หนามร้ายในใจรัก (Yuri) -จบ
Tags: นิยายยูริ, รัก, เพื่อนสนิท, แอบรัก
ตอน: เริ่มต้นจากตรงไหนกัน
จุดเริ่มต้นความรักของคนสองคนเริ่มจากตรงไหน แล้วนิยามความรักของเพศเดียวกันที่เริ่มจากคำว่าเพื่อนคืออะไร คำถามที่ทั้งสองคอยหาคำตอบตั้งแต่เจอกันจนกระทั่งวันที่ต้องลาจาก ไม่ว่าจะผ่านไปนานสักกี่ปีก็ยังคงหาจุดเริ่มต้นไม่ได้เสียที
"พริกไทย" นัทนันท์หยิบของโปรดที่เธอมักใส่อาหารเป็นประจำ จนต้องเผลอยิ้มกับเรื่องราวเก่าๆ ที่ผ่านเข้ามา
ถึงแม้ห้องเช่าราคาแสนถูกจะมองไปทางไหนก็มีแต่ร่องรอยผ่านการใช้งานมาหลายปี แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้นัทนันท์ไม่อดตาย ก็คงเป็นแหล่งอาหารที่เธอสามารถซื้อกลับไปนั่งกินในห้องได้อย่างสบายใจ จึงทำให้เธอคิดถึงเรื่องราวต่างๆ ของเธอกับสกาวใจขึ้นมาอีกครั้ง
"เลือกเยอะ ๆ เลยนะ วันนี้พ่อแตงเลี้ยง" สกาวใจวัยน่ารักหันมาบอกนัทนันท์
เธอยอมรับว่าไม่เคยเจอครอบครัวไหนเหมือนกับสกาวใจมาก่อน คุณแม่ของสกาวใจเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวและหย่ากับสามีตั้งแต่เพื่อนรักของเธอยังอายุไม่กี่ปี แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาหรือน่าสงสัยถ้าชายคนนั้นไม่พาภรรยาใหม่มาเยี่ยมลูกสาวของเขาด้วย
"ไม่เป็นอะไรแน่นะ" นัทนันท์กระซิบเบาๆ
"เรื่องอะไรอย่างนั้นเหรอ" คนตัวเตี้ยยังคงทำหน้ามึนงงแล้วถามกลับมา
"ก็เรื่องพ่อของเธอไง แบบนี้ไม่อึดอัดสักนิดหรือไง"
"ไม่เลย สบายมาก พ่อก็เป็นแบบนี้แหละ" สกาวใจตอบแบบไม่ใส่ใจ แล้วหยิบอาหารแห้งใส่รถเข็นจนเกือบเต็ม
"นี่กะจะให้พ่อจนภายในวันเดียวเลยหรือยังไง" เขายิ้มให้กับลูกสาว ข้างๆ เขามีหญิงสาวแต่งตัวดูดีทาปากสีแดงจนรู้สึกว่าแต่งจัดเกินไปหรือเปล่า
"อะไรกันค่ะ นาน ๆ ทีเจอลูก ก็ต้องจัดเต็มสิ" พูดจบก็ตามมาด้วยเสียงหัวเราะ
นัทนันท์มองครอบครัวของสกาวใจด้วยความรู้สึกที่มันไม่ลงตัว การยอมรับความคิดกับการตัดสินใจของคนในครอบครัวเป็นเรื่องที่ง่ายดายขนาดนั้นเลยหรือยังไง ไม่เหมือนกับครอบครัวของเธอที่มีหัวหน้าครอบครัวเป็นจุดศูนย์กลาง จะทำอะไรหรือต้องการอะไรก็ต้องผ่านคนเป็นพ่อก่อนทุกครั้ง
หลังจากได้ของมาเต็มรถก็ได้เวลาขนขึ้นหอพัก ช่วยกันจัดเก็บเข้าที่จนมืดแต่ทั้งหมดเป็นของสกาวใจ และเจ้าตัวก็ใจดีวางไว้บนชั้นเพื่อให้นัทนันท์ใช้ร่วมกัน
"ทำไมซื้อมาเยอะจัง จะไม่ออกไปไหนเลยเหรอ" มือเรียวจับซองขนม และกวาดมองไปยังชั้นวางของแต่ละชั้น มีแต่ของกินและของใช้ทำอย่างกับหนีน้ำท่วม
"ออกสิ เอาไว้ฉุกเฉิน ไหนๆ พ่อก็มาหาปีละครั้งอยู่แล้ว ซื้อไว้เลยทีเดียว แม่จะได้ไม่ต้องกังวล" สกาวใจพูดแบบไม่ใส่ใจ เหมือนกับว่าสิ่งที่ทำอยู่เป็นเรื่องปกติ
"งั้น วันนี้เรากินอะไรกันดี" นัทนันท์เปลี่ยนเรื่องและคิดว่าถ้าเพื่อนของเธอไม่อยากเล่า เธอก็จะไม่พยายามอยากรู้
"มาม่าไหม"
"อืม แบบนั้นก็ได้"
สองสาวช่วยกันทำอาหารยอดฮิตภายในห้อง แม้จะถูกห้ามเรื่องอุปกรณ์ไฟฟ้าหลายอย่างโดยเฉพาะการผัดการทอดเพราะจะเกิดไฟไหม้ แต่พวกเธอต้มมาม่าในหม้อสุกี้เล็กน้อยแบบนี้คงไม่เป็นอะไร ที่สำคัญความสุขของการทานอาหารคือการแย่งกันกิน
วิถีชีวิตการอยู่มหาวิทยาลัยเหมือนเดิมแทบทุกวันเพียงแต่ว่าทั้งสองไม่ได้อยู่คณะเดียวกัน ช่วงเวลากับการได้กลับมาพักผ่อนจึงไม่ค่อยตรงกันเท่าไหร่
"คืนนี้ไม่ต้องรอแตงนะ"
"จะไปไหน"
"ร้องเกะ รุ่นพี่เลี้ยง" สกาวใจบอกไปเปลี่ยนชุดไป
"อืม อย่าดื่มเยอะล่ะ เดี๋ยวกลับมาไม่ได้"
"รู้แล้วน่า ยังไงก็ต้องรีบกลับอยู่แล้ว"
นัทนันท์มองเพื่อนร่วมห้องเปลี่ยนชุด ผิวขาวๆ ทำให้เธอไม่อาจล่ะสายตาออกไปได้ เป็นอะไรที่แย่ยิ่งกว่าแย่ เพราะทุกครั้งที่มองหัวใจก็มักจะเต้นแรงจนแทบจะบ้าตายอยู่แล้ว
การออกไปเที่ยวของสกาวใจเป็นเรื่องปกติจนนัทนันท์ไม่อยากจะถาม กระทั่งมีวันหนึ่งวันที่เพื่อนช่างเที่ยวของเธอทำตัวแปลกไป
"กลับมาแล้วเหรอ" นัทนันท์ถามท่ามกลางความมืด แต่คนที่เธอถามกลับเงียบและหยิบผ้าขนหนูไปห้องน้ำ
"อะไรของเค้า" เมื่อความง่วงเล่นงาน ใครจะทำอะไรก็เชิญตามสบายเพราะพรุ่งนี้ต้องเข้าคณะตั้งแต่เช้า
ผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ เตียงของนัทนันท์เหมือนมีใครขึ้นมานอนกับเธอ ความรู้สึกที่ค่อย ๆ ถูกโอบกอดจากทางด้านหลังทำให้ต้องตื่น
"ทะ...ทำอะไร" คนถูกโอบกอดพลิกตัวเพื่อประจันหน้า ลมหายใจของเราทั้งคู่ใกล้กันมาก มากจนรู้สึกได้ถึงความตื่นเต้นของอีกฝ่าย
"วันนี้แตงหงุดหงิดมากที่เห็นนัดไปกับผู้ชาย" คนตัวเล็กกว่าดันตัวเจ้าของเตียงให้กลับไปนอนหงาย ส่วนตัวเธอนั้นอยู่ข้างบนและมองด้วยสีหน้าจริงจังจนนัทนันท์ไม่เข้าใจ
"ผู้ชาย?" อะไรกัน ถึงเธอจะไปกับผู้ชายก็ไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนี้เลย
"เพื่อนคนนั้นจับมือนัดหรือเปล่า หรือจูบด้วย" สกาวใจจับมือและมองที่ริมฝีปาก
"จะ...จูบอะไร" ทำไมวันนี้เพื่อนของเธอถึงพูดจาไม่รู้เรื่อง
ถ้านึกย้อนกลับไปถึงผู้ชายที่เธอได้เจอในวันนี้ก็คงเป็นเพื่อนในคณะ แล้วทำไมต้องหงุดหงิดใส่เธอโดยเฉพาะเรื่องจูบกับจับมือ สรุปแล้วหมายความว่าอย่างไร เธอไม่เข้าใจ แต่ทุกอย่างต้องหยุดลงเพราะคนขี้หงุดหงิดได้ล้มนอนทับบนร่างของเธอ
"นี้ แตงตื่นสิ จะนอนแบบนี้ไม่ได้นะ" นัทนันท์เขย่าแรงๆ ให้คนขี้เมาลืมตาตื่นขึ้น ตัวเล็กแต่แรงเยอะจนเธอกลายเป็นคนเสียเปรียบไปเสียหมด ถึงอย่างนั้นก็ใช่ว่าจะรังเกียจ
"เวลานอน ก็น่ารักดีนะ" เมื่อพลิกคนหลับให้กลับมานอนบนเตียง เธอจึงได้พิจารณาความน่ารักของเพื่อนร่วมห้อง
"ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว คืนนี้ขอกอดหน่อย"
ใช่ว่าเตียงจะใหญ่โต ในเมื่อหลงขึ้นมานอนด้วยกันแล้ว ก็อย่าตื่นมาตกใจกับสิ่งที่ทำลงไปก็แล้วกัน
"พริกไทย" นัทนันท์หยิบของโปรดที่เธอมักใส่อาหารเป็นประจำ จนต้องเผลอยิ้มกับเรื่องราวเก่าๆ ที่ผ่านเข้ามา
ถึงแม้ห้องเช่าราคาแสนถูกจะมองไปทางไหนก็มีแต่ร่องรอยผ่านการใช้งานมาหลายปี แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้นัทนันท์ไม่อดตาย ก็คงเป็นแหล่งอาหารที่เธอสามารถซื้อกลับไปนั่งกินในห้องได้อย่างสบายใจ จึงทำให้เธอคิดถึงเรื่องราวต่างๆ ของเธอกับสกาวใจขึ้นมาอีกครั้ง
"เลือกเยอะ ๆ เลยนะ วันนี้พ่อแตงเลี้ยง" สกาวใจวัยน่ารักหันมาบอกนัทนันท์
เธอยอมรับว่าไม่เคยเจอครอบครัวไหนเหมือนกับสกาวใจมาก่อน คุณแม่ของสกาวใจเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวและหย่ากับสามีตั้งแต่เพื่อนรักของเธอยังอายุไม่กี่ปี แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาหรือน่าสงสัยถ้าชายคนนั้นไม่พาภรรยาใหม่มาเยี่ยมลูกสาวของเขาด้วย
"ไม่เป็นอะไรแน่นะ" นัทนันท์กระซิบเบาๆ
"เรื่องอะไรอย่างนั้นเหรอ" คนตัวเตี้ยยังคงทำหน้ามึนงงแล้วถามกลับมา
"ก็เรื่องพ่อของเธอไง แบบนี้ไม่อึดอัดสักนิดหรือไง"
"ไม่เลย สบายมาก พ่อก็เป็นแบบนี้แหละ" สกาวใจตอบแบบไม่ใส่ใจ แล้วหยิบอาหารแห้งใส่รถเข็นจนเกือบเต็ม
"นี่กะจะให้พ่อจนภายในวันเดียวเลยหรือยังไง" เขายิ้มให้กับลูกสาว ข้างๆ เขามีหญิงสาวแต่งตัวดูดีทาปากสีแดงจนรู้สึกว่าแต่งจัดเกินไปหรือเปล่า
"อะไรกันค่ะ นาน ๆ ทีเจอลูก ก็ต้องจัดเต็มสิ" พูดจบก็ตามมาด้วยเสียงหัวเราะ
นัทนันท์มองครอบครัวของสกาวใจด้วยความรู้สึกที่มันไม่ลงตัว การยอมรับความคิดกับการตัดสินใจของคนในครอบครัวเป็นเรื่องที่ง่ายดายขนาดนั้นเลยหรือยังไง ไม่เหมือนกับครอบครัวของเธอที่มีหัวหน้าครอบครัวเป็นจุดศูนย์กลาง จะทำอะไรหรือต้องการอะไรก็ต้องผ่านคนเป็นพ่อก่อนทุกครั้ง
หลังจากได้ของมาเต็มรถก็ได้เวลาขนขึ้นหอพัก ช่วยกันจัดเก็บเข้าที่จนมืดแต่ทั้งหมดเป็นของสกาวใจ และเจ้าตัวก็ใจดีวางไว้บนชั้นเพื่อให้นัทนันท์ใช้ร่วมกัน
"ทำไมซื้อมาเยอะจัง จะไม่ออกไปไหนเลยเหรอ" มือเรียวจับซองขนม และกวาดมองไปยังชั้นวางของแต่ละชั้น มีแต่ของกินและของใช้ทำอย่างกับหนีน้ำท่วม
"ออกสิ เอาไว้ฉุกเฉิน ไหนๆ พ่อก็มาหาปีละครั้งอยู่แล้ว ซื้อไว้เลยทีเดียว แม่จะได้ไม่ต้องกังวล" สกาวใจพูดแบบไม่ใส่ใจ เหมือนกับว่าสิ่งที่ทำอยู่เป็นเรื่องปกติ
"งั้น วันนี้เรากินอะไรกันดี" นัทนันท์เปลี่ยนเรื่องและคิดว่าถ้าเพื่อนของเธอไม่อยากเล่า เธอก็จะไม่พยายามอยากรู้
"มาม่าไหม"
"อืม แบบนั้นก็ได้"
สองสาวช่วยกันทำอาหารยอดฮิตภายในห้อง แม้จะถูกห้ามเรื่องอุปกรณ์ไฟฟ้าหลายอย่างโดยเฉพาะการผัดการทอดเพราะจะเกิดไฟไหม้ แต่พวกเธอต้มมาม่าในหม้อสุกี้เล็กน้อยแบบนี้คงไม่เป็นอะไร ที่สำคัญความสุขของการทานอาหารคือการแย่งกันกิน
วิถีชีวิตการอยู่มหาวิทยาลัยเหมือนเดิมแทบทุกวันเพียงแต่ว่าทั้งสองไม่ได้อยู่คณะเดียวกัน ช่วงเวลากับการได้กลับมาพักผ่อนจึงไม่ค่อยตรงกันเท่าไหร่
"คืนนี้ไม่ต้องรอแตงนะ"
"จะไปไหน"
"ร้องเกะ รุ่นพี่เลี้ยง" สกาวใจบอกไปเปลี่ยนชุดไป
"อืม อย่าดื่มเยอะล่ะ เดี๋ยวกลับมาไม่ได้"
"รู้แล้วน่า ยังไงก็ต้องรีบกลับอยู่แล้ว"
นัทนันท์มองเพื่อนร่วมห้องเปลี่ยนชุด ผิวขาวๆ ทำให้เธอไม่อาจล่ะสายตาออกไปได้ เป็นอะไรที่แย่ยิ่งกว่าแย่ เพราะทุกครั้งที่มองหัวใจก็มักจะเต้นแรงจนแทบจะบ้าตายอยู่แล้ว
การออกไปเที่ยวของสกาวใจเป็นเรื่องปกติจนนัทนันท์ไม่อยากจะถาม กระทั่งมีวันหนึ่งวันที่เพื่อนช่างเที่ยวของเธอทำตัวแปลกไป
"กลับมาแล้วเหรอ" นัทนันท์ถามท่ามกลางความมืด แต่คนที่เธอถามกลับเงียบและหยิบผ้าขนหนูไปห้องน้ำ
"อะไรของเค้า" เมื่อความง่วงเล่นงาน ใครจะทำอะไรก็เชิญตามสบายเพราะพรุ่งนี้ต้องเข้าคณะตั้งแต่เช้า
ผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ เตียงของนัทนันท์เหมือนมีใครขึ้นมานอนกับเธอ ความรู้สึกที่ค่อย ๆ ถูกโอบกอดจากทางด้านหลังทำให้ต้องตื่น
"ทะ...ทำอะไร" คนถูกโอบกอดพลิกตัวเพื่อประจันหน้า ลมหายใจของเราทั้งคู่ใกล้กันมาก มากจนรู้สึกได้ถึงความตื่นเต้นของอีกฝ่าย
"วันนี้แตงหงุดหงิดมากที่เห็นนัดไปกับผู้ชาย" คนตัวเล็กกว่าดันตัวเจ้าของเตียงให้กลับไปนอนหงาย ส่วนตัวเธอนั้นอยู่ข้างบนและมองด้วยสีหน้าจริงจังจนนัทนันท์ไม่เข้าใจ
"ผู้ชาย?" อะไรกัน ถึงเธอจะไปกับผู้ชายก็ไม่เห็นต้องทำถึงขนาดนี้เลย
"เพื่อนคนนั้นจับมือนัดหรือเปล่า หรือจูบด้วย" สกาวใจจับมือและมองที่ริมฝีปาก
"จะ...จูบอะไร" ทำไมวันนี้เพื่อนของเธอถึงพูดจาไม่รู้เรื่อง
ถ้านึกย้อนกลับไปถึงผู้ชายที่เธอได้เจอในวันนี้ก็คงเป็นเพื่อนในคณะ แล้วทำไมต้องหงุดหงิดใส่เธอโดยเฉพาะเรื่องจูบกับจับมือ สรุปแล้วหมายความว่าอย่างไร เธอไม่เข้าใจ แต่ทุกอย่างต้องหยุดลงเพราะคนขี้หงุดหงิดได้ล้มนอนทับบนร่างของเธอ
"นี้ แตงตื่นสิ จะนอนแบบนี้ไม่ได้นะ" นัทนันท์เขย่าแรงๆ ให้คนขี้เมาลืมตาตื่นขึ้น ตัวเล็กแต่แรงเยอะจนเธอกลายเป็นคนเสียเปรียบไปเสียหมด ถึงอย่างนั้นก็ใช่ว่าจะรังเกียจ
"เวลานอน ก็น่ารักดีนะ" เมื่อพลิกคนหลับให้กลับมานอนบนเตียง เธอจึงได้พิจารณาความน่ารักของเพื่อนร่วมห้อง
"ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว คืนนี้ขอกอดหน่อย"
ใช่ว่าเตียงจะใหญ่โต ในเมื่อหลงขึ้นมานอนด้วยกันแล้ว ก็อย่าตื่นมาตกใจกับสิ่งที่ทำลงไปก็แล้วกัน
HM06 เผยแพร่ครั้งแรกเมื่อ : 16 ส.ค. 2564, 22:14:17 น.
แก้ไขครั้งล่าสุด : 16 ส.ค. 2564, 22:14:17 น.
จำนวนการเข้าชม : 423
| << ผลประโยชน์ทั้งสองฝ่าย | ไม่ใช่ความฝันจริงๆ ใช่ไหม >> |