ไม่มีคำตอบ...จากหัวใจ
เมื่อความรักที่ได้มันไม่ได้มาจากหัวใจ นับประสาอะไรกับความมั่นคงที่จะตามมา ถ้าความรักและความปรารถนามันมาจากเงินตรา สิ่งที่ตามมามันก็คงคือเกมส์ เกมส์ของชีวิต รักแท้อยู่ที่ใด คำตอบอยู่ที่ไหน หามันให้เจอ
Tags: นรากร, โชติรส, ชาติชาย, เพลินพิศ, เมฆิน, ราชาวดี, ภมร, นันทิยา
ตอน: ตอนที่ 2 .. “ เวลาไม่เคยเดินถอยหลัง ”
ฟังเพลงเพราะๆ ประกอบ นิยาย ไม่มีคำตอบ...จากหัวใจ
เป็นเพียงความบันเทิงในการฟัง เพื่อให้เข้ากับบรรยากาศ รวมถึงเหตุการณ์ต่างๆของตัวละครในนิยาย เพื่อให้เกิดอรรถรสในการอ่านเท่านั้น ไม่ได้มีผลใดๆกับทางการค้าทั้งสิ้น .. ด้วยความเคารพ ผู้ประพันธ์นิยาย .. วีณา
นางฟ้าหน้าราม - แช่ม แช่มรัมย์
https://youtu.be/XKZobfIDF88
ขอขอบคุณ คุณ แช่ม แช่มรัมย์ จาก ค่าย แกรมมี่ ที่เอื้อเฟื้อเพลงให้มาประกอบในนิยาย
Romance Fiction - นิยายรัก / รักโรแมนติก
ตอนที่ 2 .. “ เวลาไม่เคยเดินถอยหลัง ”
“เออ กูเอง” กุ้งดีใจมากที่เพื่อนรักของเขาอีกคนกลับมาแล้ว หลังจากที่หายหน้าไม่ได้ติดต่อกันเลยถึง 6 ปี
“แล้วนี่มึงกลับมาเหยียบเมืองไทยตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย”
“เมื่อวานนี้เอง พอจัดข้าวของเข้าบ้านเสร็จ คิดถึงมึงก็เลยโทรหา แล้วนี่มึงเจอกับไอ้เมฆบ้างเปล่าวะ ได้ข่าวว่า กลับมาก่อนกูตั้งปีนึง”
“เจอ เมื่อกี้ก็ยังคุยกับมันอยู่เลย เอางี้ ถ้ามึงว่าง เรามาเจอกันหน่อย ว่าแต่ตอนนี้มึงอยู่ไหนวะ พอดีกูกำลังขับรถกลับปากช่อง ไม่ค่อยสะดวกหวะ” กุ้งขับรถไป มือก็ควานหาเอกสารไปด้วย เพราะงานของเพื่อนอาตัวเองยังค้างอยู่
“ดีเลย งั้นกูขอตามมึงไปด้วยเลยแล้วกัน กำลังเซ็งๆอยู่พอดี” มอญพูดออกมาหน้าตาเฉย จนทำให้กุ้งต้องตกใจ
มอญอยากเปลี่ยนบรรยากาศ อีกอย่างอยากจะหลบหน้าเมียด้วย เพราะเซ็งกับพฤติกรรมบางอย่างของเจ้าหล่อน ตั้งแต่กลับมาเมื่อวานเช้า-กลางคืน ดาวไม่เคยช่วยจัดบ้านจัดของอะไรเลย ออกไปเที่ยวหาเพื่อนทันที จนเช้านี้ยังไม่กลับเข้าบ้านและติดต่อกลับมาหาเขาเลย มอญเลยถือโอกาสไปพักสมองก่อนเลยดีกว่า ก่อนที่จะไปเจออะไรหนักๆอีก
“ว่าไงนะ แล้วตอนนี้มึงอยู่ไหนเนี่ย อย่าบอกนะว่า ขับรถตามกูมาหนะ” มอญเฉลยแบบนิ่มๆ แต่คนฟังไม่นิ่มด้วยนะซิ
“ทำไมรู้หละ” กุ้งไม่เชื่อ เพราะไม่มีใครรู้ว่าเขาไปไหน แล้วมอญจะรู้ได้ยังไง อีกอย่างมอญพึ่งกลับมา มันจึงเป็นไปไม่ได้ จึงรีบเอารถจอดข้างทาง และหันไปดูข้างหลังว่ามีรถใครที่น่าสงสัยขับตามเขามาบ้าง กุ้งกวาดสายตาดูด้านหลังยังไงก็ไม่มี จะมีได้ยังไงหละครับ ก็พอกุ้งจอด มอญก็จอดหลบ กุ้งก็เลยไม่เห็น กุ้งหันซ้ายแลขวาอยู่อีกพักใหญ่ จนแน่ใจว่า ไม่พบอะไรที่น่าสงสัย
“มึงอยู่ไหน ไอ้มอญ อย่าล้อกันแล่นแบบนี้นะโว๊ย กูไม่ชอบ มึงก็รู้นิสัยกูดี”
สักพัก รถตู้ที่จอดอยู่ข้างทางหลังเขาคันหนึ่งก็ขับออกไป มอญจึงบอกกุ้ง
“มึงหันหลังกลับมาซิ รถมึงหนะเก่าๆสีเหลือง ที่สนิมแดกระบะหลังจนจะหมดคันแล้วใช่ไหม แถมมีของห่าเหวอะไรไม่รู้ อยู่เต็มไปหมด” กุ้งหันซ้ายควับกลับไปดู ห่างกันไกลมาก ประมาณ 2 คันรถได้ เห็นมีคนโบกไม้โบกมือให้ไหวๆ
กุ้งจึงวางสายและเปิดประตูรถลงไปดูว่าใช่มอญเพื่อนเขาไหม กุ้งเดินเข้ามาอย่างช้าๆพร้อมปืน.44 แม็กนั่มและจ้องมองเข้าไปผ่านแว่นดำ มอญค่อยๆลดกระจกรถลงมาและนอนเอาหัวพึงเบาะรอกุ้งอยู่ ในรถ BMW M5 V8 4.4 Bi-Turbo 600 แรงม้า สีน้ำเงินเข้ม ปลายปี 2020 กับราคาเบาๆเพียง 9,339,000 บาท “เป็นไปไม่ได้ มึงมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงไอ้มอญ” มอญเปิดปากพูดกับเพื่อนแบบยียวน
“จะไม่ให้กูอยู่ตรงนี้ได้ยังไง ก็กูตามมึงมาตลอด ตั้งแต่มึงออกมาจากบ้านอามึงแล้วตั้งแต่ 7 โมงเช้า กูแค่จะแวะมาเซอร์ไพร์สมึงซะหน่อยเท่านั้นเพราะคิดถึง กูโทรหามึงตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว พอดีไอ้เอียดมันรับกูถึงรู้ไงว่าอามึงรอแดกเบียร์อยู่ คราวนี้มึงเก็ตรึยังไอ้ฟาย”
“แล้วทำไมมึงไม่โทรหากูตั้งแต่ตอนนั้นหละวะ เล่นแบบนี้กูหัวใจจะวาย ไอ้ห่าลากไส้” กุ้งเก็บปืนที่ถือมาด้วยใส่หลังกางเกง
“ก็กูบอกแล้วไงว่ากูอยากเซอร์ไฟร์ส แล้วเซอร์ไฟพร์สไหมหละมึง” มอญยิ้มและหัวเราะ
“เออ เซอร์ไพร์สมากไอ้เวร ดีที่กูไม่ส่องมึงให้ดับ ตายห่าอยู่ข้างถนนไปก่อนที่จะได้มานั่งอธิบายแบบนี้”
“แหม กูกลัวจัง พ่อหนุ่มลูกทุ่งใจร้อน” มอญยังคงแหย่กุ้ง ตามประสาเพื่อนสนิท
“ให้มันจริงเถอะมึง แล้วทำไมไม่เรียกกูตั้งแต่ตอนออกมาใหม่ๆหละ หรือโทรหาก็ได้ มาตามแบบนี้ทำไม”
“ก็พอกูมาถึง กูก็เห็นมึงขับไอ้กระป๋องโกโลโกโสคันนั้นออกไปพอดี จะเรียกก็เรียกไม่ทันแล้ว ไอ้ครั้นจะรอกูก็ไม่รู้ว่ามึงจะกลับมากี่โมง ก็เลยโทรเข้าไปขอเบอร์มือถือมึงกับไอ้เอียด ระหว่างนั้นกูก็ขับรถตามมึงไปตลอดอย่างห่างๆ ก็เห็นมึงวนรถอยู่แถวๆสาย 5 ตั้งนาน ไม่รู้ว่ามึงทำอะไร จนมึงหายวับเข้าไปในบ้านหลังนึงตั้งนาน กว่ามึงจะออกมาเล่นเอากูหลับรอจนเบื่อไปเลย เข้าใจยังเพื่อน”
“เออ รู้แล้ว คราวหน้าแบบนี้ไม่เอานะโว๊ย มีอะไรมึงต้องรีบโทรหาโทรบอกกูเลย ไม่งั้นเดี๋ยวกูหลอนอีก โจทย์กูยิ่งเยอะอยู่ด้วย”
“ถามจริง นี่มึงจะยืนคุยกะกูอยู่แบบนี้ทั้งวันเลยรึไง”
มอญแซวเพื่อน เพราะตัวเองนอนอยู่ในรถที่แอร์เย็นฉ่ำ ส่วนกุ้งยืนอยู่ข้างนอกกับแดดอันร้อนแรงยามใกล้เที่ยง
“เออ งั้นมึงขับตามกูมาก็แล้วกัน มีอะไรเราไปคุยกันที่ปากช่อง”
กุ้งโบกมือให้เพื่อน มอญยกมือขวาทักตอบ จากนั้นกุ้งก็ขับรถกลับปากช่องตามปกติ โดยมีมอญขับตามไปอย่างติดๆเลยคราวนี้
+++++ ****** +++++
ชาติชาย (โกร๋น) เพื่อนรักของนรากรอีก 1 คน วัย 32 ปี เป็นคนเมืองเพชร ยากจนไม่ได้ร่ำรวยอะไร อาศัยวัดอยู่ ฉายาว่าโกร๋น ที่ได้มา เพราะเป็นคนกลัวผี ตาขาว อยู่กับวัดแต่ไม่ถูกกับผี เวลาพูดถึงผีที่ไร พ่อเจ้าประคุณวิ่งหนีโกยแน่บ เป็นคนแรกทุกที ไม่ได้เรียนต่อปริญญาโท พอจบปริญญาตรี จึงออกมาค้าขายและสิ่งที่ชอบที่สุดของมันก็คือ ขายชุดนักศึกษา ขายเสื้อยืดและกางเกงยีนส์
แต่แม่ชอบให้ขายขนมไทยๆตามสูตรพื้นบ้านมากกว่านั่นก็คือ ขนมหม้อแกง นั่นเอง เวลาที่ไม่นรากรสบายใจ ก็มีไอ้โกร๋นนี่แหละที่ทำให้สบายใจได้ตลอดทุกเวลา เพราะมันเป็นคนอารมณ์ดี ไม่ค่อยมีพิษมีภัยกับใคร แต่ถ้าเวลาใครมาหาเรื่อง ไม่ว่าจะส่วนตัวหรือในกลุ่ม มันก็จะออกหน้าก่อนเสมอ เพราะรักเพื่อน ใจร้อนว่างั้น พวกเพื่อนๆจึงรักโกร๋น นานแล้วที่ทั้ง 4 คนไม่ได้เจอกัน เพราะทุกคนต่างมีหน้าที่ ที่ต้องกระทำ วันนี้โกร๋นก็ออกมาขายเสื้อผ้าตามเดิม แต่เนื่องจากพิษเศรษฐกิจที่ไม่ค่อยดีช่วงนี้ ลูกค้าจึงไม่ค่อยมี
กุ้งโทรศัพท์เข้ามาหาระหว่างขับรถกลับปากช่อง “มึงทำไรอยู่วะ” โกร๋นตอบแบบเซ็งๆ
“นั่งตบยุงหวะ ตั้งแต่เที่ยง นี่ก็เกือบ 4 โมงเย็นแล้ว แม้แต่หมาสักตัวกูก็ยังไม่เห็นเงาเลยหวะที่จะแวะเข้ามาส่งเสียงที่ร้าน ไม่รู้ผู้คนแม่งหายไปไหนหมด นี่ขนาดวันเสาร์นะมึง นักศึกษาช่วงนี้ก็ไม่เห็นขยันมาเรียนกันเลย ไม่รู้ว่าหายไปไหนกันหมด มีแต่คนเดินผ่านไปมา กูหละโค ตะ ระ เซ็งเลยหวะ ว่าแต่มึงเถอะ วันนี้นึกยังไงถึงโทรมาหากูได้ เห็นทุกครั้งจะไปจะมา แม่งโผล่มาไม่ให้สุ่มให้เสียง วันนี้เสือกมีมารยาท เอ้าว่าไป เวลากูเหลือเฟือ” โกร๋นแสนจะเซ็ง
“เออ เดี๋ยววันนี้มึงจะหายเซ็ง มึงเก็บของกลับวัดได้เลย ไม่ต้องขายแล้วถ้ามันไม่มีคนหนะ กลับไปนอนพักสมองที่วัดได้เลย เดี๋ยวกูจะส่งราชรถรับมึงถึงกุฎิหลวงตาเลย แค่นี้นะ มึงไม่ต้องอ้าปากจะถามกูเลยนะ ว่าทำไมและอะไร ถ้ามึงอยากหายเซ็ง คุณมึงก็กรุณาทำตามที่คุณกรูบอก ถ้าคุณมึงไม่ทำตาม แล้วคุณมึงจะเสียใจ” พอพูดจบ กุ้งก็วางสายทันที ปล่อยให้โกร๋นงง ไปพักใหญ่
ในเมื่อดูแล้วไม่มีคน โกร๋นก็ทำตามที่กุ้งบอก เริ่มเก็บร้านและเดินทางกลับเข้าวัดไปพักผ่อนทันที แล้วกุ้งก็โทรไปหาเมฆ
“เย็นนี้ถ้าเสร็จงานแล้ว มึงแวะไปรับไอ้โกร๋นที่กุฏิด้วย ไม่ต้องถาม แล้วพามันไปเจอกูที่ปากช่องเลย กูมีเซอร์ไพร์สให้พวกมึง เคร”
>>>>> ***** >>>>>>>> **********
เป็นเพียงความบันเทิงในการฟัง เพื่อให้เข้ากับบรรยากาศ รวมถึงเหตุการณ์ต่างๆของตัวละครในนิยาย เพื่อให้เกิดอรรถรสในการอ่านเท่านั้น ไม่ได้มีผลใดๆกับทางการค้าทั้งสิ้น .. ด้วยความเคารพ ผู้ประพันธ์นิยาย .. วีณา
นางฟ้าหน้าราม - แช่ม แช่มรัมย์
https://youtu.be/XKZobfIDF88
ขอขอบคุณ คุณ แช่ม แช่มรัมย์ จาก ค่าย แกรมมี่ ที่เอื้อเฟื้อเพลงให้มาประกอบในนิยาย
Romance Fiction - นิยายรัก / รักโรแมนติก
ตอนที่ 2 .. “ เวลาไม่เคยเดินถอยหลัง ”
“เออ กูเอง” กุ้งดีใจมากที่เพื่อนรักของเขาอีกคนกลับมาแล้ว หลังจากที่หายหน้าไม่ได้ติดต่อกันเลยถึง 6 ปี
“แล้วนี่มึงกลับมาเหยียบเมืองไทยตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย”
“เมื่อวานนี้เอง พอจัดข้าวของเข้าบ้านเสร็จ คิดถึงมึงก็เลยโทรหา แล้วนี่มึงเจอกับไอ้เมฆบ้างเปล่าวะ ได้ข่าวว่า กลับมาก่อนกูตั้งปีนึง”
“เจอ เมื่อกี้ก็ยังคุยกับมันอยู่เลย เอางี้ ถ้ามึงว่าง เรามาเจอกันหน่อย ว่าแต่ตอนนี้มึงอยู่ไหนวะ พอดีกูกำลังขับรถกลับปากช่อง ไม่ค่อยสะดวกหวะ” กุ้งขับรถไป มือก็ควานหาเอกสารไปด้วย เพราะงานของเพื่อนอาตัวเองยังค้างอยู่
“ดีเลย งั้นกูขอตามมึงไปด้วยเลยแล้วกัน กำลังเซ็งๆอยู่พอดี” มอญพูดออกมาหน้าตาเฉย จนทำให้กุ้งต้องตกใจ
มอญอยากเปลี่ยนบรรยากาศ อีกอย่างอยากจะหลบหน้าเมียด้วย เพราะเซ็งกับพฤติกรรมบางอย่างของเจ้าหล่อน ตั้งแต่กลับมาเมื่อวานเช้า-กลางคืน ดาวไม่เคยช่วยจัดบ้านจัดของอะไรเลย ออกไปเที่ยวหาเพื่อนทันที จนเช้านี้ยังไม่กลับเข้าบ้านและติดต่อกลับมาหาเขาเลย มอญเลยถือโอกาสไปพักสมองก่อนเลยดีกว่า ก่อนที่จะไปเจออะไรหนักๆอีก
“ว่าไงนะ แล้วตอนนี้มึงอยู่ไหนเนี่ย อย่าบอกนะว่า ขับรถตามกูมาหนะ” มอญเฉลยแบบนิ่มๆ แต่คนฟังไม่นิ่มด้วยนะซิ
“ทำไมรู้หละ” กุ้งไม่เชื่อ เพราะไม่มีใครรู้ว่าเขาไปไหน แล้วมอญจะรู้ได้ยังไง อีกอย่างมอญพึ่งกลับมา มันจึงเป็นไปไม่ได้ จึงรีบเอารถจอดข้างทาง และหันไปดูข้างหลังว่ามีรถใครที่น่าสงสัยขับตามเขามาบ้าง กุ้งกวาดสายตาดูด้านหลังยังไงก็ไม่มี จะมีได้ยังไงหละครับ ก็พอกุ้งจอด มอญก็จอดหลบ กุ้งก็เลยไม่เห็น กุ้งหันซ้ายแลขวาอยู่อีกพักใหญ่ จนแน่ใจว่า ไม่พบอะไรที่น่าสงสัย
“มึงอยู่ไหน ไอ้มอญ อย่าล้อกันแล่นแบบนี้นะโว๊ย กูไม่ชอบ มึงก็รู้นิสัยกูดี”
สักพัก รถตู้ที่จอดอยู่ข้างทางหลังเขาคันหนึ่งก็ขับออกไป มอญจึงบอกกุ้ง
“มึงหันหลังกลับมาซิ รถมึงหนะเก่าๆสีเหลือง ที่สนิมแดกระบะหลังจนจะหมดคันแล้วใช่ไหม แถมมีของห่าเหวอะไรไม่รู้ อยู่เต็มไปหมด” กุ้งหันซ้ายควับกลับไปดู ห่างกันไกลมาก ประมาณ 2 คันรถได้ เห็นมีคนโบกไม้โบกมือให้ไหวๆ
กุ้งจึงวางสายและเปิดประตูรถลงไปดูว่าใช่มอญเพื่อนเขาไหม กุ้งเดินเข้ามาอย่างช้าๆพร้อมปืน.44 แม็กนั่มและจ้องมองเข้าไปผ่านแว่นดำ มอญค่อยๆลดกระจกรถลงมาและนอนเอาหัวพึงเบาะรอกุ้งอยู่ ในรถ BMW M5 V8 4.4 Bi-Turbo 600 แรงม้า สีน้ำเงินเข้ม ปลายปี 2020 กับราคาเบาๆเพียง 9,339,000 บาท “เป็นไปไม่ได้ มึงมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงไอ้มอญ” มอญเปิดปากพูดกับเพื่อนแบบยียวน
“จะไม่ให้กูอยู่ตรงนี้ได้ยังไง ก็กูตามมึงมาตลอด ตั้งแต่มึงออกมาจากบ้านอามึงแล้วตั้งแต่ 7 โมงเช้า กูแค่จะแวะมาเซอร์ไพร์สมึงซะหน่อยเท่านั้นเพราะคิดถึง กูโทรหามึงตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว พอดีไอ้เอียดมันรับกูถึงรู้ไงว่าอามึงรอแดกเบียร์อยู่ คราวนี้มึงเก็ตรึยังไอ้ฟาย”
“แล้วทำไมมึงไม่โทรหากูตั้งแต่ตอนนั้นหละวะ เล่นแบบนี้กูหัวใจจะวาย ไอ้ห่าลากไส้” กุ้งเก็บปืนที่ถือมาด้วยใส่หลังกางเกง
“ก็กูบอกแล้วไงว่ากูอยากเซอร์ไฟร์ส แล้วเซอร์ไฟพร์สไหมหละมึง” มอญยิ้มและหัวเราะ
“เออ เซอร์ไพร์สมากไอ้เวร ดีที่กูไม่ส่องมึงให้ดับ ตายห่าอยู่ข้างถนนไปก่อนที่จะได้มานั่งอธิบายแบบนี้”
“แหม กูกลัวจัง พ่อหนุ่มลูกทุ่งใจร้อน” มอญยังคงแหย่กุ้ง ตามประสาเพื่อนสนิท
“ให้มันจริงเถอะมึง แล้วทำไมไม่เรียกกูตั้งแต่ตอนออกมาใหม่ๆหละ หรือโทรหาก็ได้ มาตามแบบนี้ทำไม”
“ก็พอกูมาถึง กูก็เห็นมึงขับไอ้กระป๋องโกโลโกโสคันนั้นออกไปพอดี จะเรียกก็เรียกไม่ทันแล้ว ไอ้ครั้นจะรอกูก็ไม่รู้ว่ามึงจะกลับมากี่โมง ก็เลยโทรเข้าไปขอเบอร์มือถือมึงกับไอ้เอียด ระหว่างนั้นกูก็ขับรถตามมึงไปตลอดอย่างห่างๆ ก็เห็นมึงวนรถอยู่แถวๆสาย 5 ตั้งนาน ไม่รู้ว่ามึงทำอะไร จนมึงหายวับเข้าไปในบ้านหลังนึงตั้งนาน กว่ามึงจะออกมาเล่นเอากูหลับรอจนเบื่อไปเลย เข้าใจยังเพื่อน”
“เออ รู้แล้ว คราวหน้าแบบนี้ไม่เอานะโว๊ย มีอะไรมึงต้องรีบโทรหาโทรบอกกูเลย ไม่งั้นเดี๋ยวกูหลอนอีก โจทย์กูยิ่งเยอะอยู่ด้วย”
“ถามจริง นี่มึงจะยืนคุยกะกูอยู่แบบนี้ทั้งวันเลยรึไง”
มอญแซวเพื่อน เพราะตัวเองนอนอยู่ในรถที่แอร์เย็นฉ่ำ ส่วนกุ้งยืนอยู่ข้างนอกกับแดดอันร้อนแรงยามใกล้เที่ยง
“เออ งั้นมึงขับตามกูมาก็แล้วกัน มีอะไรเราไปคุยกันที่ปากช่อง”
กุ้งโบกมือให้เพื่อน มอญยกมือขวาทักตอบ จากนั้นกุ้งก็ขับรถกลับปากช่องตามปกติ โดยมีมอญขับตามไปอย่างติดๆเลยคราวนี้
+++++ ****** +++++
ชาติชาย (โกร๋น) เพื่อนรักของนรากรอีก 1 คน วัย 32 ปี เป็นคนเมืองเพชร ยากจนไม่ได้ร่ำรวยอะไร อาศัยวัดอยู่ ฉายาว่าโกร๋น ที่ได้มา เพราะเป็นคนกลัวผี ตาขาว อยู่กับวัดแต่ไม่ถูกกับผี เวลาพูดถึงผีที่ไร พ่อเจ้าประคุณวิ่งหนีโกยแน่บ เป็นคนแรกทุกที ไม่ได้เรียนต่อปริญญาโท พอจบปริญญาตรี จึงออกมาค้าขายและสิ่งที่ชอบที่สุดของมันก็คือ ขายชุดนักศึกษา ขายเสื้อยืดและกางเกงยีนส์
แต่แม่ชอบให้ขายขนมไทยๆตามสูตรพื้นบ้านมากกว่านั่นก็คือ ขนมหม้อแกง นั่นเอง เวลาที่ไม่นรากรสบายใจ ก็มีไอ้โกร๋นนี่แหละที่ทำให้สบายใจได้ตลอดทุกเวลา เพราะมันเป็นคนอารมณ์ดี ไม่ค่อยมีพิษมีภัยกับใคร แต่ถ้าเวลาใครมาหาเรื่อง ไม่ว่าจะส่วนตัวหรือในกลุ่ม มันก็จะออกหน้าก่อนเสมอ เพราะรักเพื่อน ใจร้อนว่างั้น พวกเพื่อนๆจึงรักโกร๋น นานแล้วที่ทั้ง 4 คนไม่ได้เจอกัน เพราะทุกคนต่างมีหน้าที่ ที่ต้องกระทำ วันนี้โกร๋นก็ออกมาขายเสื้อผ้าตามเดิม แต่เนื่องจากพิษเศรษฐกิจที่ไม่ค่อยดีช่วงนี้ ลูกค้าจึงไม่ค่อยมี
กุ้งโทรศัพท์เข้ามาหาระหว่างขับรถกลับปากช่อง “มึงทำไรอยู่วะ” โกร๋นตอบแบบเซ็งๆ
“นั่งตบยุงหวะ ตั้งแต่เที่ยง นี่ก็เกือบ 4 โมงเย็นแล้ว แม้แต่หมาสักตัวกูก็ยังไม่เห็นเงาเลยหวะที่จะแวะเข้ามาส่งเสียงที่ร้าน ไม่รู้ผู้คนแม่งหายไปไหนหมด นี่ขนาดวันเสาร์นะมึง นักศึกษาช่วงนี้ก็ไม่เห็นขยันมาเรียนกันเลย ไม่รู้ว่าหายไปไหนกันหมด มีแต่คนเดินผ่านไปมา กูหละโค ตะ ระ เซ็งเลยหวะ ว่าแต่มึงเถอะ วันนี้นึกยังไงถึงโทรมาหากูได้ เห็นทุกครั้งจะไปจะมา แม่งโผล่มาไม่ให้สุ่มให้เสียง วันนี้เสือกมีมารยาท เอ้าว่าไป เวลากูเหลือเฟือ” โกร๋นแสนจะเซ็ง
“เออ เดี๋ยววันนี้มึงจะหายเซ็ง มึงเก็บของกลับวัดได้เลย ไม่ต้องขายแล้วถ้ามันไม่มีคนหนะ กลับไปนอนพักสมองที่วัดได้เลย เดี๋ยวกูจะส่งราชรถรับมึงถึงกุฎิหลวงตาเลย แค่นี้นะ มึงไม่ต้องอ้าปากจะถามกูเลยนะ ว่าทำไมและอะไร ถ้ามึงอยากหายเซ็ง คุณมึงก็กรุณาทำตามที่คุณกรูบอก ถ้าคุณมึงไม่ทำตาม แล้วคุณมึงจะเสียใจ” พอพูดจบ กุ้งก็วางสายทันที ปล่อยให้โกร๋นงง ไปพักใหญ่
ในเมื่อดูแล้วไม่มีคน โกร๋นก็ทำตามที่กุ้งบอก เริ่มเก็บร้านและเดินทางกลับเข้าวัดไปพักผ่อนทันที แล้วกุ้งก็โทรไปหาเมฆ
“เย็นนี้ถ้าเสร็จงานแล้ว มึงแวะไปรับไอ้โกร๋นที่กุฏิด้วย ไม่ต้องถาม แล้วพามันไปเจอกูที่ปากช่องเลย กูมีเซอร์ไพร์สให้พวกมึง เคร”
>>>>> ***** >>>>>>>> **********
มัชฌิมา เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 7 ก.ค. 2564, 21:48:06 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 7 ก.ค. 2564, 21:48:06 น.
จำนวนการเข้าชม : 158
| << ตอนที่ 1 .. “ บันทึกใจ ” | ตอนที่ 3 .. “ ภาษาใจ ” >> |