่ตำนานรัก สะท้านยุทธภพ
ครั้งแรกที่เจอองค์หญิงผู้เลอโฉม ซึ่งเป็นทายาทของราชวงศ์หมิงแห่งชาวฮั่น เขาก็ตกหลุมรักนางขึ้นมาทันที
หญิงสาวผู้มีความหวังอันเจิดจ้า ที่จะรวบรวมชาวฮั่นเพื่อกอบกู้บังลังก์คืน เพื่อเกียรติของชาวฮั่นที่ยิ่งใหญ่ในแผ่นดินจีน
ชาวหนุ่มตกหลุมรักนางอย่างหาเหตุผลมิได้ ตั้งใจจะทำทุกอย่าง เพื่อการสมหวังในรัก แม้จะต้องต่อสู้กับกองทัพแมนจู ที่ยิ่งใหญ่อหังการ์ ผู้ทรงอำนาจที่สุดในแผ่นดินจีนขณะนี้
ภารกิจสยบรัก และทวงคืนบังลังก์ เพื่อช่วยจึงนางเกิดขึ้น
แม่ทัพคนสำคัญของแมนจู คือคนที่เขาจะฆ่า
แต่ทว่า อะไรจะเกิดขึ้น เมื่อเขารู้ว่า คนที่เขากำลังจะฆ่านั้น คือพ่อแท้ๆของเขาเอง!!!
Tags: นิยายรัก นิยายจีนโบราณ เส้าหลิน ประวัติศ่าสตร์จีน
ตอน: องค์หญิงเหมยหลิง หายไปกับนางพญาผมขาว
บทที่๒
ชายทหารฝ่ายราชวงศ์หมิงมือกำดาบมุ่งฟาดฟันร่างของทหารแมนจูอย่างไม่เสียดายชีวิต ทันทีที่เห็นกองกำลังของทหารแมนจูกลุ่มใหญ่เข้าจู่โจมไปยังจุดที่องค์หญิงเหมยหลิงหมอบหลบอยู่กับพื้น ท่ามกลางทหารชาวฮั่นสี่ห้าคนห้อมล้อมองค์หญิงไว้
เขาแกว่งดาบฟันซ้ายฟันขวาตรงเป้าที่ฝ่ายตรงข้ามปรากฏอยู่ เมื่อฝ่าเข้าไปถึงตัวขององค์หญิงแล้ว เขาก็รีบอุ้มเด็กน้อยขึ้นพาดไหล่ตนเอง พร้อมที่จะพาองค์หญิงวิ่งหนีศัตรู
แม้จะรู้ว่าแขนที่บาดเจ็บของเขาจะสาหัสปางตายเพียงใด แต่การช่วยเหลือองค์หญิงสำคัญมากกว่าชีวิตเขาอีก เขาจึงฝืนทนความเจ็บปวด เพื่อจะวิ่งนำองค์หญิงออกไปจากสมรภูมิรบอันโหดร้ายนี้ไปให้ได้อย่างปลอดภัย
แต่ทว่า ทุกอย่างไม่ง่ายอย่างที่เขาคิด ทหารแมนจูก็ตามจู่โจมเข้ามากระชั้นชิด นายทหารฝ่ายอารักขากลั้นใจเฮือกสุดท้าย ก่อนที่จะวิ่งแบกร่างองค์หญิงออกจากอาณาเขตนั้นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ มองเห็นต้นไม้ใหญ่คือเป้าหมายสุดท้ายที่เขาจะพาเด็กน้อยหลบยังพุ่มต้นไม้ เพื่ออำพรางตัว
“มันหนีไปทางโน้นแล้ว”
ยังมิทันได้ถึงจุดหมาย เขาก็ได้ยินเสียงพวกทหารแมนจูตะโกนตามหลังมาแทบชิดตัว แล้วเขาก็สะดุ้งสุดขีด เมื่อรู้สึกถึงความเจ็บปวด หลังทหารแมนจูเงื้อดาบฟันฉับที่ต้นลำคอเขา
คมของดาบ บวกกับแรงเงื้อมืออันหนักหน่วงที่กระทุ้งลงลำคอ ลมหายใจของเขาแทบจะสิ้นขาดใจในวินาทีนั้น แต่ด้วยความห่วงองค์หญิงทำให้เขาอึดทนอยู่ได้ต่อไป
ร่างของเขาล้มครืนลงยังพื้นดิน อย่างคนสิ้นแรง พร้อมกับร่างขององค์หญิงก็หล่นลงตาม เด็กน้อยร้องไห้ตกใจเสียงดังอย่างไร้ที่พึ่ง
ชายทหารสะอึกถึงความเศร้า น้ำตาหลั่งออกมาเต็มสองแก้ม ใบหน้าของเขาขณะนี้ ระคนอาบไปด้วยน้ำตาและน้ำเลือด แสนเสียเสียใจอย่างยิ่ง เมื่อรู้ตัวว่ามิอาจปกป้ององค์หญิงได้อีกต่อไป เพราะเขาเองก็กำลังจะขาดใจ...ตาย
“องค์หญิง...วิ่งหนีไป!”
สิ่งเดียวที่เขาจะทำได้ ก่อนที่จะขาดใจตายตอนนี้ก็คือให้เด็กน้อยวิ่งหนีไป ดีกว่าอยู่ให้ทหารแมนจูฆ่าทิ้ง
เด็กน้อยตกใจ เมื่อร่างหล่นลงพื้นและกำลังโดนคนตามคร่าชีวิต ทหารแมนจูวิ่งกรูไปรวดเร็ว เมื่อเห็นเด็กน้อยกำลังวิ่งหนีไปข้างหน้า
ชายทหารอารักขาองค์หญิงนอนคลานเกลือกกลิ้งอยู่กับพื้น จมอยู่กับกองเลือดของตนเอง ร่างเริ่มขยับเขยื้อนไม่ได้จากอาการเจ็บปวด และแผลที่เหวอะปริออก ทำให้เลือดไหนทะลักออกมาจากร่างเขา ชายทหารเห็นเด็กน้อยวิ่งหนีไป และทหารแมนจูสิบกว่าคนก็วิ่งตามประชิดไป คิดว่าคงไม่รอดแน่
“องค์...หญิง...เหมย...หลิง...”
เขากล่าวได้แค่นั้น เมื่อสิ้นประโยค ทหารอารักขาองค์หญิงก็สิ้นลมขาดใจตาย ณ วินาทีนั้น
เด็กน้อยวิ่งมาไม่ไกลก็เริ่มหมดแรง ทหารแมนจูได้ทีก็เข้าล้อมตัวองค์หญิง และเตรียมประหาร...
ทันใด!
@@@@@
ลมสะบัดพัดแรงราวพายุปรากฏขึ้นมาอย่างทันทีทันใด ประดากิ่งไม้ไหวเคลื่อนไปตามแรงกระชากลม ทำให้หมู่ทหารแมนจู ซึ่งกำลังเงื้องมือชักดาบเพื่อประหารองค์หญิงก็ต้องหยุดชะงัก ราวถูกมนต์สะกดไว้
รู้สึกเหมือนมีร่างใครสักคนลอยตัวลงมาจากอากาศ เท้าเหยียบบนศีรษะเหล่าทหารแมนจูคนนั้นที คนนี้ที ล้มลงพื้นอย่างระเนนระราด ด้วยแรงถีบยันศีรษะของร่างลึกลับ
“เกิดอะไรขึ้นวะ?”
นายทหารคนหนึ่งสบถถามขึ้น เพราะตนเองถูกลอบทำร้าย แต่ยังหาตัวคนทำไม่เจอ
ท่ามกลางสายลมที่สะบัดพัดพลิ้ว ร่างหนึ่งปรากฏขึ้นนั่งที่กิ่งต้นไม้ใหญ่ ยังกับมีวิชาตัวเบาที่นั่งบนกิ่งไม้อย่างง่ายดาย สักพัก ร่างนั้นก็เคลื่อนตัวจากที่สูงลงสู่เบื้องล่าง เหมือนเหาะลงมา
...นั่นไง มีวิชาตัวเบาจริงๆด้วย...
เหล่าทหารอุทานขึ้นพร้อมกัน
หญิงวัยกลางคน เรือนผมยาวสยายสีขาวโพลน มีดวงตาแกร่งกล้า เปล่งประกายวาววับ จ้องเขม็งไปยังกลุ่มทหารแมนจู ด้วยดวงตาที่โกรธแค้น
“พวกทหารแมนจู โหดร้ายป่าเถื่อน!”
นางสบถด่าขึ้น เหมือนมีอดีตที่เลวร้ายฝั่งแน่นในใจ กล่าวท่ามกลางเรือนผมสีขาวยาวเฟื้อย สะบัดพลิ้วไปกับพายุลม
นางพญาผมขาว!
หมู่ทหารรู้เกียรติศัพท์นางดี ผู้ช่ำชองใจยุทธภพในวิชาวิทยายุทธ สำเร็จวิชาลอยตัวในอากาศได้ เนื่องจากการฝึกฝนทางจิตที่สะสมมานาน ดัดแปลงมาจากวิชาพลังลมปราณ
การฝึกเพ่งกสิณลม ตามวิธีการฝึกสมาธิจนเข้าฌาน แล้วแสดงอิทธิปาฏิหาริย์ สืบเนื่องมาจากลมปราณ คือการลอยตัวไปในอากาศได้ และเสกลมให้ปรากฏขึ้นได้ตามปรารถนา
ดังนั้น ลมแรงราวพายุที่ปรากฏขึ้นเมื่อครู่ ทำให้ทหารแมนจูประคองร่างตัวเองไม่ได้ แทบจะล้มจากการปะทะกับพายุลม สักครู่นี้ก็ด้วยฝีมือนางนี้เอง
ร่างทหารหงายหลังผึ่ง ลำตัวพลิกล้มตึงลงพื้น เสมือนมีฝ่าเท้าใครสักคนมาเหยียบและถีบบนศีรษะ สักครู่นี้ก็คงฝีมือนางอีก
แม้การลอยตัวไปตามอากาศ เคลื่อนตัวจากกิ่งไม้ เพื่อแสดงการขู่ขวัญก็ล้วนแต่อัศจรรย์ยิ่ง
นางพญาผมขาว...
ขณะที่หมุ่ทหารกำลังตกตะลึงงันอยู่กับร่างที่ปรากฏ และปาฏิหาริย์ที่พบเห็น ในร่างหญิงชุดผู้บำเพ็ญตบะอย่างความพากเพียรอยู่นั้น
ท่ามความงวยงงของคู่ต่อสู้ นางพญาผมขาวก็ลอยมาฉกคว้าอุ้มเอาร่างของเด็กน้อย และพากันเคลื่อนลอยขึ้นหายไปในนภากาศ อย่างหน้าตาเฉย
ชายทหารฝ่ายราชวงศ์หมิงมือกำดาบมุ่งฟาดฟันร่างของทหารแมนจูอย่างไม่เสียดายชีวิต ทันทีที่เห็นกองกำลังของทหารแมนจูกลุ่มใหญ่เข้าจู่โจมไปยังจุดที่องค์หญิงเหมยหลิงหมอบหลบอยู่กับพื้น ท่ามกลางทหารชาวฮั่นสี่ห้าคนห้อมล้อมองค์หญิงไว้
เขาแกว่งดาบฟันซ้ายฟันขวาตรงเป้าที่ฝ่ายตรงข้ามปรากฏอยู่ เมื่อฝ่าเข้าไปถึงตัวขององค์หญิงแล้ว เขาก็รีบอุ้มเด็กน้อยขึ้นพาดไหล่ตนเอง พร้อมที่จะพาองค์หญิงวิ่งหนีศัตรู
แม้จะรู้ว่าแขนที่บาดเจ็บของเขาจะสาหัสปางตายเพียงใด แต่การช่วยเหลือองค์หญิงสำคัญมากกว่าชีวิตเขาอีก เขาจึงฝืนทนความเจ็บปวด เพื่อจะวิ่งนำองค์หญิงออกไปจากสมรภูมิรบอันโหดร้ายนี้ไปให้ได้อย่างปลอดภัย
แต่ทว่า ทุกอย่างไม่ง่ายอย่างที่เขาคิด ทหารแมนจูก็ตามจู่โจมเข้ามากระชั้นชิด นายทหารฝ่ายอารักขากลั้นใจเฮือกสุดท้าย ก่อนที่จะวิ่งแบกร่างองค์หญิงออกจากอาณาเขตนั้นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้ มองเห็นต้นไม้ใหญ่คือเป้าหมายสุดท้ายที่เขาจะพาเด็กน้อยหลบยังพุ่มต้นไม้ เพื่ออำพรางตัว
“มันหนีไปทางโน้นแล้ว”
ยังมิทันได้ถึงจุดหมาย เขาก็ได้ยินเสียงพวกทหารแมนจูตะโกนตามหลังมาแทบชิดตัว แล้วเขาก็สะดุ้งสุดขีด เมื่อรู้สึกถึงความเจ็บปวด หลังทหารแมนจูเงื้อดาบฟันฉับที่ต้นลำคอเขา
คมของดาบ บวกกับแรงเงื้อมืออันหนักหน่วงที่กระทุ้งลงลำคอ ลมหายใจของเขาแทบจะสิ้นขาดใจในวินาทีนั้น แต่ด้วยความห่วงองค์หญิงทำให้เขาอึดทนอยู่ได้ต่อไป
ร่างของเขาล้มครืนลงยังพื้นดิน อย่างคนสิ้นแรง พร้อมกับร่างขององค์หญิงก็หล่นลงตาม เด็กน้อยร้องไห้ตกใจเสียงดังอย่างไร้ที่พึ่ง
ชายทหารสะอึกถึงความเศร้า น้ำตาหลั่งออกมาเต็มสองแก้ม ใบหน้าของเขาขณะนี้ ระคนอาบไปด้วยน้ำตาและน้ำเลือด แสนเสียเสียใจอย่างยิ่ง เมื่อรู้ตัวว่ามิอาจปกป้ององค์หญิงได้อีกต่อไป เพราะเขาเองก็กำลังจะขาดใจ...ตาย
“องค์หญิง...วิ่งหนีไป!”
สิ่งเดียวที่เขาจะทำได้ ก่อนที่จะขาดใจตายตอนนี้ก็คือให้เด็กน้อยวิ่งหนีไป ดีกว่าอยู่ให้ทหารแมนจูฆ่าทิ้ง
เด็กน้อยตกใจ เมื่อร่างหล่นลงพื้นและกำลังโดนคนตามคร่าชีวิต ทหารแมนจูวิ่งกรูไปรวดเร็ว เมื่อเห็นเด็กน้อยกำลังวิ่งหนีไปข้างหน้า
ชายทหารอารักขาองค์หญิงนอนคลานเกลือกกลิ้งอยู่กับพื้น จมอยู่กับกองเลือดของตนเอง ร่างเริ่มขยับเขยื้อนไม่ได้จากอาการเจ็บปวด และแผลที่เหวอะปริออก ทำให้เลือดไหนทะลักออกมาจากร่างเขา ชายทหารเห็นเด็กน้อยวิ่งหนีไป และทหารแมนจูสิบกว่าคนก็วิ่งตามประชิดไป คิดว่าคงไม่รอดแน่
“องค์...หญิง...เหมย...หลิง...”
เขากล่าวได้แค่นั้น เมื่อสิ้นประโยค ทหารอารักขาองค์หญิงก็สิ้นลมขาดใจตาย ณ วินาทีนั้น
เด็กน้อยวิ่งมาไม่ไกลก็เริ่มหมดแรง ทหารแมนจูได้ทีก็เข้าล้อมตัวองค์หญิง และเตรียมประหาร...
ทันใด!
@@@@@
ลมสะบัดพัดแรงราวพายุปรากฏขึ้นมาอย่างทันทีทันใด ประดากิ่งไม้ไหวเคลื่อนไปตามแรงกระชากลม ทำให้หมู่ทหารแมนจู ซึ่งกำลังเงื้องมือชักดาบเพื่อประหารองค์หญิงก็ต้องหยุดชะงัก ราวถูกมนต์สะกดไว้
รู้สึกเหมือนมีร่างใครสักคนลอยตัวลงมาจากอากาศ เท้าเหยียบบนศีรษะเหล่าทหารแมนจูคนนั้นที คนนี้ที ล้มลงพื้นอย่างระเนนระราด ด้วยแรงถีบยันศีรษะของร่างลึกลับ
“เกิดอะไรขึ้นวะ?”
นายทหารคนหนึ่งสบถถามขึ้น เพราะตนเองถูกลอบทำร้าย แต่ยังหาตัวคนทำไม่เจอ
ท่ามกลางสายลมที่สะบัดพัดพลิ้ว ร่างหนึ่งปรากฏขึ้นนั่งที่กิ่งต้นไม้ใหญ่ ยังกับมีวิชาตัวเบาที่นั่งบนกิ่งไม้อย่างง่ายดาย สักพัก ร่างนั้นก็เคลื่อนตัวจากที่สูงลงสู่เบื้องล่าง เหมือนเหาะลงมา
...นั่นไง มีวิชาตัวเบาจริงๆด้วย...
เหล่าทหารอุทานขึ้นพร้อมกัน
หญิงวัยกลางคน เรือนผมยาวสยายสีขาวโพลน มีดวงตาแกร่งกล้า เปล่งประกายวาววับ จ้องเขม็งไปยังกลุ่มทหารแมนจู ด้วยดวงตาที่โกรธแค้น
“พวกทหารแมนจู โหดร้ายป่าเถื่อน!”
นางสบถด่าขึ้น เหมือนมีอดีตที่เลวร้ายฝั่งแน่นในใจ กล่าวท่ามกลางเรือนผมสีขาวยาวเฟื้อย สะบัดพลิ้วไปกับพายุลม
นางพญาผมขาว!
หมู่ทหารรู้เกียรติศัพท์นางดี ผู้ช่ำชองใจยุทธภพในวิชาวิทยายุทธ สำเร็จวิชาลอยตัวในอากาศได้ เนื่องจากการฝึกฝนทางจิตที่สะสมมานาน ดัดแปลงมาจากวิชาพลังลมปราณ
การฝึกเพ่งกสิณลม ตามวิธีการฝึกสมาธิจนเข้าฌาน แล้วแสดงอิทธิปาฏิหาริย์ สืบเนื่องมาจากลมปราณ คือการลอยตัวไปในอากาศได้ และเสกลมให้ปรากฏขึ้นได้ตามปรารถนา
ดังนั้น ลมแรงราวพายุที่ปรากฏขึ้นเมื่อครู่ ทำให้ทหารแมนจูประคองร่างตัวเองไม่ได้ แทบจะล้มจากการปะทะกับพายุลม สักครู่นี้ก็ด้วยฝีมือนางนี้เอง
ร่างทหารหงายหลังผึ่ง ลำตัวพลิกล้มตึงลงพื้น เสมือนมีฝ่าเท้าใครสักคนมาเหยียบและถีบบนศีรษะ สักครู่นี้ก็คงฝีมือนางอีก
แม้การลอยตัวไปตามอากาศ เคลื่อนตัวจากกิ่งไม้ เพื่อแสดงการขู่ขวัญก็ล้วนแต่อัศจรรย์ยิ่ง
นางพญาผมขาว...
ขณะที่หมุ่ทหารกำลังตกตะลึงงันอยู่กับร่างที่ปรากฏ และปาฏิหาริย์ที่พบเห็น ในร่างหญิงชุดผู้บำเพ็ญตบะอย่างความพากเพียรอยู่นั้น
ท่ามความงวยงงของคู่ต่อสู้ นางพญาผมขาวก็ลอยมาฉกคว้าอุ้มเอาร่างของเด็กน้อย และพากันเคลื่อนลอยขึ้นหายไปในนภากาศ อย่างหน้าตาเฉย
อัญเญาะ มัญเญาะ เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 12 ส.ค. 2564, 20:05:04 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 12 ส.ค. 2564, 20:05:16 น.
จำนวนการเข้าชม : 250
| << แมนจูบุกปราบทายาทราชวงศ์หมิง | บทที่๓ กำเนิด วัดเส้าหลิน >> |