที่นิชากร
ร่างอวบกลับมาถึงบ้านก็ได้เปิดดูซีรีย์เกาหลีดูได้เป็นชั่วโมง
นิชากรคิดในใจว่าถึงแม้ว่าหล่อนจะชอบดูซีรีย์ไม่ได้หมายความว่าหล่อนจะต้องปลื้มคนหล่อๆๆ
"นี้ไอ้นิ"
"ว่าไงแม่"
"เป็นไงบ้างล่ะเราช่วงนี้"
"ดีค่ะแม่"
"ว่าแต่แม่เลือกทำงานเถอะเดี๋ยวฉันช่วยแม่ขายขนมเองน่ะแม่"
"ไม่เป็นไรหรอกนิแม่ทำไหวน่ะลูก"
"ไม่ดิน่ะแม่"
"อีกอย่างพรุ่งนี้ถึงวันที่ต้องจ่ายค่าบ้านอีก"
"ไหวเหรอนิ"
"ไหวอยู่แล้วนิชาลูกแม่"
"จ้า" สุนิสาลูบหัวลูกสาว
แม้ว่านิชากรจะอ้วนหล่อนก็ไม่เคยว่าให้ลูกเสียใจเลยสักครั้งเรื่องเดียวที่หล่อนภูมิใจคือลูกสาวหล่อนเรียนจบและได้ทำงานเป็นมัฑนากรนั้นเอง
มันคงเป็นเพราะว่าตัวเธอเองมีอาชีพขายขนมไทยด้วยล่ะมั้ง
ตั้งแต่มียัยนิชากรยังเป็นวุ้นอยู่เลยก็ว่าได้
"เอาเถอะไปนอนได้แล้ว"
"ค่ะคุณแม่"
กริ่ง กริ่ง กริ่ง
"ฮัลโหลว่าไงแก่มีอะไร"
"มีสิแก่ก็ลูกคุณสันติไง"
"ทำไมเหรอ"
"ก็ชีดันไปอาละวาดน่ะซิ"
"อาละวาดเรื่องอะไร"
"แก่พูดเรื่องอะไรนี้นางเคธี่ ฉันง่วงนอนน่ะ"
"แค่นี้น่ะมีอะไรค่อยคุยกันที่ทำงานก็ได้"
พูดจบหล่อนก็วางสายเข้านอนในห้วงนิทรา
หล่อนไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อของหล่อนถึงไม่เชื่อว่าไม่มีผู้หญิงคนไหนรักพ่อของเธอจริงๆๆๆ
เธอได้หยิบภาพถ่ายใบหนึ่งที่มีรูปพ่อแม่และก็เธอในงานรับปริญญา
"แม่ค่ะพ่อไม่รักหนูค่ะ"
"หนูผิดเหรอค่ะ"
"หนูก็แค่สั่งสอนให้พวกนั้นได้รู้ว่าอย่ามาแหยมกับเธอ"
"คนอย่างเธออยากได้อะไรก็ต้องได้"
"เธอต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว"
"แต่ก็เอาเธอคืนนี้นอนหลับดีกว่านัยหนึ่ง"
เช้าวันต่อมา
สาวร่างอ้วนกำลังเดินทางไปที่ทำงาน
"จะเอ๋นางนิชา"
"อกอีแป้นจะแตก"
"รีบขึ้นมาซินางนิชา"
"ขอบใจนะยะ"
"นางเคธี่เพื่อนสุดเลิฟ"
"จ้า"
"จริงดิเรื่องเมื่อคืนน่ะที่แก่โทรมาเล่าให้ฉันฟังน่ะ"
"เรื่องอะไร"
"มาเม้าส์มอยกัน"
หลังจากฟังแล้วนิชาฟังแล้วถึงกับอึ้ง
"น่าสงสารเขาน่ะแก่"
"คงขาดความอบอุ่นในชีวิตล่ะมั้ง"
"ก็นางเล่นไล่ในแผนกพี่จิ๊บออกมาเป็นทอดๆๆๆ "
"เอ่อไปเถอะแก่ไปเข้าออฟฟิศเถอะ"
"เดี๋ยวบอสเล่นงานเราจะแย่ว่ะ"
"จริงรีบไปสแกนบัตรเข้างานเถอะพวกแก่"
สองเพื่อนซี้เข้ามาในแผนกของตัวเองต่างนั่งในที่ของเอง
และแล้วก็มีเสียงเรียกจากเด็กหนุ่มคนหนึ่ง
"เจ้นิ"
"มีอะไรนายเก่ง"
"เจ้บอสเรียกใช้ไปพบ"
"ได้"
"มีอะไรอีกนางนิชาบอสเรียกแก่ไปทำไม"
"ฉันไปรู้เหรอแก่นางเคธี่"
"พอ"
หลังจากร่างอ้วนเดินเข้าไปในห้องที่มีกั้นคอกเห็นบอสของเธอนั่งรออยู่บนโต๊ะ
"ขออนุญาตน่ะค่ะบอส"
"เชิญนั่งครับคุณนิชากร"
หลังจากที่บอสเธอพูดจบ ร่างอ้วนก็ได้นั่งลง
"ตกลงที่บอสเรียกฉันมา"
"มีอะไรหรือเปล่าค่ะ"
"ฟังนะคุณนิชาลูกค้าที่หัวหินเขาประทับใจในงานออกแบบของคุณมาก"
"เอ่อ"
โล่อกไปที
"เมื่อกี้คุณว่าอะไร"
"เปล่าค่ะเชิญบอสพูดต่อเถอะค่ะ"
"แล้วผมก็ไม่ผิดหวังจริงๆๆๆ น่ะคุณนิชากรที่ผเลือกคุณให้ไปทำงานนี้"
"แล้วนี้ก็เงินเดือนเดือนหน้าของคุณและที่พักโรงแรมฟรี5 ดาวตลอดทั้งทริป"
"จริงเหรอคะบอสนี้นิ"
"ไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย"
"ดีค่ะขอบคุณมากค่ะบอส"
"ไม่ต้องหรอกมันเป็นเพราะตัวคุณเองด้วย"
"ค่ะขอลาน่ะค่ะ"
"ตามสบาย"
หลังจากที่เพื่อนสาวเดินออกจากห้องบอสมา
กรวิชญ์ก็ได้พูดว่า
"จริงดินางชะนีหอยสังข์"
"บอสเขาเรียกแก่ไปทำไมว่ะนางนิชา"
"นี้แก่อยากรู้จริงๆๆๆ เหรอ"
"ใช่ซิ"
"พอดีได้รับโบนัสน่ะ"
"แถมยังได้สิทธิ์โรงแรม5ดาวฟรีอีกน่ะเว้ย"
"เฮ้ยจริงเหรอเจ๊"
"เฮ้ยไอ้เก่งมาตั้งแต่เมื่อไหร่แล้ว"
"มาตั้งแต่พวกเจ้เม้าส์น่ะนิ"
"แก่มาก็ดีแล้วบอกเลขบัญชีมาเดี๋ยวจะได้โอนให้และอย่าลืมแบ่งให้กับคนที่เหลือด้วยล่ะ"
"อืมได้"
"และวันนี้หลังเลิกงานไปเจอกันร้านเดิมน่ะเจ้เลี้ยงเอง"
"จ้า"
"แก่ด้วยน่ะลูกหว้า"
"ค่ะ"
"เจ้นิชา"
"จัดไปอย่าให้เสีย"
ณ บ้านของหฤทัยภัทร
ร่างเร่งน้อยกำลังเดินออกมาจากข้างบนด้วยอาการงัวเงีย
"ทำไมแก่เพิ่งตอนอ่ะยัยหนึ่งนี้มันเป็นเวลากี่โมงแล้วแหกตาดูนาฬิกาซิ"
"นี้มัน7โมงเอง" สาวเจ้าตอบกลับกับบุพการี
"เมื่อไหร่แก่จะไปช่วยพ่อทำงาน"
"ก็จนกว่าพ่อจะเลิกกับนางนั่น"
"หยุดพูดเดี๋ยวนี้น่ะ"
"ไม่ค่ะ"
"ดีค่ะ"
"แก่ยัยหนึ่ง" ร่างระหงเดินออกไปโดยไม่สนใจพ่อของหล่อน
ณ บริษัท
"นี้เลิกงานแล้วย่ะนั่งเค"
"เตรียมตัวไปคาราโอเกะกัน"
"ดีเลยแก่"
"พวกเจ้ครับผมโทรจองห้องคาราโอเกะให้แล้วนะครับ"
"ดีมากน้องรัก"
"ขอบคุณพี่นิมากเลยครับ"
"ไม่เป็นไรแก่ไอ้เก่งแก่ทำงานกับฉันมานานแล้ว"
"พี่นิมีน้ำใจกับพวกผมมากๆๆๆ "
"ไม่เป็นไรหรอกแก่"
"ก็พวกเรามันทีมเดียวกันน่ะ"
"เอาล่ะเย็นนี้แก่ไปรอพวกฉันที่ร้านเดิมน่ะ"
"ครับเจ้"
"ผมลาล่ะน่ะ"
"อืม"
ณ บาร์แห่งหนึ่ง
หฤทัยภัทรกำลังเดินไปที่บาร์แห่งหนึ่ง
"ว่าไงหนึ่ง"
"ว่าไงเจนนั่งก่อนเถอะ"
"จ้าหนึ่ง"
"มีอะไรหรือเปล่าแก่หนึ่ง"
"มีเรื่องอะไรหรือเปล่า"
"มีซิ"
"ฉันเครียด"
"ใจเย็นๆๆๆ"
ร่างระหงเอาแต่ดื่มค็อกเทลยังเดียว
"เพลาๆๆๆหน่อนหนึ่ง"
"เดี๋ยวก็เมาเหรอ"
"อืม"
"ขอบคุณมากน่ะ"
"ที่แก่ก็ยังค่อยอยู่ข้างฉัน"
ร่างระหงเอาแต่ร้องไห้ระบายกับเจนหรือเจนจิรา
เจนจิรากับหฤทัยเป็นเพื่อนสนิทกันในมหาวิทยาลัยตั้งแต่ปีที่ 1 ปีที่ 4
หฤทัยภัทรเป็นลูกคุณหนูไฮโซเย่อหยิ่ง หล่อนเป็นคนไม่เอาไหน ไม่เอาการ เอางานเห็นแก่ตัวเป็นคนไม่เห็นหัวใคร ไม่มีใครอยากคบกับหล่อนสักคน ส่วนใหญ่ที่เข้ามาคบกับเธอเพื่อหวังผลประโยชน์จากหล่อนทั้งนั้น เรื่องนี้เจนจิราหล่อนรู้ดี เพราะว่าหล่อนเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของหฤทัยภัทร ยิ่งเจนจิรารู้ว่าบ้านของเพื่อนสนิทมีปัญหาหล่อนยิ่งสงสารจึงยอมรับฟังปัญหาของหล่อน
"เจนทำไมพ่อไม่รักฉัน"
"เอาแต่ฟังนางแม่เลี้ยงไม่ยอมฟังฉัน"
"คนที่เข้ามาหาพ่อฉันล้วนต้องการเงิน"
"ทั้งนั้น"
"แก่แน่ใจเหรอ"
"ว่าแม่เลี้ยงแก่เป็นคนแบบนั้นจริงอ่ะ"
"จริงสิฉันมั่นใจ"
"แล้วแก่จะทำยังไงต่อไป"
"ฉันก็จะกระชากหน้ากากนางแม่มดนั้นเอง"
"เฮ้อๆๆๆๆๆ" เจนจิราส่ายหัวกับความคิดของเพื่อนสนิท
"เอาเข้าไปแก่ยัยหนึ่ง"
"ว่าแต่งานของแก่เป็นไงบ้างล่ะเจน"
"ก็ดีอ่ะ"
"ว่าแต่แกก็เถอะไม่คิดจะทำงานบ้างเหรอ"
"ยังก่อนแก่ถ้าฉันยังช่วยให้พ่อฉันตาสว่างไม่ได้ฉันก็ยังไม่ทำ"
"เอาจริงดิแก่"
"พอๆๆๆได้แล้วไปกลับบ้านกันแก่หนึ่ง"
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันกลับเองได้"
"จะดีเหรอยัยหนึ่ง"
"ดีสิ"
"ตามใจแก่แล้วกัน"
ร่างสูงโปร่งเดินออกไปจากบาร์แห่งหนึ่งพร้อมขับพายานหนะคู่ใจทิ้งให้เพื่อนสนิทอยู่ในนั่นคนเดียว
โดยมีสายตาคมของบุรุษผู้หนึ่งลอบมอง
"แก่สนใจเขาเหรอ"
"เปล่า"
"จริงเหรอ"
"ปากหมาน่ะนาย"
ปภังกรพูดแซวเพื่อน
"ครับคุณมังกร"
"ผมไม่ใช่สาวๆๆๆของคุณน่ะครับ"
"พูดซะเต็มยศเลยน่ะครับคุณออกัส"
"ใครจะสนใจยัยคุณหนูขี้วีนกัน"
"ผู้หญิงนิสัยร้ายกาจอย่างเธอใครจะไปรักไปชอบได้ลงหฤทัยภัทร" เขาได้แต่พรึมพร่ำในใจ
"ถ้าแก่ไม่สนใจ ทำไมแก่ถึงมองเขา"
"ปากเหรอ"
"เดี๋ยวโดนลูกถีบเอามั้ย"
"ผมกลัวแล้วครับ"
ชายหนุ่มคนหนึ่งไล่แตะเพื่อนสนิท
ทำให้ร่างระหงคิดว่า
"สองคนนี้น่าจะเป็นชายรักชายแน่ๆๆเลย"
หญิงสาวได้แต่คิดในใจ
จบตอน
"ตกลงจะไปเลยมั้ยแก่"
"จัดไปแก่เคธี่ราตรีนี้อีกยาวไกล"
"รอแป๊บนะ"
กริ่ง กริ่ง กริ่ง
มือขาวผ่องหยิบมือถือขึ้นมา
"ฮัลโหลยัยวันนี้จะกลับบ้านกี่โมงล่ะลูก"
"ค่ะแม่วันนี้หนูอาจจะกลับดึกหน่อยค่ะพอดีหนูจะเลี้ยงพวกน้องและนางเคธี่น่ะพอดีบอสเขาให้โบนัสแถมใจดีมีทริปี่พักฟรีค่าเดินทางเอาล่ะแม่แค่นี้น่ะ"
สุนิสาคงไม่รู้ว่าวันนี้เธอจะได้ยินเสียงสุดท้ายของลูกสาวของเธอ
"จ้าอย่าดื่มเยอะล่ะลูก"
"ค่ะแม่"
พูดจบร่างอ้วนก็กดวางสายแล้วเก็บมือถือไว้ที่กระเป๋า
"เตรียมพร้อมยัง"
"Let's go"
"ไปเถอะแก่"
ณ ร้านคาราโอเกะย่านกลางเมืองหลวง
มีกลุ่มหนึ่งไปรอแล้วคือเก่งกับลูกหว้านั้นเอง
"เป็นไงบ้างน่ะ"
"สั่งอาหารได้ยัง"
บริกรหนุ่มเดินเข้ามายังห้องคาราโอเกะvip
"เอาอาหารง่ายๆๆๆกะนดีกว่าครับเจ้เคธี่"
เพื่อนชายหัวใจแหววเห็นบริกรหนุ่ม
"หนูจ้าถ้าพี่จะสั่งผัดผักแอบรักได้ไหมคะ"
"พอเหรอแก่นางเคธี่"
"เอาปลาราดพริกและต้มยำรวมมิตรทะเลน้ำข้น แกงป่าหมู และเครื่องดื่มเป็นเบียร์สด3ขวดน้ำแข็งเปล่าแล้วข้าวเปล่าด้วย"
บริกรหนุ่มจดทำที่นิชากรสั่ง
โดยมีสายตาหวานเกย์หนุ่มลอบส่งให้บริกรหนุ่มบ่อยๆๆๆ ทำให้หล่อนเห็นแล้วจึง
"ฮะแอมนี้ไอ้เคธี่แก่มองหน้าน้องเขายังตะกินเข้าอ่ะแก่"
"เชิญน้องไปได้แล้วค่ะถ้าพวกพี่จะสั่งอะไรเดี๋ยวจะเรียก" บริกรหนุ่มพอได้ยินแบบนี้ถึงกับดีใจจึงได้ออกไป"
"เพลาๆๆๆลงหน่อยน่ะเจ้เคธี่".ลูกหว้าพูด
"นิสัยบ้าผู้ยังไม่เคยเปลี่ยนน่ะแก่"
"อีกอย่างแก่ก็มีแฟนแล้วด้วย" ร่างอ้วนพูดขัดใจเพื่อนหนุ่มหัวใจแหวว
"เอานะแก่ถือเป็นอาหารตาน่ะ"
"ใช่หรอ"
"มานางนิชาระหว่างรออาหารมาร้องคาราโอเกะดีกว่า"
"จัดไป"
"เจ้"
"ตามนั้นแก่"
จบตอนค่ะ
Boobie เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 3 พ.ค. 2564, 13:13:41 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 3 พ.ค. 2564, 13:13:41 น.